INTRODUCTIE
Binnen het Psychose Anders Project proberen we te stoeien met een manier van praten over ‘psychoses’ en ander raar gedrag dat zoveel mogelijk probeert los te komen van de uiterst effectieve hersenspoeling vanuit het medisch-farmaceutisch-wetenschappelijk complex. Hierbij is het wezenlijk om bewuster om te gaan met het taalgebruik (1) waarbij vooral het gemak waarmee over ‘ziekten’ gepraat wordt de kern van het probleem lijkt te vormen.
Als je het boek leest van Trudy Dehue (2) dan vind je daar een krachtige beschrijving van hoe in de loop van de twintigste eeuw de depressie als ‘hersenziekte’ is geschapen door de psychiatrie in nauwe samenwerking met de farma-wetenschap.
Veel van deze dynamieken vinden we ook terug in het onstaan van de ‘ziekte’ schizofrenie waarbij er al decennia wordt gezegd dat er bijna bewijzen zijn dat er iets mis in de neurotransmitterhuishouding in de hersenen, maar in 2002 is nog eens bevestigd dat er voor geen enkele diagnose in DSM IV een fysiek bewijs is gevonden in het lichaam (3, 9).
GEEN ZIEKTE MAAR RARE COPINGSTIJL
Dus lijkt er genoeg reden om eens dat hele ziekte-denken overboord te gooien en te kijken wat er dan overblijft. Misschien is het handig om ook af te stappen van de term ‘psychotisch’ omdat het ook iets mystieks in zich heeft en lijkt te verwijzen naar een mysterieuze lichamelijke hersenafwijking. Misschien is het constructiever om gewoon te praten over raar, afwijkend, gestoord, gek of maf gedrag.
Dit ‘rare’ gedrag is dan eerder een van de manieren waarop je kunt omgaan met levensproblemen; een soort ‘rare copingstijl’, zou je kunnen zeggen. Zo kun je een copingstijl ontwikkelen die zich kenmerkt door heel vaag te worden, waardoor je de ander de indruk geeft dat er alleen als je heel diep zoekt er iets gevonden kan worden, maar alleen de allerbeste psychologen of therapeuten kunnen dat, waarbij het uiteindelijk de bedoeling is ervoor te zorgen dat het nooit gevonden kan worden (4).
MOPPEREN OP DE WERELD
Een andere manier kan zijn om als een waterval in het wilde weg te gaan associëren (5). Zo zijn er vele manieren om een bepaald ongewenst gevoel of verdriet niet te hoeven voelen of onder ogen te komen. Een van die manieren die je ook nog wel eens ziet is dat mensen beginnen te mopperen over hoe onrechtvaardig de wereld toch wel niet is.
Goed, er zijn natuurlijk genoeg redenen om kritiek te hebben op onze wereld. Denk maar eens aan het te ver doorgeschoten individualisme, de onstuitbare macht van de hebzucht die de wetenschap en de gezondheidszorg al vele decennia vergiftigt, de corruptie van de gestropdaste geldboeven die we vroeger bankiers noemden, etc.
Hoe beroerd we er ook voor mogen staan in de wereld, is dat volgens mij geen reden om dan maar te blijven mopperen en klagen. Ten eerste schiet je er weinig mee op, en ten tweede creëert het ook een negatieve spiraal waar je zelf steeds verder in kunt afdalen en bovendien leidt het er ook toe dat steeds meer mensen in je omgeving beginnen af te haken.
CONCLUSIE
Als je je niet langer kunt verschuilen achter een psychiatrisch-mythische ziekte dan houdt dat in dat er geen ziekte-inzicht meer nodig is, maar het impliceert wel dat je aan jezelf kunt gaan toegeven dat je soms raar doet in de ogen van de nodige mensen. Dat rare gedrag is echter in principe te veranderen, door eerst te accepteren dat je af en toe raar doet onder bepaalde omstandigheden, en vervolgens te gaan onderzoeken hoe het komt dat je zo’n copingstijl hebt ontwikkeld en onder wat voor soort omstandigheden jouw ‘gekke’ copingstijl de kop opsteekt.
Zoals er al vaak gezegd is op deze site geldt niets voor iedereen. Iedereen heeft zo zijn eigen vormen, en in een psychose kunnen ook de meest waardevolle inzichten worden aangedragen (6,7,8). Ik zal dan ook zeker niet de mogelijke bewustzijnsverruimende dimensie willen ontkennen, maar tegelijkertijd kan ‘raar’ gedrag op zichzelf het doel zijn om maar niet de werkelijke pijn te hoeven voelen.
