Herstel: het een beetje beter doen maar nog steeds geestelijk ziek?

Dit artikel is ook te lezen in prettig lezend word-formaat

Voor meer over de herstelbeweging: zie Peer Support, De Amerikaanse Herstelbeweging en Soteria

De reden dat ik (Sharon) besloot dit artikel te vertalen, is omdat ik me al geruime tijd afvroeg waarom ik geen vat kon krijgen op het begrip ‘herstel’ in de psychiatrie. Zelf heb ik nooit geloofd in de chronische, ongeneeslijke ziekte waarmee ik gediagnosticeerd ben.

Dat volledige geestelijke gezondheid weldegelijk mogelijk is, zag ik bevestigd in de boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb (zie o.a. de boekenlijst op deze site) en door het uitwisselen van ervaringen met mensen die in het verleden eveneens een soortgelijke diagnose kregen opgeplakt. Ron Unger brengt hier zijn persoonlijke definitie van herstel en deze onderschrijf ik volledig.

Hij geeft mijns inziens ook zeer heldere verklaringen waarom binnen de psychiatrie herstel iets heel anders lijkt te betekenen dan binnen de reguliere medische wetenschap. Ik ben zeer benieuwd naar de reacties van lezers.

Door: Ron Unger (http://recoveryfromschizophrenia.org/)
Vertaald door: Sharon

Herstel: waarom wordt het geherdefinieerd tot het betekenen van “het beter doen maar nog steeds geestelijk ziek”?

Veel pogingen om een vaak onderdrukkende, geestelijke gezondheidszorg te transformeren, hebben zich gefocust op “herstel” en het meer “herstel gericht” maken van het geestelijke gezondheidssysteem.

Veel gezondheidsorganisaties hebben het concept herstel in hun praktijk geïntegreerd en als het gebruik van dit woord een maatstaf was van vooruitgang, zouden we goed op weg zijn naar transformatie van het systeem!

Helaas lijkt het alsof het woord “herstel” enerzijds meer en meer gebruikt wordt terwijl het anderzijds minder en minder lijkt te betekenen.  Ik ken bijvoorbeeld iemand die zware doses van een anti-psychoticum en andere medicatie slikt, in een opvanghuis woont en het grootste deel van zijn wakkere uren doorbrengt in een dagbehandeling programma van de geestelijke gezondheidszorg maar er toch door zijn casemanagers van verzekerd is dat hij “hersteld” is.

Ik geloof dat herstel een bruikbaar concept blijft maar ook dat het ons alleen invloed geeft om het systeem te veranderen als we het een heldere en krachtige definitie geven en de pogingen weerstaan deze definitie af te zwakken.

Uitspraak van Eleanor Roosevelt

Ik zou de volgende definitie willen voorstellen: herstel betekent het herwonnen hebben van een betekenisvol leven, niet langer een geestelijke gezondheidsbeperking hebben en het niet meer nodig hebben van wat voor soort van geestelijke gezondheidszorg dan ook.

Het betekent niet dat de persoon met zekerheid nooit meer geestelijke gezondheidszorg nodig zal hebben in de toekomst –dat is wel mogelijk- maar dit is ook een mogelijkheid voor mensen die nooit gediagnosticeerd zijn.

Het betekent ook niet dat het bereiken van volledig herstel de enige manier is om een betekenisvol leven te hebben; in plaats daarvan is het belangrijk op te merken dat een persoon een betekenisvol leven zou kunnen vinden gedurende de hele reis richting volledig herstel -of dat volledige herstel ooit tot stand gebracht wordt of niet.

(Herstel zoals hierboven gedefinieerd, is een echte mogelijkheid voor mensen die gediagnosticeerd zijn met geestelijke stoornissen. “Schizofrenie” is de diagnose met gemiddeld de ongunstigste uitkomsten maar toch voldeed ongeveer eenderde volgens Harding* die een lange termijn onderzoek uitvoerde bij mensen die jarenlang gehospitaliseerd waren, aan deze criteria van herstel.

