Op 17 november 2012 ontving ik de hieronder volgende ervaringen van Ralf Arends rondom het gebruik van de angstremmer Lorazepam. Lorazepam heeft eerder een rol gespeeld in een artikel rondom de ervaringen van Frederika (1). Ralf heeft in mei 2012 op deze site nog het artikel geschreven met de titel ‘Zonder Medicatie een goede mentale Weerstand opbouwen tegen Psychotische Kwetsbaarheid‘ (2). Ik wil Ralf bedanken voor deze wederom waardevolle bijdrage.
Het is anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst een Lorazepam (angstremmer) slikte. Een halfvol doosje ligt nog steeds stof te vangen op de plank boven mijn aanrecht, maar het idee om er één te gebruiken bij een sporadische angststoornis staat me erger tegen dan de angstaanval zelf. Liever een kopje thee, een goede vriend als klankbord over de telefoon of een knuffel van mijn zus die altijd aardig genoeg is om me uit te leggen dat ik soms niet helemaal goed bij mijn hoofd ben zodat ik er zelf ook een beetje om kan lachen. Want daar trekt de bewolkte lucht weer van open en daar word ik rustig van.
Maar met Lorazepam kan het ook. Alleen die werkt anders. Veel beter zelfs… in eerste instantie. De eerste keer dat ik er eentje nam was ronduit hemels. Zoals ‘toevalligheden’ door clienten met psychosegevoeligheid vaak verkeerd geïnterpreteerd worden, gebeurde het zelfde met mij op een begrafenis. Een grafsteen met Ralf Verdonk erop ontspoorde me een beetje. Goed, de naam op de grafsteen was niet de mijne, en ook de datum van overlijden was weliswaar twee maanden voor mijn eerste psychose, maar het kwam allemaal redelijk in de buurt dus zagen mijn hersenen een uitgelezen kans om even goed de fantasie op deze betekenisloze feiten los te laten.
Lorazepam (afbeelding afkomstig van 3)
Ik rende tussen de cake en koffie door naar het toilet om het nieuwste cadeautje van mijn psychiater door het folie heen te drukken. Slok water en afwachten. Zelfs de placebowerking was overweldigend. Na één minuut kon ik de wereld weer aan, terwijl het pilletje nog niet eens de kans had gehad om zichzelf op te lossen in mijn maagzuur, laat staan dat de werkzame stof al in mijn bloed was opgenomen (dit gebeurt meestal een half uur later). Maar in mijn hoofd werkte het al prima.
Een half uur later was het helemaal raak. Alle losgedraaide tandwielen zaten weer op zijn plek, en het vastgelopen uurwerk in mijn bovenkamer liep weer gesmeerd. Waar maakte ik me druk om? Wat voelde het heerlijk om te kunnen relativeren zonder die bedrukkende angst. Deze was op de een of andere manier door de Lorazepam grondig mijn oren uit geveegd. “Ralf Verdonk? Ken ik niet. En tsja, er zullen in 2008 wel meer mensen overleden zijn. Mooie zwart-marmeren grafsteen overigens…” Wat ging het nadenken ineens allemaal weer makkelijk!
Twee dagen later ging het weer mis. Een dame op een reclamebord keek me wel heel indringend aan en ik kreeg een beetje een onprettig gevoel bij haar. Ergens wist ik dat ik niet hallucineerde en dat mijn angst en trauma me bespeelden. Ook wist ik dat ik het jaar ervoor (zonder Lorazepam) had geleerd om met steeds minder moeite over dit soort momenten heen te stappen. Maar ja, de pillen zaten in mijn zak. Ik had er nog 19 en dat was genoeg om nog 19 momentjes zoals deze te trotseren. “Ach, waarom ook niet. Het kan geen kwaad en ik ben ermee geholpen.”
Een week later had ik nog negen pillen over. Naast dat de wereld ineens binnen een week een stuk beangstigender was geworden dan het jaar ervoor, maakte ik me ook een beetje zorgen over het feit dat het doosje aardig leeg begon te raken. “Wacht eens even, van de zijkant bekeken lijken de lege plekjes op de medicijnstrip wel een beetje op boze oogjes, en het deukje in de strip lijkt wel een beetje op een mond met omlaag hangende mondhoeken. Tijd voor een pilletje!”
