De ‘messiaswaan’ is een waan die zich soms presenteert bij bepaalde mensen. Wat zou de betekenis kunnen zijn van een dergelijk gedachtenspoor? In (1) wordt de mogelijkheid besproken dat deze manier van denken zou kunnen ontstaan doordat er sprake is van een soort
‘ineenstorting van het ego’ (zie ook 2) waarbij de oude beperkende gedachten niet meer functioneren en er een soort contact ontstaat met een dieper niveau van verbondenheid met iets wat je goddelijk zou kunnen noemen.
Omdat we in onze samenleving vaak alleen dergelijke goddelijke ervaringen kunnen koppelen aan religie, komen er al snel associaties boven met religieuze figuren. Afhankelijk van de religie leidt dat tot ideeën dat je Jezus, Mohammed, Krishna of Boeddha bent, omdat die het beste is wat je kunt verzinnen om een dergelijke goddelijke ervaring in te kaderen.
In de onderstaande bijdrage van Marcel wordt aandacht besteed aan zijn messiaswaan en hoe hij op verschillende momenten in zijn leven geprobeerd heeft een betekeniskader te vinden voor deze goddelijke ervaringen. Wellicht zouden mensen minder extreme betekeniskaders kunnen hanteren als ze meer op de hoogte zijn van de mogelijkheden om goddelijkheid te ervaren.
Door een beter begrip te ontwikkelen van de mogelijkheden van geestelijke verruiming, waarbij bijvoorbeeld concepten als ‘contact leggen met je onbewuste, of je ziel, of je hoger zelf’ een beter verklaringskader opleveren dan een identificatie met Jezus zelf.
Hieronder volgt de bijdrage van Marcel:
Begin 2007 kreeg ik mijn eerste Psychose, ongeveer 2 dagen. Nadat mijn hand automatisch het woord Jezus opschreef, schreeuwde ik het uit van ongeloof. Ik wist niet wat er gebeurde, mijn gevoels/belevingswereld werd ineens totaal anders: liefdevol, vredig, rustig, ontspannen, helderder waarnemingen, mijn bewegingen leken te worden aangestuurd. Ik wist niet wat me overkwam. Ik vertelde: Ik ben Jezus!?!? Binnen 2 uur was ik bij de spoedeisende hulp en had ik medicatie: anti psychoticum. Men zag dat ik anders was dan anders. De medicatie bracht me wat tot rust, maar deze ervaring had een diepe indruk op me gemaakt. Ik had het gevoel een opdracht te hebben, om de religieuze stromingen te vereningen.
Een half jaar later, ik had de medicatie laten staan, kreeg ik een terugval. Ik zat ineens weer in een liefdevolle gevoelswereld, waarin mijn bewegingen aangestuurd leken. Ik kreeg ideeën over een wereld zonder geld, voelde verhoogd empathische verbintenissen met bekenden, had heldere waarnemingen, was rustig, creatief.
Weer een diepe indruk achtergelaten. Ik ben toen na een week meteen weer aan het werk gegaan, blijvend aan 2,5 mg Zyprexa gegaan. Maar het werk liep niet meer soepel, vergeetachtig, vertraagde informatieverwerking en totaal andere interesses. Ik verloor mijn vriendin en mijn zoontje. Ik zat met allerlei vragen in mijn hoofd: waarom zei ik dat ik Jezus was? Bestaat God? Wat wil God van me? Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik?
2 jaar later: stress: moeder op sterfbed, keuze huis verkopen of niet, keuze uitkoopregeling werk accepteren of niet. Ik had enorme rugpijn. Op een zaterdagavond was die pijn zo hevig dat ik me haast niet meer kon omdraaien in bed. Ik richtte me tot God: “God, als je bestaat, help me dan nu van deze pijn af. Spreek, en ik zal gezond worden!”. Op het moment dat ik het vroeg belandde ik wederom in een ontspannen gevoelswereld waar mijn bewegingen aangestuurd leken te worden. Het voelde liefdevol, zeker, beheerst.
Mijn nek bewoog om mijn hoofd, en bleef rondjes draaien. Na ongeveer 3 kwartier was de enorme rugpijn verdwenen. Ik ging naar de douche, had heel heldere waarnemingen, zag hoe smerig het was en begon heel beheerst schoon te maken. Het leek een les: doe het nou eens op deze manier, dan ervaar je veel minder stress. Nog een klein uurtje later voelde ik me weer totaal normaal. Weer liet dit voorval een diepe indruk op me achter. Het voelde zo fijn!
Medicatie toch verhoogd naar 5 mg Zyprexa. En weer een dik jaar later na in dosering iets terug gegaan te zijn, de laatste keer. Na een gesprek over het geloof dacht ik ineens: “Ik heb het!!”. Ikzelf en ieder ander mens kan er naar streven om Christus Jezus IN ZICHZELF te laten terug komen. Dit is het plan: De mens (iedereen) kan zichzelf als verlosser beschouwen, men kan er voor kiezen om het voorbeeld van Jezus te volgen, en daarmee gehoor te geven aan Jezus oproep in de bijbel: volg mij! Dit leidt tot verlossing en wederkomst! Op deze manier komt de Christus terug IN de mens zelf.
Meteen nadat ik deze gedachte kreeg veranderde mijn gevoelswereld weer. Ik had het meest bijzondere weekend van mijn leven. Ik kon afstand nemen van verdriet, onmacht, boosheid omtrent het verlies van mijn ex-vriendin en mijn zoontje. Ik besefte me dat ik mijn eigen verlosser kon zijn en dat ik verlicht zou worden als ik het voorbeeld van Jezus volgde.
Jezus was vergevingsgezind, dus dat moest ik ook zijn. En dat kon alleen door empathie. Ik wilde mijn ex begrijpen. Waarom was ze weggegaan? En op dat moment ging er een film aan me voorbij met woordwisselingen die ik had gehad met mijn ex-vriendin. Ik beleefde het effect van mijn woorden op haar gevoelens en leerde zo respect te hebben voor haar beslissing en haar keuze destijds om weg te gaan.
Ik voelde haar pijn, begreep haar en accepteerde haar keuze. Alle negatieve gevolgen die het had zag ik als een logisch gevolg die ik daarbij moest accepteren. Ik was door empathie in staat om oprecht vergevingsgezind te zijn, had het gevoel dat ik door Goddelijke tussenkomst een stukje Christusbewustzijn aangedragen kreeg om mijn eigen leven te kunnen verlichten, om mezelf te kunnen verlossen van het kwade.
