Mijn Psychose leerde me een verbeterde Versie van Mezelf te Worden

Karin beschrijft in het onderstaande artikel haar weg naar een psychose, en hoe deze haar uiteindelijk heeft geholpen om tot nieuwe inzichten te komen. Met dank aan Karin voor deze inspirerende bijdrage.

Mijn verhaal begint eigenlijk al bij dat ik als klein meisje ontzettend veel last had van mijn darmen, buikpijn en veel overgeven. Na verschillende onderzoeken werd in die tijd de conclusie getrokken dat mijn darmen erg actief waren, dat er niet zo veel aan te doen is, dan gewoon mee leren leven.

Zo lang als ik me kan herinneren, voelde ik me altijd ‘anders’. Ik was er wel, ik deed mee, maar ergens was ik er ook niet helemaal. In die tijd was ik stiekem al heel onzeker. Ik keek altijd naar anderen om te kijken hoe zij iets deden om er zeker van te zijn dat ik het goed zou doen.

Op mijn vijftiende, zo’n beetje na het verlies van mijn eerste grote liefde, ontwikkelde ik anorexia. Jarenlang heb ik mijn lichaam uitgeput. Ik was (en ben gelukkig nog steeds) bloedmooi, maar zag dat zelf niet. Ik was ontzettend onzeker en voelde me dik, lomp, mannelijk, niet leuk genoeg gekleed. Ik was, dat zie ik nu, voortdurend bezig met mezelf te vergelijken met anderen. En daarmee keek ik naar de ‘mooie’ dingen bij een ander, en naar de ‘lelijke’ dingen bij mezelf. Een oneerlijke strijd.

Op mijn zeventiende verhuisde ik naar Amsterdam om daar te gaan studeren. Iets in mij wilde het huis uit. Weg. Eenmaal in Amsterdam voelde ik me het eerste half jaar verloren, en kwam ik nauwelijks de deur uit. De meeste colleges volgde ik niet. Na dat half jaar maakte ik toch mijn eerste vriendinnetje en daarna ging eigenlijk alles vanzelf. En begon ik me meer thuis te voelen in Amsterdam. Al bleven mijn anorexia en onzekerheid, gepaard gaande met energieloze bijna depressieve dagen ook een onderdeel van mijn leven.

Ik kreeg opnieuw een relatie en leerde steeds meer mensen kennen. En heb toen een hele leuke tijd gehad. Maar mijn onzekerheid bleef. Om die reden zocht ik aandacht van andere mannen. Ter bevestiging van mijn ‘leuk’ zijn. Uiteindelijk ging de relatie stuk en stortte ik me meteen op een nieuwe relatie. Die na vier jaar vechten ook weer stopte. En toen kocht ik mijn eerste eigen huis. Had ik een super toffe baan bij Tommy Hilfiger en was er ineens rust. Het huisje was niet groter dan 40m2 maar het was helemaal van mij. En voor het eerst in mijn leven was ik intens gelukkig met mezelf. Ik voelde me mooi en succesvol. Naar een paar maanden kwam er een fantastische man in mijn leven, ik weet nog dat ik dacht (eigenlijk wil ik wat langer van dit moment voor mezelf genieten), maar met hem ging alles zo vanzelf en natuurlijk. Na twee weken vlogen we samen naar new york en een half jaar later kochten we ons droomhuis op de Singel in Amsterdam. We leefden een droom. Het was een fantastische tijd, ik was intens gelukkig. Totdat zijn vader overleed, en hij zich afzonderde, en ik geconfronteerd werd met de leegte in mij. We gingen uit elkaar.

Ik stortte me volledig op het feesten en gek doen. Om vooral maar niet te hoeven voelen en te laten zien dat er met mij niets aan de hand was.

Een half jaar later leerde ik een man kennen die al twee kinderen had. En ik dacht, ja dat is wat ik al heel lang wil, een gezin. Ik ging zo snel, dat het hem benauwde. Ik geef ontzettend veel, alles wat ik heb, en hoe meer ik geef, hoe harder hij me wegduwt. Ik verlies mezelf compleet. Vind mijn werk niet meer leuk, voel me er onzeker over, ga me steeds lelijker vinden en loop echt helemaal vast. Ik verhuis naar Haarlem zodat ik dichter bij hem kan zijn en laat alles in Amsterdam achter me. Ik zoek hulp bij een spiritueel healer.

Hij zegt: je balans is helemaal weg, je hebt zo veel gegeven, je kan niet meer, het wordt tijd om te ontvangen, ik ga je nu laten ontvangen. Hij stuwt energie door mijn lijf, en zonder dat ik weet waarom, stromen de tranen over mijn wangen. Ik loop naar buiten en voel me opgelucht, licht en vrolijk. De dagen die volgen is alles fantastisch, alles is goed, zelfs mijn niet lopende, uiterst frustrerende relatie. Ik voel mensen feilloos aan. Ik voel zelfs de energie van planten. Ik weet ineens dingen die ik ‘onmogelijk’ kan weten. En ik ervaar liefde, onbeschrijfbare liefde, voor mezelf en alles en iedereen om me heen. Ieder ding, ieder voorwerp heeft betekenis, en ik lach en heb lol zoals ik nog niet eerder heb gehad in mijn leven.

Totdat een vriendin me belt en zegt, ik maak me zorgen om je, vanaf dat moment slaat mijn euforie om naar angst. Denk ik dat het leven een grote complot theorie tegen mij is. Mijn spiritueel healer text me op dat moment, ‘blijf je wel met je beiden benen op de grond staan?’..’ga de natuur in, daar kun je aarden’, dus mijn stressige lijf besluit te gaan wandelen..drie uur aan een stuk..en ineens komen er tranen, over alles wat er gebeurd is in mijn leven, van klein tot groot, alles flitst in drie uur aan me voorbij. En ik voel intense haat naar mijn moeder, maar ook diepe diepe liefde. Ik kom thuis en ineens staat het vriendinnetje voor de deur. ‘ik maak me echt zorgen en ik denk dat het goed is dat we naar het ziekenhuis gaan’.

Uiteindelijk gaan we samen naar het ziekenhuis. Daar krijg ik het idee dat ik zwanger ben, van de nieuwe wereld, die er in noodgang uit gaat komen. Ik ben heel angstig. Na veel twijfel slik ik uiteindelijk de medicatie die me geboden wordt en ga slapen in mijn kamer op de open afdeling van het GGZ. Onder de afgesproken voorwaarde dat ik weg mag als ik dat wil. S ochtends word ik volledig in de paniek wakker en zeg dat ik weg wil en dan blijkt dat dat niet mag. Ik raak daardoor nog meer in de paniek. Ze hebben me iets beloofd wat dus niet waar is. Mijn vertrouwen is volledig geschaad. En ik besef me, zo werkt het dus als je eenmaal opgenomen bent, dan bepaal jij niet meer wat er in je leven gebeurd, zij nemen het dan over. Dat was, bleek uiteindelijk, een mega traumatische ervaring te zijn.

Twee weken lang ben ik samen met mijn moeder op deze afdeling verbleven. Met behulp van medicatie en veel rust. Kwam ik langzaam weer op aarde. Terugkijkend op deze tijd vond ik het toch wel heel bijzonder. Al die mensen, met al hun verschillende verhalen en toch zo veel overeenkomsten. Er heerste een bijzondere sfeer, iedereen was heel lief voor elkaar. Ik heb moeite met de psychiater, omdat die mij het gevoel geeft dat ik niet klop. Terwijl ik juist denk dat ik mega intelligent ben. Ik irriteer haar en zij mij. Gelukkig vrij snel, en door mijn eigen eigenwijsheid, komt mijn medicatie op een vrij laag niveau. Want ik merk dat met te veel medicatie ik gewoon helemaal bedwelmd word.

