Mijn Psychose leerde me een verbeterde Versie van Mezelf te Worden

Karin beschrijft in het onderstaande artikel haar weg naar een psychose, en hoe deze haar uiteindelijk heeft geholpen om tot nieuwe inzichten te komen. Met dank aan Karin voor deze inspirerende bijdrage.

Mijn verhaal begint eigenlijk al bij dat ik als klein meisje ontzettend veel last had van mijn darmen, buikpijn en veel overgeven. Na verschillende onderzoeken werd in die tijd de conclusie getrokken dat mijn darmen erg actief waren, dat er niet zo veel aan te doen is, dan gewoon mee leren leven.

Zo lang als ik me kan herinneren, voelde ik me altijd ‘anders’. Ik was er wel, ik deed mee, maar ergens was ik er ook niet helemaal. In die tijd was ik stiekem al heel onzeker. Ik keek altijd naar anderen om te kijken hoe zij iets deden om er zeker van te zijn dat ik het goed zou doen.

Op mijn vijftiende, zo’n beetje na het verlies van mijn eerste grote liefde, ontwikkelde ik anorexia. Jarenlang heb ik mijn lichaam uitgeput. Ik was (en ben gelukkig nog steeds) bloedmooi, maar zag dat zelf niet. Ik was ontzettend onzeker en voelde me dik, lomp, mannelijk, niet leuk genoeg gekleed. Ik was, dat zie ik nu, voortdurend bezig met mezelf te vergelijken met anderen. En daarmee keek ik naar de ‘mooie’ dingen bij een ander, en naar de ‘lelijke’ dingen bij mezelf. Een oneerlijke strijd.

Op mijn zeventiende verhuisde ik naar Amsterdam om daar te gaan studeren. Iets in mij wilde het huis uit. Weg. Eenmaal in Amsterdam voelde ik me het eerste half jaar verloren, en kwam ik nauwelijks de deur uit. De meeste colleges volgde ik niet. Na dat half jaar maakte ik toch mijn eerste vriendinnetje en daarna ging eigenlijk alles vanzelf. En begon ik me meer thuis te voelen in Amsterdam. Al bleven mijn anorexia en onzekerheid, gepaard gaande met energieloze bijna depressieve dagen ook een onderdeel van mijn leven.

Ik kreeg opnieuw een relatie en leerde steeds meer mensen kennen. En heb toen een hele leuke tijd gehad. Maar mijn onzekerheid bleef. Om die reden zocht ik aandacht van andere mannen. Ter bevestiging van mijn ‘leuk’ zijn. Uiteindelijk ging de relatie stuk en stortte ik me meteen op een nieuwe relatie. Die na vier jaar vechten ook weer stopte. En toen kocht ik mijn eerste eigen huis. Had ik een super toffe baan bij Tommy Hilfiger en was er ineens rust. Het huisje was niet groter dan 40m2 maar het was helemaal van mij. En voor het eerst in mijn leven was ik intens gelukkig met mezelf. Ik voelde me mooi en succesvol. Naar een paar maanden kwam er een fantastische man in mijn leven, ik weet nog dat ik dacht (eigenlijk wil ik wat langer van dit moment voor mezelf genieten), maar met hem ging alles zo vanzelf en natuurlijk. Na twee weken vlogen we samen naar new york en een half jaar later kochten we ons droomhuis op de Singel in Amsterdam. We leefden een droom. Het was een fantastische tijd, ik was intens gelukkig. Totdat zijn vader overleed, en hij zich afzonderde, en ik geconfronteerd werd met de leegte in mij. We gingen uit elkaar.

Ik stortte me volledig op het feesten en gek doen. Om vooral maar niet te hoeven voelen en te laten zien dat er met mij niets aan de hand was.

Een half jaar later leerde ik een man kennen die al twee kinderen had. En ik dacht, ja dat is wat ik al heel lang wil, een gezin. Ik ging zo snel, dat het hem benauwde. Ik geef ontzettend veel, alles wat ik heb, en hoe meer ik geef, hoe harder hij me wegduwt. Ik verlies mezelf compleet. Vind mijn werk niet meer leuk, voel me er onzeker over, ga me steeds lelijker vinden en loop echt helemaal vast. Ik verhuis naar Haarlem zodat ik dichter bij hem kan zijn en laat alles in Amsterdam achter me. Ik zoek hulp bij een spiritueel healer.

Hij zegt: je balans is helemaal weg, je hebt zo veel gegeven, je kan niet meer, het wordt tijd om te ontvangen, ik ga je nu laten ontvangen. Hij stuwt energie door mijn lijf, en zonder dat ik weet waarom, stromen de tranen over mijn wangen. Ik loop naar buiten en voel me opgelucht, licht en vrolijk. De dagen die volgen is alles fantastisch, alles is goed, zelfs mijn niet lopende, uiterst frustrerende relatie. Ik voel mensen feilloos aan. Ik voel zelfs de energie van planten. Ik weet ineens dingen die ik ‘onmogelijk’ kan weten. En ik ervaar liefde, onbeschrijfbare liefde, voor mezelf en alles en iedereen om me heen. Ieder ding, ieder voorwerp heeft betekenis, en ik lach en heb lol zoals ik nog niet eerder heb gehad in mijn leven.

Totdat een vriendin me belt en zegt, ik maak me zorgen om je, vanaf dat moment slaat mijn euforie om naar angst. Denk ik dat het leven een grote complot theorie tegen mij is. Mijn spiritueel healer text me op dat moment, ‘blijf je wel met je beiden benen op de grond staan?’..’ga de natuur in, daar kun je aarden’, dus mijn stressige lijf besluit te gaan wandelen..drie uur aan een stuk..en ineens komen er tranen, over alles wat er gebeurd is in mijn leven, van klein tot groot, alles flitst in drie uur aan me voorbij. En ik voel intense haat naar mijn moeder, maar ook diepe diepe liefde. Ik kom thuis en ineens staat het vriendinnetje voor de deur. ‘ik maak me echt zorgen en ik denk dat het goed is dat we naar het ziekenhuis gaan’.

Uiteindelijk gaan we samen naar het ziekenhuis. Daar krijg ik het idee dat ik zwanger ben, van de nieuwe wereld, die er in noodgang uit gaat komen. Ik ben heel angstig. Na veel twijfel slik ik uiteindelijk de medicatie die me geboden wordt en ga slapen in mijn kamer op de open afdeling van het GGZ. Onder de afgesproken voorwaarde dat ik weg mag als ik dat wil. S ochtends word ik volledig in de paniek wakker en zeg dat ik weg wil en dan blijkt dat dat niet mag. Ik raak daardoor nog meer in de paniek. Ze hebben me iets beloofd wat dus niet waar is. Mijn vertrouwen is volledig geschaad. En ik besef me, zo werkt het dus als je eenmaal opgenomen bent, dan bepaal jij niet meer wat er in je leven gebeurd, zij nemen het dan over. Dat was, bleek uiteindelijk, een mega traumatische ervaring te zijn.

Twee weken lang ben ik samen met mijn moeder op deze afdeling verbleven. Met behulp van medicatie en veel rust. Kwam ik langzaam weer op aarde. Terugkijkend op deze tijd vond ik het toch wel heel bijzonder. Al die mensen, met al hun verschillende verhalen en toch zo veel overeenkomsten. Er heerste een bijzondere sfeer, iedereen was heel lief voor elkaar. Ik heb moeite met de psychiater, omdat die mij het gevoel geeft dat ik niet klop. Terwijl ik juist denk dat ik mega intelligent ben. Ik irriteer haar en zij mij. Gelukkig vrij snel, en door mijn eigen eigenwijsheid, komt mijn medicatie op een vrij laag niveau. Want ik merk dat met te veel medicatie ik gewoon helemaal bedwelmd word.

Na twee weken ga ik weer zelfstandig wonen. Mijn relatie maakte het op de dag van de opname uit. Ik zag de angst voor mij in zijn ogen. Een periode van intense liefdesverdriet volgde, en hoop, op dat het weer goed komt. Uiteindelijk zak ik in een depressie. De winter is hard en lang en ik woon moederziel alleen, ver weg van mijn ouders, zus en vrienden, in Haarlem waar ik niemand ken. Ik kan me onmogelijk concentreren, dus geen boek lezen, geen krant, geen tv, geen fatsoenlijk gesprek voeren. Terwijl de rust, de stilte, de eenzaamheid me ontzettend beangstigd. Ik leef in een conflict met mezelf. Ik wil mijn oude leven terug, maar dat kan niet meer, alleen besefte ik dat toen nog niet. De nieuwe wereld arrived, maar ik kon hem nog niet accepteren.

Na drie maanden ga ik, met een heftige depressie, weer werken. Ik wil weer meedoen met de maatschappij. De eerste week was fantastisch, iedereen was lief, ik kreeg super veel aandacht. De tweede week was minder, de derde week wilde ik niet meer werken. Het half jaar wat volgde sleepte ik mezelf elke ochtend uit bed, niet wetende wat ik dan aan moest trekken, me super lelijk voelend (in een fashion wereld waar alles om uiterlijk gaat) en heel onzeker. Het was verschrikkelijk. In die tijd begon ik met begeleide meditatie waarbij degene die de tekst had ingesproken me hielp bewust te worden van de pijn die mijn lichaam had. Daardoor begonnen ik me te beseffen dat mijn lichaam weg wilde van de pijn, dan lag ik te woelen in mijn bed. Maar door hem, door het aangaan van dat gevoel werd mijn pijn langzaam minder en klaarde mijn depressie langzaam op. Ik weet nog dat ik met mijn depressieve klachten bij de huisarts kwam en ik haar om hulp vroeg. Het enige wat ze mij kon bieden was medicatie, die bedankte ik vriendelijk. Ondertussen, door het lezen van veel boeken, internet en de site van psychose anders. Kwam ik tot het besef dat mijn depressie en psychose mij iets te vertellen hadden.

Ik was al gekoppeld aan een VIP team van het GGZ en praatte veel met de team leider en psycholoog van dat team. Ik vond en vind soms nog steeds hun manier van kijken beperkt. Ze erkennen in mijn ogen maar een deel van de totale werkelijkheid, namelijk dat wat ze met het blote oog kunnen waarnemen. Maar mijn ervaring is dat wanneer je lijdt aan een psychische ‘ziekte’ er op meerdere niveaus iets niet klopt. En dat al die niveaus de juiste aandacht verdienen om volledig te kunnen herstellen. Met behulp van het GGZ hebben we de focus gelegd op cognitieve denkpatronen en ben ik daardoor bewust geworden van wat er leefde in mij. Heel belangrijk en ik ben hun eeuwig dankbaar voor hun hulp. Maar het was niet genoeg en het enige wat ik nodig had om volledig te kunnen herstellen.