Ik ging ook terug denken aan wat er mis ging in onze relatie voordat ze besloot weg te gaan. Welke behoeften van mij had mijn vriendin niet vervuld, en welke behoeften van haar had ik niet vervuld? Als ik dat kon begrijpen, had ik de bron van de problematiek gevonden. Ik kwam voor mezelf tot onthullende conclusies. Ik begreep wat ik had gemist in mijn behoeften, wat dat voor gevolgen had voor mijn emoties en gedrag en voor haar emoties en gedrag.
Ik beleefde een heel bijzonder weekend met nog veel meer empathische een synchronistische ervaringen die een diepe gevoelsindruk hebben achtergelaten. Ik ervoer IN mijn psychose een sterke emotionele verbintenis met andere mensen. Ik zag het leven als door een liefdevolle “roze” bril. Ik bleek na de laatste enkele dagen durende psychose een stuk blijvende verlichting te hebben ervaren mbt mijn ex, en mijn verdriet, woede, onmacht gevoelens op dit gebied.
Ik zie deze ervaringen als een contact met God/het Goddelijke die/dat me iets wilde leren. Wayne Dyer spreekt over een quantum moment in zijn film The Shift (3). Veel elementen van zijn prachtig omschreven ervaringen lijken op delen van mijn psychose. Een heel interessante film die mensen kan helpen om bijzondere spirituele ervaringen onder woorden te brengen/proberen te begrijpen.
Ik ben inmiddels zelf begonnen met een wiki-website over persoonlijke ontwikkeling (4). Wellicht bruikbaar voor een stukje reflectie. En een wiki-website over de Messiaswaan (5).
Voetnoten
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/03/28/psychose-of-spiritueel-ontwaken/
(2) https://psychoseanders.wordpress.com/2011/04/20/890/
(3) http://www.youtube.com/watch?v=sRYjPVEFOgg
(4) https://futuraproject.wikispaces.com/behoeften
(5) https://messiaswaan.wikispaces.com.
(*) Illustratie afkomstig van het aloude sint andriesgilde van Dendermonde
Filed under: Psychosebenadering, Psychotische Ervaringen | Tagged: goddelijke, inzichten, jezus, messias, messiaswaan, ontwaken, psychose, schoonheid, verlossing, zyprexa |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Veel herkenning in het schrijven hierboven.
Alsof je door een sluier heenraast die je amper bevatten kunt, althans zo heb ik het ervaren.
Je kunt natuurlijk ook zeggen dat je eindelijk de juiste ‘toon’ hebt geraakt voor jezelf, want dat is na mijn idee dat wat je als mens ervaart daarin.
Maar wij mensen mogen op één of andere manier niet ‘wakker’ zijn…
Daarvoor mogen we de kerk dankbaar zijn dat zij ons een geestelijk plafond hebben gegeven waar je amper doorheen kan breken.
En doe je het wel, dan zal je dus ervaren dat, zoals het al wordt aangehaald in het stukje, dat je gebeurtenissen in jezelf ervaart die alleen als kader het geestelijke heeft zoals we het kennen van de kerk.
En dan wordt je al snel afgedaan als een krankzinnige, of in een slechter geval als een geloofsfanatici… Iemand die krankjorem is!
Maar gelukkig worden we mondiger, kunnen we meer uitzoeken omtrent ons eigen welzijn, dankzij het internet.
Maar helaas worden de meeste mensen met zulk soort ervaringen nog steeds misbruikt door de medische wereld die gewoonweg zegt dat zulke ervaringen niet mogelijk zijn… Dat ze geen echte basis hebben in onze levens… mischien is de waarheid wel een hele andere daarin en vergissen de meeste medici zich daarin wel!
Dat het een soort van ‘pseudo-logica fantasica’ zou zijn die men verkondigd…
En bijna niemand die rekening houdt met de echtheid van de ervaringen…
Amper te bevatten maar zo echt als het allemaal maar kan!
Mooie bijdrage. Ook voor mij in een aantal opzichten herkenbaar.
Wat mij opvalt is dat het in het artikel een ‘terugval’ genoemd wordt als je een staat van verhoogd bewustzijn (om het zo maar te noemen) ervaart. Iemand die werkt aan zijn spirituele ontwikkeling zou het niet zien als een terugval maar als een stap vooruit…
Joost schreef: “Wellicht zouden mensen minder extreme betekeniskaders kunnen hanteren als ze meer op de hoogte zijn van de mogelijkheden om goddelijkheid te ervaren.”
Vanuit mijn eigen ervaring bekeken: toen ik de eerste twee keer psychotisch werd had ik helemaal ‘niets’ met religie of spiritualiteit. Pas veel later kwam ik in contact met spirituele ideëen en begon ik te overwegen en voelen dat ieder mens een innerlijke leiding (intuitie) heeft en dat we onszelf kunnen zien als deel uitmakend van ‘het goddelijke’.
Mogelijk dat ik in mijn eerste psychoses, als ik toen deze inzichten had gehad, me dan inderdaad niet zo bang en verward en geschokt had gevoeld omdat ik het idee had dat mij iets heel bijzonders (en ‘geks’) overkwam. Dat ik ‘uitverkoren’ was (wat ik helemaal niet wilde noch dacht aan te kunnen).
Het is herkenbaar om te denken dat je wel ‘gek’ moet zijn als je het idee hebt dat je Jezus bent, terwijl er meerdere spirituele bronnen zijn die stellen dat ‘de Christus’ zich in ons allen bevindt. En dat Jezus leerde dat we allen kunnen doen wat hij deed – of wat andere verlichte meesters deden. Vanuit een spiritueel perspectief is het dus helemaal niet zo ‘gek’ om je met Jezus te identificeren. In de maatschappij wordt zoiets echter natuurlijk als ‘grootheidswaan’ gezien.
Ik moet denken aan de tekst van Marianne Williamson, waarvan vaak wordt gedacht dat deze door Mandela geciteerd werd bij zijn inaugurele rede:
“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
waar we het allerbangst voor zijn.
We vragen ons af:
Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bent toch een kind van God?
Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen.
We zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont.
Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal.
Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.”
(Uit het boek ‘Terugkeer naar Liefde’).
The myth of mental illness: “Mental illness” is an expression, a metaphor that describes an offending, disturbing, shocking, or vexing conduct, action, or pattern of behavior, such as schizophrenia, as an “illness” or “disease”. Szasz wrote: “If you talk to God, you are praying; If God talks to you, you have schizophrenia.
