Na enkele dagen terug de afbouwervaringen te hebben geplaatst van Q, kan ik vandaag de ervaringen delen van Sharon die na 7 jaar op eigen kracht erin geslaagd is geleidelijk haar lithium af te bouwen tot nul en er zich opperbest bij voelt.
Graag plaats ik op deze site meerdere ervaringen van mensen die op verantwoorde wijze afbouwen met hun medicatie (verantwoord wil overigens niet zeggen met steun van aanhangers van het medische model!)
Hieronder de bijdrage van Sharon:
Het afgelopen jaar heb ik zeer voorzichtig mijn lithium gebruik afgebouwd. Ik wilde niet over één nacht ijs gaan en las o.a. de boeken van Peter Breggin. Ik was me er goed van bewust dat –ook bij kleine stapjes- de symptomen van de allereerste ‘psychose’ konden terugkeren. Ofwel dat dit ontwenningsverschijnselen konden zijn van het ruim 7 jaar medicijnen slikken die de chemie in de hersenen veranderen.
Uit video van Evanescence - Lithium (link)
Afgelopen april had ik mijn inname afgebouwd van 800mg tot 200mg. Ik werd langzaamaan extreem gevoelig. Alle indrukken kwamen heftiger binnen, ik werd emotioneler en had het gevoel alsof ik 20 koppen koffie gedronken had. Signalen die erop wezen dat ik inderdaad misschien afstevende op een ‘ontwenningspsychose’.
Ik was er niet bang voor; ik was vastbesloten hierdoor heen te komen zonder verdere medicatie. Uiteraard wilde ik me dit mijzelf en mijn naasten liever besparen dus hield ik mijn gemoedstoestand goed in de gaten.
Het gebeurde toch… Mijn familie, die gelukkig achter mijn beslissing had gestaan de lithium af te bouwen, hield (van afstand) ook een oogje op me. Ik was er heel stellig in dat ik NIET opgenomen wilde worden in de instelling waar ik de vorige drie keer (gedwongen) beland was.
Dit waren voor mij traumatische en vernederende ervaringen geweest waar ik niet gehoord werd en waar anti-psychotica de enige ‘remedie’ was. Mijn familie bracht mij echter toch naar deze bewuste instelling om een gedwongen opname te voorkomen zo werd mij later verteld.
Nu was ik daar dus ‘vrijwillig’. Ik bleek niet in staat de juiste antwoorden te geven op de vragen van de psychiater en er werd enorm veel druk op me uitgeoefend om daar meteen maar te blijven. (Eigenlijk had ik in feite geen keus, paradoxaal genoeg.)
Deze laatste opname heb ik als een ultieme verschrikking ervaren. Ik had inmiddels de nodige ervaring met gedwongen opnames maar nog niet met de ‘vrijwillige’. Het was ontzettend verwarrend voor me. Ik was daar ‘vrijwillig’ maar de deuren gingen op slot; ik mocht niet naar buiten en ik mocht ook niet weg.
Iedere dag werd ik op dwingende wijze door de verpleegkundigen toegesproken. Men wilde dat ik temesta zou slikken en door een arts-assistent werd mij dringend aangeraden Risperdal in te nemen. Ik weigerde.
Toen na een week een verpleegkundige de deur voor mij opende zodat ik een rondje buiten mocht lopen, ben ik op de bus gestapt en naar huis gegaan. Ik bleef voornamelijk binnen en worstelde mezelf door mijn ‘psychose’ heen zonder extra medicatie behalve de 200mg lithium die ik was blijven slikken.
Drie keer kwam er een verpleegkundige bij mij thuis om te kijken hoe het met mij ging. Ik vond dit een aantasting van mijn privacy, onnodig en wilde dit helemaal niet. Hierin had ik volgens hen ook al geen keus.
Alles bij elkaar duurde de ‘episode’ ongeveer vier weken en benaderde deze de heftigheid van mijn eerste ervaring van ruim 7 jaar geleden.
Ik bleef vastbesloten de rest van mijn lithium ook (voorzichtig) af te bouwen en sinds ruim vier weken ben ik volledig medicijnvrij. Ik voel me nu prima en ben voornemens nooit meer psychiatrische ‘medicijnen’ in te nemen.
Mocht ik onverhoopt plotseling slecht slapen, houd ik wel wat slaappillen achter de hand. Voldoende rust –zeker in dit stadium- beschouw ik als zeer belangrijk.
Mijn ‘vrijwillige’ opname heeft er helaas behoorlijk ingehakt. De teleurstelling in mijn familie die tegen mijn wil toch weer contact opnam met de psychiatrie en ik voel woede ten opzichte van mijn ‘behandeling’.
Hoewel ik steeds vertelde dat ik mijn lithium aan het afbouwen was en het toch als bekend feit verondersteld mag worden dat daardoor de symptomen opnieuw op zouden kunnen treden, werd mij in de inrichting deze keer verteld dat ik waarschijnlijk leed aan paranoïde schizofrenie in plaats van een zgn. bipolaire stoornis. (Dit laatste etiket werd mij de eerder opgeplakt ook al had ik nooit last van depressies.)
Ik ben er nu zelfs nog meer van doordrongen dat de reguliere psychiatrie mij alleen maar van de regen in de drup heeft geholpen en ik hoop dat ik er nooit meer iets mee te maken hoef te hebben.
Het contact met mijn familie is nu (tijdelijk?) beschadigd geraakt en heeft een hoop andere zaken van vroeger bovengewoeld. Ik voel me beter en helderder zonder lithium en ben nu op zoek naar een therapeut die mij o.a. kan helpen sommige dingen uit het verleden een plek te geven.
In tegenstelling tot de zgn. ‘wetenschap’ van de psychiatrie, heb ik wel veel vertrouwen in de kundigheid van psychologie.
Uit onderstaand interview met een Amerikaanse psycholoog die cognitieve gedragstherapie toepast bij mensen met andere staten van bewustzijn, blijkt onder andere dat het wel degelijk mogelijk is succesvol mensen bij hun proces te ondersteunen.
Hij benadrukt overigens dat het belangrijk is vooral GEEN therapeut te kiezen die het biologische model van de psychiatrie aanhangt; deze mensen blijven immers hangen in de overtuiging dat je een aangeboren hersenafwijking hebt en dat ze dus weinig tot niks kunnen doen.