Uiteindelijk heb ik heel veel verschillende hulp gehad. Variërend van cognitieve therapie, begeleide meditatie, zelfstudie (ik heb alles gelezen wat ik kon vinden, over mijn problematiek), homeopathische ondersteuning, bioresonantie, voedingssupplementen, voedingsadvies, levend bloed analyse, iriscopie, acupunctuur, visualisatie/droom therapeut, Byron Katie methodiek, NLP practioner opleiding, creatieve cursussen, beweging, yoga. Alles heeft op zijn eigen manier bijgedragen aan mijn herstel. Ik heb elke visie tot mij genomen en gekeken wat kan ik hier mee, ik probeerde het uit en keek wat het deed. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat alles werkt. Mits het in de juiste hoeveelheid wordt toegepast, zelfs medicatie. Even was ik heel erg tegen, maar uiteindelijk moet ik toegeven dat medicatie op een bepaald moment essentieel was voor mijn herstel.

Er is slecht een ding wat mijn herstel even in de weg heeft gestaan. En dat was ik zelf, mijn overtuiging dat ik geloofde dat ik ziek was, en nooit meer de oude zou worden. Op het moment dat ik deze overtuiging 180 graden heb gedraaid naar: ‘Ik word nooit meer de oude, ik word de verbeterde versie van mezelf’ en ‘mijn depressie en psychose zijn mijn helingsproces, van jarenlange pijn en verdriet’ en ‘ik ben niet gek, ik ben mega intelligent’, vanaf dat moment kon ik alles accepteren en kon het tij zich keren. Niet zeggende dat ik toen nog steeds veel doorstaan moest, maar altijd zat er in ieder geval dat stemmetje in mij, die vol vertrouwen had in mij, hoe lastig de buitenwereld het me soms ook maakte.

Uiteindelijk ben ik, nadat ik toch wel weer succesvol gereïntegreerd was in mijn werk, ik mijn oude functie had opgepakt en zelf een extra project daarnaast leidde, gestopt met werken. Ik merkte dat als ik door zou gaan ik opnieuw in een psychose zou belanden. Op een ochtend onder de douche dacht ik ‘wie word hier nu eigenlijk blij van?’ en toen zei een heel klein stemmetje, ‘ikke niet’ en toen besefte ik me, het is klaar, ik stop hiermee. En dan heb je een leven opgebouwd, om je salaris heen, en dan?, iedereen verklaarde me voor gek, maar ik wist dat het goed was. Het was voor het eerste in mijn leven dat ik vol vertrouwde op mijn gevoel. Ik verloor alles, mijn baan, mijn vrienden, ik had ruzie met mijn ouders en zus, maar ik leerde ook mijn huidige partner kennen. En ik wist dat het goed was, ook al was het heel pijnlijk.

Ik heb alles losgelaten, in het volle vertrouwen dat ik een wereld om me heen had gecreëerd die helemaal niet bij mij als persoon past. Maar gecreëerd was doordat ik wilde voldoen aan andere mensen hun behoefte om liefde te ontvangen. Totdat ik me besefte dat ik op deze manier nooit ging krijgen waar ik intens naar verlangde. Liefde, liefde voor mezelf.

Mijn relatie met mijn partner heeft een zeer moeilijke start gehad. Maar ik had mezelf voorgenomen, ik wil ware liefde, en ware liefde houdt in het goede en slechte in elkaar omarmen. Anders is het geen ware liefde, dus hoe moeilijk het ook is, ik blijf net zo lang tot dat het er is. Tenzij hij natuurlijk opgeeft, dan heb ik geen keus. En we hebben allebei gevochten, met elkaar maar vooral ook voor elkaar. Ik heb hem gebruikt als spiegel, als hij iets zei tegen mij wat me kwetste, dan nam ik afstand en dan ging ik ontdekken wat me nou precies zo raakte. En altijd, echt altijd kwam ik tot de conclusie, fuck, hij heeft gelijk. En dan nam ik de tijd om de pijn te voelen. En heel langzaam heelde ik daardoor mezelf.

Anderhalf jaar lang heb ik mijn lichaam de tijd gegeven om te herstellen van deze intensieve tijd en strijd. Mijn lichaam was ziek van de jarenlange stress die het had geleverd door niet haarzelf te mogen zijn. En ik neem daar oprecht vanuit mijn hart niemand iets voor kwalijk, zelfs mezelf niet, het is gewoon zo gelopen. En het heeft mij gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik zo ontzettend trots op. Door de rust en het vertrouwen wat ik in mijzelf en mijn lichaam had kon ik langzaam genezen. En ik durf oprecht te zeggen dat ik nu, sterker ben dan ooit. Ik was mezelf volledig kwijt, heb het donker ervaren, omarmt en mezelf opnieuw gevonden. Dit hele proces, inclusief de angst, de pijn en het verdriet waren er een noodzakelijk onderdeel van. Ik heb mijn diepste angst, de dood, in de ogen gekeken, totdat ik me besefte dat het niet de dood was die ik moest aanvaarden maar het leven en de liefde voor mezelf. Ik heb geleerd wie ik ben, en daarbij mijn gerechtmatigde ruimte op deze aarde ingenomen, zonder een ander daarmee te schaden, sterker nog ik besef me dat door mijn ruimte in te nemen ik de ander ook zijn ruimte geef.

En nu ben ik voor mezelf begonnen. Ik heb een lifestyling bureau waarin ik op een creatieve doe manier mensen hun ware zelf leer ontdekken. Ik geloof in een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn, zonder dat het te koste gaat van een ander. Pas als je jezelf mag zijn, kun je het maximale toevoegen aan onze wereld.

Ik ben er van overtuigd dat iedereen, geen uitzondering kan herstellen van een psychose. Mits je bereid bent te luisteren naar wat je lichaam en mensen om je heen je te vertellen hebben. En dat is niet makkelijk. Maar wel noodzakelijk. Je bent niet zomaar uit balans geraakt. Als je blijft doen wat je deed dan krijg je wat je kreeg. Als je wilt dat er iets veranderd, dan moet jezelf veranderen, jouw visie op de wereld, en ook, de visie op jezelf.

Daarnaast ben ik van mening dat psychische ‘ziektes’ niet bestaan. De oorsprong bevindt zich in het lichaam, de darmen en het energetisch lichaam, je verleden en daaraan gekoppelde emoties. Mensen met psychische ziektes zijn extreem intelligent en nemen iets waar wat niet iedereen kan waarnemen en dat verwart ze. Als je kunt leren omgaan met die gave, gaat er een wereld voor je open.

Ik zal nooit vergeten de aanvaring die ik had met mijn psychiater. Hij zei: ‘ja maar schizofrene patiënten zien dingen die er niet zijn’. Toen zei ik:’ wat nou, als zij iets zien wat jij niet kan waarnemen’. Ik heb de titel voor mijn boek klaarliggen: ‘what if crazy people aren’t crazy, but scared, confused and locked up in medicine’.

Oh en ik wil nog wel een stukje toevoegen over weer deel uitmaken van de maatschappij. Ik heb dat zelf ook als zeer lastig ervaren. Mijn blik op de wereld is door deze ervaring voorgoed verandert en het sluit voor een groot deel niet aan bij het grootste gedeelte van de maatschappij. In eerste instantie ging ik mijn visie verkondigen en ervaarde veel weerstand..ik kreeg dingen naar mijn hoofd als, maar jij bent ziek, jij hebt een psychose gehad dus wat weet jij nou, je hebt zelf een probleem..en deels was dat op dat moment ook nog zo..

Maar ondertussen weet ik dat wat ik zie bij een deel van de maatschappij (het deel waar ik in leefde), de balans niet klopt…er zit veel groei aan de buitenkant en niet evenredig aan de binnenkant..als een boom boven de grond groeit, maar niet onder de grond, dan valt hij vroeger of later om. Ik weet niet wanneer, maar dat het gebeurt, als er niets veranderd in de balans, dat weet ik zeker.

En nu denk ik, prima als jij er anders over denkt, prima als jij wilt denken dat ik gek ben. Ik ga mensen helpen die hulp willen en naar mij toe komen omdat ze er in willen geloven dat ook zij kunnen herstellen. En jij..jij komt misschien in de toekomst nog wel eens terug bij mij..en misschien niet. Maar als je komt dan help ik je.

Mijn motto: ‘Alles is goed, zelfs als het niet goed is’..en ‘whatever you do, don’t panic’

Psychiatrisch kopstuk Jim van Os over de DSM: “Ik gebruik ‘m nooit.”

(artikel door Christina)

In een artikel in de krant Trouw van zaterdag 26 januari 2013 verscheen een interview met ‘snoeiharde opvattingen‘, zoals de journalist het noemt, van psychiater Jim van Os (zie afbeelding) over de nieuwe DSM-5. Van Os is medeopsteller van dit psychiatrische handboek. In de afgelopen zes jaar werkte hij samen met 250 andere vooraanstaande psychiaters in werkgroepen aan de totstandkoming van deze nieuwe versie van de DSM, die komend voorjaar verschijnt.

Een soort zeventiende-eeuwse geneeskunde

Van Os: “Dat is hét grote probleem van de psychiatrie. Er worden geen oorzakelijke diagnoses gesteld – niet zoals een sputumkweek bij tuberculose. Eigenlijk is het een soort zeventiende-eeuwse geneeskunde: je hebt koorts, of koorts met bloedplassen.

Op dat niveau zitten we in de psychiatrie. We hebben nog geen enkele test, voor geen enkel psychiatrisch ziektebeeld. Omdat we het brein niet begrijpen. Gedachten en gevoelens kunnen we niet een op een herleiden tot moleculaire processen, genen verklaren heel weinig. Terwijl de DSM dat wel suggereert: dat er echte ziekten in staan, die te herleiden zijn tot echte processen in het brein.”

Pseudo-kennis

In tegenstelling tot Dick Swaab vindt Van Os dat wij ‘niet ons brein zijn‘: “Hoe brein en geest zich tot elkaar verhouden, weten we gewoon nog niet (….) wat is het nut van een diagnose? In principe is het niet meer dan een uitspraak, op basis van de klachten, over wat je als patiënt kunt verwachten, en over een passende behandeling. Het probleem is dat diagnoses in de praktijk veel meer betekenen. Door het woord schizofrenie te gebruiken geef je er betekenis aan: het is iets heel ergs. Voor patiënten is de boodschap dat ze een ziek brein hebben en dat ze levenslang pillen moeten slikken. Stereotypering en stigmatisering, op basis van pseudowijsheid en pseudokennis.”

Etiketteringsindustrie

Van Os zegt dat er zoveel verschillen zijn tussen depressieve patiënten, bijvoorbeeld, dat je ‘het label net zo goed achterwege kunt laten.’ “Als je een etiketteringsindustrie begint, moeten de etiketten wetenschappelijk wel te verantwoorden zijn. En het moet duidelijk zijn wat ze betekenen voor behandeling en prognose. Een DSM-label zegt daar eigenlijk heel weinig over, dus in die zin geven ze patiënten weinig houvast. Antidepressiva worden bij depressies en bij allerlei andere aandoeningen voorgeschreven, dwars door de DSM heen. Dat geldt voor vrijwel alle behandelingen in de psychiatrie.”

