Op deze site zijn in de loop der jaren allerlei ervaringsverhalen verschenen. Het liefst presenteren we natuurlijk verhalen van mensen die er in zijn geslaagd los te komen van hun doemdiagnose en zich daarbij ook succesvol hebben weten los te weken van hun medicatie, tezamen met het liefdevol omarmen van de dieperliggende oorzaken. Als hierbij dan ook nog eens volledig wordt ingezien hoe de psychose een noodrem is geweest om tot verandering te komen, dan likken we daarbij als het ware onze vingers bij af.
Maar zo gaat het natuurlijk niet altijd. Vaak is het een hele worsteling om vrij te komen van die psychiatrische diagnose, de angst voor een sluimerende psychose en de onzekerheid over wie je nu werkelijk bent, gekoppeld met de weerstand om je eigen levensproblemen en zwakheden onder ogen te durven komen.
Foto gemaakt door Poolse fotograaf Wictor Bubniak
Hieronder volgt het relaas van Berend die zo schrijft over zijn ervaringen, waarbij hij allerlei diagnoses heeft zien passeren sinds zijn eerste kennismaking met de psychiatrie in 2011, en daardoor eigenlijk ook allemaal niet meer weet wat hij nog moet geloven van al die hulpverleners met hun ‘analyses’ en diagnoses. Ik zou lezers willen aansporen mee te denken door reacties te plaatsen die van hulp kunnen zijn voor Berend.
Hierbij mijn verhaal. Ik zal het zo kort mogelijk proberen te vertellen en ik hoop dat iemand mij kan zeggen onder welke noemer ik val, gezien jullie eigen ervaringen. Ik heb inmiddels genoeg etiketten gekregen van de hulpverlening, maar hecht meer waarde aan ervaringsdeskundigen,zoals jullie.
ik ben Berend [pseudoniem], 40 jaar, getrouwd,2 kinderen en een ex-alcoholist, inmiddels na 20 jaar dagelijks drinken,een jaar clean op eigen kracht. Ik heb eigenlijk vanaf mijn jeugd (12 jaar) een sombere inslag en het gevoel dat ik een buitenbeentje ben, maar ik leefde wel 40 jaar lang, tot…. 19 augustus 2011.
Ik was toen aan het werk, en plots gebeurde het, en dit is heel belangrijk voor mij om te horen of iemand dit herkent en een naam kan geven: ik werd niet goed in mijn hoofd, en ik voelde alsof ik flauw zou vallen, alsof iemand anders in mijn lichaam ging. Ik heb dat nooit eerder gehad. Ook heb ik nooit eerder last gehad van paniekaanvallen of hyperventilatie of iets dergelijks.
Het ging maar niet over en ben toen naar het ziekenhuis gegaan,want collega’s zagen dat het niet goed was. Ze konden niks vinden. De eerste diagnose was een depressie met angststoornis. Ik nam het klakkeloos aan. Drie maanden kon ik geen tv kijken; ik kon niet lezen en ging ook niet alleen naar buiten. Ik was helemaal ontregeld en ging toen aan de antidepressiva en diazepam.
Ik knapte iets op, maar ik was mezelf helemaal kwijt. Ik kreeg gevoelens van ontreddering, en wanhoop. Ik werd ziel- en gevoelloos, alsof ik al dood was, met daarbij angsten. Wat vooral erg was, was dat ik het contact met de realiteit kwijt was en dit is tot op heden nog steeds zo.
Ik heb erg depressieve gevoelens, met dagelijks suïcidale neigingen, ondanks 4 soorten antidepressiva (mirtazipine,citalopram,prozac en serequel).Het lijkt alsof ik totaal geen controle meer over mijn gedachten heb. Ik heb het idee alsof ze erin gestopt worden maar bovenal dat onwerkelijke gevoel: de realiteit die weg is. Zowel het contact met de buitenwereld als het contact met mijn lichaam/geest is weg. Ik kan mezelf maar niet terugvinden. Ik ben vijf weken opgenomen geweest op de gesloten afdeling bij de plaatselijke GGz wegens suïcidale neigingen.