Ik hoop dat ook in Nederland therapeuten te vinden zijn zoals deze Ron Unger….
Ik ben me er van bewust dat ik er nog niet helemaal ben maar dat ik het ergste waarschijnlijk gehad heb en dat niets mijn verdere proces in de weg staat. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik uiteindelijk een wijzer, spiritueler en meer liefdevol mens kan worden en hoop dat ik in de toekomst wellicht andere mensen kan helpen die worstelen met hun ‘diagnose’ en het afbouwen van hun medicijnen.
Filed under: Brievenrubriek | Tagged: afbouwen, afkicken, bipolaire stoornis, lithium, medicatie, ontwenningsverschijnselen, opname, psychiatrie, psychose, risperdal, temesta |
Psychose Anders : Een Geestelijke Benadering 
Ik vraag me af in hoeverre kan iemand zichzelf verklaren als genezen, in hoeverre kan hij of zij dit objectief bekijken? ik zelf zit vol vragen, over een schoondochter…zij kreeg psychosen een kleine twintig jaar geleden..begon het ,en ze had er nog daarna….ze ontkent alles in die richting..dit zou niet zo erg zijn geweest had ze niet een kind gekregen van mijn zoon, want ze is absoluut niet in staat dit kind een “normale” opvoeding te geven.ze bindt zich vast aan dit kind, en zegt eigenlijk letterlijk, hij is mijn redding, mijn houvast..dit kan dus fataal zijn..het kind is nu zeven, ze herviel één keer…mijn zoon wil niets met haar te maken hebben;.het kind woont nu bij de oma (familiale bewaking) zoals dat heet in Belgie (ik ben nederlandse) en we hebben het kind op internaat gezet, dit allemaal tegen de wil van zijn mama…maar moesten wij alles overlaten aan haar het zou een totale catastrophe worden, ondanks dat ze het “goed meent” met het kind, maar het doodeenvoudig “niet kan”…we kunnen haar wel niet in een kast opsluiten, en daar wringt het schoentje .;zij beweert “niet ziek te zijn”, en weigert alle medicatie..neurotransmitters (??) zouden moeten worden toegediend, maar ze weigert..nu is ze in de psychiatrie, begrijpt er niets van wil bij haar kind, maar we houden nu vast aan de woorden (op schrift) dat ze MOET medicatie innemen…als ik dit allemaal zo lees, lijkt het alsof iedereen een hekel heeft aan “medicatie”, de reden waarom ik me afvraag in hoeverre kunnen patienten hier zelf over beslissen..dit meisje alleszins heeft geen ziekte-inzicht, ik heb ook medelijden ergens met haar, maar…als ik haar goed bekijk en beluister leeft ze ergens toch op een andere planeet…ze kan maar hééél optimistisch zijn, en trekt het jongetje mee in dit euforische gedrag, voedt hem niet op maar af, en ZIET HET NIET…ze is slim, studeerde, spreekt vijf talen, lijkt alsof dit niet van belang is…lijkt alsof er “iets anders” in haar hoofd niet klopt…
Beste Marina,
Ikzelf ben, door ervaring (schizofrenie, manisch-depressief) van mening dat medicijnen helpen. Maar niet meer dan dat, het zijn geen geneesmiddelen. Eerder hulpmotors voor het tijdelijk falen/haperen van de eigen motor.
Door middel van medicijnen kan de chaos in het hoofd worden gedempt. Hierdoor kan iemand wat meer rust krijgen en zich als het ware wapenen tegen de niet- gewenste symptomen.
Zodra men rust in het hoofd heeft, kan door de verkregen mentale rust en ruimte verdere ontwikkeling plaats vinden.
Uiteindelijk kan door de eigen ontwikkeling. De eigen motor/psyche het weer aan.
Raadzaam is wel om de medicijnen niet in 1 keer te stoppen maar langzaam af te bouwen. De psyche/brein moet revalideren. Iemand die zijn of haar benen breekt gaat ook niet meteen een marathon lopen tijdens de revalidatie.
Het is lijkt mij meer een kwestie van; en medicatie en het uiteindelijk stoppen van de medicatie dankzij de eigen ontwikkeling.
Met vriendelijke groet
dit verhaal is al even geleden,ben benieuwd hoe het nu met haar (jullie en kind) is?
@sharon, ikzelf neem al 6 jaar een stemmingsstabilisator en denk er ook al een tijdje over na om mijn medicatie te laten aanpassen, af te bouwen.. ben nu 4jaar pscyhosevrij en hunker weer naar de tijd van vroeger toen ik me veel beter en opgewekter voelde, ik een normaal leventje kon leiden zonder medicatie, en ook geen last had van de bijwerkingen.. kan je me laten weten welk boek je van Peter Breggin hebt gelezen en waar ik een Nederlandstalige versie kan kopen? Alvast hartelijk dank! En ik zal niet over één nacht ijs gaan vooraleer ik probeer af te bouwen, al of niet in samenspraak met arts.
Frank
Mij kan het inmiddels niet meer schelen dat ik medicatie heb. Ik weet dat ik “ziek” ben, en weet mijn beperkingen, en ik weet welk gedrag slecht voor me is. Ik heb een tamelijke berg medicatie elke dag, en de bijwerkingen (!) zijn, in combinatie, toch wel vervelend. Lithium is nog de minst kwade, als je er mee rekent dat ik een goede indruk heb wat als “alternatieven” wordt gezien. De ziekte en de pillen en de maatschappelijke uitsluiting zijn zodanig dat ik het heb opgegeven wat van mijn leven te proberen te maken. Ik zit het uit tot ik dood ben.
Dat klinkt zeer somber, Entropy. ‘Ik zit het uit tot ik dood ben’. Ik kan me voorstellen dat het veel te moeilijk lijkt om nog veranderingen aan te brengen in een leven waarin je beperkingen ervaart en ook te maken hebt met ‘een berg medicatie’ met nare bijwerkingen.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat je toch op de een of andere manier nog wegen vindt waardoor je leven beter wordt en het geen ‘uitzitten’ wordt…
@Marina,
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat u het gedachtegoed van PsychoseAnders bepaald geen warm hart toe draagt.