Na twee weken ga ik weer zelfstandig wonen. Mijn relatie maakte het op de dag van de opname uit. Ik zag de angst voor mij in zijn ogen. Een periode van intense liefdesverdriet volgde, en hoop, op dat het weer goed komt. Uiteindelijk zak ik in een depressie. De winter is hard en lang en ik woon moederziel alleen, ver weg van mijn ouders, zus en vrienden, in Haarlem waar ik niemand ken. Ik kan me onmogelijk concentreren, dus geen boek lezen, geen krant, geen tv, geen fatsoenlijk gesprek voeren. Terwijl de rust, de stilte, de eenzaamheid me ontzettend beangstigd. Ik leef in een conflict met mezelf. Ik wil mijn oude leven terug, maar dat kan niet meer, alleen besefte ik dat toen nog niet. De nieuwe wereld arrived, maar ik kon hem nog niet accepteren.

Na drie maanden ga ik, met een heftige depressie, weer werken. Ik wil weer meedoen met de maatschappij. De eerste week was fantastisch, iedereen was lief, ik kreeg super veel aandacht. De tweede week was minder, de derde week wilde ik niet meer werken. Het half jaar wat volgde sleepte ik mezelf elke ochtend uit bed, niet wetende wat ik dan aan moest trekken, me super lelijk voelend (in een fashion wereld waar alles om uiterlijk gaat) en heel onzeker. Het was verschrikkelijk. In die tijd begon ik met begeleide meditatie waarbij degene die de tekst had ingesproken me hielp bewust te worden van de pijn die mijn lichaam had. Daardoor begonnen ik me te beseffen dat mijn lichaam weg wilde van de pijn, dan lag ik te woelen in mijn bed. Maar door hem, door het aangaan van dat gevoel werd mijn pijn langzaam minder en klaarde mijn depressie langzaam op. Ik weet nog dat ik met mijn depressieve klachten bij de huisarts kwam en ik haar om hulp vroeg. Het enige wat ze mij kon bieden was medicatie, die bedankte ik vriendelijk. Ondertussen, door het lezen van veel boeken, internet en de site van psychose anders. Kwam ik tot het besef dat mijn depressie en psychose mij iets te vertellen hadden.

Ik was al gekoppeld aan een VIP team van het GGZ en praatte veel met de team leider en psycholoog van dat team. Ik vond en vind soms nog steeds hun manier van kijken beperkt. Ze erkennen in mijn ogen maar een deel van de totale werkelijkheid, namelijk dat wat ze met het blote oog kunnen waarnemen. Maar mijn ervaring is dat wanneer je lijdt aan een psychische ‘ziekte’ er op meerdere niveaus iets niet klopt. En dat al die niveaus de juiste aandacht verdienen om volledig te kunnen herstellen. Met behulp van het GGZ hebben we de focus gelegd op cognitieve denkpatronen en ben ik daardoor bewust geworden van wat er leefde in mij. Heel belangrijk en ik ben hun eeuwig dankbaar voor hun hulp. Maar het was niet genoeg en het enige wat ik nodig had om volledig te kunnen herstellen.

Uiteindelijk heb ik heel veel verschillende hulp gehad. Variërend van cognitieve therapie, begeleide meditatie, zelfstudie (ik heb alles gelezen wat ik kon vinden, over mijn problematiek), homeopathische ondersteuning, bioresonantie, voedingssupplementen, voedingsadvies, levend bloed analyse, iriscopie, acupunctuur, visualisatie/droom therapeut, Byron Katie methodiek, NLP practioner opleiding, creatieve cursussen, beweging, yoga. Alles heeft op zijn eigen manier bijgedragen aan mijn herstel. Ik heb elke visie tot mij genomen en gekeken wat kan ik hier mee, ik probeerde het uit en keek wat het deed. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat alles werkt. Mits het in de juiste hoeveelheid wordt toegepast, zelfs medicatie. Even was ik heel erg tegen, maar uiteindelijk moet ik toegeven dat medicatie op een bepaald moment essentieel was voor mijn herstel.

Er is slecht een ding wat mijn herstel even in de weg heeft gestaan. En dat was ik zelf, mijn overtuiging dat ik geloofde dat ik ziek was, en nooit meer de oude zou worden. Op het moment dat ik deze overtuiging 180 graden heb gedraaid naar: ‘Ik word nooit meer de oude, ik word de verbeterde versie van mezelf’ en ‘mijn depressie en psychose zijn mijn helingsproces, van jarenlange pijn en verdriet’ en ‘ik ben niet gek, ik ben mega intelligent’, vanaf dat moment kon ik alles accepteren en kon het tij zich keren. Niet zeggende dat ik toen nog steeds veel doorstaan moest, maar altijd zat er in ieder geval dat stemmetje in mij, die vol vertrouwen had in mij, hoe lastig de buitenwereld het me soms ook maakte.

Uiteindelijk ben ik, nadat ik toch wel weer succesvol gereïntegreerd was in mijn werk, ik mijn oude functie had opgepakt en zelf een extra project daarnaast leidde, gestopt met werken. Ik merkte dat als ik door zou gaan ik opnieuw in een psychose zou belanden. Op een ochtend onder de douche dacht ik ‘wie word hier nu eigenlijk blij van?’ en toen zei een heel klein stemmetje, ‘ikke niet’ en toen besefte ik me, het is klaar, ik stop hiermee. En dan heb je een leven opgebouwd, om je salaris heen, en dan?, iedereen verklaarde me voor gek, maar ik wist dat het goed was. Het was voor het eerste in mijn leven dat ik vol vertrouwde op mijn gevoel. Ik verloor alles, mijn baan, mijn vrienden, ik had ruzie met mijn ouders en zus, maar ik leerde ook mijn huidige partner kennen. En ik wist dat het goed was, ook al was het heel pijnlijk.

Ik heb alles losgelaten, in het volle vertrouwen dat ik een wereld om me heen had gecreëerd die helemaal niet bij mij als persoon past. Maar gecreëerd was doordat ik wilde voldoen aan andere mensen hun behoefte om liefde te ontvangen. Totdat ik me besefte dat ik op deze manier nooit ging krijgen waar ik intens naar verlangde. Liefde, liefde voor mezelf.

Mijn relatie met mijn partner heeft een zeer moeilijke start gehad. Maar ik had mezelf voorgenomen, ik wil ware liefde, en ware liefde houdt in het goede en slechte in elkaar omarmen. Anders is het geen ware liefde, dus hoe moeilijk het ook is, ik blijf net zo lang tot dat het er is. Tenzij hij natuurlijk opgeeft, dan heb ik geen keus. En we hebben allebei gevochten, met elkaar maar vooral ook voor elkaar. Ik heb hem gebruikt als spiegel, als hij iets zei tegen mij wat me kwetste, dan nam ik afstand en dan ging ik ontdekken wat me nou precies zo raakte. En altijd, echt altijd kwam ik tot de conclusie, fuck, hij heeft gelijk. En dan nam ik de tijd om de pijn te voelen. En heel langzaam heelde ik daardoor mezelf.

