Begin april 2011 reageerde Tim S. op het artikel ‘Hoe we genezen van de Bipolaire Stoornis …‘. Hij gaf daar een interessante beschrijving van hoe je ook zou kunnen omgaan met een toestand waarin je bewustzijn even nogal anders werkt dan normaal, maar mogelijk ook met een bepaalde boodschap.
Dit verhaal biedt een mooi voorbeeld van hoe je in plaats van het chemisch onderdrukken van een psychose, ook wegen kunt vinden om de informatie – die je vaak op hardhandige wijze wordt aangereikt – kunt gebruiken om sterker te worden en mogelijkerwijs door een Geloofssysteem Crash heen te breken. Hieronder de beschrijving van Tim S.:
Anyways, hier mijn verhaal ter lering ende vermaeck.
In oktober 2008 realiseerde ik me dat mijn stoere werktitel (sr. project manager), mijn dure snelle auto, mijn eigen appartement, een mooie nieuwe motor in de garage en een knappe vriendin geen zier voorstelden. Ik was al een tijdje bezig met mediteren, stoppen met oordelen en begon langzaam in aandacht te leven. Eind 2008 had ik een erg bijzondere ervaring tijdens een lichtmeditatie, waarna ik in een liefdevolle onthechte roes weer naar huis reed.
In januari 2009 verkeerde ik in een eufore stemming.
Ik had een aantal inzichten opgedaan tijdens een paar nachten vol inspiratie.
Ik voelde me geweldig. Dat is de natuur van de manie ook, een ‘on top of the world’ gevoel. Ik was liefdevol, creatief, praatte honderduit, was druk en ‘fladderig’.
Waarom dit een ziektebeeld moet zijn volgens de DSM-IV criteria, is me een raadsel. Als een ‘manisch’ persoon mensen lastig gaat vallen of dingen gaat slopen is dat niet bepaald wenselijk natuurlijk, maar dan nog.
Na het afgaan van het testalarm (1e maandag v.d. maand om 12:00) werd ik erg bang, ik meende alle angst van alle mensen om me heen te kunnen voelen, alsmede alle angst die mensen ooit hadden gevoeld wachtend op een bommenregen na een sirene.
Op weg naar squash ’s avonds merkte ik dat het wat te snel voor me ging op de snelweg; ik reed heel langzaam en was erg voorzichtig. Op squash dacht ik ineens dat ik een drankprobleem had en ik voelde me zelfs dronken (van de spa rood met citroen die ik daar altijd drink).
De 1,5 dag daaropvolgend verliepen met onder andere dit soort waangedachten:
Ik dacht dat ik een vriend van me had geslagen, dat mijn vriendin net m’n kind had gekregen, dat ik mijn ouders vermoord zou hebben, dat mijn squashmaatjes politieagenten waren die me gingen terugbrengen naar de scene of the crime.
Daarna was de nacht een gevecht tussen zon en maan, donker en licht, goed en kwaad. Tijd bleek een illusie te zijn. De volgende dag had ik een soort verlossingswaan dat ik alle dolende zielen naar de zee moest brengen.
Ik was vrij sterk, er waren ongeveer 5 mensen nodig om me terug naar de huisartsenpost te krijgen. Hoe harder men probeerde, hoe meer ik tegenwerkte.
Ik was op geen enkel moment een gevaar voor mezelf of anderen, ik was me bewust van verkeer, mijn eigen beperkingen (ik ging bijv. geen auto meer rijden), ik riep naar mensen die me achter na zaten dat ze moesten wachten met oversteken omdat er een auto aankwam.
Ik betreur het dat men me dwong (o.a. door te dreigen met dwangopname) om een antipsychoticum te nemen. Het werkte snel, maar ik voelde me leeg.
Ik had het idee dat e.e.a. vanzelf weer zou normaliseren en had een houding tussen scepticisme en paranoïde achterdocht jegens de psychiatrie, mijn toch al ietwat labiele stemming tijdens m’n psychose / ontwaking / episode werd er nou niet bepaald beter op door al die bang kijkende mensen die me achterna zaten en pillen wilde voeren
Het vervolg bij een vriendelijke maar niet bijster creatieve jonge psychiater bij de GGZ was voorspelbaar: we zoeken het op in de DSM-IV, hier heb je lithium en slikken maar.
