SKIZ’O, ANOIKSIS EN HERSTEL
Vandaag kreeg ik het blad Skiz’o onder ogen. Dit blad, dat begin oktober 2010 is gepresenteerd tijdens de landelijke dag van Anoiksis, staat symbool voor de start van een nieuwe langjarige campagne tegen het stigma dat kleeft aan de diagnose Schizofrenie. Je kunt het tijdschrift als pdf downloaden.
Skiz'o: het antistigmablad van Anoiksis
In het verleden is er vanuit Psychose Anders al eens aandacht besteed aan de ‘vereniging voor mensen met schizofrenie, psychoses of aanverwante stoornissen’. In het artikel Oppassen voor Anoiksis en Ypsilon wordt uiteengezet dat beide organisaties een belangrijke rol lijken te spelen in het bestendigen van het medische perspectief op psychotische verschijnselen.
Op die pagina wordt dan ook geadviseerd om – indien je werkelijk weer volledig gezond wilt worden – je je zo ver mogelijk te houden van deze verenigingen. Zodra je namelijk je geest gaat voeden met de ideeën die verkondigd worden binnen deze organisaties dan loop je een groot risico je eigen vermogen tot zelfgenezing te verliezen.
De kans is dan namelijk aanzienlijk dat je een realiteit gaat accepteren die stelt dat je een hersenaandoening hebt en nooit meer normaal zult worden. Soms wordt er nog gesproken over remissie en tegenwoordig kun je geconfronteerd worden met een misleidende beweging die de herstelbeweging wordt genoemd (zie daarover meer op Herstel: het een beetje beter doen, maar nog steeds geestelijk ziek?), waarbij werkelijk herstel niet meer als doel wordt gesteld, maar acceptatie en ‘er mee leren leven’, vaak met het blijven nemen van een onderhoudsdosering antipsychotica.
STRIJD TEGEN STIGMA
Stigmastrijd Complex m.b.t. Schizofrenie
De vereniging Anoiksis is een campagne begonnen tegen stigmatisering omdat veel mensen bij ‘schizofrenie’ denken aan mensen die raar en gek zijn en dat je er voor moet oppassen.
Een strijd tegen een psychiatrische stigma is in mijn ogen vaak lastig omdat er wel degelijk een kern van waarheid inzit. Mensen in de psychiatrie en die ook in de psychiatrie blijven hebben vaak ook rare trekken.
Ze zeggen het zelfs immers ook dat ze een ziekte hebben, vaak in hun hoofd, waardoor ze gestoord zijn in hun normale functioneren en voor de rest van hun leven afhankelijk zijn van de zorg en nauwelijks meer hun eigen geld kunnen verdienen.
Het is dan ook wat tegenstrijdig om enerzijds te zeggen dat je wilt dat het volk mensen met schizofrenie gaat zien als bijna normale mensen met een handicap terwijl de betrokkenen zelf benadrukken dat ze een ernstige ziekte hebben die hun leven grotendeels ten nadele beïnvloed.
TEGEN STIGMA = VOOR ZIEKTE-ACCEPTATIE
Vanuit het Psychose Anders perspectief wordt het gedrag dat gekoppeld wordt aan schizofrenie niet geaccepteerd als zijnde het resultaat van een chronische hersenaandoening. Sterker nog: het geloven in een dergelijke hersenaandoening is het slechtste wat je kunt doen omdat het je vertrouwen in je eigen vermogens om de oorzaken van de (levens) problemen te achterhalen, grotendeels vernietigt.
Je gaat je zelf zien als ziek slachtoffer dat nooit meer werkelijk zal herstellen en dat altijd moet vrezen voor een nieuwe verwoestende en ontwrichtende psychotische uitbarsting. Als je accepteert dat je schizofrenie hebt (of je het nu Disfunctioneel Perceptie Syndroom of Salience Dysregulation Syndrome noemt maakt dan niet uit) en daardoor gelooft dat er iets niet goed werkt in je hoofd, dan maak je werkelijk herstel haast onmogelijk.
