Als je wilt afbouwen met bepaalde psychofarmaca kun je in conflict komen met bepaalde protocollen die worden gehanteerd door psychiaters. In deze bijdrage van Jsgn3 kun je hierover meer achtergronden lezen. Ook al gaat het in dit specifieke geval om lithium, kan deze situatie ook optreden bij andere geestbeïnvloedende farmaceutische producten. Mocht je zelf ook in botsing zijn gekomen met protocollen die geen ruimte lijken te bieden voor voorzichtige afbouw, laat het weten door een reactie te plaatsen op dit bericht.
Hieronder volgt de bijdrage van Jsgn3:
“Ik heb een probleem waarvoor ik de lezers van deze site graag om advies wil vragen. Het gaat om lithium, dat ik nog gebruik om goed om te gaan met mijn bipolaire stoornis. Ik ben nu 51, en deze aandoening heb ik sinds mijn 18e. Sinds 14 jaar gebruik ik trouw lithium. Ik merk echter dat ik me beter voel en beter functioneer als ik niet teveel gebruik. Ik ben dan extraverter en creatiever.
Een paar dagen terug zag mijn psychiater aan mijn bloedspiegel dat ik minder lithium gebruik (nu 400 mg), en dat is niet volgens het protocol. Daarom dreigt de behandeling te stoppen. Dan krijg ik geen lithium meer. Maar te abrupt stoppen is gevaarlijk, zo is bekend.
Het is bekend dat de lithiumdosering nauw kan luisteren. Een paar citaten:
1) “Bloemen van een ziekte”, Marlies ter Borg (2004), blz. 89:
In de grote meerderheid van de gevallen tast lithium, ook in de subjectieve beleving, de creativiteit niet aan. Integendeel, door langdurige medicatie wordt het cyclische patroon van de bipolair rustiger, hetgeen periodes van creativiteit aanzienlijk kan verlengen. Wel dient, juist bij talentvolle personen, die dosis zo laag mogelijk te zijn, teneinde de cyclothyme schommeling te behouden.
Op deze site zie ik meer talentvolle mensen. Zelf heb ik natuurkunde gestudeerd, ben in dienst geweest (1e luitenant geworden, uiteindelijk), heb 23 jaar toegepast onderzoek gedaan, volg nu een aantal fundamentele natuurkunde/ wiskunde colleges, heb recentelijk een counseling/ coaching opleiding gedaan, speel meer dan 30 jaar gitaar, doe aan tai chi, jongleer (op zijn minst goed voor je rug, in het begin), en nog zo wat.
Dit talent wil en moet ik zelfs allemaal gebruiken, want creativiteit heeft iets dwingends. Dat blijkt alleen te gaan met de juiste dosering lithium. Niet teveel, en niet te weinig.
2) “The creative brain”, Nancy C. Andreasen, 2006, blz. 107 (vertaald):
Mijn ervaring is dat de meeste creatieve mensen het gevoel hebben dat geestelijke aandoeningen als manie of depressie vijanden zijn van het creatieve proces. Als hun symptomen ernstig of verlammend zijn, dan willen creatieve mensen die behandeld hebben. Echter, individuele clinici die werken met individuele patiënten moeten handelen met zorg, gevoel en respect. Zij moeten balanceren tussen overbehandeling (teveel medicatie, wat vermindering van creativiteit veroorzaakt) en onderbehandeling (te weinig medicatie, waardoor de patiënt teveel symptomen gaat vertonen om creatief te zijn).
Nancy Andreasen is de “grand old lady” van de Amerikaanse psychiatrie. Ze heeft meegeschreven aan de eerste DSM, heeft positieve van negatieve schizofrene symptomen onderscheiden, en heeft als eerste gekeken naar het verband tussen creativiteit en MD. (1)
Een simpele oplossing is dat ik, voordat ik mijn bloed laat prikken, een paar dagen meer lithium ga gebruiken. Daar merk ik niets van, maar mijn bloedspiegel ligt dan wel binnen de grenzen van het protocol. Dit doen mensen wel vaker.
Maar ik wil niet liegen. Ik heb altijd precies gezegd wat ik doe. Daar leren de psychiatrie en ik het meeste van. Psychiatrie is immers een wetenschap? Eventueel kaart ik dit aan bij de kwaliteitsadviseur van mijn GGZ instelling. Die heeft er ook voor gezorgd dat ik na veel vijven en zessen mijn dossier kreeg.
Suggesties? Wat zal ik doen?”
Voetnoot
(1) http://nancyandreasen.com/
Filed under: Algemeen |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Interessant verhaal! Je vraagt suggesties: mijn suggestie: stuur je verhaal ook naar de GGZ adviseur.
Paul ter Weijde
Ik vind het beter te proberen hier eerst met mijn psychiater uit te komen. Het is al jammer dat er een kwaliteitsadviseur in de GGZ nodig is.
Er zijn nog andere stemmingstabilisators zoals bijvoorbeeld lamotrigine en depakine en dan is er nog een.
Zoek vervangde psychiater particulier buiten de ggz als je met je lage dosering door wil gaan.
En vraag je af wat je wilt bereiken dat jij jezelf lekker voelt of dat je de strijd aan gaat met ggz en protcollen of de algehele zorgsector.
Dit is een groot probleem binnen de psychiatrie. Ik hoorde toevallig laatst over een verhaal van een van Nederlands bekendste psychiaters in de Volkskrant: Bram Bakker (http://www.brambakker.com/). Daarin gaat hij dus vooral tekeer tegen het feit dat als je als psychiater twijfelt en je eigen inzicht wilt gebruiken in de behandeling van patiënten dat je dan een erg grote kans maakt om voor een tuchtcollege te komen. Er is geen ruimte voor eigen inzicht en de sfeer is erg conformistisch. Bram was ook niet te beroerd om de farmaceutische industrie te beschuldigen van misbruik van hun macht.
Overigens zou ik de makers van deze site er ook subtiel op willen wijzen dat de site van Bram er stukken beter uitziet dan deze. Het knullige karakter van deze site doet deze beweging of boodschap die jullie willen verspreiden geen goed. Helaas heb ik zelf geen tijd en hou ik deze beerput, die de psychiatrie is liever graag even op afstand om eerst aan mijn eigen leven te werken. Anders had ik zelf een site gemaakt.
Overigens zou ik Jsgn3 willen aanraden om wat je lichaam ingaat nooit zo door dokters te laten bepalen en al helemaal niet de boel gaan manipuleren om zo voor hun bloedtest te slagen. Het is jou lijf toch? Liegen tegen psychiaters is helaas een noodzakelijk kwaad omdat als je de waarheid zegt over je gevoelens ze met hun teveel aan macht je dosis kunnen verhogen of andere ergere dingen doen, maar ik dacht dat je buiten de rechterlijke machtiging zat? Zodoende is overigens ook de wetenschappelijkheid en hun mogelijkheid tot objectief kijken naar hun patiënten ernstig belemmerd. (Qua wetenschappelijkheid schort het overigens op wel meer punten dan enkel de slechte arts-patiënt verhouding, maar dat is hier volgens mij wel duidelijk al haal ik dat helaas niet heel goed uit je artikel).
Het stuk over het Finse ‘Open Dialogue’ project zal ik helaas (voorlopig) niet gaan schrijven en het zou goed zijn als anderen die wegen gaan verkennen. Een snelle google vondst: http://lorentzhuis.nl/ waar men hier in Nederland mee bezig is en hier een lijst met wat literatuur van de bedenker: http://www.efp.nl/en/node/450 (onderin).
Mijn creativiteit ging overigens net als al het andere ook dood met medicatie en ik denk dat – net zoals met wel meer zaken in de psychiatrie – die Nancy de boel veel te rooskleurig schetst.
LMS, bedankt voor je uitvoerige reactie. Ik heb via de site van Bram Bakker een link naar deze discussie gestuurd.
Deze site ziet er misschien niet zo mooi uit als die van Bram Bakker, maar de doelstelling is dan ook totaal anders. Daar komt bij dat ik geneigd ben meer naar inhoud dan vorm te kijken.
Wat ik niet begrijp is dat je aan de ene kant zegt dat ik niet moet liegen, maar dat het aan de andere kant een noodzakelijk kwaad is. Ik heb inderdaad geen rechterlijke machtiging. Trouwens, ik wist tot een paar dagen geleden niet eens wat dat was, en dat het bestond.
Ik heb de links bekeken, bedankt daarvoor. De “Open Dialogue” beandering is zeker waardevol: zo snel mogelijk bij een crisis familietherapie organiseren. Dat had mij +/- 24 jaar geleden bij mijn eerste depressie kunnen helpen. En wie weet was mijn bipolaire stoornis dan helemaal niet tot ontwikkleing gekomen. Aan de andere kant, toen de huisarts vroeg hoe het ging zei ik “Goed”, en daarmee was zijn inbreng afgelopen. Wie weet was het heel anders gelopen als ik toen “Niet goed” gezegd had. Terug kijkend op mijn leven kom ik zo op een aantal interessante sleutelmomenten, waardoor mijn leven gegaan is zoals het ging.
Ik vond het boek van Nancy Andreasen wel evenwichtig. Heb je het gelezen?
Tenslotte, ik zie wel vooruitgang. Het gaat wel langzaam, je moet een lange adem nodig hebben. Daar is voor mij geen probleem: ik heb er al 52 jaar mee geoefend. Precies 52 jaar, want ik ben vandaag jarig :^) !
Gefeliciteerd.
Ik heb geen oordeel over jou wel of niet liegen tegen de psychiater. Ik zeg dat het jouw lichaam is en dat je de psychiater zijn protocollen en angst voor het tuchtcollege niet in de weg moet laten zitten van je wens tot afbouwen. Zeker als je bedenkt dat jij weet hoe het spul werkt in je lijf en psychiaters hier vrijwel zonder begrip tegenover staan in de spreekkamer dan wel in hun theorietjes.
