Openstaan voor andere Realiteiten

Er zijn vele manieren om de werkelijkheid om ons heen en in onszelf te beleven. Er zijn mensen die beweren dat we ieder een soort van eigen realiteit scheppen die gebaseerd is op alle gedachten, aannames en gedeelde maatschappelijke opvattingen.

Zo is in het in India vrij gebruikelijk als je in reïncarnatie gelooft en de mogelijkheid van het bestaan van een ziel. In het Westen wordt dan ook nog wel gedoogd als je verder gezond van geest bent, maar als je in een psychiatrische setting terechtkomt dan blijkt er al snel veel minder bereidheid te zijn vanuit de behandeling om open te staan voor zaken die aan de rand van onze gedeelde maatschappelijke realiteit staan.

Als je gedachten en ideeën gebruikt uit denkscholen en bewegingen die afwijken van het gemiddelde christelijke/moslim-denken dan loop je het risico extra snel in de ‘psychotische hoek’ geplaatst te worden als je terecht komt in een psychiatrische omgeving. De ‘afwijkingstolerantie’ neemt snel af zodra iemand het beeld heeft gevormd van iemand als hebbende ‘gekke’ en ‘rare’ trekjes die eufemistisch vaak ‘psychotische trekjes’ worden genoemd.

Als je niet langer dan noodzakelijk in de psychiatrie wilt vertoeven kan het ook een overweging zijn om erg voorzichtig te zijn met het gebruik van termen uit esoterische levensfilosofiën. Het kan namelijk de indruk wekken bij behoudende behandelaren dat je gestoord bent.

Een bijkomend probleem kan echter ook zijn dat je juist doordat bepaalde levenshoudingen (erg) afwijken van het gemiddelde perspectief, je ook zelf meer moeite hebt om de ideeën op de goede wijze te gebruiken. Omdat er minder mogelijkheid is om gelijkwaardig en respectvol met mensen van gedachten te wisselen over afwijkende gedachtensystemen loop je ook meer risico erin te verdwalen.

Het zou erg prettig zijn als mensen die geneigd zijn esoterische systemen te gebruiken bij het interpreteren van de realiteit in de gelegenheid worden gesteld om in contact te komen met hulpverleners die ook in staat zijn om op dat niveau met hen te communiceren. Het hoeft dan helemaal niet zo te zijn dat de hulpverleners ook geloven in die realiteit, maar het zou constructief zijn als ze in ieder geval bereid waren die realiteit van de betrokkene niet meteen als ‘gestoord’, ‘psychotisch’ of  ‘idioot’ af te schilderen.

Hieronder volgen enkele gevalsbeschrijvingen van een lezer van deze site die gewerkt heeft met kinderen die spraken vanuit een ‘afwijkende’ realiteit. Door hun woorden respectvol te benaderen kon er steeds een doorbraak komen. Voor hulpverleners kan het dan ook verstandig zijn om soms te pogen afwijkende benaderingen ten opzichte van het leven te respecteren en niet té snel deze visies te beschouwen als tekenen van een zieke ‘geest’. Het kan mogelijkheden bieden tot creatieve interventies.

Een casus betreft een meisje van 9 jaar dat ’s avonds geesten zag in de gang en op haar kamer. Ze was erg bang, zocht steun in bed bij haar jongere broertje. Ze sliep daardoor veel te weinig en haar broertje ook. Ze durfde zich gewoon niet aan de slaap over te geven. Ze was zelfs koffie gaan drinken om maar wakker te blijven.Diagnose: Angststoornis. In haar spelbeelden zag ik vooral het thema opduiken: Dingen overspoelen mij…

Ik zag als zij speelde en schilderde bv. dat ze totaal opging in haar werk, er was geen distantie tussen haar en haar werk….ze verdween in dat waar ze mee bezig was. Op de een of andere manier had ik sterk het gevoel dat het haar zou helpen om grenzen te ervaren.

Ik heb met haar geoefend door te ‘elastieken’…..in het spel te gaan en weer afstand te nemen en het geheel vanaf een afstandje te gaan bekijken. In de schildering te gaan…en afstand nemen…en kijken….wat is er nog nodig…..actie…waarneming en dat afwisselen. Dit heeft ze zich snel heel eigen gemaakt en daardoor werd haar angst minder…ze kon in de geesten gaan…en er weer uit…via de waarneming.