In die zin is de diagnose schizofrenie een nocebo (=tegenovergestelde van placebo) van de grootste orde. Je dan ook nog eens – via een antistigmacampagne – inzetten om de hele wereld ervan te overtuigen dat het OK is om schizofrenie als hersenaandoening te accepteren is dan dubieus.
Immers je lijkt daarmee te stellen dat eigenlijk iedereen moet weten dat je er eigenlijk ook maar niks aan kunt doen. Eigenlijk ben je dan niet alleen bezig met een propagandacampagne waar de farmaceutische industrie en de GGz haar vingers bij aflikken, maar je bent vooral bezig mensen ervan te overtuigen dat je ook maar een willoos slachtoffer bent van een haast ongeneeslijke ziekte.
Uiteindelijk is dat de doodsteek voor jezelf. Want hiermee verkwansel je het vertrouwen in de mogelijkheid dat er redenen waren waardoor je hersenen begonnen over te koken, en dat zodra je je durft te openen voor het aanpakken van deze vaak onaangename problemen, je hersenen zich net zo makkelijk weer aanpassen en weer tot rust komen.
zie ook: Het belang van Ziekte-Geloof en Psycho-Educatie: het verspreiden van Geestverlammende Informatie
Illustraties afkomstig van Skiz’o, Mambo en Stedebroec in Beeld
Filed under: Beperkingen Medische Model | Tagged: anoiksis, antipsychotica, farmaceutische industrie, GGz, hersenaandoening, herstel, herstelbeweging, schizofrenie, skiz'o, slachtofferrol, stigma, stigmatisering, ziekte acceptatie, ziekte-inzicht |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
@Icesurfer, Als je de bijdrage hebt gelezen dan wordt duidelijk dat er in mijn beleving een sterk nadeel zit aan de strijd tegen stigma en dat is dat je impliciet de diagnose en de ziekte lijkt te accepteren.
@icesurfer @ psychoseanders @jantine
Ik heb dit stuk en reacties vol verbazing gelezen. Het lijkt wel een complot theorie. Uit eigen ervaring en vanuit mijn werk weet ik wat stigma’s kunnen doen en hoe gevaarlijk ze zijn. Het bespreekbaar maken van psychische klachten leert niet alleen de buitenwereld, maar ook de persoon die ze heeft wat er aan de hand is, acceptatie en besef is juist de weg naar herstel.
Jantine.. je vraag ‘Waarom net zo geaccepteerd willen worden als de ziekte borstkanker?’ Het antwoord is simpel: Erkenning van een psychisch probleem/ziekte is geaccepteerd worden als normaal mens met een probleem/ziekte i.p.v. gek of aansteller.
Ik ga hier niet in op een behandeling van een klacht … dat is voor ieder anders.
Persoonlijk accepteerde ik ook geen medicijnen, maar het bewust worden van mijn probleem en leren wat de struikelblokken zijn en een therapie volgen was het beste wat ik kon doen. Ik heb nu nergens last meer van, maar toen ik nog niet wist wat er met mij aan de hand was, was ik een last voor mezelf en mijn omgeving. Ik werd gestoord genoemd, verloor mijn baan, vrienden etc. Als mijn dierbaren van toen wisten dat er iets mis was en mij hierin konden begeleiden/helpen, dan was het een stuk makkelijker geweest. Velen, met psychische klachten, worden buitengesloten van de maatschappij, gaan het verkeerde pad op en belanden in de gevangenis, vereenzamen of erger..
Als een behandeling bij de GGZ voor jou niet werkt.. prima! Maar ga niet lopen roepen dat erkenning van een probleem genezing in de weg staat en dat anti-stigma bewegingen werken/goed zijn voor de farmaceutische industrie / patiëntenorganisaties.
Wat een onzin!!!!!
Hoi Thomas, bedankt voor je reactie. Ik denk dat – althans wat mij betreft – de spraakverwarring voort komt uit wat je precies verstaat onder ziek zijn/een probleem hebben.
Ik zal de laatste zijn die zou willen pleiten voor het ontkennen dat iemand problemen heeft. Ik ben ervan overtuigd dat het erkennen en accepteren dat er iets serieus mis is, of dat er iets heftigs gaande is dat absoluut je aandacht nodig heeft, een wezenlijke factor is om verder te kunnen in je leven.