Het is onduidelijk hoeveel meer mensen herstel zouden kunnen bereiken wanneer we ons volledige geestelijke gezondheidssysteem zouden afstemmen op het helpen van mensen dit tot stand te brengen.)

Wanneer we herstellen van een gebroken bot, hebben we niet voor altijd een gipsverband nodig. We kunnen uiteindelijk het lichaamsdeel gebruiken dat het voormalig gebroken bot bevatte en het kan uiteindelijk net zo sterk worden als het eerst was.

Wanneer we herstellen van een verkoudheid, ervaren we uiteindelijk de overgang van “herstellen” naar “hersteld zijn” en op dat punt behoort de verkoudheid tot het verleden. Dat is een gezond verstandsbegrip van de term “herstel”.

Maar wanneer mensen spreken over herstel van een geestelijke aandoening, gaat dit gezonde verstandsbegrip op de één of andere manier opeens niet meer op.

In plaats daarvan wordt er gesproken over mensen die “hersteld” zijn zelfs al lijken ze professionele behandeling nodig te hebben zoals medicatie of er wordt gesproken over hoe men moet verwachten “altijd herstellend” te zijn. Wat is hier aan de hand?

Een aantal dingen, zo blijkt. Druk om geestelijk gezondheids“herstel” te definiëren als iets anders dan waarachtig en volledig herstel, komt vanuit een aantal verschillende invalshoeken met een variatie aan verschillende motiveringen. In hetgeen dat volgt, zal ik pogen de meeste van deze motiveringen te belichten en vervolgens laten zien waarom elke van deze tot problemen leidt.

Hersteld, maar nog wel in een psychische rolstoel?

Historische connecties met de beweging van lichamelijke beperkingen.

Sommige mensen zien een “geestelijke beperking” als vergelijkbaar met een fysieke beperking en zoeken daarom naar een vergelijkbare manier met hoe dit gebruikt wordt in de beweging van de lichamelijke beperkingen.

In het geval van fysieke beperking is het vaak welbekend dat niet verwacht kan worden dat het volledige lichamelijke vermogen herwonnen kan worden.
Om tot hoop te inspireren in zulke gevallen, wordt het als behulpzaam verondersteld te herfocussen op het volledig herwinnen van een betekenisvol leven wat gedaan kan worden ondanks het feit dat het lichamelijke vermogen niet herwonnen zou worden.

In zulke gevallen is het herdefiniëren van het begrip “herstel” in de betekenis van het herwinnen van een betekenisvol leven erg logisch omdat dit mensen helpt te focussen op de hoogste top van hun potentieel binnen de grenzen waar de fysieke beperking bestaat.

Maar geestelijke gezondheid “beperkingen” zijn verschillend van veel lichamelijke beperkingen omdat zover we weten het altijd mogelijk is voor de persoon met de geestelijke gezondheidsbeperking om het volledige vermogen om geestelijk gezond te zijn terug te krijgen terwijl dit voor veel lichamelijke beperkingen niet geldt.

In het geval van iemand met een fysiek probleem waar herstel van het probleem zelf mogelijk is, zou het duidelijk verkeerd zijn om “herstel” te herdefiniëren zodat het alleen maar het herwinnen van een betekenisvol leven betekent terwijl de mogelijkheid van het herstellen van het fysieke probleem zelf genegeerd wordt.

Bijvoorbeeld: een vrouw met een lichamelijke verwonding wat haar vermogen tot lopen beperkt, zou in staat kunnen zijn een betekenisvol leven te herwinnen door het gebruik van een rolstoel maar als ze feitelijk ook haar vermogen tot lopen zou kunnen herwinnen met gestuurde inspanning en therapie, dan zouden we haar dat eveneens willen laten weten en hulp bieden in de richting van lichamelijk herstel.

Vergelijkbaar verdient de persoon met een geestelijk gezondheidsprobleem waarvan hij kan herstellen, te weten van deze mogelijkheid zodat inspanningen en assistentie geboden kunnen worden in de richting van het tot stand brengen hiervan.