Heeft u zelf ooit psychiatrische medicijnen geslikt? Weet u hoe dat voelt?
Wist u dat op lange termijn de levensduur van mensen gemiddeld zo’n 15 tot 20 jaar verkort wordt?
Dat deze alleen maar symptomen onderdrukken en dat de symptomen juist verergeren door landurig gebruik?
Als mensen er zelf voor kiezen deze middelen te gebruiken, is dat prima natuurlijk maar u lijkt maar wat tevreden dat uw schoondochter deze middelen MOET slikken.
Ik kan u alleen aanraden u iets meer in de materie te verdiepen (en in uw schoondochter als MENS) ipv volledig te vertrouwen op de reguliere psychiatrie.
U schrijft over ‘gebrek aan ziekte-inzicht’.
Er zijn een paar interessante artikelen aan gewijd op PsychoseAnders mocht u ervoor open staan deze te lezen.
Met vriendelijke groet & heel veel sterkte gewenst aan uw schoondochter,
Sharon
Beste Sharon,
Het lijkt me moeilijk zo niet onmogelijk te bepalen of de levensduur van mensen die psychiatrische medicijnen gebruik met 15 tot 20 jaar bekort wordt. Daarom ben ik benieuwd: uit welk onderzoek blijkt dit?
Jos
Een prachtig verhaal Sharon. Ook ik wil gaan afbouwen met Lithium en antipsychotica. Mijn huidige psychiater wil dat niet en ik val onder de zorggroep Lentis. Nu wil ik zelf een psychiater zoeken die wel meedenkt en wil begeleiden naar het afbouwen van de medicatie. Kan ik zomaar een andere psychiater zoeken buiten het FACT-team om. Graag je reactie.
Shalom,
Harald
Beste Harald,
Met de zorggroep Lentis ben ik niet bekend (straks even googlen…) maar het staat je volkomen vrij een andere psychiater te raadplegen. Wanneer je niet tevreden bent over een arts kun je immers altijd een second opinion aanvragen. Maar…
Wees daar voorzichtig mee. Ik heb van meerdere mensen begrepen dat een psychiater jouw wens om een andere behandelaar te zoeken, zal zien als een extra aanwijzing dat je ernstig ziek bent. (je erkent niet dat je ziek bent – je hebt geen ziekte-inzicht etc….)
Ik heb aardig wat afgespeurd op internet; enkele psychiaters gebeld en per e-mail gecorrespondeerd met de vraag of ze mij wilden helpen maar dit is op niets uitgelopen helaas. Vandaar dat ik het op eigen houtje heb gedaan.
Misschien dat je mij kunt mailen? Ik heb misschien nog wat tips die je verder op weg kunnen helpen.
Stuur – als je wilt – even een berichtje naar de host van deze site zodat we verder kunnen corresponderen.
Vriendelijke groet,
Sharon
Dag Sharon,
Ik geloof dat manisch-depressief zijn voortkomt uit pijn en dat is dan ook de reden dat men om de pijn niet te willen voelen gaat vechten, hollen en over zijn/haar gre
nzen gaat. Bij mij was dit ook het geval, ik werkte veel hard omdat ik erkenning en mijn eigenwaarde hierin vond. Hoe kwam dit? Doordat ik thuis zelf nooit erkenning en aandacht gehad heb. Ik bouwde dus een valse identiteit op. Nu kan ik gelukkig wel goed met mijn grenzen omgaan en weet beter wie ik ben. Vanwaar komt de theorie? Er zijn maar weinig medici die zich hierin kunnen vinden. Zij denken dat manisch-depressiviteit erfelijk bepaald is. Mijn psychiater geeft ronduit toe dat men in het duister tast tav het ontstaan van manisch-depressiviteit. Goed Sharon, ik zou inderdaad van jou graag willen horen welke psychiater het aandurft met mij mee te werken in het afbouwen van de medicatie.
Mailadres: sternsdorff@home.nl
Shalom,
Harald
Misschien dat Kees Aaldijk iets kan beteken voor sommigen met MD. Hij behandelt mensen:
http://www.transpersoonlijk.nl/pages/publicaties.htm
Zie de publicaties met “BIPOLAIRE STOORNIS”.
Ook Peter Kampschuur heeft als ex-MD-lijder ervaring. Hij heeft een boek geschreven, dat voor mij nuttig was:
http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/spiritualiteit-en-energie/1001004006238052/index.html
Graag je reactie Sharon.
Shalom,
Harald
Voor wat betreft het intstaan van MD. Na 32 jaar ervaring, overwegend positieve ervaring met de reguliere psychatrie, en nu aan het afbouwen met lithium heb ik de volgende noodzakelijke voorwaarden voor het ontstaan van MD:
1.
Een genetische component (mijn vader had het ook, het zit in zijn familie).
2.
Een ongelukkige combinatie van omgeving (gezin) en eigen gevoeligheid in de jeugd.
3.
Een trigger om het te starten (bij mij een griep, HAVO examen, … toen ik 18 was)
Medicijnen dienen om MD hanteerbaar te maken, zodat je kunt blijven functioneren in je gezin, de maatschappij etc. Dit is dus symptoombestrijding. Het verlengt denk ik MD, maar verkleint als het goed is de negatieve invloed op je leven (en dat van anderen). Met psychotherapie e.d. kan de oorzaak (punt 2) aangepakt worden. Als je geluk hebt (zoals ik) verdwijnt daarmee de ziekte.
Hierboven duidt Jos mij aan als ‘ex-MD-lijder’ (met ervaring) maar ik ben helemaal geen ex-MD-lijder, want ik heb nooit aan MD geleden. Weliswaar heb ik enkele malen een manische episode doorstaan, maar die crises rechtvaardigen op zich het etiket ‘MD’ nog niet. Dat is nu juist een punt dat centraal zou moeten staan in dit soort discussies: manische psychosen zijn ook los verkrijgbaar, dus zonder afwisseling met depressieve perioden en zonder deel uit te maken van een bipolaire stoornis. In mijn boek (waarnaar Jos verwijst) wordt dit ook verduidelijkt. Wie te gauw roept dat iemand na enkele psychosen een (ex-)MD-lijder is gaat te gemakkelijk mee in psychiatrische denkwijzen en diagnoses die soms nergens op slaan.