Ik geloofde ondertussen daadwerkelijk dat ik een psychose had gehad, dat dat heel erg is, dat ik een bipolaire stoornis had waar ik m’n leven lang niet meer van af zou komen.
Na een week zyprexa (antipsychoticum) besloot ik dat niet nodig te hebben, voelde me er bijzonder slecht onder. Na een paar maanden depressief zijn, wat natuurlijk goed uitkwam voor de richtlijnen in Het Boekje, besloot ik genoeg te hebben van de lithium en diverse ‘pammetjes’.
Zo’n raar gevoel van onrust in m’n lijf, vlakke emoties, weinig energie, ik was het zat. Ik ben toen op eigen initiatief naar een antroposofische kliniek gegaan waar ik heerlijk heb genoten van het buiten zijn en gezond eten. Medicijnvrij en met hernieuwde moed kwam ik daar weer uit!
Niet veel later heb ik mijn glansrijke IT carrière vaarwel gezegd.
Nu ik mezelf heb bevrijd van de dogma’s en beperkingen van onze ‘sociale’ maatschappij, dichtbij mijn gevoel blijf, m’n hart volg en niet te vergeten ver uit de buurt blijf van allerlei chemicaliën waaronder uiteraard ‘medicijnen’, ben ik een herboren mens.
Ik heb nu mijn eigen coachingspraktijk (www.hartspraak.nl) en help mensen op het gebied van relaties en communicatie maar ook met spirituele en existentiële vraagstukken. Ik voel me wakker, gezond, bewust, aandachtig en liefdevol en ook al zie ik nog zoveel mis gaan in de wereld heb ik het vertrouwen dat ik een bijdrage kan leveren.
De toch levenslang bedoelde bipolariteit is als sneeuw voor de zon verdwenen: geen enkel waarneembaar probleem resteert. Ik zou graag die psychiater nog eens willen spreken
Ook een labeltje gekregen van de psychiatrische oogkleppenclub? Geen nood, heb vertrouwen in het universum en je eigen kracht om te genezen. Lukt het niet, probeer de Bernard Lievegoed kliniek eens uit (ook niet zaligmakend hoor, maar ze stoppen je tenminste niet vol met rommel als je dat niet wil), verwerk oude pijn – moeilijk maar de moeite dubbel & dwars waard, probeer je leven in te richten naar de wensen van je hart, bevrijdt jezelf van het grote moeten en heb jezelf en de wereld lief!
Warme groet, Tim
N.a.v. deze beschrijving is er een gedachtewisseling ontstaan onderaan het andere artikel. Vooral de interactie tussen Jos en Tim heb ik hier onder nog gekopieerd.
Filed under: Brievenrubriek |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Jos, on 6 april 2011 at 06:55
Beste Tim,
Een interessant, poisitief verhaal. Een paar opmerkingen:
1) Je lijkt niet zoveel inzicht te hebben in de psychiatrie, noch in de goedwillendheid van de mensen die daarin werken. Denk jij de enige te zijn die het goed voor heeft met de mensheid? Die de waarheid in pacht heeft? Die iedereen gelukkig kan maken met wat coaching?
Een zwaluw (= jij) maakt nog geen zomer voor iedereen. Nou goed, ik chargeer, maar als mijn punt maar duidelijk is.
2) Je schrijft: ‘Ik zou graag die psychiater nog eens willen spreken.’ Waarom neem je het initiatief niet? Je denkt hem wat te kunnen leren, zo te lezen.
3) Ik heb je site bekeken. Bestaat die uit slechts een pagina? Je betaalmodel is interessant, ik ben benieuwd of de tijd er al rijp voor is.
Reactie Tim Smolders, on 20 april 2011
Hoi Jos,
Heeft even geduurd, dacht dat ik bericht zou krijgen van nieuwe reacties maar dat zal wel in de spam-map terecht gekomen zijn. Hier dan den repliek!
1) niet veel inzicht: klopt.
Ik geloof heus in de goede bedoelingen van de meeste mensen, of het nou politici, politieagenten of psychiaters zijn.
Alleen goedwillendheid is niet voldoende en the road to hell is paved with good intentions.
Waarom al die vragen joh, voel me een beetje aangevallen… Wat zit je dwars?
