Toen eind 2008 Psychose Anders het daglicht zag, was al snel één van de aandachtspunten het bieden van een alternatief voor het medische taalgebruik. In een wereld waar een puur-materialistische kijk erg populair is, wordt immers al snel gegrepen naar het lichaam als zijnde de oorzaak van problemen. Wat moet je ook als je niet echt gelooft in iets anders dan de materiële werkelijkheid (1,2)?
Op zich heeft natuurlijk iedereen het recht op zijn eigen wereldbeeld, maar het kan toch wel problematisch worden als je op een moment dat je toch al zwak bent – rond een psychose bijvoorbeeld – een bepaald wereldbeeld met de daarbij behorende materiële metaforen krijgt aangereikt. Op die manier word je als het ware dat materiële wereldbeeld ‘ingeluisd’.
De meest karakteristieke en meest invloedrijke uiting van dit medische perspectief is het gebruik van de lichamelijke ziektemetafoor om bepaalde vormen van gedrag te beschrijven. Als je eenmaal je eigen gedrag gaat beschrijven in termen van ziekte en gezondheid dan kom je terecht in een kluwen die haast onontwarbaar lijkt te zijn.
Zo is één van de gevaren van het gebruik van de ziektemetafoor dat je op een bepaald moment niet meer doorhebt dat het een metafoor betreft, en gaat geloven dat je echt een lichamelijke aandoening hebt.
EEN ALTERNATIEF VOOR DE ZIEKTEMETAFOOR: COPING
Zodra je gaat proberen te denken in andere woorden dan die woorden die gekoppeld zijn aan de ziektemetafoor, zou je zomaar een geheel andere realiteit kunnen binnenstappen. Als deze realiteit ook nog eens in staat zou zijn om veel te verklaren, én bovendien aanknopingpunten zou bieden om je beter te gaan voelen, dan kan het toch wel eens de moeite waard zijn om te switchen van metafoor.
Wat ik zou willen voorstellen is een nieuwe metafoor, namelijk gebouwd rond de term ‘coping‘. Deze term uit de 
psychologie is nog vrij onbeladen en neutraal en biedt in mijn ogen uitstekende mogelijkheden om de ziektemetafoor te vervangen.
Wat betekent deze van oorsprong Engelse term ‘coping’ eigenlijk? Op wikipedia staat een simpele omschrijving die zeer bruikbaar is:
Coping is een begrip uit de psychologie, waarmee de manier waarop iemand met problemen en stress omgaat wordt bedoeld. Het betreft de omgang met alle soorten voortdurende stressoren, zoals werkloosheid, echtscheiding, pijn of oorlog (3).
Je kunt hierbij allerlei soorten coping hebben. Neem nu de situatie dat je je vaak eenzaam voelt. Dat is dan duidelijk een stressbron of stressor waar je op een bepaalde manier mee moet zien om te gaan, waarmee je dient te ‘copen‘.
Je kunt hier bijvoorbeeld heel erg droevig en triest mee copen, maar je kunt er juist ook heel actief en dynamisch mee omgaan. Je zou er ook voor kunnen kiezen om er wat gek mee om te gaan, door allerlei zaken te gaan zien, horen of beleven die anderen niet waarnemen.
Hierbij wil ik benadrukken dat hier veelal in het geheel niet om een bewuste keuze gaat. Iemand denkt niet: “Oh, wat een ellende. Hoe zal ik daar eens mee gaan copen? Zal ik kiezen voor een psychotische coping, of toch misschien voor een manische of depressieve coping, of zal ik het lekker dynamisch afwisselend aanpakken?”
Ik denk wel dat mensen onbewust een bepaalde voorkeur in copingstrategie hebben ontwikkeld in hun leven en die inzetten zodra de omstandigheden daar aanleiding toe geven.