Inspanningen om direct te focussen op het verminderen van geestelijke gezondheidssymptomen zijn vaak niet behulpzaam. Vanwege een aantal redenen zijn inspanningen om rechtstreeks de geestelijke gezondheidsproblemen te verminderen en zo direct de “stoornis” te elimineren, niet erg behulpzaam of ze kunnen feitelijk zelfs de problemen van een persoon verergeren.

Een uitleg over waarom dit zo is, is beschikbaar op http://recoveryfromschizophrenia.org/2009/08/how-to-recover-by-quitting-your-efforts-to-get-rid-of-symptoms/

Door de erkenning van dit feit hebben veel consumenten en anderen inspanningen ondersteund om herstel te definiëren als het hebben van een betekenisvol leven ondanks de aanwezigheid van geestelijke gezondheidsproblemen.

Hoe goed bedoeld dit ook mag zijn, creëert het de indruk dat volledig herstel niet verwacht kan worden en dat diegene altijd een persoon zal zijn met geestelijke gezondheidsproblemen worstelend om een betekenisvol leven te vinden in competitie met mensen die geen geestelijke gezondheidsproblemen hebben. Zo’n indruk kan onnodige hopeloosheid creëren.

Een betere benadering zou kunnen zijn te erkennen dat men momenteel beter af is de geestelijke gezondheidsproblemen te accepteren en te herfocussen op het bereiken van een betekenisvol leven maar ook te erkennen dat door dit te doen diegene mogelijkerwijs zijn geestelijke gezondheidsproblemen doet krimpen tot het punt dat ze niet langer groter zijn dan de problemen in geestelijke en emotionele regulatie die ervaren wordt door alle menselijke wezens.

Het willen verminderen van stigma door meer mensen in de gelegenheid te stellen te voelen dat ze hun “geestelijke ziekte” hebben overwonnen.

Wanneer herstel gedefinieerd wordt op een gezonde verstand soort manier als waar en volledig herstel, dan kunnen alleen diegenen die echt hun geestelijke gezondheidsstoornis en behoefte aan behandeling hebben overwonnen zichzelf definiëren als “hersteld”. Dit betekent dat al diegenen die deze zaken nog niet tot stand gebracht hebben, gedefinieerd zouden kunnen worden als “nog niet volledig hersteld” en zich zo kwetsbaarder voor stigma zouden kunnen voelen of het gevoel zouden kunnen hebben dat ze “minder dan” zijn ten gevolge van de absentie van volledig herstel.

Dus één benadering bestaat uit het proberen dit probleem te verhelpen door herstel zeer breed te definiëren zodat zoveel mogelijk mensen zich eerder kunnen identificeren met het “hersteld” zijn in plaats van met het “nog steeds geestelijk ziek” zijn.

Helaas creëert deze benadering meer serieuze problemen dan het oplost. Door het herdefiniëren van “herstel” als minder dan volledige eliminatie van het geestelijke gezondheidsprobleem, creëert het de impressie dat volledige eliminatie van het probleem onmogelijk is en zo hoop en inspanningen reduceert richting echt herstel.

Verder is het zo dat wanneer geestelijke gezondheidswerkers en anderen eenmaal geleerd hebben dat “herstel” betekent “het nog steeds hebben van de stoornis maar alleen een beetje beter functioneren” dan zal “hersteld zijn”, “nog steeds geestelijk ziek” gaan betekenen en blijft het stigma alsnog voortbestaan.

Een betere benadering zou zijn om te werken aan het reduceren van stigma als geheel voor iedereen die is gediagnosticeerd met een probleem. Eén manier om dit te doen, zou zijn het aanmoedigen van minder focus op en minder gebruik maken van labels kunnen zijn en het meer aandacht besteden aan de specifieke problemen en de specifieke vaardigheden van het individu.

Met deze benadering kan er met mensen respectvol omgegaan worden op een manier die passend is bij waar ze zijn in de reis naar herstel. En de boodschap dat volledig herstel mogelijk is, kan opnieuw aangeboden worden om hoop te bieden aan degene op die reis.