Ik heb inmiddels al tig psychiaters etc. gezien. De één spreekt over een depressie, een andere over een angst-
stoornis, dan weer borderline,of burn-out. Inmiddels ben ik onder behandeling bij het spitsteam van ggz, wat een soort crisisdienst is, maar dan ambulant. Pas weer een nieuwe psychiater en deze vertelt me dat ik op het randje van een psychose verkeer, oftewel een randpsychose.Ik kreeg weer nieuwe medicatie (Risperdal dit keer), waar ik net mee begonnen ben. Ik hoop dat iemand mijn klachten herkent en als je ze nog nader toegelicht wilt krijgen, dan kan dat, graag zelfs. Mijn vraag is dus eigenlijk aan jullie, de mensen met ervaring, is dit inderdaad een randpsychose? Ik heb geen hallucinaties, of stemmen (weliswaar dwingende gedachtes, maar om dat nou stemmen te noemen?). Ook heb ik geen wanen.
Wel ben ik extreem achterdochtig naar hulpverlening en naasten. Ik ben me ervan bewust dat ik niet normaal ben, en heb dus wel zeker ziektebesef. Ik hoop dat er mensen zijn die mij kunnen helpen, danwel met hun eigen ervaringen of via tips.
Alvast harstikke bedankt,
Berend.
Filed under: Brievenrubriek, Ervaringen |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Ook ik kwam na een werkzaam leven tegen een muur te lopen toen ik werd verkracht in een politiecel.Dierbaren verloor en ook nog eens zwaar werd mishandeld en in onterechte gevangenschap ook twee Tia’s kreeg waardoor ik deels verlamd raakte.
Ja mijn omgeving zei: hulpverleners GGZ maar dat was niet de oplossing en dat maakte mij boos omdat de GGZ enkel commercieel bezig is met de verkoop van drugs.
Dankzij een warm mens op de sportschool waar ik vaak vertoefde omdat sport/bewegen altijd al mij ding was geweest kwam ik daar in contact met acupunctuur, iets waar ik ook wars van was maar GGZ drugs waren ook niet de oplossing sterker de bijwerkingen zijn mij bijna noodlottig geworden. Verbaasd ja de acupunctuur werkte bij mij en nog steeds.
Maar om op het verhaal terug te komen,volgens de GGZ was alles wat mij bewijsbaar was overkomen waanideeën,borderline en psychose. Hun advies was en ze vroegen er zelfs een RM voor aan
om mij middels ECT mishandelingen weer kalm zouden krijgen, ja kalm krijgen omdat ik als burger die 34 jaar gewerkt heeft zijn rechten opeist.iK heb dus geen ziekte besef omdat ik niet ziek maar enkel boos ben. Ondanks alles kan ik weer redelijk lopen en bewegen en dat omdat ik niet aan de GGZ drugs ben gegaan maar sport.bewegen en acupunctuur ben gaan doen. Deze maatschappij maakt ons verward omdat we teveel informatie krijgen te verwerken.
Beste Gepke,
ik ben je verhaal al eens eerder tegengekomen. Het is afschuwelijk wat er is gebeurd. Ik steun je in je strijd voor gerechtigheid.
Ik heb er respect voor hoe je eruit bent gekomen.
In minder mate weliswaar heb ik ook mee te maken gehad. Geweld en intimidatie waren schering en inslag op het speciale onderwijs. Dat de enige volwassene die ik wel vertrouwde, wegviel, deed mijn wereld instorten. Dat ik angstig en mensenschuw werd, was voor de profs weer een bewijs dat ik geen eigen keuzes kon maken en de rest van mijn leven aangewezen zou zijn op een ‘beschermde’ omgeving.
Voor mij is sporten ook een manier om me krachtiger te voelen en autonomie te ervaren.
Zelf heb ik veel baat gehad bij een sjamaanse sessie, om me rustiger en helderder te voelen. Alleen al de erkenning van wat er is gebeurt, is helend.
Dankzij steun van mensen die mij wel als volwaardig mens erkenden en me op weg hielpen naar een zelfstandig bestaan, kan ik nu zelfstandig reizen en wonen. Tegen alle prognoses in.
Het creëren van patiënten moet stoppen!
Door de hulpverlening laat ik me niet zomaar weer wat wijsmaken. Zoveel mogelijk omring ik me met liefdevolle mensen die me zien zoals ik ben.
Ik wens een jou, Berend en ook andere mensen die in het ‘zorg’circuit zitten of hebben gezeten veel kracht, wijsheid en liefde toe.