VOETNOTEN
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/introductie/
(2) Trudy Dehue: De Depressie Epidemie (2008), zie ook literatuurlijst in rechterbalk; kijk voor een pakkend citaat ook: http://boekengedachten.yolasite.com/artikelen/over-hoe-depressie-zelf-de-oorzaak-werd-van-een-depressie
(3) Kupfer, D.J., First, M.B. & Regier, D.A. (2002). A Research Agenda for DSM IV. Washington DC: American Psychiatric Association; zie ook Trudy Dehue’s Depressie Epidemie, pp 53-55.
(5) https://psychoseanders.wordpress.com/2011/12/09/mechanische-asociale-associatie-gewoonte/
(8) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/03/16/psychotische-denkbeelden-en-hun-mogelijke-betekenis/
(9) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/01/27/de-mythe-van-de-chemische-onbalans-in-de-hersenen/
Filed under: Algemeen, Psychosebenadering | Tagged: depressie, farmacie, klagen, manie, mopperen, psychiatrie, psychose, trudy dehue, verdriet, ziekte-inzicht |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Hoe zien jullie manisch-depressief gedag? Ik zie het als reactie op pijn. Door een opstapeling van pijnlijke ervaringen wordt het pijnlijk dit nog te willen en kunnen ervaren. Je wilt en kunt er niet meer bij stil staan. Je gaat vluchten of vechten. Dwz je mijd situaties van jezelf of je gaat ertegenin en strijdt, dit is vechten. Deze cadans die dan kan ontstaan van vechten en vluchten zou ik manisch-depressief gedrag willen noemen en is zeerzeker wel te genezen. Wanneer? Als aan de pijn en oorzaken ervan wordt gewerkt. Schandelijk is het dat de reguliere GGZ-instelling vaak slechts een diagnose stelt, pillen geeft en het daarmee voor gezien houdt. Zo ga je niet met mensen om! Misschien is de reden dat het anders teveel geld kost. Een andere reden is meer waarschijnlijk: ze zien niet in dat manisch-depressief gedrag wel degelijk een oorzaak heeft. Ik geloof in bovenstaande uiteenzetting, wat mijzelf aangaat.
Shalom,
Arnoud
Ik geloof ook dat er wel degelijk oorzaken zijn voor manisch en depressief gedrag. En ik zie veel in het idee dat het een reactie op pijn is. Of het een vlucht is, weet ik niet.
Mijn indruk is ook dat er heel veel te bereiken valt met werken aan de pijn en de oorzaken daarvan.
Ja de kunst is idd die pijn onder ogen te zien! Het jammere is wel na een psychose hoe er dan over je geoordeeld kan worden. Ik probeer maar zo te denken oordelen deden ze ook wel vooraf, om de gevolgen wat beter te kunnen dragen… Het ontslaat mij iig niet van de plicht idd te gaan zoeken waar de pijn zit. Dit doorvoelen en plekje geven.
En ik blijf hopen dat mensen wat mededogender en wijzer zullen worden….Maar ja hoeveel mensen staan nog dicht bij zichzelf tegenwoordig daar heeft het ook een hoop mee te maken.
Beste Syl,
De hardheid die mensen hebben is eigenlijk de hardheid die jij hebt voor jezelf. Maar door over jezelf te schrijven, door openheid te geven, zul je zien dat het veranderd, dat er mensen op je pad gaan komen die naast je staan. Je krijgt mensen die om je heen die begrip voor je hebben, sta daarvoor open, en ontvang ze met wie je bent, zonder schroom en haast, maar als mens.
Zo groot een nieuwe familie om je heen van mensen die je niet veroordelen.
Ik hoop dat je ook niet weg blijft lopen voor je eigen gevoelens, maar dat je er doorheen zult gaan, dat je jezelf blijft. Van psychiaters hoef je geen steun te verwachten, die ervaring deel ik ook en het is een pijnlijke ervaring dat artsen op die manier met hun patiënten omgaan.
Met vriendelijke groet
Het woord hardheid heb ik niet in de mond genomen Frederika.
Ik heb contact met mensen in mijn omgeving verloren die het idee aanhangen dat ik mijn hele leven aan de medicatie zou moeten.Het pijnlijkste is het terugkijken op hoe je deed toen de psychose op zijn top was (ik was nb een x aan het werk)…
Het is fijn voor je dat je een nieuwe familie om je heen hebt die onvoorwaardelijk van je houdt.
Haast heb ik juist nooit gehad in menselijke contacten.
Beste Syl,
Het contact met mensen uit mijn omgeving is ook maar beperkt. Ik ben hard mijn best aan het doen om te netwerken, om menselijke contacten op te bouwen, zoals nu.
