Vijf Vereisten voor Verandering (John Breeding)

Sharon, een lid van het Psychose Anders-team heeft een tweede vertaling (eerste deel: Afkicken van Medicatie) gemaakt uit het boek van John Breeding (Neccesity of Madness) met daarin handreikingen voor verandering vanuit een toestand van verwarring. De tekst mag met toestemming van John Breeding zelf geplaatst worden. Dank aan Sharon voor het werk!

Uit; The Necessity of Madness and Unproductivity van John Breeding
http://www.wildestcolts.com
blz. 324 t/m 329

“De vijf eerste vereisten voor verandering

Biopsychiatrie is gebaseerd op een diepgaande onwetendheid van de menselijke natuur. Ik wil niet zeggen dat ik alternatieven bied voor het behandelen van ‘geestelijke ziekte’. Ik wil wijzen op perspectief en benaderingen die behulpzaam zijn bij ondersteuning van menselijke groei en ontwikkeling.

Psychiatrie verstoort de realiteit door een specifieke manifestatie, bijvoorbeeld gillen van angst, te etiketteren als een toestand van ‘geestelijke ziekte’.

Ik zie verandering niet als een toestand of staat maar als een onvermijdelijk en nodig proces. Hoe we ons ook verzetten, de krachten van verandering zijn er voortdurend.

Het kennen van en reageren op bepaalde wetten van transformatie zoals het principe van terugtrekking en terugkeer kan dit proces vergemakkelijken en de kansen op een positieve uitkomst vergroten.

Op een vergelijkbare manier zijn de volgende 5 houdingen bevorderlijk voor positieve verandering;

1 Acceptatie

Eén van mijn leraren, Jacquelyn Small, heeft een fundamentele wet van transformatie geïntroduceerd genaamd de Paradox van Verandering. De paradox is dat om echte verandering te laten plaatsvinden, er eerst acceptatie moet zijn. Oppervlakkige verandering is geen probleem maar oprechte, diepgaande en blijvende verandering vereist acceptatie. Zolang we ons tegen een deel van onszelf verzetten, dit deel verwerpen, veroordelen, afkeuren of vermijden, kunnen we dat deel niet echt veranderen.

Om onze schaamte te helen, moeten we onze onvolledigheden en gebreken met mededogen omarmen en deze delen met anderen die we vertrouwen. Om onze schuld te helen, moeten we onze daad erkennen en onszelf vergeven. Acceptatie is de eerste en voornaamste wet van de geest.

Een gerelateerde benodigdheid, eerder besproken bij Stan Grofs model van hylotropische en holotropische niveaus van bewustzijn, heeft te maken met het belang van ongewone staten van bewustzijn bij het transformatieproces.

Terwijl de psychiatrie zich in alle gevallen volledig richt op het onderdrukken van veranderde staten van bewustzijn, is het nodig ongewone staten te accepteren, toe te laten en deze zelfs op veilige wijze te versterken om genezing en groei te vergemakkelijken.

2 Nederigheid

Dit punt, eerder besproken in relatie tot William James’ bewering aangaande de behoefte om ‘iets als verkeerd te voelen m.b.t. onszelf terwijl we natuurlijk zijn,’ is nodig om te herhalen. Aan het begin van onze heldenreis of wanneer we een zware last van angst en schaamte dragen, is het moeilijk om onze situatie onder ogen te zien.

Of we beschermen onszelf door een arrogante weigering om onze fouten en beperkingen te zien of we storten in overweldigende hulpeloosheid en minderwaardigheid als we ze wel zien. Psychiatrie handhaaft beide verstoorde perspectieven.

Nederigheid betekent dat we de nutteloosheid inzien van het voortzetten van het leven volgens onze opgelegde patronen om ons verleden te overleven. We erkennen de noodzaak voor verandering en we erkennen nederig de waarheid dat we hulp en ondersteuning nodig hebben om te herstellen en om onze weg te vinden.

Omdat ons begrip van menselijke transformatie en al zijn mysteriën zo beperkt is, is nederigheid ook een enorme eerste vereiste voor diegenen die van plan zijn anderen te helpen.

Het gedicht van Mary Elizabeth Coleridge uit 1896 beschrijft dit onderwerp als volgt;

Gifts

I tossed my friend a wreath of roses, wet
With early dew, the garland of the morn.
He lifted it – and on his brow he set
A crackling crown of thorn.

Against my foe I hurled a murderous dart.
He caught it in his hand – I heard him laugh –
I saw the thing that should have pierced his heart
Turn to a golden staff.

3 Verlangen

Na erkenning is er verlangen. Het is niet genoeg om het te kunnen zien, we moeten het willen. Verlangen betreft één van de diepste gedeelten van onze inherente natuur. We hoeven niet te leren verlangen; we moeten, echter, herstellen van de effecten van het belachelijk maken en onderdrukken van ons verlangen om een niveau van spirituele volwassenheid in dit opzicht te bereiken.