Meer in het algemeen is het een praktisch noodzakelijk kwaad geworden om te liegen tegen de psychiater door hun overmacht. Maar hier zul jij dus minder van weten, want je bent niet gedwongen opgenomen geweest. Dan moet je zuinig zijn met je kritiek op de medicatie, want anders kom je nooit vrij. Beleefd zijn tot je van jezelf walgt door het wegcijferen van jezelf om zo ooit weer op eigen benen te kunnen staan.
Medicatie, medicatie, medicatie. Hoe ingewikkeld en gesofisticeerd bedacht het er van buiten ook uitziet: alles in de psychiatrie draait om medicatie!
Ik kan vanaf hier niet beoordelen hoe je de verlaging moet bewerkstelligen in jouw situatie, maar als de psychiater dreigt met het abrupt wegnemen van jou middelen dan is dit buiten alle redelijkheid. Om nog maar te zwijgen over hoe onethisch dit is! Dit is gewoon een soort verkapte vorm van chantage en ik snap niet zo goed hoe je dat kan pikken? Ik kan ook nauwelijks geloven dat het echt zo is, maar het zal wel, want onredelijkheid en onethische handelingen zijn psychiaters nou niet bepaald vreemd.
Aan dat nooit opgenomen zijn heb ik geluk. Dat is niet alleen mijn toedoen, maar heeft te ook maken met hoe mijn omgeving (familie, vrienden, werk, …) in elkaar zat. Daarom ben ik niet boos op de psychiatrie en de mensen die er in werken, maar – om een cliche te gebruiken – af en toe wel verdrietig. En verbaasd. Ik probeer door dit protocolprobleem in de openbaarheid te brengen zaken te verbeteren, ook voor anderen.
Overigens is hier het artikel in de Volkskrant van Bram: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/9424/Bram-Bakker/article/detail/3227704/2012/03/19/Bram-Bakker-de-psychiatriebijbel-is-op-zijn-zachtst-gezegd-discutabel.dhtml
Zelf vind ik dat Bram zich nogal voorzichtig uitdrukt. Maar hij heeft goede punten. Je moet een DMS diagnose maken anders is je behandeling voor psychische problemen niet meer te declareren. Als je psychisch ziek bent dan is er al een grote kans dat je je inkomsten verloren hebt. Zo in de macht van het geld gezien komen alternatieven natuurlijk moeilijk van de grond.
Een ander artikel van de Volkskrant, waarmee de verhitting een beetje begon: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/5270/Zorg/article/detail/3225287/2012/03/14/Psychiatrie-in-greep-commercie.dhtml
Dit filmpje erover is ook erg leuk, van Dominee Gremdaat: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3304/opinie/video/detail/3225417/Dominee-Gremdaat-psychiatrie-in-greep-commercie.dhtml
Dit is allemaal deze maand in de Volkskrant verschenen. Het zou misschien goed zijn als men hier op zou inspelen op deze site.
LMS bedankt. Ik heb de artikelen en het filmpje bekeken. Door je eigen bijdrage is er nu aandacht voor op deze site. Het tweede artikel had ik al aan mijn psychiater gegeven bij het bezoek dat ik beschreef. De DSM heeft grote invloed. Ik ging er vroeger mee naar mijn psychiater, en heeft mij geholpen in zicht te krijgen in mijn bipoalire stornis, de kenmerken, en wat ik er aan kon doen. Zoals met elk boek is het maar wat de gebruiker er mee doet. Denk aan dominee en Bijbel, rechter en wetboek, enz. Uiteindelijk gaat het er om of die gebruiker (pschiater in mijn geval) goed is, van richtlijnen durft af te wijken als dat nodig is. Dat kan alleen als er sprake is van echte samenwerking, waardoor een aanpak toegesneden op de persoon gevolgd kan worden. Gremdaat wenst op het eind “argwaan en tegelijkertijd vertrouwen” toe. “Argwaan” vind ik wat te negatief klinken, maar zelf de behandeling goed in de gaten houden, en zeggen wat je wilt en er van vindt, dat is wel heel belangrijk. Eerlijkheid en vertrouwen van beide kanten. Dat is mijn ideaal.
Ik denk dat je een aantal opties hebt…
– Laat de behandeling bij de psychiater stoppen en kijk of je bij je huisarts terecht kan voor lithium zolang je dat nog gebruikt
– Zoek een andere psychiater die wel bereid is mee te werken aan je wens om af te bouwen / te stoppen. De beheerder van deze site kan je mogelijk een naam en adres noemen.
– Stap over van de lithium op een ander middel zoals een antipsychoticum waarbij geen bloedspiegel wordt gebruikt zodat een psychiater niet meer kan zien (‘controleren’) of je nog gebruikt
– Ga de discussie aan met je psychiater (in het boek ‘Your drug may be your problem’ van Peter Breggin staat het een en ander over hoe je dat kunt doen). Evt. zou je iemand kunnen zoeken die je kan steunen bij deze discussie, ik denk aan een Patientenvertrouwenspersoon, of iemand uit het netwerk van deze site, van een patiëntenvereniging, of nog iemand anders.
– Waarschijnlijk niet je favoriet, maar toch: leer accepteren dat je minder creatief bent bij deze dosering medicatie. Of vind manieren om je creativiteit te verhogen terwijl je lithium slikt.
(Ik heb persoonlijk niet gemerkt dat lithium mijn creativiteit hinderde (maar mogelijk was het wel zo? Ik weet het niet; het kan zijn dat het bij ieder persoon anders doorwerkt).
Heel veel succes. En zet ‘m op.
Christina, bedankt voor de diverse opties. Een paar opmerkingen:
> – Laat de behandeling bij de psychiater stoppen en kijk of je bij je huisarts terecht kan voor lithium zolang je dat nog gebruikt
Ik ben al bij mijn huisarts geweest, maar zij verwees me in eerste instantie weer naar mijn psychiater. Maar omdat er nog een herhalingsrecept was, en nog een afspraak was dat nog niet nodig. Deze materie is blijkbaar zo gevoelig, dat je als een hete aardappel doorgegeven wordt. Ik kan me ook voorstellen dat er uiteindelijk overleg tussen huisarts en psychiater is.
> – Zoek een andere psychiater die wel bereid is mee te werken aan je wens om af te bouwen / te stoppen. De beheerder van deze site kan je mogelijk een naam en adres noemen.
Goeie tip.
> – Stap over van de lithium op een ander middel zoals een antipsychoticum waarbij geen bloedspiegel wordt gebruikt zodat een psychiater niet meer kan zien (‘controleren’) of je nog gebruikt
Het gaat zo goed met het minderen, het is zo duidelijk wat er bij elke -100 mg gebeurt, dat ik dit de moeite niet waar vind. Ik ben ook beniewd hoe jij jouw laatste -1 mg anti psychoticum (?) ervoer. Daar zou je toch nog iets over schrijven?
> – Ga de discussie aan met je psychiater (in het boek ‘Your drug may be your problem’ van Peter Breggin staat het een en ander over hoe je dat kunt doen). Evt. zou je iemand kunnen zoeken die je kan steunen bij deze discussie, ik denk aan een Patientenvertrouwenspersoon, of iemand uit het netwerk van deze site, van een patiëntenvereniging, of nog iemand anders.
Ook een goed idee. Dat boek ga ik misschien aanschaffen, het wordt vaker genoemd.
> – Waarschijnlijk niet je favoriet, maar toch: leer accepteren dat je minder creatief bent bij deze dosering medicatie. Of vind manieren om je creativiteit te verhogen terwijl je lithium slikt. (Ik heb persoonlijk niet gemerkt dat lithium mijn creativiteit hinderde (maar mogelijk was het wel zo? Ik weet het niet; het kan zijn dat het bij ieder persoon anders doorwerkt).
Ik gebruik lithium nu +/- 15 jaar. Ik was er enorm blij mee, omdat mijn manie (die af en aan een jaar duurde) na een paar weken stopte. Ik ondervond geen enkele bijwerking. Maar na een jaar of 8 kwam ik er achter dat ik me door ontwikkelde, en dat lithium me tegenhield. Maar uiteindelijk biedt dat dan ook minder bescherming. MD “piept” er dan doorheen, zo zeg ik wel. Je ontwikkeling laat zich blijkbaar niet tegenhouden. Nu ben ik creatiever en initiatiefrijker, een onderdeel daarvan is dat ik mijn baan opgezegd heb, en nu doe waar ik geschikter voor ben. Daarom heb ik op een on line meldpunt voor bijwerkingen van medicijnen gemeld dat camcolit (lithium) uiteindelijk mijn ontwikkeling belemmerde, alhoewel het me ook geholpen heeft. Dat is het paradoxale. Ik kreeg een net bericht terug dat die bijwerking nog niet bekend was :^) Maar uiteindelijk geldt die waarschijnlijk voor allerlei psycho actieve middelen. Denk aan slaap medicatie die je ook niet verder helpt als je die heel lang slikt. Daar wordt je alleen maar passief van. Mijn boodschap aan de psychiatrie is: medicijnen helpen symptomen te onderdrukken, het leven leefbaarder te maken, maar genezen niet. Dat moet, indien mogelijk, op een andere manier gebeuren.
> Heel veel succes. En zet ‘m op.
Doe ik, bedankt!
