Lange tijd heb ik geaarzeld om een site als deze op touw te zetten. De belangrijkste reden om er niet aan te beginnen was de angst dat de ‘schizofrene’ medemens niet sterk genoeg zou zijn om verantwoordelijk om te gaan met de mogelijkheden die hier worden beschreven. Hij moest als het ware beschermd worden tegen het gevaar om in een psychose te belanden. Het idee om op constructieve en beschermende wijze juist een psychose te activeren zou bij de ‘verwarde’ geest alleen nog maar tot meer verwarring leiden met mogelijkerwijs desastreuze gevolgen zoals wellicht zelfs suïcide of ander levensgevaarlijk gedrag.
Wat heeft mij dan toch toen besluiten dit project op te starten? Ik probeer me voor te stellen dat ik zelf in een dergelijke psychotische, verwarde toestand terecht zou komen en wat mij dan te wachten zou staan. Ik zou het in een dergelijk geval erg kunnen waarderen als ik een keuze zou krijgen: óf je kiest voor de gangbare ideologie waarbij termen als chronisch ziek, medicinale psychoseonderdrukking, chronische sluimerende angst voor een nieuwe psychose en marginalisering een centrale rol spelen óf je kiest voor een alternatief pad waarin er strijd geleverd wordt met de ‘waanzin’ op geestelijk vlak: je probeert een rol te creëren waarin je in staat bent de betekenis van de psychose te herkennen, de onderliggende angsten onder ogen te komen, gepaard gaande met een vertrouwen in de het zelf-herstellend vermogen van je geest.
Door steeds maar te benadrukken hoe gevaarlijk een psychose wel niet is houd je een systeem in stand van angst voor iets dat in jezelf leeft en ieder moment kan exploderen en je geest kan overnemen. Door te kiezen voor een ‘fluwelen handschoen’-benadering gooi je in zekere zin de handdoek in de ring: je accepteert de filosofie dat je voor altijd ziek en voorzichtig zult moeten blijven waarmee je jezelf de mogelijkheid ontneemt voor volledig herstel middels bewustwording en begrip van de oorzaken.
Ook al lijkt de fluwelen handschoen (‘we moeten schizofrene mensen héél voorzichtig behandelen en zorgen dat ze niet meer verward raken’) aanpak een zachte methode, in de praktijk lijkt het eerder een methode die de creatieve geest verstikt.
Alleen al de gedachte dat je in staat bent om de psychose te hanteren en te begrijpen zou het gevaar al kunnen halveren. Stel je maar eens voor dat je een soort van wetenschappelijke onderzoeker wordt van de betekenis van je psychotische beelden en wanen. Het liefst met mensen die de vaardigheden hebben om de psychotische beelden te kunnen interpreteren.
Filed under: Psychosebenadering | Tagged: angst, antipsychotica, behandeling, medicatie, psychose, schizofrenie, voorlichting |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Super tof! Ik heb geen schizofrene mensen om mij heen, maar mijn moeder is wel psychotisch geweest (erg heftig!) Mijn broertje heeft een aantal aandoeningen en heb altijd geleerd hem met satijne handschoentjes te behandelen, zijn vriendin doet dat ook niet en komt daar mee weg, ik zit al in de problemen als ik verkeerd naar hem kijk. Ik ga ook niet mee in de fluwelen handschoentjes hype, iemand die ziek is, is niet meteen zwak en breekbaar, je kan er wel rekening mee houden natuurlijk….
Geachte Psychoseanders,
Heel toevallig kom ik op deze site terecht, nadat ik een verhaal richting mijn moeder aan het schrijven ben, waarin mijn broer de hoofdrol speelt. Ik wilde wat opzoeken via google betreft “fluwelen handschoen” en kwam zodoende op deze sit terecht.
Mijn broer heeft een lichte vorm van schizofrenie, maar ik moet (net zoals bij de vorige blogster “nimphrodite”) mijn broer altijd enorm “speciaal” behandelen. Ik mag geen mening hebben in zijn bijzijn over iets wat er met hem gebeurd is/ of over iets wat hij gedaan heeft, anders ik kan goed de mededeling van hem krijgen dat hij mij nooit meer hoeft te zien (met allerlei bizarre gedachtenkronkels erbij die kennelijk al maanden in zijn hoofd spelen). Mijn moeder is dus iedere keer weer de klos, want die wil de relatie tussen mij en mijn broer, omwille van de gezinsrelatie, kostte wat kost draaglijk hebben. Even voor de weet: mijn vader is enige jaren terug overleden en mijn moeder wil daarom al helemaal de lieve vrede bewaren…
Om eerlijk te zijn, word ik de laatste 3 jaren echt helemaal gek van het feit dat ik al ruim 10 jaar op mijn tenen loop, wanneer hij (mijn broer) in het bijzijn is. Ik heb zelf niet een al te beste 3 jaren achter de rug, met ontzettend veel verdriet (in relationele sfeer, 2 x verlies van werk op een lullige manier en nog een aantal vervelende zaken), dat kan niet besproken worden met hem, of in zijn bijzijn. Daarentegen “geeft” mijn moeder hem echt alles (en al helemaal na het overlijden van mijn vader, die nog enigszins een stabiele factor was en corrigerend kon optreden richting mijn broer). De laatste tijd probeer ik nog weleens te “chockeren”, door juist te zeggen dat hij zich niet moet aanstellen (bijvoorbeeld), maar op een of andere manier lijkt hij dan apatisch te worden, ogenschijnlijk totaal emotieloos. Tegelijkertijd, heb ik op zulke momenten (heel) soms de vluchtige gedachte dat hij zomaar achter mij zou kunnen opduiken en mij dwars door mijn strot zou kunnen snijden met een mes (hij heeft me weleens verteld over wat hij vroeger allemaal dacht, toen hij nog geen medicatie slikte).
Ik had graag gezien dat ik met mijn broer een soort van gezamenlijke training/ hulp zou kunnen krijgen, waarin voorbeelden van alledag besproken konden worden en waarin hij terugkoppeling zou krijgen over zijn eeuwig overdreven gevoelige optreden richting mij (en uiteraard hoe ik misschien er beter mee om zou kunnen gaan). Voor mij zou de training 1 doel moeten hebben: “normaal” contact, zonder dat ik altijd op mijn tenen moet blijven lopen.
De brief die ik overigens aan mijn moeder aan het schrijven ben, heeft onder andere de inhoud dat ik dit niet meer volhoud. Ik heb liever geen contact met mijn broer (hoe vervelend dit voor mijn moeder ook is), teneinde zelf verlicht te worden, want dit kost alleen maar energie en relaties die energie kosten zijn geen goede relaties.
Mocht iemand mij hierover willen benaderen om verder te discussiëren, dan ben ik erg bereid om uitgebreid te antwoorden (of zelfs een “live” afspraak te maken).
Met vriendelijke groet.