@ peterkampschuur (18 september 2017)
Bedankt voor de toelichting. Dat is dan mijn fout, het “ex-MD-lijder”, sorry. De reguliere psychiatrie zou je trouwens het stempel MD niet geven op grond van louter manische episodes. Je ziet wel vaker dat mensen enkele malen een manische episode hebben. Ik ben daarvoor de benaming “unipolair manisch” wel eens tegen gekomen, maar ik weet niet of die officieel in gebruik is. Het schijnt gunstier te zijn dan wanneer je ook depressieve episoden hebt.
Hoi Sharon,
Hoe lang ben jij nu al episodenvrij?
Ik heb de diagnose manisch-depressief. Ik ben al geruime tijd stabiel en heb het anti-psychoticum Zypprexa geheel afgebouwd en ik ben geheel vrij van aanvallen of bijwerkingen. Dit is toch een goed teken? Nu wil ik ook de Lithium gaan afbouwen. Ik slik 1000 mg per dag Ik wil per maand 100 mg eraf dat is toch langzaam genoeg. Ik bouw onder toezicht van een huisarts af. Mijn psychiater wil dit niet.
Hartelijke groet,
Harald
Hoi Harald,
Mijn verhaal in een notendop. Ik gebruik nu 14 jaar lithium, 1000 tot 1200 mg. Rond de kerst ben ik een paar weken helemaal gestopt om te zien wat er gebeurde. Het werd wat wild, met minder slaap. Toen ben ik in januari van 1000 -> 400 mg gegaan, in stapjes. Ik kon me nog wel staande houden, maar het was niet makkelijk. Mijn slaap nam af, ik werd prikkelbaarder. Half april zei mijn vriending dat ik slechter benaderbaar werd, dus sindsdien neem ik weer 1000 mg.
Ik heb er in ieder geval van geleerd dat ik te snel gestopt ben. Ik zou er nu een jaar of zo voor nemen om van 1000 -> 0 te gaan. Het is goed om iemand te hebben die jij vertrouwt, die als onafhankelijke kan zeggen of het goed gaat, zo heb ik ervaren.
Ik zal je een stukje mailen dat ik over deze kwestie geshreven heb. En plaats je ervaringen, goed of slecht, s.v.p. hier. Zo krijgen we inzicht in het proces en het succes van het afkomen van MD medicijnen. Succes ermee!
Sharon, we kennen elkaar al via ‘Wake the planet’, maar jouw verhaal kende ik zo niet. Al dat opnemen doet je zelfvertrouwen geen goed. Echt naar om te lezen. Ik slik nu 13 jaar lithium, en zie het als een nuttig middel dat mijn probleem verdunde (minder manies), maar ook verlengde. Maar op een gegeven moment gaat je ontwikkeling er dwars doorheen: lithium doet weinig meer en je krijgt vooral religieus getinte manies, die ook minder kwaadaardig aanvoelen dan de andere. In feite is dat een goed teken.
Overigens, ik heb na mijn 30e (ik ben nu 50) ook alleen manies gehad. Uit wetenschappelijke artikelen blijkt dat dat sowieso een wat gunstiger beloop heeft. Mijn laatste psychiater heb ik die ook gegeven “want u bent toch een man van de wetenschap?” (ik ben natuurkundige, erger nog, met specialisatie experimentele kernfysica :^) Bij psychiaters heb ik me altijd thuis gevoeld, en ik heb er mee samen kunnen werken. Maar ik ging er ook altijd zelf naar toe, naar gewone GGZ psychiaters. Ik ben nooit opgenomen geweest. Dat kon ook omdat ik alleen woon, en me meer kon permitteren dan mensen die deel uit maken van een gezin. Ik heb mijn ziekte periodiek “uit kunnen leven”. Niet data dat makkelijk is, het is een wonder dat ik nog leef…
En met psychiaters kun je lol hebben. 13 jaar geleden kwam er eentje bij het RIAGG maar niet uit wat ik had. Toen ik mijn dossier ter afsluitng ophaalde had ik zo’n Einstein T-shirt aan met “I blew my head and became a genius”, met natuurlijk mijn horen-zien-en-zwijgen sokken.
Voor de kerst ben ik gestopt met litihum (ik slikte 1200 mg). Interessant. Toen ik begon 13 jaar terug verdwenen alle vervelende dingen en kon ik weer aan het werk. Zonder bijverschijnselen. Nu ik stopte ging ik slecht slapen, en werd creatiever. Na de kerst ben ik weer begonnen met 1200 mg, en ben afgebouwd naar nu 400 mg. Misschien wat snel, maar psychoses blijven gewoon uit. Niet dat ik geen leuke ideeen heb :^)
Kortom, ik heb veel aan psychiaters en lithium gehad. Maar helaas is door de ernst van de ziekte MD (die voor velen levenslang betekent) ondergesneeuw dat je er van af kunt komen door:
1) psychotherapie (al dan niet op eigen houtje): je verzoenen met je verleden, begrijpen waardoor je de ziekte gekregen hebt (inclusief aanvaarding genetische aanleg + trigger)
2) opbouw consistent wereldbeeld. Dit is dus de
spirituele kant. In mijn geval komt dat neer op me orienteren op de wereldbeelden van de diverse religies, wetenschap etc., en daar een voor mij passend wereldbeeld uit halen.
En i.h.a. is clean leven wel goed, denk ik. Geen drugs en alcohol en zo.
Een kleine ‘update’; inmiddels ben ik sinds een jaar volledig lithiumvrij en het was een intens jaar.
De highs waren higher en de lows waren lower maar ik heb geleefd. 😉
Nog steeds gaat het prima en onlangs zei iemand die mij voor het eerst ontmoette; ‘Volgens mij ben jij wel gelukkig!’
Ja, dat klopt.
En daar gaat het uiteindelijk om, toch?
Dat is mooi! Nog een paar opmerkingen n.a.v. je bericht van 4 augustus:
1)
Is er iets bekend over ‘ontwenningspsychoses’? Ik kan me voorstellen dat plostseling stoppen een extra duw die richting op kan geven.
