INTRODUCTIE
Vandaag las ik de onderstaande reactie van Denkertje die me aanzette een wat uitgebreidere reactie te schrijven. Die reactie groeide spontaan uit tot een artikelwaardig stukje dat je nu aan het lezen bent. Hieronder volgt eerst de vraag van Denkertje en vervolgens mijn reactie hierop. Natuurlijk hoor ik ook graag andere gedachten hierover en heb ik het wellicht wat erg ‘Depressie Anders‘-gezegd. Maar goed, we zijn hier ook niet om alleen maar lief voor elkaar te zijn, nietwaar?
Ik heb al meer dan 20 jaar last van depressies en ben nu gediagnosticeerd als hebbende een depressieve persoonlijkheidsstoornis. Ik vraag me af of hiervoor ook een dergelijke aanpak bestaat.
Rafal Olbinksi, afkomstig van Youtube (1)
WAT IS EEN DEPRESSIE WERKELIJK?
Beste Denkertje, ik heb nog nooit gehoord van een depressieve persoonlijkheidsstoornis. Volgens mij zijn er acht persoonlijkheidsstoornissen terug te vinden in DSM IV, en daar zit geen depressieve persoonlijkheidsstoornis bij. Persoonlijkheidsstoornissen worden gediagnostiseerd op wat ze schaal 2 van de DSM-diagnose noemen. Een depressie hoort op As I thuis, zoals ook schizofrenie en Manisch-depressiviteit. Misschien is het een nieuwe persoonlijkheidsstoornis die met de komst van DSM V is geïntroduceerd, maar dat lijkt me sterk.
Maar goed, waarschijnlijk doel je op de as I diagnose Depressie (geen persoonlijkheidsstoornis, whatever that may be), en gaat je vraag over of er ook een soort ‘Depressie Anders’-benadering zou kunnen zijn. Ik denk het wel degelijk. Ook hierbij zijn er de volgende zaken van belang: geloof diep van binnen dat je niet een ernstige ongeneeslijke hersenaandoening hebt (en dat geloof is er waarschijnlijk diep ingeramd de laatste decennia); als je hersenen dan nu verder OK zijn, wordt het zaak om de ingesleten gewoontes en patronen aan te pakken, waarbij je op zoek gaat naar de oorzaken voor dat soort ‘depressieve denkgewoontes’ – waar zijn ze ooit goed voor geweest?
Verder geldt hier natuurlijk ook weer dat het voor iedereen weer net allemaal weer wat anders is: ieders leven is anders, en iedereen ontwikkelt zo zijn eigen manieren om met tegenslagen, levensuitdagingen, problemen en dergelijke om te gaan: de een gaat aan de spuit, de alchohol of gaat gekke dingen zien, en anderen keren helemaal in zichzelf en geven de moed op en lijden dan een grauw bestaan om zichzelf te straffen of als excuus om verder niets meer te hoeven doen, of omdat ze echt geen idee hebben wat ze anders zouden kunnen denken, doen of voelen. Soms wil je ook gewoon lijden omdat je zoveel verdrietige ervaringen achter de rug hebt.
Goed, Denkertje, ik chargeer en overdrijf natuurlijk, maar net zoals bij Psychose Anders, is het logische gevolg van het niet accepteren van een vage psychiatrische hersenziekte, dat er andere oorzaken zijn, en hoe onprettig en ongewenst het ook moge klinken, daar heb je zelf de hoofdverantwoordelijkheid voor: zoals je depressieve gedachten kunt scheppen en iedere dag kunt versterken totdat je zo depressief bent dat je nog te passief of lui bent om voor een trein te springen, zo kun je ook proberen nieuwe gedachten binnen te laten komen die de stroom van je gedachten een nieuwe bedding kunnen laten vormen.
Diep ingesleten gewoontepatronen vormen een diepe bedding, waardoor het een grotere klus is om een creatievere nieuwere gedachtenbedding te scheppen, maar ik geloof erin dat hier uiteindelijk de oplossing ligt. Je dient de verantwoordelijkheid voor waar je je geest mee wilt voeden, serieuzer te nemen. Als je het wilt vergiftigen met allerlei donkere gedachten, dan is dat je keus. Wil je het verrijken met dingen die de lol, de nieuwsgierigheid of levenszin weer laten terugkeren dan heeft dat sterke effecten. Verder geloof ik in de twee grootste helende krachten die er zijn in deze wereld: liefde en humor.
