Psychose Anders Netwerk

Onder ideale omstandigheden zou er voldoende ruimte zijn binnen de reguliere zorg om mensen die psychotische episoden doormaken op een manier te ondersteunen waarbij niet het gehele psychiatrische doemdenken rondom ‘slecht-functionerende hersenen’ de boventoon voert.

Een benadering waarbij samen met de betrokkene wordt geprobeerd de omstandigheden te scheppen waardoor er voldoende veiligheid en geborgenheid is om de oorzaken voor de psychotische problemen te kunnen onderzoeken. Een benadering die gericht is op het gebruiken van de psychose in plaats van een benadering die vooral probeert de psychose te onderdrukken.

WAT IS HET PSYCHOSE ANDERS NETWERK NIET?

Graag zouden we een netwerk ontwikkelen waarbij mensen hulp kunnen vinden bij het afbouwen van hun medicatie, en het onder ogen komen van de werkelijke niet-chemische oorzaken die geleid hebben tot het ontwikkelen van psychoses. Helaas is het zo dat het netwerk momenteel daar nog niet werkelijk uitgebreid toe in staat is. Het kan dan wel mensen met elkaar in contact brengen, maar het is niet de bedoeling de indruk te wekken dat we intensieve begeleiding kunnen aanbieden. We kunnen – afhankelijk van de woonplaats –  wel een  soort alternatieve psycho-educatie of voorlichting aan bieden. Daarvoor zoeken we overigens nog gemotiveerde voorlichters. Zie voor meer informatie over het voorlichtingsaspect: Gevraagd, Mensen die Alternatieve Psycho-Educatie willen aanbieden.

ONTWIKKELEN VAN EEN ALTERNATIEF NETWERK

Omdat de realiteit van vandaag nu eenmaal is dat er in de reguliere zorg vooral psychosevrezend en psychose-onderdrukkend wordt gewerkt is het zinvol om te onderzoeken of een alternatief netwerk mogelijk zou kunnen zijn.

Graag zou ik met mensen die zich betrokken voelen bij dit psychose-anders project een landelijk-dekkend netwerk opzetten van mensen die bereid zijn om mensen met psychotische problematiek te assisteren en te begeleiden op een wijze die strookt met de opvattingen van deze site. Mensen zouden dan via deze site contact leggen met mensen in hun regio om zo te pogen een andere benadering te krijgen.

De Soteriaprincipes zouden wel eens een goed van pas kunnen komen bij het bepalen van wie er het meest geschikt zijn om als psychosebegeleider te functioneren. In een folder van het Soteria Network in Engeland kunnen we de volgende beschrijving lezen van mensen die volgens de soteriaprincipes het meest geschikt zijn:

Who worked at Soteria?

Staff-to-resident ratio was high and most of the staff recruited to Soteria were non-professionals. It was felt that non-professionals would be best suited to a phenomenological approach, as they would be more free from set ways of working and theoretical bias. In time, some former residents also took on staff roles within the house.

Staff were carefully selected: they were open minded and did not hold dogmatic views regarding ‘mental illness’ or ‘psychosis’. An ability to see beyond the confines of the medical view of ‘schizophrenia’ provided a sense of hope (as opposed to the usual bias towards poor prognosis) and a sharing of power between residents and staff. All staff were supervised by senior mental health workers, such as psychiatrists and psychotherapists, including Loren Mosher himself

(pagina 6).

Kortom, positieve factoren zouden zijn het hebben van een open houding en geen dogmatische medische houding t.o.v. psychoses en schizofrenie waardoor er meer ruimte is voor een hoopvol perspectief i.p.v. de normale sombere vooroordelen. Ook is de bereidheid om op basis van gelijkwaardigheid met de betrokkenen om te gaan van belang.

Iedereen die geïnteresseerd is om als gesprekspartner of voorlichter danwel als hulpvrager deel te nemen aan het project kan contact opnemen door te mailen naar één van de emailadressen in het menu-item Contact.

Je kunt ook deelnemen als je alleen van gedachten wilt wisselen met gelijkgezinden. Noem hierbij ook je woonplaats, of in ieder geval de provincie waarin je woont.

Laten we ons samen sterk maken voor het aanbieden en ontwikkelen van een alternatief voor het dogmatische sombere perspectief dat de reguliere zorg neigt aan te reiken aan mensen die psychotisch ontregelen.

Als je geïnteresseerd bent stuur dan een mail met daarin een antwoord op de volgende vragen:

1. Wat is je woonplaats (zodat we mensen uit de buurt kunnen vinden)

2. Wil je als gesprekspartner actief worden of wil je graag een gesprek hebben met iemand om over je psychose te praten?

3. Wil je vooral een gesprek hebben om ervaringen uit te wisselen?

4. Kun je iets zeggen over je achtergrond en reden voor je interesse?

5. Zou je ook alleen via email contact willen hebben?

De gegevens zullen alleen bekend zijn bij Psychose Anders (Joost/Christina). Indien er mogelijkheden zijn voor een contact binnen de regio zullen eerst beide mensen worden gemaild met de vraag of ze geïnteresseerd zijn in een contact. Indien dat nog altijd het geval is worden de emailadressen uitgewisseld.