Mooi dat je de opties nuttig vond…
Desnoods zou je nog van huisarts kunnen veranderen en er één zoeken die je wel wil begeleiden qua medicatie en afbouw. In principe geloof ik dat een huisarts niet de beste keus is wat behandeling betreft van dit soort kwesties, een psychiater is vaak meer gespecialiseerd. Maar in dit geval zou het misschien wel uitkomst kunnen bieden, mocht het een nijpende situatie worden…
Inderdaad, ik ben bezig met het schrijven van een artikel over mijn afbouw-ervaringen… Ik kan je wel zeggen dat ik, alweer een heel aantal jaar geleden, de lithium afbouwde, heel erg langzaam, en dat ging goed – tot ik op 0 uit kwam. Zeer kort daarna kreeg ik weer een psychose. Ik raad je echt aan om Breggin’s boek te lezen; zoveel jaar na dato begrijp ik door wat hij schrijft, dat dit mogelijk (waarschijnlijk) een ‘withdrawal psychosis’ was (een ontwenningspsychose). Was wel heel nuttig geweest als ik destijds meer weet had gehad van de ‘ins and outs’ van het afbouwen. En meer had beseft hoe lastig en zwaar het kan zijn. Voorál die laatste paar milligram. Ik lees dat ook anderen dat zo ervaren: hoe langer je hebt geslikt hoe moeilijker het stoppen is, en juist de laatste beetjes en de periode direct nadat je helemaal stopt schijnen het moeilijkst te zijn. Maar hiermee loop ik vast vooruit op het geplande artikel.
Ik herken dit wel. Ruim een jaar terug ben ik abrupt gestopt. Door wat er toen gebeurde (manie, te veel synchroniciteit) wist ik wat ik kon verwachten. Nu neem ik sinds september zo’n 100 mg per 1-2 maanden (van 1000 naar nu 300 mg). Een paar weken na elke -100 mg werd ik +/- een week “functioneel” hypomaan, en lostte ik weer wat zaken op (bijv. met werk, naaste, familie, vrienden, buurvrouw). Voor mij komt MD uiteindelijk hier op neer: tijdens de kindertijd heb ik een afweermechanisme (“masker”) opgebouwd, dat later niet effectief blijkt. Ik kwam daardoor op een plaats in sociale structuren terecht die niet bij mijn diepste innerlijk pastten. Daar ging ik van schommelen. De lithium voorkwam het schommelen, en zorgde er eigenlijk voor dat ik op dezelfde plaats kon blijven functioneren, met hetzelfde masker. Door langzaam allerlei zaken te verwerken en op te lossen (van grote naar kleine) kan die bescherming verdwijnen. Deze werd mede in stand gehouden door het lithiumgebruik. Dat is dus een coping mechanisme. Een zwaar middel, voor een grote misaanpassing.
In esoterische/mystieke kringen wordt het verdwijnen van dit masker wel de “egodood” genoemd. Het laten verdwijnen van alle misconcepties, om zo je “zelf” te vinden. Individuatie, verlossing, verlichting… er zijn legio termen die er mee te maken hebben. Alleen is dit bij de meeste psychiaters onbekend. Ik heb er wel over geschreven. Het duurde bij mij jaren, en het was heel moeilijk.
Overigens: denk niet dat ik van “niets” naar “alles” ben gegaan. Ik heb 23 jaar een onderzoeksbaan bij TNO gehad, maar was wel +/- 10 % afwezig om deze zaak op te lossen.
Zelf heb ik er flinke twijfels aan of lithium écht helpt om ‘schommelingen’ tegen te gaan. Dat het ‘goed gaat’ tijdens gebruik van lithium kan ook komen doordat de persoon toch al stabieler is, beter met zichzelf leert omgaan, leefstijl aanpast enzovoorts.
De conclusie dat lithium helpt wanneer maniën en depressies en psychoses verdwijnen gaat voor mij persoonlijk dus te ver…
Ik ben geen expert (veel psychiaters schijnbaar ook niet, denk ik soms…) maar ik ben geneigd te denken dat lithium niét (veel) helpt en wél zorgt voor ontwenningspsychoses en – maniën. (En natuurlijk ook en passant je organen aantast, zoals nieren en schildklier… ).
Doordat er vaak nieuwe psychoses ontstaan na afbouw van lithium, lijkt het alsof lithium werkt; men krijgt immers weer problemen als men stopt. Robert Whitaker, auteur van ‘Anatomy of an Epidemic’ legt vrij goed uit dat dit echter bij veel middelen juist het gevolg kan zijn van het gebruiken van de medicatie. Hij schrijft helaas weinig over lithium, maar Peter Breggin geeft in zijn boek aan dat een typisch ontwenningsverschijnsel bij staken van lithium is… dat men weer een manie / psychose krijgt.
Whitaker schrijft ook, en biedt ook onderzoeksuitkomsten die dat lijken te ondersteunen, dat veel ‘psychiatrische problemen’ na verloop van tijd vanzélf overgaan.
Je schrijft: “Zelf heb ik er flinke twijfels aan of lithium écht helpt om ‘schommelingen’ tegen te gaan.” Je gelooft dus niet in de uitkomsten van decennialang wetenschappelijk onderzoek naar de werking van lithium, en de talloze positieve ervaringen van gebruikers? Dan neem je een afwijkend standpunt in, dat door velen niet serieus genomen zal worden. Ook door mij niet.
In 1997 belandde ik na een jaar bijna in de WAO. Ik had manieen gehad, paranoia, wanen, enz., een typisch MD beeld. Een paar weken na het starten met lithium verdween dit. Daar was ik enorm blij mee. Ik kon daardoor mijn normale leven weer oppakken. Ik had dus een zeer positieve ervaring.
Uiteraard zijn er uitzonderingen. Wie weet ben jij er een van. Lithium beïnvloed zeker je ontwikkeling, zoals elk psycho actief middel (alcohol, weed, anti depressiva, anti psychotica, …). In eerste instante was bij mij die invloed positief, maar de laatste jaren negatief: het belemmert mijn verder ontwikkeling. Daar ben ik aan gaan werken (meest met [doe-het-zelf] psychotherapie), met als resultaat dat ik over niet al te lange tijd waarschijnlijk zonder lithium kan.
Kortom, lithium begon voor mij als zegen, een uitkomst, en eindigt als een vloek. Het begeleiden van het proces van het goede gebruik van medicijnen door een zich ontwikkelende persoon is nu precies waar het bestaande litihumprotocol tekort schiet – en misschien wel de psychiatrie als geheel. Het is geen kwestie van iemand “instellen op medicijnen” en dan dat zo houden. Precies in de begeleiding van dit dynamische persoon-medicatie proces kan een deskundige psychiater zijn/haar dienst bewijzen. Maar dan moet die wel durven afwijken van een protocol. Maar is dit nu niet juist een bewijs van vakman(vrouw)schap? Het in kunnen spelen op specifieke situaties?
“Doordat er vaak nieuwe psychoses ontstaan na afbouw van lithium, lijkt het alsof lithium werkt; men krijgt immers weer problemen als men stopt.”
Tsja, dat is natuurlijk een probleem. Het is overbekend dat als manische mensen lithium krijgen, zodra dat werkt weer willen stoppen. De kans dat ze daarna weer manisch worden is groot, iets als 75 % binnen een jaar?. Komt dat door de lithium, of is het een voortzetting van wat er voor het lithiumgebuik gebeurde? Dat kun je onderzoeken door een niet-manische persoon lithium te geven voor een tijd, en daarna te stoppen. Wat gebeurt er dan? Niets, niet tijdens en na het gebruik, volgens mij. Dat geeft te denken.
“Whitaker schrijft ook, en biedt ook onderzoeksuitkomsten die dat lijken te ondersteunen, dat veel ‘psychiatrische problemen’ na verloop van tijd vanzélf overgaan.”
Dat geldt voor allerlei klachten. Het is één van de redenen waarom placebo’s of andere niet-werkzame behandelingen toch lijken te werken. Bijvoorbeeld atheïsten zullen dit beweren van bidden.
Ik denk dat je goed op de hoogte moet zijn van psychiatrisch onderzoek, en van de nieuwe ervaringen met bijv. het minderen van medicijngebruik, om iets binnen de psychiatrie te kunnen veranderen.
PS heel knap trouwens, dat je de manie die opkwam bij het minderen van de dosering zo mooi hebt weten op te vangen en ‘gebruiken’ om onopgeloste zaken in je leven uit te werken.
“PS heel knap trouwens, dat je de manie die opkwam bij het minderen van de dosering zo mooi hebt weten op te vangen en ‘gebruiken’ om onopgeloste zaken in je leven uit te werken.”
Dank je. Manieën, psychosen, depressies e.d. zijn volgens mij heftige reacties op een acute/chronische, stress veroorzakende levenssituatie die meer vergt van een persoon dan die aan kan. Het bekende draaglast-draagkracht model. De heftigheid betekent dat er een grote ontwikkeling van de persoon vereist is. Op het gebied van persoonlijke relaties, werk, zelfinzicht, enz. Sommigen zullen niet de kracht hebben om hier uit tekomen. Medicijnen kunen helpen om niet voortdurend overweldigd te worden door die heftige reacties. Ik heb de oorzaken van mijn MD van groot naar klein aangepakt, en dat lijkt te werken, waardoor ik waarschijnlijk over een tijdje zonder lithium kan.
PS Ik zou zelf nooit gaan ‘rommelen’ met de lithiumspiegel door vlak voor het prikken weer meer te gaan slikken… Je lichaam en gezondheid is daar veel te kostbaar voor en rare schommelingen in de dosering zouden óók weer disbalans in je geesteijk evenwicht kunnen creëren, vermoed ik.
Ik vind het eerlijk gezegd schandalig dat een psychiater je zomaar behandeling mag weigeren omdat je de medicatie wilt afbouwen. Ik heb dit vaker gehoord, dat een patient die het zonder medicatie wil doen de deur wordt gewezen. Geen stijl. Mag het eigenlijk wel?
(Volgende optie: nagaan of je psychiater wel in zijn recht staat en zo niet, hem voor het gerecht of het tuchtcollege of wat het ook zijn mag, slepen… Maar ik stel me zo voor dat je je tijd liever besteedt aan al je talenten…).
