Secundaire Ziektewinst

De grote drijfveer achter dit ‘psychose anders project’ is het idee dat mensen door het aanleren van meer geestkracht in staat zijn om hun eigen zelf-reinigende processen in zichzelf te activeren. Buiten het aandacht richten op het ontwikkelen van deze vaardigheden is het ook van belang om bewustzijn te ontwikkelen over factoren die een negatieve invloed hebben op je geestkracht en je zelfreinigend vermogen.

Je hebt zelf het recht om te kiezen voor een benaderingswijze ten opzichte van psychotische kwetsbaarheid waar je je het lekkerst bij voelt. Het kan namelijk erg aantrekkelijk zijn om de reguliere opvattingen in je systeem op te nemen en daar vanuit de wereld te benaderen.  Je kunt zo een bepaald zelfbeeld ontwikkelen dat ook voordelen heeft: er zijn namelijk nogal wat voordelen bij het integreren van een beeld waarin je gaat accepteren dat je een ‘ernstige psychiatrische ziekte’ hebt.

Zo ben je bijvoorbeeld verzekerd van een inkomen zonder daarvoor te hoeven werken. Ook kun je tegen je omgeving zeggen dat je een ernstige ziekte hebt waar je verder niet zoveel aan kunt doen: het ligt niet aan jou en als de omgeving je niet begrijpt dan komt dat omdat ze niet snappen hoe moeilijk het leven is van iemand met een psychiatrische aandoening. Er is natuurlijk veel onterechte stigma-vorming en dergelijke.

Laatst was ik bij een bijeenkomt georganiseerd door een cliëntenplatform waarin ook het idee verkondigd werd dat mensen met psychiatrische problematiek juist tegen anderen moesten gaan vertellen dat ze een ziekte hebben, zoals mensen ook diabetes hebben. Een soort ‘ik heb een ziekte en ik schaam me er niet voor!’-houding.

Voor de mensen die serieus de aanpak willen gaan uitproberen die op deze psychose-anders-site wordt uitgewerkt is het van belang om je bewust te zijn van de vele gemakken die er in Nederland zijn als je bijvoorbeeld de diagnose schizofrenie hebt gekregen. Dit geldt dus voor inkomen en huisvesting, maar ook om vervolgens minder verantwoordelijkheid te voelen voor je situatie; je hebt immers een chronische ziekte. Er zijn natuurlijk ook vele nadelen maar daar gaat niet om in het kader van ‘secundaire ziektewinst’.

Mensen die echter vastberaden zijn om daadwerkelijk een nieuwe benaderingswijze ten opzichte van psychotische problematiek uit te testen dienen ook bereid te zijn de consequenties ervan te dragen, namelijk: het eindresultaat zou wel eens kunnen zijn dat je in feite helemaal niet ziek in je hoofd bent, dat je zelf met het ontwikkelen van meer bewustzijn, met meer geestelijke veerkracht en met begripvolle ondersteuning van mensen om je heen, in staat zou kunnen zijn om los te komen van het idee dat je ziek bent en voor altijd ziek zult blijven.

Zodra je je opent voor de mogelijkheid dat je in jezelf de oplossing draagt voor het aanpakken van geestelijke problemen, kunnen er onvermoede krachten van zelfherstel los komen, waar de psychotische boodschappen de sleutel zouden kunnen zijn. Het is hierbij wel zaak dat je mensen om je heen hebt die het vermogen hebben om zich geestelijk uit te reiken naar deze mogelijke inhouden.

(zie ook Psychose: vriend in Vermomming en De Geestelijke Arena)

9 Reacties

  1. […] ziek zullen blijven voor de rest van hun leven. Zij kunnen wellicht nog het artikel ‘Secundaire Ziektewinst‘ lezen alvorens deze site voor altijd te bannen. Deze site is gemaakt voor mensen die de […]

  2. […] De eyeopener voor mij was de zogenoemde secundaire-ziektewinst. […]

  3. […] (zie hiervoor ook: psychose, vriend in vermomming – Secundaire Ziektewinst) […]

  4. […] me ook belangrijk lijkt is dat je je er van bewust van bent dat er ook sprake kan zijn van secundaire ziektewinst: door gezond te worden loop je uiteindelijk het risico allerlei financiële ondersteuning te […]

  5. […] te verspelen zodra het wat beter met je gaat. Er is al eerder gesproken over het verschijnsel secundaire ziektewinst wat hiermee verband […]

