De Mythe van de Chemische Onbalans in de Hersenen

Éen van de doelen van het Psychose Anders project is het verschaffen van informatie die mensen meer vertrouwen kan bieden in het activeren van hun eigen zelfherstellend vermogen.  In de onderstaande bijdrage van Sharon kunnen we meer achtergronden lezen met betrekking tot het binnen de psychiatrie populaire idee dat er sprake zou zijn van een biochemische onbalans in de hersenen bij mensen met schizofrenie, een bipolaire stoornis, depressie etc.

Het zou zo maar eens kunnen zijn dat deze hele theorie vooral niet veel meer is dan een theorie, en dan bovendien een vrij speculatieve ook. Veel wijsheid met het volgende deel uit het boek ‘Your Drug May be your Problem’ van Peter Breggin en David Cohen. Vergeet ook niet de noot van de vertaler onderaan het artikel!

KUNNEN WE TESTEN OP BIOCHEMISCHE ONBALANS?

Vanwege ethische en legale beperkingen, kunnen onderzoekers geen studies uitvoeren waarvan zeker is dat ze hersenbeschadiging veroorzaken bij menselijke proefpersonen. Het is hen bijvoorbeeld niet toegestaan elektronen te implanteren of om minutieuze hoeveelheden drugs in het hersenweefsel van levende patiënten te injecteren om de effecten van experimentele drugs te testen.

Omdat er geen andere manier is om het te doen, wordt het basis biochemisch onderzoek met betrekking tot drugeffecten eerder uitgevoerd op dieren dan op mensen. De meeste informatie over het biochemische effect van een psychiatrische drug wordt afgeleid uit het uitvoeren van testen op levende dierenhersenen of, vaker, door het doden van de dieren om hun hersenweefsel te kunnen onderzoeken na blootstelling aan drugs.

Bovendien mankeert er bijna nooit iets aan de dieren; de medicijneffecten worden bestudeerd in gezonde zoogdieren hersenen.

Kortom, wanneer onderzoekers uitleggen hoe een psychiatrisch medicijn zoals Prozac of lithium de biochemie van het menselijk brein beïnvloedt, baseren zij dit bijna volledig op dierenonderzoek dat uitgevoerd is op normale zoogdieren hersenen in plaats van op studies bij mensen met veronderstelde biochemische onbalansen in hun hersenen!

Het concept van biochemische onbalans in mensen die gediagnosticeerd zijn met depressie, angst of andere ‘stoornissen’ blijft enorm speculatief en zelfs verdacht.

Hoewel we uitvoerige redenen hebben te twijfelen aan de betrouwbaarheid van dit concept, is er op dit moment geen manier de betrouwbaarheid hiervan te bewijzen. In het bijzonder ontbreekt het ons aan technische capaciteit om biochemische concentraties te meten in de synapsen tussen zenuwcellen. Hoewel medicatieadvocaten vaak spreken met ogenschijnlijk vertrouwen over hoe psychiatrische drugs biochemische onbalans in het brein herstelt, zijn ze vooral bezig met pure speculatie of ze gebruiken een manier van spreken waarvan ze weten dat het zal resoneren bij hun publiek.

Er is weinig bewijs voor het bestaan van één van zulke onbalansen en absoluut geen manier om te demonstreren hoe de drugs hierop invloed hebben als ze wel zouden bestaan.

ZE VEROORZAKEN EERDER BIOCHEMISCHE ONBALANSEN DAN DAT ZE ZE GENEZEN

Zoals bevestigd in dierenonderzoek, hebben alle psychiatrische medicijnen een direct effect op de normale chemie van de hersenen door deze te verstoren. Van Ritalin bijvoorbeeld, is bekend dat het overactiviteit produceert in drie van de neurotransmittersystemen van het brein: dopamine, norepinephrine en serotonine.

Maar, het feit dat een drug de hersencelactiviteit verhoogt, impliceert in geen geval dat het de gedragsactiviteit verhoogt.

In het geval van stimulanten zoals Ritalin of amfetamine, zijn de effecten op mensen zeer gecompliceerd, variabel zelfs in dezelfde gebruiker op verschillende tijden en soms inconsistent. Vaak temperen of verdoven ze degenen die ze innemen, wat hen meer gedwee en beheersbaar maakt. Dit is precies waarom ze worden gebruikt bij het behandelen van gedragsproblemen bij kinderen.

Maar op andere momenten, produceren stimulanten tegenovergestelde effecten die sommige kinderen en volwassenen hyperactief en impulsief maakt.

Prozac, Zoloft, Paxil (=Seroxat)  en Luvox (=Fevarin) produceren hyperactiviteit in het serotonine systeem; maar aangezien serotoninezenuwen zich uitstrekken door het gehele brein, zijn de effecten wijdverspreid en hebben uiteindelijk betrekking op andere neurotransmittersystemen zoals dopamine.

