Reïncarnatietherapie bij Psychoses

Na enige aarzeling besloot ik mijn zoektocht naar de mogelijke oorzaak van mijn veronderstelde ‘bipolaire stoornis’ uit te breiden tot minder vaak bewandelde paden. Na het lezen van enkele boeken van Michael Newton en Brian Weiss over het voor mij uiterst interessante onderwerp:  Vorige Levens,  ging ik op zoek naar een regressietherapeut bij mij in de buurt.

Ik stuitte al gauw op een prettige, heldere website waar ik tot mijn teleurstelling de volgende zin tegen kwam: ‘Deze therapie is echter niet geschikt voor mensen met een diagnose van geestesziek. Denk aan Psychotisch of Manisch.’

Ik besloot de regressietherapeute een e-mail te sturen en na wat van gedachten te hebben gewisseld, besloten we toch een afspraak te maken. In mijn omgeving reageerden de meeste mensen behoorlijk gereserveerd. ‘Is dat nou wel verstandig?’ en ‘Stel dat je ‘blijft hangen’?’

Tijdens onze ontmoeting, besloot ik dit laatste direct aan te kaarten want dat vond ik een beangstigende gedachte. De therapeute stelde me gerust en vertelde dat ze dat in haar praktijk nog nooit had meegemaakt. Ik voelde me op mijn gemak bij haar en na enkele vragen beantwoord te hebben, gingen we van start.

Ik was nerveus en nog steeds enigszins sceptisch maar tot mijn verbazing kwam ik inderdaad terecht in iets wat leek op een vorig leven. Ik was een man van rond de dertig en was de assistent van een machtige, rijke man. Het was vermoedelijk rond 1900 in Engeland en ik woonde met mijn vrouw ergens op het platteland.

Google 'English courthouse'

Later in de sessie zag ik mezelf gehaast en nerveus door een grote stad (Londen?) lopen op weg naar een groot, grijs gebouw met grote, ronde pilaren. Het was een gerechtsgebouw en het was de bedoeling dat ik voor mijn werkgever zou getuigen.

Hij werd beschuldigd van afpersing en was er volledig van overtuigd dat hem niets kon gebeuren. Ik zag hem minachtend en zelfverzekerd naar me glimlachen. Ik wist dat het niet uit maakte wat ik zou zeggen in mijn getuigenis; hij zou hoe dan ook vrijuit gaan. Er ging ergens een knop bij mij om en ik besloot mijn geweten te volgen.

Ik kon me er niet toe zetten deze criminele man te steunen. Ik wist immers dat hij schuldig was. Gehaast verliet ik het gerechtsgebouw. Ik voelde me angstig en onrustig en mijn gedachten sloegen op hol. Ik wist absoluut zeker dat ik mijn doodsvonnis getekend had door deze beslissing.

Later zag ik mezelf op een grasveld zitten waar ik langzaam weer tot rust kwam. Ik leefde nog steeds! Misschien was ik veilig en had ik de situatie toch verkeerd ingeschat? Op dat moment werd plotseling van achteren mijn keel dichtgedrukt en stierf ik.

Mijn laatste gedachte was dat ik heel graag had willen weten wie de persoon was geweest wie dit gedaan had. Zijn gezicht had ik namelijk niet kunnen zien.

De therapeute bracht me naar een voor mij veilige omgeving, en vroeg me nogmaals of ik de moordenaar kon zien. Ik was stomverbaasd! Het was D.!

D. had mij dertien jaar geleden getracht van het leven te beroven tijdens wat hij zelf (achteraf) een ‘drugspsychose’ noemde. D. herinnerde zich er niets meer van en ik had hem destijds vergeven. Hoewel dit misschien behoorlijk heftig klinkt, heb ik de afgelopen jaren nauwelijks aan dit voorval gedacht.

Ik meende dat het afgerond was en allang verwerkt. De herkenning van D. als mijn moordenaar in een vorig leven was een dusdanig ‘aha!’ moment dat ik direct wilde stoppen met de regressie. De therapeute overtuigde me er echter van dat we alles eerst rustig moesten afronden.

Ze bracht me terug naar mijn innerlijk en ik voelde dezelfde toegenomen spanning en energie in mijn buik en hart die ik meerdere keren heb ervaren voorafgaand aan een ‘manische episode of psychose’. De toegenomen hersenactiviteit en versnelde gedachten hebben we in deze sessie niet meer behandeld. Ik was moe en er leek nog een soort weerstand in mij aanwezig.

Achteraf bezien kan ik natuurlijk met geen mogelijkheid vaststellen of dit alles echt gebeurd is. Toch lijkt er in deze geschiedenis een bepaalde logica te zitten en het lijkt net of er bepaalde puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn.

De therapeute wist me te vertellen dat het heel goed mogelijk is dat in dat leven niet de orginele oorzaak besloten ligt van mijn ‘bipolaire stoornis’. Misschien ging die nog verder terug…

Ik weet het zelf natuurlijk ook niet maar omdat deze sessie voor mij een positieve ervaring was, zal ik in het nieuwe jaar zeker nog een afspraak met haar maken. (Er zijn overigens meerdere onbewuste patronen aan het licht gekomen gedurende deze sessie die ik hier niet verder zal benoemen. Ze hebben me in ieder geval meer inzicht gegeven in mijn familiebanden.)

Regressie en reïncarnatietherapie zijn – zover ik weet – absoluut geen gangbare therapievormen voor de behandeling van ‘psychoses’. Ik vermoed zelfs dat de meeste psychiaters dit ten stelligste zullen afraden. Maar omdat het mij een bevrijdend en zelfs helend gevoel gegeven heeft, vond ik het absoluut de moeite waard om deze ervaring hier te delen.