Laatst ontving ik een bericht van Ralf Arends waarin hij schrijft over de manier waarop hij zonder medicatie erin geslaagd is om om te gaan met zijn psychotische episode en zijn psychosegevoeligheid. Vanzelfsprekend met zijn toestemming wil ik de brief hieronder plaatsen. In het artikel ‘Stoeien met metaforen en begrippen‘ (1) worden vier metaforen genoemd waarmee je naar psychotische verschijnselen zou kunnen kijken. Ralf gebruikt hierbij de medisch model-metafoor om zijn ervaringen in te kaderen.
Ralf: “Bedankt voor het opzetten van deze website. Het valt in één lijn met het gedachtegoed dat ik al ruim twee jaar met succes praktiseer voor het herstel van mijn eigen psychose.
Ik ben eigenlijk vanaf dag 1 sinds mijn vertrek uit de psychiatrische afdeling (mei 2009) volgepropt met antipsychotica. Zware medicatie die voor mij het leven niet meer de moeite waard maakten. Sterk afgenomen seksualiteit, an algehele onderdrukking van levenslust waren voor mij het gevolg.
Ik heb mezelf onderwezen om te herstellen van mijn psychose, zuiver door psycho-educatie, cognitieve gedragstherapie en het lezen van ervaringen van anderen. Ik leef momenteel een vrij aangenaam en rustig leven met een full-time baan en alle nevenactiviteiten die ik had voor mijn psychose. Maar ik leef nog steeds met psychosegevoeligheid.
Ik slik echter geen medicatie. In februari 2011 heb ik mijn psycholoog uitgelegd dat ik wilde stoppen met mijn medicatie omdat ik:
– zelden nog last had van psychotische voortekenen
– een objectieve derde-persoons visie had ontwikkeld waarmee ik mijn eigen onwerkelijke gedachten kon corrigeren.
– mijn psychotische denkbeelden had ontleed en deze had ontdaan van elke betekenis of emotionele lading
– geen angst meer voelde bij het optreden van psychotische voortekenen
– prima kon leven met een onderschatting van de betrouwbaarheid van mijn eigen waarneming ten tijde van psychotische voortekenen
– goed in staat was om te constateren wanneer psychotische voortekenen optradenzie (3) voor herkomst illustratie
Ik had veel gelezen en ik heb mezelf grondig geconfronteerd met mijn waanideeen die voortvloeiden uit mijn psychose om zodoende mijn eigen waanzin te onderstrepen. Maar mijn behandelaar wist me alleen maar te vertellen dat het erg risicovol was om te stoppen met mijn medicatie.
Ik ben niet tegengewerkt om een poging te wagen en mijn behandelaar was uiterst betrokken, maar anderzijds werd mijn idee om met medicatie te stoppen ook niet aangemoedigd. Hierdoor voelde ik me erg onzeker en was de angst voor terugval groot.
Wanneer ik praat met mijn behandelaar wordt me regelmatig verteld dat ik een uitzondering ben en dat slechts weinig mensen in staat zijn om ‘mijn’ methode (pretentieuze verwoording, excuses hiervoor) te gebruiken en dat afhankelijkheid van medicatie in de meeste gevallen beter is. En daar ben ik het niet mee eens.
Ik ben slechts een ervaringsdeskundige, maar ik zou met zoveel liefde anderen met deze ziekte helpen. En jullie hebben een prachtig platform. Ik heb verhalen klaar. Ik heb in een verschrikkelijke wereld gezeten en ik realiseer me dat het leven (zelfs met medicatie) een hel is, wanneer je geen rationele positie kunt innemen t.o.v. je eigen ziekte en je betekenis blijft verlenen aan je eigen wanen.
De irritatie die ik heb met behandeling van psychoses door medicatie ligt meer in het concept. Want van pillen leer je helemaal niks. Het is zuivere symptoombestrijding (in dit geval door de onderdrukking van externe impulsen). En je creeert afhankelijkheid en het geloof dat een terugval onvermijdelijk is, wanneer je ophoudt.
Er is tijdens mijn psychose niemand geweest die ook maar heeft geprobeerd om me uit te leggen wat er aan de hand was. Mijn behandelaar kwam pas in beeld nadat ik ontslagen was uit het ziekenhuis. Ik had graag gewild dat er tijdens mijn opname iemand was geweest die me had uitgelegd dat ik gewoon aan het trippen was en die een poging had gewaagd om me eruit te praten. Iemand die me had uitgelegd dat alles dat ik op dat moment meemaakte, slechts een verandering was in ‘mijn perceptie van de realiteit’ en niet een verandering in de realiteit zelf.