In maart 2011 kreeg ik ook het verzoek van iemand om te kunnen chatten met gelijkgezinden. Mocht je daar interesse in hebben dan kun je dat ook aangeven in je mail.

In september 2012 is er een Spiritual Emergence Netwerk opgestart waarbij psychiaters en psychologen zijn aangesloten die (sommige) psychoses ook vanuit een betekenisgevend perspectief kunnen zien. Je zou daar eens kunnen kijken (1). Ook kun je eens kijken bij de Vereniging voor Transpersoonlijke Psychiatrie (2).

Aantal deelnemers in het netwerk op 9 juli 2013: 70

VOETNOTEN
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2012/09/15/lancering-spiritual-emergence-network-nederland-voor-hulp-bij-een-spirituele-crisis/
(2) http://www.jdb.nl/vvtp/verwijslijst.htm

26 Reacties

  1. wel.ik kan alleen maar zeggen dat het woord psychose helemaal niet bestaat en nooit uirgevonden had magen worden.dit geldt ook voor de andere schijnbenamingen door de mensen die zich psychiater noemen want geen mens op de werelds is ooit geholpen door zoiets opgespeld te krijgen

  2. Ik heb in het verleden, 29 en 24 jaar geleden een “psychose” (“naar mijn gevoel deels mythische ervaring”) doorgemaakt. Ik zie het als een spirituele ontwaking, het heeft mijn ogen geopend en mij bewust gemaakt. Ik kreeg de diagnose “manisch-depressief” en moest de rest van mijn leven aan de Lithium. Ik heb dit echter meteen geweigerd. Inmiddels ben ik 50 en functioneer zonder medicijnen uitstekend.
    A.

    • Heerlijk om te horen, Dick. Dat het andere mensen mag stimuleren om niet zomaar een ‘psychose’ als iets ziekelijks te zien dat voor iedereen voor de rest van het leven onderdrukt dient te worden. Het kan ook degelijk een bewustzijnsveranderd of inzichtgevend effect hebben.

  3. Zéér zéér graag wil ik zo spoedig mogelijk een gesprek met een van jullie. Het liefst in de buurt van Den Haag. Ik zal ook mijn introductie eens schrijven op dat forum van jullie. Ik vind het echt heel belangrijk voor me dat ik contact heb met mensen die er geen dogmatische visie op na houden, maar psychoses zien als een ervaring die je kan helpen meer jezelf te zijn. Een mens is een sociaal wezen en ik vind het erg belangrijk om met anderen te delen wat mij is overkomen en ondersteuning bij elkaar te vinden op basis van gelijkwaardigheid. Vaak zijn de mensen die de psychoses hebben kunnen omzetten naar iets dat wat voor hen heeft betekend, hun meer naar zichzelf heeft toegebracht hele slimme figuren, vaak zelf hoogbegaafd. Graag spreek ik eens af ergens gezellig in de Randstad.

    • Hallo Michiel, Ik ben Birgit en woon in Leiden en als je wil kan ik wel een x met je afspreken. Ik heb zelf 3 jaar geleden een psygose doorgemaakt. En dat is het beste wat me ooit is overkomen, en het heeft mijn leven in positieve zin volledig veranderd. Ik ben dan ook van mening dat het geen psychische maar een spirituele aangelegenheid is. Zo ook alle zogenaamde “stoornissen”. Het is een bewustwording proces. En idd val ik onder wat ze noemen “hoogbegaafd” al zie ik dat zelf anders. Op de site van Vlaanderen hoogbegaafd onder het tabblad hooggevoelig staat het onderzoek van Prof. Kazimier Dabrouwsky, daar zal je jezelf ongetwijfeld in herkennen.
      http://www.hoogbegaafdvlaanderen.be/07_Probleemkind/6_Dabrowski.html.
      Ik heb veel geschreven (niet gepubliceerd) over wat de psygose voor mij persoonlijk heeft gedaan en wat ik aan anderen duidelijk wil maken. Het is wel in het engels maar ik ga er van uit dat dat geen probleem voor je is
      🙂

      Search for Truth,

      For the record I was an atheist. Now I have a deep faith but not in a religious way, It never was and never will be. Therefore you can change the name “God” in any name you want to give it. Some will call it the Akashafield, the All, Universe, Allah, Informationfield, Elohim Adonai, Boeddha enz.
      It is all the same, so it make no difference.