Veel mensen begrijpen helemaal niet wat je door maakt als je psychotisch bent, terwijl ik dat juist als heel indrukwekkend heb ervaren.
Wel ga ik af en toe naar lezingen van Hans Stolp en ben ik een paar keer bij een sjamaan geweest die transreizen met me maakte, waarin ik terug kon reizen naar mijn ware gevoelens.
Over “manier van praten” gesproken: ik geloof niet dat wij >gehersenspoeld< worden door het "medisch-farmaceutisch-wetenschappelijk complex". Dit is een onterechte generalisatie. Ik denk dat het grootste deel er geen weet van heeft dat er wereldwijd een wat andere kijk op geestelijke aandoeningen als de bipolaire stoornis aan het ontstaan is, vanuit kringen van mensen die er aan lijden. Ik denk dat het gebruik van woorden als "hersenspoelen" niet bijdraagt tot het overtuigen van het vemeende complex van deze andere kijk.
Om in termen van de olifantenvergelijking te spreken elders op de site: de volwassen olifant weet niet dat hij het korte touwtje makkelijk kan breken, maar de meeste olifantentemmers ook niet.
Hoi Jos, inderdaad de term ‘hersenspoelen’ klinkt alsof het iets is dat door de meeste mensen bewust wordt gedaan. Dat was niet de bedoeling van het woord.
Ik vermoed dat het eerder zo is dat er een klein groepje belanghebbenden in de loop der jaren op een sluipende wijze de hele manier waarop wij kijken naar zaken als wanen en depressies heeft gedefinieerd als het verschijnsel en de oorzaak tegelijkertijd.
Met andere woorden: eerst werd er door de DSM-jongens een beschrijving gemaakt van mensen die erg somber waren, of die nogal eens van stemming wisselden, of soms rare dingen zagen of dachten etc.
Toen is vervolgens deze beschrijving omgetoverd tot een ziekte, en bovendien is het een eigen entiteit geworden, in die zin dat de ziekte volledig op zichzelf bestaat en ergens op een geheimzinnige plek – die binnenkort ontdekt zal worden – in het lichaam verstopt is, of die ontstaan is doordat bepaalde receptoren in de hersenen teveel of te weinig van een bepaald stofje opnemen.
Maar goed, laat ik er verder niet over gaan mopperen, maar ik vermoed dat dit zo effectief is gedaan, door geniepig gebruik te maken van het imago van de wetenschap en de geneeskunde om mensen dit verhaal ook echt te laten geloven. Je kunt hen dan inderdaad ook niet ervan beschuldigen dat ze andere mensen hersenspoelen. Ze zijn immers zelf al helemaal gehersenspoeld in dit wat verwarrende beeld van de lichamelijke geestelijke ziekte.
En het olifantenartikel waar je naar verwijst keert snel – in een verbeterde versie – weer terug op de site.
Laten we ons bewust zijn dat mensen door de jaren heen altijd geleden hebben aan psychosen. Vroeger werden ze ‘heksen’ genoemd, of ketters en werden ze buitengesloten van sociale contacten. De manier van werken in de psychiatrie is daar een voortzetting van, mensen die anders zijn, worden veroordeeld tot patiënt.
Maar als ik eerlijk ben, toen ik psychotisch was toen was ik ook heel erg bang. Ik had geen grip meer op mijn eigen denken, op mijn eigen kunnen en op mijn eigen doen. Het leek alsof ik vanuit een andere planeet werd aangestuurd, zonder dat ik daar grip op had, tegelijkertijd zag ik ook wel dat alles om me heen normaal was, en dat de onrust dus in mijn hoofd moest zitten en niet bij de wereld om me heen.
Dat de mensen die toen om me heen stonden mij raar vonden kan ik wel begrijpen, ze begrepen niets van mij en dachten dat ik tot iets gevaarlijks in staat zou zijn. Dat is bij mij nooit het geval geweest.
Ik kan me voorstellen, als je zo, telkens weer de grip op je denken en doen verliest dat het leven nog weinig zin heeft, dat je jezelf als nutteloos ervaart, of dat je negatief over jezelf en de wereld gaat denken. Dat is dus het gevaar van een psychose, en daarmee maak je jezelf depressief, door te doemdenken, want dat ontstaat dan. Als je eenmaal in die vicieuze cirkel zit is het moeilijk om daar weer uit te komen.
Ik wens iedereen toe dat ie positieve dingen ontdekt in zichzelf en de medemens.
Want de wereld verander je pas als je jezelf verandert.
Het boek ‘Anatomoy of an Epidemic’ van Robert Whitaker zegt heel boeiende dingen over of het nu wel of niet een ‘hersenspoeling’ is. Mijn indruk is dat beide waar is.
