Hier volgt een tweede bijdrage van Christina:
Wat gebeurt er als je op een groot (Amerikaans) forum zegt dat je gelooft dat het mogelijk is om te genezen van de manisch depressieve stoornis?
De suggestie was dat het in een aantal gevallen mogelijk is om de medicatie af te bouwen en zonder symptomen een relatief goed leven te leiden.
Hier een overzicht van de reacties:
* Manisch depressiviteit IS niet te genezen.
* Manisch depressiviteit is een biologisch probleem dat met medicijnen moet worden behandeld, net als diabetes en kanker.
* Manisch depressiviteit is een ‘cyclische’ ziekte: het kan jaren goed gaan maar dat zegt niets; het kan tóch altijd weer terugkomen.
* Je mag niet op dit forum zeggen dat het mogelijk is zonder medicatie te leven want daarmee moedig je mensen aan om zomaar met de medicijnen te stoppen en dat is veel te gevaarlijk
* Pietje (Marietje, Klaasje) is met de medicijnen gestopt en meteen weer manisch geworden, heeft een Jaguar gekocht, zelfmoord gepleegd, enzovoorts.
* Jij bent niet manisch depressief als je zonder medicatie kunt.
* Je beledigt de manisch depressieve mensen op dit forum.
* Als je dat gelooft weet je te weinig over deze stoornis.
* Je hebt geen idee van het lijden van de manisch depressieve mens.
* Als je zonder medicijnen kunt ben je verkeerd gediagnosticeerd, óf je hebt slechts een heel mild geval van manisch depressiviteit.
* Het is niet waar dat jij zonder medicijnen kunt want je neemt soms nog een beetje seresta.
* Je kunt pas zeggen dat je genezen bent als je tien jaar totaal medicijnvrij bent en geen symptomen hebt gehad.
* Jij weet niet wat het is om een depressie te hebben.
* Dat je zegt dat het mogelijk is te genezen betekent dat je ons beschuldigt dat we niet hard genoeg hebben geprobeerd zonder medicijnen van onze problemen af te komen.
* Ik heb alles al geprobeerd en het werkt niet.
* Ik ken geen mensen die zonder medicijnen kunnen als ze manisch depressief zijn. (M.a.w. het kan niet).
* Je moet altijd ervan uitgaan dat je ziek bent en nooit denken dat je genezen bent.
* Als jij denkt dat je (aan het) genezen bent dan is dat júist een teken dat je ziek bent, het is een gebrek aan ziekte-inzicht.
* We hebben allemaal allang alles geprobeerd en het werkt niet, denk niet dat wij dom zijn.
* Ik geloof wel dat zelfzorg belangrijk is, gezond eten, beweging en zo… ik zou misschien wel van de medicijnen af kunnen maar ik ben er te lui voor…
* Niemand vroeg verder uitleg over het idee van genezing.
* Niemand vroeg hoe het mogelijk is om zo ver te herstellen dat je de medicijnen kunt afbouwen; het lijkt of niemand geïnteresseerd is in hoe dat kan of hoe dat te bereiken.
Wat ik hieruit leer is dat er zeer veel geloof is bij deze mensen in de twee basis-uitgangspunten van de psychiatrie:
1. Manisch depressiviteit is een ziekte die niet over gaat en die steeds weer terug komt
2. Je moet levenslang medicatie gebruiken bij deze ziekte
Dit terwijl ik lees in het boek ‘Anatomy of an Epidemic’ van Robert Whitaker, (en ook bij anderen) dat er eigenlijk nooit een goed bewijs is geleverd voor de theorie van de ‘chemische onbalans’ in de hersenen, de zogenoemde biologische oorzaak voor ‘psychiatrische ziekten’.
En dat de medicijnen die gebruikt worden in feite op de lange duur dezelfde symptomen kunnen gaan veroorzaken waar ze oorspronkelijk tegen gegeven werden. Zeker wanneer men stopt met deze middelen.
(Zie evt. (1))
Ik kan hier een paar van mijn eigen gedachten en ervaringen tegenover zetten:
* Misschien is het belangrijk om niet al te vaste waarde te hechten aan wat ‘de psychiatrie’ zegt en een open geest te houden ten aanzien van andere mogelijkheden. En misschien ben jij toevallig wel die ene persoon die wél geneest, of in elk geval flink vooruitgaat.
* Misschien is het wel niet zo belangrijk om je druk te maken over of manisch depressiviteit nu wel of niet genezen kan worden. Mogelijk is het belangrijker om je te focussen op innerlijke vrede.
* Misschien is het beter om niet de hele tijd af te zitten wachten en op te letten of er al een nieuwe episode van ziekte aan komt; mogelijk is het belangrijker je bezig te houden met activiteiten en mensen die je ‘voeden’ en energie geven.
* Het zou zo kunnen zijn dat je ‘krijgt wat je gelooft’. Als je heel vast gelooft dat je ziek bent en steeds nieuwe episodes van ziekte zult doormaken, zal dat zijn waar je op ingesteld bent en mogelijk zul je je dan zoveel zorgen maken, dat het bijdraagt aan nieuwe perioden van ziekte en moeilijkheden. Als je begint te geloven – of alleen maar te overwegen – dat je misschien wel kunt genezen, is dat een heel ander perspectief en mogelijk ga je dan meer aandacht geven aan alle kleine tekenen die mogelijk aangeven dat dit het geval is.
* Of je nu wel of niet medicijnen slikt; het is altijd mogelijk om zo veel en zo goed mogelijk aandacht te besteden aan hoe je leven is: Eet je gezond? Kom je regelmatig buiten in de frisse lucht? Heb je een netwerk van mensen om je te steunen? Heb je activiteiten die je voldoening geven? Doe je aan lichaamsbeweging? Zijn er dingen die je dwars zitten, emotioneel en psychisch, en die vragen om aandacht en een oplossing?
Als je op al deze terreinen goed voor jezelf gaat zorgen, kan het zijn dat er een moment komt waarop je het gevoel krijgt dat je de medicatie niet meer, of niet meer zo hard, nodig hebt. En is het misschien mogelijk om heel voorzichtig en met goede ondersteuning, te gaan afbouwen.
* Misschien is het wel zo dat juist als iemand te veel waarde hecht aan ‘medicijnvrij’ zijn, het mis gaat wanneer die persoon stopt met de medicatie. Er zit dan namelijk zo veel lading op dat het té belangrijk wordt of het lukt of niet. Dit creëert ook weer spanningen. De beste houding zou weleens kunnen zijn: “ik probeer het, blijkt dat ik niet zonder medicatie kan, dan begin ik er weer mee”. En intussen zoals hierboven gezegd, aandachtig blijven werken aan het verbeteren van concrete terreinen van je leven.
* Misschien dat ‘herstel’ en ‘genezing’ wel heel veel te maken hebben met het aanleren van een (meer) ontspannen houding ten aanzien van het leven.
Zie ook gerelateerde artikelen:
– De Mythe van de Chemische Onbalans in de Hersenen
– Je Medicijnen kunnen je probleem zijn: beslis zelf
– In de wurggreep van het Medische Model
– Bang je Behandelaanbod te verliezen en de Patiëntenrol
– Het belang van Ziekte-geloof
Voetnoten:
(1) http://robertwhitaker.org/robertwhitaker.org/Bipolar%20Illness.html en Anatomy of an Epidemic
Filed under: Beperkingen Medische Model, Psychosebenadering | Tagged: bipolaire stoornis, manische depressiviteit, ziekte-geloof |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Mooi stuk weer.. Heel herkenbaar. Op de doorsnee forums (waarvan een deel volgens mij wordt gesponsord door de farmacie) zijn vragen over stoppen met medicatie en genezing min of meer taboe. Ik ben persoonlijk gebanned van een site omdat ik voorstander ben van afbouwen van medicatie.
Maargoed, ik heb het boek van Whitaker niet gelezen, maar een onbalans in de hersenen is maar een hypotese, meer niet. Als men echt wist dat er een onbalans zou zijn, dan kon men het meten. Dus bijvoorbeeld: jij hebt 20 mg dopamine tekort en 55 mg serotonine teveel. En dan die excate hoeveelheid bijvullen / blokken met medicatie.
Ik hoorde net toevallig een stukje over symptoomdimensies. Dat psychiatrische symptomen op een dimensie zitten waarvan iedereen een beetje last / al dan niet veel last van heeft. Ofwel: iedereen is een beetje gestoord op een schaal van 1 tot 100. Das al veel beter dan de categorische benadering van je bent gestoord of niet.
Dan is genezen ook maar een subjectief ding. Als JIJ en je omgeving vinden dat je minder last hebt van symptomen dan BEN je genezen.
Ik zie dat jij er niet intrapt gelukkig en veel goeie tips geeft. Maar die sites zijn echt gevaarlijk soms. Het ontneemt sommige mensen de hoop op genezing. Op zijn minst de hoop in het algemeen. Laten we allemaal volledig afhankelijk worden van de medische wereld is het credo. Ik heb niets tegen echte geneeskunde, maar een subjectieve wetenschap zoals psychiatrie daar vertrouw ik mijn leven niet aan toe.
Heel herkenbaar in deze reactie is het feit dat elk mens symptomen heeft die zouden kunnen duiden op een psychiatrische diagnose.
Het is maar net in welke handen je terecht komt. Het is bijna altijd verliesverwerking die niet goed plaats heeft gevonden: Op de een of andere manier iemand iets meegemaakt en die traumatische ervaring niet goed verwerkt.
Als je je verhaal niet kunt doen en je komt in de handen van een psychiater dan zorgt deze voor de diagnose “manisch depressief”. Maar elk mens heeft deze symptomen, vooral als bepaalde verliezen niet goed verwerkt konden worden.
Als een familie eenmaal in de handen van een psychiater komen, dan zal deze er wel voor zorgen dat het “familiar bepaald is” en dat het ongeneeslijk is.
Nooit werd er geluisterd door een psychiater naar mijn levensverhaal, maar werd ik direct in de isoleercel gestopt en van de wereld gespoten toen ik het moeilijk had met het verwerken van het verlies van mijn vader: De hele psychiatrie zit vol mensen die hun verlies niet goed hebben kunnen verwerken. Zoals in mijn geval, ik had een veel aandachteisende moeder, die zichzelf in het middelpunt stelde en zei dat zij het moeilijk had omdat haar man was gestorven. Ik kon niet goed met mijn moeder overweg, en zij draaide het zo dat ik opgenomen moest worden, zonder dat de psychiater naar mijn levensverhaal geluisterd had. Daarbij kreeg ik medicatie waar ik doodziek van werd en die bovendien ook erg versuffend werkten, waardoor ik niet meer normaal kon denken.
Als een psycholoog/ psychiater normaal naar mijn levensverhaal had geluisterd en mij de erkenning had gegeven die ik nodig had dan was ik nooit in de isoleercel gekomen, en dat had ik de ellende die daaraan gekoppeld is, niet mee hoeven te maken.
Ik was diverse keren bijna dood.:
Het verblijf in de isoleercel heb ik als erger ervaren en als zeer traumatisch en mensonterend:
dat psychiaters en hun verplegend personeel me dit hebben aangedaan is erger dan het bijna dood gaan ten gevolge van een ongeluk, een ernstige ziekte of bijna doodbloeden tijdens een operatie!
Daarna werd ik gedwongen tot ziekmakende medicatie waarbij gezegd werd dat ik geen ziekte inzicht zou hebben.
Dit is echter op de fantasie van de psychiater gebaseerd.
Ik weet heel goed wat er gebeurd in het Limbisch Systeem als ik ontspoorde in een psychose, of wel angst- of paniekaanval.
Telkens weer gaven de psychiaters me na kortere of langere tijd de verkeerde medicatie, waardoor ik doodziek werd.
Zoals het verplegend personeel van Franciscushof en De Wellen met me omging was bovendien zeer vernederend en kleinerend.
Het heeft niets meer met zorg te maken, zoals er in de psychiatrie met mij omgegaan is, terwijl ik andere ervaringen heb gehad in de A-verpleging: Daar hebben artsen en verpleegkundingen gevochten voor mijn leven, opdat ik een zo normaal mogelijk leven zou krijgen.
Hetgeen ik in de psychiatrie meegemaakt heb is precies het tegenovergestelde, namelijk ze deden er alles aan om van mijn normale leven af te komen. Door me met politiegeweld uit huis te halen en eenzaam op te sluiten achter de gesloten deuren en in de isoleercel. Weg bij mijn geliefde gezin, mijn huis en tuin en mijn trouwe viervoeter. Deze manier van werken van Franciscushof heeft bewerkt dat ik zeer veel angsten kreeg van deze manier van werken, waarbij er totaal geen begrip was voor de situatie waar ik uit kwam.
Hoi Frederika
bedankt voor het delen van je verhaal. Er staan schokkende dingen in.
Ik heb soortgelijk meegemaakt bij de Mondriaan Zorggroep in Zuid Limburg. Omdat ik niet wilde meewerken met hun ‘behandelingen’ (lees: medicatie nemen waardoor ik suicidaal word) gooiden ze me vijf keer per dag in de isoleercel, weken achtereen. Niemand praatte met mij, ook geen psychiater. Ik kon nergens mijn verhaal kwijt en mocht/kon helemaal niet meer voor mijzelf opkomen. Ik wilde vechten voor mijn leven, letterlijk. Want van antipsychotica word ik suicidaal. Maar niemand luisterde, en toen kreeg ik een jaar lang dwangmedicatie, en heb (daardoor) minstens 12 suicidepogingen gedaan.
Ik vond persoonlijk de isoleercel een stuk minder erg dan die medicatie, want van een isoleercel word ik niet echt suicidaal, wat ik wel van de medicijnen word.
Dit alles gebeurde drie jaar geleden.
Nu ben ik al zeker twee jaar stabiel en gaat het best goed met mij.
Ik was toen ook alles kwijt inclusief mijn huis, maar nu heb ik weer een huis en ben weer samen met mijn partner, waar ik toen ook van gescheiden was.
Ik heb onder andere een boek geschreven over de opname from Hell in 2009/2010. Het is te bestellen bij boekscout http://www.boekscout.nl en de titel luidt ‘Van Psychose naar Herstel’.
Groet
Diana
Hallo Diana,
Ik kan je boek nog niet vinden bij boekscout. Onder welk kopje moet ik zoeken?
Wel fijn dat het nu ook goed gaat met jou.
Ik zou ook graag een boek schrijven, maar het lukt me niet om zolang achtereen met mijn eigen verhaal bezig te zijn. Ik mis mijn kinderen heel erg, maar zou niet weten wat ik moet doen. Juist omdat zij vinden dat ik “niet goed ben”. Dat zei mijn moeder ook altijd en de rest van de familie heeft dat overgenomen. Iedereen die mij kent weet dat ik heel lief en aardig ben. Maar de psychiatrie neemt de woorden gewoon over en maakten het zo klaar dat ik opgesloten kon worden.
De isoleercel was tijdelijk, de medicatie duurt langer. Maar wat Jeugdzorg me geflikt heeft is het meest pijnlijke van allemaal. Ik ben bang dat mijn kinderen niet meer thuis willen komen omdat ze gelijk hebben gekregen van GGZ en jeugdzorg.
Het heeft alles te maken met de werking van het Nederlandse Rechtssysteem wat mogelijk maakt om dit te doen met mensen.
Het heeft niets met zorg te maken wat er gebeurd onder Jeugdzorg en in de GGZ, heeft het met macht te maken. Met macht hebben over mensen en op die manier mensen tot slachtoffer te maken van het Rechtssysteem waar zoveel mensen trots op zijn.
Mijn familie zegt gewoon dat ik geen ziekte inzicht heb en dat ik altijd al zo raar ben geweest. Ze hebben nooit hun best gedaan om mij te begrijpen en op deze manier vegen ze hun eigen straatje schoon.
Maar wat fijn dat het met jou nu goed gaat en dat je man en jij elkaar terug hebben gevonden.
Ik ben heel dankbaar voor mijn gehandicapte dochter die alleen maar kan zien hoe ik ben, en niet kan begrijpen wat ze over mij op papier hebben gezet.