2)
Over ‘nooit meer psychiatrische medicijnen’: op mijn 30e kreeg ik Anafranil, een antidepressivum van de huisarts. Dat was niet verstandig, want dat lokte een manie uit. Dat is een bekend gevaar van sommige antidepressiva bij MD’ers. Toen heb ik kort Orap, een antipsychoticum gehad. Het betekende de hel voor me, en toen ik met dit alles (onder leiding van een psychiater) stopte was ik getraumatiseerd. Kwam het nu dor mezelf of door de medicijnen, of beide? Daardoor besloot ik geen medicijnen meer te nemen. Totdat ik 37 was en de situatie zo onhoudbaar dat ik zelf na lang wikken en wegen besloot lithium te gebruiken, dat na een paar weken al goed werkte.
3)
Je houdt slaappillen achter de hand… Ik heb een aantal maanden geleden de ervaring gehad dat op een gegeven moment ook die niet meer hielpen, terwijl ze een jaar daarvoor heel goed hielpen. Dat heeft te maken met de afbraak van het ego en het daarmee gepaard gaande religieus getinte proces. Dit is goed beshrven in hoofdstuk IV ‘De spirituele dimensie van een crisis’ van het boek
Crisis en spiritualiteit
Gids voor zelfmanagement in moeilijke tijden
van Helene Etminan
4)
Paranoide schizofrenie: bij het RIAGG kreeg ik ooit ook ziets als ‘mogelijkheid’ toegeschreven, als ik me goed herinner.
Er is net een populair wetenschappelijk boekje uit over psychoses van de hoogleraar cognitieve psychiatrie Andre Aleman. Over het ontstaan, soorten etc. Het heet:’Hersenspinsels – waarom we dingen zien, horen en denken die er niet zijn.’
Tenslotte, we hebben natuurlojk ook nog onze eigen Jan Foudraine, anti psychatrie goeroe, bekend om zijn veel verkochte boek ‘Wie is van hout?’ Een boeiend, eerlijk en hoopgevend geschreven boek. Een voorloper van Psychose Anders. Mijn kritische samenvatting van een paar jaar terug zet ik hieronder in een aparte reactie.
Hoi Jos,
Ja, er is zeker veel bekend m.b.t. de ontwenningsverschijnselen van lithium. Je kunt manisch / psychotisch worden wanneer je het afbouwt. De ontwenningspsychose kan net zo heftig zijn als de symptomen die je de eerste keer had en wordt doorgaans geïnterpreteerd als een signaal dat je het middel nodig hebt en nog steeds geestelijk ziek bent. O.a. Peter Breggin heeft er veel over geschreven. (Het woord ‘ontwenningspsychose’ heb ik trouwens zelf verzonnen, Breggin verwoordt het anders maar het komt op hetzelfde neer.)
Die slaappillen liggen nog steeds in de kast. Ik slaap prima maar het idee dat ik ze heb, is voor mij een zekere geruststelling. Mochten ze ooit op raken – of over de houdbaarheidsdatum – kan ik altijd nieuwe halen bij mijn huisarts. (Het natuurlijke middel Valeriaan zou ook kunnen werken en geeft geen bijwerkingen, trouwens.)
‘Wie is van hout?’ vond ik een erg goed boek.
Wel jammer dat Jan Foudraine niet meer serieus genomen werd toen hij zich bij de baghwan aansloot destijds. Alsof wat hij geschreven had, er daardoor niet meer toe deed!
‘Wie is van hout’ van Jan Foudraine is
een bestseller uit 1971.
Mijn ‘samenvatting’ van een paar jaar terug, maar vooral dingen die me opvielen.. Zie ook:
http://www.nrcboeken.nl/recensie/jan-foudraine-wie-is-van-hout-1971
Jan Foudraine is een Nederlandse psychotherapeut die vijf jaar in Amerika heeft gewerkt, en teruggekomen in Nederland de antipsychiatrie predikt: pillen etc. helpen niet bij schizofrenie, het kan genezen worden met praten, geduld en medeleven. De oorzaak ligt bij de ouders, de opvoeding (“schizofrenogeen gezin”). Dit boek viel zo goed, omdat dit naadloos paste bij de toenmalige anti-autoritaire tijdgeest. Er zijn er meer dan 200.000 van verkocht. Het krijgt een 8,5 omdat het boeiend geschreven is (gevalsbeschrijvingen, theorie), logisch (!) in elkaar zit, overtuigend – maar met een grotendeels foute boodschap. Dat geldt dus ook voor deze samenvatting!
Foudraine werd opgeleid in een tijd dat insulinekuren en electroshocks gebruikelijke behandelingen waren. Hij beschrijft zijn opleiding en stages. In Nederland heeft hij succes met enkele patiënten door slechts met hen te praten (psychotherapie), door de zin in hun psychotische wartaal te ontdekken. Psychiaters moeten volgens hem gewoon verschikkelijk goed luisteren naar wat gesproken wordt en wat onuitgesproken blijft, en op het juiste moment moeten ze iets kunnen zeggen. Dat geneest. Gek gedrag is een vlucht uit de realiteit, het blijven hangen in een boze droom (“ik-verlies”). Een regressief fenomeen, een vlucht naar het kind-zijn. Geen ziekte, laat staan een lichamelijke. Op de klassieke psychater zijn van toepassing: “onderzoekend”, “bekijkend”, “uitvragen”, “opschrijven”, “geen relatie”, “tot object maken” (“ik ben van hout”= “u behandelt me alsof ik van hout ben”). Op die a la Foudraine: “dichtheid”, “eerlijkheid”, “begrip”, “warmte”, “begrijpen”.
Van 1961 tot 1965 opereert Foudraine als psychiater in Amerika. Hij reorganiseert een deel van de inrichting:
1. Tegengaan van institutionalisering door o.a. de patiënten meer zelf te laten doen. Staf en patiënten kunnen namelijk in een verstikkende symbiotische relatie terechtkomen (“moeder – kind” “zuster – patiënt”), die genezing belemmert. Open deuren, open vergaderingen, etc.