Zorgen over dat een geloof in volledig herstel zal leiden tot het nemen van ongepaste risico’s. Wanneer binnen de criteria voor volledig herstel “het niet langer nodig hebben van behandeling” valt, dan is daar de zorg dat sommige mensen aangemoedigd worden de behandeling te snel te zullen afbreken terwijl zo’n behandeling eigenlijk nog steeds heilzaam voor hen is.

Maar als herstel alleen gedefinieerd wordt op basis van het functioneren in de wereld ondanks de aanwezigheid van voortdurende ziekte of beperking is de verleiding verwijderd. Met zo’n herdefinitie wordt het mogelijk dat een persoon die nog steeds afhankelijk is van medicatie of andere behandeling maar toch goed functioneert in de wereld, gedefinieerd wordt als volledig hersteld.

Maar het definiëren van een persoon als “volledig hersteld” terwijl die persoon nog steeds behandeling nodig heeft, creëert de impressie dat geen verder herstel mogelijk is wat de hoop reduceert dat de behandeling uiteindelijk onnodig zal worden.

Als een persoon die nog steeds gips of een kruk nodig heeft na een lichamelijke verwonding verteld werd dat hij of zij “volledig hersteld” was, zou de natuurlijke implicatie zijn te geloven dat inspanningen voor verder herstel, resulterend in uiteindelijke eliminatie van het nodig hebben van het gips niet als succesvol zouden kunnen worden verwacht.

Wanneer de behandeling waarvan een persoon afhankelijk is potentieel behoorlijk giftig is zoals de anti-psychotische medicatie dan is het definiëren van een persoon als “volledig hersteld” die nog steeds afhankelijk is van zulke medicatie natuurlijk resulteren in de impressie dat verder herstel onmogelijk is, terwijl in plaats daarvan onnodige schade of zelfs de dood kan optreden als de persoon faalt om zelfs maar te proberen verder herstel te bereiken dat de behoefte aan de medicatie zou kunnen wegnemen.

En net zoals afhankelijkheid van gips of een kruk de lichamelijke prestatie zou kunnen limiteren, is er bijvoorbeeld het gevaar dat het rekenen op medicatie zoals anti-psychotica onnodig het geestelijke en emotionele functioneren zou kunnen beperken.

Een betere benadering om het risico van het te snel afbreken van de behandeling aan de orde te stellen, is niet door het herdefiniëren van herstel maar eenvoudig door dit risico direct aan de orde te stellen. Er kan benadrukt worden dat het te snel afbreken van een noodzakelijke vorm van behandeling feitelijk de kans op schade en langzaam herstel kan verhogen.

Op hetzelfde moment kan het nodig zijn wat risico’s te nemen met het experimenteren van graduele afbouw van verschillende behandelingen, op gepaste tijden, erkend worden als een natuurlijk deel van de herstelreis.

Consumenten kunnen dan aangemoedigd worden weldoordachte beslissingen te nemen over wanneer door te gaan en wanneer te experimenteren met het onderbreken van behandelingen via opbouwende discussies met geestelijke gezondheidsprofessionals om relevante zaken te overdenken.

Je zult altijd blijven herstellen – zorg over onderliggende kwetsbaarheid.

Een ander risico is dat een persoon zichzelf ziet als “hersteld” en toch nog steeds een onderliggende kwetsbaarheid heeft voor een terugkeer van de stoornis wat resulteert in terugval wanneer de persoon niet op de kwetsbaarheid let.

Eén manier om iets tegen deze mogelijkheid in te brengen, is om de persoon ervan te overtuigen dat hij of zij het “hersteld” zijn maar moet vergeten en in plaats daarvan een identiteit dient te accepteren als “altijd herstellend” wat voortdurende waakzaamheid voor de mogelijkheid tot terugval inhoudt.

