Medicatie en Lichaamsgewicht

Afgelopen week ontving ik een brief van een lezer van deze site. Zij schrijft onder de naam ‘Rebecca Schildklier’ over haar ervaringen met betrekking tot medicatie en opnames, waarbij ze vooral aandacht vraagt voor de rol van doseringen bij geestbeïnvloedende medicatie. Er zou bij het voorschrijven meer gekeken dienen te worden naar het postuur van mensen:  Een beer van een man geef je andere hoeveelheden dan een breekbare, slanke vrouw. Hieronder volgt haar geanonimiseerde brief:

Beste dr A.,

Graag wil ik feedback geven omtrent mijn behandeling door u en anderen van uw instelling in het afgelopen half jaar.

Allereerst wil ik zeggen, dat jullie goede faciliteiten hebben en (ook) veel specialisme. Ik heb goed kunnen eten en ben (hierdoor) zowaar tot rust gekomen. Ik heb kunnen praten schilderen en aan psycho educatie kunnen deelnemen. Ik heb mijn vrijheden gehad en na een tijdje kon ik mij weer op dingen concentreren.

Echter er was één ding en dit heeft mij tegengewerkt. Graag wil ik u hierover als dokter informeren. Ik heb een klein lichaam, ik ben (nogal) dun en van het vrouwelijke geslacht. Ik heb vaak medicatie gekregen en merkte, dat ik hier altijd weinig van kon nemen omdat dit voldoende was om haar werk te doen. Zo ook met antipsychotica.

Ik heb telkens teveel gekregen en ik zou nog steeds willen weten waarom jullie dit gedaan hebben. Wanneer ik teveel antipsychotica krijg, verlies ik mijn persoonlijkheid en kan ik de bijwerkingen niet meer hanteren.

Van de 600mg SXR (op zich een goed middel, echter ik denk wederom dat het teveel voor mij was) raakte ik elke avond/nacht 3 à 4 uur lang  in mijn hele lichaam verlamd, en ik werd er ook angstig/agressief van. Ik denk dat ik teveel gehad heb.

Dit is één van de redenen waarom ik weggelopen ben en zelfs even heb gezworven.Ik wil u graag informeren omdat dit voor u als arts ook interessant kan zijn. Momenteel ben ik ergens anders gedwongen opgenomen. Ik heb hier (na een hele strijd) nu een lage dosering Cisordinol en ze werkt.

Ik heb mijn persoonlijkheid behouden en kan de bijwerkingen (vooral bewegingsdrang)  hanteren. Ik besef nu wat er aan de hand is maar voel me nog steeds bang voor de psychiater omdat ik altijd zoveel gekregen heb. Gelukkig is er hier wat meer communicatie.

Ik wil u niet aanvallen als persoon want ik denk dat u werkelijk een goede arts bent maar misschien is het belangrijk om te weten, dat het niet bij iedereen hetzelfde werkt. Ik wil je als mens op je hart drukken om bij kleine dunne vrouwen en -mannen ietwat op te passen met de dosering van de (goed werkende!) medicatie en te kijken welke verschijnselen van de medicatie komen, en welke van de psychose.

Ik heb zelf acht psychosen gehad en daar rouw ik om. Voorlopig kan ik veel dingen niet (meer) doen echter ik zie de toekomst evengoed positief tegemoet.Ik heb wel veel verdriet van hoe dingen gelopen zijn maar langzaam herwin ik het vertrouwen weer.

Ondanks alles wil ik u toch bedanken dat u mijn arts bent geweest.

Groeten,


Rebecca Schildklier