Bodemloosheid als Doel: Verwarring scheppen als Vlucht

Zoals al vaker gesteld kunnen er duizend-en-één redenen zijn waardoor iemand de controle over zijn of haar geest verliest. In dit artikel wil ik aandacht schenken aan de verlokkingen van het zelf scheppen van verwarring als excuus om het leven niet aan te hoeven gaan.

In het artikel ‘Secundaire Ziektewinst‘ wordt gesproken over de vele voordelen die het hebben van een ‘ziekte’ kan hebben in deze maatschappij. Als je namelijk eenmaal de status van ‘geesteszieke’ hebt verworven ben je in Nederland haast verzekerd van een uitkering, een woning en internet. Dat zijn natuurlijk zeer interessante factoren die een bijdrage kunnen leveren aan het bestendigen van de status als psychiatrisch ‘patiënt’.

Hierbij kun je dankbaar gebruik maken van psychiaters en andere hulpverleners uit het medisch-psychologische circuit die je allerlei theorieën aanreiken waardoor je zelfs tegen je omgeving kunt zeggen dat er iets niet goed werkt in je hoofd.

Naast deze al-dan-niet-bewuste maatschappelijke secundaire ziektewinst is er ook een andere vorm van secundaire ziektewinst denkbaar en dat is de variant waarbij je je best doet om altijd maar te blijven zoeken naar de oorzaken van je problemen met de bedoeling om ze nooit te vinden.

De winst die je uit deze methode haalt is fascinerend: je kunt altijd tegen jezelf zeggen dat je speurt naar de dieperliggende oorzaken (die vaak ook spiritueel van aard zijn) wat goed is voor je zelfbeeld en tevens goed te verkopen is aan de buitenwacht. Tegelijkertijd zul je dan ook altijd je best doen om dermate complexe en onontwarbare theoriëen te verzinnen zodat het nooit of te nimmer zal lukken die oorzaken te vinden.

Het is ook veel aantrekkelijker om eindeloos te zoeken naar een of andere mysterieuze oorzaak in een diepe laag in je zelf (wellicht verbonden met vorige levens of andere parallelle realiteiten) dan simpelweg onder ogen te komen dat de oorzaak veel simpeler is. Misschien is de werkelijke oorzaak wel zó simpel dat je je ervoor dood schaamt?

Is het immers niet veel interessanter om die mythische speurtocht in jezelf te houden dan toe te geven dat je eigenlijk bang bent voor andere mensen, of dat je gek wordt van de eenzaamheid, of dat je niet wilt toegeven dat je maatschappelijk niet bereikt hebt wat je had willen bereiken of dat je gewoonweg verdrietig bent omdat je iemand verloren hebt, of een relatie verbroken is. Of dat het leven zo zinloos lijkt.

Het blijven graven in jezelf is dan een ideaal excuus om te stagneren waardoor werkelijke groei onmogelijk is.