Op de vraag hoe Van Os zelf een classificatiesysteem zou maken, antwoordt hij: “Een lijstje van hooguit tien brede syndromen, zoals angst, depressie, psychose. Dan ben je klaar. Dergelijke verzamelcategorieën zijn veel te breed voor stigmatisering, dus dat is ook een groot voordeel.”

Volgens Van Os zou er veel meer naar de zorgbehoefte moeten worden gekeken, en hij had gehoopt dat er zo’n soort systeem in de DSM-5 zxou komen toen hij toetrad tot de commissie. Maar dt is niet gelukt. Op de vraag of hij zelf de DSM weleens uit de kast haalt, schudt hij het hoofd: “Nooit.” 

“De criteria zijn zo flexibel, je kunt iemand altijd wel iets op zijn hoofd plakken. Tachtig procent van de antidepressiva wordt voorgeschreven door huisartsen. Voor Ritalin geldt iets soortgelijks: zestig procent van de recepten wordt niet door kinderpsychiaters maar door andere hulpverleners voorgeschreven.”

Psychische oorzaken voor psychiatrische ziektebeelden

“Nu komen we erachter dat er misschien ook psychische oorzaken zijn voor psychiatrische ziektebeelden. We denken dat er bij ziekten als schizofrenie of depressie allerlei symptomen zijn die weer andere symptomen oproepen. Als je somber bent, ga je vanzelf denken dat mensen negatief over je denken. Die gedachten kunnen stemmen worden die je dat vertellen. Dan ga je je misschien wel terugtrekken, je komt niet meer de deur uit ien gaat jezelf verwaarlozen. Anderen worden er misschien wel heel angstig van, gaan mensen in paniek opbellen of veel drinken. Die oorzakelijke ketens hebben we wellicht gemist. We gingen er te veel vanuit dat symptomen braaf allemaal tegelijk ontstaan door een genetisch probleem. Alsof het levensverhaal van patiënten er helemaal niet toe doet.”

Het interview is twee maanden na publicatie gratis te lezen op de website van Trouw. Je kunt het ook eerder lezen door ervoor betalen via de site van Trouw. De titel van het artikel is ‘Angst, depressie, psychose…klaar‘. Je kunt er via een tweet van Maurits1990 wel iets van lezen.

Update 15 april 2013:  Inmiddels is het gehele artikel inderdaad netjes te lezen op de website van Trouw. Klik daarvoor op: ‘Angst, Depressie, psychose…klaar‘.

Update 16 april 2013: In een uitzending van Labyrint komt Jim van Os aan het woord in een kritische analyse van DSM V, waarin hij samen met psychiater Allen France en ervaringsdeskundige Wilma Boevink ook spreekt over de medicalisering van normaal gedrag. Je kunt de uitzending bekijken via de tweede Psychose Anders site.

 

 

Het Nieuwe Diagnosticeren: de Constructieve Diagnose

Nu het aankomende psychiatrische kookboek (door sommige critici zelfs ‘het farmaceutische sprookjesboek’ genoemd)  DSM-V, volop in de belangstelling staat, kan het zinvol zijn om eens wat te reflecteren over alternatieven. Het Amerikaanse diagnostische handboek is verworden tot een ‘Boek der Ziekten en Stoornissen‘. Mensen die bij de GGz aankloppen hebben tegenwoordig een erg grote kans een door de verzekeraars verplichte (ietwat mysterieuze)  ‘hersenziekte diagnose‘  verstrekt te krijgen door de hulpverlener.

Op basis van deze hersenziekte-diagnose wordt vervolgens een behandeling uitgezet, het liefst zo eenvormig en ‘evidence-based’ mogelijk. Een behandeling waarbij (het vaak langdurig gebruik van) hersenbeïnvloedende chemicaliën veelal een onderdeel is.

Psychiatrische Hersenziektes Scheppen via DSM-Diagnoses

Vanuit Psychose Anders kijken we op een geheel andere wijze naar ‘geestelijke problemen‘. Het gebruik van het medische model met haar ziekten en stoornissen wordt niet beschouwd als de meest gunstige metafoor. Sterker nog, het lichaam gebruiken als metafoor voor psychische problematiek zou wel eens een erg ongezonde en verlammende metafoor kunnen zijn (1).

Als je immers van buitenaf een bepaalde ‘hersenziekte’ zoals ‘schizofrenie’, ‘depressie’, ‘manisch depressiviteit’, ‘autisme’, of ‘ADHD’  aangepraat krijgt, is de kans groot dat je nog echt gaat geloven dat je een dergelijke hersenziekte hebt. Dat er dus ergens in de kern van je wezen iets volledig niet deugt, en dat het maar de vraag is of het ooit nog beter kan worden.

Zo kun je door een behandeling in de GGz een ziekte krijgen die dan wel niet zo dodelijk is als bepaalde vormen van kanker, maar die toch wel zo ernstig is dat een vergelijking met chronische ziekten als diabetes en M.S. van toepassing zou kunnen zijn, inclusief de verplichte medicatie om de ‘stoornis’ in bedwang te kunnen houden.

En tja, je kunt denken en doen wat je wilt, maar diabetes gaat er over het algemeen niet van over, en in hoeverre kun je zelf nog iets doen als je eenmaal zo’n gruwelijke stoornis of psychiatrische hersenziekte hebt opgelopen omdat dat nu eenmaal moet voor de GGz-dossiervorming en de declaratie bij de verzekeraar of uitkeringsinstantie?

Een weinig opbeurend traject staat je te wachten zodra je een DSM-IV/V ziekte hebt toegewezen gekregen. Zouden we met zijn allen niet iets kunnen verzinnen dat constructiever werkt?

DE CONSTRUCTIEVE DIAGNOSE

Stel je eens voor dat we dat medische denken met haar ziektes en stoornissen eens even helemaal opzij schuiven. In plaats daarvan gaan we kijken naar een mens die door allerlei omstandigheden tegen problemen is aangelopen die zo groot zijn geworden, of dreigen te worden, dat er wat gekke of rare dingen gebeuren. Of iemand dan heel zwaarmoedig, verslaafd, hyperactief, hallucinerend, verward reageert, is dan niet eens zo heel wezenlijk. Dat zijn immers pogingen om het hoofd te bieden aan deze grote stressbronnen.

Hierbij gaat het niet om een gestoorde dopamine- of serotonine-huishouding, maar gaat het om zaken als (liefdes)verdriet, schaamte, gevoelens van falen, rouw, negatief zelfbeeld, extreem positief zelfbeeld, verslaving, vernedering, eenzaamheid, leegte, pijnlijke onverwerkte trauma’s, schuld etc. Kortom, zaken die je als mens allemaal kunt tegenkomen in het leven, én wat heel belangrijk is: zaken waar je in principe ook iets aan kunt veranderen.

Als hulpverlener die zich aangesproken voelt om een constructieve diagnose te geven, wordt het dan zaak om inzicht te krijgen in dit soort menselijke thema’s. Hierbij dient dan vervolgens op een creatieve wijze gekeken te worden naar mogelijke manieren om de onstane stagnatie in het groeiproces van de betrokkenen te wijzigen. Het is niet de taak van de hulpverlener om alles op te lossen voor de cliënt.

Wel is het natuurlijk mooi als een hulpverlener (of een goede vriend, die kan net zo makkelijk de kunst van de constructieve diagnose  toepassen), zaken kan aanreiken waardoor de kans toeneemt dat de cliënt  de confrontatie met zichzelf aandurft. Dat een cliënt durft te overwegen bepaalde aannames te betwijfelen, bepaalde gevoelens toe te laten etc.

Ik ben daarbij geneigd om te denken dat hiervoor geen hoogdravende psychotherapeutische interventies nodig zijn, maar vooral veel kennis van de wereld, en kennis van de manieren waarop mensen met soortgelijke thema’s om zijn gegaan in het verleden. Door dan te verwijzen naar boeken, citaten, films, muziek, schilderijen, plaatsen, methodes, of mensen die raakvlakken hebben met die thema’s kan die persoon zelf proberen zich op een vrij natuurlijke wijze af te stemmen op de thema’s.

Stel je voor dat iemand in het verleden haar hart volledig heeft geopend voor iemand en daar is een krachtige liefdevolle relatie uit voortgekomen, die na enkele jaren later toch door overspel op de klippen is gelopen. Dat kan bij iemand zóveel pijn doen dat er een angst ontstaat om zich ooit nog werkelijk liefdevol te openen voor iemand anders. Zodra iemand dan verliefd lijkt te gaan worden kan iemand de ander gaan beleven als een duivel (soms symbool voor angst), iemand kan heel bang gaan worden, iemand kan heel depressief worden, of een ander duikt een verslaving in om maar te voorkomen weer die pijn te gaan voelen om afgewezen te worden.

Iemand die werkt met de contructieve diagnose methode gaat geen tijd verspillen met hersenziekte-diagnoses en mogelijke medicatie, maar die gaat die persoon verwijzen naar verhalen, romans, films, muziek waarin deze thematiek wordt verwerkt. Hij kan ook afhankelijk van de persoon en zijn wereldbeeld doorverwijzen naar bepaalde andere mensen, methodes, therapeuten of vrienden. Alles met de bedoeling de betrokkenen te inspireren, of in staat te stellen nieuwe zienswijzen of gedachten rondom het thema toe te laten. Bij de een raad je bepaalde nummers van Frans Bauer aan, en bij de ander verwijs je naar bepaalde teksten van Fiona Apple of Nick Cave. Voor de ene persoon werkt cognitieve gedragstherapie, terwijl de ander meer heeft aan psychosynthese of een cursus in wonderen.

Wat bovenal van belang is, is dat er werkelijk wordt geïnvesteerd in het wereldbeeld van de persoon, en op basis daarvan wordt verwezen naar ‘wijsheid’ waarin dergelijke thematiek wordt beschreven. Het impliceert dat de cliënt wordt gezien als iemand die te maken heeft met levensproblemen die heel normaal zijn, en al bestaan zolang de mensheid bestaat, en dat het een onderdeel van het leven is om te leren daarmee om te gaan, waarbij je de ‘multimediale’ vruchten kunt plukken van de mensen die eerder voor dat soort levensproblemen hebben gestaan.

Deze constructieve diagnose methode benadrukt dat het leven soms ook echt zwaar kan zijn, maar dat dat er nu soms eenmaal ook bijhoort in sommige fases. En dat we als mens het vermogen hebben om zelf weer de kracht te hervinden om het leven weer op te pakken. Hierbij is het van wezenlijk belang om te weten dat je een gezond mens bent, met een gezond paar hersenen, die hoogstens op een heftige manier kunnen reageren omdat je niet goed weet, of hebt geleerd, hoe je met bepaalde levensproblemen om kunt gaan.

Als je jezelf kunt liefdevol kunt beschouwen als een leerling van het leven, dan wordt het bestaan al meteen een stuk lichter, omdat je dan ook gewoon fouten mag maken, of mag toegeven dat je ook niet altijd weet hoe je met bepaalde dingen het beste kunt omgaan.