Ik ga niet rommelen met de spiegel. Daar heb ik niks aan, en daar leert niemand iets van. Het is de vraag of de psychiater mij behandeling gaat weigeren. Ik ben volgens mij de enige bij mijn GGZ die zo openlijk afbouwt, waardoor ze daar in gewetensnood lijken te komen. Er is een protocol, iemand houdt zich daar niet aan, wat nu? Dit dilemma kan ik me voorstellen. Maar of dan behandeling geweigerd mag worden? Geen idee. In feite is dit probleem de reden dat ik dit zo in de openbaarheid breng. Ik zit in de positie dat ik deze discussie durf aan te gaan, ook voor anderen die hiermee worstelen. Dat zie ik ook als een soort talent dat ik moet gebruiken.
Ik ga zo meteen dan ook even een paar mailtjes sturen waarbij ik mijn psychiater en Prof. Kupka (hoogleraar bipolaire stoornissen aan de VU) attendeer op deze discussie.
Dus je psychiater heeft (nog?) niet gezegd dat hij je gaat weigeren te behandelen als je de medicatie zou afbouwen? Ik vraag me af wat dan de reden is dat je schreef ‘daarom dreigt de behandeling te stoppen’? Wat voor indicaties waren er dat dit zou gebeuren?
Mijn eigen psychiater werkte mee met mijn afbouwplannen. Kon er achter staan en heeft me ook gesteund. Echter laatst kwam wel de opmerking dat mocht ik psychotisch worden, ik mijn psychiater zo voor het tuchtcollege zou kunnen slepen omdat deze ‘niet volgens protocol handelt’ door mij niet aan te raden medicatie te slikken. Ik vraag me af hoe dat zit… En of dat echt voorkomt.
Breggin schrijft (p. 222) dat psychiaters en therapeuten in de VS vaak bang zijn om vervolgd te worden als ze geen medicatie voorschrijven en het gaat ‘mis’ met de patient. Maar dat deze angst overdreven is en dat verreweg de meeste rechtszaken die patienten aanspannen juist gaan over de bijwerkingen en problemen die de medicatie hen gaf.
Voor de duidelijkheid: ik sprak met een psychiater en een arts-assisente. De psychiater was terug na een afwezigheid van een paar jaar. Tijdens zijn afwezigheid had ik een ander (een paar keer gesproken), en meest de arts-assistente.
Mijn bloedspiegel was 0,39. Dat is te laag volgens het protocol. Dus de psychiater raadde me aan meer litihum te gaan gebruiken. Maar ik zeg al een jaar dat ik aan het afbouwen ben. “Maar dan heeft u ons niet meer nodig?” Ja, dat klopt. Als ik geen lithium meer gebruik en me goed voel ga ik niet naar een psychiater. Er werd een probleem van gemaakt dat ik me niet aan het protocol hield. Er werd gesuggereerd dat ik dan niet meer behandeld (wat dat ook moge zijn) kon worden. Vandaar dat “dreigt de behandeling te stoppen”.
Tsja, de psychiatrie heeft een probleem. Protocollen zijn goed, maar voor elk vak geldt dat de echte vakman er als het nodig is van af kan wijken.
Hoi jsgn3,
Kun je toelichten wat voor jou de creativiteit is wat je zo mist?
Ken je de piramide van Abraham Maslow?
Groet,
William James.
Beste William,
Ik ken je “Varieties of religious experience” (een goed boek!), en ook de pyramide van Maslow. Het leven bestaat idealiter uit het beklimmen van die pyramide. De creativiteit die ik miste (dus niet “mist”) betrof met name wetenschappelijke creativiteit, zo terug kijkend. Ik ben natuurkundige, vandaar. Ik heb gemerkt dat als je meer in balans raakt (gevoel/verstand, linker/rechterhersenhelft, heel ruwweg gezegd), dat dan je creativiteit en intuïtie beter gaan functioneren. De bipolaire stoornis is voor mij een periodieke, deels onvoorspelbare schommeling tussen linker- en rechterhersenhelft, die met lithium gedempt kan worden. Zo ook creativiteit en intuïtie. Als je achterhaalt waar die onbalans door komt, en de oorza(a)k(en) wegneemt, dan heb je geen lithium meer nodig, en functioneren creativiteit en intuïtie beter. Klinkt logisch, toch?
Ter verduidelijking nog even wat ik onder intuïtie versta. Je verzamelt tijdens je leven allerlei informatie. Van veel daarvan ben je je onbewust. Problemen die je tegenkomt probeer je bewust op te lossen, maar ook je onbewuste is er (verborgen) mee aan de slag. Intuïtie is dan dat er als uit het niets een oplossing in je gedachten tevoorschijn komt. De wiskundige Poincaré heeft dit proces al in zijn “Science and the modern world” uit 1913 beschreven. Dat “niets” associeer ik met het onbewuste, en dat op zijn beurt weer met de rechthersenhelft. Hoe de linker- en rechter hersenhelft functioneren wordt beschreven in “The master and his emissary” (2009) van Ian McGilchrist:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Master_and_His_Emissary
Dit filmpje is voor mij grappig en tegelijk in-triest, omdat het zo herkenbaar is… Een gesprek tussen psychiater en ‘patiënt’ waarin de bipolaire stoornis wordt ‘uitgelegd’…
Vooral het einde is schrijnend. ‘Je klinkt van streek’, zegt de dokter. Patiënte: ‘Ik wil deze medicijnen niet, want ze maken dat ik dood wil’… Antwoord: ‘Als je zegt dat je dood wilt, moeten we je opnemen’…
Benieuwd wat anderen ervan vinden? Duur ca. 7 minuten.
Christina, ik heb het filmpje bekeken. Ik lees liever dan dat ik zo’n traag filmpje bekijk, maar de poppetjes illustreren wel de tragische absurditeit van het geheel. Er zit ook nog een tegenspraak in: ergens gaat het over “meeste” mensen die er niet vanaf komen (of zoiets), en later over “life long” (dus niemand komt er vanaf). Dat karakteriseert wel de verwarring. Ik kan dat “bipolar disorder” nu ook even niet meer horen :^) !
Een prachtige illustratie van de onmenselijkheid van een gesprek met de psychiater. Wel een beetje langzaam inderdaad, maar het laat goed zien dat er met deze mensen niet te praten valt en hun hele theorie aan losse schroeven hangt.
Hallo,
Als ik dit zo lees begrijp ik dat je een psychiater hebt die jou eigenlijk niet begrijpt en niet openstaat voor jou manier van willen leven.
Jij hebt recht op psychiater die met je meedenkt en samen met jou bepaalt wat goed is voor jou, omdat jij weet, voelt en ervaart wat goed is.
Je hebt er recht op om je psychiater aan te klagen bij het tuchtcollege, hij handelt namelijk niet in jouw belang, hij maakt je ziek met medicatie en luistert onvoldoende naar jouw verhaal en naar jou levenservaring.
Dit is in strijd met de wet.
Daarbij toon jij, in je schrijven, dat je exact weet wat je nodig hebt en wanneer je je “goed” voelt: Psychiaters zijn, volgens het protocol opgeleid, ze moeten je dan “manisch” verklaren, helemaal als je beweert dat je meer creatief wordt als je minder lithium gebruikt. Dit zijn namelijk “tekenen” voor hen, op een “dreigende” ontsporing.
Het is natuurlijk belachelijk dan hij dan zegt dat hij je niet langer wil begeleiden. Dat zou betekenen dat je opnieuw zult ontsporen, waardoor je opnieuw achter de gesloten deuren van het psychiatrisch ziekenhuis belandt. Zelf weet ik dat ik lorazepam moet gebruiken om niet te ontsporen in Manische psychosen, als ik namelijk slaap, met behulp van lorazepam, dan ontspoor ik niet in een Manische Psychose en ik durf te beweren dat dit voor heel veel mensen geldt.
Volgens mijn echtgenoot, die (huis)arts was, weten psychiaters ook wel dat lorazepam helpt tegen manische psychosen, maar zijn ze verlicht, volgens protocol, om lithium, risperdal, seroquel of andere ziekmakende medicatie voor te schrijven. Ik werd heel ziek van lithium en ik reageerde ook helemaal fout op de andere medicatie. Geen enkele psychiater heeft ooit geluisterd naar mijn verhaal, behalve
Rinsma in Hengelo (Ov), maar die heeft me ook weggestuurd, maar pas na 2 jaar, 2009, toen bleek dat ik werkelijk zonder medicatie kan functioneren, waardoor hij me niet verder mocht behandelen, volgens protocol in de artsen wereld van de psychiatrie.
Ik had in 1998 geluk dat mijn huisarts me wel wilde begeleiden en die lette eigenlijk niet op de bloedspiegel, maar die luisterde naar mij, en schreef daarop zijn recept uit met een lage dosering lithium.
Deze huisarts stierf in 2003 en de huisarts die ik daarna een tijdje had wilde perse dat ik naar de psychiater ging. Mijn echtgenoot veranderde van huisarts in 2005 toen hij ziek werd aan een onbekende ziekte. Ik veranderde met hem mee, omdat dit in ons belang zou zijn, maar dit was een foute keuze voor mij.
Ik ben nu medicatie vrij, dankzij een homeopatisch arts die wel naar mijn (levens) verhaal heeft geluisterd!!!!!!
Misschien is het een idee om een vrijgevestigd psychiater te zoeken die meegaat in je standpunt, nl. dat jij je goed voelt, met de dosering lithium die jou helpt en die niet volgens het protocol is van de psychiatrie.
Ik heb het separeren en de verplichtte medicatie als ziekmakend ervaren.
Een vrijgevestigde psychiater moet zich ook aan wel die protocollen houden, anders ligt hij eruit binnen zijn vakgroep, maar hij kan soms wat meer “rommelen in de marges”, ik bedoel daarmee, dat hij wel met je mee kan denken en je begrijpt dat hij meer kan voldoen aan jou vragen. Ja, en een homeopatisch arts, of een huisarts die je tot steun wil zijn is misschien ook een alternatief.
Je hebt gelijk, eerlijkheid duurt het langst. Maar zo lang jij naar die psychiater blijft gaan zul jij je moeten houden aan zijn voorschriften, cq. aan zijn protocollen. Je zit nu bij een foute arts, die niet handelt in jouw belang.