  6. […] het artikel ‘Secundaire Ziektewinst‘ wordt gesproken over de vele voordelen die het hebben van een ‘ziekte’ kan […]

  7. […] leven, ondanks hun klachten. In de tweede chronische groep zitten veel patienten die, zo lijkt het, secundaire ziektewinst haalden uit hun ziek zijn, en dus niet te genezen […]

  8. Met deze zin ben ik het heel erg eens: “Zodra je je opent voor de mogelijkheid dat je in jezelf de oplossing draagt voor het aanpakken van geestelijke problemen, kunnen er onvermoede krachten van zelfherstel los komen”. Net als met heel veel dat op deze site wordt benoemd in de artikelen.

    Wat betreft ‘secundaire ziektewinst’ – ook weer zo’n mooi ‘label’ uit de psychologie… Ik weet, dat er mensen zijn die inderdaad graag in de leunstoel van het slachtofferschap hangen en die liefst veel en vaak naar anderen, en omstandigheden wijzen. ‘De schuld geven’ is een maar al te menselijke eigenschap.
    En natuurlijk is het van belang – zij het niet steeds even makkelijk – om zo veel mogelijk goed te kijken naar je eigen situatie en om verantwoordelijkheid te nemen, zo veel mogelijk, voor je eigen welzijn.

    Tegelijk denk ik dat we als het gaat om mensen die psychotisch zijn geweest en in de psychatrie zijn ‘behandeld’, ook rekening moeten houden met wat ik de ‘onmacht-factor’ zal noemen.
    Als ik kijk naar deze zin: “Het kan namelijk erg aantrekkelijk zijn om de reguliere opvattingen in je systeem op te nemen en daar vanuit de wereld te benaderen.” dan kan ik dat vanuit mijn persoonlijke ervaringen niet herkennen. Evenmin als bij deze zin: “Zo ben je bijvoorbeeld verzekerd van een inkomen zonder daarvoor te hoeven werken.”
    Ik kan niet beschrijven namelijk hoe erg ik het vond, en nog vind, dat ik niet (zo volledig) aan het ‘arbeidsproces’ heb kunnen deelnemen als anderen. Ik kan ook niet beschrijven hoe vreselijk het voor mij was, om mijn studie t.g.v. opnames niet te kunnen afmaken; het was een lang rouwproces om dat los te laten. En ook het idee dat ik niet de baan die ik graag had gewild ooit zou kunnen uitoefenen heb ik heel erg gevonden. Ik weet het niet, maar ik vermoed dat de meeste mensen die door psychiatrie en psychoses ‘uitgeschakeld’ worden en daardoor niet kunnen werken zoals alle ‘normale’ (sic) mensen, dat heel erg vinden en het niet als ‘aantrekkelijk’ beleven…

    Het artikel spreekt verder van ‘gemakken’ en van ‘huisvesting’ – het is me niet zo duidelijk wat hiermee wordt bedoeld.

    Mij werd van alles verteld; dat ik geen baan zou kunnen volhouden, dat ik heel erg op moest letten omdat ik zomaar weer een nieuwe psychose (met bijbehordende opname en dwangmaatregelen) zou kunnen krijgen, dat ik stress en veel emoties en ingrijpende gebeurtenissen moest vermijden, enzovoorts. Dan sta je op een gegeven moment niet meer te trappelen om de uitdaging van een baan aan te gaan… In elk geval bij mij was dat zo.

    M.b.t. verantwoordelijkheid nemen voor je situatie: ik denk zelf ook dat de meeste mensen die met psychoses en psychiatrie te maken kregen, dat echt wel willen en ook proberen. Het volgen van de instructies van de psychiatrie kan óók gezien worden als een vorm van verantwoordelijkheid proberen te nemen, voor jezelf en voor degenen die je liefhebt en die vaak ook aandringen op medicatie en opnames.

    Voor mij is het belangrijk – ook in het kader van mijn herstel – of genezingproces – om te proberen de onschuld te zien; in mezelf en in anderen. Dat is ook een vorm van ‘niet naar anderen en omstandigheden wijzen’ en af te zien van het ‘de schuld geven’ aan mensen of dingen of situaties.
    In die zin vind ik dat het artikel te weinig uit gaat van onmacht en een beetje te veel van ‘gemakzucht’ van mensen die met een psychiatrische diagnose geconfronteerd worden. Alsof men bewust ervoor kiest om in die leunstoel te gaan hangen…

Plaats een reactie