Sarah
Sarah ik zit niet in het zorg en heb nooit gezeten in het zorg circuit!( Ben toch niet zo gek als die zogenaamde hulpverleners) Na de zoveelste onterechte detentie en geen recht op medische verzorging in detentie na slachtoffer van geweld in detentie ben ik naar het buitenland gebracht, ja buiten de EU en heb daar medisch verzorging gekregen. Ik heb geen baat bij een god of een zogenaamde hulpverlener en zeker niet uit de spirituele wereld.
Dus spreek niet voor of namens mij.
Ga lekker mnet de GGZ medewerker Arend Zeevat knuffelen!
Hoi Gepke,
ik spreek niet voor jou, (was tenminste niet de bedoeling) ik herken gewoon bepaalde dingen en vertel waar ik zelf iets aan heb gehad. Wat je ermee doet of niet is aan jou. Iedereen moet zijn eigen waarheid vinden en pad bewandelen.
‘zorg’circuit bedoel ik cynisch (zie de aanhalingstekens).
Eerder had ik begrepen dat je ook onder dwang opgenomen bent geweest in de psychiatrie en ze je elektroschoktherapie hebben willen geven.
Dat zegt weinig over jou, maar zo werken ‘ze’.
Waarom zo defensief, met opmerkingen als: “Ga lekker met de GGZ medewerker Arend Zeevat knuffelen!”
Ook ik spreek me uit over de wantoestanden in de GGZ en justitie, dus laten we niet gaan ruziën, maar elkaar steunen.
Ik ben blij dat je in het buitenland toch medische hulp hebt gehad en je opkomt voor je eigen rechten en voor jezelf weet wat je wilt. (Of spreek ik nu weer voor jou?)
Vriendelijke groet,
Sarah
Dag Berend,
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Verlies van de werkelijkheid enzo zonder stemmen of wanen.
Groetjes,
Joke Peeters
Hallo Berend. Ik wil wel reageren op je verhaal, ik denk dat ik er het één en ander in herken. Is het mogelijk dat je contact met mij opneemt? [PA, het emailadres is inmiddels doorgegeven aan Barend, oh nee, Berend]
Beste Berend,
De essentie van je verhaal is voor mij:
1) Jij wilt heel graag de wereld kwijt sinds 19 augustus 2011.
2) Je hebt vanaf je 12e een sombere inslag en het gevoel een buitenbeentje te zijn.
3) De wereld wil jou niet graag kwijt, want er worden erg veel “hulptroepen” ingeschakeld om je in leven te houden.
4) Je bent getrouwd en hebt twee kinderen, ondanks dat je 20 jaar alcoholist was.
5) Je drinkt na die 20 jaar al 1 jaar niet meer.
1) en 2) suggereren mij dat er in je jeugd dingen gebeurd zijn waardoor je (onbewust) het gevoel had “er niet te mogen zijn”, niet welkom te zijn op deze wereld. Dat kan zich vertalen in somberte. Op 19 augustus 2011 openbaarde dat gevoel zich opeens heel sterk. Je zou kunnen proberen er achter te komen waardoor je het gevoel “er niet te mogen zijn” gekregen hebt. Hadden bijvoorbeeld je ouders vaak ruzie? Minder belangrijk lijkt me wat er nu precies (vlak) voor die 19e gebeurde waardoor dit gevoel zich zo plotseling openbaarde.
4) en 5) duiden er op dat je eigenschappen hebt die ervoor zorgen dat je tot op zeker hoogte succesvol was, ondanks je somberte en alcoholisme. Dat moet heel moeilijk geweest zijn. Je hebt dus grote moeilijkheden deels overwonnen, een zware bergbeklimming achter de rug, figuurlijk gesproken. Je zult daar veel van geleerd hebben. Meer lijden leidt tot meer leren.
3) suggereert dat je zoveel geleerd hebt, zoveel kwaliteiten hebt, dat de wereld je helemaal niet kwijt wil. Het is niet: “ik mag er niet zijn”, maar “ik moet er zijn”. Ik heb me dit op een gegeven moment voor mijzelf ook gerealiseerd. Dat was wel even slikken, zacht uitgedrukt. Want ik had ook niet veel puf meer over. Je zou kunnen proberen er achter te komen wat jou nog te doen kan staan in het leven. Wat jouw leven zin kan geven. Een heel simpel voorbeeld: misschien moet je wel in de hulpverlening om alcoholisten te helpen, want jij kon blijkbaar op eigen kracht stoppen met drinken.