Anderhalf jaar lang heb ik mijn lichaam de tijd gegeven om te herstellen van deze intensieve tijd en strijd. Mijn lichaam was ziek van de jarenlange stress die het had geleverd door niet haarzelf te mogen zijn. En ik neem daar oprecht vanuit mijn hart niemand iets voor kwalijk, zelfs mezelf niet, het is gewoon zo gelopen. En het heeft mij gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik zo ontzettend trots op. Door de rust en het vertrouwen wat ik in mijzelf en mijn lichaam had kon ik langzaam genezen. En ik durf oprecht te zeggen dat ik nu, sterker ben dan ooit. Ik was mezelf volledig kwijt, heb het donker ervaren, omarmt en mezelf opnieuw gevonden. Dit hele proces, inclusief de angst, de pijn en het verdriet waren er een noodzakelijk onderdeel van. Ik heb mijn diepste angst, de dood, in de ogen gekeken, totdat ik me besefte dat het niet de dood was die ik moest aanvaarden maar het leven en de liefde voor mezelf. Ik heb geleerd wie ik ben, en daarbij mijn gerechtmatigde ruimte op deze aarde ingenomen, zonder een ander daarmee te schaden, sterker nog ik besef me dat door mijn ruimte in te nemen ik de ander ook zijn ruimte geef.

En nu ben ik voor mezelf begonnen. Ik heb een lifestyling bureau waarin ik op een creatieve doe manier mensen hun ware zelf leer ontdekken. Ik geloof in een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn, zonder dat het te koste gaat van een ander. Pas als je jezelf mag zijn, kun je het maximale toevoegen aan onze wereld.

Ik ben er van overtuigd dat iedereen, geen uitzondering kan herstellen van een psychose. Mits je bereid bent te luisteren naar wat je lichaam en mensen om je heen je te vertellen hebben. En dat is niet makkelijk. Maar wel noodzakelijk. Je bent niet zomaar uit balans geraakt. Als je blijft doen wat je deed dan krijg je wat je kreeg. Als je wilt dat er iets veranderd, dan moet jezelf veranderen, jouw visie op de wereld, en ook, de visie op jezelf.

Daarnaast ben ik van mening dat psychische ‘ziektes’ niet bestaan. De oorsprong bevindt zich in het lichaam, de darmen en het energetisch lichaam, je verleden en daaraan gekoppelde emoties. Mensen met psychische ziektes zijn extreem intelligent en nemen iets waar wat niet iedereen kan waarnemen en dat verwart ze. Als je kunt leren omgaan met die gave, gaat er een wereld voor je open.

Ik zal nooit vergeten de aanvaring die ik had met mijn psychiater. Hij zei: ‘ja maar schizofrene patiënten zien dingen die er niet zijn’. Toen zei ik:’ wat nou, als zij iets zien wat jij niet kan waarnemen’. Ik heb de titel voor mijn boek klaarliggen: ‘what if crazy people aren’t crazy, but scared, confused and locked up in medicine’.

Oh en ik wil nog wel een stukje toevoegen over weer deel uitmaken van de maatschappij. Ik heb dat zelf ook als zeer lastig ervaren. Mijn blik op de wereld is door deze ervaring voorgoed verandert en het sluit voor een groot deel niet aan bij het grootste gedeelte van de maatschappij. In eerste instantie ging ik mijn visie verkondigen en ervaarde veel weerstand..ik kreeg dingen naar mijn hoofd als, maar jij bent ziek, jij hebt een psychose gehad dus wat weet jij nou, je hebt zelf een probleem..en deels was dat op dat moment ook nog zo..

Maar ondertussen weet ik dat wat ik zie bij een deel van de maatschappij (het deel waar ik in leefde), de balans niet klopt…er zit veel groei aan de buitenkant en niet evenredig aan de binnenkant..als een boom boven de grond groeit, maar niet onder de grond, dan valt hij vroeger of later om. Ik weet niet wanneer, maar dat het gebeurt, als er niets veranderd in de balans, dat weet ik zeker.

En nu denk ik, prima als jij er anders over denkt, prima als jij wilt denken dat ik gek ben. Ik ga mensen helpen die hulp willen en naar mij toe komen omdat ze er in willen geloven dat ook zij kunnen herstellen. En jij..jij komt misschien in de toekomst nog wel eens terug bij mij..en misschien niet. Maar als je komt dan help ik je.

Mijn motto: ‘Alles is goed, zelfs als het niet goed is’..en ‘whatever you do, don’t panic’

Het Nieuwe Diagnosticeren: de Constructieve Diagnose

Nu het aankomende psychiatrische kookboek (door sommige critici zelfs ‘het farmaceutische sprookjesboek’ genoemd)  DSM-V, volop in de belangstelling staat, kan het zinvol zijn om eens wat te reflecteren over alternatieven. Het Amerikaanse diagnostische handboek is verworden tot een ‘Boek der Ziekten en Stoornissen‘. Mensen die bij de GGz aankloppen hebben tegenwoordig een erg grote kans een door de verzekeraars verplichte (ietwat mysterieuze)  ‘hersenziekte diagnose‘  verstrekt te krijgen door de hulpverlener.

Op basis van deze hersenziekte-diagnose wordt vervolgens een behandeling uitgezet, het liefst zo eenvormig en ‘evidence-based’ mogelijk. Een behandeling waarbij (het vaak langdurig gebruik van) hersenbeïnvloedende chemicaliën veelal een onderdeel is.

Psychiatrische Hersenziektes Scheppen via DSM-Diagnoses

Vanuit Psychose Anders kijken we op een geheel andere wijze naar ‘geestelijke problemen‘. Het gebruik van het medische model met haar ziekten en stoornissen wordt niet beschouwd als de meest gunstige metafoor. Sterker nog, het lichaam gebruiken als metafoor voor psychische problematiek zou wel eens een erg ongezonde en verlammende metafoor kunnen zijn (1).

Als je immers van buitenaf een bepaalde ‘hersenziekte’ zoals ‘schizofrenie’, ‘depressie’, ‘manisch depressiviteit’, ‘autisme’, of ‘ADHD’  aangepraat krijgt, is de kans groot dat je nog echt gaat geloven dat je een dergelijke hersenziekte hebt. Dat er dus ergens in de kern van je wezen iets volledig niet deugt, en dat het maar de vraag is of het ooit nog beter kan worden.

Zo kun je door een behandeling in de GGz een ziekte krijgen die dan wel niet zo dodelijk is als bepaalde vormen van kanker, maar die toch wel zo ernstig is dat een vergelijking met chronische ziekten als diabetes en M.S. van toepassing zou kunnen zijn, inclusief de verplichte medicatie om de ‘stoornis’ in bedwang te kunnen houden.

En tja, je kunt denken en doen wat je wilt, maar diabetes gaat er over het algemeen niet van over, en in hoeverre kun je zelf nog iets doen als je eenmaal zo’n gruwelijke stoornis of psychiatrische hersenziekte hebt opgelopen omdat dat nu eenmaal moet voor de GGz-dossiervorming en de declaratie bij de verzekeraar of uitkeringsinstantie?

Een weinig opbeurend traject staat je te wachten zodra je een DSM-IV/V ziekte hebt toegewezen gekregen. Zouden we met zijn allen niet iets kunnen verzinnen dat constructiever werkt?

DE CONSTRUCTIEVE DIAGNOSE

Stel je eens voor dat we dat medische denken met haar ziektes en stoornissen eens even helemaal opzij schuiven. In plaats daarvan gaan we kijken naar een mens die door allerlei omstandigheden tegen problemen is aangelopen die zo groot zijn geworden, of dreigen te worden, dat er wat gekke of rare dingen gebeuren. Of iemand dan heel zwaarmoedig, verslaafd, hyperactief, hallucinerend, verward reageert, is dan niet eens zo heel wezenlijk. Dat zijn immers pogingen om het hoofd te bieden aan deze grote stressbronnen.