Deze manier van denken is gemeengoed in het middelenmisbruik; wanneer mensen stoppen met het gebruik van het middel, zijn ze erin getraind zichzelf altijd te blijven zien als kwetsbaarder dan anderen om terug te vallen in verslaving en zichzelf zo eerder te zien als “altijd herstellend” dan als “hersteld”.

Het is belangrijk op te merken dat er geen heldere objectieve criteria zijn te onderscheiden in wat het exacte niveau van kwetsbaarheid is ten opzichte van middelen misbruik of voor geestelijke en emotionele problemen dus is er geen objectieve manier een persoon te onderscheiden die beter over zichzelf zou kunnen denken als nog steeds “herstellend” en een ander persoon die zichzelf veilig kan zien als “hersteld” en nu niet meer kwetsbaarder is dan de gemiddelde persoon.

In het veld van middelenmisbruik is de gedachte gewoonlijk “better to be safe then sorry”; aangezien de behandelmethodes zelf ertoe neigen niet giftig te zijn als een persoon onnodig eindigt met het voelen dat hij “nog steeds herstellend” is. De kosten zijn waarschijnlijk minimaal vergeleken met het risico van terugglijden in verslaving.

Ook is het zo dat als iemand het goed doet op de objectieve maatstaf van hoe goed iemand ontsnapt is aan de actieve verslaving – jaren van nuchterheid- is er vergelijkbaar weinig stigma verbonden aan het op een bepaalde wijze gedefinieerd zijn als “nog steeds herstellend”.

Maar in de geestelijke gezondheidszorg is het concept dat iemand op zijn best kan verwachten “altijd herstellend” te zijn veel onzekerder en creëert het een somberheid die toelaat dat veel van de echte hoop op herstel wordt verdoezeld.

In ieder geval is het zo dat als de verwachting eenvoudig is dat de persoon “altijd herstellend” zal zijn, het idee dat psychiatrische medicatie een onderdeel van deze poging tot herstel gemakkelijk te introduceren is en de hoop van een persoon om ooit van gevaarlijke medicatie af te komen, zou kunnen worden afgezwakt.

Ook impliceert het concept dat iemand “nog steeds herstellend” is van een geestesziekte dat iemand tot op bepaalde hoogte nog steeds geestelijk ziek is; dit kan gebruikt worden om lagere verwachtingen te verantwoorden voor een persoon die als zodanig geïdentificeerd is.

Het is waar dat als een persoon die in het verleden een geestelijk gezondheidsprobleem had en het zorgen voor zijn of haar geestelijke gezondheid staakt, er een goede kans bestaat dat deze persoon een terugkeer van het geestelijke gezondheidsprobleem zal ervaren.

Maar een persoon die hersteld is tot het punt dat hij of zij geen behandeling nodig heeft, zou alleen dezelfde soort dingen moeten doen om geestelijke gezondheid in stand te houden die andere mensen die nooit gediagnosticeerd zijn ook moeten doen om hun geestelijke gezondheid op peil te houden.

Dus eerder dan met klem blijven beweren dat mensen die eerder gediagnosticeerd zijn zichzelf moeten blijven zien als “altijd herstellend” is het in plaats daarvan mogelijk op te merken dat geestelijke gezondheidsgewoontes belangrijk zijn voor iedereen.

Vroeg in het herstel kan het ontwikkelen van gezonde gewoontes uitgebreide, bewuste inspanningen kosten en steun vereisen maar uiteindelijk zouden zulke gewoontes even sterk (of mogelijkerwijs zelfs sterker) kunnen zijn als dat ze zijn voor gezonde mensen die nooit een instorting hebben meegemaakt.

Het formuleren van deze mogelijkheid is belangrijk omdat het het geloof voedt in de realistische mogelijkheid dat een eerder gediagnosticeerd persoon uiteindelijk zou kunnen concurreren in verscheidene arena’s waar geestelijke gezondheid even belangrijk is voor mensen die nooit een geestelijke gezondheidsdiagnose gehad hebben.

Zorgen om winstverlies.