In een boek van Scott Peck las ik dat alcoholisten vaak spiritueel zijn. Hij verbindt dat grappig genoeg met het woord “spiritualieën”, waar “spirit” in zit. “Spirit” kun je vertalen met “sterke drank” maar ook met “levenskracht”. In het twaalfstappenprogramma van AA (“Anonieme Alcoholisten”) is aandacht voor spiritualiteit, religie, of hoe je het ook mag noemen. Lees dit eens:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Twaalfstappenprogramma
Sterkte gewenst!
beste gepke en jsgn3,
bedankt voor jullie reacties.en allebei veel sterkte en succes toegewenst in jullie verdere leven.wat betreft de tips,ik zal ze zeker in overweging nemen.ik ben bekend met het 12stappen programma maar moet eerlijk zeggen dat dit aardig verwaterd is bij mij.misschien me daar eens in gaan verdiepen.en inderdaad neig ik ernaar om andere mensen te willen helpen hun obstakels te overwinnen,maar ik ben in de veronderstelling dat ik eerst “beter”moet zijn,om daar mee te beginnen.hoe kan ik anderen helpen als ik zelf de weg kwijt ben?maar je kunt het ook omdraaien,ik kan ook beter worden door andere mensen te helpen.wat is wijsheid?ik hoop nog wel op reacties van mensen die mijn symptomen herkennen,en daar een oordeel over willen geven,dit om mij enigzins gerust te stellen,…………..
jeroen aka berend
Berend vertrouw op je eigen kracht ga niet leunen tegen mensen die zelf niet weten hoe de maatschappij in elkaar zit. Ja GGZ= Geen Gezonde Zielen.
Sterkte gozer door het op te schrijven en naar buiten te brengen heb je al 1 stap gedaan. Hou vol!
Beste Jeroen,
Dezelfde oorzaken hoeven niet tot dezelfde symptomen te leiden. Ik kreeg de symptomen van de bipolaire stoornis door vooral mijn aanleg en vroege jeugd. Anderen kunnen andere symptomen krijgen met dezelfde achtergrond.
Verder nog: door omstandigheden ben ik nooit opgenomen geweest. Wel heb ik in die tijd hetzelfde gedaan als wat tijdens opnames/behandelingen wel gebeurt: kunstzinnige therapie, een soort van meditatie enz. Ik ben ook op gaan trekken met dezelfde typen mensen. Dat is ook iets wat min of meer automatisch gebeurd, hetzelfde doen/meemaken buiten een opname/behandeling om.
Berend, we hebben al contact gehad per e-mail, maar ik geef hier nog een keer een aantal gedachten n.a.v. je verhaal weer:
Wat ik uit je verhaal begrijp is dat je in elk geval veel last hebt van angsten, een psychisch benauwd gevoel, paniek, je niet goed voelen in je lijf.
Wat vooral van belang is, misschien nog wel meer dan dat het een naam heeft, is dat je kijkt naar wat jou concreet kan helpen. ZIjn er dingen die je inmiddels zelf hebt gemerkt die je helpen, die je kalmeren, die je een gevoel van veiligheid en rust en meer stabiliteit geven?
Wat mij vooral opvalt is dat je schrijft dat je twintig jaar lang gedronken hebt en nu een jaar lang ‘clean’ bent. .
Wat je vaak ziet is dat mensen die na lange tijd stoppen met een middel waar ze aan vast zaten, een soort ‘terugslag’ krijgen, ziek worden, psychisch uit balans raken. Een soort verlengde vorm van afkicken misschien wel.
Als je, zoals je schrijft, altijd al een sombere inslag had en je een buitenbeentje voelde, dan kan het zijn dat je deze gevoelens al die tijd met de drank hebt onderdrukt – nu je niet meer drinkt, komen de gevoelens alsnog met kracht naar boven om verwerkt te worden. Dat weet ik natuurlijk niet zeker, het is iets dat bij me opkomt.
Ik zou aanraden steun via gsprekken te zoeken, met een goede therapeut, eventueel in de alternatieve hoek, iemand die je de ruimte geeft om je verhaal te doen en je steunt bij wat je doet. Er is pas een nieuwe site opgericht met adressen van therapeuten die willen helpen bij dit soort klachten, http://sennederland.nl/index.html.