2. Er worden minder “labels” als “patiënt” e.d. gebruikt, omdat mensen zich naar deze rol gaan gedragen (“labeling theory”). “Leerling” (van de “levensschool”) is beter.
3. Opheffen bureaucratische structuur (gekenmerkt door hiërarchie, regels, specialisatie), omdat die tot onpersoonlijke relaties zou leiden. Hier worden beslissingen genomen op hoge niveaus waar juist de minste kennis over de werkvloer bestaat.
De aanpak kent zekere successen. Enkele patiënten gaan min of meer zelfstandig buiten de inrichting wonen. In de theoretische onderbouwing komt Foudraine met termen als ik-zwakte, verpleger= hulp-ik, libidomodel (Freud), en competentiemodel. In de laatste fase wordt Foudraine’s afdeling “a school for living”, “nursing office” wordt “educational office”, etc. Dit is gebaseerd op het boek “The myth of mental illness” van Thomas Szasz. Deze verandering gaat niet goed. Het is namelijk wat Popper “utopian social engineering” noemt, dat uitgaat van en bepaalde grote reconstructie. “Piecemeal social engineering” heeft grotere kans van slagen. Het laatste hoofdstuk geeft een vooruitblik op en adviezen voor de Nederlandse situatie. Er is ook een nawoord uit 1976 opgenomen, evenals een voorwoord uit 1997.
1. Hersenziekten bestaan niet, laat staan met erfelijke basis.
2. Veel zaken die bij een psychiater terchtkomen worden veroorzaakt door politieke en sociale tekortkomingen van onze samenleving.
3. Als je wilt weten waar mensen werkelijk in geloven, luister dan niet naar wat ze zeggen, maar kijk naar wat ze doen.
4. “If you want to know how things really are – try to change them.”
5. Geslachtsdrift drijft onherroepelijk naar de ander en brengt afhankelijkheid met zich mee.
6. Een psychose kan gezien worden als een ontmoeting van de mens met dat deel van zijn leven dat hij niet heeft durven leven. Het doel is dit vreemde als het eigene te integreren: het continuïteitsprincipe.
7. Een moeder die klaagt maakt een verpleger voor het leven van haar kind.
8. “Adaptation to the stronger persons reality” kan leiden tot schizofrenie. Werkelijkheid en droom vermengen.
9. Freud wilde filosoof zijn. Volgens hem hoefde je als psychoanalyticus geen medische studie te doorlopen.
10. Psychose: een proces van teruggaan (regressie. ). Metanoia: een reis naar binnen en daarna terugkeer (neogenesis) met een verrijkt en verdiept zichzelf zijn. Een proces van dood en wedergeboorte met als resultaat een re-integratie op een hoger niveau.
11. Diepe vriendschappen tijdens en na de puberteit zijn van groot belang.
12. De psychoanalyse is in feite ook een proces van hersymboliseren, het opsporen van de oude symbolen die een enorme invloed blijven uitoefenen.
13. Pindarus: “Word wat je bent.”
14. “To classify human behaviour is to constrain it.”
ik heb 14 jaar lithium geslikt en vele andere medicijnen voor psychose ,mijn laatste stap is lithium afbouwen ,en daar ben ik nu mee bezig .
ik heb inzicht gekrgen in mijn leven ,waardoor psychose s en depressies . uiteraard met hulp.
veel praten reiki ervaren als behandeling ,en heel eerlijk zijn tegenover jezelf.en ik doe afkicken onder begeleiding psychiater.
14 jaar, dat is ongeveer zo lang als ik. Ik zit nu trouwens op 400 mg lithium (was 1200 mg) en ik merk aan mijn slaapschommelingen (minimaal 4-5 uur, dan in de loop van 1-2 weken langzamerhand moe worden en dan weer eens 11 uur slapen) dat ik nog niet 100 % stabiel ben. Ik ben ook benieuwd of dat ooit helemaal zal lukken.
Hoi Jolanthe,
Ik ben zelf in een proces van afbouwen met Lithium. Heb jij nog tips voor mij? Wat is jouw kijk op afbouwen met Lithium met een manisch-depressieve stoornis?
Harald
[…] Wat men in de medische wetenschap een ‘psychose’ noemt, is voor Sharon van Haren een ‘bewustzijns-veranderde ervaring’.. Ervaringen die in haar geval, hooguit 3 tot 4 weken duurden. En deze perioden kwamen dan ook nog ‘maar’ eens in de twee jaar naar voren. Maar de grootste ‘klacht’ die met haar op pseudo-wetenschappelijke, psychiatrische diagnose samenhangt, is de strijd geweest met het afbouwen van ‘medicijnen’. (Zie deze link) […]
[…] opContactSharon opVia Psychotische Hel naar…Harald opVia Psychotische Hel naar…Jos opNa 7 Jaar zelfstandig vrij van…Harald opNa 7 Jaar zelfstandig vrij van…Harald opNa 7 Jaar zelfstandig vrij […]
Mijn moeder heeft 15 jaar geleden een pshchose gehad, en leeft nu al 15 jaar op medicijnen(dit geen redelijk goed), ze had vrijwilligerswerk en kookte nog iedere dag voor mijn vader. Tot ze in juli dit jaar zichzelf weer op liet nemen omdat het volgens haar niet meer ging. Ze bouwde in de instelling haar medicatie af en het ging haar supergoed! Ze zei zelfs dat ze veel gemist had in die 15 jaar en nu weer volop van het leven wilde gaan genieten. Tot de psychiater zei dat ze ontslagen werd en daar is ze zo van geschrokken dat ze plots weer een psychose heeft gekregen(ze zit nu al 4 dage in de isoleercel) ze is heel onrustig,en psychotisch! Ik denk zelf dat dit een soort afkickverschijnselen zijn van de medicatie, maar nu wordt ze natuurlijk weer volgestopt met die in mijn ogen “zoethoudertjes”. Ik vindt het heel erg…maar wat moet ik. De instelling zegt dat het beter is als we even afstand houden(dit voel ik overigens zelf ook zo) maar het is zo moeilijk. Hoe kan ik haar nog helpen?? Weet iemand een psychiater die “anders”werkt?
Ze spuugt de medicatie zelf ook uit in de isoleercel, dit is toch een duidelijk teken of niet dan!!!!???
graag alle info die je me kunt geven is welkom, bedankt van een radeloze dochter.