Hierbij gaat het niet om een gestoorde dopamine- of serotonine-huishouding, maar gaat het om zaken als (liefdes)verdriet, schaamte, gevoelens van falen, rouw, negatief zelfbeeld, extreem positief zelfbeeld, verslaving, vernedering, eenzaamheid, leegte, pijnlijke onverwerkte trauma’s, schuld etc. Kortom, zaken die je als mens allemaal kunt tegenkomen in het leven, én wat heel belangrijk is: zaken waar je in principe ook iets aan kunt veranderen.

Als hulpverlener die zich aangesproken voelt om een constructieve diagnose te geven, wordt het dan zaak om inzicht te krijgen in dit soort menselijke thema’s. Hierbij dient dan vervolgens op een creatieve wijze gekeken te worden naar mogelijke manieren om de onstane stagnatie in het groeiproces van de betrokkenen te wijzigen. Het is niet de taak van de hulpverlener om alles op te lossen voor de cliënt.

Wel is het natuurlijk mooi als een hulpverlener (of een goede vriend, die kan net zo makkelijk de kunst van de constructieve diagnose  toepassen), zaken kan aanreiken waardoor de kans toeneemt dat de cliënt  de confrontatie met zichzelf aandurft. Dat een cliënt durft te overwegen bepaalde aannames te betwijfelen, bepaalde gevoelens toe te laten etc.

Ik ben daarbij geneigd om te denken dat hiervoor geen hoogdravende psychotherapeutische interventies nodig zijn, maar vooral veel kennis van de wereld, en kennis van de manieren waarop mensen met soortgelijke thema’s om zijn gegaan in het verleden. Door dan te verwijzen naar boeken, citaten, films, muziek, schilderijen, plaatsen, methodes, of mensen die raakvlakken hebben met die thema’s kan die persoon zelf proberen zich op een vrij natuurlijke wijze af te stemmen op de thema’s.

Stel je voor dat iemand in het verleden haar hart volledig heeft geopend voor iemand en daar is een krachtige liefdevolle relatie uit voortgekomen, die na enkele jaren later toch door overspel op de klippen is gelopen. Dat kan bij iemand zóveel pijn doen dat er een angst ontstaat om zich ooit nog werkelijk liefdevol te openen voor iemand anders. Zodra iemand dan verliefd lijkt te gaan worden kan iemand de ander gaan beleven als een duivel (soms symbool voor angst), iemand kan heel bang gaan worden, iemand kan heel depressief worden, of een ander duikt een verslaving in om maar te voorkomen weer die pijn te gaan voelen om afgewezen te worden.

Iemand die werkt met de contructieve diagnose methode gaat geen tijd verspillen met hersenziekte-diagnoses en mogelijke medicatie, maar die gaat die persoon verwijzen naar verhalen, romans, films, muziek waarin deze thematiek wordt verwerkt. Hij kan ook afhankelijk van de persoon en zijn wereldbeeld doorverwijzen naar bepaalde andere mensen, methodes, therapeuten of vrienden. Alles met de bedoeling de betrokkenen te inspireren, of in staat te stellen nieuwe zienswijzen of gedachten rondom het thema toe te laten. Bij de een raad je bepaalde nummers van Frans Bauer aan, en bij de ander verwijs je naar bepaalde teksten van Fiona Apple of Nick Cave. Voor de ene persoon werkt cognitieve gedragstherapie, terwijl de ander meer heeft aan psychosynthese of een cursus in wonderen.

Wat bovenal van belang is, is dat er werkelijk wordt geïnvesteerd in het wereldbeeld van de persoon, en op basis daarvan wordt verwezen naar ‘wijsheid’ waarin dergelijke thematiek wordt beschreven. Het impliceert dat de cliënt wordt gezien als iemand die te maken heeft met levensproblemen die heel normaal zijn, en al bestaan zolang de mensheid bestaat, en dat het een onderdeel van het leven is om te leren daarmee om te gaan, waarbij je de ‘multimediale’ vruchten kunt plukken van de mensen die eerder voor dat soort levensproblemen hebben gestaan.

Deze constructieve diagnose methode benadrukt dat het leven soms ook echt zwaar kan zijn, maar dat dat er nu soms eenmaal ook bijhoort in sommige fases. En dat we als mens het vermogen hebben om zelf weer de kracht te hervinden om het leven weer op te pakken. Hierbij is het van wezenlijk belang om te weten dat je een gezond mens bent, met een gezond paar hersenen, die hoogstens op een heftige manier kunnen reageren omdat je niet goed weet, of hebt geleerd, hoe je met bepaalde levensproblemen om kunt gaan.

Als je jezelf kunt liefdevol kunt beschouwen als een leerling van het leven, dan wordt het bestaan al meteen een stuk lichter, omdat je dan ook gewoon fouten mag maken, of mag toegeven dat je ook niet altijd weet hoe je met bepaalde dingen het beste kunt omgaan.

NOTEN

(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2012/04/24/stoeien-met-metaforen-en-begrippen-4-manieren-om-te-kijken-naar-psychiatrische-symptomen/

Spiritueel Noodgeval: Wanneer Persoonlijke Transformatie een Crisis wordt

INTRODUCTIE

Voor degene die openstaan voor de mogelijkheid dat een psychose een helend effect zou kunnen hebben mits het onder de juiste omstandigheden wordt benaderd is het boek ‘ Spiritual Emergency – When Personal Transformation Becomes a Crisis‘ van Stanislav en Christina Grof een aanrader.

De achterflap van het boek luidt als volgt:

“Toenemende aantallen mensen die een persoonlijke transformatie meemaken, ervaren spirituele noodgevallen – crises waarbij het proces van groei en verandering chaotisch en overweldigend wordt. Individuen die zulke episodes ervaren, zouden het gevoel kunnen hebben dat hun gevoel van identiteit afbreekt, dat hun oude waarden niet langer voor waar gehouden worden, en dat de grond onder hun persoonlijke realiteiten radicaal verschuift.

Helaas is de moderne psychiatrie er niet in geslaagd deze episodes te onderscheiden van geestelijke ziekte. Met als resultaat dat transformationele crises vaak onderdrukt worden door routinematige, psychiatrische zorg, medicatie en zelfs institutionalisering.

 

Maar, er ontwikkelt zich een nieuw perspectief onder veel geestelijke gezondheidsprofessionals en degenen die spirituele ontwikkeling bestuderen die zulke crises beschouwen als transformatieve doorbraken die een enorm potentieel kunnen bevatten voor fysieke en emotionele heling. Wanneer dit begrepen en behandeld wordt op een ondersteunende manier, kunnen spirituele noodgevallen toegangspoorten worden naar hogere niveaus van functioneren

In dit boek beantwoorden vooraanstaande psychologen, psychiaters en spirituele leraren de volgende vragen: Wat is een ‘spiritueel noodgeval?’ Wat is de relatie tussen spiritualiteit, “gekte” en heling? Welke vormen nemen spirituele noodgevallen aan? Wat zijn de valkuilen –en beloftes- van de spirituele praktijk? Hoe kunnen mensen tijdens een spiritueel noodgeval bijgestaan worden door familie, vrienden en professionals?

Dit revolutionaire werk onthult dat in de crisis van een spiritueel noodgeval de belofte ligt van spirituele ontwaking en vernieuwing.”

 

In veel gevallen dringen nieuwe rijken van mystieke en spirituele ervaring plotseling en dramatisch hun leven binnen wat resulteert in angst en verwarring. Ze kunnen immense angst voelen, moeite hebben met het omgaan met hun dagelijkse levens, werk en relaties en ze kunnen zelfs vrezen hun gezonde verstand te verliezen. en nieuwe manieren van zijn.