      During my life I’ve read many, many books of differend autors regarding religion, (including the bible) Kabbalah, Gnosis, history, esotericism, sciences, secret societies,
      human behavior enz. After reading all of these books, and viewing hours of documantairy. I was convinced I knew pretty much. But at the end I found out that I knew nothing at all. And it was shocking and confronting when realised that. The truth turned my world and life completly upside down. And everything I believed in. everything I trusted, everything I thought I knew was blown away in a matter of seconds. And for a moment I balanced on the edge of insanety. But instaid I found truth or some will name it God. I personely am not a fan of the name God because it made a link with religion and that is not what it is. The real thruth can not be named. It is neither male or female. But for sure it’s very alive.
      When I starded to listen with my hart, I suddenly heard his voice. God always uses the language you understand. And that is a very personel one. He uses all the things you read, heard, thought, said, saw and felt. To tell you the truth. He put those things in the right order so it reveal a fascenating story of the whole picture. Then you understand. It is the moment you remember why you are here, and the knowledge which assignement was given to you. The more a person experianced and lived life, the bigger the assigment. Intention is not less most of the important thing. Only who is truly looking for truth will be able to find it. The ones who find it are not better or more special then others. But only brave. Cause the truth can be a scarry thing for those who are not ready yet to face it. The truth destroys the ego, what remains is what you realy are. There was never a moment in my life that made me feel more loved, complete and conected with all there is, then the moment I experienced the divine power of the living truth in my hart. Transformation is a long difficuld and sometimes painfull proces, and our fears and believes are difficuld to overcome. But I promes you there is nothing to be afraid of. In the farest corner of hell is a door who will lead you to heaven.
      There for coincidence is of nonexistence, it is the moment when God whispers in jour ear. Everything in your life happens for a reason, good and bad. Everything around you carries in a allegoric way the message of the living truth for those who can truly see and hear.

      Remember, the truth can not be attributed as a personel thing.
      It belongs to God an to God only. There for the truth can never be told. Neigther can it be scientifically be proven. What have been said can never be more then just an allegory of truth. Thruth is an experiance and so is God.

      Change your heart and look around you,
      Change your heart it will astound you,
      Everybody’s gotta learn sometime.
      “The Korgis”

      Keep searching, overcome fair, have faith and trust in love,
      couse the truth will set you free.

      Sincerely, Birgitta (diagnosed MDD)

      • Hallo Birgit,

        Graag wil ik wel een keertje met je afspreken. Ikzelf ben ook wel spiritueel en geloof in God. Maar ik ben vaak toch meer van de verklaringen zoeken in het concrete. Ik heb veel steun ervaren door de bijbel te lezen en met mensen uit de kerk te praten, maar de meeste steun kwam bij mij van een psychologe die me heeft uitgelegd hoe ik altijd dingen heb gedaan die niet bij me gepast heb. Altijd anderen heb proberen te plezieren uit de schaamte dat ik niet mijzelf zou kunnen zijn. Nu weet ik hoe belangrijk het is dat ik mijn talenten door ontwikkel van schilderen en dichten, want dat is mijn passie. Ik denk dat vooral het toeleggen op normale dingen als ‘studie ingenieur’ en wiskunde en alles mij echt gek maakte. De gigantische druk die ik in mijzelf voelde om erbij te horen en mensen trots te maken en de goede ideale zoon dan wel schoonzoon te zijn. Dat was het vooral bij mij. Nu ken ik mijzelf veel beter. Mede eerst door de bijbel te lezen, maar dat is maar één niveau. Hoe ik meer praktisch mij moet gedragen en waar ik mij moet bezig houden om gelukkig te zijn, dat is ook zo belangrijk.

        Maar ik spreek wel graag af. Joost heeft mij gemaild dat hij wel een ontmoeting op wil zetten. Leiden en Den Haag zijn niet zo ver uit elkaar.

    • Het lijkt me een goed plan om je aan te melden bij het Psychose Anders Netwerk (zie tabblad)

    • hoi Michiel heb je al reacties gehad?? Ik heb wel interesse om eens samen te komen met anderen die een psychose hebben gehad. Ik woon in Den Haag.

      • ALS je wil praten ik heb ER ook 2 gehad Ben nu medicatie vrij en voel me stullen beter

  4. 🙂 ik ben in het geheel geen zweverig type, voor als je misschien dat idee had gekregen. Ik hou er van als dingen op een goede en duidelijke manier onderbouwd kunnen worden. En dan bedoel ik oa historisch, wetenschappelijk, psychologisch en religieus. Er bestaat wel degelijk een verband tussen spiritualiteit en wetenschap. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten.

