Mijn Psychose leerde me een verbeterde Versie van Mezelf te Worden

Karin beschrijft in het onderstaande artikel haar weg naar een psychose, en hoe deze haar uiteindelijk heeft geholpen om tot nieuwe inzichten te komen. Met dank aan Karin voor deze inspirerende bijdrage.

Mijn verhaal begint eigenlijk al bij dat ik als klein meisje ontzettend veel last had van mijn darmen, buikpijn en veel overgeven. Na verschillende onderzoeken werd in die tijd de conclusie getrokken dat mijn darmen erg actief waren, dat er niet zo veel aan te doen is, dan gewoon mee leren leven.

Zo lang als ik me kan herinneren, voelde ik me altijd ‘anders’. Ik was er wel, ik deed mee, maar ergens was ik er ook niet helemaal. In die tijd was ik stiekem al heel onzeker. Ik keek altijd naar anderen om te kijken hoe zij iets deden om er zeker van te zijn dat ik het goed zou doen.

Op mijn vijftiende, zo’n beetje na het verlies van mijn eerste grote liefde, ontwikkelde ik anorexia. Jarenlang heb ik mijn lichaam uitgeput. Ik was (en ben gelukkig nog steeds) bloedmooi, maar zag dat zelf niet. Ik was ontzettend onzeker en voelde me dik, lomp, mannelijk, niet leuk genoeg gekleed. Ik was, dat zie ik nu, voortdurend bezig met mezelf te vergelijken met anderen. En daarmee keek ik naar de ‘mooie’ dingen bij een ander, en naar de ‘lelijke’ dingen bij mezelf. Een oneerlijke strijd.

Op mijn zeventiende verhuisde ik naar Amsterdam om daar te gaan studeren. Iets in mij wilde het huis uit. Weg. Eenmaal in Amsterdam voelde ik me het eerste half jaar verloren, en kwam ik nauwelijks de deur uit. De meeste colleges volgde ik niet. Na dat half jaar maakte ik toch mijn eerste vriendinnetje en daarna ging eigenlijk alles vanzelf. En begon ik me meer thuis te voelen in Amsterdam. Al bleven mijn anorexia en onzekerheid, gepaard gaande met energieloze bijna depressieve dagen ook een onderdeel van mijn leven.

Ik kreeg opnieuw een relatie en leerde steeds meer mensen kennen. En heb toen een hele leuke tijd gehad. Maar mijn onzekerheid bleef. Om die reden zocht ik aandacht van andere mannen. Ter bevestiging van mijn ‘leuk’ zijn. Uiteindelijk ging de relatie stuk en stortte ik me meteen op een nieuwe relatie. Die na vier jaar vechten ook weer stopte. En toen kocht ik mijn eerste eigen huis. Had ik een super toffe baan bij Tommy Hilfiger en was er ineens rust. Het huisje was niet groter dan 40m2 maar het was helemaal van mij. En voor het eerst in mijn leven was ik intens gelukkig met mezelf. Ik voelde me mooi en succesvol. Naar een paar maanden kwam er een fantastische man in mijn leven, ik weet nog dat ik dacht (eigenlijk wil ik wat langer van dit moment voor mezelf genieten), maar met hem ging alles zo vanzelf en natuurlijk. Na twee weken vlogen we samen naar new york en een half jaar later kochten we ons droomhuis op de Singel in Amsterdam. We leefden een droom. Het was een fantastische tijd, ik was intens gelukkig. Totdat zijn vader overleed, en hij zich afzonderde, en ik geconfronteerd werd met de leegte in mij. We gingen uit elkaar.

Ik stortte me volledig op het feesten en gek doen. Om vooral maar niet te hoeven voelen en te laten zien dat er met mij niets aan de hand was.