Nee natuurlijk ben ik niet de enige die het goed voor heeft voor de mensheid, ik heb geen idee wat ‘de’ waarheid is, ik hoop dat ik zoveel mogelijk mensen gelukkig kan maken, en liever één vogel in de hand dan tien in de lucht :p
2) ik heb hem via LinkedIn een bericht gestuurd en geen reactie ontvangen. Ik laat het erbij. Ik denk niet dat ik hem iets kan leren, alleen mijn ervaring vertellen. Ieder z’n pad.
3) Ja, is nu iemand aan het werk aan een echt logo en daarna ga ik de site verder ontwerpen en vullen.
Sommige mensen worden onzeker van het betaalmodel (doe ik het wel goed, is ie wel tevreden met wat ik geef), anderen vinden het prachtig: het is een USP en maakt de tongen los.
De onzekere groep kan ik bedienen door een vaste prijs met ze af te spreken.
———–
1) de invloed van genen op gedrag is discutabel; iedereen heeft (bijna) dezelfde genen en hoe het komt dat bepaalde genen activeren is nog grotendeels onbekend.
Ik probeer persoonlijk dit stuk zoveel mogelijk te negeren omdat ik hoop wil houden op mogelijke verbetering en niet defaitistisch bij voorbaat mezelf gewonnen geef/anderen opgeef.
“Welke factoren bepalen dat een gen functioneel
actief wordt of tot expressie komt, is nog grotendeels onbekend.” — Michael Rutter. Genes and behavior – 2006
“No claim for a gene for a psychiatric condition has stood the test of time, in spite of popular misinformation.” — Dr. Joseph Glenmullen, Harvard Medical School psychiatrist
“….modern psychiatry has yet to convincingly prove the genetic/biological cause of any single mental illness.” —David Kaiser, psychiatrist
“In fourty years, ‘biological’ psychiatry has yet to validate a single psychiatric condition/diagnosis as an abnormality/disease, or as anything
‘neurological,’ ‘biological,’ ‘chemically-imbalanced’ or ‘genetic.’” —Dr. Fred Baughman Jr., child neurologist, Fellow of the American Academy of Neurology
2) Altijd levensontwrichtend? Niet bij mij dus, en ook niet volgens verhalen van anderen wier psychose het begin van een mooier/bewuster leven was. Niet generaliseren want dan krijg je het deksel op je neus
————
Heel veel sterkte met afbouwen en ik hoop dat het einde van je 32-jarige (oef!) lijdensweg in zicht moge komen!
Warme groet,
Tim
Tim, bedankt voor je reactie. Wat mij dwars zit is dat je verhaal nogal makkelijk overkomt. In de trant van: ‘Ja, ik had wel wat, maar ik ben slecht behandeld door sukkels, maar nu is het goed, en de hele wereld is mooi en gezellig.’ Dat vind ik te makkelijk gedacht.
Over de invloed van genen op gedrag is het laatste woord nog niet gesproken. Ik denk dat momenteel de invloed van genen overdreven wordt.
En ik zou jou ervaring toch wel levensontwrichtend willen noemen. Zo te lezen heeft hij je veel gedaan. Anders had je je stuk toch niet geschreven? Voor mij is ‘ontwrichting’ niet iets wat levenslang invaliderend is. Misschien dacht je dat.
Hi Jos, Achteraf is het altijd makkelijk praten. Achteraf is het niet ontwrichtend (ont·wrich·ten -wrichtte, h -wricht 1 uit het gewricht rukken: zijn arm ~ 2 krachteloos maken; verlammen) geweest omdat het me eerder krachtiger heeft gemaakt. Destijds was het dat inderdaad wel, al was ik enkele dagen later alweer aan het werk was er toch zeker sprake van een flinke kink in de kabel van mijn dagelijkse leventje. Het was een angstige en bijzondere gebeurtenis en bijna 9 maanden van worstelen met acceptatie van een ziektebeeld versus aanpassen van mijn leven aan m’n innerlijke stem/kompas. Het was een zware tijd, achteraf kan ik er lichtzinnig over doen omdat ik per saldo dankbaar ben voor de ervaring die me op het juiste pad heeft gezet.
Ik heb dit verhaal gedeeld omdat ik daar in levende lijve toe ben uitgenodigd door iemand van Psychose Anders zodat anderen mijn ervaring konden lezen, niet omdat ik er nog vol van zit.