Geen herstel als je niet erkent dat er iets gaande is dat echt aangepakt moet moeten.
De strekking van dit artikel is meer dat het de grote vraag is wat je dan eerst moet accepteren alvorens een proces van verandering te kunnen starten. Er is namelijk nogal een verschil tussen enerzijds accepteren dat je echt een probleem hebt dat in principe opgelost kan worden, of accepteren dat je in feite een probleem hebt dat chronisch is, en een wezenlijk onderdeel is van jezelf: een ziekte die in je hersenen verblijft en er nooit zal weggaan.
Als je accepteert dat je iets hebt dat te vergelijken is met bijvoorbeeld een sleutelbeenbreuk, wat bij rust en zorgvuldigheid goed kan genezen, dan is dat heel wat anders dan dat je accepteert dat je een ernstige vorm van suikerziekte hebt waardoor je de rest van je leven zult moeten accepteren dat je insuline zult moeten spuiten.
In dit artikel wijs ik op het gevaar dat mensen die zo pleiten voor het accepteren van een psychiatrische ‘ziekte’ eigenlijk mensen motiveren om te accepteren dat ze een mysterieuze chronische hersenaandoening hebben die nooit meer echt zal weggaan.
Ik denk dat je daar mensen alleen maar verder de put mee induwt, omdat het hun vertrouwen om de oorzaken aan te pakken aantast, omdat dat eigenlijk toch nauwelijks zin heeft: je kunt denken wat je wilt, maar daar wordt de suikerziekte of de hersenziekte niet echt minder door.
Acceptatie houdt in dat soort gevallen in dat je eigenlijk de hoop opgeeft op werkelijk herstel, en accepteert dat je voor de rest van je leven een geestelijke beperking hebt.
Beste psychiseanders, Ik ben de laatste die zal zeggen dat er geen hoop meer is. Die is er zeker! En ik ben geen arts dus ik kan niet zeggen of het voor iedereen wel op te lossen is. Voor mij was het een ‘gebroken been’ Zolang je ermee blijft lopen en het ontkent zal het niet overgaan en verergeren. Als je bang bent je plek in het elftal te verliezen, en dus niets aan anderen meldt, kunnen zij daar ook geen rekening mee houden en zullen ze je door slechte resultaten alsnog aan de kant zetten.
Voor een ander zal het misschien chronisch zijn, als een suikerziekte, en ook daar kan rekening mee gehouden worden als men iets weet en weet wat het is. Ook hier kun je leren hoe je ermee om kunt gaan en waar je struikelblokken liggen.
In mijn ogen ligt het probleem, dat een geestelijke aandoening niet serieus genoeg genomen wordt en dat men er te weinig van afweet.
Hoop verliezen is nooit goed, maar jezelf voor de gek houden, dat er niets aan de hand is, lijkt mij nog erger.
Tuurlijk zijn er mensen die zichzelf aanpraten, dat ze iets hebben dat nooit meer overgaat en dat accepteren, maar de grootste deel van de mensen, die een geestelijke aandoening hebben, zullen geen hulp zoeken, omdat ze bang zijn. Bang voor wat anderen denken en wat ze zelf denken (stigma-zelfstigma). Veel van die mensen zie ik dagelijks op mijn werk en de ernst van dit probleem werd 2 weken geleden wel weer duidelijk toen één van hen de dood vond.
Nogmaals.. ik ben geen arts.. en de hulp die iemand nodig heeft is niet voor iedereen gelijk. Sommigen zullen sterk genoeg zijn het zelf te doen, anderen hebben hulp/begeleiding nodig.
Mijn probleem in deze discussie ligt bij het feit dat anti-stigma bewegingen de farmaceutische industrie / patiëntenorganisaties zouden steunen/tot stand houden. Uit eigen ervaring weet ik dat stigma zelfs tot de dood kan leiden. Ik vind het dus erg gevaarlijk om te beweren dat anti-stigma bewegingen slecht zijn!