Hoi Diana, ten eerste bedankt voor het plaatsen van je vraag hier. Misschien reageren er nog anderen met tips. Ten eerste wil ik je zeggen dat ik het bijzonder vind dat je moeder zelfs mocht afkicken van haar medicatie in een instelling. Dat is haast een wonder. Verder is het gewoon zo dat zodra je het als chronisch medicatienemer even weer lastig krijgt, je meteen de pillendruk weer volop zult voelen. Wie weet wat er gebeurd zou zijn als die psychiater het ontslagbericht op een andere manier had voorbereid, of wat er zou zijn gebeurd als er misschien meer was geprobeerd haar te kalmeren op een andere manier.
Het is natuurlijk voor mij ook wel makkelijk praten omdat ik geen idee hebt op welke manier het gekke gedrag van je moeder zich opeens liet zien. Iedere situatie is natuurlijk weer anders. Afkickverschijnselen van antipsychotica worden haast niet erkend in de psychiatrie, maar worden zo goed als altijd geïnterpreteerd als zijnde kenmerken van de psychose en de ‘ziekte’ die weer de kop opsteken, waardoor medicatie weer het snelle en logische antwoord is binnen een dergelijke interpretatie.
Het is erg lastig om een psychiater te vinden die ook niet op de bovenstaande manier kijkt naar psychotische klachten die weer de kop op steken. Medicatietoediening lijkt de reflex te zijn. Ik zou toch proberen weer in contact te komen, misschien door herinneringen aan haar goede recente tijd op te halen, wellicht door haar vanuit je hart te steunen. Sterkte!
Hoi Christina, ik gebruik 14 jaar camcolit, en ben de laatste maanden met 100 mg/maand aan het afbouwen. Van 1000 naar nu 500 mg. De tabletten zijn 400 mg, met een breukstreepje zijn ze in 2 helften van 200 mg te verdelen. Deze deel ik met de zijkant van mij tandenborstel in twee delen van +/- 100 mg. Mijn verbeteradvies aan de fabrikant is om twee loodrechte breukstreepjes te maken :^)
100 mg is eigenlijk nog een iets te grote stap voor mij. Na +/- 2 weken komen inderdaad trauma’s naar boven, slaap ik minder, ervaar ik meer synchroniciteit (teveel is niet goed). Een ander effect is dat ik mezelf snel ontwikkel, daadwerkelijk verander, waardoor mijn positie in de omgeving ook verandert (familie, werk, …). Dit merk je natuurlijk ook als je dit te vroeg doet: je krijgt met iedereen en alles conflicten. Deze veranderende relatie met de buitenwereld
is extra reden om langzaam te minderen, en dan nog wel op het juiste moment. Ik had dit niet 5 jaar geleden kunnen doen, bijvoorbeeld
Ik heb een algemener stuk over MD geschreven, met meer details. Je kunt mijn email adres aan de beheerder van psychoseanders vragen. Als je contact opneemt stuur ik het je toe.
Misschien kan je de PVP nog inschakelen, als je vind dat er iets mis is met de behandeling: http://www.pvp.nl/html/helpdesk-pvp.htm
Ze hebben mij ook goed geholpen in het verleden.
Ik ben benieuwd hoe het nu met je moeder is Diana. Als ik in de situatie van je moeder zou zitten zou ik beginnen met de antipsychotica – in eerste instantie! – maar te accepteren, zorgen tot rust te komen en lekker naar huis en mijn vertrouwde dingen gaan. En DAAR dan rustig en met zo goed mogelijke ondersteuning, vanuit rust weer met kleine stapjes gaan afbouwen. Er zijn psychiaters die anders werken. Misschien kun je Joost (die deze site beheert) mailen en hiernaar vragen.
Reactie naar Sharon: wat een ongelooflijk boeiend en dapper verhaal. Veel dank dat je het hier deelt.
M.b.t. stoppen met lithium; het is moeilijk te stoppen met lithium omdat het een middel is waarvan je (wordt gesteld) een bepaalde hoeveelheid in je bloed moet hebben. Kom je onder die zogeheten ‘werkzame spiegel’ dan doet het middel opeens niets meer. Daarom kom je dan in één klap van (het effect van) de medicatie af en dat kan een grote schok en kwetsbaarheid voor ‘ontregeld raken’ geven.
Als iemand zowel lithium als een antipsychoticum slikt zou ik dus eerst stoppen met de lithium en dan heel langzaam het antipsychoticum afbouwen en niet andersom. Je zou ook / zelfs kunnen overwegen om, als je alleen lithium neemt, van lithium éérst over te gaan op een antipsychoticum dat enigszins op je inwerkt zoals de lithium (bv het dempen van indrukken en hevige emoties).
En dan de lithium afbouwen, en daarna – als alles goed blijft gaan – langzaam in kleiine stapjes de antipsychotica afbouwen.
Antipsychotica werken nl nog wel ook bij heel lage doseringen en zo kan je ‘systeem’ (lichaam en geest) langzaam wennen aan het zonder-medicijnen-zijn. Als er dan heftige dingen gebeuren in je leven of in je emoties heb je tijd er op te reageren door bv goede ondersteuning en/of therapie te zoeken.
Mijn indruk is dat het vaak zo is dat na het stoppen met medicatie, oude onverwerkte emoties en trauma naar de oppervlakte komt en dan kan leiden tot nieuwe maniën of psychosen. Deze onverwerkte zaken zijn mogelijk onderdrukt geweest en komen bij afbouw weer omhoog, met als het ware de vraag om alsnog gevoeld en verwerkt te worden. Als je geleidelijk afbouwt is het makkelijker om daar hulp bij te zoeken en deze kwesties te verwerken zodat ze niet in een psychose tot ‘explosie’ hoeven te komen.
PS Ik heb geprobeerd de video’s te bekijken die Sharon plaatste, maar ik krijg een boodschap ‘deze video is privé’, het lukt dus niet.
Ja, inderdaad, de video’s van Jan zijn privé gemaakt in de tussentijd. Dat doet hij wel vaker: videos plaatsen en dan weer verwijderen en dan weer plaatsen.