Het was aftellen. Dit kon niet veel langer goed gaan. Het was me van tevoren verteld dat ik de pillen moest gebruiken als laatste redmiddel maar dat treinstation was ik al in hoog tempo voorbij geraasd. Ik kon niet bij mijn psychiater aankloppen voor meer en ik ben blij dat ik dat ook nooit gedaan heb. Ik was verslaafd. Niets meer en niets minder. Maar het kwartje viel op tijd. De laatste vijf pillen zitten nog steeds in het doosje en ik durf ze eigenlijk niet meer aan te raken. Ze liggen daar prima zo. Ik heb vier verschrikkelijke dagen moeten doorstaan om af te kicken. Alles kwam terug, en ik heb moeten zwoegen om het vertrouwen in mijn eigen verstand terug te krijgen.
Lorazepam is voor mij een drug, en een vrij fatale ook. Ik zie het als het biertje dat niet uit gezelligheid gedronken wordt, maar om sociaal meer capabel te zijn, of de joint om even weg te zakken uit het dagelijks leven. Het maakt de realiteit niet prettiger, maar het doet mij eventjes de superman-cape om zodat ik er beter mee om kan gaan. Maar de cape moet ook weer af na vier uur, desnoods als ik lekker vlieg zodat ik extra hard op de grond lazer. Ik ben er bang voor.
Net als alle drugs heeft Lorazepam een vrij prettige en acute werking. Maar naast de werking op mijn hersenen, creëert het een psychische afhankelijkheid. De onterechte conclusie dat ik de realiteit niet aankan zonder deze pil, vreet zich bij mij langzaam een weg naar binnen en ik heb geleerd om alle andere mogelijkheden uit te putten voordat ik me eraan vergrijp.
Ik voel me erg stabiel en prettig zonder. Ik leef al ruime tijd zonder angstaanvallen.
VOETNOTEN
(1) https://psychoseanders.wordpress.com/2010/11/21/onverwerkte-rouw-in-psychose-inducerende-isoleercel-en-lorazepam/
(2) https://psychoseanders.wordpress.com/2012/05/20/zonder-medicatie-een-goede-mentale-weerstand-opbouwen-tegen-psychotische-kwetsbaarheid/
(3) http://www.gelderlander.nl/voorpagina/nijmegen/article8632683.ece
Filed under: Ervaringen, Psychotische Ervaringen, Verslaving |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Ralf, je ervaring “Een grafsteen met Ralf Verdonk erop ontspoorde me een beetje.” herken ik. Ik had dat een jaar of 20 terug toen mijn vader net overleden was, en ik op het hek onze familienaam zag staan. Een psychiater noemt dit een betrekkingswaan gelooof ik, en het hangt aan tegen wat Jung “synchroniciteit” noemt. Het maakte me toen bang, ook door de combinatie met de toestand waarin ik me bevond: weinig slaap, en natuurlijk de indrukwekkende ervaring van het overlijden van mijn vader. Af en toe nam ik toen een slaaptablet, en ik ben vooral prikkels uit de weg gegaan: meer fietsen, wandelen, enz. Het idee dat dingen betrekking op mij hadden verdween toen langzamerhand.
Inderdaad, er zijn medicijnen die dit tegen gaan. Uiteindelijk heb ik +/- 15 jaar lithium gebruikt (nu nog een lage dosis) omdat ik last had van stemmingswisselingen. Ik heb in de afgelopen jaren vooral de strategie (*) van hierboven gehanteerd bij “ontoevalligheden” met bijkomende angst. Een paar keer heb ik een paar weken een anti-psychoticum gebruikt, dat bevorderde mijn slaap. Nu ervaar ik ook nog wel “ontoevalligheden”, maar dat past binnen mijn wereldbeeld, en ik word er niet meer angstig van. Als ik zo terugkijk zie ik de “ontoevalligheden” met angst als symptoom van een snelle geestelijke ontwikkeling/rijping. Bijvoorbeeld toen mijn vader overleed was dat een grote schok voor mij, ik was er qua geestelijke ontwikkeling niet aan toe. Maar dat geldt voor meer mensen, ik reageerde daar alleen zoals geschetst op. Zie het als waarschuwing om het wat rustiger aan te doen, om je de tijd te geven bij te leren over het leven, om te rijpen. Dat is wat ik voorzichtig durf te suggereren.