Een psychische aandoening is alleen maar een ‘mysterieuze chronische hersenaandoening’ voor sommigen, omdat het wetenschappelijk niet is aan te tonen, maar in mijn ogen mag het mysterieuze ervan af, het chronische tussen haakjes, omdat niet iedereen gelijk is. Mijn aandoening was niet mysterieus, had een oorzaak en was niet chronisch. En ook werd mij dat niet aangepraat door een psychiater. Na behandeling (zonder medicijnen) en therapie was alles weer ‘gewoon’.
Mensen in deze discussie nog eens extra bang maken door de hulpverlening te veroordelen lijkt mij niet echt iets wat je moet willen.
Hey Thomas,
Ik ben het helemaal met je eens dat het van groot belang is om geestelijke problemen, of misschien wel levensproblemen, of zaken die echt wezenlijk aandacht verdienen, ook erg serieus te nemen. Als je dat niet doet, dan kun je helemaal gek worden, gestoord, of misschien wel suïcidaal. Je kunt ook allerlei lichamelijke ziekten uitnodigen door je af te sluiten voor de signalen vanuit jezelf.
Ik pleit dan ook zeker niet voor het jezelf voor de gek houden dat er niets aan de hand is. Alleen is de metafoor die gebruikt wordt erg belangrijk in mijn beleving: beleef je problemen als een hersenziekte, of zie je het als levensproblemen die je dient aan te pakken.
In het eerste geval is de invloed van je geest en je eigen handelen, haast per definitie beperkt. In het tweede geval ben jezelf de kapitein op je schip en kun je je naar gezonde wateren loodsen.
Er zou een cultuur horen te zijn waarin mensen juist in een vroeg stadium andere vrienden opzoeken om hun verwarring mee te delen, zodat er beweging kan komen, voordat het allemaal te groot wordt. In die zin is schaamte voor je problemen, of voor iets waar je niet uitkomt erg ongezond.
Het probleem met het woord ‘stigma’ is dat het zo gekoppeld lijkt aan een fysieke, psychiatrische hersenziekte. Aandacht vragen voor menselijke problemen waar je mee worstelt, is anders dan acceptatie vragen voor een of andere psychiatrische hersenziekte.
Het is dan ook in die zin dat mensen zich heel sterk gaan maken dat anderen toch maar hun diagnose moeten accepteren – en die diagnoses hebben vaak een erg chronisch karakter – waardoor ze het idee versterken dat er ook daadwerkelijk een fysieke ziekte zou zijn. En dat is koren op de molen van degene die profiteren van dat idee, waaronder dan ook de farmaceutische wereld.
Ik zeg niet dat mensen bewust de farmaceutische wereld steunen als ze erkenning willen hebben voor hun psychiatrische hersenstoornis (waarvan het bestaan zeer twijfelachtig is), maar in feite helpen ze wel deze industrie door diagnoses te promoten als zijnde werkelijkheden.
Wat mij betreft heb ik ook geen moeite met hulpverleners die ook daadwerkelijk met de betrokken mensen ingaan op hun levensproblemen, hun twijfels, verdriet, hun schaamtes, schuldgevoelens en verwarring. Dat juich ik alleen maar toe. Ik heb echter meer moeite met hulpverleners die vooral bezig zijn met het diagnostiseren van een hersenziekte op basis van gedragingen (voor de ziektekostenverzekeraar), en daarbij in eerste instantie aan medicijnen denken plus een lading zogenaamde psycho-educatie waarmee mensen worden gehersenspoeld met het idee dat ze een ernstige hersenaandoening hebben.
Ik zou het hele woord stigma zoveel mogelijk vermijden in combinatie met die vage psychiatrische hersenziektes. Je kunt het in mijn ogen beter gebruiken in combinatie dat er een taboe rust op het mogen praten over je problemen, je zorgen, je twijfels en je verdriet.
Hoi psychoseanders, allereerst weet ik niet of wij dezelfde betekenis hanteren als het gaat om stigma’s. In mijn ogen is stigma juist verantwoordelijk voor het in stand houden van het taboe. Door iets te doen tegen de stigma’s zal het taboe verminderen. Ook vind ik het woord ‘vage’ irritant, niet omdat jij het zegt, maar juist dat een psychische aandoening nog steeds vaag is en daarom niet algemeen geaccepteerd als een probleem/ziekte.