De wereld is potentieel mooi en gezellig en ondanks de ellendige dingen die mensen elkaar aandoen blijf ik geloven dat de grootste drijvende kracht achter ons bestaan liefde/energie/bewustzijn is, daardoor zie ik de wereld misschien door een roze bril – dat is een keuze, hoe je de wereld beziet/waar je je aandacht op richt bepaalt voor een groot deel in welke wereld je leeft. Naïef, zweverig, ongetwijfeld, maar wel lekker!
Dat ik slecht behandeld ben door sukkels was niet de intentie achter wat ik wilde overbrengen en is absoluut niet hoe ik over de mensen die me wilden helpen denk. Ik heb nu spijt van het schrijven van ‘psychiatrische oogkleppenclub’, dat was eerder humoristisch bedoeld maar komt generalistisch over. Hoe gaat het met afbouwen? Hoe was het op het Soteria congres?
Heb je toevallig al ergens je eigen verhaal gedeeld? Ben nieuwsgierig!
Lijkt erop dat we een stuk nader tot elkaar zijn gekomen de afgelopen reacties, fijn! Warme groet, Tim
Hoi Tim,
Ik vind het een mooi verhaal wat je hebt geschreven , maar Jos snapt er volgens mij niet veel van. Op je website stáát namelijk dat er nog aan gewerkt wordt, dus Jos, voortaan een beetje beter opletten 😉
Tim beweert niet de enige te zijn die het goed voorheeft met de mensen en je hoeft ook niet veel kennis van de psychiatrie te hebben om er een oordeel over te kunnen hebben.
Natuurlijk, de mensen die in de psychiatrie werken hebben vaak het beste voor met de patienten die zij behandelen, maar vaak zitten zij vol met boekenwijsheid, theorieen en kennis uit studies, maar er wordt niet werkelijk de diepte in gegaan. Er wordt vaak globaal gekeken naar de klachten die je hebt, en welk pilletje daar het beste bij past, ik weet het uit EIGEN ervaring.
Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om de diepte in te gaan. Het IS mogelijk te genezen van de bipolaire stoornis, als je maar op tijd de juiste inzichten voor jezelf weet te vinden en weet wie JIJ bent en wat er bij jou past, zodat je je éigen balans kunt hervinden.
Ik heb de zogenaamde Bipolair Type-I stoornis, maar hoe ouder ik wordt hoe beter ik ermee kan omgaan en dat zónder medicijnen. Het enige dat ik gebruik is melatonine om te kunnen slapen en magnesium voor mijn zenuwstelsel om de overmatige onrust te kalmeren en dat werkt prima.
Je reactie is een beetje aanvallend vindt ik en je zou toch eens meer aandacht moeten schenken aan wat Tim werkelijk vertelt!
Groeten,
Zohra
Hoi Zohra,
Soms vraag ik me wel eens af in hoeverre een ‘Bipolaire Type-1 stoornis’ werkelijk iets is dat bestaat of dat het in zekere zin misschien ook een psychiatrisch construct is om (extreem) wisselende stemmingen in te kaderen als zijnde ziek en pathologisch.
Het lijkt me wijselijk om voorzichtig om te gaan met het je identificeren met een bepaalde psychiatrische diagnose, omdat je dan toch je zelfbeeld koppelt aan pathologie en ziekte, en dat lijkt me niet bevorderlijk voor het goed gedijen van je zelfherstellend vermogen.
De diverse DSM benamingen (zoals ‘Bipolaire Type-1 stoornis’) zijn tot stand gekomen omdat er verband gezien werd tussen mensen die zich anders dan anderen gedroegen, en daar vaak last van hadden. Zo had je mensen die stil in een hoekje gingen zitten (depressieven) en mensen die eens lekker veel gingen kopen (manischen), bijvoorbeeld. En zodra je groepen mensen met een zelfde soort ziekte (of ontwikkelingsstoornis, zo je wilt) kunt onderscheiden kun je onderzoek doen om de persoon en de samenleving zich prettiger te laten voelen. Dat is waarom de classificatie bestaat.
‘in te kaderen als zijnde ziek en pathologisch’ : dat is verder niet zo belangrijk. Wat zijn volgens jou de (kwalijke?) gevolgen daarvan?
Hoi Zohra,
Bedankt voor je begripvolle reactie nog trouwens 🙂
Ik ga magnesium en melatonine ook ’s proberen!