Marcel, je heb nogal wat meegemaakt. In 1990 sprong ik in een sloot omdat ik dacht Jezus te zijn en zo de wereld kon redden. Het is niet gelukt, helaas. Daarna kwam ik bij een psychiater terecht en gebruikte ik kort antipsychotica. Uiteindelijk bleek het (mede) veroorzaakt te zijn door het antidepressivum anafranil dat een manie uitlokte bij mij (toen bipolair).
Mijn verklaring is dat je als kind vaak het Jezus-verhaal gehoord hebt. En als kind ben en wil je goed, dus dat verhaal gaat als een diepe waarheid, een overtuiging in je zitten. Als je een ervaring in je leven meemaakt die ontwikkeling vereist kan het Jezusbeeld naar boven komen, omdat het niet helemaal klopt. De ontwikkeling bestaat er dus uit dat je dat bijstelt.
Het boek “Reuzen op lemen voeten” van Anthony Storr kan daarbij helpen. De claim is dat goeroes (“reuzen”) als Jezus, Boeddha, Jung, … tot groter inzicht kwamen na een crisis (~ psychose). Eckhart Tolle (het boek kwam voor zijn bekendheid uit) kun je bij dit rijtje voegen. Mensen met een Messiaswaan zoals wij kunnen dat herkennen.
Ken Wilbur heeft het begrip pre/trans misverstand ingevoerd, zie Wikipedia. In het geval van de Messiaswaan komt het er op neer dat je deze kunt houden voor een transpersoonlijke (transrationele) spirituele of eenheidervaring (of hoe je het ook wilt noemen). Maar het is een prepersoonlijke (prerationele) ervaring, die bedoeld is om te groeien. Dit door oude overtuigeningen bij te schaven. Dat is een moeilijk, schoksgewijs proces, zo heb ik ervaren. Dat komt ook doordat pre- en transrationele ervaringen geleidelijk in elkaar overgaan, waardoor ze ook min of meer door elkaar lopen. Maar de grote trend is van pre- naar transrationeel.
Want de wijsheid dezer wereld is dwaasheid voor God.Want er staat geschreven: die de wijzen vangt in hun sluwheid.
Jezus leerde ons naastenliefde, waar is die nog in onze tijd? Ver te zoeken. Ipv een liefdevolle benadering wordt vaak medicijnen gekozen om mensen maar weer zo snel mogelijk rustig danwel in het gareel te krijgen, zodat we weer mee kunnen in de snelle maatschappij (of juist daarbuiten..).Ipv dat we de opgelopen schade mogen herstellen om vandaaruit de gekte van deze maatschappij te zien en met nieuwe inzichten kunnen handelen.
En die nieuwe inzichten komen dan juist ten goede aan deze maatschappij!! Want we laten bijv onze ouderen links liggen etc….
Waarom laat het zovelen onberoerd nietwaar
Hallo Marcel,
Hans Stolp, hij geeft lezingen in Amersfoort, noemt het de Christus in jezelf. Ikzelf heb verschillende BDE-en, Bijna Dood ervaringen, door een auto ongeluk en coma, doordat ik bijna doodbloedde tijdens en KNO operatie en door eeh zwaar ziekbed. Ik zou noem het net als meerdere mensen die niet in de psychiatrie zijn geweest, je “Hoger Zelf”.
Jouw ervaringen, die je “psychosen” noemt, lijken op mijn bijna dood ervaringen.
Een BDE is een ervaring waarbij je bijna doodgaat en kennis maakt met de wereld van de Engelen, en met het Universum. In het Universum zijn alle antwoorden te vinden en dan vooral op de vraag: Waarom we hier op Aarde zijn? De Engelen, (God/ Jezus), het Universum, wil dat we op een Liefdevolle manier met elkaar omgaan, dat we zorg hebben voor elkaar en dat we de Aarde netjes achterlaten voor ons nageslacht.
Ik weet van mensen die een BDE hebben gehad dat ze allemaal dezelfde ervaring delen als jij en ik. Ik heb me aangesloten bij Stichting Merkawah, waarin mensen met BDE zijn vertegenwoordigt die niet in de psychiatrie opgenomen zijn, terwijl ze wel dezelfde dingen zeggen en schrijven als jij. Jij noemt het een “psychose”, zijn noemen het anders.
Mijn moeder noemde me “duivelskind” na mijn eerste BDE, op 7 jarige leeftijd. Ze had door dat er iets gebeurd moest zijn, kwam uit de Gereformeerde Bonds Kerk. Ik ben heel erg angstig geworden van mijn BDE-en, waardoor ik ging hyperventileren en niet meer kon slapen, waardoor ik de grip op mijn leven verloor. De psychiater noemde me psychotisch, maar ik heb nooit met hem/ haar gesproken, ik werd meteen in de isoleercel gestopt omdat mijn moeder beweerde dat ik depressief was, terwijl ik in rouw was om de dood van mijn vader: mijn rouw is niet erkend. De hele psychiatrie zit vol mensen met niet erkende rouw, hun verhaal wordt niet beluisterd maar ze worden direct volgestopt met medicatie die hen nog verder van hun eigen gevoelens brengt.
Frederika
De woorden van Marianne Williamson die Christina hierboven aanhaalt waren ook mijn leidraad. Hieronder volgt mijn Messias-verhaal:
Ik schreef dit verhaal in het kader van De Week Van De Psychiatrie 2013, waarvan het thema was: Stigmatisering: wat verbeeld jij je wel?! Het stigma der stigma’s lijkt mij het Messias-stigma. En ik, die ooit dacht dat ik een Messias was, had meerdere malen het meervoud van stigma: stigmata, wonden aan polsen en enkels.
Mensen met een psychiatrische diagnose behoren tot de meest gestigmatiseerde groepen in onze samenleving. Volgens mij wordt iemand die denkt/dacht/beleeft/beleefde een Messias te zijn of Jezus, of Maria, door de samenleving als nog gekker veroordeeld dan andere GGZ-(ex)-cliënten.
Ik heb 4 ½ jaar in een zogeheten psychose geleefd. Een belangrijk onderdeel daarvan was dat ik mijzelf als messias herkende, maar eigenlijk begon dat al toen ik een klein meisje was, zoals hieronder is te lezen. Mijn 4 ½ jaar zogenoemde psychose was over het algemeen een hele fijne ervaring. Ook het Messias-schap, zoals ik dat ervaarde, was mooi. Ik leefde mijn leven en beleefde mijn ‘messiasschap’ in betrekkelijke stilte. Ik schreeuwde het niet van de daken maar soms vertelde ik er over, als ik meende aan te voelen dat dat in goede aarde zou vallen. Het was me enerzijds voldoende om het te ervaren, en anderzijds was ik er zo blij mee dat ik het wilde delen.
