Het betoverende effect van psychiatrische medicijnen (Deel III)

(deel 1, deel 2)

EEN BIOLOGISCH OF PSYCHOLOGISCH EFFECT?

Psychiatrische medicijnen betoveren niet iedereen. Veel mensen voelen het direct wanneer een psychiatrisch medicijn hen beschadigt en staken het gebruik vóór ze serieus in de problemen komen. Dit geldt voor de meeste drugs, inclusief legale en illegale recreatieve drugs en zelfs voor degene die afhankelijkheid veroorzaken. Individuen voelen dat er zich een probleem ontwikkelt en stoppen met het middel, ten minste met het excessieve gebruik ervan. Maar het feit dat sommige mensen er beter toe in staat zijn dan anderen een drugeffect te weerstaan, lost het vraagstuk niet op of het effect een biologische of psychologische oorsprong heeft. Verschil in reactie kan van fysieke of emotionele oorsprong zijn.

Hoogstwaarschijnlijk spelen verschillende factoren een rol in de intensiteit en richting van een drugeffect, inclusief de eigenschappen van de drug en zijn dosis, de biologische gevoeligheid en lichamelijke gezondheid van het individu, de psychologische factoren, de kennis van de drugeffecten, de omgeving waarin het individu leeft en het ondersteunende systeem van het individu.

Evengoed betoveren psychoactieve drugs niet iedereen maar ze bezitten karakteristieken die vele ongelukkigen verstrikken. Wie verstrikt raakt en wie niet, kan van vele factoren afhangen maar in dit artikel probeert Breggin onder andere aan te tonen dat er wel degelijk zoiets bestaat als het fenomeen van medicatiebetovering of intoxicatie anosognosia.

Zijn klinische ervaring suggereert dat de meeste mensen die continue psychiatrische medicatie slikken gedurende langere periodes, lijden aan betovering of intoxicatie anosognosia.

Het sterkste argument voor de biologische aard van betovering, is de consistente bevinding van het gehele spectrum van het disfunctioneren van de hersenen; van psychoactieve middelenvergiftiging tot ernstige hersenverwondingen en dementie door wat voor oorzaak dan ook. Na lobotomie ontkennen patiënten vaak dat er iets ingrijpends gebeurd is.

Breggin heeft zaken geëvalueerd waarbij patiënten behandelingen ondergingen met elektroshock en zich plichtsgetrouw bleven onderwerpen aan steeds grotere hersenbeschadigingen totdat familieleden zich erin mengden en de behandeling stopgezet werd. (Breggin, 1998b)

Het algemene, klinische fenomeen van anosognosia wordt aangetroffen in praktisch iedere vorm van het disfunctioneren van de hersenen. Een klap op het hoofd is een duidelijk voorbeeld hiervan.

Breggin heeft het bekende fenomeen van alcoholvergiftiging al ruimschoots beschreven maar de invloed van marihuana bijvoorbeeld biedt een ander bekend en vaak komisch voorbeeld van betovering.

Men denkt gewoonlijk dat men ongelooflijk grappige en diepzinnige dingen zegt maar voor de drugsvrije observator is er weinig humoristisch of diepzinnigs aan. De frequentie waarbij betovering geassocieerd wordt met korte termijn geheugenverlies is een ander argument voor een biologische oorzaak.

In het beschrijven van het hersenbeschadigende principe van psychiatrische medicijnen, (Breggin, 1997) paste Breggin het concept toe van anosognosia op de goed gedocumenteerde bevinding dat veel patiënten met tardieve dyskinesie ontkennen dat ze lijden aan abnormale, oncontroleerbare bewegingen. (Myslobodsky, 1986)

Tardieve dyskinesie is een veelvoorkomende en gewoonlijk onomkeerbare bewegingsstoornis die veroorzaakt wordt door neuroleptische medicijnen. Veel individuen met tardieve dyskinesie kunnen duidelijk spiertrekkingen en spasmes bij anderen herkennen maar niet bij zichzelf.

Bij lobotomie wordt het individu op een robotiserende manier beïnvloed. Zelfinzicht is vaak zelfs zo afwezig dat iemand niet in staat blijkt een paar eenvoudige zinnen over zichzelf te schrijven. Men is er niet toe in staat in te zien dat men enorm beschadigd is.

Beroofd van het zelfmotiverende vermogen of zelfbepaling, begaan mensen uit zichzelf geen bizarre misdaden maar ze kunnen wel gemakkelijk geleid worden door anderen. Een vergelijkbare robotiserende reactie wordt vaak gezien bij patiënten of gevangenen die antipsychotica krijgen voorgeschreven en bij kinderen die stimulanten slikken. Opnieuw ten gevolge van de verstoring van de werking van de frontale hersenkwab worden ze gedweeër en hanteerbaarder.

Ernstige verwondingen aan de frontale kwabben, lobotomie, neuroleptische medicijnen en stimulanten beïnvloeden dieren op dezelfde manier als mensen. Natuurlijk kunnen we het non-verbale brein van dieren niet meten maar hun uiterlijke gedrag is identiek aan dat van mensen.