  5. Hoi lieve mensen
    hieronder staat een fragment uit mijn derde boek ‘van psychose naar herstel’, dat over een paar maanden uitkomt. Ik wilde het graag met jullie delen.
    Ik hoop dat het wat herkenning oproept, en misschien (ondanks de inhoud) zelf een beetje hoopgevend is. Wat erna komt in mijn boek, is ZEER hoopgevens. Maar ik wil dat onderstaand ook gelezen en erkend wordt.
    Diana

    Ik zit in de keuken en kijk naar de zonnestralen die door de ramen naar binnenkomen. Ik denk aan Carlos mijn vriend. Sinds afgelopen weekend is het weer ‘aan’ tussen ons. Carlos woont momenteel meer dan 325 kilometer bij mij vandaan, maar toch komt hij elk weekend. Zelfs al is het voor een paar uur.
    Ik voel me vreselijk. Sinds de medicijnen ‘aansloegen’ kan ik me nergens meer op concentreren. Ik kan nergens van genieten en geen enkel gesprek volgen of boek lezen. Mijn leven voelt hol en leeg. Ik heb om deze redenen reeds twee keer geprobeerd om een eind te maken aan mijn leven, maar ik hoop dat het contact met Carlos mij hierdoor heen loodst. Ik weet dat zodra ik voldoende afgebouwd heb met deze ‘medicatie’, ik weer meer mens word en niet meer zoveel last heb van de bijwerkingen. De psychiaters spuiten elke maand tegen mijn wil weer de hoge dosis in, omdat zij vijandig gezind zijn naar een psychose. Ik heb al jaren geleden gelezen over alternatieve ‘behandelingen’ van psychosen, maar daar willen zij niks van weten. Ik ben niet eens meer de baas over mijn eigen lichaam, over wat er binnen komt. Ik weet dat ik vrij leip ben geweest, maar hoe zij daarop reageren is, mijns inziens, behoorlijk overtrokken. God, ik kan amper denken met die medicatie!
    Ik mag met niemand praten over de negatieve bij effecten van de medicatie, terwijl ik het om mij heen zie. Het zou de moraal naar beneden brengen. Maar wat brengt de moraal dan omhoog in dit ziekenhuis? Er is niet eens dagbesteding! Mensen roken alleen maar, en drinken koffie, en eten en slapen. Zo wil ik niet leven, dit leven wil ik niet. Dan liever de psychose. Maar dat laten ze bij mij niet meer toe. Dan maar suïcidepogingen. Ik had vanaf het begin gezegd dat ik weinig medicatie wilde hebben, en een afdoende aanbod aan dagbesteding. Maar wat gaven -en geven- zij mij: veel medicatie en geen dagbesteding.
    Ik ben zeer obsessief-compulsief; alles moet perfect en op een bepaalde manier, anders draai ik onderhand door. Ook een bijwerking van de medicatie. En hier moet ik dan maandenlang mee leven. Waarom wil niemand eerder afbouwen? Waarom heb ik geen zeggenschap over mijn eigen lichaam -en geest? Ik eet mijn eten verder. Kan niks met de anderen delen. Ben de hele dag maar stil. Ik kan niet de hele dag koffie drinken en sigaretten roken. Ik heb mijn hele leven dromen gehad, en die kan ik niet kapot laten gaan. Dan kies ik liever voor de dood.

    Langzaam loop ik naar mijn kamer. Ik haal alle touwen uit de kast en knoop ze aan elkaar. Ik hoop dat het lukt. Dan komen twee verpleegkundigen achter mij aan de kamer in en versperren mij de weg.
    “Diana, geef die touwen maar hier.”
    “Nee.”
    Eentje grijpt mij vast, terwijl de andere de touwen verzamelt en de kamer uit loopt.
    “Waarom geeft de psychiater mij medicatie, waardoor ik dood wil, en probeert vervolgens mij te verhinderen om deze wens in de praktijk te brengen?”, vraag ik.
    Ze reageren niet en lopen weg. Shit, weer mislukt. Wat nu? Ik voel me zo ellendig. Ik denk aan Carlos en pak een boek. Ik loop een van de woonkamers van de afdeling op en deponeer mijzelf op een bank. Ik open het boek en probeer te lezen. Ik heb geduld. Mijn ogen dwalen voortdurend af, maar ik breng ze telkens terug naar de tekst. Zowaar, voel ik mij even tot rust komen.
    Weer een dag voorbij.