Prachtige term, ‘ontoevalligheden’. Die houden we erin! 🙂
Beste JSGN3,
Bedankt voor je reactie en je advies. Ik ben het met je eens dat het ook voor mij verstandig is om niet teveel hooi op mijn vork te nemen en mezelf op geen enkele manier druk op te leggen.
Maar zoals je zelf omschreef in je opmerking over het overlijden van je vader, staat het leven het helaas niet altijd toe om het rustiger aan te doen of om het op je eigen gewenste tempo te laten rijpen. Er zullen altijd gebeurtenissen plaatsvinden die je evenwicht kunnen verstoren. En dat zuigt dubbel en dwars voor mensen met psychosegevoeligheid.
Bijzonder knap dat je over ‘ontoevaligheden’ heen hebt leren stappen. Het lukt me doorgaans aardig maar ik merk dat mijn hersenen toch soms (als ik gespannen ben) de neiging hebben om psychotische impulsen te vertonen. Maar het ‘bewust zijn’ van dit feit maakt het een stuk makkelijker om ermee om te gaan.
En zo’n moment is voor mij, exact zoals je schreef ook het goede tijdstip om even mijn voet van het gas af te halen. Even ‘ervaren’ i.p.v. te actief deel te nemen of te produceren.
Nogmaals bedankt voor je gedachten,
Ralf
Beste Ralf,
Nog een paar dingen hierover. Ik ken ook enkele mensen die niet angstig werden van die “ontoevalligheden”. Die kregen het idee dat ze in een soort sprookjeswereld leefden, waardoor ze niet de neiging hadden om er afstand van te nemen. Dan deden ze dingen doen die anderen raar vonden, en een psychiater zou hun toestand psychotisch noemen. Waarna eventueel een opname volgde. Zover is het met mij nooit gekomen, door omstandigheden zeg ik wel eens. Maar zeker nadat ik er enige ervaring mee had wist ik dat ik het beste tegengas kon geven, dat ontoevalligheden + angst + weinig slaap een signaal waren om afstand te nemen van mijn werk, bijvoorbeeld. De rust opzoeken. Minder informatie tot me nemen. Meer zelf verwerken. Dat tegengas geven was moeilijk.
Er zullen inderdaad altijd dingen gebeuren die je evenwicht kunnen verstoren. Maar het zijn gebeurtenissen die iedereen aansporen zichzelf verder te ontwikkelen. Om niet zo makkelijk verstoord te raken, stabieler te worden. Ik werd nieuwsgierig naar wat er nu met mij aan de hand was, en ben in de afgelopen 20 jaar verder gaan lezen over psychiatrie, filosofie en levensbeschouwelijke zaken. Zo ben ik tot de conclusie gekomen dat mijn manisch depressiviteit met psychotische kenmerken een heftige ontwikkelingsstoornis was. En nu ben ik er grotendeels van af, zo voel ik. Alhoewel ik natuurlijk niet precies kan voorspellen wat er over 20 jaar gebeurt. Ik ben in de loop van een paar jaar van 1200 naar 200 mg lithium per dag gegaan, en ik voel me beter. Dat is trouwens wel samengegaan met grote veranderingen in mijn persoonlijke leven (opzeggen baan, andere verhouding met familie, wereldbeeld).
Kortom, onze ervaringen zijn niet “einde verhaal”. Ze zijn een bijzonder manier van reageren op ingrijpende gebeurtenissen, waar ik in ieder geval in de vorm zoals jij beschrijft (en zoals ik het vroeger ervoer) vanaf ben gekomen. Je merkt vast hoe voorzichtig ik ben. Dat komt omdat over “toeval” het laatste woord niet gezegd en geschreven is.
Beste JSGN3,
Voorzichtig of niet, je hebt de moed om je ervaringen te delen, je bent je eigen brein in gedoken om objectief zicht te verkrijgen op je psyche en je bent er na twintig jaar in geslaagd om je medicatie terug te brengen naar één zesde van je oude dosering. Een mooie prestatie vind ik.
Ik weet ook niet wat er met mij over twintig jaar gebeurt. De ‘Nostradamus’ in mij is een rekenaar en ik heb de wens opgegeven om de toekomst te voorspellen. Maar vreemd genoeg kan ik veel meer ‘voelen’, ik ben veel rustiger dan voor mijn psychose en ben ik een stuk minder gesloten. Geen idee hoe dit werkt overigens.