Een half jaar later leerde ik een man kennen die al twee kinderen had. En ik dacht, ja dat is wat ik al heel lang wil, een gezin. Ik ging zo snel, dat het hem benauwde. Ik geef ontzettend veel, alles wat ik heb, en hoe meer ik geef, hoe harder hij me wegduwt. Ik verlies mezelf compleet. Vind mijn werk niet meer leuk, voel me er onzeker over, ga me steeds lelijker vinden en loop echt helemaal vast. Ik verhuis naar Haarlem zodat ik dichter bij hem kan zijn en laat alles in Amsterdam achter me. Ik zoek hulp bij een spiritueel healer.

Hij zegt: je balans is helemaal weg, je hebt zo veel gegeven, je kan niet meer, het wordt tijd om te ontvangen, ik ga je nu laten ontvangen. Hij stuwt energie door mijn lijf, en zonder dat ik weet waarom, stromen de tranen over mijn wangen. Ik loop naar buiten en voel me opgelucht, licht en vrolijk. De dagen die volgen is alles fantastisch, alles is goed, zelfs mijn niet lopende, uiterst frustrerende relatie. Ik voel mensen feilloos aan. Ik voel zelfs de energie van planten. Ik weet ineens dingen die ik ‘onmogelijk’ kan weten. En ik ervaar liefde, onbeschrijfbare liefde, voor mezelf en alles en iedereen om me heen. Ieder ding, ieder voorwerp heeft betekenis, en ik lach en heb lol zoals ik nog niet eerder heb gehad in mijn leven.

Totdat een vriendin me belt en zegt, ik maak me zorgen om je, vanaf dat moment slaat mijn euforie om naar angst. Denk ik dat het leven een grote complot theorie tegen mij is. Mijn spiritueel healer text me op dat moment, ‘blijf je wel met je beiden benen op de grond staan?’..’ga de natuur in, daar kun je aarden’, dus mijn stressige lijf besluit te gaan wandelen..drie uur aan een stuk..en ineens komen er tranen, over alles wat er gebeurd is in mijn leven, van klein tot groot, alles flitst in drie uur aan me voorbij. En ik voel intense haat naar mijn moeder, maar ook diepe diepe liefde. Ik kom thuis en ineens staat het vriendinnetje voor de deur. ‘ik maak me echt zorgen en ik denk dat het goed is dat we naar het ziekenhuis gaan’.

Uiteindelijk gaan we samen naar het ziekenhuis. Daar krijg ik het idee dat ik zwanger ben, van de nieuwe wereld, die er in noodgang uit gaat komen. Ik ben heel angstig. Na veel twijfel slik ik uiteindelijk de medicatie die me geboden wordt en ga slapen in mijn kamer op de open afdeling van het GGZ. Onder de afgesproken voorwaarde dat ik weg mag als ik dat wil. S ochtends word ik volledig in de paniek wakker en zeg dat ik weg wil en dan blijkt dat dat niet mag. Ik raak daardoor nog meer in de paniek. Ze hebben me iets beloofd wat dus niet waar is. Mijn vertrouwen is volledig geschaad. En ik besef me, zo werkt het dus als je eenmaal opgenomen bent, dan bepaal jij niet meer wat er in je leven gebeurd, zij nemen het dan over. Dat was, bleek uiteindelijk, een mega traumatische ervaring te zijn.

Twee weken lang ben ik samen met mijn moeder op deze afdeling verbleven. Met behulp van medicatie en veel rust. Kwam ik langzaam weer op aarde. Terugkijkend op deze tijd vond ik het toch wel heel bijzonder. Al die mensen, met al hun verschillende verhalen en toch zo veel overeenkomsten. Er heerste een bijzondere sfeer, iedereen was heel lief voor elkaar. Ik heb moeite met de psychiater, omdat die mij het gevoel geeft dat ik niet klop. Terwijl ik juist denk dat ik mega intelligent ben. Ik irriteer haar en zij mij. Gelukkig vrij snel, en door mijn eigen eigenwijsheid, komt mijn medicatie op een vrij laag niveau. Want ik merk dat met te veel medicatie ik gewoon helemaal bedwelmd word.