Christina, bedankt. Een gebalanceerd stuk. De inventarisatie van reacties is interessant. Het idee van de onbalans wordt gevoed doordat je met medicijnen het leven met een psychische aandoening leefbaarder kan maken. En soms gaat het goed fout, zo heb zelf wel met een anti-depressivum gemerkt. Ik werd daar hypomaan van. Uiteindelijk zijn medicijnen een hulpmiddel om in balans te komen/blijven. Iets wat ik nodig had, omdat met de gebruikelijke activiteit (sporten, muziek maken, …) de balans niet kon behouden. Maar uiteindelijk komt de onbalans denk ik door veel mensen door gebeurtenissen in hun (vroege) jeugd. Daar kun je bijvoorbeeld met psychotherapie aan werken, maar ook door meditatie enz.
Interessant is natuurlijk hoe je van de medicijnen afkomt, als het kan. Dat is onontgonnen terrein. Om in termen van je olifantenvergelijking te spreken: als je altijd denkt met een heel dik touw vastgebonden gezeten te hebben, wat ga je doen als je er achter komt dat het dun en breekbaar is? Je losrukken en dan? Dan is er zoveel nieuws, hoe ga je daarmee om?
Dank je wel voor je reactie Jos. Ik heb zelf ook heel lang gedacht dat ik de medicatie nodig had om ‘stabiel’ te blijven (jij noemt het ‘in balans’, ik had het altijd over ‘stabiel’). Ik weet dat ik vréselijk bang was, en bang gemaakt ook, om weer een psychose te krijgen en weer volgestopt te worden met haldol en dergelijke, en opgesloten te worden. Ik had er alles wel voor over om dat te voorkomen en de dokters zeiden dat de medicatie daarbij hielp.
Intussen heb ik ‘Anatomy of an Epidemic’ gelezen en ben ik bezig met ‘Your Drug may be your Problem’ van Peter Breggin. En vraag ik me af of er wel iets van klopt dat psychiatrische medicatie écht ergens bij helpt. Of dat het de zaken in feite niet veel erger maakt. Ik ben van plan hier nog wel meer artikelen over te gaan schrijven…
Ook en vooral je laatste punt, ‘hoe je van de medicijnen afkomt’ is mogelijk stof voor nog een keer een artikel. Ik vind het heel goede vragen, die je stelt en inderdaad, het lijkt een onontgonnen gebied.
Ha Christina! Helpt medicatie of niet, een interessante vraag. 14 jaar geleden kwam ik bij het GAK terecht, na een jaar door hypomanie e.d. gedeeltelijk arbeidsongeschikt geweest te zijn. Ik werd naar een psychiater doorverwezen, die me diagnosticeerde als manisch depressief. “Daar zijn goeie middelen voor”. Op een heuvel bij Zoetermeer heb ik toen overwogen wat te doen: lithium gaan gebruiken of niet? Of er een eind aan maken? Ik wilde niet met mijn hersenen laten knoeien, ik was toch goed zoals ik was? Maar ik had ook problemen. En hoe moest het met relaties enz.? Ik besloot het te gaan gebruiken, en kon mijn baan houden. Vorige week ben ik gestopt met mijn baan, met lithium minder ik :^), en mijn leven neemt nu een hele positieve wending. Dat kan ik ook doen dankzij wat ik verdiend heb ik in die 14 jaar.
Wat als ik geen lithium was gaan gebruiken? Dan was ik waarschijnlijk mijn baan kwijt geraakt. Ik was in andere kringen terecht gekomen, door mijn gedrag. Misschien was ik straatmuzikant geworden (ik speel al meer dan 30 jaar voor de balans :^). Gelukkiger? Sneller gelukkig? Armer waarschijnlijk wel. Helpt medicatie? Het is een extra mogelijkheid die je hebt om je leven vorm te geven.
Het al of niet gebruiken van dit soort medicijnen bepaalt welke plaats je in de maatschappij gaat innemen. Ik ken vele verhalen van bipolairen. De moedigste en meest roekeloze voelden dat ze niet in de (westerse) maatschappij terecht konden. Sommigen vertrokken dan, naar India om daar “uit te chillen”. Maar het vaderland trekt, en nu zijn hier ze ademtherapeut, of doen vrijwilligerswerk.
Ik vind dat er meer aandacht moet komen voor het gebruiken van een minimale dosis medicijnen, waardoor de ontwikkeling van mensen niet belemmerd wordt. Zo heb ik wat te lang teveel lithium gebruikt, denk ik.
Over de diverse fasen van mijn proces heb ik over de jaren geschreven in de PLUDminus, het blad van de VMDB (Vereniging van Manisch Depressieven en Betrokkenen).
O ja, nog over schuld. Wij zitten door de kerkvader Augustinus nog met het begrip “erfzonde”. Dat kun je beter “erfschuld” noemen. We krijgen een soort schuld mee van onze ouders (gebrekkige opvoeding, opstandige genen, enz.), en die weer van hun verleden. Dat kun je ook een karmische streng noemen. Die moet je proberen af te breken. De behoefte daaraan voelen wij doordat we lijden. Ik het een aantal keren de dood in de ogen gezien, en toen gingen de kruiswoorden van Christus een rol spelen: “Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doe”. Verrek, dacht ik, dat is waar, mijn ouders wisten inderdaad niet wat hun ruzies met mij deden. En zo zie je dat psychiatrie en geloof met elkaar te maken hebben. De meeste psychiaters kunnen hier echter weinig mee.
Hoi jsgn, ik begrijp wat je zegt; het is van onschatbare waarde denk ik, vaak, als mensen hun rol in de maatschappij en werk dat veel voor ze betekent kunnen behouden.
Je gaat er wel van uit dat de medicatie (daarbij) helpt, dus, en dat je zonder de lithium te nemen er anders aan toe was geweest. Ik lees ook dat je denkt dat een ‘minimale dosis’ medicijnen mensen helpt.
Ik ben daar zelf niet meer zo erg zeker van.
Ik heb jaren lithium gebruikt en na twee jaar zei een therapeut dat het duidelijk goed werkte bij mij omdat ik al twee jaar geen psychose meer had gehad. In die tussentijd had ik echter wel een veel regelmatiger leven (noodgedwongen, deels, omdat ik opgenomen was), ik had intussen een liefdesrelatie gekregen. Allemaal factoren die ook aan mijn stabiliteit bijdroegen, dacht ik. Maar volgens die therapeut was het dus de lithium die mij gezond hield. Men neemt aan dat als je medicatie gaat gebruiken en het gaat daarna goed met je, dit komt door de medicijnen. Het zou ook heel anders kunnen zijn, begin ik te vermoeden. Het boek van Robert Whitaker (“Anatomy of an Epidemic”) heeft me hierover flink aan het denken gezet.
Christina, een paar verduidelijkingen, als het mag:
“je denkt dat een minimale dosis mensen helpt”: er zijn mensen die hebben niets nodig. Ik denk dat ik zo iemand ben, na 14 jaar lithiumgebruik. Ik zit nu op 400 mg, en het gaat goed.
“volgens de therapeut was het de lithium die mij gezond hield”: natuurlijk niet alleen. Iedere bipolair weet dat het hard werken is om prettig te kunnen leven. Er zijn allerlei factoren die een rol spelen. Je ontwikkelt je verder.
Ik denk dat er een nieuw soort psychiatrie moet komen. Laat ik het de ontwikkelingspsychatrie noemen, die er van uit gaat dat:
1) Het hebben van een psychatrische aandoening geen statisch iets is. Mensen ontwikkelen zich immers.
2) Mensen zich zelfs zo kunnen ontwikkelen dat de aandoening verdwijnt en behandeling niet meer nodig is.
De lithium hield je niet “gezond”. Hooguit droeg die er toe bij om je stabiel (in balans) te houden. Nog een anecdote: mijn eerste psychiater, die mij lithium voorschreef (wat ik graag wilde), vroeg: “Hoe weet je nou dat je manisch depressief bent?” Ik zei: “Omdat lithium helpt”. En daar zeker wat in. Maar of je het altijd nodig hebt? De meesten denken van wel, een enkeling beging te twijfelen. Terecht, want je ontwikkleing staat niet stil. Over de jaren verwerk je dingen, en als dat maar ver genoeg gaat, dan heb je – met ook nog een beetje geluk – lithium niet meer nodig.
Mijn ideaal is eigenlijk dat als lithium voorgeschreven wordt (of een ander middel), meteen een eerste plan wordt gemaakt voor het afbouwen. Bijv. 10 % per half jaar of zo. Dat geeft uitzicht op vooruitgang, en zo kun je er achter komen af het echt nodig blijft. Als je zo’n plan hebt, en er samen met een psychiater, en meditatie, en psychotherapie, kortom een juiste mix, aan werkt, dat lijkt me ideaal.
Zelf heb ik dat ook mee gemaakt,op een forum verteld dat ik van de medicijnen af was.Dat ik al sinds eind 2006 er af was.Dat het verschrikkelijk is dat alle hoop je ontnomen wordt wanneer men zegt dat het niet te genezen is.
En min of meer de zelfde antwoorden gekregen en dat doet pijn.
Fijn dat dit eens besproken wordt hier,daar ben ik echt blij om.
En ik hoop zo dat er eens een paar van die forum gangers hier eens komen kijken,dat ze gaan beseffen dat je eerst echt moet geloven,echt moet weten dat het kan,dat je in je ziel moet voelen dat je er af wil en dat je het dan ook kan.
Hier spreekt een forumganger. Ik moderate een forum dat niet gesponsord wordt door de pharmacie.
Het is al eerder gezegd; niet iedereen kan zo makkelijk de medicatie afbouwen. Fijn dat het jou lukt, Brighid, maar dat wil niet zeggen dat iedereen ‘te genezen is’. Is ook maar net wat je daaronder verstaat; ik had een jaar geen episodes en ben toch weer depressief geworden zonder aanleiding – ik noem het een gevoeligheid.
Leefregels, coping- en contra-gedrag, sterk netwerk enz., alles gedaan – dus dan zou ik zelf schuld hebben aan weer een depressie?
Ik denk dat ‘van de medicatie af’ niet het juiste doel is. ‘Zo min mogelijk ongewenste symptomen hebben’ lijkt me een betere.
Met of zonder medicatie.
Iedereen die zonder kan, zou wat voorzichtiger moeten zijn met mensen die dat (nog) niet kunnen.
Er is vast veel te leren van mensen die minder of geen medicatie nodig hebben, van hun copings-strategien enzo, daar zou de nadruk op moeten liggen.
groet,
Caroline
Caroline, je noemt hier een argument dat ik ook op het lijstje had gezet, ik had ze moeten nummeren: nr. 14, als ik goed tel. Het is iets dat heel snel naar voren komt: het begrip ‘schuld’. Alsof het iemand aan te rekenen is dat hij/zij ziek is en/of problemen heeft. Dat zeg ik niet… Ik zeg niet dat jij ‘schuld’ hebt aan een depressie; dat suggereer je zelf.
Voor mij persoonlijk werkte het zeer goed om, vanuit een spiritueel perspectief, eens goed te gaan kijken en nadenken over het hele concept van ‘schuld’ en dit voor een stuk los te laten (liefst helemaal maar dat gaat niet zo makkelijk).
Wie denkt in termen van ‘schuld’ doe je, zoals je in je tweede reactie ook opmerkt, jezelf en je gezondheid m.i. geen goed.
Als we het idee van ‘schuld’ los zouden kunnen laten zou dat al helpen denk ik. En ik ben het met je eens dat het niet zou moeten gaan over welles-nietes medicatie nemen, maar over wat voor iemand als individu, het beste werkt. Men moet kiezen voor dat wat die persoon gelooft dat het beste voor hem/haar is en het meest bijdraagt aan zijn welzijn.
Sommige mensen kúnnen gewoon niet of niet zomaar van de medicatie af, het zou desastreuze gevolgen kunnen hebben. Dit begrijp ik goed. Ik ken een vrouw die een goede baan in het onderwijs heeft en graag zou stoppen met de medicatie, maar eenvoudig zo bang is dat ze haar baan zou kunnen kwijtraken als ze weer psychotisch zou worden (door ‘terugval’ of door ‘ontwenning’, dat laten we in het midden) dat ze er niet aan durft te beginnen. Ik kan daar goed in komen. Het is een afweging die ieder voor zich moet maken.
Ik ben het er ook heel erg mee eens dat er meer studie zou moeten worden gedaan naar mensen die weinig of geen medicatie gebruiken.
Mbt tot je opmerking dat iedereen die zonder kan voorzichtiger zou moeten zijn met mensen die dat (nog) niet kunnen: ik vind dat wie medicatie gebruikt ook wel wat voorzichtiger zou mogen omgaan met wie ermee gestopt is en dat probeert te delen. Als we kijken naar die lange lijst van reacties dan zijn er daar heel wat bij die bepaald niet mals zijn…
Kortom, laten we (zo) voorzichtig en respectvol (mogelijk) blijven naar elkaar… 🙂
Hai Christina,
de schuldgevoelens heb ik 1 1/2 jaar geleden achter me gelaten, waardoor depressies nu een stuk milder zijn. Als mensen zeggen dat je het met copinggedrag en leefregels het zou moeten redden, dan kan dat schuldgevoelens kweken; ‘ik deed niet genoeg mn best en daardoor weer een episode’ ; Ik zie het veel om me heen.
Overigens heb ik gedurende mijn 30 jaar episodes (en soms 1 a 2 jaar stabiel) meestentijds geen medicatie geslikt. Dus depressies als bijwerking gaat bij mij niet op.
Ik vind dit een fijn gesprek. Wat je zegt over acceptatie kan ik me goed in vinden. Volgende week schrijf ik verder, nu even ‘denkvrij’
Fijn weekend,
Caroline
Welkom Caroline, bedankt voor je bijdrage. Het is allemaal complexe materie. Een van de speerpunten binnen dit Psychose Anders project is de sterke twijfel bij het nut van medische terminologie voor zaken die geestelijk zijn.
Je houding in het ‘lichaam-geest’-vraagstuk heeft dan ook veel invloed op de benaderingswijze van psychoses (1), en het al dan niet hebben van een lichamelijke ziekte. Simpelgezegd: Kies je ervoor om vooral te geloven dat niet-goed functionerende hersenen de oorzaak zijn van een ziekte, of geloof je dat bepaalde gewoontepatronen, trauma’s of geestelijke pijn de hoofdoorzaak zijn?
Reageren je hersenen vooral op je denken/gedrag of is het meer andersom?
Het is allemaal niet zo zwart-wit natuurlijk, maar het is volgens mij wel van belang om voor jezelf te bepalen welke kant je op neigt en je houding hierin heeft ook veel consequenties.
Als je er meer naar neigt om je eigen manier van denken/voelen en andere gewoontepatronen door allerlei oorzaken in het verleden en het heden – als hoofdoorzaak te zien dan is het verstandig om iedere verwijzing naar een lichamelijke oorzaak uit je vocabulaire te schrappen.
Je doet er in dat geval goed aan om niet meer te spreken over een ziekte die op je is neergedaald als een soort diabetes of kanker met allerlei symptomen, maar om de ziekte-terminologie te bannen en te geloven dat je eigen geest in principe ook weer de macht heeft om – onder de juiste omstandigheden – het leven weer zelfverzekerd en misschien zelfs liefdevol te kunnen omarmen.
Als je je meer aangesproken voelt tot het lichamelijke hersenziekte-model dan kan het lezen van de nodige artikelen op deze site vrij frustrerend zijn. Deze botsende wereldbeelden leiden dan ook tot de heftige discussies waar Christina over schrijft in dit stuk ‘Genezing?? een waanidee!!’.
Omdat er twee botsende wereldbeelden zijn, worden woorden ook op verschillende manieren gebruikt wat de verwarring en de mogelijke irritatie alleen maar doet toenemen.
Het zou mooi zijn als er ergens in het midden een woordenschat zou liggen waar beide perspectieven zich in kunnen vinden, maar ik vrees dat dat erg moeilijk zal zijn.
Waar de perspectieven elkaar wel kunnen ontmoeten is wellicht op het terrein van de zogenaamde ‘copingstrategieën’.
Voor de een zijn dat dan manieren om ‘om te gaan met je ziekte en de symptomen te verzachten’ en voor de ander zijn dat ‘manieren om je geest/gevoel te sterken en ervoor te zorgen dat je kunt omgaan met de uitdagingen van het leven’.