Beste Frederika,
Bedankt voor je verhaal. Mooi dat je zo ver bent gekomen als je nu bent. Ik hoop dat je je slechte ervaringen kunt plaatsen en accepteren. In ieder geval ga je er mee aan de slag en helpt er anderen mee, zoals met dit bericht. Dat is mooi, en dat helpt ook om dingen te verwerken. Zo krijgt je lijden toch nog enige zin,
Dat mijn psychiater mij niet begrijpt is voor te stellen. Hij zag me na een paar jaar weer eens, en ik heb ook een opmerkelijk verhaal. Daarom heb ik enig geduld. Het medisch tuchtcollege inschakelinen gaat nu te ver. Ik heb dat ooit wel overwogen in 1990 toen ik door een huisart een anti depressivum voorgechreven kreeg (anafranil), daardoor manisch psychotisch werd, en in een sloot sprong omdat ik dacht zo als Jezus de wereld te kunnen redden. Niet gelukt, helaas :^)
Ik heb ook incidenteel slaapmiddelen en anti psychotica (< 2 weken altijd) gebruikt, naast lithium. Lithium heeft mij geholpen, maar nu lijkt het tijd om te proberen afscheid te nemen. Ik zit nu op afwisselend 200 en 300 mg (1/2 en 3/4 Camcolit tablet). Eens kijken wat dat brengt. Over ~ een maand ga ik met weer een lagere bloedspiegel naar mijn psychiater / arts-assistente om te zien wat dan hun visie is. Ze zullen er vast ook verder over nagedacht hebben. Ik denk dat we er wel uitkomen. En mensen stimuleren hierover na te denken, en er samen uit te komen, dat is nu precies mijn bedoeling.
“Je gelooft dus niet in de uitkomsten van decennialang wetenschappelijk onderzoek naar de werking van lithium, en de talloze positieve ervaringen van gebruikers? Dan neem je een afwijkend standpunt in, dat door velen niet serieus genomen zal worden. Ook door mij niet.”
jsgn, nee, ik geloof niet in de ‘wetenschap’ van de psychiatrie die naar mijn idee vaak geen echte ‘wetenschap’ (d.w.z. ‘weet hebben van’) is maar een samenraapsel van verdraaide onderzoeksresultaten.
Ik geloof overigens ook dat men van manisch-depressiviteit kan genezen en dat kun je ook niet tegen de gemiddelde psychiater zeggen omdat men je dan ‘voor gek’ (ha, ha) verklaart.
Ik zou je willen aanraden het boek “Anatomy of an Epidemic” te lezen, daarin wordt e.e.a. goed uitgelegd, veel beter dan ik het hier zou kunnen weergeven.
Christina, over je antwoord van 1 april, 15:29 uur:
1) Wat noem jij “echte wetenschap”, wat is “weet hebben van”?
2) “Verdraaide onderzoeksresultaten”: stel dat dat zo is, zou dat met opzet gedaan zijn? Zijn de betreffende onderzoekers echt zo slecht?
3) “[…] dat men van manisch-depressiviteit kan genezen […]” Ik zei dit tegen mijn psychiater, en voegde er iets aan toe als dat dat toch mooi is, zo’n goede boodschap komen brengen. Maar dat werd niet geloofd. Weet jij waarom? Een meerkeuzevraag dit keer:
Deze psychiater is …
a. Dom
b. Bang
c. Traag
c. Protocollair
d. Overrompeld
e. Wars van Jehovah’s getuigen
f. Niet te vangen in een meerkeuzevraag.
Hoi jsgn3; op je eerste vraag: daar zou ik een boek voor moeten schrijven om daar echt goed antwoord op te geven. Ik bedoelde iets in de richting van dat de wetenschap een theorietje bedenkt en dan uit gaat proberen of het klopt. Jammer genoeg worden op zulke theorietjes (b.v. die over de ‘chemical imbalance’, de chemische disbalans in het brein) hele behandelingen gestoeld in de psychiatrie; behandelingen die enorme (negatieve) gevolgen kunnen hebben voor de mensen op wie men die behandelingen loslaat.
Voor mij is ‘weet hebben van’ meer een intuïtief, alomvattend, en uit eigen kennis voorkomend ‘weten’ of inzicht. Opvallend is b.v. dat er zover ik weet geen uitgebreide onderzoeken zijn gedaan naar mensen met een psychiatrische diagnose die stopten met hun medicatie en het vervolgens heel goed deden. Dat zou heel veel kunnen opleveren t.a.v. de vraag ‘wat te adviseren aan mensen die psychoses en/of ‘manisch depressieve’ symptomen hebben’. Ik zou dat zelf het aller-interessantst vinden, veel boeiender dan de vraag of antipsychoticum x nu beter werkt dan antipsychoticum y.
T.a.v. vraag 2 moet ik toch helaas weer zeggen: lees ‘Anatomy of an Epidemic’ eens… of de nieuwsbrieven van Mad In America (www.madinamerica.com). van Robert Whitaker.
Ik denk niet dat onderzoekers of psychiaters die dit soort theoriën volgen zo ‘slecht’ zijn. Wel dat de pharmaceutische industrie een duivelsgebroed is (pardon voor deze paranoïde klinkende term!), erop uit om ook via onderzoeken en allerlei reclame (in de VS) hun ‘product’, de pillen, te pushen.
En ook dat er een grote neiging is bij onderzoekers en psychiaters om de kop in het zand te steken en onderzoeksresultaten te negeren die al jarenlang in een heel andere richting wijzen, nl dat medicatie de problemen op de LANGE duur alleen maar (sterk) verergert.
Antwoord op vraag 3: ‘anders’. Te weten ‘vastgeroest’, behept met de vrij algemeen menselijk neiging om vast te houden aan een éénmaal geadopteerd (in dit geval misschien wel ‘ingegoten’) idee.
Er is mij wel gezegd ‘als jij zonder medicatie kunt ben je niet bipolair’, door ‘medepatiënten’ weliswaar. Maar het idee dat je NIET KUNT GENEZEN van zoiets als dit is zo enorm diep ingeprent dat men niet meer open kan staan voor een andere kijk. Ook als je ze met de neus op de feiten drukt kunnen en zullen mensen toch vol blijven houden dat het anders is. ‘De aarde is plat als een pannenkoek’. En wie iets anders beweert krijgt de gifbeker.
‘De maan is gemaakt van kaas…’.
Dit alles, uiteraard, weer niet meer dan mijn eigen bescheiden mening.
“Ik bedoelde iets in de richting van dat de wetenschap een theorietje bedenkt en dan uit gaat proberen of het klopt.“
Een “bedacht theorietje” komt in het algemeen niet uit de lucht vallen. En dan ga je inderdaad uitproberen of het klopt. Dat heeft soms verstrekkende gevolgen: ik werd ooit psychotisch door een anti-depressivum. Ik heb zowel voor- als nadelen van wetenschap ondervonden.
Wat is wetenschap? Het is een manier om “de waarheid” te achterhalen. Wat is “de waarheid”? Daar heb ik ideeen over, maar dat gaat me voor hier te ver. Makkelijker is een aardige regel voor hoe je “waarheid” wellicht kunt herkennen: aan duurzaamheid, wat verband houdt met hoeveel invloed iets heeft. Hoe langer iets blijft bestaan hoe meer waarheid het bevat, dus. Denk aan Buddha, Jezus, Plato, spreekwoorden als “Oost west, thuis best”, (herinneringen aan) je vader en moeder, enz.
In dit verband vormt de recente introductie van het begrip “psychiatrische coping” door de beheerder van PsychoseAnders een mooi voorbeeld. Hij “bedenkt een theorietje”, gebaseerd op een oud psychologisch begip, en brengt het in de openbaarheid. Dan gaan andere mensen zoals jij en ik er hun mening over geven. Dit specifieke proces van wetenscappelijke waarheidsvinding heet “het wetenschappelijke discours”. En we zullen zien hoe levensvatbaar “psychiatrische coping” blijkt.
“Opvallend is b.v. dat er zover ik weet geen uitgebreide onderzoeken zijn gedaan naar mensen met een psychiatrische diagnose die stopten met hun medicatie en het vervolgens heel goed deden. Dat zou heel veel kunnen opleveren t.a.v. de vraag ‘wat te adviseren aan mensen die psychoses en/of ‘manisch depressieve’ symptomen hebben’. “
Mee eens.
“Dit alles, uiteraard, weer niet meer dan mijn eigen bescheiden mening.”
Die er mag zijn!
Christina, Nog een vervolg betreffende je antwoord van 1 april, 15:29 uur: ik heb net een samenvatting van “Anatomy of an epidemic” in “Tijdschrift rehabilitatie” (december 2011) gelezen, en het is me wel ongeveer duidelijk wat er in staat. Ik kan niet alles lezen. En eerlijk gezegd werkt de combinatie van boeken- en arvaringskennis zoals van jou, Sharon en zo het beste voor mij. In het algemeen geef jij dingen heel duidelijk weer. En je reageert zoals een boek niet doet. Zo duidelijk, dat ik er commentaar op kan en durf te geven. Ik geloof trouwens geen enkel(e) persoon of boek voor de volle 100 %. Als dat wel zo zou zijn, dan zou ik niet hoeven bestaan.
Dank je wel, jsgn3. Ik heb vaker met mensen geprobeerd te praten over de inhoud van ‘Anatomy’. Mijn persoonlijke idee is wel dat men echt het boek moet lezen om goed te beseffen waar het om, en over, gaat. Maar ik zal niet ‘zeuren’!
PS – ik kan overigens niet eens zeggen dat ik ‘geloof’ in de diagnose ‘manisch depressief’. Ik denk dat mensen die die diagnose krijgen een aantal gedragingen (‘symptomen’) vertonen die binnen de psychiatrie een etiket krijgen dat ‘manisch depressief’ genoemd wordt. Het is je vrije keus om dat dan vervolgens serieus te nemen en als ‘ziekte’ te zien of niet.