Na twee weken ga ik weer zelfstandig wonen. Mijn relatie maakte het op de dag van de opname uit. Ik zag de angst voor mij in zijn ogen. Een periode van intense liefdesverdriet volgde, en hoop, op dat het weer goed komt. Uiteindelijk zak ik in een depressie. De winter is hard en lang en ik woon moederziel alleen, ver weg van mijn ouders, zus en vrienden, in Haarlem waar ik niemand ken. Ik kan me onmogelijk concentreren, dus geen boek lezen, geen krant, geen tv, geen fatsoenlijk gesprek voeren. Terwijl de rust, de stilte, de eenzaamheid me ontzettend beangstigd. Ik leef in een conflict met mezelf. Ik wil mijn oude leven terug, maar dat kan niet meer, alleen besefte ik dat toen nog niet. De nieuwe wereld arrived, maar ik kon hem nog niet accepteren.

Na drie maanden ga ik, met een heftige depressie, weer werken. Ik wil weer meedoen met de maatschappij. De eerste week was fantastisch, iedereen was lief, ik kreeg super veel aandacht. De tweede week was minder, de derde week wilde ik niet meer werken. Het half jaar wat volgde sleepte ik mezelf elke ochtend uit bed, niet wetende wat ik dan aan moest trekken, me super lelijk voelend (in een fashion wereld waar alles om uiterlijk gaat) en heel onzeker. Het was verschrikkelijk. In die tijd begon ik met begeleide meditatie waarbij degene die de tekst had ingesproken me hielp bewust te worden van de pijn die mijn lichaam had. Daardoor begonnen ik me te beseffen dat mijn lichaam weg wilde van de pijn, dan lag ik te woelen in mijn bed. Maar door hem, door het aangaan van dat gevoel werd mijn pijn langzaam minder en klaarde mijn depressie langzaam op. Ik weet nog dat ik met mijn depressieve klachten bij de huisarts kwam en ik haar om hulp vroeg. Het enige wat ze mij kon bieden was medicatie, die bedankte ik vriendelijk. Ondertussen, door het lezen van veel boeken, internet en de site van psychose anders. Kwam ik tot het besef dat mijn depressie en psychose mij iets te vertellen hadden.

Ik was al gekoppeld aan een VIP team van het GGZ en praatte veel met de team leider en psycholoog van dat team. Ik vond en vind soms nog steeds hun manier van kijken beperkt. Ze erkennen in mijn ogen maar een deel van de totale werkelijkheid, namelijk dat wat ze met het blote oog kunnen waarnemen. Maar mijn ervaring is dat wanneer je lijdt aan een psychische ‘ziekte’ er op meerdere niveaus iets niet klopt. En dat al die niveaus de juiste aandacht verdienen om volledig te kunnen herstellen. Met behulp van het GGZ hebben we de focus gelegd op cognitieve denkpatronen en ben ik daardoor bewust geworden van wat er leefde in mij. Heel belangrijk en ik ben hun eeuwig dankbaar voor hun hulp. Maar het was niet genoeg en het enige wat ik nodig had om volledig te kunnen herstellen.

Uiteindelijk heb ik heel veel verschillende hulp gehad. Variërend van cognitieve therapie, begeleide meditatie, zelfstudie (ik heb alles gelezen wat ik kon vinden, over mijn problematiek), homeopathische ondersteuning, bioresonantie, voedingssupplementen, voedingsadvies, levend bloed analyse, iriscopie, acupunctuur, visualisatie/droom therapeut, Byron Katie methodiek, NLP practioner opleiding, creatieve cursussen, beweging, yoga. Alles heeft op zijn eigen manier bijgedragen aan mijn herstel. Ik heb elke visie tot mij genomen en gekeken wat kan ik hier mee, ik probeerde het uit en keek wat het deed. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat alles werkt. Mits het in de juiste hoeveelheid wordt toegepast, zelfs medicatie. Even was ik heel erg tegen, maar uiteindelijk moet ik toegeven dat medicatie op een bepaald moment essentieel was voor mijn herstel.