De voet van het gas (of erop) is elke dag weer wikken en wegen voor me. Aan de ene kant voel ik het enthousiasme om in de zelfde vaart mijn oude (pre-psychotische) leven weer op te pakken. Sterker nog, ik voel me regelmatig een completer mens dan ervoor en ik denk dat ik nu beter in staat ben om m’n ambities te verwezelijken dan vroeger.
Anderzijds kan ik regelmatig een schone onderbroek aantrekken bij de gedachte dat ik relatief vrij ben om oude dromen te verwezelijken. Ik weet dat ik niet te hard moet gaan en dat frustreert me soms mateloos. Enerzijds de potentie, anderzijds de terughoudendheid.
Wat kan ik wel aan en wat kan ik niet aan? Een blijvende vraag voor me. Maar dit is een meestal een gevoelskwestie en een kwestie van (zelf)vertrouwen en de dames op deze site (Brighid en Christina) helpen me een eind de goede richting in om dat besef tot me door te laten dringen.
Bedankt voor de aanvulling op je verhaal,
Ralf
Beste Ralf,
Over mijn mooie prestatie: het enige waarvan ik werkelijk zeker ben is dat ik geleden heb. Wat de rol van mij en de wereld daar verder in is, dat blijft enigszins gissen. Alhoewel ik daar ondertussen wel ideeën over heb die aardig waar en ook algemeen geldig zijn, denk ik. Het afbouwen van medicijnen vind ik overigens geen doel op zich, alhoewel het heel verleidelijk is om het zo te zien. Het lijkt er op of je je vooruitgang kunt tellen, lekker concreet:: 3, 2, 1 tabletten… Maar uiteindelijk gaat het er om hoe je je voelt en functioneert. Dat is slechts bij benadering in een getal uit te drukken.
Je opmerkingen over “rustiger”, “minder gesloten”, de strijd tussen potentie en terughoudendheid herken ik ook wel. Een psychose wordt ook wel een creatieve ziekte genoemd. Een van de eersten die dat merkten en waarvan ik weet heb is de psychiater/psycholoog Jung. Vlak voor WO I waagde hij wat hij noemde zijn “sprong in het onbewuste”. In psychiatrische termen werd hij (rand)psychotisch voor een paar jaar. Ik heb hem dat in feite nagedaan door mijn lithium af te bouwen. Jung leerde ervan, en heeft op zijn ervaringen een carrière gebouwd. Hij kwam met theorieën over de integratie van het vrouwelijk in de man, het mannelijke in de vrouw, individuatie (“je zelf worden”), enz. Ik heb door bedreigende ervaringen in mijn kinderjaren mijn gevoel uit overlevingsdrang op een lager pitje gezet, en ben meer op mijn verstand gaan vertrouwen. De afgelopen jaren zijn mijn gevoel en verstand meer in evenwicht gekomen. Dat is mijn persoonlijker vertaling van Jung’s integratietheorie. Hij legde overigens met zijn ideeën de basis voor de transpersoonlijke en ik denk ook de positieve psychologie. Zie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Transpersoonlijke_psychologie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Positieve_psychologie
“Transpersoonlijk” vertaal ik simpelweg als je zelf overstijgend, dus betrekking hebbend op de relaties die je hebt met alles wat buiten je is. Het basisidee van de positieve psychologie is voor mij dat elke mens zich kan ontwikkelen in positieve zin. Er zijn echter allerlei definities en visies in omloop. De kunst is het jou passende er uit te pikken. Je wikken en wegen gaan niet over, ben ik bang. Wat ik er in de afgelopen jaren als hulp bij gekregen heb is de ervaring dat ik nog leef, ondanks alle moeilijke perioden die ik had.
Beste JSGN3,
De woorden ‘mooie prestatie’ gebruike ik omdat ik het met je eens ben dat het gaat om hoe je je voelt. En aangezien je aangaf dat je je nu beter voelt nu je afgebouwd hebt met je medicatie, gebruikte ik deze woorden. Verder dan dit, kon ik het niet invullen, maar bedankt dat je dit voor me gedaan hebt. Mijn excuses als ik wat eenzijdig in mijn oordeel was, aangezien je ook aangaf dat dit op persoonlijk vlak veranderingen teweeg heeft gebracht.