NOTEN

(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2012/04/24/stoeien-met-metaforen-en-begrippen-4-manieren-om-te-kijken-naar-psychiatrische-symptomen/

Gevraagd: Mensen die Alternatieve Psycho-educatie willen Aanbieden

KORTE GESCHIEDENIS PSYCHOSE ANDERS NETWERK/PSYCHOSEBEGELEIDING

Al sinds de oprichting van het Psychose Anders Project eind 2008 is het hoofddoel het aanbieden van een alternatieve kijk op wat binnen het medisch model ‘psychiatrische ziekten’ worden genoemd. Hierbij heeft de nadruk altijd gelegen op de zogenaamde psychotische ervaringen. Er is daarnaast een Psychose Anders Netwerk (1) opgezet met mensen die zich op een of andere manier betrokken voelde bij het gedachtegoed.

Dit netwerk heeft zich inmiddels uitgebreid tot ruim 60 mensen die hetzij zelf een psychose hebben gehad hetzij affiniteit hebben met psychoses en het alternatieve perspectief, en daarbij open staan voor uitwisseling over deze onderwerpen. Een aantal van hen is ook bereid tot het geven van ondersteuning bij vragen en problemen die te maken hebben met het leven met een psychiatrische diagnose en het doormaken van psychoses.

Daarnaast wordt er ook gesproken over de term ‘Psychosebegeleider‘ en dat leidt soms tot de nodige verwarring. Wat doet een psychosebegeleider en hoe kun je het worden, of er gebruik van maken? Door het gebruik van deze term wordt er eigenlijk meer gesuggereerd dan er in de dagelijkse praktijk kan worden aangeboden. Wellicht ontstaan er immers beelden van begeleiders die tot diep in de nacht bij mensen aan bed liggen en daarbij een soort van 24-uurs begeleiding bieden aan mensen die verward zijn, en dat ook zonder daar enige kosten voor in rekening te brengen, volledig vanuit idealistische drijfveren.

Omdat zoiets niet realistisch is – althans momenteel niet kan worden aangeboden vanuit dit Psychose Anders Netwerk – is het in mijn ogen zinvoller om helder te zijn over wat wél aangeboden kan worden.

PSYCHOSE ANDERS VOORLICHTING

En dan komen we uit op iets dat niet erg tijdrovend is, maar wel erg praktisch en ook zinvol. Ik heb het dan over het idee om een ‘Psychose Anders Voorlichtingsteam‘ op te richten, met daarin mensen – verspreid over het land – die bereid zijn om tijdens een ontmoeting van 1 à 2 uur mensen het alternatieve perspectief uit te leggen. Als iemand in een psychose terechtkomt, of een vriend(in) of familielid krijgt hier mee te maken, dan hebben mensen vaak niet de tijd om uitgebreid te gaan neuzen in de meer dan 100 artikelen op deze site.

Om te voorkomen dat mensen meteen worden overspoeld, danwel geïndoctrineerd door het medische model is het zinvol als er een tegenwicht kan worden aangeboden. Dit impliceert dan geen langdurige begeleiding, maar wel een ‘goed gesprek’ waarin wordt benadrukt dat de simplistische medische boodschap van  ‘je hersenen deugen niet meer‘, op zijn zachtst gezegd wat correctie behoeft.

Het is overigens niet de bedoeling dat de betrokken Psychose Anders Voorlichter haar of zijn best gaat doen om de ander te overtuigen. Het doel blijft het aanbieden van een andere mogelijke zienswijze die in mijn ogen wel veel hoopvoller en constructiever is dan de boodschap die je in een (psychiatrisch) ziekenhuis al snel meekrijgt als je ‘psychotische’ verschijnselen begint te vertonen.

Een éénmalig voorlichtingscontact van 1 à 2 uur is wat mij betreft meer dan voldoende om dit andere perspectief te kunnen uiteenzetten, waarna de betrokkenen zelf kunnen bepalen bij welk verklaringsmodel ze zich het beste thuisvoelen.

GEÏNTERESSEERD? LAAT HET WETEN.

Spreekt het je aan om deze vorm van voorlichting te gaan geven aan mensen die voor het eerst in aanraking komen met het verschijnsel ‘psychose’ of ‘psychiatrische ziekte’ in het algemeen, stuur dan een mail naar psychoseanders2@gmail.com.

Omdat ik vind dat een dergelijke voorlichting ook een verantwoordelijke taak is, waarbij ook de naam van Psychose Anders op het spel staat, wil ik wel eerst een kennismakingsgesprek hebben om te kunnen inschatten of je ook geschikt ben voor deze (vooralsnog onbetaalde)  functie.

Zo kan bijvoorbeeld té veel of té weinig betrokkenheid bij het onderwerp ongewenst zijn. Het gaat er ook niet zozeer om dat je je eigen verhaal vertelt tijdens een voorlichtingsgesprek, maar dat je vooral in staat bent om op een vrij nuchtere manier het Psychose Anders alternatief voor het medische model kunt overbrengen, en daarbij ook makkelijk antwoorden kunt geven op vragen. Je hoeft dan ook geen ervaringsdeskundige te zijn om heldere voorlichting of ‘psychose-educatie’ (2) te kunnen bieden.

Aarzel niet en laat wat van je horen!

VOETNOTEN
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/psychose-anders-netwerk/
(2) https://psychoseanders.wordpress.com/2009/06/15/psycho-educatie-verspreiding-van-geestverlammende-informatie/

Schizofrenie, Drugs en Verslavingsproblematiek

Laatst ontving ik een mail van Maarten die een krachtige beschrijving gaf van de invloed van middelengebruik zoals cannabis, paddo’s  en speed op het ontstaan van psychoses. Hierbij komt duidelijk naar voren dat deze vorm van psychoses vooral te maken hebben met de verslaving en ontwenning van deze middelen.

Ook het afkicken van een wietverslaving kan tot psychotische problemen leiden

Hij vertelt erbij dat een dergelijke drugsgerelateerde psychose door de reguliere zorg werd geïnterpreteerd als een teken van schizofrenie waardoor hij als zodanig werd behandeld met daarbij het welbekende automatisme van het toedienen van antipsychotische farmaceutische producten zoals in zijn geval Solian.

Hierdoor werd er als het ware nog een andere drugs toegevoegd aan zijn cocktail waardoor de verslavings- en ontwenningsproblematiek alleen maar ernstiger werd.

Voor alle mensen die allerlei drugs hebben gebruikt of nog gebruiken en daarbij soms psychotische verschijnselen bij ervaren, en mede daardoor de diagnose schizofrenie hebben gekregen zou ik het volgende advies willen geven: misschien heb je geen chronische hersenziekte met de naam schizofrenie, maar heb je vooral verslavingsproblematiek.

Als ik zou kunnen kiezen dan zou ik toch liever werken aan verslavingsproblematiek dan de moed opgeven en tot je dood antipsychotica blijven slikken en accepteren dat je hersenen voor altijd gestoord zullen zijn en dat er altijd een enge psychose op de loer ligt.

Hieronder volgt de brief van Maarten:

Mijn naam is Maarten en ik kan aantonen dat het psychose-anders-netwerk met zijn bewust alternatieve zelf-kritische hulpverlening een aanzienlijke bron van erkenning, bevestiging en oriëntatie betekent voor mijn ervaring met psychotische stoornis en hun interpretatie. Sta me toe het gedachtegoed van de site te illustreren aan de hand van een samenvatting van mijn eigen geestesziekte…

Toen ik eind 2004 vooreest ‘nuchter’ een acute psychose kreeg, was ik in eerste niet ontevreden dat de psychiatrie met neuroleptica mijn (voor de eerste maal maandelange) psychose weg had doen gaan, want ik was maandenlang zo overrompeld geweest door de intensiteit van mijn psychose dat ik er niet eens toe kwam voldoende te beseffen en te benadrukken dat ik geen 2 maanden voor de psychose begon te sluimeren, gestopt was met blowen, na nog geen 10 jaar zwaar cannabis-misbruik, met bijgevolg het achterwege blijven van een aanneembare verklaring voor de psychotische decompensatie.

Achteraf gezien heeft veel ook te maken gehad met een eerste badtrip onder mushrooms voor de spiegel, de eerste ontlading van een jarenlang miskend ervaringsconflict tussen andere staten van bewustzijn.

Mijn badtrip was het begin van een jarenlang sluimerende ‘Body Dismorphic Disorder’ en eindigde, nadat ik flauwgevallen was in een bijna-dood-ervaring.

Bijzonder duidelijk mijn eerste acuut psychotische opstoot, alvast op mijn 17de, maar echter nooit ‘psychotisch geïnterpreteerd’ want simpelweg toegeschreven aan (al dan niet te verwachten intox) effecten van mushrooms.

Na de acute opstoot uiteraard een negatieve fase onder invloed van cannabis, waarmee ik zonder het zelf door te hebben mezelf antipsychotisch behandelde, als een regelrechte vlucht weg van pijn uit de badtrip.

Ondertussen had zich een verslavingspathologie ontwikkeld die zichzelf als 15 jaar durende toxicomanie wist te manifesteren. Ik was dus nagenoeg 24 en tijdens mijn (antipsychotische) cannabis –ontwenning kickt mijn eerste ‘nuchtere’ psychose in.

In de psychiatrische instelling waar ik enkele maanden verbleef was men weliswaar op de hoogte van mijn (op dat moment uiteraard onderbroken) drugsprobleem, maar ondanks eerste (en laatste) cannabis-ontwenning, slaagden we er maar niet in de psychose in eerste instantie als effect daaraan te attribueren, en dus bij gevolg uit gebrek aan ‘objectief waarneembare prikkelverzameling’ als bron van de psychotische opstoot, al vlug de typisch psychiatrische suggestie van schizofrenie…

Zeker toen in daaropvolgende periode van 4 jaar telkens na onderbreking van neuroleptica zich 2 elkaar opvolgende, in intensiteit toegenomen acute psychoses voordeden, en onder invloed van bijhorende (al dan niet gedwongen) opnames in de psychiatrie leek de diagnose ‘schizofrenie’ op de duur onvermijdelijk te zijn geworden.

Met als gevolg dat ik momenteel sinds 5 jaar voor schizofrenie behandeld wordt met Solian.

Maar mijn verslavingspathologie liet zich daarmee niet fnuiken, integendeel het werd zelfs versterkt, en is bijgevolg de laatste 2 jaar weer bijzonder acuut geweest. Ditmaal hoofdzakelijk in de vorm van speed-gebruik, wat vanuit mijn verslavinspathologie echter een allesbehalve onlogische vorm van chemische (re-) activatie is, als tegenwerking voor het deactiverende, afstotende neveneffect van de neuroleptica.

Op dit moment bereiden we een eerste opname op ‘dubbeldiagnose’ voor, met als bedoeling het zwaartepunt in mijn problematiek terug naar verslavingspathologie te halen, en in functie daarvan uiteindelijk te werken richting behandeling zonder illegale noch legale psychofarmaca.

Met andere woorden enkele maanden na mijn speed afkick en in feite zo snel mogelijk evenzeer de Solian-afkick, die tot mijn grote spijt/angst ongetwijfd een vervolg aan mijn neiging tot psychotische decompensatie zal weten te geven.