Ik denk dat er veel mensen heel goedbedoelend zijn in de psychiatrie maar inderdaad niet verder hebben gekeken dat hun neus lang is. (Mooie opmerking van Jos over dat de olifantentemmers ook niet weten dat de olifant het touw kan breken…). Ik denk ook dat sommige psychiaters en andere helpers daar zich wel bewust zijn dat er veel niet klopt, maar zich vast voelen zitten en/of niet weten, wat dán te doen.
Daarnaast zijn er ook mensen en instanties, zeker in de VS maar ik vermoed ook hier, heel welbewust aan het werk (als ik geloof wat ‘Anatomy of an Epidemic’ erover zegt) om het bestaande bolwerk van opvattingen over ‘psychiatrische ziekte’, ‘biologische oorzaken’ en het ‘nut van medicatie’ overeind te houden. Waarbij onderzoeksresultaten die op andere oorzaken en remedies duiden en die de medicatie in diskrediet brengen, bewust worden genegeerd, verdraaid en onder het vloerkleed geveegd.
Het kan zijn wat U zegt, laten we het vooral “gewoon” houden, raar gek gedrag, enzovoort, maar toch is het wel zo dat éénmaal een psychose gehad, blijkt het dat er toch een kleine, kortsluiting in het hoofd is gekomen, wat blijkbar niet of ooit nog zal welgaan..en die andere rare gekken vreemde, mensen die dit niet kregen toch net niet dat krijgen wat de voorafgaande wel kreeg, een kortsluitng met toch nog grotere mate van niet leven in de realiteit…
Marina,
Die kortsluiting waar je overschrijft, ontstaat door hyperventileren. Je hersenen krijgen teveel zuurstof, je denken gaat te snel en je raakt de grip op je leven kwijt.
Deze kortsluiting is wel degelijk te genezen, lees andere verhalen, lees mijn verhaal.
Alleen hebben psychiaters er belang bij om je niet te genezen, je bent hun handel, zolang als het duurt. Ze verdienen geld aan je als je telkens weer ontspoort. Het is goed dat je hier schrijft, er zijn op deze site meerdere mensen genezen van psychosen/ manische ontsporigen etc.
Liefs Frederika
Ik voor mij houd liever de term ‘psychotisch’ aan dan dat ik het ‘raar’ of ‘gek’ gedrag noem. Voor de betrokken persoon zelf is het geen ‘raar’ gedrag maar juist heel logisch; jammer dat de helpers dat vaak niet beseffen.
Ook vind ik de woorden ‘raar’ en ‘gek’ en ‘afwijkend’ te breed qua inhoud; als je ‘psychose’ zegt heb ik daar toch een veel specifieker beeld bij. Ik moet er niet aan denken dat iedereen zichzelf ‘raar’ gaat noemen. Zo ongeveer als het een tijd terug trendy was voor mensen om zichzelf ‘prettig gestoord!’ te noemen. Ik gruwde daarvan; dacht dan ook wel: men weet niet wat het is om (‘écht’) ‘gestoord’ te zijn…
Ik heb even snel op Google ingetikt: ‘wat is een psychose’ en ik krijg meerdere definities. Ik vind zelf deze nog één van de betere: “Iemand met een psychose neemt de wereld anders waar dan anderen. Dat kan zich uiten in wanen en/of hallucinaties.” (http://www.btsg.nl/infobulletin/psychose/psychose-wat-is.html).
Ik denk dat het ‘je raar gedragen’ dat je noemt, Joost, een gevolg is van dat ‘de wereld / de dingen’ anders waarnemen. Zoals ik het zie gaat het om de ERVARING die de persoon heeft. Het gedrag komt voort uit de percepties en ervaring die de persoon op dat moment heeft. Het is de ervaring die de ‘psychoticus’ op dat moment heeft die niet strookt met die van anderen. Het gedrag zal ook afwijken, maar is m.i. gevolg, geen punt op zich.
Je noemt diverse vormen van ‘raar gedrag’; associëren, vaag zijn, mopperen op de wereld… Voor mij is ene psychose toch een vrij duidelijke ‘toestand’ met vrij specifieke kenmerken. Ik persoonlijk vind b.v. ‘mopperen op de wereld’ geen gedrag dat men in een psychose vertoont. Ik heb nog nooit iemand die psychotisch was (en ik heb er een aantal meegemaakt, incl. mezelf) horen mopperen op de wereld!
WEL de wereld willen veranderen, alle mensen genezen, een nieuw systeem van wereldorde doorvoeren, enzovoorts – vol enthousiasme, maar mopperen is er niet bij!