Medicatie kan, zoals ik het zie, soms wel een tijdelijke uitweg bieden uit acute problemen maar geeft op de lange duur ernstige bezwaren. Als je heel lang gedronken hebt en nu regelmatig seresta slikt, gaat de seresta mogelijk de functie overnemen die eerder de alcohol voor je had: het onderdrukt je ware gevoelens terwijl ik persoonlijk denk dat de dingen die je ervaart juist erop wijzen dat onderdrukte gevoelens een uitweg zoeken, gevoeld en geuit willen worden.
Ik bedoel niet dat je acuut zou moeten stoppen met medicatie (dat is gevaarlijk! beter is het langzaam af te bouwen wanneer je je daar klaar voor voelt). Maar wel dat je op den duur je eigen geest zo sterk en rustig zou kunnen maken (dit kan geoefend worden), en je zozeer in harmonie met jezelf en je gevoelens kunt leren leven dat je geen ‘middelen’ meer nodig hebt, of dat nu alcohol is of medicatie.
Verder zou ik zeggen: zoek naar manieren om je lichaam te gronden. Dit kan bijvoorbeeld door je regelmatig te laten masseren, door een goede voetreflexmassage te ontvangen, maar ook door veel aan lichaamsbeweging te doen of zwaar lichamelijk werk te doen. Ook gezond eten is belangrijk, met name ook wat zwaardere kost zoals stamppotten, bonen en dergelijke.
Klopt. Maar dat zien de GGZ hulpverleners liever niet want dat scheelt hun inkomsten!
mijn man is ook manisch dep een jaar geleden iogenomen geweest en nu begint het weer ,druk kort lontje niet voor rede vatbaar enz. ik weet niet wat ik moet doen ,ik weet wel dat ie veel dingen moet verwerken maar wat kan ik als partner betekenen, weet niet wat ik moet doen ,waar kan men als partner hulp krijgen en vragen
Beste e,
Er is de VMDB: “Vereniging voor Manisch Depressieven en Betrokkenen”. Zoals je aan de naam kunt zien is die er ook voor partners. Zie http://www.vmdb.nl.
e, indien je wilt kan ik hier wel met je over van gedachten wisselen per mail. Mijn e-mail adres vind je via de pagina ‘Contact’.
jsgn, ik hoop dat je beseft dat het gedachtengoed van PsychoseAnders en dat van de VMDB flink botsen. De VMDB is behoorlijk verknocht aan het ‘ziektemodel’ en, in elk geval tot ik mijn lidmaatschap opzegde, pushte de vereniging medicatie ook flink als (enige) ‘oplossing’.
Christina: “jsgn, ik hoop dat je beseft dat het gedachtengoed van PsychoseAnders en dat van de VMDB flink botsen.”
Ik weet dat de ideeën verschillen. Er zijn heel veel verschillende mensen, in verschillende ontwikkelstadia. De een voelt zich meer bij de VMDB thuis, de ander bij PsychoseAnders. Ik zie het nut van beide, maar kan niet voor al die mensen kiezen. Daarom kies ik er voor om een soort van brugfunctie te vervullen. Zodat overstappen van de ene naar de andere bron van informatie mogelijk en makkelijker wordt. Dus schreef en schrijf ik hier, op jouw site, voor de VMDB en elders. Net waar ik denk dat een bijdrage van pas kan komen.
De zwaardere kost (o.a. vlees) kwam me de afgelopen weken van pas, toen ik wat te zweverig werd. Samen met andere maatregelen, dan.
ik heb de overtuigende zekerheid dat deze zogenaamde ziektemakende namen totaal nep zijn en nooit ook maar een persoon ter wereld geholpen is door deze pseudo wetenschappers zich noemende psychiater.!!!
ik zou willenndat al drze benamingen voor eend en altijd verbannenwerden uit de wereld.ik laat de persoonlijke redenen graag horen indien gewenst.0620976195
Hoi Matthijs, het lijkt me niet verstandig je 06-nummer hier te parkeren. Zal ik het weghalen en mensen naar mij doorverwijzen indien ze je zouden willen bellen? Dan geef ik ze het nummer. Mocht je je bedenken dan haal ik het ook meteen weg. Het is ergens ook wel weer je eigen verantwoordelijkheid.