Hoezeer je je ook ingelezen hebt in Jung, het is vanuit mijn optiek expirimenteel (een gok) geweest om een van de bewakers van je geestelijke welzijn (Lithium) gedeeltelijk op te offeren om te kijken wat je op eigen kracht kunt relativeren. Maar ik zal me er ditmaal van weerhouden om daar al te positieve verwoordingen aan te koppelen;)
Het in balans komen van gevoel en verstand omschrijf je voor mij heel herkenbaar. Het cynische, kritische en introverte strebertje van vijf jaar terug zit nog wel in mij, maar het wordt langzaam aan naar de middenlijn getrokken door een zachtere, positievere en gevoelsmatige kant in mezelf waardoor ik (op wat angststoornissen na) een stuk gelukkiger ben met mezelf. Ook al doe ik het hier ongelooflijk voor in mijn broek (ik lijk erg gehecht aan deze platte metafoor).
Het wikken en wegen gaat (lijkt mij ook) nooit helemaal weg, maar ik zie het als een gezonde zelfverdediging. En het weerhoudt me er niet van om progressie te maken. Vier jaar terug was het een Olympische prestatie voor me om de voordeur open te doen en een stronk broccoli te halen bij de locale supermarkt, en volgende week laat ik, voor het eerst sinds mijn psychose, mijn safety-net voor drie weken lang achter om in Thailand en Laos met een goede vriend van me te gaan ‘rugzakken’.
Maar deze drang om angsten niet uit de weg te gaan komt voor mij ook van iemand anders. Het was voor mij mijn psycholoog die me het waardevolle advies gaf om bij extreme emoties (inclusief angst) eerst na te trekken of hiervoor misschien wel een hele gegronde oorzaak ligt binnen deze realiteit. Oftewel, als je verliefd wordt, mag je hier best extreem vrolijk over zijn, als een familielid ziek wordt is verdriet toelaatbaar en ook als ik bang ben voor een psychose, is dit een reële angst (deze laatste is voor mij het moeilijkst te beoordelen).
Bedankt voor je verhaal en je ideeën,
Ralf
Ralf, nog iets over die “ontoevalligheden”. Ruim twintig jaar geleden had ik dit voor het eerst, het viel me op dat als ik naar de wekker keek die vaak op het hele uur stond, zo iets. Maar op het moment dat ik dacht “dit is geen toeval” dacht ik ook “ik kan niet weten of dit toeval is of niet”. Dus er speelde zich een tweestrijd in mijn hoofd af. Dit gevoegd bij de labiele geestelijke toestand waarin ik me bevond gaf me er geen goed gevoel over. Een angstig gevoel zelfs, ik begreep er niks van. Vandaar dat ik het als symptoom begon te zien van instabiltieit, die ik moest zien te vermijden.
Ik had het in de loop der jaren wel eens vaker, altijd gepaard gaande met zaken als weinig slaap, bijvoorbeeld. Samen met een “episode”, in een psychiatrische term die bij manisch depressiviteit gebruikt wordt. Ik vertelde zo’n voorval eens tegen iemand (*), en die zei “maar dat heb ik ook wel”, maar hij leek verder nergens last van te hebben.
Een paar jaar terug begon ik mijn lithium af te bouwen, stapje voor stapje. En steevast nam dan het aantal “ontoevalligheden” toe. Om na een paar weken weer te verdwijnen. Ik ben er min of meer “doorheen” gegaan. Maar dat raad ik niet iedereen zonder meer aan. Ik had er al jaren ervaring mee, en vertrouwde op mijn discipline om bijtijds afstand te nemen. Me er niet in te verliezen, noch er al te angstig van te worden.
Zoals gezegd, nu ervaar ik ook nog wel “ontoevalligheden”, maar zonder dat ik me er slecht bij voel. Er ontstaat geen strijd meer in mijn hoofd over de kwestie of het nu wel of geen toeval is. Ik aanvaard het zoals het is, denk er verder weinig over na, vind het soms gewoon grappig. Waarschijnlijk net zoals die iemand (*) van hierboven.
Ik heb nog wel een eerste theorie over hoe het nu zit met dat afbouwen van lithium en het toenemen van “ontoevalligheden”, maar daar denk ik nog verder over na. Dat is meer van levensbeschouwelijke aard, en dat vind ik nu niet passen op deze site.