Je schrijft ook dat je ‘aan jezelf kunt gaan toegeven dat je soms raar doet in de ogen van de nodige mensen’ en stelt voor dat men dat eerst accepteert en onderzoekt en dergelijke. Dit zijn heel nuttige suggesties in het algemeen maar ik kan me afvragen of ze ook opgaan voor wanneer iemand een psychose doormaakt. (Ik neem even aan dat het je daarom ging – maar ik kan me vergissen?).
Mijns inziens is dit (toegeven, onder ogen zien, onderzoeken) TIJDENS een psychose zelf niet mogelijk.
Een psychose is ook geen coping-gedrag, naar mijn idee. Wat iemand in een psychose doet, denkt en zegt heeft te maken met, ik zei het al, een heel specifieke toestand.
Sean Blackwell heeft het over psychose als een helend proces, een proces van spirituele transformatie. Dat zou weleens heel goed kunnen kloppen, in elk geval in mijn beleving.
Het gedrag dat iemand in een psychose vertoont is doorgaans heel anders dan wat men ‘normaal’ vertoont. In die zin heeft het mogelijk niet zoveel zin te onderzoeken wat het gedrag is en waar het vandaan komt. Wel, om te kijken (naderhand) wat de triggers voor de episode waren, welke betekenis de ‘wanen’ die men ervoer hebben, en welke levensthema’s tijdens en voorafgaand aan zo’n psychose aangeraakt zijn.
PS Ik weet niet exact wat de term ‘coping-gedrag’ inhoudt. Maar als ik er nog over nadenk, zou ik zeggen dat wat je benoemt als ‘coping’ (dat er bij iemand iets ‘scheef’ zit en dat ze daardoor b.v. gaan mopperen, associëren of vaag doen) één manier is waarop een bepaald onderliggend gevoel van angst, onzekerheid enz. zich uit. Een psychose is een andere vorm daarvan. Het ‘rare gedrag’ is een teken dat men zich niet goed raad weet met het leven. Een psychose ook. In die zin zou ik coping-gedrag en een psychose naast elkaar zetten. Twee uitingsvormen van een dieper liggend probleem (mogelijk: van een verkeerde perceptie van de werkelijkheid, maar dat is weer een heel verhaal op zich). Maar niet hetzelfde. Een psychose is geen ‘coping-gedrag’ – in mijn idee. Een psychose is eerder een teken dat men alles geprobeerd heeft maar intussen totaal niét meer kan ‘copen’…
Laat ik toch heldervoelend en helderziende zijn geworden van mijn vele Bijna dood ervaringen, die een aantal keer tot een psychose werden, omdat ik dacht dat ik zomaar dood kon gaan.
Mijn heldervoelendheid werd vroeger thuis, toen ik kind was afgedaan als ‘duivelswerk’, wat voor mij gemaakt heeft dat ik het wegstopte.
Ik kreeg ware doodsangsten van deze uitspraak, juist omdat mijn familie duidelijk liet merken dat ik er niet meer bij hoorde.
Door angsten ging ik hyperventileren, waardoor ik niet meer kon slapen en na 2 slapeloze nachten belandde ik in een psychose, ik kon dan niet meer onderscheiden welke prikkels van buitenaf goed of slecht voor mij waren, waarbij ik allerlei fantasiën had en dacht dat geliefde mensen zo maar dood zouden gaan.
Vanaf 2003 ben ik niet meer psychotisch geweest, terwijl dat had gekund met alles wat ik meegemaakt heb.
Ik moest wel tijdelijk medicatie, lorazepam, gebruiken, om mijn doodsangsten te onderdrukken, om te slapen en om niet te gaan hyperventileren, vooral als ik bijna in slaap viel.
Tegenwoordig kan ik prima met mijn helderziendheid omgaan.
Helderziendheid wordt ook als ‘raar’ gezien, terwijl ik er niemand kwaad mee doe en alleen het goede voor mezelf en mijn medemens wil.
Het betekent ook het verlies van mijn familie, omdat ze blijven denken dat het ‘duivelswerk’ is wat ik lever, omdat ze door de psychiater hebben laten zeggen dat ik ‘geen ziekte-inzicht’ heb en daarom geen contact meer willen met mij.
Ik vind de term ‘psychose’ wel duidelijk, omdat het buitensporige angst aangeeft.
Volgens Boeddha overwin je je angst met Liefde, met liefde voor jezel;, door jezelf te accepteren zoals je bent.
Ik ben het er mee eens dat we onterecht het label ‘ziekte’ op ons af krijgen. Er is geen bewijs voor enige chemische onbalans in de hersenen. Al beweren sommige medici anders.
Was het maar zo simpel; gewoon even een hersenscan maken en dan voor neurotransmitter nr 528 even een pilletje om de boel te fixen.