RISKANTE COPING
Iedereen krijgt stressoren op zijn levenspad en iedereen probeert daar zo goed en zo kwaad als het kan, op een goede manier mee om te gaan. Ik zou willen spreken over riskante coping zodra de vorm van coping dermate inefficiënt of afwijkend is dat het kan leiden tot contact met de psychiatrische wereld. Zodra je dan in dit psychiatrisch ‘web’ terecht komt, word je als het ware ingespoten met de ziektemetafoor met alle gevolgen van dien, waarbij het gebruik van farmaceutische chemicaliën en het integreren van ziekte en angst in je zelfbeeld wel de meest schrijnende effecten zijn.
De copingmetafoor heeft een aantal duidelijke pluspunten: zo is het mogelijk om je bewust te worden van je favoriete copingsstrategie, waarbij je in principe kunt proberen een efficiëntere manier van coping aan te leren.
Daarnaast impliceert coping dat er ook een stressor is geweest die dat copinggedrag heeft uitgelokt. Geen coping zonder oorzaken dus. De copingmetafoor nodigt je dan ook uit om op zoek te gaan naar de stressoren die ertoe geleid hebben dat je met een bepaalde (riskant) copingstrategie (onbewust) hebt toegepast.
Als je eenmaal een manische of psychotische copingstijl hebt ontwikkeld, kan het aantrekkelijk worden om die steeds sneller in te gaan zetten. Zo kun je jezelf aanleren op een manische manier te gaan copen als je op een dag niet alleen een lekke band hebt gehad, maar ook nog eens je portomonnee bent verloren.
Binnen de ziektemetafoor zou je op een dergelijke situatie kunnen reageren door een extra pilletje te pakken en angst te krijgen dat je ziekte weer kan gaan opspelen. Binnen de copingmetafoor herken je de stressor en je eigen (riskante) copingstijl hierop, en kun je proberen te oefenen met andere manieren om met die stress om te gaan zonder chemische afhankelijkheden.
AFRONDING
Wat ik in deze bijdrage heb proberen aan te bieden is een alternatieve metafoor voor psychiatrische ziekte, namelijk (riskante) coping. De voorbeelden die ik gebruikt heb zijn volledig willekeurig. Je kunt natuurlijk allerlei verschillende gradaties van ernst van de stressoren voorstellen, waarbij de copingsreactie moeilijker te doorgronden is. Het idee dat je echter een inefficiënte manier van coping hebt ontwikkeld als omgangsmanier met bepaalde (ernstige) stressoren biedt veel mogelijkheden tot verandering.
Als laatste wil ik nog aandacht schenken aan het verschijnsel van de transformatieve psychose, een psychose waarbij je een contact voelt met het goddelijke, of waarbij je overspoeld wordt met imposante symbolen die rechtstreeks uit de diepste lagen van je psyche lijken te komen. Dit mechanisme hoeft geen riskante coping te zijn, en kan een efficiënte en misschien zelfs ‘goddelijke’ copingsstrategie zijn, zolang je in staat bent deze met je bewustzijn te integreren.
Ik zou de lezer willen uitdagen – al is het maar voor even – eens te proberen te denken in termen van (riskante) coping en niet langer in termen van psychiatrische (hersen) ziektes. Laat je ervaringen en gedachten maar eens horen. Ik ben benieuwd!
VOETNOTEN
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/03/22/de-rol-van-je-mensbeeld-bij-het-al-dan-niet-accepteren-van-psychofarmaca-als-werkelijke-oplossing/
(2) Momenteel is er een bewustzijnsgeneeskunde in opmars die steeds meer aan populariteit wint. Deze benadering gaat ervan uit dat juist bewustzijn de drijvende kracht is, en dat het lichaam eerder het bewustzijn volgt. Zie voor meer bijvoorbeeld: http://psychoseanders.yolasite.com/allerlei/over-bewuste-geneeskunde
(3) http://nl.wikipedia.org/wiki/Coping_(psychologie)
Filed under: Algemeen, Beperkingen Medische Model | Tagged: bewustzijnsgeneeskunde, coping, copingstijl, copingstrategie, depressie, leren, medisch model, metafoor, psychiatrie, psychose, trainen, ziekte, ziektemetafoor |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
“Als je eenmaal een manische of psychotische copingstijl hebt ontwikkeld, kan het aantrekkelijk worden om die steeds sneller in te gaan zetten. Zo kun je jezelf aanleren op een manische manier te gaan copen als je op een dag niet alleen een lekke band hebt gehad, maar ook nog eens je portomonnee bent verloren.’