Ik ben momenteel bezig met het uitschrijven van mijn verhaal. Heel kort door de bocht komt het er op neer dat ik het mogelijk acht om zonder medicatie een gezonde mentale (en zeer leefbare) weerstand op te bouwen tegen psychosegevoeligheid.
De lullige constructie aan de ziekte is dat, als ik forums lees en naar mezelf kijk, de grootste initiator en stressfactor voor terugval juist de angst is voor een volgende psychose. De grootste wens voor mensen met deze ziekte is om het vertrouwen terug te winnen in de eigen waarneming. Maar ook dit verandert niks aan de verwarring die velen een leven lang meedragen t.g.v. de ervaringen tijdens hun psychose.
Het voornaamste doel van de methode die ik heb toegepast op mezelf is het wegnemen van de angst. Het idee erachter is dat iemand die met een schuin oog kijkt naar de betrouwbaarheid van zijn waarneming, in feite niet psychotisch kan worden. Mensen kunnen de meest afgrijselijke dingen zien in horrorfilms en toch niet verward raken. Omdat ze weten dat het een berg onzin is en verder geen conclusies verbinden aan wat ze gezien hebben.
‘Psychotische Denkbeelden en Hun Mogelijke Betekenissen‘ (2) is voor mij een aftekenlijst voor alles wat ik heb meegemaakt. Heel trefzeker.”
VOETNOTEN
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2012/04/24/stoeien-met-metaforen-en-begrippen-4-manieren-om-te-kijken-naar-psychiatrische-symptomen/
(2) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/03/16/psychotische-denkbeelden-en-hun-mogelijke-betekenis/
(3) http://www.shreyanandy.blogspot.com/2010/12/man-in-glass-by-anonymous.html
Filed under: Algemeen, Beperkingen Medische Model, Psychosebenadering, Psychotische Ervaringen | Tagged: angst voor terugval, antipsychotica, medicatie, psycho-educatie, psychose, psychosegevoeligheid, waanbeelden, wanen |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Mooi,duidelijk ook. Heel herkenbaar dat je niet bang moet zijn voor je psychose en ik deed het door simpelweg maar in Jezus te gaan geloven,of hij nu bestaat of niet.
Een objectieve derde-persoon visie herken ik ook,niet altijd geloven wat er zomaar in je op komt
(Dankjewel Eckhart Tolle)
Een heel mooi stuk,misschien ook eens voer voor psychiaters,want zo kan het gewoon.
Beste Brighid,
Bedankt voor je reactie en de complimenten (en natuurlijk ook dank aan Eckhart Tolle voor zijn vele nuchtere inzichten).
Ik hoop inderdaad een keer mijn verhaal (maar dan beter uitgewerkt) bij professionals neer te kunnen leggen.
Je slaat de spijker op z’n kop door te stellen dat het belangrijk voor mensen met psychotische kwetsbaarheid is om kritisch te kijken naar wat er in hen opkomt. Anderzijds verlicht het ook om heftige emoties te accepteren wanneer hier een verklaarbare oorzaak voor is.
Groetjes, Ralf
Hi Ralf,
helder en mooi verhaal. Ik heb begin dit jaar m’n 200 mg seroquelXR afgebouwd en binnenkort de laatste 25 mg gewone seroquel. Ik heb nu 5 jaar geen psychoses meer gehad, en nog 1 depressie per jaar en toch gaat elke psych die ik spreek het hele rijtje stemmingsstabilisatoren weer met me af (ik had wat psych wissels) omdat dat moet volgens het protocol. Ook zeggen ze, wees blij dat je als MD-er met zo weinig medicatie toe kan en blijf dat gewoon slikken, je hebt toch geen bijwerkingen?
Afgelopen tijd heb ik een cursus geschreven voor Md-ers en depressieven; hoe omgaan met, hoe beter signaleren, hoe toch aan het werk(blijven) enz. Ik denk dat het een soort psycho-educatiecursus is geworden maar dan vanuit mijn ervaring en visie, en veel uitgebreider. Ben bezig plekken te vinden in midden Nederland om deze cursus te gaan geven.
