Bewustzijnstransformatie of ziekte?

Door: Aly

Toen ik een tijdje geleden alweer de site ‘Psychose Anders’ tegenkwam was dit voor mij één en al herkenning. En dat niet alleen, ik voelde opwinding en blijdschap want dit schrijven over normaliteit raakt zo precies de kern. Zo heb ik mijzelf ook “genezen,” en genezen zet ik expres tussen haakjes want ik heb mijzelf nooit als ziek gezien, ondanks de diagnose bipolaire stoornis in 2002 en over een aantal jaren verspreid 4 psychoses, een zelfmoordpoging en ik gebruik dagelijks 500 mg. lithium.

Elk mens zit in een groeiproces, ieder mens groeit niet even snel. Het is gemakkelijk als dit in een huwelijk gelijk op zou gaan. Gelijkgestemde zielen. Misschien wel simpel, samen op één lijn. Maar je moet je dan wel afvragen of dit het groeiproces ten goede komt. Van een gelijkgestemde ziel leer je niks. Waarom zouden we allen zo verschillend zijn? Om te evolueren. Maar ik veroordeel niets maar dit kwam n.a.v. een scheiding in de familie bij me op.

Als je elkaar niks meer te zeggen hebt, zal het groeiproces ook geremd worden denk ik. (….) Mijn brede interesse blijft mijn valkuil, zeker wat bewustwording en metafysica betreft. Het is immers veel gemakkelijker als je zegt; dat geloof ik niet. Dan kun je je ervoor afsluiten. Maar ik vind overal wel een kern van waarheid in.

Waar is dan mijn grens? (Nu weet ik dat die er ook niet is, wij en het heel-Al zijn onbegrensd) Ik bedoel waar sluit ik mij dan bij aan? Geen wonder dat dit kortsluiting veroorzaakt. Er wordt wel eens gekscherend gezegd “alles kan” maar ik denk serieus dat alles mogelijk is. Niet in onze aardse werkelijkheid, maar in het veld van de oneindige mogelijkheden. Als we willen kunnen we meer werkelijkheden ervaren.

Dit schreef ik op 15-08-09:

Ieder mens volgt zijn eigen pad….Iedereen evolueert op zijn eigen wijze….Ik heb mijn eigen exclusieve pad….Dit volg ik met overgave en passie….Met vreugde en innerlijke vrede, vanuit mijn hart….Het is een avontuurlijk pad, het leidt naar andere werkelijkheden….Hoewel het mij in een verleden wel tot een “natuurlijke gekte” heeft gebracht. Maar dit houdt mij niet van mijn evolutie af, dit noem ik de angst voorbij.

Wanneer je de moed hebt

de muur van je angst te naderen

verandert die in een poort.

Ga door die poort,

ik wacht op je aan de andere kant.

Paul Ferrini: Ik ben de poort

Dus: wat nou ziek? Wie is er niet normaal? Het is maar wat je verstaat onder normaal, zelf heb ik mijzelf nooit als geestelijk ongezond of abnormaal beschouwd.

De moderne geneeskunde wil mij weer “normaal” krijgen of zoals het ook wel genoemd wordt: “de oude weer worden.” Maar dat wil ik helemaal niet, want ik heb inderdaad een transformatie doorgemaakt, deze nieuwe conditie is zoveel beter als dat het eerst was voor de diagnose in 2002 en toen heeft het leerproces bewust een aanvang genomen.

Het “normaal” zijn op zich is niet slecht maar de samenleving functioneert helaas vanuit een beperkt niveau van bewustzijn. Het vrije denken wordt niet gestimuleerd, in tegendeel eerder in de kiem gesmoord omdat er gehandeld wordt vanuit de beperkingen niet vanuit onze grootheid. (Creëren is willen vanuit geluk, i.p.v. willen vanuit gebrek) Als je in de geschiedenis terug gaat werden heiligen en andersdenkenden veroordeeld omdat ze een gevaar voor hun zelf of hun medemensen zouden zijn.

Ook werden ze wel voor gek verklaard, maar moet je eens zien wat voor gekken hele delen van de wereld besturen en op wat voor manier: door leugens en manipulatie en dit wordt als “normaal” gezien.

Zoals het medische model nu is valt het niet mee om goede begeleiding te krijgen. Het zou erg mooi zijn als ze je zouden helpen evolueren naar een beter “normaal.” Maar dit valt niet te verwachten omdat de meeste mensen binnen dit model zichzelf nog niet hebben geopend voor het “Power of Now” niveau. Natuurlijk zijn dat wel sommigen van de mensen die daar werkzaam zijn maar dan kunnen ze niet zo werken als ze wel willen omdat ze met het huidige systeem hebben te maken.

De begeleidster waar ik gesprekken mee voerde is hier één van en staat er wel voor open, ook vindt ze het jammer dat er geen aandacht werd besteed aan de kant van het verhaal zoals ik het zie. Er waren vaak genoeg symposia zei ze: waarom dan hier eens geen aandacht aan besteed, een menselijke zienswijze. In ieder geval heb ik haar naar deze site verwezen.