En hoe het dan verder kan zullen we nog moeten zien….

In tussentijd hoop ik zoveel mogelijk gedachtekracht te kunnen verzamelen om voldoende antipsychotisch op te kunnen treden zodat achterliggende ervaringsconflicten en bijhorend (ook geinduceerde) spanningsveld dusdanig ontmanteld wordt dat de druk tot psychotische ontlading in elk geval afneemt.

Ziezo, dat is een korte schets van mijn laat me zeggen ontnuchterende situatie. Al dan niet positieve kritiek en constructieve commentaren of tips zijn op dit moment meer dan welkom…

MVG, maarten

Zie ook de reactie van Zohra van 31 maart 2011 over het effect van drugs op het ontstaan van psychoses, en de persoonlijkheidstransformatie die er uiteindelijk ook ten goede uit kan komen.

Tweede afbeelding afkomstig van YardSnacker, de laatste van Stichting Wivi

Van Ziekte Schizofrenie naar Flexibel Schizofreniesyndroom

Een lezer maakte me attent op een artikel in het wetenschapskatern van het  NRC Handelsblad van 13 november 2010. In dat artikel van Wim Köhler, ‘Schizofrenie is geen Ziekte‘ wordt gesproken met de psychiater Jim van Os over de mogelijke veranderingen rondom de diagnose Schizofrenie in de nieuwe versie van de ‘Psychiatrie Bijbel’, de DSM V.

Op weg naar DSM V

Ik heb zojuist het artikel doorgelezen en wil enkele gedachten die opkwamen  met jullie delen.

SALIENCE DYSREGULATION SYNDROME VOORBIJ

In een oudere bijdrage uit december 2008 in PSY (zie Schizofrenie is Stigmatiserend en Mystificerend) sprak dr. van Os ook al over zijn weerstand tegen het zien van schizofrenie als een ziekte.

Hij stelde toen voor om het begrip schizofrenie in het geheel te vervangen door de diagnose ‘Salience Dysregulation Syndrome’. In het huidige NRC-interview – waar overigens gesproken wordt over ‘Salience Syndrome’ – zegt Jim van Os dat hij teruggekomen is op die diagnose omdat er allerlei nadelen aan kleefden, zoals bijvoorbeeld de vertaalbaarheid.

VAN ZIEKTE NAAR SYNDROOM MET VERSCHILLENDE MATE VAN ERNST

Als lid van de werkgroep voor het samenstellen van de nieuwe DSM-V criteria rondom psychotische problematiek zegt hij dat er waarschijnlijk een einde komt aan de ouderwetse schizofrenie diagnose. Wat er voor in de plaats lijkt te gaan komen is het schizofreniesyndroom.

Op zich zou je kunnen zeggen dat schizofrenie in een diagnostisch boek als DSM-IV ook in feite al een syndroom is, maar door duidelijk de term syndroom aan de diagnose te koppelen wordt het minder makkelijk om er als ziekte over te spreken.

Wat verder vernieuwend is, is dat psychiaters ook de gelegenheid gaan krijgen om de ERNST van bepaalde symptomen te kunnen gaan weergeven. Hierdoor lijkt een opening te zijn onstaan om verschillende gradaties van het schizofreniesyndroom te kunnen diagnostiseren. Misschien kun je dan wel ‘een beetje schizofrenie’  hebben, of wat meer of heel veel.

BEHOEFTE VAN PSYCHIATERS NAAR ERNSTIGE ZIEKTE

Ik moest wel glimlachen toen Jim van Os in het artikel wat zei over de achtergrond van het ontstaan van Schizofrenie in eerdere versie van DSM. Hij zegt daar namelijk:

“Vooral de Amerikaanse Psychiatrie had behoefte aan een duidelijke ziekte, die heel ernstig is en waarbij psychotherapie niet helpt. Zoals de neurologen duidelijke hersenziektes hebben, wilden de psychiaters ook iets, wat ze met pillen konden behandelen.” (p.5)

OVER HET BELANG VAN OMGEVINGSFACTOREN
Verder plaatst van Os zijn vraagtekens bij de betrouwbaarheid van de vele tweelingsstudies die het belang van genetische bepaaldheid benadrukten. Het lijkt er eerder op dat het vooral de omgevingsfactoren zijn die ervoor zorgen dat mensen kenmerken van het schizofreniesyndroom kunnen gaan vertonen. Verschijnselen die overigens bij vele ‘normale’ burgers ook bij tijd en wijle kunnen optreden.

Cannabisgebruik als Factor waardoor mensen Psychose-gevoeliger worden

Hij verwijst verder naar vier belangrijke omgevingsfactoren die de kans vergroten dat iemand psychotische problemen begint te ontwikkelen:

1. Inwoner zijn van een grote stad
2. Sociale Uitsluiting
3. Cannabisgebruik
4. Trauma/mishandeling in de Jeugd

CONCLUSIE
Ik ben er blij mee dat er psychiaters als Jim van Os rondlopen op deze wereld. Iemand die niet wil spreken over een (hersen) ziekte, maar wil benadrukken dat het eerder een gevolg is van bepaalde omgevingsfactoren en ook de leefstijl van iemand.

In een voorbeeld spreekt hij ook over het belang van de manier van denken van mensen: als iemand ervan overtuigd is dat hij eigenlijk geleefd wordt en dat hij er niets aan kan doen dan zou je al een voedingsbodem kweken.

Als je daarentegen jezelf erin kunt trainen dat ‘alles mogelijk is’, dat je leven een kneedbaar begrip is waar je zelf veel invloed op kunt uitoefenen dan lijkt de kans om bijvoorbeeld achtervolgingswanen te ontwikkelen al een stuk kleiner: de wereld wordt dan minder vijandig omdat je zelf meer verantwoordelijkheid neemt.

Alles wat mensen kan stimuleren om zelf meer verantwoordelijkheid te nemen voor hun gedachten, hun gevoelens en hun leven is iets dat ik van harte ondersteun. Als daarbij mensen ook niet langer een starre, slecht gefundeerde doemdiagnose als schizofrenie krijgen met het geest- en gevoelverlammende pillenpakket erbij, dan lijkt er zelfs hoop te gaan gloren.

Maar goed, laten we eerst maar eens afwachten of het er inderdaad allemaal beter op gaat worden. Psychiaters zouden immers nog gewoon de oude schizofrenie-diagnoses mogen blijven hanteren en vanzelfsprekend is het geloof in de verschrikkelijke hersenziekte met de sluimerende psychoses erg diep geworteld in de maatschappij.

Illustraties afkomstig van resp. History of Psychiatry en de Cannabiscup

Strijd tegen Stigma is Strijd voor Diagnose-acceptatie

SKIZ’O, ANOIKSIS EN HERSTEL

Vandaag kreeg ik het blad Skiz’o onder ogen. Dit blad, dat begin oktober 2010 is gepresenteerd tijdens de landelijke dag van Anoiksis, staat symbool voor de start van een nieuwe langjarige campagne tegen het stigma dat kleeft aan de diagnose Schizofrenie. Je kunt het tijdschrift als pdf downloaden.

 

Skiz'o: het antistigmablad van Anoiksis

 

In het verleden is er vanuit Psychose Anders al eens aandacht besteed aan de ‘vereniging voor mensen met schizofrenie, psychoses of aanverwante stoornissen’. In het artikel Oppassen voor Anoiksis en Ypsilon wordt uiteengezet dat beide organisaties een belangrijke rol lijken te spelen in het bestendigen van het medische perspectief op psychotische verschijnselen.

Op die pagina wordt dan ook geadviseerd om – indien je werkelijk weer volledig gezond wilt worden – je je zo ver mogelijk te houden van deze verenigingen. Zodra je namelijk je geest gaat voeden met de ideeën die verkondigd worden binnen deze organisaties dan loop je een groot risico je eigen vermogen tot zelfgenezing te verliezen.

De kans is dan namelijk aanzienlijk dat je een realiteit gaat accepteren die stelt dat je een hersenaandoening hebt en nooit meer normaal zult worden. Soms wordt er nog gesproken over remissie en tegenwoordig kun je geconfronteerd worden met een misleidende beweging die de herstelbeweging wordt genoemd (zie daarover meer op Herstel: het een beetje beter doen, maar nog steeds geestelijk ziek?), waarbij werkelijk herstel niet meer als doel wordt gesteld, maar acceptatie en ‘er mee leren leven’, vaak met het blijven nemen van een onderhoudsdosering antipsychotica.

STRIJD TEGEN STIGMA

 

Stigmastrijd Complex m.b.t. Schizofrenie

 

De vereniging Anoiksis is een campagne begonnen tegen stigmatisering omdat veel mensen bij ‘schizofrenie’ denken aan mensen die raar en gek zijn en dat je er voor moet oppassen.

Een strijd tegen een psychiatrische stigma is in mijn ogen vaak lastig omdat er wel degelijk een kern van waarheid inzit. Mensen in de psychiatrie en die ook in de psychiatrie blijven hebben vaak ook rare trekken.

Ze zeggen het zelfs immers ook dat ze een ziekte hebben, vaak in hun hoofd, waardoor ze gestoord zijn in hun normale functioneren en voor de rest van hun leven afhankelijk zijn van de zorg en nauwelijks meer hun eigen geld kunnen verdienen.

Het is dan ook wat tegenstrijdig om enerzijds te zeggen dat je wilt dat het volk mensen met schizofrenie gaat zien als bijna normale mensen met een handicap terwijl de betrokkenen zelf benadrukken dat ze een ernstige ziekte hebben die hun leven grotendeels ten nadele beïnvloed.

TEGEN STIGMA = VOOR ZIEKTE-ACCEPTATIE

Vanuit het Psychose Anders perspectief wordt het gedrag dat gekoppeld wordt aan schizofrenie niet geaccepteerd als zijnde het resultaat van een chronische hersenaandoening.  Sterker nog: het geloven in een dergelijke hersenaandoening is het slechtste wat je kunt doen omdat het je vertrouwen in je eigen vermogens om de oorzaken van de (levens) problemen te achterhalen, grotendeels vernietigt.

Je gaat je zelf zien als ziek slachtoffer dat nooit meer werkelijk zal herstellen en dat altijd moet vrezen voor een nieuwe verwoestende en ontwrichtende psychotische uitbarsting. Als je accepteert dat je schizofrenie hebt (of je het nu Disfunctioneel Perceptie Syndroom of Salience Dysregulation Syndrome noemt maakt dan niet uit) en daardoor gelooft dat er iets niet goed werkt in je hoofd, dan maak je werkelijk herstel haast onmogelijk.

In die zin is de diagnose schizofrenie een nocebo (=tegenovergestelde van placebo) van de grootste orde. Je dan ook nog eens – via een antistigmacampagne – inzetten om de hele wereld ervan te overtuigen dat het OK is om schizofrenie als hersenaandoening te accepteren is dan dubieus.

