Begin juli kreeg ik een bericht van een bezoeker die reageerde op het artikel ‘schizofrenie in onze samenleving‘ uit 2006. In dat artikel wordt verwezen naar onderzoek van de wereld gezondheidsorganisatie waaruit bleek dat mensen die de diagnose ‘schizofrenie’ in het westen krijgen een veel slechtere kans hebben op volledig herstel dan mensen die dezelfde diagnose krijgen in minder rijke landen.
Hieronder volgen enkele gedachten van G. naar aanleiding van dit artikelen tezamen met wat aanvullingen mijnerzijds.
Even een reactie op het artikel dat ik zojuist gelezen heb.
Ongelofelijk leek het in eerste instantie toen ik las dat de meeste mensen in de Westerse wereld langer als psychiatrisch patient worden aangemerkt en ook minder snel (vaker nog; helemaal niet) genezen.Nu ik er langer bij stil sta, kan ik wel het 1 en ander verzinnen.
Ik kan me zo voorstellen dat in een land als bijvoorbeeld Nigeria mensen minder dicht op elkaar wonen als bijvoorbeeld in Nederland.
Wanneer je hier buiten de pas loopt, wordt je onmiddelijk opgemerkt door ofwel de oplettende buurvrouw, camera, Stadwacht of politie agent terwijl je in Nigeria grotendeels met rust gelaten zal worden zolang je niemand fysiek aanvalt.
Dat lijkt me inderdaad aannemelijk. Voor zover ik echter het onderzoek heb begrepen worden echt vergelijkingen gemaakt tussen mensen die de diagnose ‘schizofrenie’ hadden gekregen en werden ze na zoveel jaar opnieuw gecontroleerd en was het herstel in armere landen gewoonweg beter.
Daarbij is psychiatrie een algemeen bekend ‘iets’ in de Westerse wereld. In die zin dat het etiket snel is opgeplakt en de daarbij passende medicatie (al dan niet gedwongen) meteen kan worden toegediend.
Ik kan me voorstellen dat in Nigeria misschien gedacht wordt; ‘Ach, Fatima is even de weg kwijt maar dat komt wel goed met wat liefde en aandacht.’ Misschien zijn er wel oude, wijze medicijnmannen die dmv hun voorouders precies weten hoe ze Fatima rustig kunnen krijgen. (?)
Dit versus het in de boeien slaan, afvoeren en door witte jassen alleen in een cel achtergelaten worden totdat Fatima gekalmeerd is.
Ja, als je het anders verwoordt zou je kunnen stellen dat er misschien wel een meer ‘soteria-achtige’ houding is ten opzichte van mensen die even te maken krijgen met ‘overkokende hersenen’. In die zin kunnen we veel leren van die grondhouding van die mensen daar. Het zou mooi zijn als we minder snel zouden denken in termen van ‘lichamelijke hersenziekten’ die met medicatie moeten worden gecorrigeerd.
Het zou me ook niet verbazen als deze mensen in een ‘wij-cultuur’ ook makkelijker een sociale geborgenheid kunnen aanbieden. Bij onze ‘ik-cultuur’ lijkt me dat er ook vaak sprake is van een vorm van sociaal isolement dat op zich de kans op ontsporing vergroot.
Buiten de Westerse wereld zal de angst op herhaling van een psychose wellicht kleiner zijn vanwege bovenstaande. En wanneer angst niet de boventoon voert, zal genezing sneller plaatsvinden.
Daarbij kan ik me eveneens voorstellen dat er in bijvoorbeeld Nigeria geen ‘zorgstelsel’ is en er dus ook geen anti-psychotica zal worden toegediend.
En zonder onderdrukkende medicatie kan de psychose ‘doorleefd’ worden en in het bewustzijn worden geïntegreerd.
Terwijl in de Westerse wereld de psychose onder het oppervlak aanwezig blijft en onderdrukt blijft. En zo ook de ‘ziekte’ aanwezig blijft.
Dat is één van de hoofdthema’s van deze psychose-anders benadering: psychoses dienen in principe onder begeleiding vooral doorleeft en begrepen te worden en niet chronisch onderdrukt te worden.