Aan mijn zogenaamde psychose is 1 ½ jaar geleden een einde gemaakt met haldol (onder dwang) en later abilify. Sinds 8 maanden woon ik nu in een Begeleid Wonen-tehuis onder de hoede van de GGZ.
Over de messias-beleving heb ik het hier nog nooit gehad, ook niet met de begeleiding. Het is te eigen en te kwetsbaar. Ik heb niet zozeer angst voor het stigma, als wel angst dat iets dat ik als mooi ervaren heb onbegrepen wordt en veroordeeld als waanzin. Als waanzin herken ik het zelf nog steeds niet: het was een ervaring die ik nu niet meer beleef.
Ik roep middels dit schrijven anderen op, die zichzelf (hebben) ervaren als Messias, Jezus Christus, Maria of welke religieuze figuur dan ook, om hun ervaringen (met mij) te delen, middels een reactie onderaan dit schrijven of op http://www.messiaswaan.wikispaces.com.
Mijn Messiasverhaal
Ik zat op de School met de Bijbel omdat die school schuin aan de overkant van de straat was: ik hoefde niet ver te lopen. In de lessen lette ik niet best op en ik kreeg vaak klappen. Maar één keer heb ik toch goed opgelet. Dat was toen de juffrouw het Kerstverhaal vertelde. Ze vertelde iedere donderdag een verhaal uit de Bijbel en als ze klaar was wees ze een kind in de klas aan om de volgende dag het verhaal na te vertellen. Elke vrijdag vertelde dus een kind in de klas een verhaal uit de Bijbel na. Nadat ze – vlak voor Kerstmis – het Kerstverhaal had voorgelezen wees ze mij aan om het de volgende dag na te vertellen.
Ik weet nog dat ik die hele namiddag en avond heb lopen herhalen wat ik de juffrouw had horen vertellen en de volgende ochtend herhaalde ik letterlijk en woord voor woord het Kerstverhaal zoals de juffrouw het had voorgelezen. Ik kreeg een 10 voor Psalm en Bijbelzang op mijn rapport, maar na 2 jaar moest ik van de School met de Bijbel af van mijn ouders omdat ik geslagen werd door de juffrouw.
Dat ik dat verhaal letterlijk herhaalde en in mijn hoofd wilde prenten is mij van kinds af aan bijgebleven en ook heb ik van kinds af aan ‘geweten’ dat de Messias na 2000 jaren terug zou komen.
Veel later, toen ik al moeder van twee kinderen was, kwam het Messias-thema bij me terug in de vorm van een simpel woord: “Messias” zei het in me en steeds vaker “Messias”. Maanden-, jarenlang hoorde ik van tijd tot tijd ergens in een hoekje binnen in mij het woord “Messias” en het heeft lang geduurd voordat dat tot me doordrong en ik me tegelijkertijd realiseerde dat dat woord wel eens iets met mij te maken zou kunnen hebben.
Ik had meer rare ervaringen met het ‘christendom’.
Ik had ooit stigmata gehad, een paar dagen voor Pasen. Ik had aan de binnenkanten van mijn polsen brandplekken. Waarschijnlijk had ik mijn armen aan de bovenrand van de oven verbrand zonder het te merken, opmerkelijk waren de brandplekken wel zo vlak voor Pasen. In toeval geloofde ik niet. Een ander jaar voor Pasen had ik polsen vol krassen van doornen die ik waarschijnlijk tijdens het tuinieren had opgedaan. Het leek al weer meer dan toevallig, die banden van krassen rond mijn polsen zo vlak voor Pasen.
Ik had ook in Paas- en Kersttijden de bijzondere ervaringen dat er ’s nachts als ik wakker was vanuit de oneindigheid kennis op mij af leek te suizen, in beelden en in woordeloos weten. De ene nacht ging het over de geschiedenis van Nijmegen en in het bijzonder een bepaalde plek achter mijn tuin; een andere nacht ging het over koeien, een derde nacht kwam het Runenschrift aan bod, enzovoort. De kennis kwam spiraalsgewijs op mij af vanaf rechts boven mij en daalde in mij neer om zich te gronden in mijn lijf.
Er waren ook tijden dat er van alles in mij opkwam, verhalen, namen die ik vaag kon plaatsten in de Bijbel. Dan belde ik een vriendin die daarin gedegen opgevoed was en zij bevestigde steeds mijn verhalen, namen en situaties uit de Bijbel die ik eigenlijk niet kon hebben geweten.
Ik was inmiddels in 2000 enkele maanden opgenomen geweest op de PAAZ van het CWZ in Nijmegen. Als ik me goed herinner had ik daar nog geen messiaanse ambities maar in de loop van de jaren daarna heb ik mij zodanig ontwikkeld en waren de gebeurtenissen van dien aard dat ik toch voorzichtig en me goed bewust van het taboe en stigma die heersen rond het messias-gevoel, steeds vaker en logischer in combinatie met gebeurtenissen in mijn leven, dacht dat het misschien wel eens zo zou kunnen zijn dat ik eventueel ‘de’ nieuwe messias was.
Voordat ik in 2005 voor de tweede keer in een psychiatrische kliniek werd opgenomen, als licht ‘psychotisch’, heb ik aan mijn toenmalige psychiater gezegd: “ik ga nu tegen jou zeggen wat waarschijnlijk 50% van de psychiatrische patiënten tegen hun psychiater zegt, maar het is echt heel serieus: ik heb aanwijzingen dat ik misschien wel de nieuwe messias ben.”
De man keek me enige tijd wazig aan en zei toen: “nee, dat kan niet. Je hebt nog te veel ego.” Daarna draaide hij zijn hoofd naar het raam en zei met een zweem van verheerlijking op zijn gezicht: ik denk wel eens, als er iemand de nieuwe Messias is, dan is het …. En hij noemde de naam van zijn goeroe, over wie hij me eerder al verteld had en van wie hij me een fotootje had laten zien: een weelderige krullenbol.
Ongeveer in diezelfde tijd kreeg ik bezoek van een man en een vrouw die geïnteresseerd waren in de krachtvelden in mijn huis en tuin: ik had diverse krachtplekken op mijn terrein en de man van de twee kon de energetische waarde van elke plek afzonderlijk meten.
Beiden zeiden dat in mijn huis en tuin hele bijzondere krachtplekken waren maar het mooiste van het bezoek vond ik dat de vrouw mij toevertrouwde dat ze dacht dat ze misschien wel de nieuwe Messias was. Ik zei maar niets over mijzelf maar dacht wel: er is kennelijk een hype aan de gang, nu, 2000 jaar na JC, waarin gezocht wordt naar De Nieuwe Messias – en gevonden. Ik vond het wel komisch ook na de reactie van de psychiater, die overigens door mijn toenmalige huisarts een hele spirituele man werd genoemd.