In hun introductie schrijven Stanislav Grof en zijn vrouw Christana zeer expliciet dat er een onderscheid gemaakt dient te worden tussen een ‘spiritueel noodgeval’ en aandoeningen die duidelijk psychotisch van aard zijn. Ze hebben het hier over chronische aandoeningen die duidelijk biologisch van aard zijn en medische behandeling vereisen. Ze schrijven ook het volgende:

“Toen medische strategieën werden toegepast binnen de psychiatrie, waren onderzoekers in staat biologische verklaringen te vinden voor sommige stoornissen met psychologische manifestaties. Van veel aandoeningen werden organische basissen gevonden zoals infecties, tumoren, vitaminetekorten en vasculaire of degeneratieve ziektes in de hersenen. Als uitbreiding vond de medisch georiënteerde psychiatrie middelen om de symptomen van die toestanden waarvoor geen biologische oorzaken gevonden werden, te sturen.

Deze resultaten waren voldoende bewijs voor de psychiatrie om zich te vestigen als subspecialiteit van de geneeskunde hoewel er nog geen organische basis gevonden was voor de meerderheid van de problemen die psychiaters behandelden. Als resultaat van deze historische ontwikkeling, wordt aan mensen die uiteenlopende emotionele en psychosomatische problemen hebben automatisch gerefereerd als patiënten en de moeilijkheden die ze hebben, worden beschouwd als ziektes van onbekende origine zelfs als klinische en laboratoriumresultaten zulke labels op geen enkele manier rechtvaardigen.”

Verder wijzen de schrijvers er in de introductie van het boek op dat ‘spirituele noodgevallen’ een sterk positief potentieel in zich dragen en dat deze benadering volledig congruent is met oude wijsheid en moderne wetenschap.

Het gaat misschien wat ver om hier een uitgebreide recensie te schrijven over dit boek maar ik kan het absoluut iedereen aanraden die zich wil verdiepen in de mogelijke oorzaken van ‘psychoses’, transpersoonlijke benaderingen en de helende potentie van veranderde staten van bewustzijn.

Het boek biedt naar mijn mening prachtige handvaten voor sommige mensen om hun eigen spirituele ervaringen te integreren en voor de mensen in hun naaste omgeving om meer begrip te ontwikkelen voor degene die in een andere staat van bewustzijn verkeert. Ook hoop ik dat de mensen die werkzaam zijn in de psychiatrie, meer open zouden willen staan voor de mogelijke helende kracht van ‘psychoses’ zonder deze direct te diagnosticeren als een (ongeneeslijke) hersenziekte die ten alle tijden onderdrukt dient te worden.

‘Spiritual Emergency – When Personal Transformation Becomes a Crisis’  is een verzameling van essays die geschreven is door psychiaters zoals R.D. Laing en John Weir Perry

Het boek is helaas niet vertaald in het Nederlands.

Zie verder ook een gerelateerde reactie van Diana.

Illustratie afkomstig van Winging with Whitehawk.

Strijd tegen Stigma is Strijd voor Diagnose-acceptatie

SKIZ’O, ANOIKSIS EN HERSTEL

Vandaag kreeg ik het blad Skiz’o onder ogen. Dit blad, dat begin oktober 2010 is gepresenteerd tijdens de landelijke dag van Anoiksis, staat symbool voor de start van een nieuwe langjarige campagne tegen het stigma dat kleeft aan de diagnose Schizofrenie. Je kunt het tijdschrift als pdf downloaden.

 

Skiz'o: het antistigmablad van Anoiksis

 

In het verleden is er vanuit Psychose Anders al eens aandacht besteed aan de ‘vereniging voor mensen met schizofrenie, psychoses of aanverwante stoornissen’. In het artikel Oppassen voor Anoiksis en Ypsilon wordt uiteengezet dat beide organisaties een belangrijke rol lijken te spelen in het bestendigen van het medische perspectief op psychotische verschijnselen.

Op die pagina wordt dan ook geadviseerd om – indien je werkelijk weer volledig gezond wilt worden – je je zo ver mogelijk te houden van deze verenigingen. Zodra je namelijk je geest gaat voeden met de ideeën die verkondigd worden binnen deze organisaties dan loop je een groot risico je eigen vermogen tot zelfgenezing te verliezen.

De kans is dan namelijk aanzienlijk dat je een realiteit gaat accepteren die stelt dat je een hersenaandoening hebt en nooit meer normaal zult worden. Soms wordt er nog gesproken over remissie en tegenwoordig kun je geconfronteerd worden met een misleidende beweging die de herstelbeweging wordt genoemd (zie daarover meer op Herstel: het een beetje beter doen, maar nog steeds geestelijk ziek?), waarbij werkelijk herstel niet meer als doel wordt gesteld, maar acceptatie en ‘er mee leren leven’, vaak met het blijven nemen van een onderhoudsdosering antipsychotica.

STRIJD TEGEN STIGMA

 

Stigmastrijd Complex m.b.t. Schizofrenie

 

De vereniging Anoiksis is een campagne begonnen tegen stigmatisering omdat veel mensen bij ‘schizofrenie’ denken aan mensen die raar en gek zijn en dat je er voor moet oppassen.

Een strijd tegen een psychiatrische stigma is in mijn ogen vaak lastig omdat er wel degelijk een kern van waarheid inzit. Mensen in de psychiatrie en die ook in de psychiatrie blijven hebben vaak ook rare trekken.

Ze zeggen het zelfs immers ook dat ze een ziekte hebben, vaak in hun hoofd, waardoor ze gestoord zijn in hun normale functioneren en voor de rest van hun leven afhankelijk zijn van de zorg en nauwelijks meer hun eigen geld kunnen verdienen.

Het is dan ook wat tegenstrijdig om enerzijds te zeggen dat je wilt dat het volk mensen met schizofrenie gaat zien als bijna normale mensen met een handicap terwijl de betrokkenen zelf benadrukken dat ze een ernstige ziekte hebben die hun leven grotendeels ten nadele beïnvloed.

TEGEN STIGMA = VOOR ZIEKTE-ACCEPTATIE

Vanuit het Psychose Anders perspectief wordt het gedrag dat gekoppeld wordt aan schizofrenie niet geaccepteerd als zijnde het resultaat van een chronische hersenaandoening.  Sterker nog: het geloven in een dergelijke hersenaandoening is het slechtste wat je kunt doen omdat het je vertrouwen in je eigen vermogens om de oorzaken van de (levens) problemen te achterhalen, grotendeels vernietigt.

Je gaat je zelf zien als ziek slachtoffer dat nooit meer werkelijk zal herstellen en dat altijd moet vrezen voor een nieuwe verwoestende en ontwrichtende psychotische uitbarsting. Als je accepteert dat je schizofrenie hebt (of je het nu Disfunctioneel Perceptie Syndroom of Salience Dysregulation Syndrome noemt maakt dan niet uit) en daardoor gelooft dat er iets niet goed werkt in je hoofd, dan maak je werkelijk herstel haast onmogelijk.

In die zin is de diagnose schizofrenie een nocebo (=tegenovergestelde van placebo) van de grootste orde. Je dan ook nog eens – via een antistigmacampagne – inzetten om de hele wereld ervan te overtuigen dat het OK is om schizofrenie als hersenaandoening te accepteren is dan dubieus.

Immers je lijkt daarmee te stellen dat eigenlijk iedereen moet weten dat je er eigenlijk ook maar niks aan kunt doen. Eigenlijk ben je dan niet alleen bezig met een propagandacampagne waar de farmaceutische industrie en de GGz haar vingers bij aflikken, maar je bent vooral bezig mensen ervan te overtuigen dat je ook maar een willoos slachtoffer bent van een haast ongeneeslijke ziekte.