Waar we het wel over eens zijn is dit: ‘Ik heb echter meer moeite met hulpverleners die vooral bezig zijn met het diagnostiseren van een hersenziekte op basis van gedragingen (voor de ziektekostenverzekeraar)’
Dit heeft niets te maken met de aandoeningen, hulpverlenen en stigma’s. Dit is gewoon geldklopperij, een achterlijke regel/wetgeving dat dit mogelijk maakt en een hulpverlener soms verplicht om dit te doen. Dat zou inderdaad keihard moeten worden aangepakt! Die mensen plakken labels, stoppen je in een hokje en daar komen weer meer stigma’s van in de wereld.
Deze acties zijn in mijn ogen onbegrijpelijk!
Toch heeft dit, in mijn ogen, niets te maken met een anti-stigma beweging. Zelf zet ik me in voor de Socialrun. Zij zetten zich juist in om de taboes te doorbreken en mensen uit die hokjes te krijgen.
Hoi Thomas,
Ik heb net even wat rondgekeken op de pagina van Socialrun, en ook al waardeer ik je goede bedoelingen, namelijk dat mensen met levensproblemen serieus moeten worden genomen, zie ik bij socialrun vooral een onderstreping van het bestaan van mensen met een psychiatrische (hersen-) stoornis die betrokken zijn bij dit evenement.
Ik zie daar niets staan over de tijdelijkheid en de kneedbaarheid van het aanpakken van levensproblemen, verdriet en verwarring. Ik zie daar vooral het onderstrepen van mensen met een ziekte (‘een psychiatrische stoornis’), in plaats van mensen die worstelen met levensproblemen.
Ook al begrijp ik je goede bedoelingen, botst het in mijn beleving met het Psychose Anders gedachtegoed om mensen zo te profileren. Je zou in mijn ogen beter een social run kunnen organiseren voor mensen die niet goed kunnen omgaan met verdriet, en die daarvoor graag hulp zouden krijgen waar ze wat aan hebben.
Dat je het hebt over de werkelijke onderliggende oorzaken en niet de suggestie wekt dat er psychiatrische stoornissen zijn die iedereen moet zien en accepteren als hersenziektes, onder het mom van strijden tegen stigma’s.
Het omgaan met levensproblemen is waarschijnlijk een van de belangrijkste en normaalste dingen in het leven. Het (tijdelijk) moeite hebben ermee, is ook voor iedereen bekend. Iedereen gaat weer anders om met dit soort zaken. Als je echter vastloopt dan heb je steun, begrip en liefde nodig, en niet een social run waarin je pleit voor de acceptatie en het begrip van psychiatrische stoornissen.
Hieronder een stukje van http://socialrun.eu/overons zie ik staan:
Wat is Socialrun
De Socialrun is een non-stop estafetteloop van meer dan 600 kilometer in 48 uur. Start en finish zijn in Utrecht. Er doen meerdere teams mee aan de Socialrun. Een team bestaat uit 8 lopers en begeleiders. De Socialrun heeft als kernwaarde dat mensen met een psychiatrische stoornis betrokken zijn bij dit jaarlijkse evenement.
Doelstelling Socialrun
De Socialrun wil het taboe op psychiatrische aandoeningen doorbreken door:
• Een jaarlijkse Socialrun
• Financieel ondersteunen van projecten die bijdragen aan het doorbreken van het taboe op psychiatrische aandoeningen
Hoi psychoseanders,
Het is wel duidelijk dat we een hele andere mening hebben over de ernst/bestaan van een psychiatrische aandoening en de (zelf)stigma’s die er heersen.
Jij ziet mensen met allerdaagse problemen die er met een knuffel weer bovenop komen. Ik zie mensen die, ondanks de knuffels die ze krijgen, vereenzamen, opgepakt worden en zelfs sterven. Mensen die door de ‘maatschappij’ als gek worden bestempeld terwijl ze echt een probleem hebben en het vaak niet eens durven uitspreken. Het ligt er waarschijnlijk maar net aan in welk straatje je kijkt.