Toen ik in 2005 voor de tweede keer in een psychiatrische kliniek werd opgenomen werd mij verteld dat ik alleen nog maar aan aardappelen en spruitjes mocht denken. Ik mocht het de hele 15 maanden op die kliniek niet hebben over de krachtplekken op mijn terrein of over welke andere spirituele ervaring of banale herinnering dan ook. Dat is mij aardig gelukt en ik was daar goed in het hier en nu en in (prettig) contact met de andere cliënten, maar ik weet nog wel dat ik af en toe ergens diep van binnen stilletjes bij mezelf dacht: als ik hier uit kom pak ik mijn messias-zijn weer op.
En toen ik ‘er uit kwam’/ de deeltijdbehandeling afsloot naderde 2012, en kwam ik op internet-sites waar beloofd werd dat mensen na 2012 als godinnen en goden op Aarde zouden leven, dat er niet één Messias zou komen maar dat we ons allemaal als Messiassen zouden ervaren en dat het leven als een sprookje zou zijn waarin we met gedachtekracht en wijzende vingers de wereld zouden kunnen scheppen precies zoals we haar willen. Ik las die sites en ze strookten met mijn eigen gevoel en met mijn eigen ervaringen en ik las steeds weer nieuwe beloften van met name één gechanneld wezen, SaLuSa van Sirius (galacticchannelings.com; niburu.nl), en ik werd daardoor bevangen.
Toen ik de deeltijdbehandeling afsloot aan de psychiatrische kliniek was dat tegen de zin van de behandelaren die mij daar wilden houden en in feite is mijn zelfverkozen einde van die deeltijdbehandeling – februari 2007 – achteraf voor mijzelf het begin van 4 ½ jaar ‘psychose’ waarin ik mijzelf als messias ervaarde, waarin ik mijn huis, mijn geld en mijn spullen verloor, waarin ik om onderdak en te eten bewust stalkte, een contactverbod en een straatverbod meermalen overtrad en huisvredebreuk pleegde om zo in gevangenissen en psychiatrische klinieken terecht te komen, waarin ik praktisch zonder geld en spullen op kapotte schoenen en met een zere knie een voettocht van een maand door Frankrijk maakte, waarin ik in een bijna voortdurende staat van lichamelijk genot, zelfs orgasme leefde (ik zat ‘lekker in mijn vel’), waarin ik vriendinnen en vrienden verloor, waarin ik geen contact had met mijn broers, waarin ik weinig contact had met mijn zonen, waarin ik bergen wereldverbeterende en hoog empathische emails verstuurde, waarin ik mijn rijbewijs en paspoort verbrandde in de overtuiging ze nooit meer nodig te hebben na 2012, waarin ik leefde in een stroom van synchroniteiten / al te toevallige toevalligheden / wonderen en wondertjes, heldere zintuiglijke waarnemingen, verhoogde liefdeservaringen, religieuze of spirituele inzichten en belevenissen, eenheidsbewustzijn en eenheidservaringen, verbindingen met ‘de bron’ en woordeloos contact met dieren en onzichtbare wezens.
Aan mijn wonderschone psychose is een einde gemaakt met wekelijkse injecties haldol die begonnen 25 oktober 2011. Dat was in een psychiatrische kliniek in Nieuwegein waar ik terecht was gekomen door een straatverbod te overtreden. Het was na al die gevangenissen en psychiatrische klinieken de eerste kliniek waar ik het kennelijk te gek maakte. Sinds 1 augustus 2012 woon ik in Oss in een Begeleid Wonen-project en hier ben ik rond de jaarwisseling in een depressie terechtgekomen en heel erg kwaad geworden op SaLuSa van Sirius met haar mooie beloften voor ‘Ascention’ op en na 21 12 2012.
Bij alle andere pillen heb ik nu ook nog lithium gekregen tegen de depressie en dat helpt. Maar ik ben leeg en mat en heb spierspanningen en een oedeem-been en nog veel meer bijwerkingen. Aan mijn Messias-waakdroom dacht ik eigenlijk praktisch nooit meer na de haldol-injecties. Tot aan deze Week Van De Psychiatrie 2013. Bij een bezoek aan een van de bijeenkomsten in het kader van die week noemde degene die de middag leidde terloops mensen die ooit dachten Jezus Christus te zijn en die daarom het stempel ‘Gek’ kregen.
Ik schrok: ik herinnerde mij ineens weer helemaal dat ik 4 ½ jaar dacht dat ik Messias was en ik was bang dat iemand van de aanwezigen dat te weten zou komen of dat het gesprek daarover zou gaan. Het was nog te kwetsbaar en te eigen. En dat is eigenlijk jammer voor iets dat zo mooi was. Hoe zou het zijn als ‘de maatschappij’ mensen die zichzelf als messiaans ervaren, waarderen om hun kwaliteiten in plaats van voor gek verklaren om hun afwijkingen? Nogmaals wijs ik op mijn OPROEP hierboven aan dit verhaal.
Mariëtte
Misschien nog een aardige aanvulling van een ouder artikel;
(De originele titel van de video luidt; ‘Why you think you are Jesus’)
Zeer herkenbaar allemaal.. Als je dat soort ervaringen hebt gehad, dan is het logisch dat je daar woorden als messias of Jezus voor bedenkt. Ik ken iemand die een tijdje dacht dat hij god was. Maar zo vertelde hij later; ik dacht niet letterlijk dat ik god was, maar er is geen beter woord om die ervaring te beschrijven. Hij bedoelde zijn ervaring met een hoger bewustzijn.
Jammer genoeg werd hij kort daarna opgepakt door de politie en rechtstreeks naar het psychiatrisch ziekenhuis gebracht. En zit tot de dag van vandaag onder de antipsychotica.
Zonde dat in de westerse wereld geen plaats is voor dit soort ervaringen, want de mensheid kan wel wat hoger bewustzijn gebruiken. Maar als je naar een psychiater gaat en zegt dat je god bent, tsja dan weet je het wel; diagnose, pillen etc.
“The difference between a Mystic and a schizophrenic is that the Mystic knows who NOT to talk to” zal ik maar zeggen dan.
Overgens, als je zoiets meemaakt als een god- ervaring, dan ben je getekend voor het leven, want daarna maakt alles wat er om je heen gebeurt in de ‘echte’ wereld opeens weinig indruk meer op je.