De lichtere tranquillizers zoals Xanax, Valium, Klonopin en Ativan produceren hyperactiviteit in weer een ander neurotransmittersysteem, GABA; maar GABA activatie genereert / produceert een onderdrukkend effect op het algeheel functioneren van de hersenen.

Het is belangrijk om dit in gedachten te houden: het brein wordt altijd beschadigd door psychiatrische medicijnen. Als een drug sterk genoeg is om een verondersteld positief effect te hebben, dan verstoort het de normale breinfunctie.

Hoewel deze conclusie controversieel mag lijken, wordt dit ondersteund door gezond verstand en een enorme hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek dat tot in detail de biochemische onbalans in het brein beschrijft dat gecreëerd wordt door het gebruik van psychiatrische medicatie.

Deze door drugs geïnduceerde biochemische onbalansen veroorzaken gewoonlijk psychiatrische stoornissen in de routinematige psychiatrische praktijk. Een stuitend voorbeeld van hoe ver onderzoekers kunnen gaan om schade veroorzaakt door psychotropische drugs te ontkennen, wordt geïllustreerd door een rapport waarin onderzoekers gliosis aantroffen – littekenweefsel rondom neuronen dat een kenmerk is van celdood en degeneratie – in gezonde resusaapjes nadat ze antipsychotica kregen toegediend.

De onderzoekers stelden desalniettemin dat gliosis ‘voordelig zou kunnen zijn voor de cordiale functie ondanks de negatieve connotatie van de term ‘gliosis’ door de lang gevestigde associatie met neurondegeneratieve processen’!
(pp.51-53)

Er is al eerder een stuk vertaald uit dit boek. Dat deel kun je vinden in het artikel ‘Je Medicijnen kunnen je probleem zijn: beslis zelf‘. Het boek heeft een volledig herziene druk gehad in 2007 en is bestelbaar bij de betere boekhandel (of gewoon op internet).

Noot van de vertaler;

Bijna acht jaar geleden werd ik voorzien van een psychiatrisch stigma waarvan ik tot dat moment nog nooit gehoord had.  Vanwege het feit dat ik een gedwongen opname, gedwongen medicatie en eenzame opsluiting in een isoleercel had moeten ‘ondergaan’ voelde ik mij alsof mijn menswaardigheid van me af genomen was. Ik was het rijk der geesteszieken binnengetreden.

Geduldig werd mij uitgelegd dat ik een aangeboren, chemische onbalans in mijn hersenen had. Ondanks dat ik op dat moment volledig gedrogeerd was door de onder dwang geïnjecteerde anti-psychotica, voelde ik mij afglijden tot een soort inferieur wezen.

Ik was van een getalenteerde, intelligente en maatschappelijk succesvolle vrouw plotseling afgegleden tot iemand bij wie ‘een steekje los’ zat. Vervolgens werd mij verteld dat er gelukkig een middel tegen bestond; als ik dit medicijn de rest van mijn leven zou slikken, zou de onbalans in mijn hersenen weer in balans komen.

Het middel had wat minimale bijwerkingen zei men maar als ik iedere 3 maanden mijn bloedspiegel liet controleren, was er niets aan de hand. Ik zou in mijn dagelijks leven absoluut geen enkel effect ondervinden van het medicijn behalve dat ik misschien wat vaker dorst zou hebben en misschien wat in gewicht zou aankomen. Ook had dit medicijn geen enkel schadelijk effect op de lange termijn.

Zoals iedereen het met de paplepel krijgt ingegoten, geloofde ik de ‘dokter’ op zijn woord.

Tot…. Een jaar geleden.

Een jaar geleden ben ik begonnen met een fanatiek onderzoek naar mijn eigen Waarheid. Na wat speurwerk in diverse boeken en op internet, kwam ik erachter dat ik altijd wel erg gemakkelijk alles ter kennisgeving aangenomen had wat bijvoorbeeld in de reguliere media wordt voorgeschoteld.

Uiteindelijk kwam ik als vanzelf uit bij de vraag; ‘En hoe zit het dan met mijn veronderstelde geestesziekte?’

Google-zoekopdrachten maakten mij echter neerslachtig en verdrietig. Zonder uitzondering resulteerden deze zoekopdrachten in ongeveer deze bewoordingen; ‘deze ziekte is niet te genezen maar de symptomen kunnen beheersbaar gemaakt worden door het gebruik van (vaak levenslange) medicatie. Het is belangrijk dat de patiënt inzicht krijgt in de symptomen door bijvoorbeeld psycho-educatie en ook dient de levenswijze aangepast te worden’

Pas veel later realiseerde ik me dat de meeste websites die ik destijds bezocht, gesponsord worden door de grote farmaceutische bedrijven (zie bijv. Helemaal te gek te gek!)

Momenteel gebruik ik nog steeds psychiatrische medicijnen maar heb ik deze (zeer geleidelijk) succesvol tot de helft afgebouwd.

Aanvulling 7 april 2011: Depression is NOT a chemical Inbalance in your brain.