Goed dat je de angst hebt doen afnemen. Ik las net ‘De valstrik van het geluk’ van Russ Harris, daar staan goeie uitleggen en oefeningen in hieromtrent.
groetjes,
Caroline
Hi Caroline,
Bedankt voor je leuke reactie. Wat een mooi initiatief om een cursus te schrijven vanuit je eigen ervaringen. Moedig ook. Ik hoop dat je er veel mensen mee kunt helpen.
Ook bedankt voor de tip over Russ Harris. Ik ging er wel al een beetje vanuit dat ik met ‘mijn’ ‘ideeen het wiel voor de 35e keer had uitgevonden en het is goed om te weten hoe en door wie. Heel veel succes met je cursus.
Groetjes,
Ralf
Hallo Ralf, mooi artikel, dank je wel voor deze bijdrage!
Ik vroeg me nog af of dit je eerste psychose was en hoe lang deze duurde.
Het is een interessant begrip, wat je bespreekt; het idee dat je kritisch kunt leren kijken naar je eigen gedachten. Ik heb dit zelf ook leren doen: ook naar mijn emoties en mijn reacties naar andere mensen overigens. Het maakt dat je jezelf erg goed leert kennen.
Toch denk ik dat het mogelijk niet haalbaar is om altijd al je gedachten te onderzoeken. We hebben er zoveel tegelijk. Het corrigeren van je eigen gedachten middels je gedachten kan ook een valkuil zijn.
Voor mij heeft het vooral goed gewerkt om toe te passen wat je schreef: leren mijn eigen gedachten, emoties en reacties te ‘checken’, en af te zetten tegen wat ‘normaal’ is voor mij, maar om daarnaast ook een heel goede zelfzorg op te bouwen: vaste regelmaat, gezonde gewoontes.
De dieper liggende helende factor voor mij was spiritualiteit. Leren vertrouwen op een goedwillend universum… Dat is in wezen ook een ‘middel tegen de angst’.
Er zijn leringen die stellen dat ‘angst’ in feite de oorzaak is voor alle narigheid die een mens kan overkomen. Ofwel een gebrek aan vertrouwen in het leven, het Al of hoe we het ook noemen. Hoe dan ook zal het loslaten van angst en het opbouwen van een gevoel van vertrouwen en ontspanning altijd positief werken, naar mijn idee.
Hallo Christina,
Erg bedankt voor je reactie. Ik ben heel erg lang niet op de site geweest en ik denk dat ik vergeten ben om het ‘hou-me-op-de-hoogte’-vakje aan te klikken, vandaar deze onbeleefd late reactie.
Wat je zegt over het corrigeren van gedachten klopt. Het is op zichzelf niet genoeg en het zou extreem vermoeiend worden wanneer je doorlopend elke gedachte moet beoordelen en filteren.
En als je perceptie van de wereld om je heen niet goed is, dan zou het zijn alsof je een kapotte boormachine wilt repareren met als enige stuk gereedschap de kapotte boormachine zelf.
Rust, regelmaat en gezonde gewoontes om kalm dingen te kunnen bekijken zijn inderdaad een goed advies.
Daarnaast heb ik een erg bruikbaar stuk advies van mijn psycholoog weggelaten dat ‘het onder controle houden’ van emoties en gedachten een stuk minder intensief maakt.
Hij heeft me uitgelegd dat het bij emoties belangrijk is om eerst te kijken of er misschien wel een hele gegronde reden is binnen deze realiteit om je op een bepaalde manier te voelen. En om deze emoties dan ook te accepteren als dit het geval is. Dit in plaats van me er enorm druk over te maken.
Ik vond het slot van je mail over een vertrouwen in een goedgezind universum erg interessant en ik zou er graag meer over willen weten. In zekere zin klinkt het beter in de oren als mijn ‘eigen’ methode.
Ik ben bij irrationele angsten zelf meer van de kop omlaag, horens naar voren en net zo lang confronteren totdat de angst weg is en de objectieve (onbeladen) waarheid op tafel ligt.
En hoewel deze ‘bok’-fase nu voorbij is voor me, en ik ook blij ben dat ik deze heb doorgemaakt om mezelf te sterken, voel ik af en to nog steeds angst, ook al weet ik hoe de vork in de steel zit.
Jouw gedachte over angst en een positievere benadering van de wereld om ons heen klinkt heel bruikbaar. ‘Mijn’ methode is namelijk zuivere symptoombestrijding en de jouwe houdt zich bezig met de preventie van angst door een overkoepelende positieve benadering.