Dat is niet alleen onmogelijk, maar het neemt ook nog eens alle eigen verantwoordelijkheid van de ‘patient’ weg.
Ik denk dat iemand met een psychose wel degelijk zelf invloed kan uitoefenen op het verloop ervan. Die pillen ontnemen je de kans om daadwerkelijk te genezen.
Maargoed eens een schizofreen, altijd schizofreen, want de diagnose krijgen is simpel, maar ervan af komen is onmogelijk 😦
Hoi Bob,
Artsen die opgeleid worden tot psychiater worden verkeerd opgeleid.
Ze leren verkeerde dingen en gaan op een foute manier denken over ontsporingen in de hersenen die nooit aantoonbaar te maken zijn.
Ik beweer daarbij de mensen die psychotisch worden altijd verkeerd benaderd worden in het psychiatrisch ziekenhuis, er is daar totaal geen begrip en ruimte voor het verhaal, iemand, ik in elk geval, wordt direct in de isoleercel gestopt en van de wereld gespoten, zonder dat er sprake was van steun of positieve begeleiding in de thuissituatie. Er werd me nooit een behandelingsplan in de thuissituatie aangeboden als ik last kreeg van mijn angst- en paniekaanvallen, maar ik werd zomaar in de isoleercel gestopt en van de wereld gespoten, waarbij ik diverse bijna dood ervaringen BDE-en heb overleefd in de isoleercel. Psychiaters maken mensen ziek met hun manier van werken, en dat moet veranderen.
De specialisatie van een arts tot psychiater moet anders.
Verpleegkundingen vertelden tegen mij dat ze het jammer zouden vinden als ik klachten tegen hen zou indienen bij het tuchtcollege, omdat ze dan de status van ‘opleidingscentrum tot psychiater’ zouden verliezen. Welnu, alle psychiatrsiche ziekenhuizen moeten hun status van opleidingscentrum tot psychiater verliezen, omdat het onmenselijk is wat er gebeurd achter de gesloten deuren van de psychiatrie.
Geen psychiater mag zo opgeleid worden. Zij worden daarmee als arts zelf ernstig getraumatiseerd, omdat ze zelf ook wel door hebben dat je mensen zo niet helpt, maar alleen zieker maakt dan nodig is.
Ik heb een aantal psychosen gehad.
Ik vind het raar dat je soms wel momenten van die psychose herinnerd en soms zijn er ook periodes waarvan je helemaal niks meer kunt herinneren. Maw soms is er wel registratie in het geheugen en soms niet.
Hebben jullie dat ook gehad…van die blackouts,,,zal maar zeggen?
Hallo Jim,
dat is heel normaal, dat je niet alles hebt onthouden.
Als je psychotisch bent dan ben je in opperste paraatheid en registreer je alles, zoals bij een ernstig ongeluk/ trauma.
Maar weet jij nog wat je deed op 21 april 2009? Als het geen bijzondere dag was weet je dat ook niet meer.
Het heeft met angst/ alertheid en mogelijkheden zien om te vluchten, te maken. Op het moment, tijdens je psychose, dat er iets gebeurd waarop jij denkt ‘nu moet ik oppassen’ dan onthoud je dat, maar als het even later weer veilig en rustig is, en je hebt het idee dat het goed zal gaan dan registreer je dat niet en onthoud je dat ook niet zo, tenminste zo is mijn ervaring.
Het is een hele natuurlijk reactie, waarbij de adrenaline en je vluchtmeganisme ervoor zorgen dat je in opperste alertheid wordt gebracht, om te vluchten, om te overleven. Dat speelt zich af in de amygdala, eigenlijk bij je gehoor, je hoort dingen ook scherper op dat moment. Daarbij beweer ik dat je derde oog, ook in opperste staat van paraatheid is op dat moment, waardoor je helderziende wordt en dingen registreert in een heel vroeg stadium.
Ik weet niet hoe jou/ jullie ervaring daarmee is?
Psychiaters zien het als angst reactie/ psychose is dan ook een ander woord voor angst, waarbij een dier zich zou verstoppen, uit lijfsbehoud, maar ook op de vlucht kan slaan, om dezelfde reden.
Toch zijn er momenten geweest waarvan ik kan afleiden dat ik zou hebben gedacht; ‘Nu moet ik oppassen’. Maar daarvan kan ik me niks herinneren. Deze gebeurtenissen zijn mij dus later verteld wat ik toen precies had gedaan.
Dit zijn twee filmpjes (helaas in het Engels) waarin Sean Blackwell op een schitterende manier, vind ik, meer vertelt over het gedrag tijdens een psychose.