Wanneer een volledig herstel gezien wordt als een mogelijk en wenselijk doel, dan is een verschuiving in de richting van de eliminatie van het nodig hebben van geestelijke gezondheidsbehandeling in het leven van een persoon ook een wenselijk doel.

Maar zulke verschuivingen verminderen de kans op winsten in de geestelijke gezondheidsindustrie die het hoogst zijn wanneer mensen “consumenten voor het leven” worden.

Farmaceutische bedrijven die alleen georganiseerd zijn rond het doel van winsten, verzetten zich natuurlijk tegen ieder bericht dat impliceert dat de behoefte aan hun product geëlimineerd zou kunnen worden.

Het is echter van cruciaal belang dat het geestelijke gezondheidssysteem aangepast wordt tot het focussen op het welzijn van de mensen die het behandelt en dat verschillende soorten perverse motieven worden verwijderd.

In het bijzonder moet onderzoek en onderwijs uit de handen genomen worden van de farmaceutische bedrijven zodat de focus teruggaat naar wat goed is voor mensen in plaats van voor winst.

Zorgen van professionals dat ze gezien worden als incompetent

Wanneer er een crisis voorkomt en emotionele opwinding hoog is bij alle partijen, is er aanzienlijke druk om de “goede” oplossing te bieden. In onze maatschappij wordt verwacht dat deze geboden wordt door getrainde professionals die vele jaren van studie gevolgd hebben die verondersteld wordt hen precies getraind te hebben in wat te doen in zo’n situatie.

Dit legt een extreme druk op geestelijke gezondheidsprofessionals die reageren op een geestelijke gezondheidscrisis en op alle verwarring eromheen.

De geestelijke gezondheidsprofessional zou er niet toe in staat kunnen zijn te begrijpen wat er omgaat in de geest van de persoon in het centrum van de crisis, wat het veroorzaakt heeft of hoe de persoon echt geholpen kan worden.

Eén manier voor de professional om om te gaan met de druk op hem of haar is eenvoudigweg het verlagen van de verwachtingen, en een hoofdmanier om dit te doen, is om de persoon in het centrum van de crisis te definiëren als iemand die een “biologische ziekte” heeft wat resulteert in gedachten en gedragingen die “niet te begrijpen” zijn en van wie op z’n best de bescheiden verbetering verwacht kan worden door de behandeling waarvan de professional waarschijnlijk weet hoe deze te bieden: Psychiatrische medicatie.

Volledig herstel kan worden gedefinieerd als onmogelijk en herstel kan worden geherdefinieerd als het aanpassen aan en ondersteuning krijgen bij “het leven met de ziekte”.

Door dit alles kan de professional gezien worden als redelijk competent en niet langer in crisis ten gevolgen van het niet weten wat te doen. Het probleem is dat de persoon in het centrum van de crisis, de gediagnosticeerde persoon, nu waarschijnlijk in een staat van hopeloosheid verkeert; gedefinieerd als biologisch ziek, niet te begrijpen en zonder hoop op volledig herstel.

Wat zou beter werken?

Ten eerste zou het helpen als geestelijke gezondheidsprofessionals een meer passende training zouden hebben zodat ze beter in staat zouden zijn om mensen in een crisis te begrijpen (bijvoorbeeld mensen die een “psychose” ervaren) en in staat zijn assistentie te verlenen in plaats van alleen medicatie toe te dienen.

(Degenen die niet gemotiveerd of niet in staat zijn zo’n verhoogd begrip te ontwikkelen, zouden beter aangemoedigd kunnen worden een ander beroep te zoeken)  Het inhuren van meer “ervaringsdeskundige professionals” zou ook behulpzaam zijn aangezien dit vaak mensen zijn met natuurlijke, hogere niveaus van begrip als gevolg van hun eigen ervaring.

Maar zelfs met de beste training die we zouden kunnen bieden en selectie van de meest competente en meevoelende individuen die we zouden kunnen inhuren, zou er nog steeds veel gebeuren in een geestelijke gezondheidscrisis dat voorbij de mogelijkheden van de professional gaat om snel te begrijpen of op te lossen.