Het klinkt een beetje als het mentale permanente Lorazepam-infuus waar ik al een tijdje naar op zoek ben.
Als je een momentje hebt, zou je me hier iets meer over kunnen vertellen? Ik hoor het graag.
Groetjes,
Ralf
Hallo Ralf, dank voor je reacties. Mbt je vraag om er meer over te vertellen: Ik denk dat er veel stromingen en ‘leringen’ zijn die kunnen helpen om meer vertrouwen te krijgen in ‘het universum’.
Voor mij zelf was het volgen van een studiegroep in “Een Cusus In Wonderen’ (ECIW) een eye-opener. ECIW is overigens een boek en geen echte ‘cursus’. Auteurs die dat gedachtengoed verder helpen uiteenzetten zijn b.v. Gerald Jampolsky en Marianne Williamson in b.v. “Terugkeer naar Liefde’. Maar er zijn ‘veel wegen die naar Rome (vertrouwen) leiden’. De boeken van Yogi Bhajan, Eckhart Tolle, Osho, N.D. Walsch, Paul Ferrini en zeker ook Guy Finley hebben mij inspiratie geboden. Ook het regelmatig doen van yoga en het oefenen met meditatie hebben me geholpen op dit vlak. Mogelijk zijn anderen het niet met me eens, maar voor mijn beleving zeggen al deze schrijvers en bronnen op hun eigen manier hetzelfde. ‘Je bent veilig’, het universum is een vriendelijke plaats die je goedgezind is, vertrouw dat het goed is, accepteer, stribbel niet (teveel) tegen. ‘Klop en u wordt opengedaan’. 🙂
Ik hoop dat je hier iets mee kunt…
Hoi Christina,
Ik ga uitzoeken wat deze schrijvers te bieden hebben en met de yoga-tip ga ik zeker wat doen. Bij de term ‘spiritualiteit’ hink ik echter altijd een beetje op twee gedachten.
Slechte associaties zijn voor mij zweverigheid, occultisme, verlichting, extreme irrationaliteit en geloof.
Vanuit een positieve visie denk ik aan het bewerkstelligen van gemoedsrust, een reële positive gedachtengang, vertrouwen in m’n eigen kunnen, vertrouwen in wereld om me heen en ontspanning. Ik vind het vaak een dun lijntje.
Ik zelf ben meer van een rationele benadering (op zich een ietwat curieuze uitspraak voor iemand met psychosegevoeligheid;) ).
Een term als een ‘goedgezind universum’ is voor mij een beetje een grensgevalletje omdat deze verwoording mijn inziens samenhangt met vermeende kennis over de opzet en de insteek achter het heelal.
Maar goed, dit is slechts mijn mening en het belangrijkste is dat iets werkt om angst tegen te gaan. En dit zal voor iedereen iets anders zijn denk ik.
Ontzettend bedankt voor je uitleg en wellicht komen we elkaar nog een keer tegen op de site.
Groetjes,
Ralf
Christina,
Ik las dat ik nog geen antwoord heb gegeven op je vraag. Dit was mijn eerste en enige psychose. Hij duurde drie maanden.
Groet,
Ralf
Hallo Christina,
Ookal is dit forum al best oud volgens mij ik herken het heel goed. Ik heb een lichte psychose gehad en ben er zonder medicatie vanaf gekomen. Ik heb er wel wat van geleerd die tijd want ik wist tijdens m’n psychose dat ik er nog was maar een anders deel wou dat niet geloven. Nu een jaar later gaat het prima met me.😁
Hoi Ralf, we hebben eerder wat geschreven over dingen als spiritualiteit en zweverigheid e.d. op: https://psychoseanders.wordpress.com/2011/11/03/psychoses-spiritualiteit-bewustzijnsverruiming-en-zweverigheid/
Hallo Psychoseanders,
Mooi artikel waarin ik veel kan herkennen. Ik zit met zekerheid in het ‘ik-doe-het-in-m’n-broek’-groepje van clienten bij het horen van de term ‘spiritualiteit’.
Wat op zich vreemd is aangezien ik mijn psychotische ervaring classificeer als een zuivere verstoring van mijn gedachtengang en zintuiglijke waarneming en ik me voor de rest van mijn leven nooit echt bezig heb gehouden met spirituele zaken. In feite is mijn kennis over de verschillende vormen van spiritualiteit miniem.