Succes,
Joost
VOETNOOT
(1) http://www.youtube.com/watch?v=ydnmE3C_94s
Filed under: Depressie Anders | Tagged: anders, depressie, dsm IV, gedachten, geloof, humor, liefde, Olbinsi, Olbinski, oorzaken, psychiatrie, rafal, ychiatrie |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
goed artikel, vooral het attenderen op de schijnbare voordelen van depressief zijn.
Ja hoor, depressief zijn heeft voordelen en daarom kiezen we voor depressie!!!!! We willen onszelf straffen en een excuus hebben om niets meer te doen. TOEDELOE! Kan het nog korter door de bocht?
En wie kanker heeft had ook positiever moeten denken natuurlijk?!
Wat een negatieve kijk op de mens en zijn/haar motieven. Je kunt ook ervan uit gaan dat mensen misschien niet beter weten, en op hun manier hun best doen. Ik vind het echt de kijk van een psycholoog / ‘hulpverlener’ om de ‘schuld’ bij de mensen zelf neer te leggen en (weer) over ‘ziektewinst’ te beginnen.\
En denk je dat het gaat helpen om mensen te vertellen dat ze vanuit een behoefte aan excuses en straf handelen? Of gaat het helpen om ze met begrip en respect en liefde te bejegenen???
“Wie vrij van zonde is werpe de eerste steen’. Los je eigen problemen op en probeer daarna (en intussen) begripvol met je medemens om te gaan in plaats van hen je eigen negatieve motieven in de schoenen te schuiven.
Puur deze belerende houding op zich verraadt al dat je er zelf ‘nog lang niet bent’ (ik evenmin overigens anders zou ik me vermoed ik niet zo kwaad maken over dit soort uitspraken.).
Ten tweede: het voorstel wordt gedaan dat je NIET moet geloven dat je een ongeneeslijke aandoening hebt. Ik zou dat zelf formuleren als: ‘Geloof in je eigen gezondheid en heelheid’.
Het is wel kort door de bocht, maar er zit wel een kern van waarheid in. Ikzelf had me na een relatiebreuk me een jaar geïsoleerd, en kwam er pas een jaar later uit toen ik me realiseerde dat als ik niet snel actie zou ondernemen, de rest van mijn leven zou bestaan uit schuldgevoelens. Mijn leven zou dan niet eens bestaan uit mislukkingen, want ik daarvoor moet je eerst iets hebben geprobeerd. Ik voelde me onwijs kut en verward, maar uiteindelijk probeerde ik er wel wat van te maken. Het kan wel, depressief zijn en actie ondernemen.
Wat ik er niet bijzei is dat ik een jaar later mijn eerste psychose kreeg. Dat was de volgende beproeving.
PS – ik heb het over ‘je’ – daarmee bedoel ik niet specifiek de auteur van het artikel of Bert maar al degenen die een dergelijke houding aannemen.
@christina, ik heb niets anders gedaan dan de principes van Psychose Anders ook toegepast op depressies, en volgens mij kan het dan tot niet veel anders leiden dan het bovenstaande artikel. De hoofdingrediënten zijn dan ook het niet accepteren van een hersenstoornis, het nemen van eigen verantwoordelijkheid, het vertrouwen dat het onbewuste redenen had om voor deze aanpak te kiezen en bovenal een positieve insteek dat verandering mogelijk is, zodra je zelf gelooft dat het mogelijk is, en je niet langer allerlei externe factoren de schuld geeft.
Ik heb het hier ook niet over volledig bewuste keuzes, maar over vaak ook half-bewuste keuzes, die er toe kunnen leiden dat je volledig vast komt te zitten in een bepaalde grauwe gedachten- en gevoelenssfeer.
En, over de belerendheid en de eerste steen, kan ik alleen zeggen dat als ik had moet wachten tot ik perfect ben geworden, alvorens iets te mogen schrijven, dit project nooit van de grond zou zijn gekomen. Je hoeft het er ook niet mee eens te zijn, natuurlijk.
Ik geloof in de mogelijkheid dat mensen een andere realiteit kunnen scheppen voor zichzelf door meer schoonheid, liefde en humor toe te laten in hun wereld. Als je echter gelooft dat je een hersenziekte met de naam ‘depressie’ hebt of zelfs een depressieve persoonlijkheidsstoornis, dan lijkt iedere actie bij voorbaat al weinig zinvol.