Deze site gaat over ‘een geestelijke benadering van psychoses’. Dat houdt in dat de veronderstelling is, dat ‘psychiatrische ziekten’ mogelijk geen echte ‘ziekten’ zijn die niet in het brein huizen en ook niet, zoals de gangbare psychiatrie stelt, met ‘stofjes’ te maken hebben die in dat zogenaamd ‘ontregelde’ brein huizen.
Als je dat aanneemt, is het niet meer zo logisch om te geloven dat het toevoegen van stofjes (zoals lithium) aan een brein dat al niet ‘ziek’ was om te beginnen, echt helpt.
Het kan wel zijn dat het brein ziek en ontregeld gemáákt wordt, op den duur, juist door het slikken van zulke middelen.
Persoonlijk zou ik eerder zeggen dat ik ‘in de war’ was, emotioneel verwond in mijn kinderjaren, en een zeer gevoelig kind dat opgroeide in een wereld en een gezin die geen ruimte boden voor die gevoeligheid, dan dat ‘mijn brein ziek is’ en ‘stofjes’ nodig heeft om het te reguleren…
Dit alles zijn mijn eigen gedachten erover. Die je gerust naast je neer kunt leggen, zoals inderdaad veel mensen doen.
Medicijnen als lithium zijn in eerste instantie bedoeld om de bekende symptomen (depressies, manieen, psychosen) van manisch depressiviteit te onderdrukken. Manisch depressiviteit is voor mij het gevolg van erfelijke aanleg, emotionele verwonding tijdens de kinderjaren, en een trigger.
Mijn moeder had md, bij mij uitte dat zich na mijn 23e. Ik ben er volledig van genezen, mijn moeder is geen strijd met de ziekte aangegaan die bleef liever patient. Dus daar vervalt ook de aanduiding erfelijke aanleg denk ik, ondanks dat ik het wel heb moeten doorstaan.
Lithium wordt gegeven als ‘stemmingstabilisator’. Ik weet niet of het geacht wordt ‘symptomen’ te ‘onderdrukken’. Ook manie en depressie zie ik niet direct als een uiting van ‘ziekte’ en als gevolg van problemen met ‘stofjes in de hersenen’.
Sean Blackwell heeft hier een aantal heel boeiende youtube-filmpjes over gemaakt, waarin hij een ‘alternatieve’ kijk geeft op manie zowel als op depressie. Depressie ziet hij als een gevolg van het ‘niet jezelf kunnen zijn’. http://www.youtube.com/user/bipolarorwakingup
“Het is je vrije keus om dat dan vervolgens serieus te nemen en als ‘ziekte’ te zien of niet.”
“Vrije keus” raakt aan de “vrije wil” kwestie, en daar begrijpt de mensheid niet alles van. De bipolaire stoornis heeft zulke ernstige symptomen, dat het aantrekkelijk is om het als een psychiatrische ziekte te zien, en behandeling te krijgen, waardoor die symptomen verminderen. Vooral in de psychiatrie is “vrije wil” een moeilijk tre hanteren. Kiezen mensen uit vrije wil voor een psychose? Hoeveel vrije wil ervaar je in een psychose? Mensen worden ook wel tegen hun wil opgenomen.
Ja ik ben daar één van. Maar ‘vrije keus’ zoals ik het noemde houdt, zoals ik het zie, geen verband met de ‘vrije wil’, die jij hier noemt. Je hebt een keus t.a.v. wat je wilt geloven over wat je overkomen is, en het als ‘ziekte’ te zien of als iets anders, b.v. als een transformatie- of helingsproces. Je hebt de keus of je de psychiaters gelooft en de pillen slikt (vaak tegen je eigen gevoel van wat goed voor je is, in), of dat je een andere weg kiest. In mijn geval heb ik heel lang het eerste gedaan, en ben ik pas (veel) later op mijn gevoel af, de medicatie gaan afbouwen.
Ik heb het beslist heel lang, ook bij gebrek aan andere informatie en een ander perspectief, ervaren alsof ik géén keus had anders dan die medicatie te slikken. Het vraagt veel moed om te gaan afbouwen ‘tegen advies’ en tegen de gangbare meningen in. Opnieuw complimenten voor jou dus!
Christina daar moet je idd eerst weer toe in staat zijn je eigen pad te wandelen. Het heeft mij helaas ook vele jaren aan therapeutische danwel psychiatrische onzin gekost. Om nog maar te zwijgen over de (gedwongen) medicatietroep. Mijn twintigerjaren zijn tgv dit alles voorbijgegaan zonder dat ik bewust heb genoten. Als nou de kern (mijn jeugd ed ik had nb ptss) aangepakt was (als dit nou eens mocht in hulpverleningsland) had het me een jaar nou zeg desnoods 2 gekost ipv vele jaren.
“had het me een jaar nou zeg desnoods 2 gekost ipv vele jaren.”
Het heeft mij ongeveer 34 jaar gekost, maar niet full time. En 1/3 daarvan ook buiten de psychiatrie om. Hoeveel korter het had gekund weet ik niet. Wat ik doe is mijn ervaring gebruiken om mensen in soortgelijke situaties mogelijk leed te besparen.
Dat is ook mij doel jsgn3. Mensen wijzen op andere wegen ed.
Adequate liefdevolle hulp in tijden dat je het zelf even niet meer weet, niet kan.
En tuurlijk leer je hele leven lang, maar ik kan niet zeggen dat hetgeen me echt geholpen heeft uit de psychiatrie kwam.
Mn eigen kracht aanboren, nadat deze weer te vinden was en mezelf vervolgens helen. Vooral een belangrijke is dat ik iemand vergeven heb, na die tijd kon ik ook weer liefdevol naar deze persoon kijken, heeft een hoop negatieve lading en emoties weggenomen. Dit heb ik zeker niet van de psychotherapeut geleerd, die stuurde aan op het ondernemen van actie (rechtzaak).
jsgn, in reactie op jouw reactie: “Het is overbekend dat als manische mensen lithium krijgen, zodra dat werkt weer willen stoppen. De kans dat ze daarna weer manisch worden is groot, iets als 75 % binnen een jaar?. Komt dat door de lithium, of is het een voortzetting van wat er voor het lithiumgebuik gebeurde? Dat kun je onderzoeken door een niet-manische persoon lithium te geven voor een tijd, en daarna te stoppen. Wat gebeurt er dan? Niets, niet tijdens en na het gebruik, volgens mij. Dat geeft te denken.”
Ik ben heel benieuwd waar dat staat, dat er ‘niets’ gebeurt als je iemand die niet manisch is geweest lithium geeft en dan stopt. Ik denk niet dat het medisch verantwoord is om iemand die niet manisch was, lithium te geven, dus ik betwijfel of daar voorbeelden van zijn.
Breggin zegt in ‘Your drug may be your problem’ dat HET ontwenningsverschijnsel van lithium een ontwenningspsychose is. Mede op grond van mijn eigen ervaringen ben ik geneigd dat serieus te nemen.
Het kan heel goed dat lithium in eerste instantie werkt, (lijkt te werken) net als andere psychiatrische medicijnen zoals antipsychotica en antidepressiva. Als ik Whitaker goed volg in ‘Anatomy of an Epidemic’, (en nogmaals, ik beschik helaas echt niet over het brein of de taalvaardigheid om dat hier goed samen te vatten) is dat heel logisch (zie de uitleg in het boek) maar veroorzaken de middelen wel aanpassingen in het brein, die er juist voor zorgen dat de klachten terugkomen c.q. in stand gehouden worden en die ook na stoppen een herhaling van klachten te zien geven.
Dit klopt. Als je stopt met je medicijn dan is simpel gezegd je brein zwak geworden. Fysiek zijn er veranderingen en vooral verkleiningen in de hersenen. Vooral de delen die je juist nodig hebt om goed met de klachten die ‘behandeld’ werden om te gaan. Dit is te zien op MRI-scans!
Meer op microbiologisch niveau: antipsychotica verhinderen de opname van dopamine en dit zou heilzaam zijn. Helaas vergeet men erbij te vertellen dat je meer neuroreceptoren voor dopamine aanmaakt en zo makkelijker gaat hallucineren. Iets soortgelijks met antidepressiva en serotine (Meer serotine komt vrij> lichaam maakt minder receptoren> minder weerbaarheid tegen depressie!).
Er is sowieso geen reden om aan te nemen dat wegens het feit dat neurotransmitterniveaus beïnvloed worden door medicijnen het automatisch betekent dat de psychische aandoening ook door diezelfde neurotransmitters veroorzaakt wordt.
Tevens laat recent onderzoek zien dat deze middelen het aantal verbindingen tussen neuronen minder maakt.
Zo creëert de psychiatrie chronische patiënten.
Eigenlijk zijn al die zaken die ik hierboven noem heel logisch, maar toch trappen we er met zijn allen in.
“Er is sowieso geen reden om aan te nemen dat wegens het feit dat neurotransmitterniveaus beïnvloed worden door medicijnen het automatisch betekent dat de psychische aandoening ook door diezelfde neurotransmitters veroorzaakt wordt.”
Goed gezegd LMS! Ik heb vaak zitten zoeken naar de woorden hiervoor; fijn dat jij het zo kunt weergeven.
“Ik ben heel benieuwd waar dat staat, dat er ‘niets’ gebeurt als je iemand die niet manisch is geweest lithium geeft en dan stopt. Ik denk niet dat het medisch verantwoord is om iemand die niet manisch was, lithium te geven, dus ik betwijfel of daar voorbeelden van zijn.”
Ik zou dat wel eens onderzocht willen zien.
“Breggin zegt in ‘Your drug may be your problem’ dat HET ontwenningsverschijnsel van lithium een ontwenningspsychose is.”
Ook dit zou eens onderzocht moeten worden. Het is op zijn minst lastig “gewone” van ontwenningspsychosen te onderscheiden.