Ralf, je spreek over ‘psychische afhankelijkheid’. Ik denk dat dat het is wat je beschrijft. Fysiek verslaafd is m.i. een ander verhaal en dat kan wel snel ontstaan, begrijp ik, maar of het na binnen twee weken (niet dagelijks) gebruik ontstaat, dat betwijfel ik….
Hallo Christina,
Het verhaal gaat over mijn ‘persoonlijke’ ervaring met Lorazepam. Ik hoop dat dat ook uit de zinsopbouw van het door jou uitgelichte gedeelte naar voren komt.
Hoe een ander gedijt onder het gebruik van het medicijn weet ik niet. Het is wel bekend dat Lorazepam een verslavende werking heeft.
Maar als jij andere persoonlijke ervaringen, of ervaringen van anderen hebt met het medicijn, of beter zelfs, als je aangename ervaringen hebt met deze pil, dan hoor ik dat graag. Ik ben niet alwetend en ik sta altijd open voor afwijkende meningen.
Bedankt voor je reactie,
Ralf
Oh nee. Ik heb zeker geen goede ervaringen met dit middel. Heb er een lange en tamelijk akelig eigen weg mee gehad. Ik begreep uit je verhaal dat je het twee weken hebt gebruikt. Mijn punt was dat er dan waarschijnlijk nog geen sprake was van een fysieke verslaving. Belangrijk, misschien, om dat onderscheid te beseffen.
Bij langduriger gebruik wordt de narigheid alleen maar (nog veel) groter.
Ik vind het erg goed dat je aangeeft dat andere manieren (een knuffel, een goed gesprek, andere zaken) zijn om met angsten en ‘vreemde gedachten’ e.d. om te gaan. Men kan zich ook trainen in het vinden en gebruiken van dergelijke oplossingen.
Het komt ook voor dat iemand wel een grote paniekaanval heeft, hevige angsten die niet makkelijk weggaan. Mijn eigen idee is dat een kalmerend middel (een ‘pammetje’ zoals het soms eufemistisch genoemd wordt) ook dan zeer terughoudend en alleen heel kortdurend gebruikt zou moeten worden. Bv als iemand helemaal niet meer tot rust komt en ook niet meer slaapt. In zo’n geval zou zo’n pil, mits heel kort gebruikt, misschien een goede keus kunnen zijn.
Het is inderdaad ‘griezelig’ spul in de zin dat het verdooft en een soort gelukzalig gevoel kan geven. Ik denk dat het dat gevoel is waar mensen heel snel aan ‘verslaafd’ kunnen raken. Maar zoals gezegd is dat dan nog geen, of niet per se, een fysiek gebeuren.
Ik ben zelf verslaafd / gewend geraakt destijds aan oxazepam doordat ik heel bang was om weer psychotisch en ‘dus’ ook opgenomen en opgesloten te worden.
Dus ik had er veel voor over om ‘kalm’ te blijven (of te worden door tussenkomst van zo’n pilletje). De psychiater zag er geen probleem in om het jaar in, jaar uit voor dagelijks gebruik te blijven voorschrijven. Het heeft me twee jaar geworstel en letterlijk slapeloze nachten gekost om mezelf op eigen houtje weer van deze medicatie af te krijgen.
Het gruwelijke van dit ‘spul’ is dat het uiteindelijk niet meer kalmerend werkt maar dat je het MOET blijven slikken om überhaupt nog te kunnen slapen en/of normaal te kunnen functioneren.
Hey Christina,
Bah, wat een gruwelijk verhaal. Een langslepende en voortdurend toenemende afhankelijkheid (mentaal of fysiek (misverstandje)) is een weg die me bespaard is gebleven (maar die ik mezelf wel degelijk zag bewandelen) en ik vind het erg vervelend dat je dit hebt moeten meemaken.
Ik vind het een bijzonder wilskrachtige prestatie van je dat je na zulk intensief gebruik je ervan los hebt kunnen breken. Petje af! Het is voor ‘normale’ mensen al moeilijk om zichzelf te bevrijden van een verslaving, laat staan als je de angst om je ergste nachtmerrie te herbeleven moet trotseren. Knap hoor!
