Afkicken van Medicatie

Begin augustus 2009 kreeg ik een mailtje van een lezer met daarin een interessante vertaling van een boek van John Breeding uit 2003, getiteld ‘the Necessity of Madness‘. In dit fragment wordt verder ingegaan op aspecten die kunnen optreden bij het afkicken van psychofarmaca, oftewel farmaceutische producten die invloed uitoefenen op de werking van de hersenen.

Er is al eerder binnen psychose-anders geschreven over het afbouwen van medicatie. Ik wil nogmaals benadrukken dat ik geen medicus ben en dat het verstandig is om af te bouwen (of af te kicken) in overleg met een psychiater. Graag zou ik ook iedereen willen vragen namen te geven van psychiaters/artsen die mensen wél willen helpen met het volledig afbouwen van neuroleptica/antipsychotica.

Indien de cliëntenbeweging in kracht zou toenemen dan zou er in mijn ogen ook aandacht besteed dienen te worden aan het oprichten van een ‘afkickhuis’ voor mensen die begeleid willen worden in het afkicken van psychofarmaceutische producten.

In mei 2010 kwam er een nuttige bijdrage van Jantine. In deze bijdrage goede adviezen die je kunnen helpen bij het afbouwen van psyche-beïnvloedende middelen.

De beslissing om medicatie af te bouwen

De beslissing om medicatie af te bouwen heeft betrekking op alle reeds genoemde overwegingen en meer. Accurate informatie met betrekking tot de natuur van menselijke wezens (in essentie goed, intelligent, levenslustig en behoorlijk capabel om te genezen van de effecten van psychische pijn zonder drugs / medicijnen) is vitaal. Van bijzonder belang is weten dat het fundamentele mechanisme van psychische genezing, emotionele expressie is. (huilen, trillen van angst, stormachtige woede, lachen om schaamte etc.)

Om psychiatrische medicijnen af te bouwen, moet je begrijpen dat de uitoefening van biopsychiatrie, in dit geval dus drugs, specifiek bedoeld is om emotionele ontlading te onderdrukken en om de echte uiting die nodig is voor heling, te stoppen.

Biopsychiatrische theorie interpreteert jouw spontane pogingen om aandacht te vestigen op jouw nood en deze te laten zien, niet als de belofte van een mogelijk herstel, maar als symptomen van een angstaanjagende ziekte, – een ziekte die chronisch is en ongeneeslijk, hanteerbaar met ‘medicatie’. Schudden, trillen en overweldigd zijn door angst wordt gelabeld als ‘paniek stoornis’ en onderdrukt met drugs. Het is beter dit te zien als spontane ontlading van paniek die vastgehouden werd in het lichaam.

Terugtrekken en in melancholie verzinken wordt gelabeld als ‘depressie’ en ‘behandeld’ met drugs – een noodzakelijke periode van terugtrekken naar een dieper verdriet of de moed vinden grote angst onder ogen te zien, wordt ontkend. Biopsychiatrische theorie is niet gebaseerd op wetenschappelijke feiten; het is bijgeloof.

Om effectief psychiatrische medicijnen af te bouwen, heb je nog een ander gerelateerd stukje informatie nodig. Ik heb veel mensen pogingen zien doen om te stoppen met psychiatrische drugs alleen maar om te ervaren dat een verergering van ‘symptomen’, werd geinterpreteerd als bewijs dat ze nog steeds drugs nodig hadden.

Verbazingwekkend genoeg lijkt het erop dat de meerderheid van de psychiaters of niet erg bekend is met het proces van het afbouwen van medicatie ofwel zeer diep in de bijgelovige overtuigingen van de biologie -gebaseerde psychiatrische ziekte is ondergedompeld. In ieder geval, het typerende dat gebeurt, is dat de ‘verergering van symptomen’ onmiddellijk geinterpreteerd wordt als bewijs dat je nog steeds ziek bent en medicatie nodig hebt.

Om te stoppen met psychiatrische medicijnen, is het essentieel om de simpele waarheid te weten en te benoemen; namelijk, dat je aan het afkicken bent van drugs. Je bent verslaafd aan één of meer stemmings- veranderende chemicaliën en je bent fysiek en / of psychisch afhankelijk. Daarom moet je door het proces van afkicken van drugs.

Biopsychiatrie negeert de ontwenningsverschijnselen van medicijnen en interpreteert deze verschijnselen als bewijs van ‘geestelijke ziekte’. De waarheid is dat het vaak meerdere maanden duurt om van de ontwenningsverschijnselen af te komen en je zult grote moeilijkheden hebben om de conditie van je mentale status te kennen totdat het afkicken compleet is.

David Cohen, één van de top onderzoekers in de wereld op het gebied van psychiatrisch medicijngebruik en het afbouwen daarvan, zegt dat ontwenningsverschijnselen over het algemeen hetzelfde zijn als de effecten van het medicijngebruik. Dus een goede manier om een globaal idee te krijgen van wat je kunt ervaren in het afbouwen, is om je te herinneren hoe de drug je beïnvloedde toen je ermee begon. (…)

Cohen noemt ook dat de symptomen die werden gecontroleerd of onderdrukt door de psychiatrische medicatie, de neiging hebben om terug te keren tijdens het afbouwen en zelfs intenser kunnen worden voor een tijdje vanwege het hersteleffect. Hij heeft geobserveerd dat de symptomen bij het afbouwen de neiging hebben om in omgekeerde volgorde terug te keren vanaf het gebruik van het medicijn / drug. Bijvoorbeeld; als iemand een specifiek medicijn slikt en hierbij misselijkheid, gevolgd door het stoppen met trillen gevolgd door het stoppen van slapeloosheid, dan zullen de ontwenningsverschijnselen de neiging hebben om slaapstoornissen te veroorzaken, dat je gaat trillen en misselijk wordt; in die volgorde.

Accurate informatie is essentieel en informatie is kracht. Één sleutel om tot het punt te komen om te stoppen met medicatie, is om de realiteit van het afbouwen van deze medicatie onder ogen te zien. Leer de specifieke symptomen die geassocieerd worden met de drug(s) die jij slikt en ontwikkel een pro-actief plan dat ervoor zorgt dat je de beste steun hebt wanneer je door het ontwenningsproces / het afbouwen van medicatie gaat. (…)

Waar dit eigenlijk over gaat, is meelevende zorg voor jezelf. Het is cruciaal om de diepgaande noodzaak van meelevende zorg voor jezelf te voelen en te begrijpen in onze tochten naar herstel en genezing. We moeten de hardvochtigheid en oordelen loslaten en keer op keer terug gaan naar een plaats van begrip, zachtaardigheid en compassie voor onszelf. (…)

Vertaling blz 260 –262 uit het boek; ‘The necessity of madness’ van John Breeding, phd