In het eerste geval ben je een soort patiënt, in het tweede geval niet.
voetnoot:
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/03/22/de-rol-van-je-mensbeeld-bij-het-al-dan-niet-accepteren-van-psychofarmaca-als-werkelijke-oplossing/)
Ik bedacht vanmorgen al een woord: ontwikkelingspsychiatrie :^)
Hi psychose anders
dank voor je reaktie.
Na 30 jaar div. therapien, yoga, mindfulness enz enz zijn trauma’s en geestelijke pijn echt wel voldoende behandelt en ook mijn leven is rustig, ik doe alleen werk dat ik leuk vind en met mijn kinderen gaat het goed.
En toch heb ik – inmiddels x per jaar – depressies. Psychoses heb ik al 5 jaar niet meer gehad. Ik kan niet anders dan concluderen dat er toch iets buiten mijn invloed om misgaat. Want anders liggen schuldgevoelens op de loer en daar is nog nooit een depressie minder van geworden.
Heb je ‘het strafbare lichaam’ van Karin Spaink gelezen? Dat gaat over de orenmaffia. Jij schreef: “…te geloven dat je eigen geest in principe ook weer de macht heeft om – onder de juiste omstandigheden – het leven weer zelfverzekerd en misschien zelfs liefdevol te kunnen omarmen.”
Ik voel meer voor een combinatie van beide gezichtspunten.
Je schreef : “Het zou mooi zijn als er ergens in het midden een woordenschat zou liggen waar beide perspectieven zich in kunnen vinden, maar ik vrees dat dat erg moeilijk zal zijn.” Daar kan ik me in vinden. en ja, moeilijk zal het wel zijn maar niet onmogelijk.
groet,
Caroline
Ik hoor wat je zegt, Caroline, over heel veel dingen geprobeerd hebben en ik vind het knap dat je rust in je leven hebt weten te scheppen.
Ik wil overigens beslist niet drammen of iets dergelijks… maar weet je dat ‘depressies’ een bijwerking van de meeste psychiatrische medicijnen schijnen te kunnen zijn? Dit lees ik o.a. in ‘Your drug could be your problem’ van Peter Breggin.
Je zegt dat je wel moet concluderen dat er iets buiten jouw invloed om mis gaat, omdat je anders schuldgevoelens krijgt. Wat je schrijft zet me echt aan het denken.
Op zich is er denk ik helemaal niets mis met concluderen dat er iets gebeurt dat buiten je invloed of macht ligt. Het hele leven lijkt aan elkaar te hangen van gebeurtenissen die buiten onze macht liggen. Ooit zei een of andere spirituele leraar: ‘Les één. Leer accepteren.’ Dat lijkt me nog altijd een prima en bijna onontkoombaar devies. ‘Vechten’ tegen zaken die gebeuren kan zo veel energie kosten.
(Natuurlijk zijn er ook theoriën over hoe wij zelf onze omstandigheden scheppen, maar dat denkkader wil ik hier nu even buiten laten, voor het gemak.).
Het is (denk ik) echt niemand’s schuld, als iemand psychoses of depressies heeft, zou ik willen zeggen.
Denken dat iemand dit zichzelf aandoet door te weinig x of te veel y te doen lijkt me zeer pijnlijk en fnuikend. Ik denk dat we allemaal niets liever willen dan gezond zijn. Niemand zou zichzelf met opzet ziek maken of nalaten dingen te doen die hem of haar gezond zouden kunnen maken. Denk ik.
Wel kan het zo zijn dat we moeten constateren dat we te maken hebben met psychoses, depressies en dergelijke. Als gegeven. En moeten beslissen, vanaf dat punt ‘wat nu’. Zónder onszelf schuldig te maken.
Blij dat het boek van Whitaker naar voren komt hier. Dat boek zou de bijbel moeten zijn van deze site.
Ook ik heb geprobeerd te posten op een Amerikaans forum voor schizofrenie en het Nederlandse schizforum. Men komt dan inderdaad met de meest debiele reacties. Een van de meest gestoorde reacties op het Nederlandse forum was toch wel de vraag waarom ik de waarde van het schizofrenie hebben niet in zag en het aanvocht? Waarom accepteerde ik niet dat het een deel van me was en dat dit een mooi en wezenlijk deel van mijzelf was? Dit kwam N.B. van de beheerder :S Wat is er mooi en wezenlijk aan niet voor jezelf kunnen koken en niet voor jezelf kunnen zorgen en alleen TV series kijken, omdat je totaal uitgeblust bent door die medicatie? Als je geen leven meer heb wat is daar dan mooi aan? Geen liefde of hoop daarop?
En als ‘schizofrenie’ dan zo bij mij zou horen en een inherent wezenlijk deel van mij zou zijn, wat is dan het opgevoed worden met haast sociopathische druk van mijn ouders om een pragmatisch leven te leiden en de maatschappelijke druk om een ‘normaal’ productief wezen te zijn? Wat zijn dan de trauma’s van zo velen? Dat zijn dan maar toevalligheden en “schizofrenie kan iedereen overkomen” (ook zo’n zinnetje wat ik te vaak gehoord heb en er volgens mij alleen er toe dient om niet verder te kijken en te denken dan dat het DSM breed is).
Wat mij overigens ook vaak aan dit soort forums opvalt is hoe ongelooflijk laag de mensen daar van intelligentie zijn. Er zijn dan van die topics met echt diep trieste flauwe grapjes en onbenulligheden. Een beetje het leven op een afdeling in de psychiatrie, maar dan online voortgezet. Ik kan mijn ei er niet kwijt.
Over intelligentie: in het westen wordt op het vermeende belang daarvan zoveel nadruk gelegd dat het tegen je kan gaan werken. Over het leven heb ik veel geleerd van een voormalige drugsverslaafde, een frezer, iemand met TBS, een jazz pianiste, een vrouw die op een socaile werkplaats werkte, een tuinman, schoonmakers op mijn werk, … De waarheid is overal in te vinden. Als je je er maar voor openstelt.
O ja, vergeet ik nog een groep… Van psychiaters heb ik ook veel geleerd :^)
jsgn3, ik herken wat je zegt. Ik heb zelf ook veel geleerd m.n. van de vriendelijkheid en het geduld van mensen die een dierbare hadden verloren. Een vrouw die twee dochters verloor heeft me heel veel geleerd over ‘het leven waarderen.
Mbt leren van psychiaters: ik krijg de neiging om ‘tongue in cheek’ zoals men zegt, te vragen ‘hoe het niet moet’?
Echter ik heb zelf ook het nodige kunnen leren, maar alweer op het vlak van vriendelijkheid en acceptatie, van één van de vele psychiaters die ik had. En ook van een aantal verpleegkundigen. Ik zie ook bij veel oudere huisartsen dat het heel rustige, geduldige en duidelijke personen zijn. Schijnbaar dat het werken met mensen in klemsituaties sommigen tot een prettig mens maakt?
“Schijnbaar dat het werken met mensen in klemsituaties sommigen tot een prettig mens maakt?”
Ja, dat denk ik wel. Maar het gaat om levenservaring in de breedste zin van het woord. Die ervaring kun je in twee klassen verdelen:
(1) Eigen ervaring
(2) Ervaring van anderen (bijv. de “sommigen” van jou)
Aan lotgenoten (1) heb je iets doordat ze uit eigen ervaring praten/handelen, aan bijv. psychiaters (2) doordat ze het uit de tweede hand hebben. Het beste is van de ervaring van beide groepen gebruik te maken. Ze vullen elkaar aan. Bij (1) gaat het om beperkte (1 persoon) maar gevoelde ervaring van 1 persoon, bij 2) om uitgebreide (van meer personen) maar minder gevoelde ervaring. Het verschil is ook logisch, omdat een bipolair de handen vol heeft aan 1 leven :^)
Grappig is het weetje dat er ik dacht een stam bestaat waarvan de leden als ze iets vertellen zeggen of ze het zelf ervaren hebben, of het uit de tweede hand hebben.
Ik wil graag iedereen die gereageerd heeft van harte bedanken voor zijn / haar reacties. Voor mij zeer boeiend om te lezen allemaal.
Fijn dat Caroline hier gekomen is en eigenlijk als ik dat geweten had,had ik het wat willen nuanceren.
Ik zal de laatste zijn die zomaar tegen mensen zou willen zeggen,stop met het innemen van medicijnen.
Het enige wat ik wilde zeggen is dat het kan,dat het echt kan,niet van de een op andere dag maar dat je een proces in werking kan zetten die het mogelijk maakt dat het kan.
Dat er “Aha momenten” kunnen komen waar je echt wat aan hebt,wat voor jou goed voelt.
Dat die momenten ervoor kunnen zorgen dat je dingen anders gaat zien en dan helpt het niet als de psychiatrie je wil laten geloven dat je niet te genezen bent.
Want ik was boos,heel boos toen ik daar achter kwam.
Boos dat ik meer dan 20 jaar lang dat verhaaltje gelooft heb dat ik niet te genezen was.
Dat ik gelooft heb dat het aan serotonine lag en weet ik veel wat.
Dat me alle hoop ontnomen werd.
En dat ik het helemaal niet kwijt kon op een forum,dat ik die boosheid niet delen kon.Mijn verdriet niet delen kon.
Daarom ben ik ook zo blij dat Christina nu net dit stukje schreef met haar ervaringen,die zo herkenbaar waren.
Voor mij was dit even heel belangrijk.
Hi Brighid,
beide kanten zijn belangrijk, pos. aandacht voor mensen die willen minderen.stoppen met medicatie, en voor mensen die niet zonder durven of willen.
Dankzij jouw bijdrage ga ik er nog beter op letten op het forum, dat verhalen zoals het jouwe wel de aandacht en reacties krijgen die ze verdienen.Voor zover ik dat kan.
Fijn weekend
caroline
Wat een geweldige reacties allemaal. Brighid, fijn om te horen dat je herkenning ervaart. Ik herken ook weer veel van wat jij beschrijft over je gevoelens niet kunnen delen, en de boosheid als je ontdekt dat er een heel andere kijk mogelijk is.
Caroline, fijn dat je het een goed gesprek vindt. En dat je een positieve invloed op het forum gaat uitoefenen!
Misschien dat je een keer een wat langer stuk zou kunnen schrijven over je eigen ervaringen van die dertig jaar, voor deze site… Bv over hoe je mindfulness en yoga hebt ervaren als ‘hulpmiddelen’. En over hoe je je ‘schuldgevoelens’ aan de kant hebt kunnen zetten. En hoe je denkt dat het komt dat je nu geen psychoses meer hebt. Je zou dit evt. ook op het forum kunnen plaatsen.
Je schreef “de schuldgevoelens heb ik 1 1/2 jaar geleden achter me gelaten, waardoor depressies nu een stuk milder zijn”. In die zin ben je het dus wel ermee eens dat je geesteshouding (schuldgevoel loslaten b.v.) een positieve uitwerking kan hebben op bv het hebben van depressies?
Hi Christina, Birghid en andere meelezers van dit gesprek,
Enthousiast zijn op het forum over mensen die het zonder medicatie proberen, valt momenteel niet mee. Er was onlangs iemand die alle med. had afgebouwd, en vervolgens een zelfmoordpoging deed. De tendens is daardoor eerder voorzichtigheid dan enthousiasme. Zeer begrijpelijk.
Vlak voor m’n laatste opname, 1 1/2 jaar geleden, had ik een cognitieve training gedaan, die hielp erg goed tegen piekeren en schuldgevoelens en het meer ‘in het hier en nu zijn’ door dru-yoga hielp ook. Niet toen ik te depressief was, dan is hier en nu vreselijk, maar na de eerste maand wel.
Ik vind het heel moeilijk uit te leggen wat nou precies werkt, hoe dat gebeurd.
Maar met name t.a.v. schuldgevoel (ben ’n slechte moeder, enz) kan ik zeggen dat als dat eenmaal over is, het aanzienlijk scheelt in de diepte van de depressie. En het blijft weg.
Ouder worden scheelt hierin ook denk ik, ik ben nu 47 en al een beetje in de overgang.
Eigenlijk heb ik geen psychoses meer gehad, noch manien, sinds ik 25 mg seroquel slik. Raar he, is de allerlaagste dosering maar ik heb het idee dat het vooral veroorzaakt dat ik net iets dieper en langer slaap en dat dat helpt. Maar ik heb ook 5 jaar geleden het roer omgegooid qua werk – niet meer ‘maar volhouden’ en half depressief doorwerken of funktie-inhoud veranderingen slikken, enz. maar alleen nog maar doen wat ik leuk vind. En in relaties heb ik ook een andere opstelling als vroeger.
Poe hee.. vind het heel moeilijk om dit soort dingen zuiver uit te leggen, mijn woordenschat is van huis uit niet erg op gevoelszaken ontwikkeld.
genoeg ff voor nu 😉
Caroline
Ik heb het vermoeden dat de grote omslag weleens pas rond de middelbare leeftijd plaats kan vinden. En dat dat samenhangt met wat de gemiddelde mens ervaart als een mid life crisis. Dat heeft ook wel een verhoogde belangstelling voor filisofie en/of spirituele zaken tot gevolg. Een mid life crisis als afsluiting voor het verleden, en start van een onvoorziene toekomst.
Dank je wel voor je reacties, Caroline. Voor mij interessant om te lezen.
Over slapen en antipsychotica (of liever, het afbouwen ervan) heb ik op 26 januari ’12 een aantal dingen gezegd in een reactie op een ander artikel (zie https://psychoseanders.wordpress.com/2009/08/09/afkicken-van-medicatie/ ). Kan me goed voorstellen dat Seroquel helpt om je slaappatroon stabieler te houden. Ik heb het ook langere tijd zo gebruikt (maar dan de helft van de helft van 25 mg). Maar ik vind het, bij nader inzien, toch wel een heel riskant ‘slaapmiddel’.
Van Seroquel kan ik vertellen dat het een hele zware tranquilizer is. Er zit heel veel slaapmiddel in seroquel en ik vind het niet goed dat je weinig aan de dossering kunt doen omdat het in een capsule zit….
Slaap is inderdaad belangrijk. Een ontsporing in een manische psychose wordt altijd vooraf gegaan door een aantal slapeloze nachten, die bij mij ontstonden doordat ik ging hyperventileren, dus uit angst….
Mij heeft het goed geholpen om Lorazepam te nemen, als slaapmiddel, maar ook als middel tegen mijn (doods)angsten en tegen het hyperventileren. Ik dacht dat ik zomaar dood kon gaan!!! En dat wilde ik niet, ik had er angst voor.
Ergens denk ik dat psychiaters zelf niet goed weten wat er aan de hand is in de hersenen, waardoor mensen manisch of psychotisch worden en dat ze daarom denken dat het niet te genezen is, omdat het voor hen niet aantoonbaar is dat het te genezen is.
De angst, die iemand heeft om te ontsporen in een psychose, maakt dat die persoon ook sneller zal gaan ontsporen. Degene die dat geschreven heeft maakt een punt, dat weten psychiaters ook wel.
Juist door mensen in de isoleercel te stoppen en eenzaam aan hun lot, gevoelens en gedachten over te laten, daardoor worden psychosen opgewekt. Ik kreeg er zeer grote angsten door, juist door het separeren van buitenwereld waardoor ik alle contact met de wereld en de mensen die ik lief heb en die mij liefhebben werd verbroken.
Ik wil nogmaals beweren dat mijn angsten ontstonden door het separeren en doordat psychiaters NOOIT naar mijn VERHAAL GELUISTERD hebben!!!! Helemaal geen enkele psychiater luisterde naar mijn verhaal over mijn bijna doodervaringen, waardoor ik anders was geworden dan voor die tijd.
Voor mij is psychose een ander woord voor doodsangst. Ik raakte daarmee de grip op het normale denken kwijt waardoor ik nog angstiger werd. Je mag er anders over denken, maar voor mij is dat de waarheid van mijn psychosen. En ik hoop dat er met mij meerdere mensen die ontspoorden in psychosen eerlijk zullen worden en over hun (doods) angsten/ gedachten dat ze zullen gaan, zullen melden.
“Van Seroquel kan ik vertellen dat het een hele zware tranquilizer is. Er zit heel veel slaapmiddel in seroquel en ik vind het niet goed dat je weinig aan de dossering kunt doen omdat het in een capsule zit….”