Ook al heb je een andere mening en ervaring, zeggen dat een organisatie als de Socialrun niet werkt, psychiatrische aandoeningen vaag zijn, omdat je daar zelf in gelooft en dat overbrengt naar anderen is juist de stigma in stand houden.
Niet iedereen is hetzelfde.
Ja, Thomas, het is inderdaad duidelijk dat we anders in deze materie staan. Jouw samenvatting is niet de mijne, maar ik denk dat de elementen van jouw en mijn opvattingen wel genoemd zijn in onze gehele dialoog. Wat mij betreft sluiten we het hier af en mag de lezer beoordelen in welk standpunt hij zich het meeste thuisvoelt.
hallo psychoseanders,
voordat je gaat afsluiten, ik wil ook nog reageren op deze discussie,
die ik op twitter startte. En wel door over persoonlijke ervaringen met
het stigma, dat ik in 1985 opgeplakt kreeg te schrijven en wat volgens mij de beste manier is met stigma / antistigma om te gaan. Natuurlijk met onderbouwing.
Prima @icesurfer, maar zou je dan helemaal onderaan willen beginnen met die reactie, dan kunnen we weer makkelijker in een boompje reageren, omdat het maximaal drie niveau’s diep kan?
Zojuist heb ik dit nieuwe tijdschrift vluchtig gelezen en het doet me ergens denken aan de uitspraak: “What you fight, you become.”
@psychoseanders, feitelijk zoiets als: Tegen stigma = voor ziekte-acceptatie.
Ik zou zelf nooit de problemen die iemand kan ondervinden bagatelliseren maar het is wat mij betreft idioot om middels zo’n tijdschrift maar weer eens te benadrukken dat men simpelweg moet leren leven met ‘de ziekte schizofrenie’ of een deftige naam die er evt. voor in de plaats komt.
Daarbij ben ik benieuwd wie de lezers zijn van een dergelijke uitgave. Wordt dit gratis verspreid binnen de GGZ? Ik kan me moeilijk voorstellen dat het te koop is bij de Bruna op de hoek…
“Je gaat je zelf zien als ziek slachtoffer dat nooit meer werkelijk zal herstellen en dat altijd moet vrezen voor een nieuwe verwoestende en ontwrichtende psychotische uitbarsting. Als je accepteert dat je schizofrenie hebt (of je het nu Disfunctioneel Perceptie Syndroom of Salience Dysregulation Syndrome noemt maakt dan niet uit) en daardoor gelooft dat er iets niet goed werkt in je hoofd, dan maak je werkelijk herstel haast onmogelijk.”
en als het nu gewoon eens een feit is dat je te maken hebt met verwoestende en ontwrichtende psychotische uitbarstingen. Moet je dan maar verzwijgen dat je schizofreen is. Moet je dan maar niet vechten tegen het stigma. Moet je dan maar niet accepteren dat je ziek bent?
Waarom deze drukte, als jij vind dat je niet schizofreen bent prima. Maar laat de mensen die hun ziekte accepteren met rust en steun hun dan in de strijd tegen dit stigma?
Of ben jij een vriendje van Arjan Dokelaar die dit artikel op z’n site heeft gezet en gewoon glashard ontkent dat schizofrenie bestaat en zodoende denigrerend is voor de vele mensen die het maar hebben te accepteren?
Beste MRB,
Het is allemaal complexe materie. Ik snap je verontwaardiging ook. Ik denk dat we hier echt te maken hebben met twee botsende perspectieven die voortkomen uit de houding ten opzichte van het lichaam-geest vraagstuk. Ik heb daar uitgebreid over gesproken in ‘De Rol van je Mensbeeld…‘.
Er zijn vele mensen in de wereld die erin geloven dat de geest eerder de hersenen stuurt dan andersom. Daarnaast zijn er ook veel mensen die juist denken dat de mens in wezen niet veel meer is dan een soort biochemische machine waar tijdelijk wat bewustzijn uit voortkomt zoals rook van een warm bord spaghetti.