Wat een absurde manier om ernaar te kijken. Iemand kiest er heus niet voor om ‘manisch’ te reageren als hij zijn portemonnee verliest. Dit is helemaal niet waar het (m.i.) bij een psychose om gaat.
De term ‘coping’ is naar mijn sterke idee hoe dan ook geheel niet geschikt als vervanging voor de term ‘psychose’.
Wat dacht je van ‘je moeder verloren hebben aan de dood op je tiende en dan later in je leven weer met verlies te maken krijgen’ als aanleiding voor een psychose. Of incest hebben meegemaakt en dan later in je leven aangerand worden.
Dát is de ernst van de thema’s die aangeraakt kunnen worden. Niet een verloren portemonnee in combinatie met een lekke band.
Een psychose is geen ‘gedrag’ en ook niet, in mijn idee, een ‘manier om met problemen om te gaan’ (definitie die ik op internet vond).
Het is geen ‘strategie’. Het is eerder iets dat je – als persoon – overkomt, een proces dat je ziel doormaakt, of iets dat vanuit je onderbewuste met kracht en zonder dat je bewuste wil als persoon erbij betrokken is, omhoog komt, zich aandient om geheeld te worden.
En zoals gezegd gaat het daarbij om het verwerken van ervaringen die traumatisch waren voor de persoon, en niet om een verloren portemonnee.
Een psychose is geen gedrag of ‘strategie’ (ook een woord dat op internet gegeven wordt) maar een geestestoestand. Gedrag dat iemand in een psychose vertoont is een gevolg van die geestestoestand. Het is zeker niet iets waar we bewust voor kiezen om het ‘te ontwikkelen’. En zo we macht hebben om ervoor te kiezen het te veranderen, dan is dat bepaald niet zo simpel als het hier lijkt te worden gesuggereerd.
Verder nog een paar losse punten:
De term ‘coping’ heeft geen enkele band ook met het begrip ‘bewustzijn’ dat op deze site, zoals ik het begrijp, óók erg belangrijk wordt gevonden.
Bovendien kan ik me afvragen of het een positief effect heeft als je een term uit de psychiatrie (‘psychose’) zou verwisselen voor één uit de psychologie (‘coping’). M.i. heeft ook de gangbare psychologie niet echt een idee van wat een psychose is of zou kunnen betekenen, of hoe ervan te genezen. Bovendien zal de doorsnee psycholoog denk ik een persoon met een psychose weer naar de psychiater doorverwijzen.
Verder verwijst het woord ‘psychose’ in wezen maar naar één ding, te weten… een psychose. ‘Coping gedrag’ is een term die al lang in gebruik is, schijnbaar, voor een heel cluster van gedragingen en verschijnselen. (Die m.i. dus weinig te maken hebben met wat mensen die psychotisch zijn ervaren en doen).
De verwarring zou m.i. door gebruik van de term ‘coping’ voor het verschijnsel ‘psychose’ alleen maar (veel) groter worden.
Ik wil vooral ingaan op je opmerking dat er geen enkele band zou zijn tussen ‘bewustzijn’ en ‘coping’. Ik denk dat er namelijk wel degelijk een groot verband is.