Ik heb het in ~2009 twee weken gebruikt, en ik heb nog nooit zo goed geslapen op een slaapmiddel. Aan de andere kant werkte het ~ een jaar later totaal niet!
“Juist door mensen in de isoleercel te stoppen en eenzaam aan hun lot, gevoelens en gedachten over te laten, daardoor worden psychosen opgewekt.”
Er zijn experimenten gedaan waarbij mensen bijna geen enkele prikkel meer krijgen (niets zien, horen, voelen, …; dit heet sensorische deprivatie), en dan beginnen ze spontaan te hallucineren. Dat lijkt hierop. Zie:
http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Speciaal%3AZoeken&search=sensorische+deprivatie
“En ik hoop dat er met mij meerdere mensen die ontspoorden in psychosen eerlijk zullen worden en over hun (doods) angsten/ gedachten dat ze zullen gaan, zullen melden.”
Ik heb ook verschillende keren doodsangst ervaren. UIteindelijk moet je daar doorheen. “Angst is je ergste vijand”, zei mijn vader wel. Natuurlijk is het ook een raadgever. Het lastige is het onderscheid te zien.
Angst is het tegenovergestelde van liefde. Zodra je jezelf of een situatie vanuit liefde benaderd schijnt er een ander licht over heen.
Angst weerhoudt je er ook van om te gaan leven en om van het leven te gaan genieten.
Mijn moeder was van de Gereformeerde Bonds kerk. Lijden heeft zin volgens die kerk, en genieten van het leven, lol en plezier maken, is iets zondigs in die kerk. Daarmee raak je bij voorbaat al depressief. Want zodra ik als kind ergens lol in kreeg dan strafte zij het weer af, dan moest ik me toch echt wel aan mijn taken houden en niet zoveel plezier maken.
Ik weet zeker dat mijn angsten door mijn moeder gevoed zijn. Zij liet me opsluiten toen ik 7 jaar was, in quarantaine, omdat ik een nabloeding kreeg en omdat ik het bewijsmateriaal door de wc had gespoeld en mijn ouders en de KNO arts luisterden niet goed naar mijn verhaal, waardoor ik 10 dagen in quarantaine kwam.
Toen heb ik geleerd om te mediteren. Daar zit ook het onderscheid met hallicuneren. Psychiaters zullen het hallicuneren noemen, maar Boeddhisten leren op een soortgelijke manier te mediteren. Als 7 jarig jongetje worden ze bij hun ouders weggehaald, en moeten ze gaan wonen in een klooster, ver weg van het ouderlijk huis. Daarmee leerde ik mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten.
Hi Christina,
je schreef; “Kan me goed voorstellen dat Seroquel helpt om je slaappatroon stabieler te houden. Ik heb het ook langere tijd zo gebruikt (maar dan de helft van de helft van 25 mg). Maar ik vind het, bij nader inzien, toch wel een heel riskant ‘slaapmiddel’.”
Ik wil binnenkort de seroquel gaan afbouwen. Dus eerst 3/4 van 25 mg, enz.
Hoe deed jij dat met de helft van de helft van 25 mg seroquel (de gewone)? Ik heb wel een pillensnijder, maar volgens mij heeft seroquel een beschermlaagje. Als je de apotheek om 1/4 van 25 mg vraagt, moet je daar dan een speciaal recept voor hebben?
dank je alvast,
groetjes,
caroline
Frederika, bij mijn weten zit Seroquel niet in capsules maar in tabletten; de kleinste is 25 mg. Ook dan is het overigens inderdaad heel lastig te doseren.
Christina, Ik ben tegen het gebruik van Seroquel, laat daar geen misverstand over bestaan. De psychiater schreef het me voor toen in in de isoleercel was. Ik was niet psychotisch maar raakte helemaal van de wereld, toen ik Seroquel kreeg.
Het is idioot dat de psychiater niet naar mij luisterde en dat hij bij voorbaat ervan uit ging dat ik wel psychotisch zou zijn. Ik werd niet getest, ik ben gedwongen opgenomen, een halfjaar na het overlijden van mijn echtgenoot. Ik had een goed dag en nachtritme omdat ik medicatie gebruikte die me daarbij hielp.
Mijn oudste dochter van net 18 jaar moest examen doen voor het gymnasium. Mijn man had ons van huisarts veranderd, omdat het een oudcollega was en omdat hij dacht dat deze ons gezin zou helpen en de juiste steun zou bieden en zou uitvragen wat we als gezin nodig hebben. Dat deed de huisarts niet, hij heeft zijn schoonfamilie in de psychiatrie doen verdwijnen en dat wisten wij niet. Toen mijn dochter een halfjaar na het overlijden van mijn man naar de huisarts ging om te zeggen dat het niet helemaal goed ging met haar moeder, heeft deze me gedwongen laten opnemen in de psychiatrie.
Er werd niet naar mij geluisterd, ik werd zonder pardon opgesloten achter de gesloten deuren. Tegen mijn kinderen werd gezegd dat ik ongeneeslijk ziek ben en dat ik geen ziekte inzicht heb.
De psychiater heeft, net als de vorige keer toen ik wel ontspoorde in een psychose, geen behandelplan in de thuissituatie aangeboden. Ik kreeg geen hulp van de huisarts, maar ook niet van de psychiater.
Mijn oudste twee kinderen hebben me in 1998, toen waren ze 7 en 9 jaar jong, gezien in de isoleercel, terwijl ik daar naakt lag, vastgebonden in mijn eigen poep en plas. Nu werden ze van mij afgewend door onjuiste uitspraken, ik bewijs al jaren dat ik genezen ben van psychosen. Ik word al jaren niet meer psychotisch.
Mijn verstandelijk beperkte dochter woont weer bij mij. Mijn drie normaal begaafde puberkinderen denken in de termen van de psychiater, dat ik een gevaar ben, dat ik geen goede zorg kan geven en dat ik agressie oproep. Belachelijk, ik doe nooit iemand kwaad en er is gewoon niet geluisterd naar mijn verhaal waarin bijna dood ervaringen (BDE-en) een grote rol spelen. Zo werd ik in de isoleercel van de Franciscushof bijna dood gemaakt, van de wereld gespoten, ik was weken zonder eten en kreeg veel te weinig drinken. Ik heb het ter nauwernood overleefd. Tegen mijn man werd gezegd dat hij beter van mij kon scheiden, net zoals er nu tegen mijn kinderen is gezegd dat ze beter bij mij kunnen wegblijven, omdat ik niet voor hen kan zorgen…… door de hospitalisatie waar psychiaters voor zorgden door mij gedwongen op te nemen, zeker? Of waarom niet?
Psychiaters zijn de boeven onder de artsen. Mijn man was (huis)arts en vanuit die wereld wordt er ook vreemd tegen psychiaters aangekeken. Vanaf 2003 wist mijn man opeens weer dat ik Lorazepam moet gebruiken tegen mijn psychosen. Volgens hem weten psychiaters dat ook wel, maar geven ze patiënten moedwillig de verkeerde medicatie en de verkeerde behandeling…
Dit is valt eigenlijk onder het beroepsprotocol van mijn man, maar ik zal er alles aan doen om het openbaar te maken. Vandaar mijn uitgebreide schrijven aan jou. Je kunt er vast wel iets mee.
Psychosen zijn op een eenvoudige manier, met goedkope medicatie te genezen. Daarbij gesteld dat de patiënt zijn/ haar verhaal mag doen, waardoor de ziel ontlast wordt. Maar het is heel belangrijk dat je slaapt. Ik gebruik lorazepam alleen als ik na twee nachten niet slapen en veel onrust of angst het nodig heb. Ik weet zeker dat het een soort hyperventileren is wat er vooraf gaat aan de slapeloosheid/ het niet kunnen slapen/ het niet durven of willen gaan slapen.
Het is een heel indringend verhaal, Frederika. Je schrijft dat in jouw geval Lorazepam, ik neem aan een tranquillizer / slaapmiddel, bij jou hielp tegen de psychosen. Ik vind het prachtig dat dit voor jou een oplossing was maar ik weet niet (ik twijfel eraan) of dit voor iedereen die psychoses heeft zo werkt… Ik heb zelf lange tijd ernstige problemen gehad met een ‘pam’ (kalmerend middel). En zover ik weet – dit lees ik bij auteurs als Peter Breggin en Robert Whitaker – zijn ook kalmerende middelen op de langere duur gevaarlijk en schadelijk voor de hersenen…
Christina, in principe moet je een arts bereid vinden die achter je staat wat betreft het lorazepam beleid.
Ik gebruikte het uitsluitend en alleen op het moment dat ik ging ontsporen, om te slapen. Het werkt bij iedereen, maar de hoeveelheid is per persoon anders. Ik kan al in slaap vallen van 1 mg, omdat ik mijn pikkels dan los kan laten. Als ik erg onrustig was, en in de tijd van het ziekbed van mijn echtgenoot heb ik het overdag ook in hoge dosering gebruikt, zodat ik niet teveel (angst)prikkels binnen zou krijgen.
(Huis)artsen weten in principe dat lorazepam werkt bij slapeloosheid, welke altijd vooraf gaat aan een ontsporing in een psychose.
Huisartsen zouden erop getraind moeten worden dat ze hun patiënt laten praten/ doorsturen naar iemand die kan luisteren naar het verhaal van de patiënt. Want dat vind ik het meeste fout van de psychiater; dat hij niet luistert maar je opsluit in de isoleercel en daarbij en daarna medicatie voorschrijft waar ik doodziek van werd.
Het gevaar van lorazepam, maar ook Seroquel, is de gewenning, met andere woorden; de verslaving; Je hersenen zijn na langere tijd in staat om de werking van de medicatie ongedaan te maken. Omdat je geest “eist” dat prikkels op een bepaalde manier binnenkomen en verwerkt worden.
Het lijkt me dan ook meer dan logisch dat je vriendin met haar chronische pijn, de medicatie afwisselt. Weed vind ik tot daaraan toe, maar alcohol zou ikzelf niet zo snel nemen en al helemaal niet in combinatie met lorazepam.
Mijn ervaring met lorazepam is dat ik het alleen wilde gebruiken op de momenten dat ik het nodig had. Lorazepam is lang niet zo’n sterke tranquilizer als seroquel. Bovendien is lorazepam te doseren en zijn er psychiaters dat sommigen mensen niet reageren op 1 mg. Dat herken ik wel, als ik erg gestressd was/ ben, en ik weet dat ik lorazepam moet nemen, dan heb ik, door de stress, veel meer nodig. Dat herinner ik me wel uit de tijd dat mijn echtgenoot zwaar ziek in het ziekenhuis lag en de specialisten niet konden uitmaken wat hem precies mankeerde. Mijn echtgenoot had erg veel pijn en ik had de zorg voor onze vier pubers, waarvan een verstandelijk beperkt. Een van de grootste stressmomenten van mijn leven, welke ik zelf overwonnen heb met mijn eigen dosering lorazepam.
Daarbij heb ik ook geleerd om mijn verhaal, over het ziekbed en de dood van mijn echtgenoot, maar ook over mijn vele BDE-en te vertellen en op papier te zetten:
Want dat zie ik als belangrijkste onderdeel van het geheel, dat je leert jezelf te accepteren, dat je er mag zijn zoals jij bent en dat je op die manier lekker in je vel komt te zitten.
Elk mens heeft het nodig om geaccepteerd te worden en zich thuis te voelen, op Aarde, tussen de andere mensen.
Psychiaters zorgen voor het tegenovergestelde. Doordat ik opgenomen werd in de psychiatrie raakte ik mijn baan in het onderwijs kwijt. Geen school wil me nog hebben, vanwege mijn psychiatrische problematiek. En ik zou niet weten wat ik dan moet doen. Mijn echtgenoot en de zorg voor mijn gezin waren mijn alles: Door het wreed ingrijpen van het psychiatrisch ziekenhuis is mijn gezin helemaal kapot gemaakt en dat neem ik de psychiater en hun manier van werken enorm kwalijk.
Hi Frederika en Christina,
als ik het goed begrijp, gebruik je lorazepam als noodmiddel, en dus niet dagelijks.
Ik doe net zoiets met oxazepam of temazepam, zorgen dat ik iig de 2e of 3e nacht goed slaap. Volgens mij is dit een goede methode hoor, zeker als het niet te vaak gebeurd (bij mij inmiddels nog maar zo’n 5 keer per jaar) zodat de gewenning niet gaat optreden.
Een vriendin van mij heeft m.s. en kan heel vaak niet slapen van de pijn en de kramp, en zij gebruikt afwisselend een pam, drank en weed. Zo blijven ze allemaal werken en treed er zo min mogelijk gewenning op.
Tuurlijk zijn alle middelen schadelijk, maar de kans op een psychose die ook schadelijk kan zijn, wordt wel groot bij meer dan 2 nachten niet slapen.
Mooie reacties allemaal! Sommigen zeer aangrijpend, anderen zeer interessant. Bedankt!
Ik heb vrijdag een zeer interessant gesprek met mijn psychiater gehad. Hij zei dat ik helemaal kan genezen en begon me te pushen om mijn medicatie af te bouwen. Tot nu toe ben ik alleen maar doktoren tegengekomen die mij volstopten met een (zeer) hoge dosis antipsychotica en nooit wilden afbouwen, waardoor ik maanden tot een jaar zeer suicidaal was (bijwerking van de dosis). Maar nu heb ik iemand die in me gelooft en die mij zover heeft gekregen dat ik naar een lagere dosis ga. Hij gelooft in mijn innerlijke gezondheid, en ja ik doe het ook best goed.. wat een heel gevecht was. Ik ben totaal veranderd door alles wat ik heb meegemaakt, veelal in positieve zin. Ik praat nog steeds niet goed wat mij aangedaan is in de Mondriaan in Limburg, maar ondanks dit alles heb ik mij toch kunnen ontwikkelen als een (vrij) gezond en evenwichtig persoon. En dat ziet mijn psychiater blijkbaar ook. Ik was een beetje bang om af te bouwen, maar hij stelde mij gerust. Zo zie je maar hoe ik reeds ben gehersenspoeld. Ik had ergens gelezen dat wanneer je met de ONDERHOUDSDOSERING van de antipsychotica stopt (of afbouwt) je weer psychotisch kan worden. Maar ik denk, dat ik toch wel wat beter met stress kan omgaan en mij ook aan een regelmaat en structuur houd.. maar ook kan genieten. Op deze manier kan ik wel 90 worden.. en dat heb ik lang niet gedacht. Misschien heb ik mijn psychosen al ontrafeld, ik heb er ook twee boeken over geschreven (en een uitgegeven bij Boekscout) en ik heb ook het idee, wat mij daarin gebracht heeft. Psychose als ernstige stressreactie zoals mijn psychiater het noemde. Maar misschien heeft dit ook te maken met hoe je in het leven staat, en dan met name tegenover ‘stressfactoren’..?? In ieder geval ga ik stress niet meer uit de weg, zoals veel mensen met mijn stoornis doen, maar ontwikkel coping strategieen om ermee om te gaan, en het om te zetten in een ontwikkelings- en leerproces. Ik zie ook alles als therapie, zoals mijn werk en mijn studie activiteiten. Zo geef ik het een positieve (en helende) draai. En ik wil mezelf niet te zeer verliezen in ‘flippen’ als het allemaal even teveel wordt.. dan ga ik afleiding zoeken of met iemand praten of er even rustig bij zitten/iets ontspannends doen, en dan merk ik dat ik het eigenlijk toch wel aan kan. Niet dat ik mijn dagen/weken propvol plan.. maar soms komt er onverwachts iets bij/tussen. Zoals dat ik afgelopen zaterdag een ongeluk heb gehad, waarbij ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht ben. Ik heb daar nu nog klachten van, en dan komt er allemaal verzekeringsgeregel bij. Toen stond ik ook voor de keuze: flippen, of even tien keer in- en uit ademenen. Gelukkig ben ik nu niet meer gestresst!
En o ja, we hebben ook ZEER WAARSCHIJNLIJK een woning gekregen.. het leven blijft in beweging. Zo gebeurt er vrijwel niets, en zo komt alles tegelijk.
Groetjes
Diana
Diana,
Fijn dat je een psychiater hebt gevonden die wel in je gelooft en die je adviseert om je medicatie af te bouwen.