Er zijn talloze gezichten van vervormd verlangen; één die hier van bijzonder belang is, is het gezicht van immense ontmoediging  (opgeven dat je verlangens ooit vervuld worden).

De Buddha onderwees dat verlangen de oorzaak was van al het lijden, bevrijd zijn van verlangen de weg naar verlichting. De Buddha-weg komt na hoop; het heeft te maken met het loslaten van hoop (verlangen).

Maar voor iemand die in chronische hulpeloosheid is gezonken vanwege herinneringen aan ernstig gekwetst zijn of iemand die verlaten is als kind, is een sprankje hoop nodig om verder te gaan op het pad van positieve groei en transformatie.

Mijn ervaring is dat hoop kan worden overgedragen van het ene wezen op het andere, genoeg om tenminste de eerste stap mogelijk te maken. Bedenk dat psychiatrie dwangmatig is; zolang als dit het geval is, kan het alleen maar meer kwaad dan goed doen.

Wanneer een individu geen hulp verlangt maar onder druk wordt gezet of wordt gedwongen tot ‘behandeling’, is dat geen meevoelende zorg; het is straf. Het is niet alleen een schending van de mensenrechten maar ook van de wetten van transformatie.

In het bijzonder die van de eerder genoemde ‘Wet van Acceptatie’. We moeten aandacht geven aan, eren en zelfs datgene liefhebben en omarmen wat ons veroordeeld en veracht heeft.

4 Bereidheid

Een individu, nederig en verandering willend, weet over het algemeen niet hoe fundamentele verandering te bewerkstelligen is anders had ze dit al gedaan. Dit gaat niet over het kiezen van kledingstukken uit je kledingkast; het is meer zoiets als niet eens weten wat een kast is en of het zelfs iets goeds is om kleren te dragen.

Transformatie houdt in het overgeven aan krachten groter dan iemands ego en een bereidheid in en met onzekerheid te leven. We moeten bereid zijn om dingen op een andere manier te proberen en te doen dan we ooit gedaan hebben zonder enige garantie van resultaten en we moeten bereid zijn angsten en vernederingen te voelen en te laten zien waarvan we ons hele leven gestreefd hebben deze verborgen te houden.

Het vraagt moed om onze innerlijke demonen onder ogen te zien en te laten zien. Wat zelfs nog moeilijker is voor veel van ons; op een gegeven moment moeten we bereid zijn onze kracht en glorie onder ogen te zien en accepteren wie we werkelijk zijn.

Nelson Mandela’s inauguratie toespraak verwoordt deze waarheid prachtig:

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us.

We ask ourselves, Who am I to be briljant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small doesn’t serve the world.

There’s nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. You were born to make manifest the glory of God that is within you. It’s not just in some of us; it’s in everyone.

And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we’re liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

5 Toewijding

Toewijding is waarschijnlijk één van de meest beladen woorden in populair taalgebruik vandaag de dag. We lijken allemaal te worstelen met toewijding in de meeste gebieden van ons leven. En we worstelen hier ook mee in dit proces van transformatie.

Naïef denken we dat innerlijk werk gaat over hulp krijgen van experts, dat we niet-expert slachtoffers zouden zijn en dat de ervaringen van ons uiterlijke leven niet passend zijn. Psychiatrie versterkt dit door de tweedeling van ‘geestelijk gezonde dokter / geestelijk zieke patiënt’ en verstoort toewijding door ofwel opsluiting in een ‘ziekenhuis’ aan de ene kant of trouw voorgeschreven medicatie innemen aan de andere.

De waarheid is dat ‘leven’ en ‘transformatie’ niet gescheiden kunnen worden; fasen van terugtrekking en terugkeer zijn precies dat; fasen van een reis die cyclisch is in zijn proces maar verenigd is in natuur.

Een individu dat besluit de heldenreis van persoonlijke transformatie te ondergaan, moet weten dat een diepe toewijding vereist is, zoals één held zei’; ‘Straight is the way and narrow is the gate.’

Psychiatrie is vandaag de dag vooral een verraderlijk obstakel om spirituele volwassenheid te bereiken. Zoals de psycholoog Ty Colbert heeft geschreven, zijn er “twee verschillende paden die een persoon zal nemen in pogingen te herstellen van een emotionele stoornis; het psychiatrisch medische pad, wat meestal leidt tot permanente beperkingen, en het emotionele herstel pad.”

Hoewel ik een ander woord zou kiezen voor stoornis, ben ik het sterk eens met Dr Colbert. Met name de nadruk op ‘de noodzaak voor absolute helderheid over de mogelijke keuzes’.

Toewijding is nodig om de koortsrillingen van transformatie te ondergaan; het is even noodzakelijk om tegenstand te bieden aan de duale krachten van overredingskracht en dwang die worden gebruikt door de psychiatrie.”