Onderwijs, ook de meeste universitaire studies is allemaal aan “normaliteit” gekoppeld. Onzelfstandigheid wordt aangekweekt, niet waarderen om wie je bent, maar het gaat om presteren en geld verdienen, aanpassen aan de massa, eigenheid wordt daardoor in de kiem gesmoord. Als je anders bent pas je niet in de door de maatschappij gecreëerde hokjes, dan word je zelfs als zieke bestempeld omdat het niet past in het huidige systeem.

Zo wordt eigenheid die er niet mag zijn opgekropt met alle gevolgen van dien. Er zijn toch ontzettend veel uitwassen tegenwoordig van licht tot zware criminaliteit, solo zelfmoord tot zelfmoord met medeneming van het leven van andere mensen. Als mensen waardering krijgen voor wie ze zijn, respect hebben gekregen en daardoor zelfwaardering en zelfrespect hebben ontwikkeld, kortom van zichzelf houden zoals ze zijn doen ze dit niet, hebben ze respect voor alle leven.

Daarom is mijn conclusie: Er is iets behoorlijk scheef gegroeid. Er wordt teveel de nadruk gelegd op aanpassen, pas dan ben je “normaal” maar zo gaan veel mensen in tegen hun eigen natuur, dat wreekt zich op zeker moment, dan krijg je het zieke stempel, want niet jij bent ziek, maar het stempel is ziek.

Als je tegen je natuur in moet werken, steeds anders moet presteren op gebieden die je niet aanspreken, heeft dat logischer wijze invloed. De één wordt depressief de ander onverschillig of agressief of verbitterd in ieder geval niet gelukkig, hoe zal je dan een betere wereld creëren? Het lijkt wel of het de mensen die de macht hebben niet kan schelen, op hun manier komen ze aan hun trekken.

En eenmaal volwassen heb je je eigen verantwoording, weet je dat je een keus hebt, hoe je wil reageren op een situatie, maar jonge kinderen en jong volwassenen die moet je niet omvormen die moet je begeleiden.

Een kind wordt niet blanco geboren die bezit al een wijsheid van binnen, die wijsheid moet worden gestimuleerd en nu wordt gedaan of die wijsheid er niet toe doet. Die eigen wijsheid raakt ondergesneeuwd omdat alles ondergeschikt wordt gemaakt aan die “normaliteit.”

Wat een prachtige maatschappij / wereld kunnen we creëren als ieders eigenheid er mag zijn, want we hebben allemaal onze eigen intelligentie, onze eigen-wijsheid. We worden met onze eigen wijsheid geboren, dat wordt ons afgeleerd, aanpassen aan alles wat doorsnee is.

Wie dit later gaat in zien moet het verkeerd aangeleerde weer afleren. Wat een ontzettende verspilling van kwaliteiten. Want zoals het nu gaat met al die toetsen en beoordelingen, zelfs al op jonge leeftijd, vallen juist de hooggevoelige mensen die zoveel kunnen betekenen voor de maatschappij buiten de boot, want zij gaan denken dat ze niet goed zijn, dat ze kneusjes zijn, terwijl juist zij vanuit het hart werken met hun intuïtie.

Er zijn hoogbegaafde kinderen, daaraan wordt wel aandacht besteed, maar dit is veelal de verstandelijke begaafdheid, maar in gevoeligheid is er ook een begaafdheid maar hier wordt aan voorbij gegaan, omdat dit veraf ligt in deze verstandelijk ingerichte maatschappij. En men weet daarom niet hoe men dit vorm moet geven. Terwijl men alleen het hokjesdenken moet opgeven en luisteren en willen begrijpen. Want onze verstandelijk en geld- ingerichte maatschappij brengt zelf ziektes voort.

Gevoelige mensen staan veel dichter bij de natuur, zoals eerder de natuurvolkeren zoals de aboriginals en de indianen. Die zijn door ons westerlingen heel verkeerd beoordeeld, om het zacht uit te drukken. Wij wilden hun wat leren maar wat hadden we veel van hun kunnen leren. We zijn zover van de natuur afgeraakt, daarom gaat er zoveel mis, want zo maken we ons zelf kapot, want wij behoren tot die natuur, we zijn natuur. Maar wij zijn zo arrogant dat wij denken dat we de natuur kunnen maken, naar onze hand moeten zetten. Maar om wat te bereiken zullen we weer terug moeten naar de natuur.

Dit kwam natuurlijk allemaal niet bij me op n.a.v. het artikel “Hoe we genezen van de bipolaire stoornis van “normaal.” Deze zienswijze is gegroeid toen ik in de slag moest met mezelf, ik heb geen ziekte-inzicht, want ik heb immers geen ziekte maar wel een groot zelf-inzicht. En dat zou iedereen moeten willen hebben, evolutie komt niet vanzelf en bovendien van binnenuit. Zelf noem ik het mijn plus-minus gevoeligheid.