Uiteindelijk is dat de doodsteek voor jezelf. Want hiermee verkwansel je het vertrouwen in de mogelijkheid dat er redenen waren waardoor je hersenen begonnen over te koken, en dat zodra je je durft te openen voor het aanpakken van deze vaak onaangename problemen, je hersenen zich net zo makkelijk weer aanpassen en weer tot rust komen.

zie ook: Het belang van Ziekte-Geloof en Psycho-Educatie: het verspreiden van Geestverlammende Informatie

Illustraties afkomstig van Skiz’o, Mambo en Stedebroec in Beeld

Overzicht Bijdragen Jantine (29 mei – 11 juni 2010)

De afgelopen periode heeft Jantine op verschillende plekken op de site gedachten geplaatst die het verdienen niet langer versnipperd aanwezig te zijn. Vandaar dat ze hier gebundeld in een nieuw artikel verschijnen. De oorspronkelijke reactieplaatsen staan als link genoemd.

29 mei 2010: in reactie op In de Wurggreep van het Medische Model

Ook ik ben gestopt met mijn medicatie, dit in overleg met de psychiater.
Tips om te stoppen:
– Zorg dat je goed geinformeerd bent, dus niet alleen de “psycho educatie” accepteren! als waarheid.
– Zorg voor een goede nachtrust, goede voeding en lichaamsbeweging
– Drink voldoende water!
– Breng alleen die mensen op de hoogte dat je gaat stoppen, die jou visie ondersteunen of accepteren. Ik heb mijn familie niet op de hoogte gebracht dat ik gestopt ben, het veroorzaakt alleen maar veel paniek en meningsverschillen.
– wees standvastig in je besluit, bereid het goed voor: ik heb er een half jaar voor uitgetrokken, en had een planning in mijn agenda gemaakt.
– Wat mij ook geholpen heeft om uit de greep van de psychiatrie te komen: ik heb een essay geschreven met mijn eigen verhaal, mijn eigen ervaringen van de verschillende opnames en psychosen die ik heb mee gemaakt. Het is belangrijk dat je je eigen ervaringen en wijsheden tot uitdrukking hebt gebracht, zodat je het ook kunt afsluiten.
– Een weg uit de psychiatrie kan jaren duren: bereid dit in alle stilte voor, werk zolang je nog in de psychiatrie zit met hen mee, maar wees kritisch!

– Vertel andere mensen nooit jou diagnose! Psychiatrisch patient zijn is al erg genoeg, nog meer informatie verstrekken aan leken zorgt alleen maar voor meer tegenwerking om uit de psychiatrie te komen.
– Om over na te denken: wat waren de positieve ervaringen van de verwarring/ psychose? is het werkelijk zo erg dat je voor de rest van je leven krampachtig moet proberen een psychose te voorkomen? Ik heb liever nog een psychose dan dat ik voor de rest van mijn leven medicatie moet slikken.

29 mei 2010, in reactie op Bodemloosheid als Doel, Verwarring Scheppen als Vlucht:

Secundaire ziektewinst… ik moet er even over na denken. Het artikel komt op mij over alsof ik er bewust voor heb gekozen om in de psychiatrie terecht te komen en dat alle (negatieve) gevolgen die dat voor mij heeft gehad, mij zeer goed uitkomen. Het artikel is nogal populistisch van toon, en vraag me ook af of de schrijver ooit een psychose heeft meegemaakt? Ik vind de situatie eerder schrijnend en wil het dan ook niet “winst” noemen.

De afgelopen 4 jaar heb ik drie psychosen doorgemaakt en heb ik inderdaad veel tijd aan mezelf besteed om goed te herstellen, ( o.a. afkicken medicijnen en schrijven) opdat ik hopenlijk weer een bestaan kan opbouwen. En wat betreft het “voordeel” van wonen: veel psychiatrisch patienten verblijven jaren in klinieken in afwachting van een woning, voorang of urgentie wordt namenlijk niet meer gegeven. Eerder ondervinden psychiatrisch patienten discriminatie bij het zoeken van een woning, (ik ken mensen die weggepest zijn uit hun huis.) dus tot zover ben ik het niet eens met de schrijver.

Wel wil ik nadenken over mijn leven in de marge en het langzame herstel daarvan. Ligt dat inderdaad bij mij? Heb ik er baat bij? Wat zijn de voordelen voor mij? Ja, ik kan inderdaad lekker internetten, uitslapen en doen wat ik wil. Tenminste, in de marge. Maar is het werkelijk wat ik wil? Nee! Ik had idealen, wilde werken, een gezin en reizen, (wie wil dat niet?), en heb daar met alle eer en geweten voor gewerkt en gestudeerd. Helaas is het anders gelopen en ik ben veranderd. Niet verbitterd, maar veranderd, en ben bezig een nieuwe weg in te slaan waarin ik misschien wel moet accepteren dat “secundaire ziektewinst” het meest haalbare is op dit moment?

29 mei 2010 in reactie op ‘Psychose of Spiritueel Ontwaken’

In dit artikel wordt m.i. nogal gemakzuchtig met de begrippen schizofrenie en bipolaire stoornis omgegaan. Zo wordt de schizofreen maar weer eens in de lage, duistere, onbewuste en getraumatiseerde hoek gezet, maar gelukkig, ben je bipolair, dan ben je positief, spiritueel en bewust. Alsof de auteur koste wat het kost zich wil onderscheiden van het etiket schizofreen.

Het feit dat een psychose positief, negatief of spiritueel kan zijn, maakt niet alleen iemand mee die bipolair is, maar net zo goed iemand die schizofreen is gediagnosticeerd. Je hebt psychosen, positief, negatief en spiritueel, de ene is ernstiger dan de andere, maar om dat uit te leggen aan de hand van de vooroordelen en stigma rond schizofrenie, dat gaat me te ver. Eerlijker was het onderzoek geweest als de auteur zich had beperkt tot het begrip psychose, zonder de dsm etiketjes verder uit te hollen.

10 juni 2010 in Reactie op Weiger Schizofrenie Lijst

Zelf heb ik na mijn 2e psychose (6 jaar na mijn 1e psychose), op zo’n onproffessionele manier te horen gekregen dat mijn diagnose schizofrenie is, dat ik nog steeds weiger deze leugen aan te nemen. (En daarbij, ik hoor geeneens stemmen, maar dat schijnt niet uit te maken.)

Ik erken daarentegen dat ik een kwetsbaarheid heb, maar zie mezelf eerder als een zeer gevoelig en opmerkzaam persoon, met enigszins opvliegend karakter. Ook ik weet niet helemaal wat er met me gebeurt als ik psychotisch ben, maar denk dat ik meer kennis en waarheid heb over psychosen dan de gemiddelde psychiater of therapeut. Het onzin verhaal over een chemische disbalans in de hersenen, hoe dom denken ze dat we zijn?

Ooit is er een “wetenschapper” geweest, die constateerde dat veel schizofreniepatienten een parkinson-achtige gezichtsuitdrukking had, (bijwerking oude antipsychotica) en hij kwam tot de volgende these: we weten de oorzaak van parkinson, een tekort aan dopamine, DUS: hij draaide dit om, nl. de medicijnen die patienten kregen, verminderden de symtomen van schizofrenie, maar de zogenaamde positieve symptomen ( bijwerkingen dus) leken op die van parkinson: conclusie: een teveel aan dopamine veroorzaakt schizofrenie! Dit is toch te simpel voor woorden? Dat is ongeveer hetzelfde als beweren dat de ziekte kanker altijd kaalheid veroorzaakt, en verzwijgen dat die kaalheid door de chemokuur komt.

