Vechten met Levende Symbolen

Het Psychose Anders project steunt op een aantal pijlers. Zo is daar de pijler welke zich richt op het ontwikkelen van een netwerk van psychosebegeleiders welke bereid zijn om mensen met ‘psychotische’ verschijnselen op een ‘psychose anders-manier’  te ondersteunen (zie Ontwikkelen van Psychosebegeleidersnetwerk).

Daarnaast is daar de pijler van de informatie-verspreiding. Deze kenmerkt zich vooral door het aanbieden van een andere taal om psychose-verschijnselen in te kaderen. Het probeert daarbij los te komen van de verlammende werking van de psychiatrische diagnose ‘schizofrenie’ welke vooral werkt als een soort tegenovergestelde placebo, oftewel een vloek.

Als laatste wordt ook gepoogd om het verschijnsel psychose beter te leren begrijpen door middel van ervaringen van mensen, maar ook zeker door begrip te krijgen voor de wijsheid afkomstig uit bewustzijnsverkennende bronnen. Het idee hierachter is dat zodra je weet hoe de geest kan werken het ook makkelijker is om verschijnselen te leren herkennen en er methodes voor te ontwikkelen om er mee om te gaan.

Een voorbeeld van deze laatste pijler is de pagina over ‘giftige geheimen en psychose opwekking‘.

Het huidige artikel biedt een voorbeeld van het verschijnsel dat het onbewuste het bewustzijn alleen nog maar lijkt te kunnen bereiken via symbolentaal. Een taal die veel weg heeft van de dromentaal. Over het algemeen leren wij op school niet echt hoe deze taal werkt en is het ook niet vreemd dat we er over het algemeen niet echt bedreven in zijn.

In een bepaald stadium kan de verwarring zó groot geworden zijn dat de symbolen niet langer als symbolen worden herkend, maar dat ze als het ware echt gaan leven en een realiteit vormen. Zo kan een psychiater waaraan je een hekel hebt veranderen in een heuse moordenaar of  je verlangen om gewaardeerd en geliefd te worden veranderen in het idee dat je de reïncarnatie van jezus bent.

Het onderstaande stukje uit het boek ‘Morgen ben ik een Leeuw’ van Arnhild Lauveng geeft een prachtig voorbeeld van dit verschijnsel van symbolen die werkelijk tot leven komen:

pp. 36-37

Op weg terug naar de afdeling werd ik door grote ratten aangevallen. Ze waren hun staart meegerekend minstens een halve meter lang, hadden gele ogen en scherpe tanden en waren afgrijselijk. Ze renden naast mijn fiets, sprongen omhoog en beten naar mijn benen, ze waren voor mij, achter mij, overal. Ik fietste alsof mijn leven ervan afhing, maar raakte ze niet kwijt.

In mijn verwarring vergat ik waar de remmen zaten, vergat ik te sturen en belandde ik in de greppel naast de weg, kwam weer overeind en keerde totaal verward en doodsbang terug op de afdeling waar ik panisch hijgde: “De ratten, de ratten, ze komen me halen.’

Je kunt dit zonder probleem aan de hand van diagnoselijsten en psychologieboeken in overeenstemming brengen met hallucinaties, waanvoorstellingen en gebrek aan contact met de werkelijkheid, maar als je een beetje verder denkt, dan had ik me in werkelijkheid met veel angst en bedenkingen weer aangemeld voor de ratrace. Ik had immers al eerder deelgenomen aan dit hopeloze gevecht om succes te hebben, flink te zijn om het flink zijn en goede cijfers tehalen zonder er per se wijzer van te willen worden. Toen had ik het gehaat en ik haatte het nu ook, zonder dat zelf duidelijk in te kunnen zien of het in woorden uit te kunnen drukken.

Maar ook als ik had ik er geen woorden voor, ik wist het wel. En het is natuurlijk heel vanzelfsprekend dat wanneer je je aanmeldt voor de ratrace – want dat is wat ik die avond deed – het logisch is dat je op de terugweg een wedstrijd moet houden met afschuwelijke, angstaanjagende ratten en dat helemaal niet losstaat van het contact met de werkelijkheid, ook al zijn er geen woorden voor.

En dat is niet hetzelfde. Toen ik de mogelijkheid kreeg om erover na te denken en hulp kreeg om eraan te werken, werd het verband mij duidelijk en was het helemaal niet moeilijk om het verband te zien. Maar het vereist dat je de beleving serieus neemt, als een reële en belangrijke beleving waaraan gewerkt moet worden, en dat je haar niet wegwuift als een ongewenst symptoom dat door het gebruik van medicijnen moet verdwijnen.