Van Joseph Campbell, hoogleraar mythologie en schrijver:
“The psychotic drowns in the same waters in which the mystic swims with delight.”
Prachtige citaat, jsgn3!
Heftig trouwens Frederika, die bijna doodervaringen. Nooit echt meegemaakt gelukkig, maar wat je beschrijft over dat bereiken van een hoger bewustzijn, is zeer interessant. Je hoort het wel vaker dat mensen die oog in oog met de dood staan opeens ‘verlicht’ worden, Of ‘god’ zien. Zou dat niet de natuurlijke staat zijn van de mens, die door de extreme schok van de bijna doodervaring opeens naar boven komt?
Klopt, Bon, wat je schrijft over het leven na een ‘god-ervaring’: niets boeit mij nog echt, met uitzondering van mijn zonen. Maar zou dat ook niet door de pillen kunnen komen? Ik slik er nogal wat om van mijn ‘god-ervaring’, oftewel godinnerlijke beleving af te blijven.
Wat in mijn zogenoemde psychose of verlichte periode ook heel mooi was was mijn herinnering aan vorige levens en aan Het Begin der Tijden / Het Paradijs / Lemurië. Ik hoefde maar op bed te gaan liggen of ik voelde het ALlemaal door me heen vibreren. Of ik zette mijn cellen open terwijl ik op straat liep en de oneindigheid stroomde door me heen. Dat was zalig en tegelijk gelukzaligheid. Het was wonderschoon. Ik laadde er door op en had maar weinig slaap nodig. Ik deed er niemand kwaad mee, straalde de pan uit, maar op een andere wijze was ik wel hinderlijk onaangepast – volgens een psychiater. Daarom kreeg ik de haldolinjecties: ik moest plat om weer in het gareel te kunnen komen.
Ik ben door met deze site kennisgemaakt te hebben weer wel aan het nadenken over die periode van 4 1/2 jaar van mij. Was ik psychotisch? Was ik ziek? Was ik soort van verlicht en paste ik niet in deze tijd en plek? Van de pillen die ik nu slik voel ik me ziek, maar ik geloof toch dat ik ze nodig heb in psychiatrische zin. Met moeite kom ik in een gareel, maar wel van onderafaan en zeer moeizaam. Heimwee naar mijn messiaanse periode heb ik niet. Ik heb het gehad en er van genoten. Ik probeer het nu hier te bolwerken en houd mezelf vast van moment tot moment.
Mariëtte
Je kunt de kwalificatie van hinderlijk onaangepast maar beter niet aan een niet aan een psychiater over te laten en al helemaal niet aan een centrale organisatie. In eerste instantie moet je namelijk van je omgeving uitgaan en als die overlast van je gedragingen hebben, dan kun je het er met hun over hebben. Als je er niet uit komt kun je beter naar een psychotherapeut gaan die onafhankelijk is binnen zijn geloof en redelijk met de gelijkenissen in de bijbel bekend is. een optie die je daarvoor nog hebt is gewoon van tijd tot tijd met spiritueel ingestelde mensen praten en met mensen die soortgelijke ervaringen hebben gehad. het feit dat mensen er hun beroep van gemaakt hebben, schept namelijk de noodzaak om er je geld mee te verdienen, dus als ze zeggen dat er niets aan de hand is, dan kunnen ze dat niet meer. Dat is triest maar helaas maar al te vaak waar.
Okay, daar gaan we dan,
Ik ben toen ik dacht te sterven een man tegen tegengekomen, die zei dat ik nooit dood zou gaan en tijdens het onderhoud werd dus tegen mij gezegd dat ik de messias was. Ik moet hierbij wel zeggen dat dit dus op een gegeven moment gebeurd is en ook nadat ik gezegd had alles te begrijpen.Ook hij wees op Jezus, maar als je als de Messias wordt beschouwd wil dat niet zeggen dat je ook Jezus ben,want je blijft altijd jezelf. Hier zit dus een misvatting in het idee van dat een waan sprake moet zijn. Essentieel verschil tussen theologie en psychiatrie is dus dat er een ander bij betrokken was. Ook dien ik hierbij te vermelden, dat deze man een aantal krachtige wonderen verrichte voor mijn ogen en dat hij mij ondersteund heeft toen ik verging van de hoofdpijn. Hij beschouwde het Marketingboek dat ik bij me had als mijn Bijbel. Dit alles was 21 jaar geleden, helaas ben ik toen toch nogal half in de war geraakt.
Echter na verloop van tijd zie je wel degelijk hoe je de wereld naar je hand kan zetten. Niet leuk om te vermelden is dat het christendom tot nog toe bepaald niet handelt zoals het hoort, maar dan bedoel ik met name mijn omgeving, de mensen aan de top van de maatschappij zowel in het christen dom als de andere stromingen van politiek Nederland, als de hoofden van kerken, in de naaste omgeving.
Hier wordt dus niet of nauwelijks geholpen om leuke ideeen de wereld in te helpen dat is dus niet om vrolijk van te worden.
Juist in deze tijd dienen de creatieve mensen zich te laten zien.
Het feit dat je daardoor diep moet denken en dus weer kunt gaan zweven, dient gewoon voor lief genomen te worden.
Het is niet bepaald plezierig om rond te lopen met ervaringen zoals ik, omdat je ziet dat de wereld zo goed als blind is.
Goed uitvoerbare plannen zijn er genoeg, want ik heb er een paar en meer dan voldoende werk gedaan na mijn ervaringen en evengoed hele leuke jobs gehad. Echter als men met mensen zoals ik geconfronteerd wordt,en men bovendien leuke ideeen heeft probeert iedereen zich kennelijk te verschuilen en men misbruikt hierbij de Psychiatrie op een meer dan walgelijke manier, aangezien mensen dan ik nooit zullen willen, dat een ander iets overkomt.Indien ik zeg dat plannen goed genoeg zijn, dan is dat zo. Aanvullingen zijn in tweede instantie altijd welkom.
Ik heb ook een messiaswaan gehad. Zou graag met anderen in contact willen komen die hetzelfde hebben gehad
Je zult mijn verhaal van hierboven (jsgn3) misschien gelezen hebben. Als je wilt kun redactie om mijn e-mail adres vragen. Dit bericht kun je als ‘bewijs van toestemming’ gebruiken.
Ik heb dit ook gehad en heb bijzondere dingen met energie gedaan en ervaren. Voordat ik in de hoge energie terechtkwam ben ik ’s nachts vaker wakker geworden met kennis over symbolen en energie. Ik zou mijn verhaal ook graag met anderen bespreken om erachter te komen of er feitelijk en inhoudelijk, (buiten de messiaswaan in de brede en algemene zin) ook raakvlakken zijn die overeenkomen.