Hallo Berend,
Als ik het zo lees zou je maar zo een BDE (bijna dood ervaring) gehad kunnen hebben op zeer jonge leeftijd. Bijv. tijdens de bevalling, of in je jonge jeugd.
Als BDE-er herken ik je gevoelens;
*Je voelt je een buitenbeentje;
*Het lijkt dat je nergens “thuis” hoort;
*Je krijgt daardoor een sombere inslag;
*Als je nergens bijhoort krijg je angsten.
Met de alcohol heb je al je gevoelens jarenlang onderdrukt en onder controle weten te houden.
Psychiaters en hun ziekmakende alles ontnemende medicatie gaan je niet helpen!!!
1. Zoek een arts (bijv. homeopaat) óf hulpverlener (bijv. een sjamaan) die naar je verhaal luistert en je op die manier weer voeten op aarde geeft.
2. Houd van jezelf om wie je bent en stop met medicaliseren van je gevoelens.
Mijn ervaring met psychiaters is dat ze me alles ontnamen!!!!
Heb mijn verhaal gedaan bij een homeopatisch arts en dat heeft me goed geholpen.
Hoi, eigenlijk heb ik gedurende mijn hele leven ernstige psychotische verschijnselen gehad en heb ik dit kunnen verbergen door mijn intelligentie. Ik heb ook waanzinnige ervaringen gehad spiritueel gezien. Lagere astrale sferen, maar ook engelen, lichtmeesters, dolfijnen tot aan de galactische ruimteschepen aan toe.
Toen het trauma naar boven kwam bij mij wat er gebeurd is in mijn allervroegste jeugd ben ik helemaal en totaal gaan flippen van de flashbacks en de herinneringen. Vervolgens ben ik, om deze herinneringen te verdoven,ook nog eens zwaar verslaafd geraakt aan de alcohol. Het contact met de realiteit en mijn lichaam ben ik volledig kwijtgeraakt.
Maar achteraf realiseer ik mij dat ik eigenlijk vanaf kinds af aan al het contact met de realiteit ben verloren door het trauma. Ik voelde mij ook altijd al raar en afwezig en snapte nooit wat van het leven. Van de alcohol ben ik nu een half jaar af, maar nog steeds ben ik niet normaal, ik voel ook dat mijn lijf en hersenen nog steeds niet goed werken.
Wat betreft alcohol. Wil je er vanaf blijven ga dan naar AA meetings toe. Dat werkt zeer goed en in het algemeen genomen hebben deze mensen ook een goede levenswijsheid. Ik bevind mij nog altijd op de rand van een psychose en het ergste is gewoon dat ik mij daar volledig bewust van ben. Nu ja, ergens is het ook positief dat ik het helemaal door heb. Praten over die ervaringen van hallucinaties doe ik niet meer.
Ik ben en blijf overigens van mening dat het voor een deel geen hallucinaties zijn, maar waarnemingen op ander energetisch niveau in de dimensies. Maar ja, dat schiet ook voor geen meter op om dat te weten want het geneest je niet.
Gelukkig zit ik thuis momenteel en kan het e.e.a. handhaven. Maar medicatie helpt bij mij ook geen moer. Ik heb het gehad, hoor. Ik heb diverse medicaties in verschillende doseringen ingenomen. Maar het schiet niet echt op. Het schijnt een jaar te duren voordat je hersenen ontgift zijn van alcohol of drugs enz. enz. dus de lichamelijke ontgifting moet ik ook nog steeds afwachten. Dat gaat niet sneller dan snel.
Mijn huis heb ik zo ingericht dat er minimale prikkeling is. O.a. slaapmasker gekocht zodat het goed donker is als ik slaap. Of als ik overdag ‘flip’ ga ik een half uur met dat slaapmasker liggen en haal adem naar mijn buik toe.
Verder wat een heel goede tip is voor welk overspannen / psychotisch persoon dan ook. Haal magnesium in huis (Orthica is een goede). Dit kalmeert de stress en ontspant de spieren. Zoals nu de voedingswaarde is van producten heeft bijna 70 tot 80 % van de mensen een chronisch tekort aan magnesium. Dit haal je niet meer uit de gewone voeding.