Erg fijn om te horen dat het je lukt om je mooie gevoelige ziel in balans te houden zonder psychiatrische medicijnen! Woon je toevallig in de buurt van Amsterdam? Misschien zou je een keer mee willen naar een huiskamergroep van lotgenoten, om je ervaring te delen. Er zitten daar een aantal mensen die gesterkt zouden kunnen worden minder te vertrouwen op externe factoren voor hun balans.
Dank & groet,
Tim
Grappig, 14 jaar geleden ging ik naar een huiskamergroep voor MD. Dat heb ik een keer of 5 gedaag, geloof ik. Ik ben er mee gestopt omdat ik me bezwaard voelde om te moeten melden dat het met mij goed ging, met lithium. Voor veel anderen was dat niet zo. En het leek mij vervelend als het niet goed gaat met je altijd het succesverhaal van mij aan te moeten horen.
Maar ik vind het een mooi streven, om op jouw manier een ander geluid te laten horen. Vergeet ook niet dat ik toen niet zo veel wist als nu over MD, en het beloop.
Zohra, het klopt dat je niet veel kennis hoeft te hebben om er een oordeel over te kunnen hebben. Ik denk wel dat het beter is om ergens meer dan ‘niet veel’ kennis over te hebben om een evenwichtig oordeel te hebben.
Inderdaad, in de psychiatrie wordt van veel boekenwijsheid uitgegaan. Maar ook van ervaring. Maar meestal niet als patient. Daarom vond ik het boek ‘An unquiet’ van de psychiater met MD, Kay Redfield Jamison, interessant.
Een ervaringsdeskundige kan heel goed weten hoe het is om MD te hebben en kan zich daardoor goed inleven. Maar hij/zij denkt ook snel dat wat voor hem/haar werkte ook voor een ander werkt. Dat wat hij/zij ervoer ook door een ander precies zo ervaren wordt. Dat is niet zo. Daarom probeer ik een genuanceerder beeld neer te zetten dan hier af en toe gebeurt. Het grotere plaatje, zeg maar. Van die enorme verscheidenheid aan lijders en mensen werkzaam in de psychiatrie.
Ik vraag me af of het voor iedereen mogelijk is te genezen van de bipolaire stoornis. Als je zo hard beweert van wel, dan kom je in de regionenen van waar Karin Spain in haar boek ‘Het strafbare lichaam’ fel tegen van leer trekt. Tegen de ‘kwakdenkers’ die denken dat elke lichamelijke aandoening te genezen is door maar het goede te denken.
Tenslotte, kun je me uitleggen weat het fundamentele verschil is tussen de melatonine en magnesium die jij gebruikt, en de lithium die ik gebruik?
Beste Tim,
Prachtig beschreven! Het onderstreept mijns inziens ook grotendeels wat Joost hier aankaart; dat identificatie met diagnoses niet altijd even ‘heilzaam’ is.
Zelf heb ik er me er altijd zoveel mogelijk verre van gehouden en identificeer ik me zo min mogelijk met een systeem (psychiatrie) waar ik eigenlijk niet in geloof. (Dit heeft te maken met negatieve ervaringen zoals isoleercel en dwangmedicatie.)
Soms word ik helaas plotseling heftig geconfronteerd met wat iemand ooit over mij in een dossier heeft opgeschreven.
Om een voorbeeld te noemen; vanwege mijn bipolaire diagnose, heb ik al twee keer een gesprek moeten voeren met een zgn. onafhankelijke psychiater om te bezien of ik nog wel geschikt was om mijn rijbewijs te behouden.
Ik moest me er aan onderwerpen omdat ik toch graag het recht blijf behouden om auto te rijden maar het prijskaartje van rond de 200 euro betaalde ik met intens gevoelde wrokgevoelens.
Vorige week ontving ik een brief van het regionale psychiatrische centrum waarin stond dat de afdeling ‘bipolaire stoornissen’ verhuisd was en dat ik vriendelijk verzocht werd om me opnieuw aan te melden op het nieuwe adres.
Ik zie hier geen reden toe aangezien ik geen medicatie gebruik en me niet identificeer met de afdeling bipolaire stoornissen.
Vanuit hun visie, ben ik ongetwijfeld een ‘zorgmijder’ maar volgens mij zijn er talloze mensen die ooit gediagnosticeerd werden inmiddels verdwenen uit het waakzame oog van de psychiatrie en leiden zij nu een prima en gelukkig leven.