Je kunt eigenlijk nooit spreken van een messiaswaan, je moet weten of je het (al) bent ( of niet) en of je iets heel bijzonders kunt bereiken of niet. In tegenstelling tot wat Godsdienstigen doen, dien je het begrip messias nooit meet een reeds genoemde naam te verwarren, of deze op voorhand als je meester te aanvaarden. Dat is namelijk de brede weg, die tot verderf leidt) Dit neemt echter niet weg dat je hem als voorbeeld mag gebruiken. In principe moet je je bijzondere ervaringen echter pas in het openbaar gebruiken, als je denkt dat de plannen of ideeen die je hebt daadwerkelijk uitvoerbaar zijn. Als je een specifieke ervaring hebt gehad met slechts een personage, dien je te geloven in het pad of de gesproken woorden en je beste beentje voorzetten, als er obstakels in de weg staan. Het zijn namelijk de menselijke verdiensten die tellen op deze aarde en de wonderen komen hierbij pas op de 2e plaats. Het geloof in jezelf dient centraal te staan en je zult in staat moeten zijn om de hele wereld voor gek en/of blind te verklaren op het moment dat wat je wil, nog niet eerder
gedaan is.
Ik heb een jaar geleden een manische psychose doorgemaakt. Ik voelde me heel groot en bijzonder. Diepe mystieke geestelijke ervaringen… Eindelijk verbonden voelen ipv altijd maar eenzaam… het was de meest bijzondere ervaring uit mijn leven en ik weet nog bijna alle details als de dag van gisteren.
Maar het afgelopen jaar was heftig om alles een plek te geven. Ik ben vrij snel gestopt met pillen omdat ik wilde kunnen voelen om alles te verwerken. Maar ik had veel heftige gevoelens en weinig mensen om echt mee te kunnen praten. Ik ben nog steeds alles aan het verwerken. Is dat normaal dat dit langer kan duren? Na mijn psychose leek het wel of ik een burn out gehad had. Ik moest echt weer alles weer opnieuw doseren. Ja ook veel videos gezien van Sean Blackwell. En als christen kan ik daar toch veel mee… het hielp me om mijn geestelijke ervaringen te mogen zien als echt waardoor ze deel zijn van mijn proces…. maar nog altijd vecht ik tegen stigma, eenzaamheid en niet begrepen worden. Voorzichtig kan ik wel zeggen dat ik door de ervaring gegroeid ben…. ik zou heel tof vinden om met mensen te mailen of iets….. ik verlang zo naar herkenning!
Het punt is meer dat als je je diep verbonden voelt, je dat waarschijnlijk ook bent. De wijze waarop dat door medici en dan met name in de psychiatrie omschreven wordt, doet niet ter zake. Het enige wat je kunt doen om begrepen te worden is goed te omschrijven wat je bedoelt of voelt/gevoeld hebt. Het gaat dan ook vooral om wat er destijds simpel gezegd door je hersens en lichaam heen gegaan is. Als je zo iets voor de eerste keer meemaakt , wil je daar vaak met iedereen over praten, terwijl onze collectieve geest veel groter is, om alles in een keer te kunnen omschrijven. Gewone mensen zullen je dan vrijwel nooit direct kunnen begrijpen en al helemaal niet als ze niet weten dat er meer is tussen hemel en aarde. Op het moment dat je dat laatste als vrouw al weet, gaat het er eigenlijk alleen maar om, om je leven de inhoud te geven, waarvan je overtuigd bent dat deze inhoud voor jouw en/of anderen het beste is. Het leven is een avontuur en het is o.a. de bedoeling om er in het hiernamaals met zo veel mogelijk plezier op terug te kijken. Op het moment dat je met betrekking tot je geestelijke ervaringen begrepen wil worden, zul je eigenlijk alles wat je voelde, stap voor stap, apart moeten omschrijven, alsmede duidelijk maken, waarom dat voor jouw een bijzonder gevoel gaf. Dat kan ook door de mensen waarmee je dan spreekt de juiste vragen te stellen, want dan denken ze zelf ook een beetje meer na en maak je dus meer kans om begrepen te worden. Doe je dat niet dan hebben mensen al snel het gevoel dat je als een kip zonder kop aan het kakelen bent. Op het moment dat je enthousiast maar blijft doorgaan zonder dat je direct begrepen wordt, zul je door zowel mensen als psychiaters beschouwd worden als iemand die manisch is. Probeer dus altijd je rust te bewaren als je over je geestelijke of wonderlijke ervaringen aan het praten bent. Je dient je ten slotte niet te schamen voor bepaalde ervaringen en een tijdelijk stempel dat er op dat moment kennelijk bijhoort. Het gaat er om hoe je er voor kunt zorgen, dat mensen met specifieke ervaringen en hen die hier mee bezig zijn, elkaar zo snel mogelijk begrijpen.
Beste Dorien,
De ervaringen die jij noemt zijn zo heftig dat het niet gek is dat het een tijd duurt om die een plaats te geven. Ze raken je kern. En bij je mystieke ervaringen ben je die misschien wel helemaal kwijt geraakt? Zelf heb ik ook wel het e.e.a. meegemaakt, verschillende keren. Net als jij herinnerde ik me alle details. Het heeft jaren geduurd voordat ik er zo’n beetje uit was. Uiteindelijk ben ik lithium gaan gebruiken. Dat was voor mij de oplossing.
Heb je niemand om er over te praten? Zo’n bijzondere ervaring kan je ook weer eenzaam maken, omdat niet iedereen die heeft. Een geestelijke, een psychiater of lotgenoten? Iedereen zal hier zo zijn/haar eigen ideeën over aandragen. Het belangrijkste is dat er ‘vanuit het hart’ naar je geluisterd wordt, en dat je je gerespecteerd en geaccepteerd voelt. Tips zij dan mooi meegenomen :^)
Waar het om gaat is dat je gewoon verder kunt met je leven, een leven waarin die ervaring een plaats gekregen heeft. En ja, daar heb dan van geleerd.
Dank je voor je reactie. Echt fijn!
Ja het gaat erom dat het een plekje krijgt he…. ik heb de afgelopen maanden mijn verhaal op papier gezet om alles te integreren. 400 bladzijden. Heb het laten drukken. Dit hielp heel erg: mijn verhaal mag er zijn. Het is waardevol.