Ook vermoed ik dat wanneer iemand in Nederland een keer van het pad raakt, deze meteen een (levenslange) diagnose te pakken heeft terwijl in Nigeria in de wijde omtrek nauwelijks een dokter te bekennen is…
Het zijn zo maar wat gedachten 😉
Filed under: Brievenrubriek | Tagged: chroniciteit ziekte, genezing, medicatie, psychose, schizofrenie, westen, who |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
[…] dat je steeds psychosevrezend aan de zijlijn van de samenleving blijft staan. Zie hiervoor ook: Schizofrenie in het Westen Chronischer, Na Psychose Klaargestoomd worden voor Uitsluiting, Weiger […]
In onze samenleving krijgen psychiatrische patienten gratis een stigma erbij. En het is nog vele malen erger dan dat. Psychiatrische patienten worden in Nederland gedemoniseerd en vormen verreweg de meest onderdrukte en gediscrimineerde minderheidsgroep in onze “samen”leving.
Een paar voorbeelden ter illustratie:
1. Een groepje patienten wordt telkens geweigerd in een cafe, dat wel alcoholisten elke avond stomdronken voert. De patienetn zijn rustig en misdragen zich niet, dus daar ligt het niet aan.
2. Een postorder bedrijf weigerd bestellingen ( van nieuwe kleding) van een cliente die in een instelling verblijft.
3. De politie weigert steevast psychiatrische patienten aangifte te laten doen. Zowel een aantal vrouwelijke patienten , die slachtoffer zijn van verkrachting door een Nigeriaanse serieverkrachter, kunnen hiervoor niet terecht op het politiebureau. Er wordt niets mee gedaan met deze informatie en de betreffende crimineel loopt nog steeds vrij rond.
4. Bij hetzelfde bureau komt een slachtoffer van een steekpartij. Omdat ze weten dat hij in de instelling woont,wordt hij bloedend en al weggestuurd, zonder medische hulp of aangifte. Terwijl een getuige bevestigd dat hij is overvallen.
5. Bij diezelfde politie wil een patient aangifte doen van diefstal van een computer. Dat kan natuurlijk niet, maar wat veel erger is dat hij in de dossiers als dader van diefstal wordt geregistreerd. De politie pakt hem daarom een maand later op en neemt zijn computer in beslag. Die hij vervolgens nooit meer terug ziet.
6. Bij de kassa van albertheijn groeten kassieres wel de mensen voor en na jou, maar zelfs als jij dag zegt kijken ze sjacherijnig voor zich uit en zeggen niks terug.
7. Een psychiatrische patient wil dolgraag werken en stapt naar een uitzendbureau. Hij wil alles wel aanpakken, in de tuinbouw of asperges steken. Hij krijgt letterlijk te horen: “Wij nemen geen gekken aan, voor jou halen we duizend man uit het buitenland.”
8 Een groep rustige psychiatrische patienten wil samen op vakantie.Ze worden echter door de reisorganisatie geweigerd onder het mom van jullie kunnen dat niet zelfstandig.
9. Het meest idiote voorbeeld heb ik voor het laatst bewaard: Een busschauffeur presteert het om steeds psychiatrische patienten niet op te pikken, die keurig bij de bushalte staan te wachten. Hij zwaait en toetert, maar rijdt gewoon lachend door.
Dit zijn enkele voorbeelden, uit een hele lange reeks. Het is onbegrijpelijk dat dit in onze maatschappij zo maar kan gebeuren en dat hier hoegenaamd niet tegen wordt opgetreden. Zulke discriminatie verwacht je in Nazi- Duitsland maar niet in Nederland
Beste Mr Karel,
Bij het lezen van bovenstaand (schokkend) stukje, vroeg ik me zeer sterk één ding af; hoe weten betreffende personen / instanties dat het hier gaat om ‘psychiatrische patiënten’?
Ik neem aan dat het niet op hun voorhoofd geschreven staat dus ik ben eigenlijk wel benieuwd…
Als bovenstaande waar is, ben ik overigens ook nieuwsgierig naar wat uw bronnen zijn want ik verbaas me, eerlijk gezegd.
Zelf heb ik me nooit geïdentificeerd met welk label dan ook maar stond wel jarenlang onder ‘behandeling’ van een psychiater omdat ik lithium slikte en ooit gediagnosticeerd werd met een zgn. ‘bipolaire stoornis’.
(Sinds eind april ben ik ‘uitbehandeld’ en ben ik definitief uitgeschreven uit de psychiatrie, zie: https://psychoseanders.wordpress.com/2011/05/26/het-stilzwijgen-na-genezing-van-ongeneeslijke-psychiatrische-stoornissen/)
Ik heb nooit te maken gehad met dergelijke, zeer ernstige stigmatisering / discriminatie zoals je hierboven beschrijft en ik liep -natuurlijk- niet rond met een bord ‘psychiatrisch patiënt’ boven mijn hoofd….
Ik ben benieuwd of andere lezers van Psychose Anders ooit met zoiets te maken hebben gehad?