Het Niet Kunnen Stoppen met Denken

In deze brievencategorie vind je brieven terug van mensen die ervaringen hebben gehad met psychoses.

De onderstaande tekst bevat stukken uit een brief die ik ontving van Jan:

“Ik zou je ook willen adviseren iets van de psychiater Daniel Fischer te lezen.
Het is een man die schizofrenie heeft overwonnen en daarna zelf een kliniek heeft opgericht met als doel genezing in plaats van onderdrukking.
Zo schijnt er ook nog een psycholoog in Noorwegen te zijn, de beste vrouw heeft ook schizofrenie gehad en is er van genezen.

Ik denk dat je er zeker van kunt genezen, maar niet iedereen.
Klinkt een beetje cru, maar soms mensen hebben de ziekte nodig.

De eyeopener voor mij was de zogenoemde secundaire-ziektewinst.

Tot mijn grote verbazing of eigenlijk gezegd, tot mijn neus zijn grote verbazing, zijn de feiten erg dichtbij. Ik heb zeker profijt ervan, dan wel door de ziekte dan wel door de laksheid van mijzelf om het gevecht aan te gaan.

Het is zo dat ik in 2000 voor het eerst psychotisch werd. Daarna nog één keer door het afbreken van medicatie een aantal andere factoren.

De eerste psychose was naar aanleiding van drugsgebruik, paddo’s (inmiddels hard-drugs) en een flinke dosis cannabis. Eigelijk is het beeld wat mij toen het meest bij bleef, het idee het “allemaal niet goed genoeg te doen” of “alles alleen te moeten doen”

Dat zorgde voor een conflict, ik wel, en de rest van de mensen dan?
En dat resulteerde na een aantal weken in de bovengenoemde opname in 2000. Medicijnen gebruik ik wel, abilify en zyprexa. Ik acht het alleen niet als de grootste hoofdzaak om mijn ziekte/aandoening te kalmeren.

Ik ben zelf een maand lang gestopt met medicatie, langzaam afgebouwd tot een nul punt. Alleen kwam ik erachter dat het wanen niet zo zeer het probleem was maar meer het denken. En dan het niet stoppen met denken, doorgaan over onderwerpen, alles overboord zetten om te denken.
Op dat punt ben ik weer medicijnen gaan gebruiken om dus feitelijk bewust mezelf te sederen.

Ik denk dat als ik in een omgeving was geweest, universiteit o.i.d. waar ik aan het denkproces uiting had kunnen geven en de praktische beperkingen had kunnen ervaren het opnieuw beginnen van het nemen van de medcijnen niet nodig was geweest. Het is als een motor die staat warm te draaien zonder weg om op te rijden.”