Binnen die actie heeft ze leren ingrijpen……”nu vind ik het niet leuk, ga weg” en omdat ze sterker werd in de wil, luisterden die geesten ook. De therapie is bijna klaar, ze heeft haar gevoeligheid behouden maar raakt er niet meer door overspoeld.

———————————————–
Een andere casus was een jongen van 13 jaar. Hij beweerde een heks te zijn, had een grote bos krullend haar, kleedde zich op zijn zachts gezegd nogal apart…en werd door leeftijdgenoten regelmatig voor gek versleten.Diagnose: Aanpassingsstoornis.

Ik ben met hem aan de slag gegaan. We hebben zijn levensloop gemaakt, een cirkel gemaakt van zijn verschillende kwaliteiten…..een van de kwaliteiten die als sterk naar voren kwamen waren het zien van geesten..zowel van dieren als van mensen. Zijn kat van vroeger die op zijn bed lag ’s avonds, waarmee hij hele gesprekken voerde…..zijn oma die vaak op zijn bureaustoel zat als hij binnenkwam….allemaal goedaardig maar hij was erg eenzaam hiermee. De geesten waarschuwden hem voor onheil en hij was absoluut niet bang voor ze….ze waren zijn vrienden.

In de loop van onze gesprekken kwamen we er via een genogram achter dat hij een tante had met mogelijke paranormale gaves, die had zich wel eens vreemd gedragen.

Hij is contact gaan zoeken met haar….ze bleek een heks…..deze vrouw heeft het op zich genomen om hem hier verder in te scholen…..hij bloeide op….was niet meer eenzaam….ging weer met zijn vrienden om ( dat andere had nu een eigen plek) en de therapie kon snel worden afgesloten.

Ja, en verder heb ik wel ervaringen met kinderen/jongeren in rouwverwerking die via een imaginatie/spelbeeld contact kunnen maken met degene die overleden is en daar een boodschap van ontvangen.

Bv. Een jongen van 17 jaar. Zijn vader overlijdt plotseling na een hartstilstand op jonge leeftijd. De jongen is een zeer talentvolle voetballer…nummer 9. Hij heeft vlak voor zijn dood ruzie met zijn vader gemaakt en voelt zich daar nu erg schuldig over…. Hij is iets kwijtgeraakt…dit moet opgelost worden via de waarneming.

Hij kwam bij mij met obsessief gedrag. Hij moest alles 9x doen….en kon niet meer scoren bij voetbal……Hij voelde zich steeds gekker worden….

Ik kreeg een droom met de boodschap: “De ge-asste is de vlam”….cryptisch…maar toen ik hem de volgende dag zag dacht ik, ik ga de 9 serieus nemen. Ik heb hem via een geleidde imaginaties met een raket naar de planeet 9 laten gaan…Op die planeet was een groen grasveld, met een doel, het was een voetbalveld volgens de jongen en er lag een bal.

Hij voelde zijn angst om niet te kunnen scoren opkomen…..ik zei hem dat er achter hem iemand stond die een boodschap voor hem had…..Ik zie zijn gezicht oplichten…hij luistert….hij vertelt me dat hij de bal aan zijn voet legt en schiet alsof hij nooit bang is geweest…..hij huilt…..We danken de persoon voor de boodschap en vliegen terrug naar de aarde.

Als we uit de imaginatie zijn vertelt hij me dat zijn vader achter hem stond, dat deze tegen hem gezegd heeft dat hij altijd in hem zal vertrouwen…wat er ook gebeurt…….
De jongen gaat. Ik heb hem alleen nog een keer ter afscheid gezien. De obsessie rond 9 was weg….en hij scoorde als vanouds…..

De gevallen die hier worden beschreven zijn niet zozeer gevallen van psychotische werkelijkheden, maar ze zijn wel illustratief voor de mogelijkheid om constructief de inhoud van de realiteit van de betrokkenen serieus te nemen en er op een medicatie-vrije manier mee om te gaan.

Nu is het vaak nog zo dat als een volwassene tegen een psychiater zou vertellen dat hij zijn oma in een stoel ziet zitten en daar regelmatig mee praat dat hij een redelijke kans heeft dat hij een verhoging van zijn medicatie krijgt voorgeschreven.

Zodra je echter de mogelijkheid toelaat dat iemand kan geloven in een werkelijkheid waarin overledenen nog aanwezig zijn dan kan vanuit die basis worden verder gewerkt en hoeft het in het geheel niet als psychotisch te worden weggewuifd.

Voor reacties schrijf naar ’t mailadres in de rechterkolom, of reageer hieronder op deze bijdrage.