Er is wel degelijk onderzoek dat hier licht op werpt. Zie hoofdstuk 9 van Breggin’s boek. Hij wijdt hier een aantal pagina’s aan, waarbij hij een heel aantal onderzoeken opvoert.
Eén van de tekenen die erop wijzen dat een psychose die optreedt vlak na het stoppen met lithium een ontwenningsverschijnsel is, is schijnbaar dat dit ZO vaak voorkomt. En dat de psychoses wegblijven nadat men eenmaal langer gestopt is. Althans zo begrijp ik het uit het boek.
(Ik heb begrepen dat het de bedoeling is dat deze site informatie biedt in het Nederlands, daarom vertaal ik liever onderstaand stukje uit het boek dan dat ik het oorspronkelijke Engels overneem… Ik geef het weer omdat het jou, als persoon die de lithium wil afbouwen, mogelijk iets zegt.)
Er staat o.a. (p. 190), vrij vertaald door mij: “Een onderzoek gedaan bij 14 patiënten en een controlegroep van 28 personen toonde aan dat lithium-ontwenning leidde to een ‘hoge mate van terugval (relapse)’. Echter, nadat deze patienten zich eenmaal herstelden van deze terugstuiterende (rebound) ontwenningsreactie, was hun algehele toestand gedurende de volgende zeven jaar ‘niet slechter geworden door het stoppen’. Dit is goed nieuws voor patienten die overwegen de lithium te staken. Volgens dit onderzoek is hun prognose, nadat ze eenmaal hersteld zijn van de ontwenningsverschijnselen, even goed als die voor patiënten die de lithium blijven gebruiken.”
Christina, bedankt weer. Je aangehaalde stuk werpt geen licht op de oorspronkelijke vraag, namelijk wat er gebeurt met niet-MDers als ze met lithium beginnen en stoppen. Over de rest:
“Een onderzoek gedaan bij 14 patiënten en een controlegroep van 28 personen toonde aan dat lithium-ontwenning leidde to een ‘hoge mate van terugval (relapse)’. Echter, nadat deze patienten zich eenmaal herstelden van deze terugstuiterende (rebound) ontwenningsreactie, was hun algehele toestand gedurende de volgende zeven jaar ‘niet slechter geworden door het stoppen’. Dit is goed nieuws voor patienten die overwegen de lithium te staken.”
Dit is een juiste conclusie. Maar hoe goed? Bedenk: de als negatief ervaren gevolgen van het stoppen met lithium kunnen zo groot zijn, dat veel mensen maar weinig risico zullen willen lopen bij het stoppen. En op grond van één onderzoek kun je die kans niet nauwkeurig schatten.
En verder: “niet slechter”? Voelden ze zich dus niet beter dan met lithium?
Een feit blijft dat onderzoek naar de ervaringen van mensen die stoppen met lithium nuttig is.
jsgn schreef: “En verder: “niet slechter”? Voelden ze zich dus niet beter dan met lithium?”
Hpmh… Je zou toch het boek er zelf bij kunnen pakken jsgn… De zin die volgde op het stukje dat ik vertaalde luidde: ‘Volgens deze studie is hun prognose, nadat ze eenmaal hersteld zijn van de de ontwenningsreactie, even goed als voor mensen die litium blijven gebruiken’.
Daarna staat er: “Toename van energie en alertheid, een verhoogde emotionele respons, een verhoogde concentratie, en minder dorst worden soms gemeld door patienten die géen manie ervaren gedurende hun ontwenning”.
Tevreden?
Christina, ik vind de toon van dit bericht niet prettig, en ga er dus verder niet op in.
PS in die laatste vertaalde zin hoorde nog het woordje ‘zelfs’ (door patiënten die…).
“En verder: “niet slechter”? Voelden ze zich dus niet beter dan met lithium?”
Dat men het even goed doet ZONDER medicatie als MET vind jij geen goed / interessant nieuws?
Als iemand stopt met de lithium en weer een manische / psychotische episode krijgt zegt de psychiater doorgaans dat dit een teken is van ‘terugkeer’ van de ‘ziekte’ en bewijs dat de patiënt aan de medicatie moet blijven. Dit onderzoek, zoals ik het lees, laat zien dat de manie die optreedt na het stoppen een GEVOLG is van het lithiumgebruik. Anders zou men een verhoogd risico op manie / psychose houden nadat men eenmaal langere tijd gestopt is. Vind ik persoonlijk toch wel belangrijk om te weten.
Overigens noemt Breggin ook nog wel degelijk meer dan één onderzoek op dit terrein.
“Dat men het even goed doet ZONDER medicatie als MET vind jij geen goed / interessant nieuws?”
Ja wel, maar ik wil meer, ik was al een stap verder: verbetering.
“Je aangehaalde stuk werpt geen licht op de oorspronkelijke vraag, namelijk wat er gebeurt met niet-MDers als ze met lithium beginnen en stoppen.”
Inmiddels zit ik, omdat ik bezig ben met een artikel over het afbouwen van medicatie, verder te grasduinen in het boek van Breggin. En daar kom ik tegen dat
A. Mensen die anti-epileptica slikten maar nooit epilepsie hadden, na het stoppen epileptische aanvallen kunnen krijgen, en
B. dat mensen die antipsychotica namen om andere redenen dan dat ze last van psychoses hadden, na het abrupt stoppen met deze middelen een psychose kregen.
Dit gaat dan niet over lithium maar wijst naar mijn idee wel naar een bevestiging van het idee dat psychiatrische middelen op den duur de verschijnselen die ze geacht worden te bestrijden, gaan veroorzaken.
Christina, ik hoop wel dat je je realiseert dat er nog meer boeken zijn dan dat van Breggin. Geloof geen enkel mens, boek of eigen ervaring volledig, is mijn advies. Bij beslissingen gebruik ik alle informatie die voorhanden is. De juiste mix vinden is de uitdaging: ga ik vooral af op wat iemand me zegt, vertrouw ik meer op een boek, gebruik ik uitsluitend mijn eigen ervaring, of …?
Het is trouwens bekend dat als bijwerking van een aantal psychiatrische medicijnen “paradoxale reacties” (tegenstrijdige reacties) kunnen optreden. Dus bijvoorbeeld dat je van bepaalde antidepressiva tijdens het gebruik depressief kunt worden. Wie weet heeft dat te maken met het door jouw genoemde effect van achteraf zo’n paradoxale reactie krijgen.
jsgn3 Allereerst snap ik totaal niet waarom je de psychiatrie constant in bescherming lijkt te nemen. Het lijkt alsof je zelf op een bepaalde manier er beter van wordt die je hier niet laat zien en waar je je misschien ook niet bewust van bent. Als een gevangene die niet vrijgelaten meer wilt worden, omdat hij de maatschappelijke veranderingen of werkelijkheid niet aan kan. Ik merk dit vaak bij patiënten, ook al zit men soms niet zo zeer letterlijk gevangen, soms is het wel emotioneel. Zeker bij van die mensen die op fora schrijven waar je compleet wordt uitgekafferd als je niet gelooft dat je chronisch ziek bent. Of zoals jij als je schrijft met allerlei blaadjes die ook door de handen van psychiaters gaan. Ik wil je een advies geven: Hou daar mee op! Je bent gebonden en je ziet de boel niet meer helder, ik lees het aan alles af.
Het geijl over de onderzoeken: lees gewoon Whitaker of kijk een aantal van zijn lezingen op YouTube en niet enkel een review uit een vaag blaadje.
Je psychiater wilt je je lithium ontnemen, omdat jij – de eigenaar van jouw lichaam! – wilt afbouwen en nóg steeds neem je hem in bescherming terwijl Frederique het al gezegd heeft: Je zit bij een foute arts. Iedereen kan de onmenselijkheid hieruit aflezen, behalve jijzelf die er midden inzit lijkt het. Ik zou haast zeggen: Ja, je bent echt gek.
Dit klinkt misschien hard, maar jij bent volgens mij niet in staat de boel nog objectief te kijken. Je bent emotioneel afhankelijk en ik lees dit alles met vooral de vraag waarom mensen hier nog op blijven reageren. Je wil het toch niet horen.
LMS, ik vind de toon van je bericht niet prettig, en ga er dus verder niet op in.
Dat vind ik respectloos, want ik schrijf redelijk netjes doch misschien confronterend wat er denk ik wel speelt aan de basis. Daar heb ik moeite voor gedaan.
Als je AoaE zou lezen dan vind je ook getallen als dat 50 procent met medicatie de kwaliteit van hun leven waardeloos vind en zonder medicatie zijn deze getallen velen malen beter, geloof mij. Tevens staan er een hoop casestudies in waarin ook wordt gesproken over je vraag of door medicatie je ziekte kan verergeren. Het antwoord is ja.
Je zegt dat je uit alle boeken leest, behalve dè echt kritische schrijvers (Breggin, Whitaker, etc.). Die Nancy Andreasen wordt ook een paar keer geqoute in AoaE, psychiaters verwezen hongerstakers in Canada die de waarheid eisten over medicatie namelijk naar dat boek, grappig genoeg bleek in dat boek ook te staan dat ze ook niet zeker zijn over de werkelijk chemische danwel biologische oorsprong van de ziekte. Het zou alles voor je in een beter perspectief plaatsen.
Ook uit eigen ervaring weet ik dat je onstabiel wordt na het stoppen, maar dat daarna de kwaliteit van leven beter wordt. Maar het is sowieso heel persoonlijk alle statistieken en verhalen geven geen garantie voor jezelf. Je wilt stoppen, want je ondervind hinder toch? De zekerheid is enkel in het doen!
“respectloos”: van geen psychiater heb ik ooit gehoord “Ik zou haast zeggen: Ja, je bent echt gek.”
“De zekerheid is enkel in het doen!” : daar ben ik mee bezig. En ik wil graag verslag uitbrengen van hoe ik het ervaar en hoe ik er over denk, zonder dat ik me aangevallen voel. Als dat niet kan zal ik niet meer bijdragen aan deze site.