Het voordeel van het zien van psychoses als een vorm van extreme (onbewuste) nood-coping op trauma’s/stress/leed, is dat het mogelijkheden biedt om uiteindelijk – zoals bij alle vormen van coping – het licht van je bewustzijn erop te laten schijnen.
Zo kun je gaan herkennen onder wat voor soort omstandigheden je geneigd bent in de richting van een psychotische coping te trekken, waardoor je je bewustzijn kunt inzetten om te gaan stoeien met alternatieve, en minder riskante manieren van coping of omgaan met problemen.
Het ontwikkelen van een andere manier van coping dan de psychotische coping lijkt me een zeer geestelijke benadering van psychoses die dan ook goed past binnen het kader van deze site.
Ik ben het er helemaal mee eens dat het van belang is om ‘het licht van je bewustzijn’ te laten schijnen op ervaringen in een psychose.
Als / zodra dat lukt, wel te verstaan. Valt niet altijd mee, vooral niet als je gedwongen op sufmakende medicatie bent gezet. En/of geen steun hebt om daar op een andere manier naar te kijken dan als ‘ziektesymptomen’ die we met zijn allen maar het liefst zo snel mogelijk vergeten / onderdrukken.
Het napluizen van de omstandigheden is voor mij persoonlijk inderdaad heel belangrijk geweest. Overigens werd daar (goddank) in de psychiatrie destijds wel een handreiking in gedaan, tot op zekere hoogte.
Wat ik bedoelde is dat de term ‘coping’ niet per se geassocieerd wordt met ‘bewustzijn’. Zou ik denken. Ik verwacht ook niet dat een term als ‘coping’ mensen zal aanzetten om hun bewustzijn te gaan ‘gebruiken’ in dit verband. Er moeten betere woorden te vinden zijn volgens mij.
Een psychose zien als copinggedrag, dat is wel heel erg PsychoseAnders. Copinggedrag is gedrag dat je meest onbewust gaat vertonen om je op dat moment beter te voelen. Door een psychose voelen de meesten zich niet beter, zeker niet vlak er na. “Psychiatrische coping” is een slecht, en onvruchtbaar begrip. Als een psychiater zegt dat je een bipolaire stoornis hebt, dan zit daar een behandelplan, een protocol achter. En je krijgt hulp. Als je iemand met een psychose zegt dat hij aan “psychiatrische coping” doet, dan zal die persoon horen “en het is nog je eigen schuld ook, je vlucht op deze manier voor je problemen”. Wat voor positieve gevolgen heeft dat?
Bedankt Jsgn3. Ik twijfelde al om het woord ‘psychiatrische coping’ te gebruiken, al was het alleen maar omdat in de betekenis van het woord psychiatrie (~iatrie) eigenlijk ook een sterke link ligt met ziekte en de medische wereld.
Ik heb het dan ook aangepast in een neutralere term, die beter past en misschien ook minder verontwaardiging oproept, waarbij ik ‘riskante coping’ een goed alternatief vond.
Ik ben het eens met jsgn. Ik denk dat de term suggereert dat het ‘je eigen schuld is’. En ik vrees dat mensen die psychoses krijgen, dat soort opmerkingen (juist) al (te) vaak hebben gehoord…
Zoals ik net in een ander antwoord al schreef is het misschien zinvoller om te denken in termen van mogelijkheden om er iets aan te veranderen. Hoe kun je zeggen dat een psychose je eigen schuld is als het een onbewust proces is dat mogelijkerwijs vanuit je ziel of je onbewuste wordt georchestreerd?
Die schuldvraag is dan helemaal niet aan de orde. Je reageert met een riskante copingstijl op ernstige zaken in het leven, en omdat je het niet bewust doet, ben je ook niet schuldig. Je zou je ziel misschien de schuld kunnen geven, of je onbewuste, als je het woord schuld erin wilt betrekken.
