Het stilzwijgen na genezing van ‘ongeneeslijke psychiatrische stoornissen’

INLEIDING

Vanaf het moment dat ik me heb aangesloten bij ‘Psychose Anders’, kom ik zeer regelmatig in contact met mensen die in het verleden gediagnosticeerd werden met een psychiatrische stoornis. Het is mij vaak opgevallen dat veel van deze mensen jarenlang geen enkel contact hadden met de GGZ, geen medicatie (meer) slikten en een prettig, sociaal leven leidden waarbij ze werkten en / of de zorg hadden voor een gezin.

Wat mij ook opviel, was dat deze mensen zich het liefst verre hielden van de psychiatrie vanwege negatieve ervaringen en ze zich geenszins konden verplaatsen in ‘lotgenoten’ die zich identificeerden met de hun toebedeelde diagnose en de daarbij behorende medicatie. Meerdere personen vertelden mij dat ze het opgegeven hadden om anderen te attenderen op het feit dat er andere methoden bestonden om zich uit de wurggreep van de psychiatrie los te maken.

De leugen van de ongeneeslijkheid van psychiatrische stoornissen

Bovenstaande was onder andere de aanleiding voor mij om iets te schrijven over mijn eigen ervaring met betrekking tot het begrip ‘chronisch en ongeneeslijk’; woorden die al gauw in één adem genoemd worden met diagnoses als bijvoorbeeld ‘schizofrenie’ of ‘manische depressie’.

Zelf heb ik diverse keren iets geschreven over mijn eigen proces waarvan met name ‘Na 7 jaar vrij van lithium: een afkickverhaal’ duidelijk weergeeft hoe het mij vergaan is.

Sinds enkele weken ben ik officieel geen ‘psychiatrisch patiënt’ meer. Mijn dossier is gesloten, ik slik geen medicatie meer en ik was eerder al voor 100% arbeidsgeschikt verklaard.

Toen ik dit – voor mij heugelijke feit – aan de mensen in mijn omgeving kenbaar maakte, waren de reacties wisselend. Hoe was dat mogelijk? Ik had toch een chronische, ongeneeslijke psychiatrische stoornis? Iedereen wist toch dat je daar niet van kan genezen maar mee moet zien te leren leven?!

Op zich een logische reactie want wanneer je een volgens de DSM ‘ernstige psychiatrische aandoening’ als zoekterm in bijvoorbeeld Google intypt, wordt bovenstaande keer op keer bevestigd.

De meeste mensen die geconfronteerd worden met een dierbare die een totale persoonlijkheidsverandering lijkt te ondergaan en opeens dingen zegt en doet die niet bij hem / haar passen, zoeken op internet naar wat er aan de hand zou kunnen zijn. De term ‘psychose’ komt meestal al gauw naar voren met alle daarbij behorende (dwang)maatregelen en (dwang)medicatie van dien…

Vanaf dat ik me anderhalf jaar geleden actief bezig ben gaan bezighouden met ‘Psychose Anders’, ben ik regelmatig in contact gekomen met mensen die ooit gediagnosticeerd werden met een zogenaamde ernstige psychiatrische aandoening. Zoals ik hierboven al schreef, leiden veel van hen nu een gelukkig, maatschappelijk bevredigend, sociaal en actief leven zonder dat ze ooit iets met de GGZ te maken hebben.

Ik begreep nooit precies hoe dit in elkaar zat tot ik dus kort geleden een telefoontje kreeg van de man die ik de laatste vijf jaar ‘mijn psychiater’ noemde. Hij informeerde naar hoe het met mij ging en vroeg mij waarom ik hem niet meer bezocht. Als hij alles wat ik hem in het verleden verteld had in mijn dossier had bijgehouden, had hij de reden kunnen weten.

Ik sprak hem namelijk alleen maar omdat hij het recept voor lithium voor mij uitschreef en combineerde dit met het onvermijdelijke bloedprikken om mijn bloedspiegel te laten controleren.

Iets dat belangrijk is wanneer je lithium slikt omdat onder andere nieraandoeningen, schildklierproblemen en zelfs acute vergiftiging niet ongewoon zijn als bijwerkingen van dit middel.

Toen ik hem een update gaf van mijn huidige situatie, zei hij; ‘Zo, dus u* heeft ons niet meer nodig!’