Er is slecht een ding wat mijn herstel even in de weg heeft gestaan. En dat was ik zelf, mijn overtuiging dat ik geloofde dat ik ziek was, en nooit meer de oude zou worden. Op het moment dat ik deze overtuiging 180 graden heb gedraaid naar: ‘Ik word nooit meer de oude, ik word de verbeterde versie van mezelf’ en ‘mijn depressie en psychose zijn mijn helingsproces, van jarenlange pijn en verdriet’ en ‘ik ben niet gek, ik ben mega intelligent’, vanaf dat moment kon ik alles accepteren en kon het tij zich keren. Niet zeggende dat ik toen nog steeds veel doorstaan moest, maar altijd zat er in ieder geval dat stemmetje in mij, die vol vertrouwen had in mij, hoe lastig de buitenwereld het me soms ook maakte.

Uiteindelijk ben ik, nadat ik toch wel weer succesvol gereïntegreerd was in mijn werk, ik mijn oude functie had opgepakt en zelf een extra project daarnaast leidde, gestopt met werken. Ik merkte dat als ik door zou gaan ik opnieuw in een psychose zou belanden. Op een ochtend onder de douche dacht ik ‘wie word hier nu eigenlijk blij van?’ en toen zei een heel klein stemmetje, ‘ikke niet’ en toen besefte ik me, het is klaar, ik stop hiermee. En dan heb je een leven opgebouwd, om je salaris heen, en dan?, iedereen verklaarde me voor gek, maar ik wist dat het goed was. Het was voor het eerste in mijn leven dat ik vol vertrouwde op mijn gevoel. Ik verloor alles, mijn baan, mijn vrienden, ik had ruzie met mijn ouders en zus, maar ik leerde ook mijn huidige partner kennen. En ik wist dat het goed was, ook al was het heel pijnlijk.

Ik heb alles losgelaten, in het volle vertrouwen dat ik een wereld om me heen had gecreëerd die helemaal niet bij mij als persoon past. Maar gecreëerd was doordat ik wilde voldoen aan andere mensen hun behoefte om liefde te ontvangen. Totdat ik me besefte dat ik op deze manier nooit ging krijgen waar ik intens naar verlangde. Liefde, liefde voor mezelf.

Mijn relatie met mijn partner heeft een zeer moeilijke start gehad. Maar ik had mezelf voorgenomen, ik wil ware liefde, en ware liefde houdt in het goede en slechte in elkaar omarmen. Anders is het geen ware liefde, dus hoe moeilijk het ook is, ik blijf net zo lang tot dat het er is. Tenzij hij natuurlijk opgeeft, dan heb ik geen keus. En we hebben allebei gevochten, met elkaar maar vooral ook voor elkaar. Ik heb hem gebruikt als spiegel, als hij iets zei tegen mij wat me kwetste, dan nam ik afstand en dan ging ik ontdekken wat me nou precies zo raakte. En altijd, echt altijd kwam ik tot de conclusie, fuck, hij heeft gelijk. En dan nam ik de tijd om de pijn te voelen. En heel langzaam heelde ik daardoor mezelf.