Het verhaal over de zgn. positieve en negatieve symptomen, en deze te verkopen als “schizofrenie”, het is gewoon een manier om de enorme bijwerkingen van de medicijnen te verzwijgen. Hoe lang denkt de psychiatrie en de farmaceutische industrie deze leugens vol te houden, en duizenden mensen zo te kunnen bedriegen?

Ik geloof dat juist de “behandeling” die de ggz biedt, nl. (dwang) medicatie, opsluiting en “therapie”, ( hobbyontwikkeling! zoek maar een “leuke hobby” want je komt toch nooit meer aan het werk! wat leidt tot uitsluiting, om nog maar te zwijgen over het verlies van zelfvertrouwen en zelfstandigheid)
cursussen voor zgn. “ziekte inzicht” (brainwashing), mij pas echt ziek heeft gemaakt, en in drie jaar tijd voor nog drie psychosen heeft gezorgd.

Ook vraag ik mij af wat de behandeling met medicijnen aanricht, ik denk juist dat de medicijnen (lees: drugs) de ziekte die wij schizofrenie noemen, veroorzaakt of in ieder geval in stand houdt. Nogmaals, ik erken een gevoeligheid, en inmiddels ook mijn lichtelijk opvliegende karakter, dit laatste is vooral aangewakkerd door de traumatische ervaringen opgedaan binnen de ggz, maar weiger te geloven in de visie dat een psychose net als een lichamelijke ziekte te behandelen is met medicijnen.

Gelukkig is er inmiddels veel geld voor onderzoek uitgetrokken en naar de m.i. juiste mensen gegaan, nl. psychiaters als Jim van Os en Detlef Petry. Laten we hopen dat deze twee onderzoekers iets meer hersenen en lef tonen dan de eerstgenoemde “wetenschapper”, en dat deze onhoudbare theorie eindelijk ontkracht gaat worden. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen, dat ik met veel tegenzin, wel ” dank zij” mijn etiket, 100% ben afgekeurd en een wajong uitkering ontvang. Wat doe je als je ziek bent en toch vecht tegen het etiket wat je gekregen hebt?

Liever was ik afgekeurd met de toevoeging:
slachtoffer van ggz, farmaceutische leugens, stigmatisering, na een verwarrende nog niet gedefinieerde en begrepen periode van ziekzijn/onacceptabel/ongewoon gedrag volgens de gevestigde orde, ook wel genoemd: schizofrenie.

11 juni 2010 vervolg van reactie Weiger Schizofrenie Lijst

Ik lag nog wakker van wat ik net heb geschreven, nog een opmerking:
Ik geef mezelf nu de tijd om volledig te herstellen van de genoemde aangerichte schade, door niet alleen de psychiatrie, de farmaceutische industrie te bekritiseren, maar ook eerlijk naar mijzelf te kijken. Het is moeilijk om na jaren psychiatrie en aan de zijlijn te hebben gestaan, niet alleen te geloven, maar ook te handelen naar de nieuwe inzichten.

Ik sta ambivalent in het afgekeurd zijn en het leven in de marge, en mijn wens mezelf genezen te verklaren, en weer deel te nemen aan de samenleving door te werken i.p.v. de therapeuten, farmaceuten en uitkerende instanties van werk te voorzien. Hopenlijk wordt de wajong voor mij datgene waar het voor bedoeld was: een vangnet functie en het vinden van een passende baan en niet wat het dreigt te worden, nl. een zelfde smet als de diagnose die je gekregen hebt.

Succesvol Afbouwverhaal: een Update

In juli 2009 heb ik contact gehad met Q. die weigerde de rest van zijn leven geest- en emotieverdovende antipsychotica te nemen. Hij stimuleerde me tot het schrijven van Afbouwen Antipsychotica met later het vervolg Afkicken van Medicatie.

Q. was zeer gemotiveerd om op zorgvuldige wijze zijn medicatie af te bouwen om het leven weer in zichzelf te kunnen voelen stromen. Hij had er genoeg van een zombie-achtig bestaan te leiden. Ik had hem dan ook gevraagd me op de hoogte te houden.

Begin december 2009 ontving ik een document van zijn hand dat ik graag met jullie wil delen. Graag wil ik iedereen oproepen reacties te delen (of door reacties op de diverse artikelen of via de mail (zie kolom rechtsboven)).

Beste Lezers,

Een paar maanden terug heb ik contact gehad met de maker van de psychose-anders website over het stoppen met medicijnen.

Hij heeft toen een artikel over dit onderwerp op zijn site gezet (afbouwen antipsychotica). Dit artikel heeft me in een richting laten gaan die mijn hele leven in positieve zin heeft veranderd.Dit vind ik zo belangrijk dat ik dit met andere mensen wil delen.

Wat is er gebeurd?

Ten eerste kwam ik tot de conclusie dat wanneer ik mijn medicijnen (zyprexa)  zou verminderen en er niet aan de oorzaak van mijn problemen gewerkt wordt de kans bestaat dat ik een terugval zou krijgen.

De reguliere geneeskunde kon niet veel voor me betekenen. Alle behandelaars die ik in al die jaren voorbij heb zien komen hebben eigenlijk maar twee dingen gedaan: ze hebben me medicijnen voorgeschreven en bloed geprikt om te controleren of ik de medicijnen wel innam.

Aan de maandelijkse gesprekken met mijn behandelaar (SPV-er) van het RIAGG had ik helemaal niets, ik kwam regelmatig met een groter klotegevoel buiten dan waarmee ik binnen was gekomen.

Na vele jaren kwam hij tot de conclusie daar ik al een hele tijd stabiel was, dat ze het toch maar heel erg goed gedaan hadden. Ik was het niet eens met die conclusie.

Omdat ik toch al een paar jaren stabiel was en de gesprekken bij het RIAGG bijna altijd hetzelfde waren hebben we tezamen besloten om de behandeling bij het RIAGG stop te zetten. Ik stond er dus eigenlijk helemaal alleen voor. Ik ben toen toch in samenspraak met mijn huisarts begonnen met het minderen van mijn medicijnen.

Tot op de dag van vandaag heb ik geen nadelige gevolgen ondervonden, zoals afkickverschijnselen en of een terugval. Ik zit nu op de helft van mijn dosering en ben van plan om het medicijn helemaal af te bouwen tot het nulpunt. Ik ben op het moment ook helemaal niet bang meer voor een terugval of voor een nieuwe psychotische periode.

Hoe komt dit nu?

Wel,  ik zal dit proberen uit te leggen. Door toeval ben ik in contact gekomen met een meneer die een praktijk voert in natuurlijke geneeswijzen.

Hij heeft een grote diversiteit aan behandelmethoden. Hij heeft er tot nu toe een paar bij mij toegepast. Deze meneer kon in ons eerste gesprek al vertellen wat een psychose is. Dit had me tot dat moment nog niemand kunnen vertellen. Het heeft me wel een paar weken gekost om deze uitleg als de waarheid aan te nemen. Dus sta er niet raar van op te kijken als mijn volgende relaas u een beetje raar in de oren zal klinken.

Om te beginnen vertelde hij met dat ik er zelf helemaal niets aan kon doen dat ik psychotisch geworden was. Dit vond ik raar want ik heb altijd gedacht dat ik mezelf door mijn gedachten in een psychose kon storten, dit deed toch niet iemand anders.