Zelf gebruik ik incidenteel, indien ik een of twee nachten niet kan slapen, lorazepam, zodat ik wel slaap. Door het zo te doen ben ik er achter gekomen wat er werkelijk speelde bij mij, namelijk afwijzing door mijn moeder. Ze noemde me vanaf mijn 7e ‘duivelskind’, omdat ik een bijna dood ervaring (BDE) had gehad tijdens mijn KNO operatie, waarbij mijn keel- en neusamandelen veel te diep waren weggesneden waardoor ik bijna doodbloedde.
Veel mensen die een BDE hebben overleefd komen anders in het leven te staan en de naaste omgeving heeft dat, al dan niet bewust, in de gaten. Als BDE-er kijk ik anders tegen de dingen aan, met meer afstand van mijn familie waarbij ik niet goed voor mezelf opkwam.
In de isoleercel overleefde ik diverse BDE-en, waardoor ik nog meer afstand nam van mijn familie, die bovendien werden voorgelicht dat ik geen ziekte inzicht zou hebben en niet goed voor mezelf zou kunnen zorgen. Wat natuurlijk onzin is en dat bewijs ik al jaren, alleen wil mijn familie dat (nog) niet zien. Ze komen nooit kijken hoe het met mij en mijn verstandelijk beperkte dochter gaat. Dit getuigt van liefdeloosheid en daar wil ik mijn moeder ook van betichten, door de uitspraak die ze over mij deed als 7 jarige.
Mijn vader hield zich stil en kon ook niet tegen mijn moeder op, omdat ze dominant was en geen ruimte, cq. liefde, gaf.
Bij elk mens is het anders, iedereen heeft haar/ zijn eigen verhaal. Soms komt het door verlating/ scheiding van een van de ouders op jonge leeftijd, soms ligt er iets anders aan ten grondslag, waardoor jij als mens geen veiligheid hebt gevoeld bij je familie. Opname van een van de ouders is net zo traumatisch.
Psychiatrische ziekenhuizen weten dit en bespelen familieleden en zetten hen tegen de patiënt op, zoals mijn normaal begaafde kinderen die mij (nu nog) niet willen zien of spreken, omdat ik geen ziekte inzicht zou hebben (wel dus) en omdat ze als pubers met de psychiaters meedenken, dat ik geen goede zorg kan geven.
Ik heb me uitgebreid laten onderzoeken door Video Home Training en daardoor is het me gelukt om mijn verstandelijk beperkte dochter weer thuis te laten wonen. Puur omdat het niet waar is wat psychiaters zeggen en schrijven over mij, maar waar de Rechtspraak en Jeugdzorg en de Raad voor Kinderbescherming in mee gaan. Terwijl er geen enkel bewijs is dat ik geen goede zorg zou geven, zonder dat te onderzoeken en het tegendeel waar is; ik heb mijn kinderen altijd super goed verzorgd en in de watten gelegd. Het slaat nergens op dat ik gedwongen opgenomen werd in april 2007, een halfjaar na het overlijden van mijn echtgenoot. Ik had mijn echtgenoot tot het laatst toe verzorgd, hij is thuis in mijn armen gestorven. Ik hield me staande met lorazepam, soms in hoge dosering.
Ik weet ook exact wat gebeurde in mijn hersenen zodra ik dreigde te ontsporen in een zgn. psychose. Dit gebeurde tot 2003, daarna ontdekte ik, dankzij onze toenmalige huisarts, de werking van Lorazapam. Ik leed namelijk aan angst- en paniekaanvallen, waarbij ik ging hyperventileren en niet meer durfde te gaan slapen, omdat ik dacht dat ik dood zou gaan. Mijn Limbisch Systeem raakte daardoor van slag, waarbij de Orbitofrontale Cortex (het derde oog) en de Amygdala (gehoor) teveel prikkels doorgaven en de Cirgus Cinguli geen onderscheid meer kon maken of de prikkels gevaarlijk waren voor mij of niet. Mijn dag- en nachtritme, de Hypothalamus, ging in de war, ook mijn hormoonhuishouding raaktin in de war, door de prikpil. De Hippocampus, waar alle voorgaande reacties “onthouden” worden, raakte ook van slag en een nieuwe ontsporing/ psychose was ontstaan.
Hopende je geholpen te hebben met mijn ervaringen, verblijf ik met vriendelijke groet
Diana, mooi dat jij en je psychiater op een lijn lijken te liggen. Een vertrouwensrelatie en een zelfde doel zijn heel belangrijk. En een psychose als stressreactie, dat heet officieel een “reactieve psychose”. Tsja, de een reageert zus, de ander zo. Sommigen hebben een geleidelijke ontwikkeling, anderen een trubulentere, zoals wij. Ik vermoed dat de turbulentere ontwikkeling verder kan gaan dan de geleidelijke. Als je er over heen komt, dan :^) En dan is het ook verklaarbaar: hoe meer en grotere tegenslagen je overkomt, hoe meer je leert, toch? Nietzsche zei al: “Dat wat me niet doodt, maakt me sterker”.
Diana, wat een mooie nieuwe ontwikkelingen. Je kent misschien het boek ‘Your drug may be your problem’ van Peter Breggin al. Hier staan veel tips in, in ieder geval, over hoe het beste af te bouwen van psychiatrische medicatie en wat je dan kunt verwachten.
Ik vond dit http://beyondmeds.com/2012/02/13/taper10percent/ ook een interessant artikel, over dat je schijnbaar het best kunt afbouwen met stapjes van tien procent van wat je op een gegeven moment slikt. Er staan ook links bij van andere sites die mogelijk nuttige info kunnen bieden.
Ps ik ben niet van plan om psychotisch te worden.
Hallo allemaal,
ik ben blij om te lezen dat er mensen zijn die nog kritisch kijken naar diagnoses en behandelingen. Het geeft mij de moed om dat ook te blijven doen. Ik loop nog steeds met een vraag rond en ik hoop dat jullie met me mee willen denken?
kort geleden heb ik de definitieve diagnose bipolaire stoornis gekregen, ik kreeg daar lithium voor maar omdat mijn lijf dit soort dingen weigert werd ik doodziek, ik moest er dus mee stoppen en probeer nu op een alternatieve manier hier mee om te leren gaan.
De vraag die in mijn hoofd rondspookt is deze: “heb” ik een bipolaire stoornis of “ben” ik een bipolaire stoornis?
de daarop volgende vraag is dan: als ik het “heb” dan zou ik het ook weer kwijt kunnen raken, want “hebben” (bezit) kun je loslaten, maar als ik het “ben”, als het een onderdeel van mijn zijn is, dan moet ik er waarschijnlijk iets van leren, de vraag is alleen wat?
Ik heb ooit ergens gelezen (weet niet meer welk boek) dat een depressie een bewustzijn vernauwing is om een probleem op te lossen. Zijn mijn extra beelden niet gewoon boodschappen om met problemen om te gaan, ze een plek te geven. In de kunst wordt gebruik gemaakt van symboliek, zijn wanen niet symbolen om mijn gevoel kenbaar te maken? Is het dan niet gewoon een manier van verwerken? Pauze te nemen en de boel defragmenteren in mijn hoofd?
Maar omdat mijn brein dit doet op deze manier word ik bestempeld als bipolair, of te wel, u loopt niet in de pas mevrouw, u kunt niet bijdragen aan de maatschappij, u kost geld. Dat komt ons niet goed uit! u wordt nu ziek verklaard, want dan kunnen we weer geld aan u verdienen.
Ik geloof in de kracht van die suggestie, dit betekend dat we uitspraken en diagnoses van dokters en mensen met “verstand” vaak voor waar aannemen. Het lijkt me daarom gevaarlijk om uitspraken te doen als, medicatie voor het leven, of uw stoornis gaat nooit meer over.
Dit soort uitspraken kan mensen ontmoedigen of ze laten stoppen met onderzoeken en kritisch kijken naar zichzelf. ze berusten erin en vechten er niet meer voor om naar hun eigen waarheid te kijken.
ik heb nog geen antwoorden, maar ik weet wel dat ik door onderzoek in mijzelf heb ontdekt, dat ik vergeten ben om met mededogen naar mijzelf te kijken. Ik ben vergeten liefdevol naar mijzelf te kijken omdat ik mijzelf zag als een stoornis en niet als een uniek waardevol mens.
Mijn hoofd reageert op deze manier en ik begin het steeds meer te accepteren en waarderen. Vol mededogen kijk ik naar de mogelijkheden die mijn hoofd biedt.
De vraag blijft staan, is het “hebben” of “zijn”? “hebben” we een bipolaire stoornis of is het een onderdeel van ons “zijn”?
ik wil hier graag met jullie over gedachten wisselen.
vriendelijke groet,
Gladys
Beste Gladys, “hebben of zijn”, dat was voor mij ook de vraag een paar jaar geleden. Ik heb daar een stuk over geschreven dat is geplaatst in de PLUSminus, het blad van de VMDB. Het gaat over hoe mijn visie hierover veranderde gedurende mijn proces. Het ging bij mij van zijn -> hebben -> zijn. De eerste “zijn” kwam door het er door overweldigd worden in het begin, het “hebben” door het als een met o.a. medicijnen te beheersen probleem zien, en weer “zijn” doordat ik het integreerde in mijn wezen. Het is een belangrijke kwestie, en ik vind het goed hoe serieus je hem neemt. Die koppeling met “leren” is correct, en dat heb ik dan ook gedaan.
Als je wilt kun je me bereiken via de beheerder van deze site. Ik kan je dan het stuk toesturen. Verder was het ook het onderwerp Ralph Kupka’s (hoogleraar bipolaire stoornissen) inaugurele rede van vorig jaar:
Klik om toegang te krijgen tot Oratie-Prof.dr.R.W.Kupka-VU-14-april-2011.pdf
Dank je wel! ik heb het stuk dat je al gestuurd hebt met veel belangstelling gelezen. Het geeft me al een aanleiding om mijn eigen temperament te onderzoeken en te kijken hoe complex deze interactief is met de stoornis.
ik heb wel belangstelling voor het stuk dat jij geschreven hebt.
vriendelijke groet
Gladys
Gladys, ik kan je email adres niet vinden, sorry. Kun je me een email sturen, of mijn email adres vragen aan de sitebeheerder?
Gladys, mbt ‘heb’ je of ‘ben’ je een bipolaire stoornis… Momenteel geloof ik niet meer in het begrip ‘bipolaire stoornis’. Ik kreeg die diagnose. Alles wat dat betekent is dat ik bepaald gedrag vertoonde dat past binnen een plaatje – een verhaal, een diagnose dus – die bedacht is binnen de psychiatrie, die naar mensen kijkt als ‘psychisch ziek’, wat betekent dat men vindt dat er biologisch gezien iets ‘mis’ is met je waarvoor je dan (onderdrukkende) medicijnen moet gebruiken. (Al lees ik dat er nooit echt bewijs is gevonden in de wetenschap voor de theorie dat het iets biologisch is).
Ik BEN iemand die dat bepaalde gedrag vertoonde, om redenen die ik naar verloop van tijd steeds beter ben gaan begrijpen (en verhelpen). Redenen die weinig tot niets te maken hebben met wat de psychiatrie erover zegt.
Ik BEN een gevoelig mens die niet altijd ‘mee kan’ in de hedendaagse maatschappij met haar eisen en jachtigheid, bijvoorbeeld. Ik BEN zus en niet zo. Een ander is weer zo en niet zus.
Ik HEB een diagnose gekregen. Dat ik die kreeg betekent niet dat ik het ermee eens moet zijn. Of ik een ziekte ‘HEB’ kan ik betwijfelen, het is in elk geval geen fysieke ziekte, zoals ik het bekijk. Ik HAD emotionele en psychologische problemen die leidden tot gedrag waarvan de psychiatrie het plaatst in de hoek ‘bipolair’. (Soms heb ik zulke problemen nog, maar niet meer in een mate waarvoor men me wil opnemen.).
Dus ik denk eerder dat de psychiatrie (en de maatschappij in een aantal opzichten) het handig vindt om een woord ‘bipolair’ of ‘manisch depressief’ op mij te plakken. het begrip ‘bipolaire stoornis’ is een concept, geen bestaand iets (wat mij betreft).
Ik kan er soms mijn ervaringen wel mee beschrijven aan mensen die hier niet zoveel vanaf weten. Als ik zeg wat ik beleefd heb en wie ik ben begrijpt men het niet zo goed, zeg ik ‘ik kreeg een diagnose manisch depressief’ dan zegt men ‘ah’…. Dan weten ze opeens waar ik het over heb (denken ze). Al leidt dat vaak niet tot een echt beter contact (ik heb heel wat bemoedigende en meewarige schouderklopjes gehad na zo’n mededeling).
Gladys, mijn persoonlijke idee is dus dat je veel beter af bent als je op het spoor blijft denken van ‘symbolen’ en ‘beelden’ en uitingen van je gevoel dan wanneer je uitgaat van termen als ‘bipolaire stoornis’ en ‘ziekte’.
Je schreef dat als je het ‘bent’ je er iets van moet leren. Ik denk zelf dat je niet iets moet leren van de diagnose of van dat men je ‘bipolair’ noemt maar van de dingen die speelden in je leven voordat je de ‘symptomen’ kreeg. Dat je moet kijken naar wat je voelt en wat je hebt meegemaakt en wat je nodig hebt om in emotionele en psychologische zin zo sterk en gezond mogelijk te zijn. Hoe je van jezelf kunt leren houden en van de wereld, bijvoorbeeld. Dat is mijn eigen ervaring.
Ik denk dat als iemand deze dingen langere tijd doet, dat hij of zij dan na verloop van tijd de stoornis niet meer ‘heeft’. (En ook geen medicatie meer nodig heeft). Al zullen vele psychiaters het hier waarschijnlijk niet mee eens zijn.
Goed uitgelegd allemaal Christina. De laatste psychiater (io )waar ik mee te maken kreeg had zelf volgens mij nb asperger (wellicht zonder dat ie zich daar bewust van was), dat geeft natuurlijk niet, maar om dan anderen maar weer een label op te willen plakken schandalig. Bovendien vertelde deze me, dat ik niet auto mocht rijden met de medicatie en ws wel voor 2 jaar niet.(en mijn werk dan!!!!!) Dit heb ik tot op de bodem uitgezocht, grote flauwekul althans met mijn dosering (nu gestopt overigens) Hij wilde me echter op een flinke dosering zetten en dan ook nog in depotvorm. Mijn eigen psychiater waar ik al 4/5 jaar 2x per jaar kwam heeft me ook volledig laten zitten, hoewel hij vermoedde dat ik tegen psychose aanzat, daar niet om ingegaan en toen het dan toch misging me minimale hulp bieden, terwijl ik bijna nooit een beroep op hem deed.Schandalig allemaal, ik heb met hem dan ook gekapt en heb nu geen contacten meer met hem of wie dan ook van dat hoegenaamde vakgebied.
Dank je wel voor je mening!
Ik bedoel ook inderdaad dat ik wat zou kunnen leren van de episodes waar ik door heen ga, niet van het labeltje bipolair.
Ik blijf verder op zoek naar antwoorden en oplossingen om mijzelf en mijn buien beter te leren begrijpen.
vriendelijke groet
Gladys
Hallo Christina,
Zoals jezelf schrijft, gaat het erom dat je jezelf accepteert en lief hebt. Door op een gezonde manier naar mezelf te kijken en door mezelf als positief te zien, daardoor gaat het goed. Ik sta geregeld voor de spiegel en zeg tegen mezelf dat ik er leuk uitzien en dat ik het goed doe. Terwijl ik eigenlijk overgewicht heb en op een andere manier ook niet altijd even mooi ben. Toch maak ik mezelf positief door lief voor mezelf te zijn.
Frederika
Beste Gladys,
Je zou kunnen zeggen je hebt het (tijdelijk).Bij mij jaren geleden ook door een psychotherapeut die noemer gegeven. Maar wisselende stemmingen kunnen het gevolg zijn van trauma.s hetgeen bij mij het geval was. Ik had ptts eigenlijk deed dit meer recht dan ook nog eens bipolair daarbovenop te willen diagnostiseren. Maar ja diagnostiseren willen ze maar al te graag niet waar. Ik denk dat je het zo kunt zien het is ooit ook maar door iemand bedacht, mensen willen zo graag grip krijgen op wat dan ook maar. Als je idd doorgaat jezelf met liefde te bejegenen, als je stapsgewijs je traumas, opgelopen beschadigingen ed onder ogen ziet, dan kun je wellicht dat hele bipolaire achter je laten.Herinner je je gezonde zelf en werk daarvanuit.