Als je gelooft dat de geest of het bewustzijn de grotende sturende factor is dan worden hersenen kneedbaar en veranderlijk: zij passen zich dan aan aan de manier waarop je denkt en in het leven staat.
Als je gelooft dat het vooral je hersenen zijn die je vormen dan is er weinig ruimte voor het idee dat ze zichzelf zouden kunnen kneden of aanpassen en ontbreekt een sturende geest. Dan is acceptatie de beste oplossing en daarmee ook de strijd tegen stigma omdat het vanuit dit perspectief niet meer dan logisch en eerlijk is dat mensen begrijpen dat je er in feite ook niet veel aan kunt doen. Het is dan oneerlijk dat je gemeden en gediscrimineerd zou worden.
Ik denk, MRB, dat dit de kern van de discussie is. Ik ben overigens geen ‘vriendje van Arjan Dokelaar’, maar ook geen vijand. Ik heb liever niet dat andere mensen artikelen zo overnemen, maar kan het nu gedogen omdat hij ook zelf een flinke aanvulling/inleiding heeft geschreven en verder ook goed aangeeft dat het geciteerde stuk van mij komt met de bronvermelding erbij.
Verder geloof ik in de vrijheid van meningsuiting en voel ik er niets voor om te gaan zwijgen om mensen die hun schizofrenie-schap hebben geaccepteerd niet dwars te gaan zitten. Zij kunnen deze site gewoon negeren en hun leven verder leven. Mijn streven is niet om alle mensen met de diagnose schizofrenie van de medicijnen af te halen. Ik richt me vooral op die groep mensen die geloven dat er misschien andere dan biochemische oorzaken zijn voor hun situatie. Hen wil ik graag handreikingen doen om hun geest te scherpen en zo hun eventueel weer volledig gezond te worden.
Mijn motivatie voor deze site is overigens voortgekomen uit een sterk vertrouwen in de kracht van de geest en een vertrouwen in het zelfgenezend vermogen van mensen als ze maar weten hoe ze hun kracht kunnen leren gebruiken. Ik denk dat het strijden tegen stigma in het geval van schizofrenie gelijk staat aan het strijden voor acceptatie van de realiteit van je diagnose en dat past niet binnen mijn wereldbeeld. Dat neemt niet weg dat ik andere mensen het zeker gun om hun strijd te strijden.
Je kunt echter van een moslim niet verwachten dat hij varkensvlees gaat eten, net zo min als dat je van een Hindoe kan verwachten dat hij een koe gaat eten of reclame gaat maken voor het eten van rundvlees. Dat wil niet zeggen dat moslims en hindoes niet samen in een wereld kunnen leven en met elkaar kunnen omgaan.
psychoseanders, op 12 oktober 2010 bij 13:22 Zei:
@Icesurfer, Als je de bijdrage hebt gelezen dan wordt duidelijk dat er in mijn beleving een sterk nadeel zit aan de strijd tegen stigma en dat is dat je impliciet de diagnose en de ziekte lijkt te accepteren.
Hallo psychoseanders,
laat ik mijn standpunt dan verduidelijken.
De strijd tegen stigma waar het nu actueel om gaat
is opgezet door de farmaceutische industrie en
de aan haar gelinkte, door haar gefinancieerde
patientenorganisaties. Inderdaad met als doel
diagnose-> diagnose-acceptatie -> ziekte-inzicht
-> patient zijn -> ongeneselijk -> onderhoudsdosering.
Deze antistigma-aktie heeft echter NIETS te maken
met de antistigma-aktiviteiten van autonome zelfhulpgroepen
of antipsychiatrische organisaties, antipsychiatrische
aktivisten.
Zelf ben ik lid van diverse autonome zelfhulporganisaties
en antipsychiatrisch aktivist.
1985 werd mij stigma ‘ paranoide psychoticus ‘ opgeplakt
en dreigde de psychiater mij met als ‘ het ‘ nog vaker
zou voorkomen zou hij diagnose ‘ schizofrenie ‘ stellen.
Ik heb nooit, nog geen sekonde gedacht dat ik ziek ben.
Ik heb dus totaal geen ziekte-inzicht.