Ik denk dat de neiging om zaken te intuitief of gevoelsmatig te benaderen me gewoon erg tegenstaat.
Mijn rust vind ik juist meestal door afstand nemen van mijn subjectieve of gevoelsmatige benadering van de wereld. Dit klinkt heel mechanisch en het is ook niet altijd uitvoerbaar of wenselijk anders zou ik geen mens meer zijn.
Het gevecht tussen gedachten en gevoel is redelijk voorbij met een prettige balans als gevolg.
Ik ben me er van bewust dat mijn angst voor ‘spiritualiteit’ samenhangt met angst voor het onbekende en onverklaarbare. ‘Onbekend’ betekent in dit geval ook dat ik niet exact weet wat het woord ‘spiritualiteit’ inhoudt;)
Groet,
Ralf
Hoi Ralf,
Ik heb net bij het artikel over spiritualiteit dat Joost noemde, iets geschreven over wat ik zelf denk t.a.v. het woord ‘spiritualiteit’.
Ieder moet voor zichzelf denk ik iets vinden dat hem of haar helpt om een plek te geven aan wat hem of haar overkwam.
Eckhart Tolle en Marshall Rosenberg die Brighid noemde zijn boeiende auteurs, kan geen kwaad die eens te lezen, denk ik.
Wat jij schreef in je tekst hierboven, over ‘het idee erachter’ en dat iemand niet verward raakt doordat men de zaken ‘als een film’ ziet wordt als je het mij vraagt door diverse spirituele stromingen exact zo uitgelegd. Ik zou het dus zeker een gedachte vinden die aansluit bij ‘een spirituele kijk’ (grijns).
Zeker de Oosterse ‘filosofie’ ziet het leven als een ‘film’ waar je niet op moet reageren en die je uit moet dagen om ‘bij jezelf’ (in rust) te blijven.
Verder: toen ik jonger was vond ik mezelf zeer rationeel en wilde niks weten van zweverigheid of gevoelens, en het woord ‘intuitie’ zei me helemaal niks. Dat is nu wel anders. Achteraf gezien kan ik zeggen dat ik juist zo bang was voor alles wat niet ‘rationeel’ was omdat er zo’n sluimerende vulkaan van gevoelens en ‘intuitieve waarnemingen’ in mij zat – wat ik heftig ontkende en wat mogelijk ook tot de ‘uitbarsting’ van de psychose heeft geleid.
Hoe dan ook, dit alles zijn niet meer dan mijn persoonlijke gedachten erover. Ik bedoel niet dat het bij jou ook zo zou zijn. Ik weet wel dat het voor mij gold.
Wat Christina,voelt en zegt over vertrouwen krijgen in het universum dat voel ik ook. Ik had erg veel angst voor spiritualiteit,was vanuit de Christelijke leer ook min of meer bang gemaakt voor het ‘occulte’
Zeker als je in psychoses bent geraakt ben je eerder geneigd om daar bang voor te zijn,je hebt al mee gemaakt wat je kan overkomen zonder dat je daar aan doet dus wat zou je wel niet kunnen gebeuren als je dat ook nog gaat onderzoeken,toch?
Ik ga niet zo mee in verhalen over engelen of gidsen,licht gidsen contact hebben met mensen die heen zijn gegaan.
Iets wat je al vrij snel tegenkomt wanneer je dan op het net surft,prachtige goudkleurige pagina’s met duifjes,engeltjes helderzienden dat is niet wat mij bezig houdt.
Het boek een cursus in wonderen heb ik een tijdje in huis gehad maar voor mij was het niet wat om iedere dag een soort van opdrachtje /lesje te doen het begon mij te vervelen hoewel ik wel geloof en dat het heel veel inzicht geeft en voor wie het aan kan is het een prachtig boek.
Uiteindelijk is het zo dat die auteurs eigenlijk allemaal hetzelfde willen vertellen en ieder doet dat op zijn eigen manier zoals Christina ook zegt maar welke spreekt jou het meeste aan.
Voor mij betekent spiritualiteit mijzelf leren kennen,anderen leren kennen,inzicht krijgen in je patronen.
Een lesje over het ego en je natuurlijke zelf heeft mij erg veel geholpen.
Voor mij was het Eckhart Tolle “De kracht van het Nu” of “Een nieuwe aarde” en hoewel Eckhart Tolle de staat van verlichting ervaren heeft hoeft het voor mij niet zo ver te gaan ben ik al blij met ieder inzichtje dat ik mee mag maken en een van die inzichten is dat het universum liefde is.