Ik heb tot mijn 23e nooit wat gemankeerd, dat heb ik me altijd voorgehouden, daar gaan we toe terug, en dan nog beter.
Dank je wel voor je reactie, ik ervaar dit ook een beetje zo, men wil het beestje graag een naam geven, dat is op zich nog niet zo erg, maar ze willen je doen geloven dat je het voor altijd en eeuwig bent.
Dan zou het “vast” staan, maar ik heb geleerd dat er nooit iets “vast” staat, het bestaan is aan verandering onderhevig.
over het terug gaan, ik zag ooit een meneer op tv die volledig verlamde mensen genas. de mensen hadden vaak een ongeluk gehad en daarbij een nekwervel gebroken. volgens de medische wetenschap is zo’n breuk definitief. De meneer legde uit dat ieder mens die “gezond” is geboren een blauwdruk heeft om weer gezond te worden, het is ook de staat waarin het lichaam zich het liefst bevind, maar dat door trauma het lichaam dit vergeet. De meneer hielp lichamen zich de blauwdruk weer te herinneren, hij sprak voortdurend tegen het lichaam, ging er vol mededogen en met veel liefde mee om. Hij herinnerde lichaamsdelen hoe ze zich moesten bewegen door ze te bewegen. er waren mensen die hier baat bij hadden en weer controle over hun lichaam kregen.
er is geen wetenschappelijk bewijs voor, maar er schuilt wel iets waardevols in.
Wanneer je blauwdruk van nature gezond is, is het misschien mogelijk om daar gebruik van te maken. Maar pas op dat je dit niet aan een leeftijd verbindt. Een leeftijd is niet alleen een nummer maar een hele staat van zijn van dat moment. Er is geen weg terug in de tijd. De originele blauwdruk is wel zo oud als je nu bent, is gewassen, geschoren, heeft in de zon gehangen enzovoort.
Ik probeer daarom te kijken wat ik NU moet doen/denken om zo dicht mogelijk bij het “gezonde” origineel te komen.
De mensen die, die meneer behandelden gingen vaak door diep verdriet en verwerkingsprocessen heen, dit kostte veel tijd en energie. Ik laat mij hier niet door ontmoedigen, ik heb de rest van mijn leven nog om te leven, dus ik heb tijd zat.
vriendelijke groet
Gladys
Gladys, je hebt een goede kijk op het geheel. De psychiatrie gebruikt labels om te kunnen helpen. Zo gaat dat in onze maatschappij. Sommigen staat dat niet aan, en die verblijven bijvoorbeeld een tijd in India. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb er van mijn 18e tot mijn 51e (nu) over gedaan om er achter te komen hoe het met mij zit, in samenwerking met de psychiatrie en medicijnen. Het ging niet altijd goed, maar zo ging het nu eenmaal. Ik probeer door mijn bijdragen op deze site de toekomstige behandeling te verbeteren.
Een psychose is misschien wel een gezonde reactie op (teveel, verkeerde) stress, je gaat in je onderbewuste zitten en je ‘droomt’ terwijl je wakker rondloopt. Ik vind dat altijd een fijne ervaring. Alleen kan ik dan met niemand praten, en al helemaal niet met een psychiater. Daar word ik vervolgens helemaal gek van en dan word ik opgenomen.
Omdat ik met niemand kan praten als ik ‘psychotisch’ ben.
En DAT zouden psychiaters moeten doen.
Diana
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn beelden, die ik liever visioenen noem niet altijd vervelend vind. Ze geven me inderdaad ook wel eens een prettige ervaring. Maar wanneer ze gepaard gaan met angsten zijn ze heel bedreigend.
In de loop van de tijd heb ik wel geprobeerd om mijn standpunt te veranderen t.a.v. deze episodes omdat ze niet altijd even gezond zijn. Op dit moment ervaar ik ze niet meer als kermis attractie waar ik zomaar in beland en die ik volledig uit moet zitten, maar meer als een film die zich in mijn hoofd afspeelt.
Dit kostte flink wat oefening en ik heb ook een hele tijd antidepressiva geslikt om me hierbij te helpen.
Een tip is misschien om je “dromen” op te schrijven en te omschrijven wat ze voor je betekenen. geven ze je angsten of je verlangens weer?
Ik heb wel altijd geleefd volgens de volgende regel:
Je staat van zijn, wat je doet of wat je denkt, mag JEZELF of een ANDER nooit schaden!!!!!
Wanneer dit wel gebeurt of dreigt te gebeuren, vraag dan om hulp.
vriendelijke groet,
Gladys
Gladys, dat “niet schaden” heb ik me ook altijd voorgehouden. Ik vond mijn veranderde bewustzijntoestand altijd vervelend en angstaanjagend. Dat komt misschien ook doordat ik het leven altijd bij volle bewustzijn wil leven, om er zoveel mogelijk van te leren, en onder het motto dat je vanzelf wel eens in een andere bewustzijnstoestand terechtkomt. Bijvoorbeeld bij liefdesverdriet, of het overlijden van een naaste. En nu overkomt juist mij zo’n bipolaire stoornis! Wat ook bijgedragen heeft is dat ik 100 % “clean” ben, ik drink niet, blow niet, enz. En ik ben eerder een “thrill avoider” dan een “thrill seeker”. In mijn geval leek angst een goede raadgever. Ik kon mijn denkproces, zeker later, min of meer onafhankelijk waarnemen, dacht “Dit is niet helemaal normaal”, en nam dan zo goed en zo kwaad als het ging maatregelen. Pas later kwam ik er achter dat een doel van sommige oosterse meditatietechnieken is je eigen gedachten te bestuderen. Dat heb ik door de bipolaire stoornis vanzelf geleerd. Ik lag vaak op de bank liggend naar muziek te luisteren en na te denken. Wist ik veel dat dat ook een soort van meditatie was.
Diana, ik vond een psychose niet fijn, deed er alles aan om er uit te komen, en ben misschien ben ik daardoor ook wel nooit opgenomen.
Beste Jsgn
ik weet niet of dat een verband heeft, want er zijn mensen die genieten van een psychose, die nooit opgenomen worden en mensen die helemaal geen psychose willen hebben, die wel opgenomen worden.
Groet
Diana
Diana, je maakt me nieuwsgierig. Kun je een voorbeeld geven van het genieten van een psychose en niet opgenomen worden? Ik ken dit niet. Wat voor type psychose is dat dan? En in wat voor omstandigheden is dat? Als je tussen de mensen zit (gezin, werk, …) lijkt het me moeilijk een psychose te hebben en dat niet te laten merken. Met een grote kans op opname. Althans, dat was mijn ervaring.
Hoi Jsgn
ik ken een stuk of drie mensen, die chronisch psychotisch zijn, weinig medicatie gebruiken en een gezin hebben met kinderen. Blijkbaar kan dat dan, ik zou het ook niet weten. Ik weet alleen dat die mensen bestaan, en dat ik er een paar van ken.
Ik vind mijn eigen psychosen zelf ook best prettig, maar ze zijn blijkbaar zo hevig dat ik (uiteindelijk) wel in de opname beland. Dus ik weet niet wat het verschil is met die mensen. Misschien kunnen ze ondanks dit toch nog een normaal leven leiden, binnen grenzen dan (ze hebben bijvoorbeeld een uitkering).
Een psychose hoeft zeker niet tot opname te leiden. Mijn vriend had er ook een en is gewoon thuis gebleven. Hij heeft zelfs de medicijnen geboycot. Hij is door steun van zijn familie uit de psychose gekomen. Psychose hoeft niet automatisch een opname (met medicijnen) te betekenen, wanneer hij niet te erg is. Wanneer iemand nog vrij normaal kan functioneren kan hij of zij thuis blijven ondanks dat hij of zij psychotisch is. Het komt meer voor.
En een man die ik ken die geniet van zijn psychose, is (dus) chronisch psychotisch maar kan toch vrij normaal functioneren. Hij heeft een vrouw, een kindje en een uitkering.
Diana, bedankt. Ik stelde de vraag omdat ik vermoed dat als je van een psychose geniet je een grotere kans hebt jezelf er in te verlizen. En dat dan de kans op opname ook groter is. Na je antwoord vermoed ik dat ook nog steeds. Ik heb er nooit van genoten, en ben nooit opgenomen geweest. Ruim twintig jaar geleden ben ik bijvoorbeeld ook opgevangen door mijn familie. Het pobleem daarvan is dat de oorzaak van een psychosen te maken kan hebben met die familie. Dat was bij mij het geval. Dan krijg je te maken met zaken als “expressed emotion”.
Mijn psychoses begonnen fijn.Mijn eerste begon door heel veel stress in de relationele sfeer en ik er ineens achter kwam dat ik de uitverkorene was.Ik werd letterlijk bernadet van lourdes. Maar omdat zelfs bernadet van lourdes niet alle mensen kon redden,ging het helemaal de andere kant op met duivel en zo.
Een zo,n angstige ervaring dat ik uiteindelijk wegraakte al wandelde ik wel door het huis,vertelde ze me.Ik kwam ook op een afdeling dus.
Alles jaren lang gedaan om psychoses te voorkomen,direct haldol weer genomen als ik ook maar iets dreigde te voelen.
Moeilijk vaak want het begin is in mijn geval dan wel fijn.Ik trek me terug,kijk naar zwaluwen boven me en de bloemen in mijn tuin en voel me dan ook echt gelukkig. Dan greep ik of mijn man dan ook wel in,dus weer de haldol.
In zo,n toestand voelde ik zoveel liefde,kon zelfs vertellen tegen mijn man of de hond links of rechtsaf zou slaan als die voor ons liep.
Het was net of ik een diepere verbinding had met de natuur en mensen om me heen,alleen ging dat altijd mis als ik niets in nam er tegen.
Mijn motto toen was dan ook dat ik maar beter niet te gelukkig kon worden.
Bij mij is het echt stress in de relationele sfeer,toen mijn eerste echtgenoot en mijn moeder en ook veel te veel van mezelf willen geven.
me letterlijk weg gegeven.
Van mijn eerste man ben ik gescheiden met mijn tweeede man heb ik een betere relatie al moet ik goed op mij zelf letten.
Nog steeds heb ik het gevoel dat ik alles moet kunnen,een goede moeder,een goede echtgenote,op mijn werk heel goed zijn,mijn hond moet ook een leuk leven en zo creëer ik wel erg veel moeten om mij heen.Dat ben ik nu aan het doorzien en zie nu ook dat ik te veel heb willen doen voor mijn gezin en familie.
Door mijn psychose meer te zien als ego’s en niet zo zwaar beladen als god en duivel heb ik mijn psychoses kunnen aangaan.
Ergens op Psychose Anders staat hoe.
Mijn ervaring is ook dat ik het voor mij heel belangrijk is dat ik voor mijzelf leef dat in eerste instantie daar mijn verantwoordelijkheid ligt.
Mijn kinderen zijn volwassen dus dat is nu gemakkelijker.
Zo nam ik ook niet zomaar aan wat mijn SPV-er mij vertelde,bijv.contra-gedrag bij het manisch zijn of depressief zijn.
Het voelde onbewust toch weer alsof ik iets deed voor een ander,zoals mind fulness ook zo iets met van die dingen die ik moest doen.
Ik deed ze ook steeds weer met de bedoeling in mijn hoofd dat ik dan beter zou worden.
Dat werkte totaal niet.
totdat ik eens geraakt werd door een site waarop stond over mind fulness en ik ineens het voelde in mijn hele ziel,dat dat toch een weg er uit was.
Zo ook contra gedrag.stiekem van binnen vond ik mijn manie wel leuk,het leek alsof ik alles onder controle had.Mensen vonden mij adrem,gezellig en ik moest voorla eens langs komen.
Totdat ik eens iemand op TV zag en ineens voelde “zo wil ik zijn’ En zag ik dat mijn manische kant helemaal niet zo was.
Op dat moment voelde ik ook dat ik er aan toe was om er afscheidt van te nemen en kwam de kracht ook van binnen uit om contra gedrag te gebruiken.
In ieder geval heb ik dit allemaal zo ervaren en voel dat er nog een lange weg te gaan is ook nu manisch depressief en psychoses niet meer aan de orde zijn.
(vanwege technische problemen, hier een reactie van Christina op mail van Caroline (https://psychoseanders.wordpress.com/2012/02/02/genezing-een-waanidee/#comment-1216)
Caroline, je vroeg naar het minderen van Seroquel. Ik heb me niets aangetrokken van het beschermlaagje. Gewoon de tablet van 25 mg doormidden snijden en dan die helft ook weer doormidden. Dan krijg je soms wat ongelijke stukken, maar ik heb daar nooit veel last van gehad. Nam ik de ene dag een wat groter brokje, de dag erna eentje die wat kleiner was…. Per twee dagen kreeg ik dan toch een gemiddelde, zo rekende ik.
Je kunt je psychiater vragen om de apotheek capsules te laten maken van een kleinere dosering. Ik kreeg capsules van 2 mg en later van 1 mg. Máár… dat wil men slechts voor een aantal weken doen, daarna weigert men zo’n opdracht. Bij mij met de redenering dat het ‘geen logische behandeling was’, zo’n lage dosering, of iets dergelijks. Het kost natuurlijk veel tijd (en dus geld) om zo’n capsule te maken, ik denk dat dat met de hand gebeurt. Houd er dus rekening mee dat je maar een beperkt aantal van zulke capsules kunt krijgen.
Ik ging zelf van ca. 6 mg (een kwart van een tablet van 25 mg) naar capsules van 3 mg, die slikte ik een maand lang, daarna ging ik naar 2 mg, daarna naar 1 mg. En vandaar: poef, naar niks meer.
(Ik ben van plan binnenkort een artikel te schrijven over hoe dat was en waar je volgens mij rekening mee moet houden als je helemaal stopt).
Sommige mensen gaan minderen door om de dag nog een pilletje te slikken en dan de andere dag niet. Ik heb gelezen dat dat niet aan te raden is; op die manier werk je ontwenningsverschijnselen juist in de hand schijnbaar.
Ik klief mijn Camcolit tabletten met beschermlaagje ook gewoon met een pillensnijder. Die van mij kan ook verpulveren, dan houd je dus poeder over. Er zijn weegschaalen voor kleine hoeveelheden te krijgen. Maar ik denk niet dat die een nauwkeurigheid hebben van 1 mg. Je zou ook van het poeder gelijke porties kunnen maken.
Genezing van een “bipolaire stoornis”?
In mijn geval een opeenstapeling van kleine en grotere angsten.
Angsten overwinnen. Begin te werken aan de kleine angsten. Dan weet je de weg en ken je de tevredenheid als het gelukt is (zelfvertrouwen). Vervolgens werken aan de grotere angsten. Neem de hobbels! Bij mij duurde die weg 10 jaar. Het zelfvertrouwen groeit met de jaren. De angsten verminderen. Als er geen depressies, psychoses meer zijn. Geen angsten die je leven beinvloeden. Dan ben je genezen.
Als de angsten, depressies, psychoses langere tijd verdwenen zijn. Begin dan pas na te denken over je medicijngebruik.
Een probleem voor mij was dat angsten en psychoses door lithiumgebruik voor langere tijd min of meer verdwenen waren. Dus lithium zelf zorgt er voor dat je minder goed beslissen of je het nog nodig hebt of niet.
Ik denk dag het er om gaat dat je een bepaalde angst bewust overwint. Zodat deze geheel verdwenen is en niet op laag pitje staat. Het gebruik van lithium en/of een pammetje kan alleen maar handig zijn om een bepaalde angst te overwinnen. Maak gebruik van de situatie / medicatie / zorg. Geef niet de schuld aan medicijnen. Zoek de oorzaak dichtbij. Het doel moet zijn om angsten kwijt te raken / aan jezelf werken. Medicijngebruik verminderen of stoppen met medicijnen is een verkeerde doelstelling. Als angsten uiteindelijk verdwenen zijn is dat vraagstuk pas aan de orde.
Het nadeel van medicatie kan zijn dat het je niet in staat stelt goed in contact te komen met je gevoel/je intuïtie, waardoor het ook lastiger kan zijn om echt angsten/trauma’s onder ogen te komen en te hanteren.