Groet,
Sharon
Hi Sharon,
Het is toch ongelooflijk dat de psychiatrie zo haar klauwen in je leven heeft weten te slaan dat je moet smeken om je rijbewijs. Ik hoop dat je ze duidelijk kunt maken dat je ze niet meer nodig hebt en dat ze je verder met rust laten.
Pijnlijk om te lezen over je ervaringen in de isoleercel, die ongetwijfeld net zo beangstigend waren als in de filmpjes (mooi!) naar voren kwamen. Ik hoop dat die ervaringen je sterken in je overtuigingen dat je de kracht al in je hebt en dat alle herinneringen aan frases in dossiers als Mindfulness Bell werken: je sterken in je overtuiging dat je op de juiste weg bent.
Ik had van Joost al over je gehoord waaronder dat we redelijk bij elkaar in de buurt wonen, lijkt me leuk je eens te ontmoeten, mail me ’s als je wil!
Jan lijkt me ook on ontzettend interessante man om te spreken. Het valt me op dat mensen die vergelijkbare processen meemaken zo’n rijk gevoels- en gedachtenleven hebben dat ik altijd enthousiast word met ze te spreken/van ze te horen.
Ik hoop dat Jos nog reageert en dat ik hem niet heb afgeschrikt…
Tot reageers 😉
Warme groet, Tim
Afschrikken gebeurt niet zo snel, hoor. Ik denk dat we door welgemeende meningsuitingen verder komen dan maar met elkaar meepraten. Ik heb wat stukjes naar je Hartspraak-adres gestuurd.
Dank jullie wel, Tim en Sharon, voor de aardige reacties.
Ter bevestiging: ik heb nooit meer medicatie gebruikt en nooit meer een crisis gehad (laatste was dus 2007).
Nog steeds ben ik van mening dat de diagnose en behandeling me meer kwaad heeft gedaan dan goed. Dat ik nog leef is ONDANKS de psychiatrie, niet dankzij. Als ik de kwakzalvers destijds serieus had genomen, dus geloofd had dat ik levenslang hun pillen moest eten, was ik richting IJsland gezwommen.
Een verzoek aan de redactie: willen jullie mijn naam zoals genoemd in de bovenstaande berichten anonimiseren? (achternaam weglaten) Bedankt. (En de YT-links graag ook verwijderen, want die zijn niet langer openbaar.)
Goed om te horen, Jan. Ik heb je achternaam verwijderd en de YouTube’s weggehaald.
Hoi Tim,
Tja, helaas is de kwestie van rijbewijzen / psychiatrische diagnoses gekoppeld aan de systemen van het CBR. Ik schijn er nog ‘goedkoop’ vanaf gekomen te zijn. Ik hoorde dat ze iemand in Groningen 600 euro uit zijn zak wisten te kloppen voor een herkeuring van zijn rijbewijs op psychiatrische gronden…
Enfin, altijd leuk om via e-mail van gedachten te wisselen! Aangezien ik je e-mailadres niet heb, stuur me gerust een bericht. (Staat onder ‘contact’)
Hartelijke groet,
Sharon
Tim, ik kon niet op je stukje reageren, daarom maar even zo.
* Hoe gaat het met afbouwen?
IK heb rond de kerst een paar weken geen lithium gebruikt. Dat werd een wilde tijd. Maar daardoor wist ik hoe erg het kon worden. In januari ben ik van 1200 –> 400 mg lithium gegaan. Dat gaf minder slaap, wildere (creatievere) gedachten en af en toe aanvaringen met mensen. Een paar weken terug vond mijn vriending dat ik slechter benaderbaar werd, en toen ben ik weer 1000 mg gaan gebruiken. Wat vind je hiervan?
* Hoe was het op het Soteria congres?
Het was interessant. In Wenen hebben ze 49 uur (!)shifts om psychotici te begeleiden. Wat bleef hangen is dat men graag hoop wil bieden. Daarom ben ik nu bezig met een stuk (in het Engels) dat het mogelijke ontwikkelingskarakter van een psychose benadrukt. Ik stuur je de sheets van de voordrachten toe.
* Heb je toevallig al ergens je eigen verhaal gedeeld? Ben nieuwsgierig!
Zie je email :^)
Mijn mama is bipolair. Het is echt eens schat van een mens. ze zou alles voor mij en mijn zoontje doen!
