Wanen Beschrijven op Vele Manieren

In de introductie van de deze site wordt gesproken over het grote belang van de woorden die je kiest om je ervaringen te beschrijven. De woorden die je kiest bepalen namelijk voor een groot deel de realiteit die je daardoor schept.

Bepaal zelf hoe je je wereld ziet


Als je ervoor kiest om te praten in termen van hersenstoornis, chemische onbalans, genetisch bepaald zijn, en dergelijke, dan creëer je een dergelijke realiteit.

Je kunt ook een realiteit proberen te scheppen die wordt beschreven met woorden als ‘zinvol proces’, ‘fascinerend verschijnsel’ of ‘noodrem van mijn ziel’, ‘een kans tot groei’.

OP VELE MANIEREN DE WANEN BESCHRIJVEN

Zoals je in grote lijnen een bepaalde aanpak kunt kiezen voor de inkadering van psychotische ervaringen, zo kun je deze ‘scheppingsvrijheid’ ook op specifiekere terreinen inzetten.

De dynamieken die mensen kunnen ervaren in een waansituatie hebben wel wat weg van de wijze waarop bepaalde dromen of nachtmerries werken. We herkennen allemaal vast wel dat verschijnsel dat je in dromen voortgestuwd wordt door een bepaalde allesoverheersende gedachte: bijvoorbeeld dat je naar school of naar je werk moet maar dat je te laat bent.

Zo kun je in wanen ook bepaalde allesoverheersende gedachten hebben die de rest overschaduwen.

In de droomwerkelijkheid kan het nogal eens voorkomen dat er duidelijk een betekenis of een symbolische boodschap achter schuilgaat. Om een grotere kans te hebben deze boodschap ook daadwerkelijk te achterhalen kan het goed werken om heel losjes te proberen de situatie te omschrijven op allerlei verschillende manieren met allerlei woorden of uitdrukkingen/gezegdes.

Op deze manier kan het zomaar gebeuren dat het muntje (voorheen kwartje) valt: dat je opeens begrijpt wat er allemaal gebeurt in een waan- of droomwereld.

GELEEFD WORDEN: EEN VOORBEELD

Laatst sprak ik met iemand die beschreef dat hij in een waan het gevoel had alsof zijn volledige identiteit was verdwenen: alsof alles waar hij zich mee kon identificeren er niet meer was. Hij kwam in een wereld terecht waarin hij vooral geleefd werd.

Bovendien leek het ook wel alsof hij langzaam richting de hel geleid werd, zonder daar zelf enige invloed op te kunnen uitoefenen.

In dergelijke wanen of dromen is het dan de kunst om losjes te spelen met soortgelijke beschrijvingen. Het is niet belangrijk of de beelden waar zijn of niet: het gaat erom de woorden te vinden die meetrillen met een gevoel waardoor je de betekenis kunt achterhalen.

In dit geval zou je dan kunnen denken aan: anderen bepalen wat er met me gebeurt, ik ben eigenlijk niemand, ik stel eigenlijk niks voor. Ik verdien het om richting de hel te gaan: ik ben niets anders waard. Ik wil mezelf niet langer zijn: laat anderen het maar voor me regelen. Geef mijn portie maar aan fikkie, ik heb het wel gehad.

Ik zou daarbij willen adviseren om het vooral wat algemeen te houden, waarbij wat humor ook niet verkeerd is. In deze waanwerkelijkheid zou je ook kunnen investeren in het verschillend omschrijven van de helse situatie in de verte. Hierbij loop je echter het risico dat je je verliest in details en daardoor het grotere, vaak ook simpeler overzicht kwijtraakt.

Zoals reeds werd betoogd in ‘Bodemloosheid als Doel‘ kan het ook aantrekkelijk zijn om vooral te willen geloven dat er zeer diepe betekenissen schuilgaan achter bepaalde wanen of psychoses. Het kan bijna een afgang zijn als zou blijken dat de psychose voortkomt uit een gevoel van eenzaamheid, een verloren relatie of een gevoel van maatschappelijk mislukt zijn.

Natuurlijk wil ik niet suggereren dat er ook geen diep traumatische ervaringen aan de wortel kunnen liggen van psychotische ervaringen, maar ik wil benadrukken dat de ogenschijnlijk ‘eenvoudige’ oorzaken, vaak ook een enorme diepe indruk kunnen achterlaten en daardoor ook zeer waardevol zijn.