Je bent als het ware té versuft om werkelijk je angsten te kunnen aanpakken en gebruik te kunnen maken van je zelfhelend vermogen.
In die zin zou er een relatie kunnen zijn tussen het afbouwen van medicatie en het weer terugkrijgen van je gevoel dat nodig is om jezelf te confronteren met de oorzaken waardoor je even ‘gek’ geworden bent.
Ik ben het met je eens dat het stoppen met medicijnen niet het doel dient te zijn, maar ik denk wel dat medicijnafbouw vaak een onderdeel is van het kunnen voelen en hanteren, wat in mijn beleving toch wel nodig is om werkelijk je angsten te kunnen aanpakken.
Als je in een antipsychotica-waas leeft is het moeilijk contact leggen met je hart.
Zomaar pats boem met medicatie stoppen is vaak geen goed idee.
Vaak zijn de hersenen afgestemd op bepaalde medicatie waardoor informatie van buitenaf anders binnenkomt dan normaal. Ook daar reageren hersenen, en jij met je gemoed, op. Na het verwerken van je emoties, met gesprekken, waarbij je je angsten en gevoelens kunt delen met een betrouwbaar iemand, zou het kunnen dat je medicatie kunt afbouwen/ helemaal kunt stoppen met medicatie.
Afbouwen van medicatie moet je niet doen als je zelf niet weet welke oorzaak je psychose had en hoe je dat een volgende keer zou kunnen voorkomen. Kans dat je weer gaat hyperventilerenen/of slapeloze nachten krijgt, zijn dan meer voor de handliggend.
dat het niet altijd makkelijk is en je soms moet bijstellen in je keuzes aangaande het afbouwen van medicatie, is me nu weer duidelijk. Ik ben in april gestopt met seroquel, de laatste 25 mg, nadat ik in januari was gestopt met 200 mg seroquelXR. Nu, na een lichte depressie door een onvoorziene omstandigheid, ben ik toch maar weer de 25 mg gan slikken. Eigenlijk alleen omdat ik dan zo goed en lang slaap..
Maar goede slaap is essentieel bij het dealen met bipolaire stoornis dus ik vind het een goede keuze en baal er niet van.
Bij mij is er geen verwerking van het verleden meer te doen (nu ik 48 ben) maar aan verwerking van heftige dingen in het heden heb ik gewoon veel werk. Geen journaals kijken behalve het jeugdjournaal heb ik zelf in de hand, maar een heleboel overkomt je gewoon en dan blijkt de gevoeligheid weer groot te zijn. Leven met 100 leefregels en copingstrategien en contragedrag vind ik niet erg. Dat doe ik liever dan met medicatie, en met redelijk succes.
groet,
Caroline
Beste Caroline,
Ik heb je laatste seroquel-reactie, en vorige gelezen. Het minderen met medicatie is een heel persoonlijke zaak. Ga vooral op je eigen ervaring af. Er is een grens aan de gevoelens van depressie en angst die je kunt en wilt verdragen. Ik ben in krap een jaar van 1200 mg naar nu 100-200 mg (om de dag) gegaan. Het was een heel turbulente tijd, waarbij ik geregeld op de rand van manie/psychose zat. Dat ik dit vol kon houden was omdat ik net als jij al zo’n 30 jaar ervaring heb, waardoor ik ook van die stabiliserende leefregels heb. Maar ook omdat ik alleen woon, en mijn baan opgezegd heb om interessantere dingen te doen. Daardoor kan ik mijn eigen tempo aanhouden, mijn eigen tijd indelen.
Depressies duiden voor mij op een overdreven georiënteerdheid op het verleden, manies idem ditto op de toekomst. Dat zijn allebei hele moeilijke toestanden, waar je liefst van af wilt. Dat er geen verwerking meer mogelijk is bestrijd ik, want juist dit heb ik de afgelopen paar jaar gedaan. Mijn moederbinding was bijvoorbeeld veel te sterk, ik maakte me teveel zorgen om haar. Daar heb ik aan gewerkt. En dan blijkt dat er beweging in komt: mijn moeder gaat nu naar een bejaardenhuis. Op zich zijn dit diezelfde “heftige dingen in het heden” die jij beschrijft. Veranderingen in het heden dragen bij tot verwerking van het verleden, dat in een ander daglicht zien. Maar dat je je af en toe emotioneel isoleert, omdat je bijv. het negatieve economische nieuws er niet ook nog eens bij kunt hebben, dat is heel begrijpelijk. Vergeet niet: je hoort bij de gevoeligste mensen. Ik voel me een soort windvaantje voor stemmingen om je heen.
Tenslotte, ik las over je schuldgevoelens. Die ken ik goed. Zo voelde ik me schuldig over de geïsoleerde positie van mijn (bipolaire) vader in het ouderlijk gezin. Ik las laatst “De anatomie van liefde – de energie van het hart in relaties” van Riekje Boswijk-van Hummel. Ze schrijft heel simpel over zaken als spijt, vergeving en schuldgevoelens. Daarom is het heel krachtig, en heeft het mij geholpen.
Hi Jsgn,
mooi geschreven, dank je. T.o.v. mijn ouders is het contact dat al goed was de laatste jaren sterk verbeterd sinds mijn broer en zus ook kinderen hebben. Wat betreft verwerken, ik denk eerder dat ik in een groei zit waar ik deels uit een soort angst mezelf tegenhoud. Bijvoorbeeld in mijn relatie (pas 1 jaar), ik weet dat er meer diepgang te halen is, mooiere communicatie, maar houd vast aan wat bekend is omdat ik altijd alles wil weten en begrijpen ipv voelen. Hier en nu beleven ipv alle kanten op associeren met gedachten.
Even iets misschien heel anders..
Kennen jullie het fenomeen oorwurmen? Dat je irritante muziek-lusjes van 6 a 8 sec. in je hoofd hebt? Die niet mooi klinken? Toen ik 7 was heb ik ontdekt dat ik tegen de verveling op school een ‘radio’ met muziek en fantasien in m’n hoofd kon hebben, en tegelijk opletten en sommen maken. Dit systeem werkt nu tegen me, want ik denk dat ik met 1 gedachte-lijn, of aandachts-lijn de wereld wil ervaren, kan ervaren, zonder konstant de deuntjes. Dat er dan juist verrijking komt.
Ik ben heel benieuwd of iemand dit herkent, en misschien een oplossing vond..
groetjes, geniet van het zonnetje,
caroline
Voor mij duidt angst op onverwerkt verleden, en/of angst voor de toekomst (die door het verleden komt, want dat is het enige dat je meegemaakt hebt). Je alles willen weten en begrijpen herken ik. Bij mij kwam het door de onveilige gezinssituatie waarbij ik mijn gevoel op een laag pitje heb gezet. En zo werd ik heel verstandelijk, maar bleef heel gevoelig. De als kind ervaren emoties zijn er later uitgekomen. Ik hoop eerlijk gezegd ondertussen allemaal :^) ! Daardoor heb ik nu weinig angst voor de toekomst, en ben ik er mee bezig die vorm te geven. Vorig jaar had ik voor het eerst ook een langere relatie (~ ¾ jaar).
Ik speel al meer dan 30 jaar gitaar, en af en toe blijft muziek irritant lang hangen. Ik ken dus je oorwurmen, maar lang niet zo intens als jij, als ik het zo lees. Nu kan mijn hoofd soms helemaal leeg zijn, dat ik nergens aan denk en weinig voel. Dan kan ik dus “oordeelloos waarnemen” zoals dat in meditatiekringen zo mooi heet. Dus niet gekleurd door emoties (voelen) of oordelen (weten). Dat komt dan daarna.
Alice Miller schreef in haar boek “In den beginne was er opvoeding” over. Ze schreef dat kinderen gedrag van ouders overnemen en dat de opvoeding soms zo streng is dat gevoelens niet aan de orde mogen komen en niet verwerkt worden. Ouders brengen hun eigen onverwerkte gevoelens over op het kind. Vaak zijn ze zelf ook streng en met onbegrijpelijke regels opgevoed en dat dragen ze over op hun kind. Ik kon er in elk geval niet tegen, zoals mijn moeder op mij reageerde en haar eigen dogma’s en regels oplegde aan mij, zonder dat ze ruimte liet voor mijn gevoelens. Ik was heel vaak ziek als kind. Ik heb vele bijna dood ervaringen overleefd, maar ik mocht er niet over spreken. Want toen ik dat deed zei ze dat ik “duivelskind” was, omdat ze streng christelijk was opgevoed en omdat ze eigen angst projecteerde op mij. Ik ben later als jong volwassene zeer angstig geworden van de dogma’s van mijn moeder, vooral toen mijn vader overleed en ik mijn gevoelens niet mocht laten zien, omdat mijn moeder alle aandacht voor zichzelf, als weduwe, opeiste.
Een psychose, angst, wordt geboren uit eenzaamheid, zo is mijn ervaring.
Psychiaters weten het wel, ze weten ook wel dat luisteren de oplossing zou brengen, maar ze moeten zien dat ze bedden gevuld krijgen in hun ziekenhuizen, en ze moeten medicatie voorschrijven, zodat ze verzekerd zijn van werk en zodat ze niet buiten hun vakgroep vallen.
Frederika, ik ben het in grote lijnen met je eens, maar zeker niet met wat je over psychiaters zegt.
Dat geeft niets hoor jsgn3, dat je het niet eens bent met mij, over de psychiaters. Hoogstwaarschijnlijk heb je er nooit zo tegen aan kunnen kijken, zoals ik dat doe. Als vrouw van een arts weet ik hoe het werkt in (psychiatrische) ziekenhuizen. Eigenlijk hoor ik het niet te verklappen, en valt het onder het beroepsgeheim van mijn man, maar aangezien hij dood is en ik zo mishandeld werd door de GGZ, vind ik dat ik openbaar mag maken wat ik in het belang acht voor de verandering ten goede van mijn medemensen.
De opleiding tot psychiater is lang en heel duur, die opleiding moet op een bepaalde manier “verdiend” worden met patiënten.
Wie die patiënten zijn, maakt niet uit, jij, of ik, of iemand anders, maar er moeten patiënten zijn die bedden vullen waardoor het ziekenhuis kan blijven draaien en waardoor jonge artsen in opleiding tot psychiater opgeleid kunnen worden tot het vak.
Psychiaters in opleiding moeten voorbeelden hebben en die voorbeelden zijn jij en ik, opdat ze hun werkmethoden kunnen leren afstemmen op de patiënt. Ze weten (onbewust) zelf wel dat het niet helpt wat ze doen, maar ze kunnen als jonge arts niet tegen hun opleider, de professor, ingaan en ze mogen als jonge arts ook niet tegen spreken, zo zijn de regels en daar moet elke student zich aan houden.
Je mag er gerust heel anders over denken, maar ik vind dat ik gerust de waarheid mag vertellen, zonder dat ik iemand te kort wil doen.
Beste Frederika, aan alles zitten meerdere kanten. Een mes kun je bijvoorbeeld voor iets goeds en iets slechts gebruiken. En dan nog blijft de vraag: wat is goed en wat slecht? Je suggereert dat het in de psychiatrie alleen maar om geld gaat, “dat het niet helpt wat ze doen”, dat jij “de waarheid” weet. Ik denk dat je slechte ervaringen met de GGZ je tot dit soort zwart-wit uitspraken brengen. Daarmee leg je de oorzaak van die erveringen buiten jezelf. Het gevolg kan zijn is dat je de buitenwereld wilt veranderen, en niet jezelf. Dat lijkt me moeilijk, en niet de beste manier.
Je mag het zwart-wit ervaringen noemen. Het zijn mijn ervaringen met de GGZ, en ik herken bij anderen die opgesloten zitten en zaten hetzelfde, dus ben ik niet de enige die op die manier tegen de GGZ aankijkt.
Uiteraard zullen er goede psychiaters zijn, die het beste met hun patiënt voorhebben en die er alles aan doen om die patiënt voort te helpen en te zorgen dat je als mens wordt behandeld en je verhaal mag doen, waarbij er ingegaan wordt op jouw problemen, vragen, onzekerheden en waarbij jij afgeholpen wordt van de zware last die je droeg, maar die niet van jou is.
Geweldig als je zo’n psychiater/ hulpverlener, treft, en ik begrijp dat je die ervaring hebt, waardoor je denkt dat ik zwart-wit denk.
Ik trof op 20 jairge leeftijd, voordat ik opgenomen werd in de psychiatrie, een psycholoog die me liet uitpraten over mijn problemen, die me tot steun was en die me niet veroordeelde, waardoor ik me een stuk beter voelde en opgelucht was dat ik mijn verhaal had kunnen doen.
Mijn moeder leed aan het Munchhausensyndroom leed, en zij zorgde er een paar jaar later voor dat ik opgenomen werd in de GGZ: De psychiater van de PAAZ afdeling, en later in een psychiatrisch ziekenhuis, heeft ooit naar mijn verhaal geluisterd.
Het heeft een haartje gescheeld, of ik had geen vrij leven meer gehad, omdat ik telkens weer afhankelijk werd gemaakt van de GGZ, zonder dat er serieus naar mijn levensverhaal was geluisterd.
Ik heb een hele knok moeten maken, een halfjaar na het overlijden van mijn man, om vrij te komen uit de GGZ en om vervolgens bij een vrijgevestigd psychiater te komen. Ondertussen waren mijn kinderen uithuisgeplaatst door jeugdzorg.
Ik woon buitenaf, in een heel groot huis, mijn man was dood, mijn kinderen waren uit huis…. Waarschijnlijk besef je niet dat het vreselijk is wat ik doorstaan heb.
Uiteindelijk kwam ik dus bij die vrijgevestigde psychiater, die wel wile luisteren, maar die ik niet mijn zielenroerselen kon vertellen, uit angst veroordeeld te worden.
Mijn homeopatisch arts heeft altijd achter mij gestaan, hij begeleidde mij tijdens het ziekbed van mijn man, en direct daarna kon ik ook bij hem terecht.
De gedwongen, gearrangeerde, door huisarts en kinderen, heeft ervoor gezorgd dat ik niets meer overhad toen ik weer thuis kwam.
Jammer dat je denkt dat ik zwart-wit denk, want ik weet dat er dokters zijn die wel willen helpen.
Maar ik houd mijn leven liever zelf in handen, waarbij ikzelf de beslissingen neem, over de dingen die goed zijn voor mij.
Ik zou nu niet weten waarom ik moet veranderen?
Voor wie moet ik veranderen? En waarom?
Ik leef samen met mijn verstandelijk beperkte dochter.
Ik doe vrijwilligerswerk voor een alleenstaande oude man: ik doe boodschappen voor hem, ga met hem naar de specialist, help vragenlijsten in te vullen voor de dokter, ga met hem naar verschillende artsen, in verschillende ziekenhuizen.
Ik ga naar de sportschool waar ik leuke, sportieve en aardige mensen ontmoet.
Ik pas me redelijk snel aan en zou niet weten waarom ik nu iets moet veranderen, of anderen moet veranderen.
Het enige wat ik wil is dat de GGZ eens ophoudt mij zo negatief te betuttelen, waarbij ik ziek gemaakt werd met medicatie en waarbij mijn gezinsleven me volledig is ontnomen. Ze schrijven dat ik niet goed voor mij zelf en anderen kan zorgen?: Maar de bewijzen daarvoor moeten nog steeds geleverd worden: Het lijkt me dat ik het tegenovergestelde bewijs.
Ik verander mezelf telkens weer, pas me aan aan de zorgvraeg van anderen, en ik zie niet dat de buitenwereld moet veranderen, behalve de GGZ die zonder pardon mijn leven heeft verwoest.
“Geweldig als je zo’n psychiater/ hulpverlener, treft, en ik begrijp dat je die ervaring hebt, waardoor je denkt dat ik zwart-wit denk.” : ik heb verschillende ervaringen. ~20 jaar terug kreeg ik door een huisarts een anti-depressivum voorgeschreven waardoor ik psychotisch werd. M.b.v. een psychiater ben ik daarmee gestopt nadat ik eerst andere medicijnen (orap, akineton) gekregen heb. Ik heb vooral positieve ervaringen gehad met de ~ 10 psychiaters (ze wisselden elke paar jaar), maar niet alleen. Mijn recente geleidelijke afbouwen van lithium dreigde bijvoorbeeld niet ondersteund te worden, omdat ik tegen het protocol in ging. Het is ook maar wat je “positief” noemt. Ik denk dat sommige ervaringen die ik nu positief of neutraal beoordeel, doordat ik de achtergrond begrijp, door anderen negatief beoordeeld worden.