Het is ook zo natuurlijk als je ziet hoe bomen kunnen groeien,een bloem kan bloeien dat alles zo in evenwicht is met elkaar.
Hoe een baby zich leert om te draaien,leert kruipen,leert lopen dat is allemaal de kracht van het universum.
Die kracht voelen wij niet meer omdat we ons focussen op andere dingen,wij denken dat wij met ons verstand ons denken onze problemen wel even kunnen oplossen en zien niet dat ons verstand ons denken juist oorzaak is van ons probleem.
Hele leuke mensen die mooi onderzoek hebben gedaan zijn Hall en Sidra Stone die de rollen van ons ego hebben leren herkennen en veel inzicht hebben gegeven vind ik.Er is over hun veel te lezen op het net.
Zen meester Genpo Roshi is door hun werk zo geïnspireerd geraakt dat het hem weer heel veel meer inzichten heeft gegeven.
Op dit moment lees ik over ‘Non violent communicatie” van Marshall Rosenberg een prachtige man met prachtig werk en al deze mensen hebben zo veel kunnen leren door die liefde te zien,het willen zien.
Over al deze mensen staat heel veel op het internet,op youtube,echt de moeite waard.
.
Hoi Brighid,
Bedankt voor de verdere aanvulling. Ik denk dat mijn geloof in een liefdevol universum ook ietwat is bijgesteld doordat ik veel onderzoek heb gedaan en artikelen heb geschreven over de vlees- en zuivelindustrie (bio-industrie) en vrij actief bezig ben met dierenrechten.
Op zich niet bepaald een sprankelend en frivool aspect van deze wereld ook al wordt er wel progressie gemaakt op het punt van biologisch voedsel, transparantie etc. In veel opzichten is deze wereld voor de dieren identiek aan de holocaust, maar dan veel grootschaliger, 24 uur per dag actief, hedendaags en met wereldwijde aanmoediging en ondersteuning. Alleen dan niet met mensen (en daarom is het niet zo erg…).
Ik weet dat er in essentie niet te spreken is van goed of kwaad. De door toenemende efficientie opgezweepte producenten zeggen aan de ene kant: “Hou de oogjes maar dicht.”, en de consumenten sluiten ze maar al te graag uit zelfbescherming. En onze moraal lijkt nou eenmaal vaak niet verder te reiken dan de eigen diersoort.
Ik begrijp dat ik aardig begin af te wijken van het onderwerp maar ik wil mezelf toch een beetje uitleggen.
Hoe dan ook, in je alinea die begint met ‘Voor mij betekent spiritualieit…’ noem je mijn inziens alleen positieve en (voor mij) bruikbare aspecten van ‘spiritualiteit’. Des te meer reden voor me om eens de bieb in te duiken!
Nogmaals bedankt en groetjes,
Ralf
Ja, er wordt altijd de vraag gesteld ‘ja maar de holocaust dan’ of ‘ja maar de bio-industrie dan’ of ‘ja maar waarom zijn er dan aardbevingen, tsunami’s, treinrampen’ enzovoorts. (Ofwel ‘Als God/ het universum liefdevol is waarom laat hij / het dat soort dingen dan gebeuren’.)
Ook daarop zijn wel antwoorden te vinden in ‘spirituele teksten’, althans ik vind ze er wel. Ik ga niet proberen ze hier weer te geven (als ik dat al zou kunnen) want dat valt buiten het bestek van deze site!
Hallo Brighid,
Ik heb mijn gedachten nog even laten gaan over je bovenstaande tekst en ik denk dat mijn persoonlijke angstbeelden (tijdens mijn psychose, maar ook nu nog soms) inderdaad grotendeels te maken hebben (gehad) met een gebrek aan vertrouwen.
Maar dan niet in een overkoepelende kracht als het universum, maar zuiver gericht op de motieven van de mensheid. Tijdens mijn psychose dacht ik meer in termen zoals ‘goed’ en ‘kwaad’, geplaatst binnen een religieuze context en vormgegeven door mijn toemalige impressionistiche waarneming. Maar het heeft ook nu zijn sporen in mijn denkwijze achtergelaten.
Ik heb vorige week alle conflicten (waarbij ik de verkeerde conclusies heb getrokken) met mensen in mijn directe omgeving van de laatste vier jaar op een rijtje gezet, en ik kwam tot de conclusie dat ik in elk van deze gevallen de motieven van anderen ten onrechte wantrouwde. (aandachtspuntje misschien?)