Graag zou ik lezers willen aansporen om hiermee te experimenteren en vooral ook ervaringen te delen via de mail of via reacties op deze bijdrage.

Illustraties afkomstig van: Murderati en Flickriver

2 Reacties

  1. Op de één of andere manier voel ik me vaak in een hoek gedrukt wanneer ik mijn eigen woorden gebruik om mijn ervaringen te beschrijven en voel ik een soort drang om mezelf te verdedigen. Ik probeer het nu toch maar…

    De ervaringen die ik had, varieerden van een soort reis naar de Onderwereld zoals beschreven in de Griekse mythologie en gevechten met ‘demonen’ tot ervaringen van hoe het Paradijs geweest moet zijn vóór Eva van de appel at. Kortom: afdalen tot de hel en opstijgen tot de hemel. De ‘wanen’ waren zowel een kwelling als een zege maar ik heb voor het grootste deel hele mooie liefdevolle gevoelens van eenheid ervaren.

    Waar deze ervaringen precies vandaan komen, vind ik zelf inmiddels iets minder interessant. Mijn ‘wanen’ zijn voor mij zelf in ieder geval waardevol.
    ‘Anderen’ hebben kennelijk de vrijheid te mogen beslissen dat dergelijke ‘wanen’ slecht zijn en ten alle tijden onderdrukt dienen te worden. (desnoods d.m.v. ‘wettelijke’ regelgevingen, dwang etc.)

    Ik heb deze andere staten van bewustzijn gemiddeld één keer in de twee jaar gedurende ongeveer 3 weken ervaren. De rest van de tijd leid ik een heel gewoon leven met werk, hobby’s, mijn partner etc. Als iemand tegen mij zegt: ‘Jij bent manisch-depressief’ of ‘Je hebt een bipolaire stoornis in remissie’ word ik vaak boos. Alsof mij een ernstige ziekte wordt toegewenst!

    Of deze veranderde staten van bewustzijn zich in de toekomst opnieuw aandienen, kan ik nu niet voorspellen. Maar ik ben er zeker niet bang voor.

    Wat deze ‘wanen’ mij precies willen vertellen, weet ik (nog) niet precies maar het heeft me wel duidelijk gemaakt dat er meer bestaat dan deze realiteit die uitsluitend door mijn zintuigen kan worden waargenomen.

    Omdat woorden werelden kunnen scheppen of inderdaad tenminste een groot deel van je eigen realiteit kunnen creëeren, heb ik dus mijn eigen manier om ‘wanen’ te beschrijven. (Ik zou zelf het woord ‘wanen’ trouwens zelfs niet gebruiken.)

    Ik ben er nog niet klaar mee want ik vind het absoluut een fascinerend iets maar mijn leven bestaat uit veel meer dan die paar weken per 2 jaar. Het heeft -wat mij betreft- weinig zin om alles in het teken te laten staan van deze episodes maar ik laat ze ZEKER niet reduceren door woorden te gebruiken als ‘manische psychoses’ of ‘psychiatrische ziekte’. Ik denk zelf dat ik er meer aan heb om er anders tegen aan te kijken om er iets van te kunnen leren zodat ik dat deel meer in mezelf kan integreren. En omdat ik optimistisch ben ingesteld: misschien is dat al gebeurd. 😉

  2. Dag Sharon; die hemelse/helse kanten van het menselijk bewustzijn ken ik ook uit eigen ervaring. Zelf ging ik altijd hennep kweken en roken en zelfs een paar maal lsd slikken om die kosmische kant van de menselijke geest te onderzoeken. Die middelen schakelen je korte termijn geheugen uit zodat je brein als zender/ontvanger van bewustzijnsimpulsen vrij op reis gaat in de collectieve geest van de mensheid. Niet geremd door de beschermende ego-software die vooral met je korte termijn geheugen werkt. En je vind op die reis hele mooie maar ook hele rare dingen. Zeer leerzaam, maar het beste is om dat allemaal met je dagelijkse bewustzijn te ervaren. Dat is minder gevaarlijk, het blijft meer bij je en geeft meer inzicht en begrip wie je als mens werkelijk bent. En dat is niet je diagnose uit het DSM 4 of nu alweer nummer 5. Ik ben Ik en geen ego-software tussen mijn oren. Tot ziens, Jan Bijl

Plaats een reactie