‘Nee,’ zei ik. ‘Daar komt het eigenlijk wel op neer.’

‘Goed, dan sluit ik bij deze uw dossier en schrijf ik een briefje aan uw huisarts dat u niet meer in behandeling bent.,’ antwoordde hij.

‘Wordt er eigenlijk nog follow-up onderzoek gedaan?,’ vroeg ik hem.

‘Hoe bedoelt u?’

‘Nou, ik neem aan dat het de bedoeling is dat de patiënt de psychiatrie uiteindelijk niet meer nodig heeft. Dus ik vroeg me af of er onderzoek gedaan wordt naar hoe mensen eruit komen.’

‘Nee, dat gebeurt bij ons niet.’

‘Misschien is dat iets om te overwegen? Het lijkt me toch redelijk relevant!’

Degene die ik de afgelopen jaren ‘mijn psychiater’ noemde, wist hier niets op te zeggen.

Bij mij kwam er direct een ‘Aha!-gedachte’ boven.

Dus zó zat het in elkaar! Jarenlang word je verteld dat je lijdt aan een chronische, ongeneeslijke psychiatrische aandoening maar wanneer je uit beeld verdwijnt bij de GGZ word je uitgeschreven en wordt daar vervolgens niets mee gedaan. Ik ga er niet vanuit dat dit overal in Nederland het geval is maar bij deze grote regionale instelling is dit in ieder geval aan de orde. Geld is het probleem niet want kort geleden is er een nieuw, modern centrum geopend.

* Het viel mij op dat hij mij opeens met ‘u’ aansprak. De afgelopen jaren was het altijd ‘je en jij’. Zelf heb ik naar hem toe altijd de ‘u-vorm’ gehanteerd.

In feite is het een merkwaardig fenomeen: Je bent chronisch, ongeneeslijk ziek verklaard en kunt jezelf volgens deze tak van de medische wetenschap alleen staande houden door het gebruik van ‘medicatie’ maar wanneer je geen medicatie slikt en dus eigenlijk ‘genezen’ bent verklaard, word je uitgeschreven en gaat het dossier dicht.

AANVULLING (Geschreven door Joost)

Je zou kunnen zeggen dat de psychiatrie eigenlijk niet echt thuishoort binnen de medische wetenschap, want hoe zou je het binnen de normale medische wereld kunnen verantwoorden aan een patiënt als je hem eerst lange tijd vertelt dat hij een ongeneeslijke vorm van kanker heeft, maar als hij plotseling volledig geneest zonder medische verklaring, feliciteer je hem simpelweg en kijk je snel de andere kant op om tegen de volgende patiënt gewoon opnieuw te vertellen dat hij een ongeneeslijke vorm van ‘geesteskanker’ heeft. Dat is toch geen wetenschap?

Een echte serieuze wetenschap zou ieder geval van ‘genezing’ van een vorm van ‘geesteskanker’ moeten onderzoeken en proberen te achterhalen hoe het mogelijk is dat iemand beter is geworden.

Die gevallen zouden niet genegeerd moeten worden, maar juist uitgeplozen dienen te worden om zodoende andere mensen een realistischer beeld en een betere behandeling aan te kunnen bieden.

Helaas gebeurt het vaker dat artsen simpelweg té koppig zijn om te kunnen accepteren dat mensen werkelijk kunnen herstellen en opknappen door juist de verplicht gestelde potentieel giftige onderhoudsmedicatie te weigeren door voorzichtig, stapsgewijs af te bouwen. Dat het weigeren van de behandeling juist leidt tot volledig herstel is waarschijnlijk té confronterend om te kunnen hanteren.

Deze gang van zaken geeft duidelijk de tekortkomingen aan van psychiatrische aandoeningen die worden gepropageerd als zijnde ongeneeslijke hersenziekten, maar dat toch vaak niet blijken te zijn. Eerst behandel je een ziekte als een ongeneeslijke tumor en bij onverwacht herstel behandel je dezelfde aandoening gewoon als een soort van gebroken been dat weer hersteld is. Dit soort logica is natuurlijk schrijnend onwetenschappelijk.

We willen lezers aansporen om te laten horen hoe ze over dit verschijnsel denken: schrijf een reactie onderaan dit artikel.