De enige remedie om werkelijk terug te komen uit een psychose is naar mijn mening volledig contact weer leggen met je fysieke lichaam en aansterken. Als je weer wat op krachten bent dan kun je het leven ook weer aan. Ik vertik het verder om psychiatrie te ondergaan, want dat helpt geen meter.
Kijk, als ik nu werkelijk plat gegooid moet worden dan doe ik het zelf wel met valeriaan of magnesium, maar ik heb de boel enigszins onder controle. De reguliere psychiatrie onderdrukt alleen maar alles met de medicatie.
Dat is mijn verhaal Berend. Dus je bent niet de enige. Maar ja, ondertussen weet ik zelf ook nog steeds niet hoe ik uit mijn eigen toestand weg kom. Want goed ben ik ook nog steeds niet…… er is in ieder geval rust in de tent nu, maar hoe nu verder?
Ik weet het niet…. Ik vind het wel prettig om met lotgenoten te communiceren.
EartCrystal, delen van wat je schrijft herken ik. Ik ben ook meerdere keren randpsychotisch geweest. Wat achteraf gezien het naar boven komen van onbewuste, weggedrukte, “niet gevoelde” zaken uit het verleden was. Dat kwam over een termijn van +/- 20 jaar eerst heel turbulent naar boven, maar langzamerhand gestructureerder. Dit ging met veel angst gepaard, tijdens hypomane/psychotische episoden. Ik heb om te slapen als lichtste middel ohropax gebruikt, van die wasbolletjes :^) Maar op een gegeven moment kwam ik er achter dat niet-slapen ook een functie heeft. Blijkbaar kon de “stofzuiger van de slaap” verborgen zaken niet meer verwerken, en moest dat (gedwongen) buiten de slaap om. De afgelopen paar jaar heb ik erg veel slaap gemist, maar ook erg veel geleerd. Een zware tijd, nog niet helemaal voorbij, maar achteraf gezien ben ik er blij mee. Bij mij waren belangrijke te verwerken zaken mijn niet harmonieuze jeugd, de huidige relatie met mijn moeder (die nu gelukkig net naar een verzorgingshuis is gegaan), mijn baan (opgezegd) en ook mijn verstandhouding met religie. Misschien komt dat laatste ook doordat ik 52 ben. Nu zie ik de achterliggende periode als een heel zware mid life crisis, waarbij met een heleboel dingen tegelijkertijd afgerekend moest worden.
hoi earthchrystal,
ben even benieuwd hoe het nu met je gaat.hopelijk nog steeds van de drank af,want dat is belangrijk.
gr,
jeroen aka berend
Ja hoor. nog steeds heel erg mooi van de drank af. Dat rotspul raakt ik nooit van mijn leven meer aan. AA-meetingen zijn daarvoor zeer goed. Je ontmoet andere mensen die ook weer een heel leven opnieuw moeten opbouwen. Nog wel erg bezig met het terugkomen in mijn lichaam, want niet in het lichaam zijn houdt gewoon psychose in. Het raakt allemaal wel erg veel intensieve basisangsten aan en daarvoor kies ik zelf de juiste vorm van therapie. Ik ben nu wel ‘psychose – veilig’ en redelijk stabiel. Maar goed ben ik zeer zekers nog niet.
Beste Berend,
Ik herken veel van je verhaal.
Ik ben nu in therapie bij een goede (erg belangrijk) regressietherapeut en was in ieder geval snel uit de psychotische toestand. Nu moet ik de zaken nog opruimen waardoor het zover is gekomen. In mijn geval heeft het o.a. te maken met mijn geboorte, mijn jeugd, maar ook met vorige levens. Mocht je meer willen weten, kun je contact met me opnemen.
Sterkte met je proces!
Jeannet
bedankt voor je reactie,maar ik geloof niet zo in vorige levens.ik geloof in wat ik zie en voel,niet meer en niet minder.maar alle respect voor jou,en ben blij dat het je helpt.zou je me nader kunnen omschrijven wat je herkent in mijn verhaal?daar ben ik wel benieuwd naar.