Je berichten van 29 juli en 5 augustus vond ik eenzijdig anti psychiatrisch, en daardoor zwart-wit. Uit dit bericht blijkt dat je genuanceerder denkt. De kunst is niet alleen vanuit de eigen ervaring te reageren, hoe moeilijk dat ook is. Daarmee houden mensen zichzelf voor de gek, en het is niet in het belang van anderen, en van de vooruitgang.
Het best is een dosis medicatie te nemen die voldoende stabiliseert, maar tegelijkertijd voldoende ruimte laat voor emoties. Emoties die aansporen tot verdere ontwikkeling, waaronder het aanpakken van de werkelijke oorzaak van de geestelijke problemen. Ik denk dat deze fijnafstemming van de dosis niet altijd genoeg aandacht krijgt.
jsgn, je schreef ‘Het best is een dosis medicatie te nemen die voldoende stabiliseert, maar tegelijkertijd voldoende ruimte laat voor emoties. (……) Ik denk dat deze fijnafstemming van de dosis niet altijd genoeg aandacht krijgt.’
Ik denk niet dat je het zo algemeen kunt zeggen dat ‘het best is een dosis medicatie te nemen’… Het hangt erg van individu en situatie af. Soms is helemaal geen medicatie nemen (er ook niet aan beginnen) het beste, soms is het wel nodig.
M.b.t. ‘fijnafstemming’ die ‘niet altijd’ genoeg aandacht krijgt – als ik kijk naar mijn eigen ervaringen met psychiatrie en behandelaars moet ik hier bijna om lachen. Wat voor afstemming? Mijn ervaring is meer dat ze met een kanonskogel op een mug schieten met de medicatie, vaak, en dat men helemaal niet uit is op afstemmen of verwerken. Waarom? Omdat men gelooft in het ‘ziekte-model’ en dus helemaal niet ervan uit gaat dat helen, genezen mogelijk is noch dat ‘verwerken’ zinnig is. Het is een hersenziekte in hun idee, en dus moet je onderdrukkende medicatie slikken. Wat nou verwerken? Waarvoor?
Dit terwijl verwerken van traumatische ervaringen naar mijn idee en in mijn ervaring één van de allerbelangrijkste dingen is die je kunt doen voor je welzijn – voor iedereen en zeker ook als je met psychoses te maken hebt (gehad).
Beste Christina, ik begrijp dat je nog boos bent over je vroegere behandeling. Maar wat jij schrijft zie ik helemaal niet als in tegenspraak met wat ik schreef. De dosis kan ook 0 zijn, dus geen medicatie. Als iemand daarmee voldoende stabiel isen voldoende ruimte krijgt voor emoties is dat prima.
Ha Christina,
Ik mijn beleving is een “psychose” een ander woord voor angst- of paniekaanval, waarbij iemand “in de overlevingsstrategie” springt om een bizarre situatie te overleven. Daarbij gingen bij mij de aanvallen altijd gepaard met twee of meer nachten niet kunnen slapen, veelal ten gevolge van hyperventilatie, waardoor ik niet durfde te gaan slapen, omdat ik dacht dat ik dood zou gaan zodra ik de overgang maakte van waak naar slaap. Ik weet nu dat ik zeer vele bijna dood ervaringen (BDE-en) heb overleefd en ik heb ervaren dat ze BDE-en in de isoleercel en door de manier van werken in de psychiatrie opwekken: Er wordt niet naar je geluisterd door een psychiater, maar in plaats daarvan krijg je medicatie die psychosen en angsten opwekken, juist omdat je door de medicatie de grip op je eigen leven kwijt raakt. Ik had iemand die ik durfde te vertrouwen, iemand die zonder oordeel en zonder zijn eigen mening te geven, naar mij verhaal luisterde en ik zou het je gunnen dat je zo’n iemand treft.
Wat dat betreft mag je mij wel bellen, om je verhaal te doen, zodat je je eigen angsten kunt gaan vertellen, waardoor je ze kunt gaan verwerken.
Mijn telefoonnummer is bekend bij de beheerder van deze site (zie contact).
Als je iemand anders hebt die naar je verhaal wilt luisteren is dat natuurlijk ook goed, maar het gaat erom dat je naast het medicatie afbouwen iemand hebt die naar je luistert, zonder dat je veroordeeld wordt, of dat de ander zijn mening klaar heeft. Ik heb me al veel te lang moeten schikken naar regeltjes van een ander en ik ben blij dat ik mensen heb die gewoon naar me luisteren zonder dat ze een mening geven. Ik hoop dat jij ook zo’n iemand hebt.
Frederika
Beste Frederika, je schreef:
“Ik mijn beleving is een “psychose” een ander woord voor angst- of paniekaanval,”
Angst en paniek kunnen gevolgen zijn van een psychose. Een omschrijving van wat een psychose is kun je hier vinden:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Psychose
Na een tijdje afwezigheid en vakantie, zie ik dat er veel is geschreven n.a.v. het artikel. Ik kan alleen kort een paar reacties geven:
* Caroline schreef dat er bij haar niet meer iets te verwerken valt van het verleden op haar leeftijd. Ik ben van ongeveer dezelfde leeftijd, mijn persoonlijke ervaring is juist dat HEEL veel zin heeft om dingen uit het verleden te doorvoelen en los te laten. Ik denk zelf dat het niet uitmaakt hoe oud je bent.
* jsgn: het gaat er niet om of/ dat ik boos zou zijn op de psychiatrie. Of ik nu boos ben of niet, de behandeling die ik kreeg, en die velen krijgen, is onmenselijk te noemen. Fijn voor je als jij het anders hebt gehad, maar dat wil niet zeggen dat iedereen zulke ervaringen heeft.
* Frederika, ik vind het ontzettend lief van je dat je steun aanbiedt en je telefoonnummer geeft. Zoals het nu is heb ik geen hulp nodig, maar ik waardeer je aanbod, en zal het onthouden. Wel ga ik aan Joost, de beheerder van deze site, vragen of hij je nummer zou willen weghalen zodat je niet door jan en allemaan gebeld kan gaan worden!
Het is altijd mogelijk om contacten te leggen via Joost, zijn e-mail adres vind je via b.v. de tekst ‘Over Ons’.
“Of ik nu boos ben of niet, de behandeling die ik kreeg, en die velen krijgen, is onmenselijk te noemen.”
Als jij niet boos was, dan schreef je niet op dit forum, en zou je de behandeling niet onmenselijk noemen. Het is belangrijk je persoonlijke drijfveren te kennen, en niet weg te stoppen.
Accepteer de positieve en negatieve werkingen van medicijnen en laat je niet kisten door een angst.
In de periode dat ik antipsychotica slikte was het vooral overleven. In die periode ben ik dan ook niet bewust de angsten te lijf gegaan.
Onbewust zal ik daar wel mee bezig geweest zijn. Die periode ben ik doorgerold door heel veel afleiding / het even vergeten van nare zaken uit het recente verleden. Bij mij was de afleiding werken en werken, vaak boven je macht. Al snel naar een 40 urige werkweek waar dan ook alles voor week. Niet gezond op dat moment, later mss profijt van gehad.
Beste Klof, ik ben het met je eens dat je van je angsten af moet. Maar angsten zijn maar een symptoom, een indicatie van achterliggende (emotionele) problematiek. Ik moest er eerst achter komen wat die problematiek was, en er daarna aan werken. Dat ging niet een-twee-drie , dat kostte ruim 30 jaar. In die tijd heb ik gestudeerd, gewerkt, gesport, hobbies beoefend, enz. Dus min of meer gewoon leven en verwerking liepen parallel, en wisselden elkaar qua intensiteit af.
Wat betekent trouwens “mss” in je laatste zin?
Beste Jsgn3, daar moet misschien staan
Zo zie ik het ook: leven en verwerking lopen parallel. Een wisselwerking. Moet min of meer in balans zijn.
Die “misschien” geldt ook voor mij: ik ging ook te ver door, voorbij wat gezond (prettig) was, maar uiteindelijk heb ik er wel profijt van.
Een harde noot kraken, op adem komen, aan de volgende noot beginnen.
over jaren gezien is je leven dan in balans:)
Er is een spirituele leer die stelt dat de mens maar twee emoties heeft (in wezen): liefde en angst. Je handelt óf vanuit de ene emotie, óf vanuit de andere. In die zin denk ik dat ‘angst’ in brede zin wel een of ‘de’ onderliggende oorzaak kan zijn, niet alleen van psychoses maar van heel veel / alles van wat je zo aan ellende kunt ervaren. Maar dat is dan wel heel breed gezegd.
Ik ben het ermee eens dat medicatie afbouwen geen doel op zich moet zijn. De centrale vraag is naar mijn idee, of je nu wel of geen medicijnen slikt: “Hoe kan mijn welzijn optimaal zijn en hoe kan ik daaraan werken”.
Als je daarmee begint kan het zijn dat je op een gegeven moment zo’n niveau van welzijn bereikt dat je de medicatie kunt afbouwen.
Ik ken de twee als angst en verlangen, als afstoting en aantrekking. Mijn angsten ervaar ik achteraf als symptoom van onverwerkte emotionele problemen, en een verkeerd wereldbeeld. De angsten verdwenen langzamerhand door verwerking van die problemen. Een heel duidelijke angst was die om niet te kunnen slapen. “Waarom angst?”, is de vraag. Het maakt het moeilijk om de emotionele problemen te kunnen verwerken, om er zelfs maar aan te beginnen. Dat is een nadeel. Een voordeel is dat je de verwerking voorzichtig aanpakt, die ook niet snel lijkt te kunnen. Angst als functionele barriere?
Mooi gezegd!
Ik heb ook gelezen dat de mens vanuit liefde of vanuit angst handeld of denkt.Ik denk dan dat vanuit angst leven,leven vanuit je ego is en vanuit liefde leven ,leven vanuit je natuurlijke zelf.is.
@Cristina ,ik heb ook wel eens een liedje wat in mijn hoofd blijft hangen maar zo iets zal jij wel niet bedoelen.
Ook tijden gehad dat ik moest tellen maar dan niet echt maar zoals wanneer je leert dansen.1,2,3, 1,2,3, en dat dagen lang,soms maakte ik er expres echt tellen van en ging ik de traptreden tellen,bleef dat weer door gaan. Hoeveel treden,hoeveel deuren en dat dan weer overal.
Ineens was dat weg en kwam de gedachte op dat ik dacht” en jij krijgt kanker en jij krijgt kanker” en dat waren dan de mensen die mij het liefste waren.Vreselijk vond ik dan en zo beangstigend om elke dag maar weer een half uur zo te denken en de lijst werd steeds langer.
Ik probeerde tafels op te zeggen,ik probeerde te zingen ,ik probeerde van alles maar het ging niet weg. Op een gegeven moment zei ik zo hardop ” je gaat je gang maar” want dit ben ik niet en ik schonk er geen aandacht meer aan en weg was het. Misschien is het accepteren er van een middel,ik zeg maar wat hoor.
Beste Brighid,
Ik vond dit interessant:
“Ik heb ook gelezen dat de mens vanuit liefde of vanuit angst handeld of denkt.Ik denk dan dat vanuit angst leven,leven vanuit je ego is en vanuit liefde leven ,leven vanuit je natuurlijke zelf.is.”
Wat bedoel je precies met “ego” en wat met “zelf”?
Oeps een beetje late reactie.
Als je geboren bent kan je alleen maar zijn,vanuit dat zijn reageer je in het “nu” Je voelt dat je honger hebt en huilt,.Zo leer ja vanuit dat zijn ook lopen,ineens trek je je aan de tafel op en sta je en ineens loop je een paar stapjes naar de bank.Dat zijn is jouw zelf,je natuurlijke zelf.
Alles wat je doet doe je vanuit het zijn,tot dat je anderen om je heen ziet,je gaat reageren op anderen en je past je aan.Je huilt en dat kan soms verkeerd vallen dus dat probeer je dan maar niet meer te doen en zo worden er allerlei rollen geboren.Bij die gedraag je je zus en bij die weer zo,dat moet je soms wel anders overleef je niet.
Mijn jongste dochter kan ontzettend goed tekenen en toen ze een jaar of 6 was,zat ze uren aan tafel te tekenen.Ik zag wat ze getekend had,mijn man zag het en we zagen echt een prachtige tekening van sinterklaas echt heel erg knap.Wij zeiden dat ook tegen haar hoe goed ze was,hoe geweldig ze wel niet was.Daarna begon ze weer te tekenen maar tekende ze voor ons.
Ze zat niet meer aan tafel helemaal in de tekening ze was met haar gedachten bij ons en of wij weer zo trots op haar zouden zijn. De tekeningen werden minder,werden er ook steeds meer,ze werden op de kamer deur geplakt maar we zagen dat ze alleen nog maar vanuit ego voor ons tekende en niet meer vanuit zijn.
Later leerde ze weer vanuit ‘zijn’ te tekenen dat moest ze echt leren want overal zie je andere tekenaars beter tekenen en dan gaat het ego vergelijken.
Ze wil graag leerkracht beeldende kunst worden en gaat dit jaar naar die school.
Het ego is ook dat stemmetje in jouw hoofd die zegt dat je op moet schieten,Of je laat piekeren of laat denken dat je het beter weet met jouw denken,helaas is dat niet zo,zie de wereld om je heen. Het ego reageert vanuit angst of het weer bewonderd gaat worden stel je voor als het niet meer gebeurt. Je pure zijn of zelf vanuit liefde.
Ik geloof dat ik in mijn psychoses ook in de verste hoeken van mijn ego zat. De ene kant die mij contact liet krijgen met God wat ik dacht en de andere kant die mij contact liet krijgen met de duivel wat ik dacht.
Uiteindelijk heb ik me er van terug getrokken en heb die 2 kanten van mijn persoonlijkheid links laten liggen.Besloten om niet meer bang te zijn en besloten om ze niet meer serieus te nemen. dat is gelukt en het was vreselijk zwaar.Ik heb de aanvallen kunnen weerstaan ze werden steeds minder heftig en kwamen ook minder.Na meer dan 20 jaar was mijn ziekte over.
Ergens op deze site staat mijn verhaal.
Ik heb erg veel gehad aan de boeken van Eckhart Tolle “.De kracht van het nu” en “De nieuwe aarde” Mijn verhaaltje hier over het ego is wat simpel natuurlijk maar Tolle kan erg goed er over vertellen en ook hoe je weer echt contact kan krijgen met het ” nu” want wanneer je in het “nu” zit dan heb je pas contact met de universele energie,die we God noemen of Bron.
Ik ben ook geen voorstander van les nemen in het “nu” de zogenaamde mindfulness trainingen waarop er weer iemand komt vertellen hoe je wel niet moet doen en weer met je ego aan de gang gaat,daarom mislukt het ook vaak,vermoed ik. Het principe mindfulness moet wel goed uitgelegd worden vind ik zo dat de gene zelf kan oefenen op tijden die het beste uitkomen maar dat is wat ik denk.
Ik heb zoveel daar aan gehad dat ik toen ook besloten heb om de medicijnen niet meer te gebruiken en me over te geven. Dat is gelukkig heel goed gegaan al zeg ik het zelf :).
Vriendelijke groet,
Bedankt voor je uitleg!
Mooi beschreven, Brighid. Brighid verwijst naar een andere plek waar ze meer over haar ervaringen heeft gesproken. Je kunt daarvoor vooral kijken op haar bijdragen in maart 2012 en in mei 2011.
Mooie beschrijving, Brighid!
Fijn om te horen,bedankt 🙂
“Als jij niet boos was, dan schreef je niet op dit forum, en zou je de behandeling niet onmenselijk noemen. Het is belangrijk je persoonlijke drijfveren te kennen, en niet weg te stoppen.”
jsgn, wat geweldig dat jij mijn drijfveren beter kent dan ik zelf!! Je lijkt wel een psychiater!
Drijfveren zijn meer het terrein van een psycholoog :^)
‘I rest my case’…