Maar ik kan er verder met mensen weinig over praten. Ik voel dat ze me niet begrijpen. Als ik het probeer reageren ze vaak nauwelijks. Ja dat geeft veel eenzaamheid. Ik voel dat pillen momenteel voor mij niet de oplossing zijn. Ik wil niet onderdrukken, ik wil mezelf kunnen zijn. Ik heb mijn levenlang mezelf onderdrukt. Ik viel dat ik enorm groei maar het gaat langzaam. Ik ben dus huiverig met de hulpverlening. Maar ik verlang wel naar contact waar ik echt mijn hart mag delen dat er zonder psychiatrisch kader naar me geluisterd wordt en dat ik erin erkend wordt ofzo. Ik strijd zo hard maar het wordt niet gezien. Ik ben afgelopen weken al begonnen met videodagboeken. Dat ik tenminste compassievol naar mijn eigen hart kan luisteren. Maar het voelt allemaal zo me myself and i. Ik verlang zo naar connectie hierin.
Hoe hanteren therapeuten psychiatrische ervaringen over het algemeen? Het probleem is ook dat ik niet in nl woon en zelf zendeling en counselor ben. Ik leid inner healing groepen en die zijn krachtig hier! Maar ik verlang er zelf ook naar dat iemand gewoon weer even met mij komt zitten en naar mij luistert. Paar jaar terug heb ik dat een periode gehad maar heb het verprutst. Mijn verhaal heeft waarde maar damned. Waarom wordt dat niet gezien?
Het natuurlijk niet zo moeilijk om uit te leggen waarom de waarde niet gezien wordt.. Op het moment dat je zelf mensen aan het helpen bent met inner healing en zendeling bent, zul je in principe ook contact moeten hebben met mensen die je kunnen helpen met het verwerken van je eigen ervaringen, dat zijn dus collega’s. Op het moment dat je wil dat je eigen verhaal gelezen wordt, omdat je het waardevol vindt, zul je je moeten afvragen voor wie dit verhaal waarde heeft en waarom. Vanaf dat moment kun je ze trachten te bereiken. Dat zijn dus niet alleen overige therapeuten, maar ook mensen met andere of soortgelijke ervaringen dan jij. Ook zijn er andere spiritueel ingestelde mensen die hier interesse in kunnen hebben. Aan het bereiken van deze mensen zitten weliswaar wat kosten aan vast, maar die kun je dus in rekening brengen als je het laat drukken. Het is uiteraard voor iedereen lastig om even te komen praten, als je zelf in het buitenland zit. Wat verder niets kost is proberen uitgevers te benaderen, die zich richten op de mensen voor jouw verhaal waarde heeft. Ook kun je kontakten leggen met patientenverenigingen, veel leden zijn namelijk allang geen patient meer en kunnen ook aangeven hoe ze hun ervaringen verwerkt hebben. Daarnaast kunnen ze ook interesse hebben in het lezen van je verhaal.
400 bladzijden, dat is een hoop. Dat zal denk ik niet alleen gaan over je bijzondere ervaring van een jaar geleden, maar ook over wat er door los gemaakt is, over vroeger? Ik raad maar. Ik schreef vooral tijdens mijn ervaringen, om er vat op te houden, omdat het zo bijzonder was wat me overkwam. Totaal kom ik ook op ongeveer 400 bladzijden :^) De eerste schriften, van de eerste periode, verdwenen in een kast en ik durfde er amper aan te denken. Wat daar in stond, was ik dat ook? Dat was dus mijn plekje, niet het beste…
Mijn ervaring is dat als je ergens mee zit, je een heel eind kunt komen met denken en schrijven. Met “me, myself and I” dus. Maar een “coming out”, het vertellen aan anderen en hun respons horen maakt het proces pas af. Blijkbaar hebben mensen mensen nodig. “People who need people are the luckiest people in the world”. Luister maar op YouTube.
Verwacht alleen niet dat anderen (al) je problemen oplossen. Dat is maar goed ook, want dan zou je zelf niet verder kunnen groeien. En daar hebben anderen juist ook weer wat aan.
Tsja, hoe hanteren therapeuten psychiatrische (of spirituele/mystiek) ervaringen? Tijdens mijn counselor opleiding (die ik niet beroepsmatig praktiseer) is me geleerd dat zodra er sprake lijkt te zijn van psychiatrische problematiek ik naar een psychiater moest doorverwijzen. Er zullen therapeuten zijn die dat niet doen, waar ligt ook de scheidslijn tussen wel en geen psychiatrische problematiek? Je moet vooral zelf kijken of het met iemand klikt. Een psychiater kan je niet dwingen, eventueel wel als je een gevaar vormt voor jezelf en/of de omgeving, als ik het goed heb. Maar dat lijkt me bij jou helemaal niet aan de orde. Ter illustratie: zelf heb ik een keer een consult gehad bij het Parapsychologisch Instituut. Zij adviseerden me toen naar een psychiater te gaan. Dat heb ik toen niet gedaan.
“Inner healing”, is dat? : https://en.wikipedia.org/wiki/Inner_Healing_Movement
Je doet me denken aan de klassieke bejaardenverzorgster die de hele dag verzorgt en dan er ’s avonds aan toe is zelf verzorgd te worden :^)
Ik vind het trouwens positief dat je zo helder schrijft en aan het eind met je “damned” laat zien dat je energie hebt om zaken aan te pakken.
Als je dingen wilt schrijven vind ik dat prima, maar dit forum is denk ik niet het meest geschikte podium. Daarom heb ik net een e-mail account aangemaakt waar je naar toe kunt mailen – als je dat wilt: eenenander2@gmail.com
Zie maar!
Ik ben aan het denken nu ik dit allemaal lees. Ik ben opgeleid cameravrouw en misschien is het een idee om de verhalen te bundelen en mensen hun verhaal voor de camera te laten vertellen. Mij heeft de hoge energie periode laten zien dat er een goddelijke “psychose” bestaat en een duivelse “psychose”. Ik zat gelukkig in een goddelijke en heb het net als velen als de meest waardevolle ervaring ooit ervaren, daar waar ik wel wat spirituele ervaringen al had gehad. Dit was voor mij toch het summum. Ik noem een voorbeeld. Mijn youtubekanaal stopte ermee en draaide andere muziek zonder dat ik nog maar aan de comp kwam. God liet mij de helende muziek horen voor die persoon waar ik mee in contact was. Ik hoefde maar te vragen en dan stopte de muziek die opstond en na ongeveer 30 a 40 seconden begon er iets anders te spelen. Ook deed mijn telefoon het nog maar bij 3 mensen. Mensen die open voor mij stonden. Ieder ander kon mij en ik hen niet meer bereiken. Als er mensen hier zijn die met mij mee willen werken aan een soort van documentaire, voel je vrij en mail me..