Immers je lijkt daarmee te stellen dat eigenlijk iedereen moet weten dat je er eigenlijk ook maar niks aan kunt doen. Eigenlijk ben je dan niet alleen bezig met een propagandacampagne waar de farmaceutische industrie en de GGz haar vingers bij aflikken, maar je bent vooral bezig mensen ervan te overtuigen dat je ook maar een willoos slachtoffer bent van een haast ongeneeslijke ziekte.

Uiteindelijk is dat de doodsteek voor jezelf. Want hiermee verkwansel je het vertrouwen in de mogelijkheid dat er redenen waren waardoor je hersenen begonnen over te koken, en dat zodra je je durft te openen voor het aanpakken van deze vaak onaangename problemen, je hersenen zich net zo makkelijk weer aanpassen en weer tot rust komen.

zie ook: Het belang van Ziekte-Geloof en Psycho-Educatie: het verspreiden van Geestverlammende Informatie

Illustraties afkomstig van Skiz’o, Mambo en Stedebroec in Beeld

Hallucinaties: de visioenen en stemmen van schizofrenie en de bipolaire stoornis

Door:    Sean Blackwell (http://www.youtube.com/user/bipolarorwakingup)

Vertaald door:  Sharon

Dingen zien die niemand anders ziet

“Volgens het woordenboek van Cambridge, is een hallucinatie: wanneer je iets hoort, ziet of ruikt dat niet bestaat. En omdat het iets is dat niet bestaat, ziet de moderne psychiatrie dit als het betekenisloze, slecht functioneren van verstoorde hersenen; een gevaarlijke gebeurtenis die gestopt moet worden door het gebruik van medicatie. Op het eerste gezicht is dit heel logisch want als je dingen ziet die absoluut niemand anders kan zien, is de kans groot dat je aan een serieuze geestelijke ziekte lijdt. Tenminste, dat is wat ik dacht tot ik zelf een aantal hallucinaties meemaakte.

Tijdens mijn eigen bipolaire ontwaking, nu 13 jaar geleden, dwaalde ik letterlijk wat doelloos door een winkelcentrum tot ik het nummer ‘The Wanderer’ http://www.youtube.com/watch?v=FBtmaq0J2kU via de speakers van het winkelcentrum hoorde. Of zat die muziek in mijn hoofd? Tot op de dag van vandaag weet ik het niet.

En toen ik een paar dagen later op de vloerbedekking van een hotelbalzaal lag terwijl ik naar de witte lichten van een kroonluchter staarde, werd een licht in het midden van de kroonluchter opeens roze.

Daarvan weet ik zeker dat het een hallucinatie was maar voor mij was het op dat moment bepaald geen teken van geestelijke ziekte want toen ik door het winkelcentrum dwaalde en ‘The Wanderer’ werd gedraaid, gaf dit een soort betekenis aan de hele ervaring. En toen dat licht in roze veranderde, vatte ik dit op als de duidelijke boodschap van God dat een deel van mijn bipolaire ontwaking geëindigd was en dat ik op de één of andere manier een geschenk van liefde ontving.

Maar wat ik toen niet wist, was dat dit soort ervaringen gewoonlijk vaak voorkomen bij bipolaire mensen die subtiele, bijna vriendelijke hallucinaties ervaren die spirituele boodschappen lijken door te geven. Soms kunnen het geruststellende boodschappen zijn zoals het horen van de stem van God, Jezus of misschien die van een dood familielid die ‘ik hou van jou’ zegt.

Maar de boodschappen kunnen ook erg uniek en specifiek zijn. Een meisje dat ik ken hoorde een groep Vikingen ‘Happy Birthday’ voor haar zingen en liet haar op die manier weten dat ze opnieuw geboren werd.

Auditieve hallucinaties – stemmen – kunnen ook advies geven over hoe je je leven moet leiden. Zo werd bijvoorbeeld één meisje verteld haar dat ze haar huis op orde moest krijgen. Andere stemmen kunnen juist erg specifiek en pragmatisch zijn zoals; “Ga voorlopig door met het slikken van je medicatie,” zoals één persoon werd gezegd. En een ander werd eenvoudigweg verteld naar binnen te gaan omdat het buiten te gevaarlijk was.

Visuele hallucinaties kunnen dezelfde soort geruststellende of hulpverlenende boodschappen overbrengen en vaak worden deze boodschappen gebracht door spirituele boodschappers zoals engelen, heiligen of Jezus maar de boodschappen kunnen ook heel symbolisch zijn. Mijn nicht kreeg tijdens een massage een hallucinatie of visioen van een schelp die voor haar in het water dreef. Pas later kwam ze erachter dat haar masseuse Iemanjá, de Braziliaanse godin van de zee aanbad. Dus ook al bestaan ze niet voor anderen, kunnen de stemmen en visioenen die de psychiatrie vooral afdoet als hallucinaties, een betekenis voor ons hebben die we heel inspirerend zouden kunnen vinden.

Zoals je je misschien herinnert van mijn laatste video over paranoia, kunnen hallucinaties in tegenstelling tot deze vriendelijke gezichten die inspirerend zijn, je ook je rot doen schrikken. In feite zijn het dit soort tegengestelde auditieve hallucinaties die het meest geassocieerd worden met schizofrenie. De boodschappen kunnen behoorlijk destructief zijn en bijvoorbeeld vertellen dat je jezelf of misschien andere mensen zoals een ouder moet doden.

Een normaalgesproken verontrustende soort hallucinatie is wanneer iemand het gezicht van een persoon ziet transformeren tot het gezicht van iemand anders. Het was op het moment dat ik dit veranderingsfenomeen tegenkwam, dat ik de betekenis begon te zien van deze verontrustende hallucinaties.

Een man met wie we vorig jaar werkten, begon het gezicht van zijn dode ex-vriendin die zelfmoord had gepleegd te zien in het gezicht van zijn huidige vriendin. Toen hij later in het diepst van zijn bipolaire psychose uitgebreide conversaties begon te voeren met de geest van dit meisje die vertelde dat het tijd voor haar was hem te verlaten, begon ik me te realiseren dat verontrustende hallucinaties vaak gerelateerd zijn aan traumatische ervaringen.

Eigenlijk is het zoiets als het meedragen van een onopgeloste, traumatische kwestie in ons lichaam in de vorm van gevangen energie. Eckhart Tolle (www.eckharttolle.com) heeft hieraan gerefereerd als het ‘pijnlichaam’. Ieder van ons draagt een bepaald niveau van gevangen, traumatische energie in dit pijnlichaam.

Openstaan voor de mogelijke wijsheid van de Ziel

Maar als het loslaten van dit trauma absoluut van essentieel belang is voor de gezondheid van je ziel, zal de traumatische energie meestal een hallucinatie creëren in de vorm van een stem of een beeld dat je dwingt zijn bestaan te erkennen.

Op deze manier kan een hallucinatie simpelweg gezien worden als een krachtige droom die van het allergrootste belang is. Het is de boodschap van je ziel die eist om gehoord te worden.

En als het eist gehoord te worden, waarom lijkt het dan beangstigend of slecht te zijn? Meestal is het beeld een manifestatie van je eigen angst, zoals een droom die in een nachtmerrie verandert. En hoe angstiger je was tijdens het ervaren van een specifiek trauma in je leven, des te beangstigender zal de hallucinatie zijn.

Dr. John Weir Perry was de eerste psychiater die ik tegenkwam die de connectie beschrijft tussen begraven trauma en hallucinaties. R.D. Laing linkte schizofrenie al aan kindertijd trauma in de zestiger jaren. En meer recent is Dr. Rufus May, zelf een voormalig schizofreen, enigszins beroemd geworden door de documentaire “The Doctor who heares Voices”  waarin hij het idee verdedigt dat door therapie auditieve hallucinaties geheeld kunnen worden als je zorgvuldig aandacht schenkt aan wat ze te zeggen hebben.

En ook al heb ik me niet verdiept in formeel onderzoek naar de duizenden e-mails die ik de laatste twee jaar heb ontvangen, begon ik te verwachten dat mensen die sterke en beangstigende hallucinaties ervoeren, zeer vaak een hele moeilijke jeugd hadden waar fysiek en / of seksueel misbruik plaatsvond.

Bepaalde onderzoeken bevestigen deze hypothese. In 2006 rapporteerde www.pscychcentral.com dertien verschillende onderzoeksstudies die bewijzen dat tussen de 51% en 97% van de mensen die aan schizofrenie lijden lichamelijk of seksueel misbruikt zijn. Uit een Nieuw-Zeelandse studie bleek dat zeventien van de tweeëntwintig patiënten die tijdens hun kindertijd misbruikt waren, hallucinaties, waanideeën en / of gedachtestoornissen hadden – de voornaamste symptomen van schizofrenie. En tot slot vond de non-profit organisatie Intervoice www.intervoiceonline.org, die eveneens gelooft in het luisteren naar de stemmen van auditieve hallucinaties, dat 75% van de volwassenen en 85% van de kinderen ‘stemmen’ hoorden die direct terug te voeren waren tot specifieke trauma’s in hun leven.

Dus eerder dan hallucinaties beschouwen als betekenisloos omdat ze niet echt zijn, moeten we ze beginnen te zien als speciale boodschappers van onze zielen: Boodschappers die ons proberen te helpen helen.

Soms spreken ze tegen ons op zachtaardige, geruststellende manieren die ons inspiratie en leiding geven en op andere momenten kwellen ze ons vanwege het negeren van onze diepste gevoelens. In ieder geval moeten we, als we hopen te helen, beginnen met luisteren naar deze boodschappers en zorgvuldig aandacht besteden aan wat ze te zeggen hebben. Wat je zou kunnen helpen dit te doen, is ten eerste in gedachten houden dat de hallucinatie je nooit kwaad kan doen. Het is geen fysieke dreiging; het is een projectie van jou die symbolisch geïnterpreteerd moet worden en niet concreet.

Ten tweede; de donkerdere hallucinaties zijn hier niet om de echte jij te doden maar ze zouden wel je ego kunnen willen doden. En soms is het verschil moeilijk te onderscheiden. Dat is waarom het ware moed vereist je bezig te houden met deze spirituele krachten. Maar wanneer je het doet, is zoals bij alle aspecten van psychose de sleutel tot het helen van je hallucinaties, je aan hen over te geven.

Dus in plaats van jezelf te medicaliseren of te bidden dat ze weggaan, zou je misschien kunnen overwegen naar hen toe te gaan voordat ze naar jou toe komen. Om dit te doen kun je eenvoudig op je bed gaan liggen, heel stil worden en ze in je leven uitnodigen. Dan, wanneer je hun aandacht hebt, zou je met hen kunnen praten en je zou hen in op de eerste plaats kunnen vragen; “Wat doen jullie hier?!”.

Herinner jezelf eraan dat deze donkere energieën zich alleen maar voeden met jouw angst. Dus als je de moed kunt vinden om jezelf eenvoudigweg voor hen te openen, zal de liefde die voortkomt uit jouw openheid hen doen vertrekken. (Als je dit idee te beangstigend vindt, zorg er dan voor dat iemand bij je blijft voor steun. Het is altijd gemakkelijker dit soort dingen te doen met de hulp van iemand anders.)