Anderzijds denk ik tegenwoordig meer in termen als oorzaak en gevolg, en zie ik de minder rooskleurige aspecten van de mensheid meer als een onderdeel van de ontwikkeling van de mensheid in z’n algemeenheid, op weg naar een completer en positiever wereldwijd bewustzijn.
Dus ik denk niet langer ‘wat gaat er nu fout?’ maar meer via progressieve lijnen (-verleden, +- heden, en +toekomst). En deze visie helpt me enorm.
Ik ben erg blij dat jij en Christina (zo uitgebreid) hebben gereageerd op mijn verhaal. Want hier heb ik echt wat aan. Ik ben mijn verhaal steeds verder aan het uitwerken. ‘Mijn’ methode draait zuiver op techniek, rationeel verstand en zuivere objectieve cognities (mannen………). Maar jullie doen me realiseren dat het op maar één been staat zonder het bewerkstelligen van emotionele gemoedsrust. Extra dank hiervoor! (niet alleen voor een completer verhaal, maar ook voor mezelf)
Groetjes,
Ralf
beste ralf,.
ik ben opzich niet tegen medicatie want ik kan leven met een werkelijkheid die voor mij nooit eerder zo duidelijk was ook best rationeel.(xepilon invega) maar het blijft chemisch, en ik heb het idee dat ik zonder medicijnen misschien beter zou kunnen functioneren voor een fulltime baan of denk jij dat medicijnen niet uitmaken wat dat betreft?
groetjes
Beste Paftoe,
Bedankt voor je goede vraag. Ik realiseer me dat mijn verhaal incompleet is en dat het de verkeerde indruk kan wekken. De ‘post’ die ik heb geschreven is ‘mijn’ verhaal. Ik wil ermee aantonen dat de medicatie voor mij vrij ondragelijk was en dat ik noodgedwongen een oplossing heb gevonden die voor mij bevredigend werkt.
Het belangrijkste is waar ‘jij’ je prettig en vooral veilig bij voelt. En als je je, zoals je omschrijft, rationeel voelt en de medicatie helpt je om de werkelijkheid duidelijk te zien en het geeft je gezonde steun in de rug, dan zou ik er zeker niet mee ophouden. Want dit zijn essentiele zaken.
Het is een moeilijke, lastig te definiëren materie en ik heb inmiddels met een aantal mensen gepraat met een volkomen andere aanpak die voor hen erg prettig (en misschien wel beter) werkt.
Ik ben geen expert op het gebied van verschillende antipsychotica en ik ben op geen enkele manier ‘tegen’ medicatie omdat het in de beginfase van mijn herstel voor mij ook rust heeft verschaft om de wereld opnieuw helder te benaderen. Daarnaast is de werking per individu anders.
Wel ben ik van mening dat je van pillen niks leert en dat het in geen enkel opzicht kwaad kan om meer te weten te komen over je persoonlijke triggerpoints, psychosegevoeligheid en om je ervaringen met anderen te delen. Vooral aan dit laatste heb ik veel gehad: open en eerlijk praten met mensen die ik vertrouwde (mensen zonder psychosegevoeligheid) en hun vragen of ze zo nadrukkelijk mogelijk mijn eigen toemalige ‘onwerkelijke’ gedachtengang wilden onderstrepen.
Op je vraag over Xepilon Invega kan ik helaas geen antwoord geven. En ik vind ook niet dat ik dit moet proberen. Ik ben (zoals ik eerder al zei) geen deskundige en ik ben niet bekend met het gebruik. En ik denk dat je in dit geval hierover moet praten met mensen die hier wel kennis over hebben. Misschien andere mensen met de zelfde medicatie.
Groet en nogmaals bedankt voor je reactie,
Ralf
[…] Ralf op Zonder Medicatie een goede Men… […]
Hi,
inmiddels ben ik 2 maanden medicatie-vrij. Heb na 5 jaar de seroquel afgebouwd, het enige probleem was het kunnen slapen.. Heb nu chinese kruiden voor wat meer rust in de kop, en slaap weer 8 uur.
Bij de Riagg krijg ik alleen maar verbaasde blikken als ik mijn verhaal vertel. Waarom is de GGZ zo byzonder weinig geïnteresseerd in verhalen over genezing? Omdat ze dan niks meer kunnen verdienen aan ons?