Ik geloof echter wel dat een dergelijke copingstijl een noodrem is, en dat je vanaf het moment dat je weer in staat bent om helder te denken je een een soort verantwoordelijkheid kunt nemen om je te gaan verdiepen in de oorzaken waardoor je ‘ziel’ zo’n dergelijk zwaar middel heeft ingezet.
Door na een psychose dan net te doen of er iets gebeurd is waar je helemaal totaal niets aan kunt doen, dan zou je kunnen zeggen dat je in zekere zin niet de verantwoordelijkheid op je neemt om aan de oorzaken te werken, om je bewustzijn te laten binnentreden in dat onbewuste terrein.
Het medische model stimuleert juist om haast geen verantwoordelijkheid te nemen, omdat je er in feite niets aan kunt doen. Het is immers een hersenaandoening die je met medicatie kunt hanteren. Het is zeker geen copingstijl van je ziel, maar een foute bedrading in je hoofd.
Overweeg de mogelijkheid dat je weerstand tegen het gebruik van de term ‘coping’ ook te maken kan hebben met een jarenlange indoctrinatie vanuit de psychiatrie die stelt dat je een slachtoffer bent van een ziekte.
Ik zou zeggen werp die slachtofferrol overboord en neem de verantwoordelijkheid om te luisteren naar wat je ziel je probeert te zeggen door een zwaar middel als een psychose in te zetten als reactie op een persoonlijkheid die bepaalde stress, bepaalde trauma’s niet aandurft.
Wees juist blij met zo’n term als coping omdat het je in de gelegenheid stelt dingen onder ogen te komen zonder al die ziekmakende slachtoffer belasting die gekoppeld zit aan de ziektemetafoor. Wees blij dat je juist verantwoordelijkheid kunt gaan overnemen van je ‘ziel’ om in het vervolg op een gezondere en minder riskante manier om te gaan met ernstige vorm van trauma’s/leed/stress.
Persoonlijk heb ik geen probleem met het woord ‘psychose’. Wél, met ‘manisch depressiviteit’ en de neiging om psychose, manie en depressie te zien en behandelen als een symptoom van een fysieke ziekte en het als zodanig in te kaderen.
Ik zou heel graag ándere voorstellen horen t.a.v. alternatieve benamingen. Als ‘coping’ geen goede term is (en dat vind ik) wat zou dan wél een goede woordkeus kunnen zijn?
Bijv beestje bij de naam: psychische ontregeling tgv trauma (s), gebeurtenissen voor md..
Stemmingswisselingen tgv trauma (s)/gebeurtenissen ipv bipolair bijv…
Zoiets???
Ben benieuwd naar andere suggesties
B.v. ‘helingsproces (van trauma)’.
Sean Blackwell heeft het over een psychose als deel van een ‘spiritueel transformatieproces’. Ik weet echter niet of dat een goede term is. In de praktijk trekt die benaming nl. soms mensen aan die zichzelf beschouwen als ‘spiritueel gevorderd’ en ‘speciaal’ omdat ze een psychose hadden. Dan is het geen ‘ziekte’ meer maar opeens een teken dat men tot een ‘elite’ hoort… Wat mij persoonlijk nu ook niet erg gewenst lijkt.
Het impliceert ook dat men dan geen ‘werk meer aan de winkel’ heeft.
Ik blijf nadenken over de term ‘coping’… Het wordt in het artikel omschreven als ‘een manier waarop iemand omgaat met stress en problemen’.
Waarom denk je (Joost), dat een psychose een ‘manier van omgaan’ is met problemen?
Het woord ‘omgaan met’ (en de term coping zoals ik die ken) impliceert toch een moment van keuze. Je gaat zus met een probleem om, of zo.
Ik ervaar het krijgen van een psychose echter absoluut niet als iets waar wij bewust een keus in hebben.
Daarnaast heb ik vraagtekens bij het woord ‘riskant’. Hoezo is een psychose een ‘riskante coping’? (Als we al uitgaan van het idee van ‘coping’).