Wat cruciaal is op zulke momenten, is dat de professional in staat is zijn of haar onzekerheid over wat er aan de hand is en hoe dit op te lossen, toe te geven zonder te doen alsof er geen manier is waarop de consument begrepen zou kunnen worden en zonder te doen alsof herstel onmogelijk is.

Dit betekent dat de professional de verwachtingen van hem of haarzelf moet verlagen, uit de rol moet stappen van iemand die “echt weet wat er aan de hand is” en de mindere rol moet aannemen van “iemand die wat training heeft die iemand zou kunnen helpen maar slechts tot een bepaald punt”.

Hier is het dat de bereidheid van de professional gezien te worden als minder competent dan anderen zouden kunnen verwachten, ruimte voor hoop creëert dat als de gediagnosticeerde persoon op een gegeven moment niet hersteld is eerder het gevolg kan zijn van het nog niet ontvangen hebben van het soort van hulp die effectief zou kunnen zijn dan het gevolg van de intrinsieke hopeloosheid van die persoon.

Dus wat we nodig hebben, zijn professionals die hoop hebben dat hun cliënten begrepen en geholpen kunnen worden om volledig te herstellen en die bereid zijn en in staat zijn diep na te denken over hoe daarbij te assisteren.

Verder moeten deze professionals in staat zijn de momenten te accepteren waarvan ze niet weten wat ze moeten doen om zo’n herstel te laten plaatsvinden zonder te proberen die onzekerheid op te lossen door volledig herstel als onmogelijk te herdefiniëren.

Conclusie:

Er zijn geen goede redenen om toe te staan dat geestelijk gezondheidsherstel geherdefinieerd wordt zodat het er op neer komt dat het “een beetje beter doen maar nog steeds geestelijk ziek” betekent.
Noch zijn er goede redenen het te definiëren als een doel dat benaderd maar nooit bereikt kan worden zoals bij concepten over een “altijd herstellend” persoon.

In plaats daarvan moeten we erop staan dat begrepen wordt dat waarachtig en volledig geestelijk gezondheidsherstel volgens onze kennis voor iedereen mogelijk is. Verder moeten we er op staan dat alle geestelijke gezondheidsbehandeling afgestemd wordt om vooruitgang te ondersteunen richting zulk herstel in plaats van dat het gebruikt wordt om mensen als levenslange consumenten van geestelijke gezondheidszorg te behouden.

Link naar het originele artikel: http://recoveryfromschizophrenia.org/recovery-why-is-it-being-redefined-to-mean-doing-better-but-still-mentally-ill/

Opmerkingen:
1. Sommige mensen maken zich kwaad over het concept van geestelijk gezondheids”herstel” omdat ze in de eerste plaats vinden dat hun enige probleem is dat ze gelabeld werden met het hebben van een probleem.

Natuurlijk zijn er mensen die in het geestelijke gezondheidssysteem getrokken werden die het prima gedaan zouden hebben als ze met rust gelaten waren; in zulke gevallen was er nooit een beperking of behoefte aan behandeling dus wat nodig is in die situatie is eerder een “ontsnapping” uit het geestelijke gezondheidssysteem dan een herstel van enig geestelijk of emotioneel probleem.

2. Vreemd genoeg resulteert het definiëren van mensen als “hersteld” die nog steeds behandeling nodig hebben in geestelijke gezondheidsprofessionals die cliënten vertellen dat ze hersteld zijn zelfs terwijl ze zich omdraaien en dezelfde cliënten diagnosticeren met geestelijke stoornissen zodat ze verzekeringsmaatschappijen de behandelingen in rekening kunnen brengen die nog steeds geboden worden.

Alleen in “geestelijke gezondheid” ontvangen mensen behandelingen voor stoornissen waarvan ze al hersteld zijn……..

Illustraties afkomstig van o.a. Women on the Road, Idealog,  Universiteit Twente, Bitrecords Mexico en VrouwenvoetbalNederland