Bij sommige mensen kunnen deze energieën, wanneer ze ons pijnlichaam verlaten, voelen als een waar exorcisme. Dit is wat één van mijn vrienden op www.newlightbeings.com te zeggen had toen haar demonen haar verlieten; “Ik zag altijd overal de zwarte schaduwen van monsters. Maar toen de demonen vertrokken, verdwenen ook de (ergste) visuele hallucinaties.”

“Het voelde zo puur toen ze uit mijn lichaam gezogen werden! Het was alsof al het vuil van de wereld diep in mijn ziel leefde. En het werd er krachtig en sterk uitgezogen.”

“Alles zag er helderder, vrolijker uit. KRISTALHELDER. Ik was een baby.”

En als je tenslotte de moed ontwikkelt die innerlijke demonen onder ogen te zien, zou je misschien het boek ‘The Red Book’ van Carl Jung willen bekijken.* Toen Carl Jung nog praktiserend psychiater was, begon hij zelf te lijden aan schizofrenie.

Illustratie uit het Rode Boek van C.G. Jung

Maar in plaats van psychiatrische behandeling te zoeken, begon hij een dagboek bij te houden waarin hij de intieme conversaties documenteerde die hij voerde met de verschillende entiteiten die hij in zijn eigen geest tegenkwam.

Het boek bevat ook veel afbeeldingen die Jung schilderde teneinde deze begraven delen van hemzelf te integreren. Ook al beschouwde hij dit boek als zijn beste werk, heeft hij het nooit gepubliceerd – wetende dat de wereld niet klaar was voor wat hij te vertellen had. Maar bijna vijftig jaar na zijn dood is het boek uiteindelijk in 2009 uitgebracht en het belooft één van de meest veelbelovende boeken te worden van onze tijd.

Dus het lijkt er zeker op dat wanneer het gaat om de spirituele rijken van onze eigen ziel, de wereld eindelijk wakker wordt.”

* Noot van de vertaler: het boek is helaas vrij prijzig. (165 euro)

Illustraties o.a. afkomstig van het Algemeen Dagblad en Kathrin in België

Overzicht Bijdragen Jantine (29 mei – 11 juni 2010)

De afgelopen periode heeft Jantine op verschillende plekken op de site gedachten geplaatst die het verdienen niet langer versnipperd aanwezig te zijn. Vandaar dat ze hier gebundeld in een nieuw artikel verschijnen. De oorspronkelijke reactieplaatsen staan als link genoemd.

29 mei 2010: in reactie op In de Wurggreep van het Medische Model

Ook ik ben gestopt met mijn medicatie, dit in overleg met de psychiater.
Tips om te stoppen:
– Zorg dat je goed geinformeerd bent, dus niet alleen de “psycho educatie” accepteren! als waarheid.
– Zorg voor een goede nachtrust, goede voeding en lichaamsbeweging
– Drink voldoende water!
– Breng alleen die mensen op de hoogte dat je gaat stoppen, die jou visie ondersteunen of accepteren. Ik heb mijn familie niet op de hoogte gebracht dat ik gestopt ben, het veroorzaakt alleen maar veel paniek en meningsverschillen.
– wees standvastig in je besluit, bereid het goed voor: ik heb er een half jaar voor uitgetrokken, en had een planning in mijn agenda gemaakt.
– Wat mij ook geholpen heeft om uit de greep van de psychiatrie te komen: ik heb een essay geschreven met mijn eigen verhaal, mijn eigen ervaringen van de verschillende opnames en psychosen die ik heb mee gemaakt. Het is belangrijk dat je je eigen ervaringen en wijsheden tot uitdrukking hebt gebracht, zodat je het ook kunt afsluiten.
– Een weg uit de psychiatrie kan jaren duren: bereid dit in alle stilte voor, werk zolang je nog in de psychiatrie zit met hen mee, maar wees kritisch!

– Vertel andere mensen nooit jou diagnose! Psychiatrisch patient zijn is al erg genoeg, nog meer informatie verstrekken aan leken zorgt alleen maar voor meer tegenwerking om uit de psychiatrie te komen.
– Om over na te denken: wat waren de positieve ervaringen van de verwarring/ psychose? is het werkelijk zo erg dat je voor de rest van je leven krampachtig moet proberen een psychose te voorkomen? Ik heb liever nog een psychose dan dat ik voor de rest van mijn leven medicatie moet slikken.

29 mei 2010, in reactie op Bodemloosheid als Doel, Verwarring Scheppen als Vlucht:

Secundaire ziektewinst… ik moet er even over na denken. Het artikel komt op mij over alsof ik er bewust voor heb gekozen om in de psychiatrie terecht te komen en dat alle (negatieve) gevolgen die dat voor mij heeft gehad, mij zeer goed uitkomen. Het artikel is nogal populistisch van toon, en vraag me ook af of de schrijver ooit een psychose heeft meegemaakt? Ik vind de situatie eerder schrijnend en wil het dan ook niet “winst” noemen.

De afgelopen 4 jaar heb ik drie psychosen doorgemaakt en heb ik inderdaad veel tijd aan mezelf besteed om goed te herstellen, ( o.a. afkicken medicijnen en schrijven) opdat ik hopenlijk weer een bestaan kan opbouwen. En wat betreft het “voordeel” van wonen: veel psychiatrisch patienten verblijven jaren in klinieken in afwachting van een woning, voorang of urgentie wordt namenlijk niet meer gegeven. Eerder ondervinden psychiatrisch patienten discriminatie bij het zoeken van een woning, (ik ken mensen die weggepest zijn uit hun huis.) dus tot zover ben ik het niet eens met de schrijver.

Wel wil ik nadenken over mijn leven in de marge en het langzame herstel daarvan. Ligt dat inderdaad bij mij? Heb ik er baat bij? Wat zijn de voordelen voor mij? Ja, ik kan inderdaad lekker internetten, uitslapen en doen wat ik wil. Tenminste, in de marge. Maar is het werkelijk wat ik wil? Nee! Ik had idealen, wilde werken, een gezin en reizen, (wie wil dat niet?), en heb daar met alle eer en geweten voor gewerkt en gestudeerd. Helaas is het anders gelopen en ik ben veranderd. Niet verbitterd, maar veranderd, en ben bezig een nieuwe weg in te slaan waarin ik misschien wel moet accepteren dat “secundaire ziektewinst” het meest haalbare is op dit moment?

29 mei 2010 in reactie op ‘Psychose of Spiritueel Ontwaken’

In dit artikel wordt m.i. nogal gemakzuchtig met de begrippen schizofrenie en bipolaire stoornis omgegaan. Zo wordt de schizofreen maar weer eens in de lage, duistere, onbewuste en getraumatiseerde hoek gezet, maar gelukkig, ben je bipolair, dan ben je positief, spiritueel en bewust. Alsof de auteur koste wat het kost zich wil onderscheiden van het etiket schizofreen.

Het feit dat een psychose positief, negatief of spiritueel kan zijn, maakt niet alleen iemand mee die bipolair is, maar net zo goed iemand die schizofreen is gediagnosticeerd. Je hebt psychosen, positief, negatief en spiritueel, de ene is ernstiger dan de andere, maar om dat uit te leggen aan de hand van de vooroordelen en stigma rond schizofrenie, dat gaat me te ver. Eerlijker was het onderzoek geweest als de auteur zich had beperkt tot het begrip psychose, zonder de dsm etiketjes verder uit te hollen.

10 juni 2010 in Reactie op Weiger Schizofrenie Lijst

Zelf heb ik na mijn 2e psychose (6 jaar na mijn 1e psychose), op zo’n onproffessionele manier te horen gekregen dat mijn diagnose schizofrenie is, dat ik nog steeds weiger deze leugen aan te nemen. (En daarbij, ik hoor geeneens stemmen, maar dat schijnt niet uit te maken.)

Ik erken daarentegen dat ik een kwetsbaarheid heb, maar zie mezelf eerder als een zeer gevoelig en opmerkzaam persoon, met enigszins opvliegend karakter. Ook ik weet niet helemaal wat er met me gebeurt als ik psychotisch ben, maar denk dat ik meer kennis en waarheid heb over psychosen dan de gemiddelde psychiater of therapeut. Het onzin verhaal over een chemische disbalans in de hersenen, hoe dom denken ze dat we zijn?

Ooit is er een “wetenschapper” geweest, die constateerde dat veel schizofreniepatienten een parkinson-achtige gezichtsuitdrukking had, (bijwerking oude antipsychotica) en hij kwam tot de volgende these: we weten de oorzaak van parkinson, een tekort aan dopamine, DUS: hij draaide dit om, nl. de medicijnen die patienten kregen, verminderden de symtomen van schizofrenie, maar de zogenaamde positieve symptomen ( bijwerkingen dus) leken op die van parkinson: conclusie: een teveel aan dopamine veroorzaakt schizofrenie! Dit is toch te simpel voor woorden? Dat is ongeveer hetzelfde als beweren dat de ziekte kanker altijd kaalheid veroorzaakt, en verzwijgen dat die kaalheid door de chemokuur komt.

Het verhaal over de zgn. positieve en negatieve symptomen, en deze te verkopen als “schizofrenie”, het is gewoon een manier om de enorme bijwerkingen van de medicijnen te verzwijgen. Hoe lang denkt de psychiatrie en de farmaceutische industrie deze leugens vol te houden, en duizenden mensen zo te kunnen bedriegen?

Ik geloof dat juist de “behandeling” die de ggz biedt, nl. (dwang) medicatie, opsluiting en “therapie”, ( hobbyontwikkeling! zoek maar een “leuke hobby” want je komt toch nooit meer aan het werk! wat leidt tot uitsluiting, om nog maar te zwijgen over het verlies van zelfvertrouwen en zelfstandigheid)
cursussen voor zgn. “ziekte inzicht” (brainwashing), mij pas echt ziek heeft gemaakt, en in drie jaar tijd voor nog drie psychosen heeft gezorgd.

Ook vraag ik mij af wat de behandeling met medicijnen aanricht, ik denk juist dat de medicijnen (lees: drugs) de ziekte die wij schizofrenie noemen, veroorzaakt of in ieder geval in stand houdt. Nogmaals, ik erken een gevoeligheid, en inmiddels ook mijn lichtelijk opvliegende karakter, dit laatste is vooral aangewakkerd door de traumatische ervaringen opgedaan binnen de ggz, maar weiger te geloven in de visie dat een psychose net als een lichamelijke ziekte te behandelen is met medicijnen.

Gelukkig is er inmiddels veel geld voor onderzoek uitgetrokken en naar de m.i. juiste mensen gegaan, nl. psychiaters als Jim van Os en Detlef Petry. Laten we hopen dat deze twee onderzoekers iets meer hersenen en lef tonen dan de eerstgenoemde “wetenschapper”, en dat deze onhoudbare theorie eindelijk ontkracht gaat worden. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen, dat ik met veel tegenzin, wel ” dank zij” mijn etiket, 100% ben afgekeurd en een wajong uitkering ontvang. Wat doe je als je ziek bent en toch vecht tegen het etiket wat je gekregen hebt?