Hoi Christina. Ik wil graag benadrukken dat ik zeker niet wil suggereren dat je bewust kiest om een psychose te ontwikkelen als een copingstrategie. Als het al zou gebeuren dan is dat in mijn beleving grotendeels een onbewuste keuze.
Misschien wordt het helderder als je denkt in termen van een soort ‘natuurlijke’ reactie of coping op enorme stress/trauma’s. Als een soort ‘noodremcoping’.
Over de definitie van coping sluit ik me aan bij die definitie in het artikel, waarin wel degelijk volop ruimte is voor onbewuste vormen van coping.
Verder lijkt me de ‘noodremcoping’ van een psychose riskant omdat het een noodrem is, waardoor alle andere ‘normalere’ varianten van omgaan met leed niet werkte, of niet zijn toegepast. Riskant bij een psychose is dat je echt rare dingen kunt gaan doen die jezelf schade aanbrengen of een ander.
Daarnaast is het ook riskant omdat het je zomaar in de psychiatrie kan doen belanden waar je ook niet 1-2-3 weer uitbent.
Ik denk dat je van goede huize moet komen om een psychose als een niet-riskante manier van coping te kunnen hanteren.
Het voordeel van het woord ‘riskant’ is verder dat het ook wel ruimte overlaat om juist wel goed om te gaan met de mogelijke boodschappen die in een psychose verpakt kunnen zitten.
Hoe draagt een psychose er dan toe bij dat iemand ‘ergens’ (waar bijvoorbeeld?) mee om kan gaan? Wat levert de zgn. ‘coping’ van een psychose de persoon en diens leven dan op?
Een psychose kan een laatste redmiddel zijn, een soort paardemiddel om je los te rukken uit een bepaalde manier van leven, denken of voelen die je ‘ziel’ of je ‘hart’ verscheurt.
Een psychose kan alarmbellen laten afgaan dat er nu toch eindelijk wat moet veranderen; dat er wat moet gebeuren omdat je vastloopt in de manier waarop je je leven leidt.
Alsof je jezelf bij de schouders vastpakt en flink door elkaar schudt.
Mooi gezegd… Ik blijf het (fel) oneens met het idee om de term ‘coping’ te gebruiken, maar dit vind ik wel mooi gezegd… 🙂
… Maar (daar komt ze weer) is het dan niet meer een ‘coping’ van de ziel, niet van de (bewuste) persoon?
Ik kan me voorstellen dat iemand een psychose krijgt opdat er iets verandert en het leven van de persoon meer in overeenstemming komt met wat ik dan maar even ‘de ziel’ zal noemen… Zoals iemand ook een fysieke ziekte mogelijk ontwikkelt omdat er iets moet veranderen. (Dit zijn wel ‘gewaagde’ denkbeelden…!)
Dus dan is een lichamelijke ziekte óók een ‘coping’?
Als het geen bewuste coping is, dan zijn er andere krachten in jezelf in het spel die voor deze psychotische noodrem-copingsvorm kiezen. Misschien is dat je ziel, je onbewuste, maar in ieder geval iets dat schreeuwt om gehoord te worden.
Dank je; (ik ga nog even door: ) maar wat de vraag betreft (je hebt ‘m niet beantwoord?) : als je lichamelijke ziekte óók als coping ziet dan denk ik dat de term niet zinnig (specifiek genoeg) is om een ‘psychose’ mee aan te duiden…
Misschien is het belangrijk om te kijken naar wat je wilt bereiken met de term. Waar moet ‘ie precies voor dienen?
Verder: Je zei in je reactie dat je niet wilt suggereren dat iemand bewust kiest om een psychose te ontwikkelen als een copingstrategie.
Toch lees ik in het artikel: “Als je eenmaal een manische of psychotische copingstijl hebt ontwikkeld, kan het aantrekkelijk worden om die steeds sneller in te gaan zetten. Zo kun je jezelf aanleren op een manische manier te gaan copen (…).”