Anderhalf jaar lang heb ik mijn lichaam de tijd gegeven om te herstellen van deze intensieve tijd en strijd. Mijn lichaam was ziek van de jarenlange stress die het had geleverd door niet haarzelf te mogen zijn. En ik neem daar oprecht vanuit mijn hart niemand iets voor kwalijk, zelfs mezelf niet, het is gewoon zo gelopen. En het heeft mij gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik zo ontzettend trots op. Door de rust en het vertrouwen wat ik in mijzelf en mijn lichaam had kon ik langzaam genezen. En ik durf oprecht te zeggen dat ik nu, sterker ben dan ooit. Ik was mezelf volledig kwijt, heb het donker ervaren, omarmt en mezelf opnieuw gevonden. Dit hele proces, inclusief de angst, de pijn en het verdriet waren er een noodzakelijk onderdeel van. Ik heb mijn diepste angst, de dood, in de ogen gekeken, totdat ik me besefte dat het niet de dood was die ik moest aanvaarden maar het leven en de liefde voor mezelf. Ik heb geleerd wie ik ben, en daarbij mijn gerechtmatigde ruimte op deze aarde ingenomen, zonder een ander daarmee te schaden, sterker nog ik besef me dat door mijn ruimte in te nemen ik de ander ook zijn ruimte geef.

En nu ben ik voor mezelf begonnen. Ik heb een lifestyling bureau waarin ik op een creatieve doe manier mensen hun ware zelf leer ontdekken. Ik geloof in een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn, zonder dat het te koste gaat van een ander. Pas als je jezelf mag zijn, kun je het maximale toevoegen aan onze wereld.

Ik ben er van overtuigd dat iedereen, geen uitzondering kan herstellen van een psychose. Mits je bereid bent te luisteren naar wat je lichaam en mensen om je heen je te vertellen hebben. En dat is niet makkelijk. Maar wel noodzakelijk. Je bent niet zomaar uit balans geraakt. Als je blijft doen wat je deed dan krijg je wat je kreeg. Als je wilt dat er iets veranderd, dan moet jezelf veranderen, jouw visie op de wereld, en ook, de visie op jezelf.

Daarnaast ben ik van mening dat psychische ‘ziektes’ niet bestaan. De oorsprong bevindt zich in het lichaam, de darmen en het energetisch lichaam, je verleden en daaraan gekoppelde emoties. Mensen met psychische ziektes zijn extreem intelligent en nemen iets waar wat niet iedereen kan waarnemen en dat verwart ze. Als je kunt leren omgaan met die gave, gaat er een wereld voor je open.

Ik zal nooit vergeten de aanvaring die ik had met mijn psychiater. Hij zei: ‘ja maar schizofrene patiënten zien dingen die er niet zijn’. Toen zei ik:’ wat nou, als zij iets zien wat jij niet kan waarnemen’. Ik heb de titel voor mijn boek klaarliggen: ‘what if crazy people aren’t crazy, but scared, confused and locked up in medicine’.

Oh en ik wil nog wel een stukje toevoegen over weer deel uitmaken van de maatschappij. Ik heb dat zelf ook als zeer lastig ervaren. Mijn blik op de wereld is door deze ervaring voorgoed verandert en het sluit voor een groot deel niet aan bij het grootste gedeelte van de maatschappij. In eerste instantie ging ik mijn visie verkondigen en ervaarde veel weerstand..ik kreeg dingen naar mijn hoofd als, maar jij bent ziek, jij hebt een psychose gehad dus wat weet jij nou, je hebt zelf een probleem..en deels was dat op dat moment ook nog zo..

Maar ondertussen weet ik dat wat ik zie bij een deel van de maatschappij (het deel waar ik in leefde), de balans niet klopt…er zit veel groei aan de buitenkant en niet evenredig aan de binnenkant..als een boom boven de grond groeit, maar niet onder de grond, dan valt hij vroeger of later om. Ik weet niet wanneer, maar dat het gebeurt, als er niets veranderd in de balans, dat weet ik zeker.

En nu denk ik, prima als jij er anders over denkt, prima als jij wilt denken dat ik gek ben. Ik ga mensen helpen die hulp willen en naar mij toe komen omdat ze er in willen geloven dat ook zij kunnen herstellen. En jij..jij komt misschien in de toekomst nog wel eens terug bij mij..en misschien niet. Maar als je komt dan help ik je.

Mijn motto: ‘Alles is goed, zelfs als het niet goed is’..en ‘whatever you do, don’t panic’