Liever was ik afgekeurd met de toevoeging:
slachtoffer van ggz, farmaceutische leugens, stigmatisering, na een verwarrende nog niet gedefinieerde en begrepen periode van ziekzijn/onacceptabel/ongewoon gedrag volgens de gevestigde orde, ook wel genoemd: schizofrenie.

11 juni 2010 vervolg van reactie Weiger Schizofrenie Lijst

Ik lag nog wakker van wat ik net heb geschreven, nog een opmerking:
Ik geef mezelf nu de tijd om volledig te herstellen van de genoemde aangerichte schade, door niet alleen de psychiatrie, de farmaceutische industrie te bekritiseren, maar ook eerlijk naar mijzelf te kijken. Het is moeilijk om na jaren psychiatrie en aan de zijlijn te hebben gestaan, niet alleen te geloven, maar ook te handelen naar de nieuwe inzichten.

Ik sta ambivalent in het afgekeurd zijn en het leven in de marge, en mijn wens mezelf genezen te verklaren, en weer deel te nemen aan de samenleving door te werken i.p.v. de therapeuten, farmaceuten en uitkerende instanties van werk te voorzien. Hopenlijk wordt de wajong voor mij datgene waar het voor bedoeld was: een vangnet functie en het vinden van een passende baan en niet wat het dreigt te worden, nl. een zelfde smet als de diagnose die je gekregen hebt.

De Mythe van de Chemische Onbalans in de Hersenen

Éen van de doelen van het Psychose Anders project is het verschaffen van informatie die mensen meer vertrouwen kan bieden in het activeren van hun eigen zelfherstellend vermogen.  In de onderstaande bijdrage van Sharon kunnen we meer achtergronden lezen met betrekking tot het binnen de psychiatrie populaire idee dat er sprake zou zijn van een biochemische onbalans in de hersenen bij mensen met schizofrenie, een bipolaire stoornis, depressie etc.

Het zou zo maar eens kunnen zijn dat deze hele theorie vooral niet veel meer is dan een theorie, en dan bovendien een vrij speculatieve ook. Veel wijsheid met het volgende deel uit het boek ‘Your Drug May be your Problem’ van Peter Breggin en David Cohen. Vergeet ook niet de noot van de vertaler onderaan het artikel!

KUNNEN WE TESTEN OP BIOCHEMISCHE ONBALANS?

Vanwege ethische en legale beperkingen, kunnen onderzoekers geen studies uitvoeren waarvan zeker is dat ze hersenbeschadiging veroorzaken bij menselijke proefpersonen. Het is hen bijvoorbeeld niet toegestaan elektronen te implanteren of om minutieuze hoeveelheden drugs in het hersenweefsel van levende patiënten te injecteren om de effecten van experimentele drugs te testen.

Omdat er geen andere manier is om het te doen, wordt het basis biochemisch onderzoek met betrekking tot drugeffecten eerder uitgevoerd op dieren dan op mensen. De meeste informatie over het biochemische effect van een psychiatrische drug wordt afgeleid uit het uitvoeren van testen op levende dierenhersenen of, vaker, door het doden van de dieren om hun hersenweefsel te kunnen onderzoeken na blootstelling aan drugs.

Bovendien mankeert er bijna nooit iets aan de dieren; de medicijneffecten worden bestudeerd in gezonde zoogdieren hersenen.

Kortom, wanneer onderzoekers uitleggen hoe een psychiatrisch medicijn zoals Prozac of lithium de biochemie van het menselijk brein beïnvloedt, baseren zij dit bijna volledig op dierenonderzoek dat uitgevoerd is op normale zoogdieren hersenen in plaats van op studies bij mensen met veronderstelde biochemische onbalansen in hun hersenen!

Het concept van biochemische onbalans in mensen die gediagnosticeerd zijn met depressie, angst of andere ‘stoornissen’ blijft enorm speculatief en zelfs verdacht.

Hoewel we uitvoerige redenen hebben te twijfelen aan de betrouwbaarheid van dit concept, is er op dit moment geen manier de betrouwbaarheid hiervan te bewijzen. In het bijzonder ontbreekt het ons aan technische capaciteit om biochemische concentraties te meten in de synapsen tussen zenuwcellen. Hoewel medicatieadvocaten vaak spreken met ogenschijnlijk vertrouwen over hoe psychiatrische drugs biochemische onbalans in het brein herstelt, zijn ze vooral bezig met pure speculatie of ze gebruiken een manier van spreken waarvan ze weten dat het zal resoneren bij hun publiek.

Er is weinig bewijs voor het bestaan van één van zulke onbalansen en absoluut geen manier om te demonstreren hoe de drugs hierop invloed hebben als ze wel zouden bestaan.

ZE VEROORZAKEN EERDER BIOCHEMISCHE ONBALANSEN DAN DAT ZE ZE GENEZEN

Zoals bevestigd in dierenonderzoek, hebben alle psychiatrische medicijnen een direct effect op de normale chemie van de hersenen door deze te verstoren. Van Ritalin bijvoorbeeld, is bekend dat het overactiviteit produceert in drie van de neurotransmittersystemen van het brein: dopamine, norepinephrine en serotonine.

Maar, het feit dat een drug de hersencelactiviteit verhoogt, impliceert in geen geval dat het de gedragsactiviteit verhoogt.

In het geval van stimulanten zoals Ritalin of amfetamine, zijn de effecten op mensen zeer gecompliceerd, variabel zelfs in dezelfde gebruiker op verschillende tijden en soms inconsistent. Vaak temperen of verdoven ze degenen die ze innemen, wat hen meer gedwee en beheersbaar maakt. Dit is precies waarom ze worden gebruikt bij het behandelen van gedragsproblemen bij kinderen.

Maar op andere momenten, produceren stimulanten tegenovergestelde effecten die sommige kinderen en volwassenen hyperactief en impulsief maakt.

Prozac, Zoloft, Paxil (=Seroxat)  en Luvox (=Fevarin) produceren hyperactiviteit in het serotonine systeem; maar aangezien serotoninezenuwen zich uitstrekken door het gehele brein, zijn de effecten wijdverspreid en hebben uiteindelijk betrekking op andere neurotransmittersystemen zoals dopamine.

De lichtere tranquillizers zoals Xanax, Valium, Klonopin en Ativan produceren hyperactiviteit in weer een ander neurotransmittersysteem, GABA; maar GABA activatie genereert / produceert een onderdrukkend effect op het algeheel functioneren van de hersenen.

Het is belangrijk om dit in gedachten te houden: het brein wordt altijd beschadigd door psychiatrische medicijnen. Als een drug sterk genoeg is om een verondersteld positief effect te hebben, dan verstoort het de normale breinfunctie.

Hoewel deze conclusie controversieel mag lijken, wordt dit ondersteund door gezond verstand en een enorme hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek dat tot in detail de biochemische onbalans in het brein beschrijft dat gecreëerd wordt door het gebruik van psychiatrische medicatie.

Deze door drugs geïnduceerde biochemische onbalansen veroorzaken gewoonlijk psychiatrische stoornissen in de routinematige psychiatrische praktijk. Een stuitend voorbeeld van hoe ver onderzoekers kunnen gaan om schade veroorzaakt door psychotropische drugs te ontkennen, wordt geïllustreerd door een rapport waarin onderzoekers gliosis aantroffen – littekenweefsel rondom neuronen dat een kenmerk is van celdood en degeneratie – in gezonde resusaapjes nadat ze antipsychotica kregen toegediend.

De onderzoekers stelden desalniettemin dat gliosis ‘voordelig zou kunnen zijn voor de cordiale functie ondanks de negatieve connotatie van de term ‘gliosis’ door de lang gevestigde associatie met neurondegeneratieve processen’!
(pp.51-53)

Er is al eerder een stuk vertaald uit dit boek. Dat deel kun je vinden in het artikel ‘Je Medicijnen kunnen je probleem zijn: beslis zelf‘. Het boek heeft een volledig herziene druk gehad in 2007 en is bestelbaar bij de betere boekhandel (of gewoon op internet).

Noot van de vertaler;

Bijna acht jaar geleden werd ik voorzien van een psychiatrisch stigma waarvan ik tot dat moment nog nooit gehoord had.  Vanwege het feit dat ik een gedwongen opname, gedwongen medicatie en eenzame opsluiting in een isoleercel had moeten ‘ondergaan’ voelde ik mij alsof mijn menswaardigheid van me af genomen was. Ik was het rijk der geesteszieken binnengetreden.

Geduldig werd mij uitgelegd dat ik een aangeboren, chemische onbalans in mijn hersenen had. Ondanks dat ik op dat moment volledig gedrogeerd was door de onder dwang geïnjecteerde anti-psychotica, voelde ik mij afglijden tot een soort inferieur wezen.

Ik was van een getalenteerde, intelligente en maatschappelijk succesvolle vrouw plotseling afgegleden tot iemand bij wie ‘een steekje los’ zat. Vervolgens werd mij verteld dat er gelukkig een middel tegen bestond; als ik dit medicijn de rest van mijn leven zou slikken, zou de onbalans in mijn hersenen weer in balans komen.

Het middel had wat minimale bijwerkingen zei men maar als ik iedere 3 maanden mijn bloedspiegel liet controleren, was er niets aan de hand. Ik zou in mijn dagelijks leven absoluut geen enkel effect ondervinden van het medicijn behalve dat ik misschien wat vaker dorst zou hebben en misschien wat in gewicht zou aankomen. Ook had dit medicijn geen enkel schadelijk effect op de lange termijn.

Zoals iedereen het met de paplepel krijgt ingegoten, geloofde ik de ‘dokter’ op zijn woord.

Tot…. Een jaar geleden.

Een jaar geleden ben ik begonnen met een fanatiek onderzoek naar mijn eigen Waarheid. Na wat speurwerk in diverse boeken en op internet, kwam ik erachter dat ik altijd wel erg gemakkelijk alles ter kennisgeving aangenomen had wat bijvoorbeeld in de reguliere media wordt voorgeschoteld.

Uiteindelijk kwam ik als vanzelf uit bij de vraag; ‘En hoe zit het dan met mijn veronderstelde geestesziekte?’

Google-zoekopdrachten maakten mij echter neerslachtig en verdrietig. Zonder uitzondering resulteerden deze zoekopdrachten in ongeveer deze bewoordingen; ‘deze ziekte is niet te genezen maar de symptomen kunnen beheersbaar gemaakt worden door het gebruik van (vaak levenslange) medicatie. Het is belangrijk dat de patiënt inzicht krijgt in de symptomen door bijvoorbeeld psycho-educatie en ook dient de levenswijze aangepast te worden’

Pas veel later realiseerde ik me dat de meeste websites die ik destijds bezocht, gesponsord worden door de grote farmaceutische bedrijven (zie bijv. Helemaal te gek te gek!)

Momenteel gebruik ik nog steeds psychiatrische medicijnen maar heb ik deze (zeer geleidelijk) succesvol tot de helft afgebouwd.

Aanvulling 7 april 2011: Depression is NOT a chemical Inbalance in your brain.