    Ik zit al drie maanden in het ziekenhuis. Onvrijwillig. Want, zo heb ik ze verteld, zodra het vrijwillig is, loop ik onmiddellijk weg. Ik zie mijzelf namelijk niet als ziek, of ja misschien een beetje. In ieder geval heb ik het zeer moeilijk door de medicatie, moeilijker dan mijn psychose. Mijn psychose was weliswaar ziek, maar ze was ook erg mooi en boeiend. Nu is niks meer boeiend. Nu mag het mij allemaal gestolen worden. Ik voel me vanbinnen agressief en gewelddadig worden en ik heb maar een wens: sterven. Het enige -enige- wat mij nog enigszins gaande houdt, en wat mij er misschien uit haalt, is Carlos. Carlos is nu onderweg naar Zuid Limburg, waar het ziekenhuis zich bevindt. Hij zal er over twee uur zijn. Dan zal hij twee a drie uurtjes bij mij zijn, waarna hij weer de trein terug naar Groningen neemt. Ik weet niet wat we kunnen gaan doen, want zoals altijd, spring ik zowat uit mijn vel. Dan kan ik van niks meer genieten, omdat ik zo’n ‘innerlijke jeuk’ heb. Maar we moeten maar, we moeten maar verder, ondanks dit alles. Echter, ‘dit alles’ overheerst dusdanig dat ik gisteren euthanasie aangevraagd heb. Stoppen met die rotmedicijnen, of euthanasie.
    Ze willen het allebei niet doen.

    Carlos is er. We spelen een computerspel. Ik kan me er amper op concentreren, maar het moet maar. Ik heb geen andere keus. Wil ik hieruit komen, dan moet ik vechten. Vechten om te overleven, en misschien -hopenlijk- in de toekomst weer een leven. Daarom moet ik niet de hele dag in bed liggen, mezelf volvreten of mezelf verwaarlozen. Ik moet doorgaan. Ik moet uit dit ziekenhuis komen, terug in de ‘normale wereld’. En daarom doe ik nu ook dit spelletje. Het is beter dan voor de zoveelste keer vragen of Carlos mij wil helpen om er een eind aan te maken. Het moet maar.

    Ik ben terug op de gesloten afdeling, omdat ik zo ‘suïcidaal’ ben. Ik ben er een half uur en voel me even opgelucht, maar dan komen die nare gewaarwordingen weer naar boven. De onrust, het uit mijn vel willen springen, de concentratieproblemen, geen hoop meer zien, dood willen. Ik sloop een paar schilderijen en beland weer in de isoleercel. Ook daar voel ik me vreselijk. Het zit in mij. Ik kan er niet van vluchten, ik kan nergens heen. Ik voel me zo onrustig! Ik wil mezelf wat aandoen.. maar ik weet dat het door de medicijnen komt. Dat moet ik in gedachten houden. Het komt daarvan. Ik moet afbouwen, maar de doktoren willen niet. In 2007 heb ik ook medicijnen gehad, en precies hetzelfde gemerkt. Ik heb toen ook een paar keer geprobeerd om een eind te maken aan mijn leven. Ik wilde dit nooit meer opnieuw meemaken, maar het mocht niet baten.
    Ik kwam drie maanden geleden hier binnen en binnen twee weken kreeg ik een grote spuit. Ik ben anti medicatie. Ik lees veel over andere oplossingen, zoals Soteria. Ik wil het de dokter duidelijk maken. Hij hoort mij niet. Ik zeg dat ik nog liever dood ga, dan weer zoveel medicatie slikken. Ik stop met eten en drinken om dit kracht bij te zetten. Vervolgens krijg ik dwangmedicatie. Ik vind het vreselijk. Ik ben toch een mens, met rechten? In de mensenrechten staat, dat niemand aan of in je lichaam mag komen als je dat niet wil. Onschendbaarheid van het lichaam, noemen ze dat. Ik print dit uit en leg het de psychiater voor. Hij veegt het van tafel, en dan komen ze met z’n zessen. Twee mensen houden mijn benen vast, twee mijn armen, een mijn hoofd en de zesde geeft mij een spuit. Een spuit voor een maand: een maand lang ellende. Maar ik ben wel niet meer psychotisch.
    Echter, heb ik altijd gedacht dat je ook op andere manieren, dan veel medicatie en gedwongen opname in een ziekenhuis, uit een psychose kan komen. Maar de beschikking over mijn leven wordt mij afgenomen. En daardoor kom ik in een diepe depressie.

    Carlos is zo lief. Soms -heel soms- voel ik eventjes een verlichting van mijn innerlijke spanningen. Kan ik heel even genieten van de zon, of van een kopje koffie. Kan ik even hand in hand met Carlos over de straat lopen -met mijn tijdelijke verlofbriefje. Normaal mag ik niet van het ziekenhuisterrein af, maar als ik toestemming vraag -en aangeef waar ik precies heen ga- krijg ik een tijdelijk verlofbriefje mee. Ik vind het belachelijk dat ik hier opgesloten zit. Er is niks te doen! Wat voor zin heeft het om hier te verblijven? Ze doen niks met je! Allemaal wegbezuinigd! Ik kan me nergens op concentreren door de medicijnen, maar als ik iets in een groep doe op een gestructureerde manier, kan ik me toch enigszins focussen. Genoeg, om te zeggen, dat ik daadwerkelijk wat gedaan heb. Maar daar wordt niks mee gedaan. Mijn verblijf kost de samenleving bijna 1000 euro per etmaal, en ik zit er al langer dan drie maanden. Dus dat is bijna een ton. En voel ik me beter? Nee. Ik voel me alleen maar slechter, ik zie het helemaal niet meer zitten. Ik had beter drie maanden in een hotel kunnen verblijven. Misschien was ik dan ook uit de psychose gekomen, en het had de samenleving maar 250 euro per dag gekost. Dat had ik in het begin ook geopperd tijdens de zoveelste maaltijd. De verpleging had mij naar de isoleercel gebracht.