Hij vroeg me of ik wist wat een aura was. Ik wist dat dit het energetisch veld om je lichaam is. Het is mogelijk de aura door middel van Kilianfotografie op foto vast te leggen. Er is iets aan de hand met je aura zei me deze natuurgenezer. Er zitten dingen in die er helemaal niet in thuis horen.

Wat zit er dan in vroeg ik aan hem. Er zitten een aantal entiteiten in, en deze entiteiten zorgen ervoor dat jij niet naar behoren kunt functioneren.

“Wat zijn entiteiten?” vroeg ik aan hem. “Entiteiten zijn gestorven mensen die nog niet naar het hiernamaals gegaan zijn maar die op deze aarde zijn blijven hangen. Deze entiteiten moeten ergens hun energie vandaan halen en dat doen er op dit moment een aantal bij jou.”

Het was mogelijk om deze entiteiten te verwijderen, maar ik moest zelf ook actief meewerken.

Hoe is het mogelijk dat deze entiteiten mij uitgekozen hadden? Dit zal ik proberen uit te leggen. Een lichaam van een mens bestaat uit atomen, en elk onderdeel van ons lichaam heeft zijn eigen frequentie.

Wat is een frequentie en hoe kun je deze beïnvloeden?

Een frequentie ontstaat door het ronddraaien van de atomen rond hun kern. Wat was er bij mij aan de hand. Mijn atomen draaiden niet zo heel erg snel meer en daardoor kwam mijn gehele lichaam in een lagere frequentie terecht.

Dit was nu de oorzaak waarom dat die entiteiten mij uitgekozen hadden. Door de lagere frequentie was ik voor hen zichtbaar en was het mogelijk om mijn aura binnen te dringen. Entiteiten zij parasieten en geven helemaal niets om een mens, zij moeten aan hun trekken komen. Ze kunnen zelfs je gedachten beïnvloeden en stemmen in je hoofd laten komen.

He, dat kwam me bekend voor. In mijn eerste psychose heb ik stemmen in mijn hoofd gehad die me opdrachten gaven. De entiteiten zorgen ervoor dat je je slecht voelt en dat je frequentie daardoor laag blijft. Zo kunnen ze bij je blijven en energie aan je lichaam blijven onttrekken. Hoe slechter het met jou gaat hoe beter het voor hen is.

Door een bepaalde methode toe te passen kon mijn behandelaar meten hoeveel entiteiten er met mij meeliften. Het waren er maar liefst acht. Door bepaalde therapieën toe te passen zoals het innemen en het vernevelen in mijn aura van spagyrische moederessensen zouden deze entiteiten verwijderd kunnen worden.

Ook door een frequentietherapie die bestaat uit het zitten achter een lamp die een bepaalde frequentie uitzend werd bijgedragen om deze entiteiten te verwijderen.

De therapie volgens Rife was zeer effectief. Rife is Royal Raymond Rife een wetenschapper uit de vorige eeuw. Hij heeft een lamp uitgevonden die een bepaalde frequentie uit kan zenden. Men kan per aandoening de frequentie aanpassen.

Ook het toepassen van positieve affirmaties heeft bij mij bijgedragen om deze entiteiten te verwijderen. Al met al sta ik er op dit moment goed voor. Mijn concentratie is verbeterd waardoor ik weer een boek kan lezen, dit is de laatste 11 jaar bijna niet mogelijk geweest.

Op mijn werk gaat het beter en ik ben lang niet meer zo moe en lusteloos. Mijn gevoelens beginnen ook weer langzaam terug te komen. Door de medicijnen waren deze heel erg vlak geworden. Ik vond meestal alles wel goed en had bijna geen eigen mening meer. Mijn gevoel voor eigenwaarde is in deze relatief korte tijd ook toegenomen.

Ik kijk uit naar het moment dat ik medicijnvrij zal zijn. Dit zal nog een drietal maanden duren. Hoe ik er dan voorsta zal ik aan de maker van de pshychose-anders website laten weten en deze zal het dan wel op de website plaatsen.

Ik wil de heer Q. hartelijk danken voor het schrijven van deze bijdrage. Mochten er mensen geïnteresseerd zijn in het onderzoeken van de mogelijkheid dat er sprake zou kunnen zijn van entiteiten die inhaken op de lage frequenties van je systeem dan zou je kunnen overwegen contact te leggen met natuurgeneeskundigen die methodes hebben dit te onderzoeken. Praktijk Joya in Nijmegen kan ik aanbevelen. Je kunt ook zelf via intenties proberen eventueel laag-frequentieel gespuis te verwijderen uit je systeem.

Ter afsluiting zou ik nog willen zeggen dat er 101 redenen kunnen zijn waardoor iemand ‘psychotisch’ wordt. Soms kan er sprake zijn van entiteiten, soms kunnen de stemmen ook delen uit jezelf zijn en wie weet wat er nog niet meer voor mogelijkheden zijn. Vaak is er ook geen sprake van stemmen.

Taboe op Behoefte aan Zorgzaamheid

Zoals ik al eerder heb gezegd ben ik erg onder de indruk van het boek van de Noorse Arnhild Lauveng: ‘Morgen ben ik een Leeuw’. Op een heldere en krachtige wijze weet deze vrouw die volledig hersteld is van haar schizofrene episode allerlei fascinerende aspecten aan te reiken welke zinvol kunnen zijn voor mensen die nog aan het worstelen zijn met de vreemde verschijnselen die gepaard kunnen gaan bij een bewustzijn dat overbelast raakt.

Het boek is al aanleiding geweest voor het artikel ‘Optie bij Onhandelbare Druk: Splits je Geest‘ en tevens voor ‘Vechten met Levende Symbolen‘. In deze huidige bijdrage wil ik stil staan bij een bepaald dilemma dat ook een erg storende invloed kan hebben, en vooral als je opgenomen bent of vaak door periodes van eenzaamheid gaat.

Arnhild Lauveng beschrijft het dilemma waarop ik doel als volgt:

“Dan maar liever de schuld geven aan de ziekte of aan de stemmen of aan wat dan ook, als ik maar niet hoefde toe te geven welke akelige, laaghartige en onbegrijpelijke behoeften ik had: behoefte aan aandacht en zorgzaamheid, behoefte om gezien te worden, behoefte om aan de eenzaamheid te ontkomen. ‘Ze doet het alleen maar om aandacht te krijgen,’ en dat zou ik nooit willen toegeven. Niet eens tegenover mezelf.”

(Morgen ben ik een Leeuw, p.61)

Je kunt je voorstellen dat je juist op die momenten dat je wat de weg kwijt bent, of op die momenten dat je je opgesloten voelt in je kamer of in een kliniek (of misschien zelfs in je eigen woning), dat er dan een vrij natuurlijk verlangen kan ontstaan, namelijk een verlangen naar genegenheid, geborgenheid en zorgzaamheid.

Vaak is echter de omgeving niet of nauwelijks in staat om daadwerkelijk deze steun en oprechte, warme aandacht te geven. Het is ook een enorme grote stap als je echt aan een hulpverlener of andere mensen om je heen om deze zorgzaamheid zou vragen. Je stelt je dan namelijk wel erg kwetsbaar op. Wellicht tref je af en toe een vriend, familielid of  hulpverlener die ook in staat is je wat te geven op dit vlak en wordt niet in dossiers geschreven dat ‘patiënt veel om aandacht vraagt.’

Ik kan me ook voorstellen dat het voor een hulpverlener niet altijd duidelijk is wat een cliënt vraagt.

Het is jammer dat er soms omstandigheden kunnen ontstaan waarin je je zelfs kunt gaan schamen voor je eigen verlangen naar iemand die je ziet, die er (al is het maar even) voor je is.