Hai Christina,
De you tube film maker heeft natuurlijk gelijk, onze spirituele ervaringen worden door psychiaters afgedaan als zijnde ‘bipolaire stoornis’ of ‘schizofreen’. Dat is hun zo geleerd in hun specialisatie tot psychiater. Denk eraan dat veel jonge artsen zelf angsten hebben dat zij ook zo gestoord zullen raken, ze hebben soort gelijke ervaringen en het is hun angst dat ze zullen ontsporen in een psychose, waardoor ze zo gemeen zijn, tenminste dat denk ik.
Hoe sterker wij, als mensen die genezen zijn van bipolaire stoornissen/ psychosen, hoe duidelijker het voor psychiaters wordt dat ze het helemaal mis hebben met hun manier van werken en denken over mensen met een psychose.
De filmmaker heeft het mooi beschreven, dat we ervaringen hebben die ons op een hoger niveau van denken en handelen brengt, maar de acties die we daar aankoppelen, dat die als niet gewenst gedrag worden gezien. Ik moet ook zeggen, als iemand naakt over straat loopt, of rommel maakt in de winkel, dat ik dat ook niet als maatschappelijk wenselijk zie. Bovendien is het eigenlijk alarmgedrag, want je laat daarmee zien dat er iets moet gebeuren/ ingegrepen moet worden.
Dat de begeleiding die je dan krijgt bestaat uit liefdevolle en begripvolle bescherming is hard nodig, om je angsten te overwinnen, en om te leren dat je mag zijn wie je werkelijk bent, een waardevol mens op aarde. Opvallend is ook dat een van de twee ouders niet aardig waren, of hard waren voor het kind, dat klopt bij mij in elk geval wel, mijn moeder was keihard toen ze me afwees als ‘duivelskind’, en mijn vader heeft jaren alleen een bijrol gespeeld in het geheel. Toen ik een hechte band met hem ging opbouwen toen ging hij dood, en 2 jaar later, op zijn sterfdag werd ik opgenomen in de psychiatrie, omdat ik ging hyperventileren en hartkloppingen kreeg waardoor ik niet meer durfde te gaan slapen. Ik was randpsychotisch, maar werd toch opgesloten achter de gesloten deuren van de psychiatrie omdat mijn moeder zei dat ik ‘depressief’ was, terwijl zij nooit naar mij luisterde en altijd haar negatieve mening over mij klaar had.
bedankt voor je filmpjes Frederika
Dit artikel “Mopperen op de wereld” en dan de reakties, ook nu valt mij weer de verscheidenheid op. Elk mens is Uniek, nergens komt dat zo tot uitdrukking als bij de mensen die de diagnose hebben van Manisch-Depressieve Stoornis. Nog steeds worden wij binnen de GGZ onder een noemer gebracht.
Terecht merkt Arnoud op dat je zo niet met mensen om mag gaan. Zij zoeken om meerdere redenen niet naar de oorzaak.
Syl vraagt zich af hoeveel mensen nog dicht bij zichzelf staan tegenwoordig, zelf denk ik dat diverse hulpverleners eerst eens aan zichzelf moeten werken voordat ze mensen kunnen begeleiden.
Frederika maakt volgens mij de juiste opmerking dat: “mensen die anders zijn” veroordeelt worden tot patient.
De wereld verander je pas als jezelf veranderd, Dit is een inzicht waaraan gewerkt zou moeten worden binnen de psychiatrie. Hier kun je n.l. wat mee, want wij zijn niet ziek. De psychiatrie, verbonden aan de verouderde wetenschap/geneeskunde, is zelf ziek.
Christina zegt hier ook iets waars “voor de betrokken persoon zelf is het geen “raar” gedrag, maar juist heel logisch. Als ik mezelf neem: “ik denk in een manische psychose niet anders dan “normaal”. Alleen raakt het denken in een stroomversnelling met heel veel associaties.”
Na de episode schaam ik me nergens voor, omdat het voor mij logisch was.
Ik ben het ook eens met Bob, dat we onterecht het label ziekte krijgen. Zelf noem ik het mijn plus-minus gevoeligheid, op deze manier kan ik werken aan mijn denkwijze, of op een gezonde manier mijn grenzen verkennen. Met het etiket van een ziekte ben ik slachtoffer en daarmee kan ik niks, terwijl ik mijn gevoeligheid eerder zie als een kwaliteit en bovendien zie ik mezelf als volwaardig mens.
Onlangs had ik weer een korte opname, ongeveer drie weken. Zelf weet ik achteraf (dat dan weer wel) waardoor ik ontspoorde.