En daarom zijn wij als EERSTE begonnen ons te weren
tegen deze psychiatrische laster !
Het originele anti-stigma-motto is dus
anti-stigma = GEEN diagnose acceptatie,
GEEN ziekte-inzicht
Ik zie het actuele probleem. Door je in de openbaarheid
tegen stigmatisering uit te spreken, kunnen er misverstanden
ontstaan en de farmaceutische industrie / patientenorganisaties hebben het meeste geld.
Dus de kans dat de redenen waarom autonome zelfhulpgroepen, antipsychiatrische organisaties
en aktivisten tegen stigmatisatie zijn zullen
waarschijnlijk het onderspit delven in deze media-oorlog.
OK, Icesurfer. Alsof het allemaal al niet ingewikkeld genoeg is. Bedankt voor deze heldere uitleg!
Waarom een glossie over schizofrenie terwijl het zich alleen maar bezig houd met de naam en het stigma, dus dat wat de ander ervan denkt? Waarom net zo geaccepteerd willen worden als de ziekte borstkanker? Of zit dat niet achter dit initiatief?Zelf vind ik het noodzakelijk vooral kritisch te blijven kijken naar datgene wat maakt dat ik overprikkeld en psychotisch raak, in plaats van mij bezig te houden met wat voor naam er eigenlijk opgeplakt is of hoe de ander of de maatschappij over mij denkt. Ik erken dat ik soms ernstig ontspoor, maar weet ook dat de psychiatrie nog steeds niet heeft kunnen doorgronden wat de oorzaak en de juiste behandeling is voor: wat eigenlijk? Ze zijn niet verder gekomen dan objectief waarnemen en beschrijven van symptomen volgens de methoden van de medische wetenschap. Vervolgens wordt er een oordeel geveld wat sociaal/maatschappelijk/ religieus als niet wenselijk wordt bestempeld met een vernietigend etiket en worden er pillen voorgeschreven voor iets waarvan ze niet eens de oorzaak, laat staan de remedie weten. Zolang dit wetenschap genoemd wordt, blijf ik mezelf bevragen, bestuderen, en vooral weigeren te accepteren dat ik chronisch ziek ben, ook al funcioneer ik nu niet goed, of langzamer en anders dan de opgejaagde maatschappij van mij verwacht. Toch merk ik, dat de ggz, het ( zelf) stigma en met name de diagnose, zoveel schade heeft aangericht dat er fundamenteel iets is verwoest wat juist weer beschreven wordt als – negatieve symptomen. De behandeling van de ggz, creeert juist chronische patienten, door hun etikettenplakkerij, cursussen ‘ziekte inzicht” ( brainwashing) en wegzetten van misschien wel juist hele waardevolle mensen voor de samenleving. Wanneer worden de wellnesscentres en spa baden ingezet als behandeling bij geestelijke overbelasting en ontsporing? Sport, massage, haptonomie, juist een lichamelijke aanpak na een psychose is van groot belang, in plaats van aktiviteitenbegeleiding, praten en pillen.
Helemaal mee eens mooi geschreven Jantine, Bij mij precies dezelfde structuren qua behandeling na een psychose…je gaat gewoon bijna denken dat je ziek bent! Er zijn een hele hoop regels die ervoor zorgen dat de patient, patient blijft en er vooral niet naar het verhaal geluisterd moet worden hoe zaken tot stand zijn gekomen. En daar studeren mensen 8 jaar lang voor. te belachelijk voor woorden. Ik heb gelukkig een goede therapeut gevonden die emdr bij mij gedaan heeft. Want ik had postraumatisch stress als trigger voor mn psychose.militair geweest. Mede door deze site ben ik messcherp geworden in contacten met instanties en mensen die ik spreek over dit onderwerp. En mijn geloof in, onder andere genezing, is daarmee sterk geworden. Een beeld krijgen hoe de psychiatrie werkt vind ik nu heel belangrijk. ik stond er als een nipwit in en nu als volleerde proffessor. Mij maken ze niet zoveel meer…
[…] (3) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/10/12/strijd-tegen-stigma-is-strijd-voor-diagnose-acceptati… […]