    De weken gaan voorbij. Ik ben inmiddels weer terug op de open afdeling. Om de situatie te hanteren, heb ik een dagelijkse planning gemaakt met allerlei activiteiten, en mezelf beloofd om dit ook allemaal te doen. Omdat ik er namelijk uit wil, en als je werk hebt en studeert, als je een normaal leven hebt, dan moet je dit ook. Dus ik nu ook, met schilderen en lezen en zwemmen en sudoku’s maken en nog meer. Er zit zelfs een half uur kleurplaten kleuren bij. Ik merk dat ik daar erg van tot rust kom. De verpleging vindt dat het goed met mij gaat, en het gaat ook wel redelijk, maar ik lijd toch nog steeds behoorlijk onder de bijwerkingen van het antipsychoticum Cisordinol depot. Ik heb er twee andere medicijnen bij gekregen, maar daar merk ik vrijwel niks negatiefs van. Eerder positief. Ik wil nog steeds dood, maar het leven neemt toch een prettige wending. Ik heb een paar dagen geleden een gesprek gehad met de manager van het beschermde wonen in het centrum van Kerkrade, en heb daar gezegd dat het goed met mij gaat. Want ik wil hier weg, en soms kun je beter niet eerlijk zijn. Anders blijf je in dezelfde situatie vastzitten, en is de vicieuze cirkel rond. Carlos zei ook al dat wanneer ik hier weg ben, ik mij beter ga voelen.
    En mijn nieuwe psychiater is bezig met het afbouwen van de Cisordinol.

    Echter, het zal nog zeker driekwart jaar duren voordat mijn doodswens verdwenen is. Dat is als ik
    1)uit de kliniek ben
    2)de Cisordinol voldoende afgebouwd heb
    Tot die tijd ‘overleef’ ik door mijn planning, en door te sporten en studeren. Ik heb vrijwel helemaal mijn oude leventje weer terug, maar dan beter. Ik voel me vrij gelukkig. Echter, de bijwerkingen van het medicijn zitten me regelmatig behoorlijk dwars. Ik doe nog zeker een stuk of vier suïcidepogingen. Pas in januari 2011 houdt dit op. Pas wanneer ik op 10mg tablet vorm zit, is het voorbij. Want een beetje heb ik toch wel nodig, wil ik niet opnieuw in een psychose belanden -en die ellende weer gaan meemaken.

    Carlos staat me al die tijd bij, is al die tijd bij me. Hij begrijpt me, en wil proberen mij in leven te houden. Hij wil me levend, dat zegt hij heel vaak. Meer mensen zeggen dat tegen me, waaronder mijn familie. Af en toe ga ik met hem mee in Groningen. In januari 2011 besluiten we, dat ik weer terug naar Groningen kom -de stad waar ik woonde, voordat ik deze tweede psychose kreeg. Tot die tijd probeer ik ‘stabiel’ te blijven en dat is op een gebalanceerde manier streven naar geluk.
    Ik werk nu ook bij re-integratie bureau’s waaronder de Lint in Kerkrade, waar ik spullen inpak. Ze hebben toch ‘dagbesteding’ voor mij weten te regelen. Iedereen slikt veel medicatie, en iedereen lijkt dat prima te vinden. Ik niet. Ik kan er niet tegen. Ik praat er zo weinig mogelijk over.

    Tot in mei 2011 komt Carlos elke week naar me toe. Af en toe ga ik naar hem toe. Hij mag blijven slapen in de beschermde woonvorm. We sporten er samen, koken samen en maken samen wandelingen. Carlos houdt van me. Carlos heeft al die tijd van me gehouden. Carlos weet van al mijn pogingen af. Carlos blijft bij me. We hebben regelmatig seks met elkaar.
    Carlos is sterk. Ik ben sterk. Ik ben sterk omdat ik de bijwerkingen weet te trotseren. Omdat ik, ondanks dit, toch een redelijk leven tot stand heb gebracht. Ik had minder moeten krijgen, en meer dagbesteding. Maar nu krijg ik ook al minder. In januari 2011 is de toxische hoeveelheid stof dusdanig laag geworden, dat mijn doodswens als sneeuw voor de zon verdwijnt. Nu kan het leven weer beginnen.
    Nu kan ik weer Diana zijn.