Mijn psych gaat gelukkig wel proberen bij de ziektekostenverzekering om m’n chinese kruiden vergoed te krijgen..
groet,
caroline
Beste Caroline,
Wat een leuke reactie. Ervan uitgaand dat je je comfortabel voelt bij je beslissing. Want daar gaat het om.
Wat je opmerking over GGZ aangaat heb ik een dubbele mening Mensen, dus ook professionals, prediken wat ze zelf geleerd hebben en gebruiken de middelen die ze geschikt achten. Hoewel ik niet exact de voorschriften heb gehanteerd om te genezen, is mijn voormalig psycholoog uiterst betrokken en (inmiddels) aanmoedigend over ‘mijn’ manier (niet dat hij gereageerd heeft ofzo op de vele pagina’s uitgeschreven werk waar hij uit beleefde interesse drie maanden geleden bij de afsluiting van mijn behandeling om vroeg).
De pillenindustrie heeft zeker een verkoopgerichte kant, maar ik denk niet dat psychologen en psychiaters hun beroep instappen om mensen vol te proppen met pillen om zodoende hun zakken te vullen. Ik denk dat ook zij mensen willen helpen. Hoe de grotere bedrijven die achter de psychologen, psychiaters hier instaan, laat ik even in het midden. Wel is naar mijn idee een beroepstak waarin het extreem opschroeven van de efficiëntie en werkdruk niet thuishoren. Omdat dit leidt tot het veel te snel grijpen in het medicijnkabinet in plaats van grondige psychoanalyse om vast te stellen wat de oorzaken zijn voor de problemen van de cliënt.
De vraag over het gebrek aan interesse in verhalen over alternatieve genezing vind ik een hele interessante. Tijden heb ik gedacht dat dit onbuigzaamheid en onwelwillendheid was, maar ik denk nu dat het antwoord op deze vraag anders ligt.
Hoe gelukkig ik ook regelmatig wordt van de wetenschap, het gedachtengoed van deze site en de mensen die er aan meewerken, hebben me doen realiseren dat de medische wetenschap en psychologie (met eveneens een wetenschappelijke inslag) z’n beperkingen heeft om complete oplossingen aan te dragen voor het omgaan met psychosegevoeligheid (hallelujah).
Hiermee doel ik erop dat het zich betrekt tot ‘tastbare’ materie (chemische processen, gedragsanalyse, zichtbare kenmerken etc). Minder ‘concreet’ en tastbaar zijn vaak de oorzaken van psychische stoornissen: gevoelskwesties waar geen meetapparaatjes voor zijn. En ja, als je het niet kunt meten of concreet kunt maken, en als dat heel belangrijk en fundamenteel voor je beroepsbenadering is, dan zul je minder snel geneigd zijn om daar de oplossing in te zoeken.
Bedankt voor je reactie,
Ralf
Hi Ralf, Joost en andere meelezers,
klopt Ralf, ik denk ook dat veel hulpverleners mensen willen helpen, ik heb net Detlef Petry’s boek ‘Uitbehandeld maar niet opgegeven’ gelezen, dat is daar een mooi voorbeeld van, en mijn eigen spv-er is ook absoluut van goede wil. En ja, ik voel me absoluut comfortabel bij geen stemmingsstab. of antipsychoticum meer. Heb al levenslang thyrax, ijzerpillen en B12 spuiten – door 2 jaar lithium slikken – dat vind ik wel genoeg medicatie
Dank voor de link Joost, en voor de reclame.
groetjes
Caroline
Hoi Caroline, we hebben op de site eerder aandacht besteed aan dat verschijnsel dat zodra mensen opgeknapt lijken te zijn van een vaak als ‘ongeneeslijke ziekte’ bestempelde toestand, dat er dan erg weinig oprechte interesse is vanuit de professional om als het ware uit te pluizen hoe iemand dat heeft gedaan. Je kunt er meer over lezen op: https://psychoseanders.wordpress.com/2011/05/26/het-stilzwijgen-na-genezing-van-ongeneeslijke-psychiatrische-stoornissen/
Succes overigens met je cursus. Ik hoop dat je veel aanmeldingen krijgt van mensen die je opzet willen uittesten. Zie voor meer op: http://psychoseanders.yolasite.com/allerlei/cursus-leven-met-somberheid-stemmingswisselingen-en-of-wanen-door-caroline