Gecontroleerde klinische testen met psychiatrische medicijnen bieden een ander sterk argument dat de biologische origine van betovering ondersteunt. Bij iedere test die Breggin ooit heeft geëvalueerd, hadden mensen die psychiatrische medicijnen slikten meer psychiatrische bijwerkingen dan mensen die een placebo kregen.

Manie is een in het bijzonder serieuze psychiatrische reactie op antidepressiva. Het is een vaststaand feit dat meer mensen manisch worden wanneer ze antidepressiva slikken dan wanneer ze een placebo krijgen. Druggeïnduceerde manie is het prototype en extreme voorbeeld van betovering.

Hoewel anosognosia in welke vorm dan ook wordt gezien in veel variaties van het disfunctioneren van de hersenen, lijkt het fenomeen in het bijzonder duidelijk bij gevallen van drugvergiftiging waarbij, vaak bij langdurige toediening, individuen er niet toe in staat zijn hun verslechterde toestand op te merken, niet inzien dat het middel deze verslechterde toestand veroorzaakt, in plaats daarvan voelen dat ze er profijt van hebben of verbeteren en in sommige gevallen zelfs compulsief destructief worden.

Ongeacht de wetenschappelijke gegevens, zouden alle mensen volgens Breggin altijd aangemoedigd moeten worden volle verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf. De verantwoordelijkheid voor ieder domein in hun leven of ze nu ziek zijn of gezond, sober of onder invloed.

Breggin heeft in zijn praktijk vaak te maken met mensen waarvan de hersenen beschadigd zijn door ongelukken, lobotomie, elektroshock, recreatieve drugs of psychiatrische medicatie. Hij herinnert hen aan de kracht van de menselijke geest die fysieke handicaps kan overwinnen, inclusief hersenbeschadiging en disfunctioneren.

De meeste individuele observaties van Breggin komen vanuit zijn klinische ervaring en algemene medische kennis en sommige van zin observaties over anosognosia zijn goed onderzocht. Hij hoopt dat clinici en onderzoekers die bezorgd zijn over drugeffecten zijn observaties herkennen.

Natuurlijk zijn veel van zijn individuele punten welbekend en algemeen geaccepteerd maar tot nu toe zijn de observaties niet samengebracht in een eenduidig concept van medicinale betovering of intoxicatie anosognosia.

Medicinale betovering of intoxicatie anosognosia beïnvloedt de meeste mensen die psychoactieve drugs gebruiken inclusief de mensen die psychiatrische medicijnen krijgen voorgeschreven. Het helpt te verklaren waarom zoveel mensen niet-psychiatrische en psychiatrische middelen gebruiken ondanks het feit dat ze meer schade aanrichten dan dat ze goed doen.

Referenties

Bourgeois, J., Seaman, J., & Servis, M. (2003). Dementia, and amnestic disorders. In R.

Hales & S. Yudofsky (Eds.), Textbook of clinical psychiatry (blz. 259-308).

Washington, DC: American Psychiatric Publishing.

Breggin, P. (1997). Brain-disabling treatments in psychiatry. New York: Springer Publishing.

Breggin, P. (1998a). Analysis of adverse behavioral effects of benzodiazepines with a discussion of drawing scientific conclusions from the FDA’s spontaneous reporting system. Journal of Mind and Behavior, 19, 21-50.

Breggin, P. (1998b). Electroshock: Scientific, ethical, and political issues. International  Journal of Risk and Safety in Medicine, 11, 5-40.

Breggin, P. (1999a). Psychostimulants in the treatment of children diagnosed with ADHD: Part I: Acute risks and psychological effects. Ethical Human Sciences and Services, 1, 13-33.

Breggin, P. (1999b). Psychotimulants in the treatment of children diagnosed with ADHD:  Part II: Adverse effects on brain and behavior. Ethical Human Sciences and Services, 1, 213-242.

Breggin, P. (2003). Suicidality, violence and mania caused bij selective serotonine reuptake inhibitors (SSRIs): A review and analysis. Ethical Human Sciences and Services, 5, 225-246.

Breggin, P. (2006a). Court filing makes public my previously suppressed analysis of Paxil’s effects. Ethical Human Psychology and Psychiatry, 8, 77-84.

Breggin, P. (2006b). Recent regulatory changes in antidepressant labels: Implications for activation (stimulation) in clinical practice. Primary Psychiatry, 13, 57-60.

Breggin, P., & Cohen, D. (1999). Your drug may be your problem. Cambridge, England: Perseus Books.

Farlow, M., & Hake, A. (1998). Drug-induced cognitive impairment. In J. Biller (Ed.), latrogenic neurology (blz 203-214). Boston: Butterworth-Henemann.

Fisher, C.M. (1989). Neurological fragments: Remarks on anosognosia, confabulation, memory, and other topics: An appendix on self-observation. Neurology, 39, 127-132.

Food and Drug Administration (FDA). (2005, January 26). Class suicidality labeling for antidepressants. Food and Drug Administration, Rockville, MD. Retrieved September 2, 2006, from http://www.fda.gov/cder/drug/antidepressants/PI_template.pdf

Myslobodsky, M.S. (1986). Agnosognosia in tardive dyskinesia: ‘Tardive Dysmentia’ or ‘tardive dementia?’, Schizophrenia Bulletin, 12, 1-6.