De Lithium werd verhoogd, ik kreeg er seroquel bij, inmiddels zit ik op 500 mg. priadel, mijn gebruikelijke dosis, en extra 1 x 100 mg seroquel smiddags en 1x 200 mg seroquel savonds. Nu stelt mijn psychiater voor dat ik naast de 500 mg. priadel ook een onderhouds dosis van 200 mg. seroquel blijf nemen. Hier ben ik het niet mee eens, zelf wil ik zo min mogelijk medicatie. In November ging het “mis” ondanks de steeds braaf ingenomen priadel. En al neem ik er per dag 200 mg. seroquel bij is dit volgens mij ook geen garantie dat het goed blijft gaan.
Volgens mij wil zij dit om, mocht het fout gaan, de seroquel verhogen en tevens slaapmedicatie toedienen.
Ik heb aangegeven dat ik dit niet wilde, ik wil de seroquel afbouwen en alleen met de priadel verder.
Ik geef haar behoorlijk tegengas, dit is ze niet gewend. Zij maakte de opmerking dat ze mij dom vind als ik er niet op inga, want ik doe het, volgens haar, zo goed op seroquel.
Volgens mij blijkt uit dit gezegde de machteloosheid van de psychiater, jammer voor haar ben ik hier niet gevoelig voor, daarvoor ken ik mijn eigenwaarde veel te goed.
Wie heeft hier ervaring mee, zowel hoe de psychiater zich opstelt, als mede de medicatie.
Aly
Hoi Aly,
Je schrijft dat je achteraf wist waardoor je ontspoorde. Zou je daar misschien iets meer over kunnen vertellen, en misschien ook hoe dat in het vervolg te voorkomen zou zijn? Misschien hebben andere mensen er ook iets aan.
Groeten,
Joost
Joost, binnenkort zal ik hier op terugkomen, even een rustig moment afwachten, ik wil nog niet teveel hooi op mijn vork nemen.
Mijn eerder geschreven artikel op deze site is hierop voor een gedeelte ook een antwoord: Het heet: Bewustzijnstransformatie of ziekte? datum: 06-05-2011
Elk mens heeft toch z’n eigen vorm, gekoppeld aan haar eigenheid, persoonlijkheid en karakter, daarom vind ik het zo belangrijk om jezelf te leren kennen, de plus en de min punten 🙂 De zoektocht van Wie ben ik, Waar ben ik, Waarom ben ik hier en Waar ben ik naar op weg, Kortom je Levensreis is voor een ieder belangrijk maar voor ons kan het zelfs van levensbelang zijn, hierbij denk ik aan de mensen die zelfmoord pogingen ondernemen (w.o. ikzelf) en die daadwerkelijk zelfmoord plegen. Al moet ik zo nu en dan worden opgenomen, meestal van korte duur, laatste keer ook geen psychose, mijn manier van leven kan en wil ik niet veranderen . Ik denk in mijn manische psychose niet anders dan “normaal”. Alleen raakt het dan in een stroomversnelling en kan mijn geest het niet aan.
Aly, wat een prachtige beschrijving geef je van de diverse inzichten en reacties.
Mbt je vraag: ik heb op 31 december iets gezegd n.a.v. het artikel ‘na 7 jaar zelfstandig vrij van lithium’, over afbouwen van een combinatie van Seroquel en lithium: zie hier: https://psychoseanders.wordpress.com/2010/08/04/na-7-jaar-zelfstandig-vrij-van-lithium-een-afkickverhaal/#comment-933
Dit is wel min of meer een omgekeerde visie, als ik het goed begrijp, van jouw situatie: ik zou zelf eerder lithium (priadel) afbouwen dan eerst een antipsychoticum, máár iedereen is anders.
Ik vind het tamelijk schandalig dat je psychiater je voor dom uitmaakt als je haar advies niet volgt… Mijn indruk is dat mensen die de pillen slikken, vaak wel een intuïtief gevoel hebben over welk medicijn hen op welke manier helpt. JIJ slikt het dus je hebt hier altijd zelf een inzicht in.
Ik heb ook te maken gehad met een zeer koppige psychiater die maar een bepaald medicijn bleef ‘pushen’ omdat hij dacht dat dat ‘zo hoorde’. Ik werd er toen razend van maar achteraf ben ik hem dankbaar omdat het me er uiteindelijk toe gedreven heeft om bij hem weg te gaan en andere keuzes te maken. Als hij niet zo star was geweest was ik mogelijk nog veel langer in die situatie en bij die instelling blijven hangen…
Dacht nog dit: Als je zelf een idee hebt over waardoor je opgenomen moest worden, dan lijkt me dat hoopgevend: mogelijk zal dat er toe leiden dat je iets aan deze ‘trigger’ kunt doen.