LMS; zover het over mijn reacties gaat: ik ben blijven reageren en informatie die ik ken blijven noemen ten bate van mensen die deze site bezoeken en er mogelijk iets aan hebben. Deze info is denk ik van belang voor een groter publiek.
jsgn: jammer dat je de toon niet prettig vindt. Ik had er mogelijk een ‘:)’, een glimlach, bij kunnen plaatsen om aan te geven dat het deels humoristisch bedoeld was. Dit bedacht ik pas achteraf.
Je noemde het belang van ‘wetenschappelijke onderzoeken’. Naar mijn idee heb ik inmiddels genoeg onderzoeken en informatie genoemd die licht werpen op een paar van de aangehaalde kwesties. (En die ‘een gat schieten’ in de gebruikelijke aannames vanuit de psychiatrie).
Daar ging het mij om. Het gaat niet om de boeken (je zegt dat er meer zijn; dat weet ik) maar om de informatie en onderzoeken die er in staan.
Het lijkt me dat je wel gelooft in genezing van de manisch depressieve stoornis (MDS), maar óók in de medicatie en het idee dat het MDS een ziekte is.
Als ik voor mijzelf spreek: ik kan niet weten wat ‘de waarheid’ is. Of wie ‘gelijk’ heeft. (Het denken in termen van ‘strijd’ en ‘gelijk hebben’ op zich lijkt mij niet helemaal bij te dragen aan een goede (geestelijke en algehele) gezondheid…).
Ik zelf neig naar het idee dat we te horen krijgen dat we een ernstige ziekte hebben en dat die met medicatie (niet genezen maar wel) in bedwang gehouden kan worden. Maar dat het zinvol is om dat te betwijfelen.
Dat doet er niets aan af dat ‘genezen’, geen symptomen meer hebben, en de medicatie afbouwen ENORME gebeurtenissen zijn in iemand’s leven, die heel indringend zijn en veel aandacht verdienen. Ik hoop dat we hier met zijn allen naar kunnen blijven kijken en samen onze gedachten en ervaringen delen. Ik ben blij dat je je verhaal op de site hebt aangeboden; ik denk dat anderen iets kunnen hebben aan je beschrijving van wat jij met jouw psychiater meemaakt. Er zijn heel veel schakeringen in hoe je kunt denken over ‘psychiatrie’ en ‘psychoses’.
Belangrijk blijft, dat er een diversiteit is aan meningen en inzichten zichtbaar is, zodat er meer keus is in perspectief voor wie te maken krijgt met de intens pijnlijke ervaringen van psychose en behandeling in de psychiatrie.
Christine, ik ben het met je eens. De essentie voor mij is dat medicijnen een middel zijn om in of met bepaalde structuren te kunnen blijven functioneren. Dat kunnen werk, familie, samenleving, herinneringen e.d. zijn. Daarin verschillen ze niet van roken, eten, hardlopen, enz. Medicijnen worden gebruikt als de misaanpassing groot is, en daardoor de persoon voor zichzelf en anderen belastend gedrag vertoont. Natuurlijk is de beoordeling hiervan subjectief. Het besluit om met medicijnen te beginnen of te stoppen is dus ingrijpend. Stoppen kan denk ik niet zonder dat aan de diverse misaanpassingen wat gedaan wordt. Dat kan dus een scheiding betekenen, verandering van baan, enz.
In de spreekkamer van de psychiater is de sfeer professioneel (en kleingeestig) en daardoor totaal niet te vergelijken met die hier. Wat ik schreef is vrijuit mijn ergenis over wat ik zie als jouw knuffelprojectjes. Dat mag ik zeker niet zeggen van jouw, maar ik vind het wel belangrijk dat er op gewezen wordt, óók voor de anderen.
Ik geef toe dat het op de rand van grof is (maar volgens mij er niet over), maar ik denk ook dat je erg snel op je teentjes getrapt voelt en ik weet denk ik wel waarom.
Hallo Jsgn3,
Lijkt me een prima aanpak om het dialoog met de psychiater te blijven voeren. Hij is een tijd weggeweest en zal zich moeten instellen op jouw ontwikkeling van dit moment. Dat hij in eerste instantie kritisch is over afwijkingen op het protocol en afbouw, vind ik ook niet zo raar. Psychiaters zijn met name de mensen die ook weer als eerste alle terugvallen zien van mislukte afbouwpogingen. Wel vind ik dat hij hier niet te dogmatisch in moet zijn.
Dat vraagt m.i. ook om overtuigingskracht van de client, die zal de psychiater moeten overtuigen dat hij ziekteinzicht heeft, voldoende om aan te bel te trekken en adequaat te handelen als de afbouw niet gaat zoals verwacht. En het kan ook helpen als er vertrouwen is over en weer, en er geen dreiging met juridische stappen is (niet dat jij dat doet, hoor). De psychiater moet primair gericht zijn op de welzijn van zijn client en daarbij zijn de richtlijnen slechts een hulpmiddel. Ik slik geen lithium, maar alleen seroquel en merk dat mijn psychiater het soms wel lastig vindt dat ik veel minder slik dan is voorgeschreven als minimumdosering. Hij noemt het een “homeopatische muizendosering”.
Maar snapt ook wel dat ik niet meer ga slikken dan ik nodig heb, omdat het in de richtlijnen staat. Dat is de wereld op zijn kop.
groet,
Carla
Carla, bedankt voor je reactie. Ik ben het er mee eens. Het is wel zo dat er overleg geweest zal zijn tussen hem en de arts-assistente, die ik tijdens zijn afwezigheid zag.
syl, op 3 april 2012 om 19:17 zei:
“Mijn moeder had md, bij mij uitte dat zich na mijn 23e.”
Als je moeder md had en het zich bij jou uitte na je 23e zal jouw md bij onderzoekers meetellen als erfelijk. Jouw definitie daarvan is blijkbaar anders.
Wetenschap vergist zich vaak, md kan immers ook niet genezen??
Ik heb dat pad wel genomen mijn moeder niet, dus mi gaat mijn visie wel op!
“Wetenschap vergist zich vaak, md kan immers ook niet genezen??”
Wetenschap doet kansuitspraken. Niets is zeker.
“Ik heb dat pad wel genomen mijn moeder niet, dus mi gaat mijn visie wel op!”
Je visie was dat MD niet erfelijk is. Als je vindt dat een erfelijke ziekte nooit over gaat, dan heb je gelijk. Mijn idee is dat iets dat je erft niet levenslang hoeft te duren.
christina, op 4 april 2012 om 11:46 zei:
“Lithium wordt gegeven als ‘stemmingstabilisator’. Ik weet niet of het geacht wordt ‘symptomen’ te ‘onderdrukken’.”
De stemming stabiliseren zie ik als het onderdrukken van extreme stemmingen. Daaronder vallen depressies en manieen.
“Sean Blackwell heeft hier een aantal heel boeiende youtube-filmpjes over gemaakt”
Ik heb veel over psychiatrie gelezen, veel psychiaters en patiënten/cliënten (heb je een betere term?) gesproken, heb de filmpje van Sean gezien, was van het begin af aan lid van zijn vroegere Wake The Planet forum en heb wel contact met hem.
Schijnbaar heb je echter zijn ideëen niet of niet geheel overgenomen?
Klopt, niet geheel.
christina, op 4 april 2012 om 13:28 zei:
“Maar ‘vrije keus’ zoals ik het noemde houdt, zoals ik het zie, geen verband met de ‘vrije wil’, die jij hier noemt.”
Uit jouw verhaal blijkt dat je steeds meer keuzemogelijkheden zag, en ook steeds meer keuzevrijheid ervoer. Een mooie definitie van “ontwikkeling”?
“Het vraagt veel moed om te gaan afbouwen ‘tegen advies’ en tegen de gangbare meningen in.”
Op deze site vind je mensen die ontevreden zijn over hun psychiatrische behandeling. Een aantal heeft de moed zelf het heft in handen te nemen. Of de gevolgen gunstig of ongunstig zijn is subjectief. Uiteindelijk is de mening van de betrokkene zelf het belangrijkst. De zo opgebouwde ervaring zal de psychiatrische handelswijze op termijn veranderen. Ik gebruik me zelf als “breekijzer” op deze site, maar geef mijn mening ook elders. Zo als er in het aanstaande nummer van de PLUSminus, het blad van de VMDB (Vereniging van Manisch Depressieven en Betrokkenen) een stukje van mijn hand verschijnen.
een vriendin van me gebruikte litium voor lange tijd en kreeg een hard aanval
ze is overleden kan litium de oorzaak zijn .
Beste Joop,
Daar kan ik helaas niets zinnigs over zeggen.
Groeten,
Joost
Beste Joop,
Sterkte gewenst met het verlies. Op o.a.
Klik om toegang te krijgen tot Lithium.pdf
kun je informatie vinden over lithiumgebruik. Als je op “hart” zoekt, dan kom je wat opmerkingen tegen.
Na voorzichtig te zijn gaan minderen met lithium (zoals beschreven) werd ik in december 2012 depressief en suicidaal. Dit kwam door een samengaan van stress veroorzakende zaken. Ik denk ook dat het weer beginnen met lithium meewerkte, om me van een high in en low te brengen. Dit was een onverwachte afloop van mijn “lithium experiment”. Op dit moment gebruik ik weer de oude dosis, en fluctueert mijn stemming, gemiddeld wat naar de downe kant.
Dank je wel voor je ‘update’, jsgn. Jammer dat het (dit keer) niet gelukt is. Ik heb het tijdsbestek niet helemaal helder. Het depressief en suicidaal worden na minderen / stoppen met medicatie kan ook een ontwenningsverschijnsel zijn, zoals o.a. beschreven in een aantal artikelen op deze site. Ik hoop dat je je spoedig weer beter voelt.
[…] jolanda op Afbouwen en Botsing met L… […]