mvg,
jeroen aka berend
Hoi Jeannet, bij mij heeft het ook te maken met vorige levens dat ik niet volledig in mijn lichaam zit. Ik heb werkelijk helemaal genoeg van vorige levens momenteel. Ik ben mij er zo veel aan gaan herinneren in de tijd dat ik niet in het lichaam was. Maar tis wel duidelijk dat ik behoorlijk pittig karma in dat opzicht heb meegenomen en dat het in dit leven kennelijk toch ook de bedoeling is dat ik zo veel aan het uitwerken ben. Verschrikkelijk veel levens met mishandeling, voeten is een enorm thema voor mij (afgehakte voeten, verbrande voeten en bla bla) waardoor ik ook zo veel moeite heb met aarden in het lichaam. Ik waak er wel voor om er nu in te belanden, daar ben ik gevoelig genoeg voor. Ik vertik het zelf dus om ook regressies te doen want dat is linke soep voor mij. Zit je daar een uur of anderhalf uur rond te struinen in een dramatisch vorige leven. Bah, bah. En ik ben een behoorlijk rationeel mens, maar sta soms ook versteld van dieperliggende oorzaken. Alle ingredienten voor mijn psychoses stonden, achteraf gezien, al bij mijn geboorte klaar. Leuke keuze kun je toch maken als ziel voordat je hier naar toe gaat. We ploegen dapper voort.
EarthCrystal
Vorige levens, is dat niet wat ver gezocht? Als je oorzaken zoekt en vindt in je opvoeding, jezelf, bij je ouders, enz., dan kun je er tenminste wat aan doen. Niet dat dat makkelijk is.
berend twee dingen komen mij bekend voor afkicken op eigen kracht en het gevoel een buitenbeentje te zijn als ik dit zie dan denk ik meteen aan ad[h]d volwassene. even een droog feitje tussendoor volgens sommige onderzoekers bv sandra kooy is 20% van de psychiatrisch patienten ad[h]dér.en zeer vaak word dit nog over het hoofd gezien
waarom? misschien klinkt het te negatief maar sinds ik 2 jaar een groepje patienten met ad[h]d begeleid kom ik wel vaak van dit soort verhalen tegen. dus doe eens een testje op internet en heb het er dan eens over met een empatische peut wie weet. sterkte jongen je hebt een lange weg te gaan maar met een beetje zoeken en om je heen voelen kom je er vaak wel uit. groet tjits
Een tip voor ADD / ADHD. Een natuurlijk supplement genaamd LTO 3 heeft zeer goede resultaten bij deze ‘stoornis’. Google er maar eens op en doe met de informatie wat je zelf wilt.
Hartelijke groet.
EC
Stoppen met medicatie want daarmee los je de oorzaak niet op maar wordt het weggedrukt.
Neem je ook de verantwoording voor dit advies? Dus bijvoorbeeld voor schulden die mensen maken in psychotische toestand, voor zelfmoord, enz.
Dat van de controle verliezen, dat heb ik ook eens gehad. Ik was toen 20 en had een burn out, waarschijnlijk overwerkt, omdat ik licht autistisch ben. Ik voelde dat mijn gedachten met mij op de loop gingen. Dat duurde zes dagen. Paniek! Ik deed s nachts geen oog dicht. Ik ben er uit gekomen met diazepam. Antipsychotica had ik ook, maar daar werd ik alleen maar heel ziek van. Snel weer mee gestopt dus. Na een week was het ergste voorbij, maar ik heb nu na twintig jaar nog steeds last van randpsychoses bij stress. Ik sta dan op het punt om de greep op de werkelijkheid te verliezen. Dat duurt dan meestal ongeveer een week. Maar is heel hard werken om er uit te komen. Ik heb ook ADD, en ik raad je aan om het boek ” healing ADD” van Daniel Amen te lezen. De zelfcontrole zit in de prefrontale cortex, en soms is de hersenen activiteit daar niet hoog genoeg. Hij meet dat met een scanner ( spect- of pet scan) en geeft dan voor elk deel vh hoofd, wat niet goed werkt, een specifieke medicijn, ritalin bv, maar ook antidepressiva. Geef de moed niet op. Gr.
abby
Hey Berend.
Ik ben een dame van 25.
In 2010 had ik iets soortgelijks.
Heb me toen vrijwillig laten opnemen in Kortenberg.
Dat was een lange periode een “hel” voor me.
Ik was mezelf niet meer, kon van niets meer genieten, was ook zoals je beschreef “dood” vanbinnen.
Maandenlang en jaren achteraf werd ik constant geconfronteerd met een grote innerlijke leegte.
Mijn “diagnose” psychose NAO.