    • Sinds ik deze documentaire heb gezien heb ik ernstige bedenkingen tegen het hele fenomeen psychiatrie. Kijk en sta versteld over het ontstaan van deze malafiede “wetenschap”. De enige wetenschap waar nooit en te nimmer iets bewezen is of kan worden.
      “Door middel van zeldzame historische en hedendaagse beelden en interviews met meer dan 160 artsen, advocaten, hoogleraren, overlevenden en deskundigen van de geestelijke gezondheids industrie en haar mishandelingen, doet deze documentaire licht schijnen op de waarheid van de brute pseudowetenschappelijke en multi-miljarden fraude die de psychiatrie werkelijk is.”
      http://video.google.nl/videoplay?docid=3998816729827267738#

    • Wow, ik kan bijna met je mee huilen… Ik haaaaaaat dat vieze spul cisordinol, het zou gewoonweg verboden moeten worden!

  6. Dank je wel Diana voor het delen van dit fragment. Het raakt me en ik herken ook dingen. De wanhoop die je kunt voelen omdat er niet geluisterd wordt en je in één of ander ‘systeem’ zit dat er zijn heel eigen redeneringen op na houdt.
    Wat heerlijk voor je dat je zo’n trouwe liefhebbende vriend had / hebt.

    Je kunt inderdaad in zekere zin, als je er één maal in zit, maar beter ‘mee spelen’ – althans dat denk ik weleens. De medicatie slikken. De ‘therapieprogramma’s’ volgen. Ja knikken. En dan maar proberen zo snel mogelijk eruit te komen zodat je je leven zelf weer meer vorm kunt geven.

  7. Bedankt voor het delen. Erg ingrijpend hoe je het allemaal beleefd hebt en je fragment raakte me.

    Een gedwongen opname heeft mijn vertrouwen en geloof in de Vrije Wil van de mens regelmatig aan het wankelen gebracht.
    Maar ik moet zeggen dat dit -sinds kort- ondanks mijn recente opname toch enigszins veranderd is…

    Toen ik de laatste keer opgenomen werd en mijn (BOPZ-)advocaat mij tijdens mijn IBS-rechtszitting vroeg of ik ‘vrijwillig of gedwongen’ was opgenomen, keek ik hem strak aan en antwoordde; ‘Vrijwillig.’
    Vervolgens ben ik gedwongen opgenomen omdat er getwijfeld werd aan mijn vrijwilligheid. Dit was letterlijk wat mijn advocaat mij later vertelde.

    Voor mij toch een redelijk ‘bewijs’ dat je als psychiatrisch patiënt aangemerkt persoon geen recht hebt op een vrije wil. Ik was daar immers niet uit vrije wil. Ik heb het lang volgehouden zonder medicatie maar toen mijn IBS ruimschoots voorbij was, werd er een second opinion aangevraagd m.b.t. dwangmedicatie. Uitspraak: ik zou binnen 48 uur geïnjecteerd worden met Haldol. Tegen mijn wil. Dit kreeg ik zwart op wit in mijn handen gedrukt door een psychiatrisch arts in opleiding die de afdelingspsychiater verving tijdens haar vakantie.
    Ik ben -uiteindelijk- in onderhandeling gegaan met de hoofdpsychiater aldaar met als gevolg dat ik nu weliswaar geen dwangmedicatie krijg toegediend maar een voorwaardelijke rechterlijke machtiging heb waarin staat dat ik mijn medicatie MOET slikken.

    Ik ben er nog steeds van overtuigd dat we als mens beschikken over een Vrije Wil maar je moet anderen niet jouw wil proberen op te leggen. Dat is in ieder geval eufemistisch gezegd, wat onbeleefd.

    Een gedwongen opname werkt trouwens vaak ook erg stigmatiserend; Je zit daar immers omdat je een gevaar bent voor jezelf en / of je omgeving.
    Ja, dat klopt. Maar wat er meestal NIET bij wordt verteld, is dat je ook gedwongen opgenomen kunt worden met als gevaarscriterium ‘Maatschappelijke Teloorgang’, wat men bijvoorbeeld mij gebruikt heeft…

    • Bijna alles in deze samenleving is gebaseerd op het 200 jaar oude, rotsvaste geloof dat wetenschappers zowat alles denken te (kunnen) weten en snappen, met hier en daar een paar details die nog moeten worden ingevuld.

      Zo hebben neurowetenschappers vastgesteld dat er een pauze van 6-8 seconden zit tussen een gedachte, keuze, enz., voordat we ons daarvan bewust worden. “Iets” heeft dus al lang een keuze klaar voordat jij beseft dat zogenaamd jij die keuze zou hebben gemaakt. Vrije wil is dan dus een illusie, zeggen ze, evenals bewustzijn. De schuldvraag wordt daarmee tamelijk absurd, toch wordt deze gehanteerd in het juridische systeem.