Door deze gevoeligheid is er zeer veel op mijn pad gekomen, zo’n brede interesse waardoor mijn zienswijze steeds over grenzen reikte wat dan, omdat mijn geest dit niet aankon, voor een psychose zorgde. Maar bij mij heeft dit niet geleid tot angst. Vanzelfsprekend waren de opnames, veelal in de separeer, en de daaropvolgende depressies, zeer onprettig, voor mij en ook voor mijn naaste familie. Toch heb ik mezelf nooit als onvolwaardig beschouwd, ik durfde bij mezelf te blijven.

Het heeft zich nog meer toegespitst op: Wat is de zin van mijn leven; wat doe ik hier; waar kom ik vandaan; waar ga ik naar toe?

Door die plus-minus gevoeligheid; verbondenheid: Hemel en Aarde, kan ik heel breed denken, wat voor mij werkt, maar ook tegen mij, maar daarom ben ik verdorie niet ziek??!!!!

Het is juist een kunst; hoe ga ik met die gevoeligheid om. Maar in de psychiatrie, die nog verbonden is aan het oude paradigma, de oude wetenschap, staan ze hier niet voor open, op enkele uitzonderingen na. Vanuit deze discipline denken ze nog steeds dat alles in de hersenen plaatsvindt.

(Terwijl er trouwens allang een nieuwe wetenschap is die dit heeft weerlegd, waarom weet ik dit als leek wel, je zou toch denken het is hun vakgebied, zij zouden hiervan op de hoogte moeten zijn, nu schiet mij op dit moment iets te binnen; juist omdat ze zo denken kunnen ze dit niet bevatten, ze kunnen die grens niet over.)

Als gestudeerde mensen zouden ze toch beter moeten weten, die moeten toch juist een breder bereik hebben? Maar ja, die hokjes he? en die beperkende grenzen. Wij zijn niet geschoold om te durven, dat kan niet als je uit gaat van beperkingen. Zo jammer!!!

Op deze manier was het voor mij wel een eenzame weg, boeken die op mijn weg kwamen hebben mij er door heen geholpen, mij bevestigd in mijn denkbeelden. En het opschrijven van mijn gevoelens en emoties hebben mij gesterkt want ik had niemand die het op mijn manier bekeek. Bovendien had ik dromen die veel voor mij betekenden, ze waren en zijn een aanwijzing op mijn weg.

Nu kan ik inzien dat het zo heeft moeten lopen, er gebeurt echt niks zonder reden, en toevalligheden, al lijkt het soms wel zo, bestaan er niet. Ik had graag verder willen leren maar dat mocht niet omdat ik de oudste was van zeven kinderen. Lang heb ik dat mijn ouders kwalijk genomen, tot ik inzag dat het de tijdgeest was.

Ook denk ik nu: hoe zou het dan zijn gelopen, dan was ik misschien ook wel meer een hokjesdenker geworden. Als je alles met je verstand beredeneert, is het schijnbaar moeilijk om van inzicht te veranderen, alles moet eerst altijd bewezen worden.

En heb je een afwijkende mening wordt ze vaak niet tot uiting gebracht, bang om uit gelachen te worden, maar om iets te veranderen moet er eerst een andere menig zijn. In het verleden waren er meer mensen zoals wetenschappers, natuurkundigen e.d. die hiervoor uit durfden komen zij kregen soms o.a. het stempel schizofrenie of bipolaire stoornis, syndroom van Asperger, o.i.d. opgedrukt. Onterecht, ze waren alleen maar anders, en durfden verder denken dan de doorsnee mensen.

Een andere manier van denken dan de doorsnee mensen die gekoppeld is aan hoe vooral de massamedia de wereld voorspiegelt, vooral als je jong bent ga je aan jezelf twijfelen, je vindt toch dat je moet passen binnen die normaliteit.

Maar op een gegeven moment twijfelde ik niet meer en wist ik dat ik op de goede weg zat. Maar dan wordt het er nog niet gemakkelijker op want je wilt het zo graag de wereld laten weten dat “HET LEVEN” zoveel mooier is dan het lijkt, vooral de mensen die je lief zijn wil je het gemakkelijker maken.

Maar het is geen doen jouw eigen waarheid overbrengen aan iemand anders, dat kan alleen door soms een klein tipje van de sluier op te lichten. Maar oh, oh als ik op mijn stokpaardje zit, berg je dan maar. Later heb ik er dan zelf weer last van, want het wordt er alleen maar verwarrender door, daarom wil ik afsluiten met ook voor mij nog steeds belangrijke regels:

-Accepteer de fase waar je nu in zit. (depressieve gevoelens)

-Geloof in jezelf. Elk mens heeft alles in huis om alles te hanteren, je kunt er echter niet altijd direct bij. Blijf vertrouwen dat je, hoe dan ook, je weg zult vinden.

Door: Aly