Maar soms wordt ze ineens iemand die ik niet ken. Dan bant ze mij en mijn zoontje nog het liefst van al uit haar leven.
De psychiater dacht dat ze type 2 had. Maar blijkbaar loog mijn mama over haar zelfmoordpogingen.
Vandaag heeft ze zelfmoordpoging 4 achter te rug. (alleeja toch de vierde serieuze). Momenteel ligt ze vastgebonden op intensieve zorgen. Ze kan niet zelfstandig ademenen en heeft een zuurstofmasker nodig. Ik wou dat ik haar kon helpen zonder al die medicijnen. Want ik weet dat ze nooit gelukkig zal zijn als haar gevoelens onderdrukt worden door pillen…
Maar als ze de pillen niet neemt heeft ze van die waanbeelden. Dan denkt ze dat heel de wereld tegen haar is.
Ik wil niet zeggen dat ze liegt. maar Ze gelooft haar eigen “leugens”.
Daarmee bedoel ik dat ze gelooft wat ze denkt, ook al is het niet waar.
Ik wil haar niet kwijt…
Maar ik raak er meer en meer van overtuigd dat ze veel gelukkiger zal zijn als ze dood zou zijn. Ergens denk ik dat ze dan pas de rust zal vinden die ze altijd al gezocht heeft.
Ik hou van mijn mama, maar het doet me zo een pijn haar telkens opnieuw te zien vechten tegen het leven.
tegen al haar demonen.
Als ze haar medicatie neemt kan ze normaal functioneren. Het maakt het voor iedereen zo veel gemakkelijker…. want dan doet ze normaal. Maar diep vanbinnen is ze dan zo ongelukkig!
Maar als ze de medicatie lange tijd niet neemt is ze een gevaar voor haar eigen.
Ze drinkt haar ter pletter en neemt dan nog eens allerlei pillen in.
Vanmorgen om 8 uur is ze opgenomen en deze middag om 16.00 uur had ze nog altijd drie promile in haar bloed zitten.
Ik wou dat ik haar kon zeggen dat ze de medicatie niet meer moet nemen.
Maar als ik dat doe, ben ik haar voor altijd kwijt!
is het dan zo egoistisch dat ik haar bij mij wil?
of moet ik haar laten gaan?
Wat vreselijk voor je Eva …
Ik weet nog steeds niet precies wat egoïsme is.
Je moeder is blijkbaar niet happy met medicijnen, want daar stopt ze regelmatig mee. Zonder medicijnen gaat het al helemaal niet, want dan wil ze niet meer leven (omdat ze gek wordt van haar gedachten?).
Dit lijkt kiezen uit twee kwaden, het maakt haast niet uit zou je zeggen, dat maakt je dilemma ook zo moeilijk. Als alles afgewogen het antwoord niet komt, waarom dan niet voor iets wat jij zelf wilt kiezen? Als iemand echt wil gaan is dat denk ik moeilijk voor altijd tegen te houden. Kies voor jezelf of kies niet en laat het los en wees bij haar zo lang je kan, een dag per keer.
Eigenlijk voelt elk advies als een druppel water in de oceaan…
Je kan het niet fout doen. Sterkte!
Wat vreselijk verdrietig voor jou Eva en jouw moeder,wat kan ik zeggen.
Het zou mooi zijn als ze hele goeie begeleiding zou krijgen wanneer ze er weer voor kiest om te stoppen met medicijnen.
Is daar geen weg in te vinden? Is er hier misschien iemand die weet of dat kan?
Als iemand hier iets weet wat kan helpen, laat het dan gerust weten.
Sinds twee dagen ligt mijn moeder niet meer op intensieve zorgen. Ze ligt nu op een kamer in de paaz.
Ze wil zo rap mogelijk naar huis. maar heeft sinds haar opname geen medicijnen meer gehad. (toch niet voor de B.S)
In het ziekenhuis is iedereen heel vriendelijk. Maar ze doen niets. Ze hebben zelf haar medisch dossier niet opgevraagd…
Het is alsof ze weten dat het toch niets uitmaakt.
soms wil ik echt dat het gewoon voorbij is!
een kennis van me doet de medicijnen door haar drankjes zonder dat ze het weet…
Of je laat het op z’n beloop, mits het je lukt niet onder door te gaan aan de gevolgen (met name door je niet schuldig te voelen).
In elk geval veel sterkte!