      Je kunt je afvragen wat “jij” eigenlijk is. Vanuit de wetenschap is het antwoord op die vraag behoorlijk pessimistisch. Wij zijn dan namelijk “slechts” consumerende bio-robots die puur instinctief, doelloos, toevallig en op basis van genetische programmering rondlopen als een soort pratend spijsverteringsstelsel dat toevallig ook kan nadenken en denkt dat het zelfbewustzijn heeft.

      Wie of wat is het dan dat zich bewust is van zelfbewustzijn? Oeps? …

      Om wetenschap te bedrijven ontkom je trouwens niet aan mensen en dus ontkom je niet aan de subjectiviteit van bewustzijn, percepties en interpretaties. Ook oeps? …

    • Ja wat idioot dat criterium van de maatschappelijke teloorgang juist de opname zelf is idd erg stigmatiserend en heeft er in mijn geval voor gezorgd dat mijn bedrijf bijna failliet is en dat mijn kinderen onder toezicht staan. Een opname voorkomt geen maatschappelijke teloorgang maar kan het juist veroorzaken.

  8. Het is wat Marcella. Heel erg, ik lees hier meer schokkende dingen. Ik hoop erg dat psychose anders iets kan bereiken.

  9. Hallo allen, ik ben een moeder van een 20 jarige zoon, die sinds zijn 15 de in psychiatrisch inrichting zit , clozapine moet slikken , decorum heeft. Ik ben machteloos, omdat ik geen steun hebt van niemand. IK wil steun om me kind te redden , zonder rechterlijke machtigingen aub.
    Natuurlijke genezers kunnen echt wel helpen

    • Beste Farida,

      Als je 20-jarige zoon zelf de vragen invult in dit artikel, via de mail, dan is er misschien wel iemand in de buurt die een gesprekje kan hebben met hem of jou. We kunnen vanzelfsprekend niet een volledige therapie opstarten. We zijn vooral vrijwilligers en mensen met een praktijk.

      Groeten,
      Joost

    • We worden klein, zwak, individueel, afhankelijk en dom gehouden. Dat is niet onze werkelijke natuur. We hebben nog steeds een link met de eindeloze wijsheid achter het leven. Materie is slechts een illusie en bewustzijn is altijd de basis van alles. Men moet wel compleet van wereldbeeld veranderen om dat te kunnen ervaren.

      Materialisme is een manier om ons weg te houden van de innerlijke kracht om te helen, een kracht die we allemaal bezitten, we kunnen het alleen niet meer geloven, noch accepteren en dan werkt het ook niet. De werkelijkheid is namelijk een manifestatie van onze innerlijke wereld van overtuigingen.

  10. ik had slaapproblemen ik kon niet meer slapen ik kreeg seroquel 100 mg en staurodorm om te slapen in het begin was alles ok maar na 5 weken begin ik nu erge symptomen te krijgen beven, verdooft gevoel in mij hoofd ,hartkloppingen enz ben daardoor angstig ik ben bij de dokter geweest en hij vertelde dat ik nu xr seroquel 200mg moet nemen ik durf niet ik belde een andere dokter en die zei neem eer eens de helft van seroquel 100 mg ik heb dat nu gedaan ik beef minder ik zweet wel veel maar ik ben angstig dat het niet over gaat of wel is het ontwenning ik heb wel minder goed geslapen maar ik denk dat die seroquel met kapot maakt in mijn hoofd pff weet iemand raad wat ik moet doen ik wil wel slapen dus ik denk blijven afbouwen en staurdorm blijven nemen om te slapen help

  11. Ik heb pas geleden na 2 jaar een tweede pyschichose gehad en na zoon 4 maanden weer gestopt met medicatie op aanraden van mijn moeder de mensen in mijn omgeving vonden mij weer zichzelf maar de artsen zijn er geen voorstander van maar de bijwerkingen van de medicatie waren zo erg vlak emotieloos en het leek of ik mijn interesse in mijn werk en hobby’s als films en sport kwijt was zodoende toch ben ik bang dat het terug komt want ik ervaar de het als Groningen maar de na Sleep kan lang duren en de medicatie wordt ik juist depressief van ook omdat het saaie leefentje zivch weer gewoon voortzette na me serman met paranormale gave te hebben gewaand het gaat nou goed heb mijn passie voor mijn werk en gezelschap maakt sterk gevoel weer terug trek me niet meer terug wat ook het gevolg was van een lang herstel van pyschichose naar saaie zelf lol toch ben ik bang dat het terug komt nog mensen hier die dit herkennen en is er een lotgenoten app ofzo wie weet dat we elkaar steun en vriendschap kunnen bieden nou goed mensen hou je taai en zou je denken te stoppen bespreek het zoiezo eerst met je familie die staan het dichtst bij je over het al gemeen en weten hoe je bent bye bye(misschien Facebook en)?

Plaats een reactie