Dit klinkt mij behoorlijk als ‘keuze’ in de oren? Het ‘aantrekkelijk’ (!) vinden om psychotische reacties in te zetten? Jezelf áánleren om manisch te reageren? (Nee toch?!).
Misschien (?) begrijp ik wel wat je bedoelt maar – in zekere zin net als jij – vind ik dat het héééél nauw luistert hoe de dingen verwoord worden.
En de term ‘coping’ past echt niet bij mijn beleving en begrip van wat een psychose is. Ik heb bij die term heel andere associaties en ik vermoed, veel anderen met mij.
Ik hoop dat nog anderen reageren en aangeven wat zij vinden van deze term.
Ik wil op dit moment buiten de discussie blijven wat betreft duidelijk fysieke ziekten die al dan niet, misschien ook een vorm van (ziels) coping zouden kunnen zijn. Laten we ons hier vooral op ‘psychologische geestelijke zaken’ richten en niet ook nog eens gaan filosoferen over of kanker ook een vorm van coping zou kunnen zijn.
Wat ik met dat voorbeeld over de portomonnee en de lekke band wilde zeggen is dat als je eenmaal door ernstige oorzaken een bepaalde riskante copingsstijl hebt ontwikkeld, dat je dan steeds makkelijker in die vorm van coping schiet, ook bij veel minder ernstige prikkels, waarbij ik die portomonnee en de lekke band noemde als een extreem uiterste naar de andere kant. Natuurlijk zit er veel tussenin.
Het idee is dat je vaak niet bewust kiest voor een bepaalde manier van reageren, maar dat het eerder een automatisme kan worden, en door niet te kijken naar die copingsstijl, kan het ook steeds dieper inslijten in je gedragspatroon en kun je zelfs psychotische kenmerken gaan vertonen als er veel stress om je heen is, omdat je die stijl generaliseert als reactiestijl op stress.
Misschien moeten we ook gewoon accepteren dat jij niks hebt met de term ‘coping’ en ik wel. Moet toch ook kunnen, niet? Ik vind het een prima alternatief voor de ziektemetafoor en juist dat element van om iets te kunnen doen met een psychotische copingsstijl is hierin erg belangrijk.
Het alternatief is namelijk dat je een slachtoffer bent van iets wat helemaal buiten jezelf ligt. Dat vind ik dan weer een vrij beroerd alternatief.
Interessante discussie… Ik zelf geloof niet in de ziekte-metafoor.
Volgens mij word je wel geboren met bepaalde karaktereigenschappen, waaroor je al dan niet de natuurlijke neiging hebt om ‘goed’ met stress om te gaan. Maar daarnaast zijn omgevings- factoren zeer belangrijk. En met name hoe je daar mee om gaat.
Stress wordt meestal negatief geassocieerd. Maar zonder stress geen leven. Stress is niets meer dan een levend organisme die een signaal van zijn omgeving krijgt en daar een beslissing over maakt. Om een voorbeeldje te geven: een kat aaien is ook stress voor de kat. Maar dat is niet perse negatief. De kat maakt waarschijnlijk de onbewuste keuze om al dat geaai als positief te ervaren. Wij mensen hebben reflectievermogen en daarmee ook een BEWUSTE keuze om met stress om te gaan.
Ofwel je kunt een beslissing maken om op stress (of inputs vanuit de wereld) te reageren. En ook hoe je dat doet. Behalve als je een automatische copingstijl hebt ontwikkeld (bijna iedereen).
Maar dat kun je doorbreken door bewust na te denken.
Mijn ervaring is dat als je met een ‘slechte’ automatische copingstijl en een aangeboren bepaald karakter te veel stress ervaart, je psychotisch kan worden.
Dus maakt het sense om inderdaad over je eigen copingstijl na te denken zoals in het artikel wordt verteld.