Ik ben het met je eens dat een ‘pammetje’ op zich best een ‘last resort’-functie kan hebben. Anders hadden ze al in de vuilnisbak gelegen (zal zodadelijk even de houdbaarheid checken;)).
Maar zoals ik schreef wordt het na de eerste pil een steeds moeilijkere opgave voor me om zuiver te beoordelen of ik een volgende nodig heb. Het brak mijn weerstand in zekere zin en het maakte me zwakker.
Super-bedankt (zonder cape) voor je verhaal,
Ralf
Oh ja,
Ik heb zojuist even de Wiki er op nageslagen. Ik zag dat er inderdaad onderscheid wordt gemaakt tussen lichamelijke en geestelijke (psychische) verslaving.
En als ik mijn verhaal herlees, denk ik dat ik de juiste term heb gebruikt om mijn verslaving te omschrijven.
Ik weet verder weinig over het onderdeel lichamelijke (fysieke) verslaving omdat ik het niet heb hoeven meemaken.
Christina, ik herken je angst om te stoppen met een middel. Ruim 20 jaar terug raakte ik geestelijk verslaafd aan Anafranil. Ik kreeg het voorgeschreven door een huisarts omdat ik ontregeld was. Dat er wat moest gebeuren, dat was wel duidelijk. Maar van dit anti depressivum kreeg ik (andere) zelfmoordgedachten, ik sliep tijden niet en na maanden sprong ik in een slootje (een Jezuswaan), en hoorde ik een stem, die ik aan God toedichtte. “Jr moet naar een psychiater toe”, zei die. Niet het slechtste advies. Maar ik kon niet geloven dat het aan de Anafranil lag, was bang er mee te stoppen. Een psychiater toch wel, en daardoor stopte ik er toch mee (na even het anti psychoticum orap gebruikt te hebben, wat niets oploste). Later (?) werd bekend dat Anafranil bij mensen met aanleg voor (hypo)manie deze uitwerking kan hebben.
Ralf,
wat fijn dat je dit verhaal deelt met anderen.
Psychiaters kennen de verslavende werking van lorazepam en willen het soms, daarom niet, voorschrijven.
Het is ook fijn dat je ontdekt hebt hoe je zelf je angsten onder controle kunt houden, dat is mijns inziens een onderdeel van het kunnen stoppen met lorazepam.
Het heeft mij ook moeite gekost om weer van de lorazepam af te komen, maar ook mij is het gelukt. Vooral toen bleek dat mijn (mans) angsten bewaarheid waren: Mijn kinderen waren me ontnomen en mijn verstandelijk beperkte dochter woonde in een tehuis:
Ik woonde gelukkig weer huis en had niets meer te verliezen. Lithium en lorazepam heb ik afgebouwd onder toeziend oog van een psychiater, die me daarna niet meer wilde spreken, omdat hij me nooit psychotisch heeft gezien en omdat hij vond dat ik altijd lithium zou moeten blijven gebruiken: Maar ik werd er ziek van.
Leven zonder medicatie geeft me een vrijheidsgevoel. Ik denk dat ik mijn eigen leven redelijk goed aan kan, ook al is het gemis van mijn drie normaal begaafde kinderen erg verdrietig.
Tijdens hun verjaardag en tijdens de feestdagen voelt dit extra zwaar, en soms lig ik daar een halve nacht van wakker, maar dat is nog geen reden voor mij om naar de lorazepam te grijpen. Terwijl ik lorazepam moest gebruiken om te kunnen slapen, tijdens het ziekbed en na de dood van mijn echtgenoot.
Ik ervaar “toeval” gewoon als een boodschap uit het Universum, waarbij de Engelen je laten weten dat je er niet alleen voor staat. Omdat er meer is tussen Hemel en Aarde en omdat ieder van ons er is om die speciale boodschap op de juiste manier en tijd te vertalen:
Toen de Angst de overhand nam kon ik psychotisch raken, nu de Liefde de overhand neemt zie ik toeval op een andere manier; meer als een boodschap ten goede van de mens.
Ik heb een nieuwe kennissenkring van mensen in wie een stuk van mezelf herken; vooral bij Bob Coppes van Stichting Merkawah, voor mensen met Bijna Dood Ervaringen en aanverwante geestelijke ervaringen.
Ik zie een psychose meer als spirituele reis, nu de angst weg is.