Hoi Jos, bij de apotheek kun je voor een paar euro een klein apparaatje kopen waarmee je pillen in twee of vier stukken (etc.) kunt snijden; misschien handig?
Wat je schrijft over traumatische ervaringen die weer boven komen, minder slapen en synchroniciteit ervaren is herkenbaar. Gebruik je nog een ander middel naast de camcolit? Wat ik zelf ervaren heb is dat veel regelmaat en een goede zelfzorg heel belangrijk is bij dat soort ervaringen. Onder zelfzorg versta ik gezond en regelmatig eten, dagelijks een stukje wandelen of bewegen, zorgen voor genoeg rust en slaap. En steun zoeken zodat je b.v. kunt praten met iemand over de traumatische ervaringen, maar mogelijk niet teveel omdat dat nog weer meer los kan maken.
Misschien kun je het stuk over MD aan Joost aanbieden, dat hij het op deze site plaatst?
Hoi Christina,
Ik ben even nieuwsgierig (maar dit is niet van de laatste tijd…), daarom deze twee vragen:
– Hoe kijk jij tegen “de” psychatrie aan?
– Wat is jouw visie op synchroniciteit?
Als ik me even met jullie gesprekje mag bemoeien; misschien kunnen jullie dit soort off-topic onderwerpen aansnijden in het pas geïnstalleerde forum op http://psychoseanders.yourbb.nl
En over synchroniciteit gesproken…laatst sprak ik er nog over met iemand die me inspireerde tot: http://noetiek.wordpress.com/2011/05/29/drie-soorten-synchroniciteit/
Christina, bedankt voor de tip, ik wist niet dat dat bestond. Ik ga het navragen. Naast camcolit gebruik ik niets. Ja, bananen en zo :^) Zelfzorg, daar ben ik al een tijd achter. Niet dat het altijd even makkelijk was. Op dit moment tai chi ik, en heb ik ook jongleerballen gekocht. Het omhoog gooien gaat goed :^) Voor de stimulatie van blans tussen de hersenhelften. Misschien dat over zelfzorg op de site nog wel wat over staat van mij (jsgn3). Joost heeft het stuk, maar alleen voor eigen gebruik. Ik had het voor het jubileumnummer van de PLUSminus (blad van de VMDB) beloofd, dus daar is het heen. Als ik het nodig vind geef ik het natuurlijk wel aan deze of gene.
Ik heb het apparaatje gekocht. En over zelfzorg kocht ik toen ik met lithium begon “Zelfzorg bij de manisch-depressieve stoornis” van Jos La Poutre, een goed boek.
Hoi Jos, ja, dat boek van Jos La Poutré heb ik ook. Moet lachen om het ‘omhoog gooien’ dat zo goed gaat. Misschien kun je beter leren koorddansen?! Goed voor je ‘innerlijk evenwicht’ 😉
Christina, innerlijk koorddansen doe ik al enkele decennia, dus daar heb ik onderhand genoeg van. Ik heb echter de ballen verstand van ballen, vandaar.
Hoi ,
Dit is waar ik op wacht , http://www.kenniscentrumbipolairestoornissen.nl/onderzoek/evaluatie-van-de-lithiummeter-als-zelfmonitoringsinstrument/
Ik slik 18 jaar Camcolit , mijn geschiedenis doet er niet zo erg toe , daar wordt niemand blij van.
Met de tijd dat ik het gebruik , heb ik leren omgaan met MD , stabiel te blijven door Camcolit.
Huisje , boompje , beestje , werk.
Rust , reinheid , regelmaat.
Tja ?
Ik leef in het hier en nu , kijk niet teveel achterom , en weeg plannen voor de toekomst zorgvuldig af.
Afbouwen van Camcolit , lijkt mij nog geen goed idee.
Geniet van het leven !
Jacco, bedankt voor de link. Ik wist van het onderzoek aan deze lithiummeter. Maar het beste monitoringinstrument ben je natuurlijk zelf, zoals je al aangeeft :^)
Van Sharon weet ik dat ze na het “Sharon die na 7 jaar op eigen kracht erin geslaagd is geleidelijk haar lithium af te bouwen tot nul en er zich opperbest bij voelt” moeilijke perioden heeft gehad. Ik hoop dat ze nog eens schrijft hoe ze daar nu tegen een en ander aankijkt. Van dit soort ervaringen kan iedereen leren.
Zelf heb ik ~ 15 jaar camcolit gebruikt, waardoor ik bijvoorbeeld mijn baan kon behouden. De afgelopen paar jaar ben ik gaan afbouwen, mede door Sharon’s verhaal, en ontmoetingen met haar. Het is een zeer moeilijk traject, dat volgens mij alleen maar samen kan gaan met grote veranderingen in je leven. Veranderingen waarvan je pas na een paar jaar kan zeggen dat ze goed waren. Zo ben ik nu baanloos, en zijn mijn familieomstandigheden relatief ingrijpend gewijzigd. Maar ik voel me gelukkiger, en denk dat ik op de goede weg ben.
De getallen: ik gebruikte 1200 mg camcolit/dag, nu 200 mg/dag. Het minste was (gemiddeld) 50 mg/dag, maar dat was op dat moment te weinig. Dus toen ben ik naar die 200 gegaan. Vanmiddag ga ik weer eens naar de GGZ waar ik mijn bloed niet meer hoef te laten prikken, omdat de lithiumconcentrie onder de detectielimiet valt :^)
Hoi , jsgn3
Bedankt voor het bedankje , hier mijn ervaring van de laatste 23 jaar ;
De problemen die onstaan en de behandelling die erop volgen , als een persoon een http://nl.wikipedia.org/wiki/Psychose krijgt , dus nadien , zijn in de meeste gevallen te herleiden , en komen neer op http://nl.wikipedia.org/wiki/Sociale_filosofie problematiek , dus isolatie van de http://nl.wikipedia.org/wiki/Democratie
Je bent het wij gevoel kwijt.
Dit voorop gesteld , en hoe nu verder ? , het vertrouwen van de medemens is geschaad , dus http://nl.wikipedia.org/wiki/Sedatie is gewenst om binnen de cirkels , te kunnen http://www.nationaalkompas.nl/gezondheid-en-ziekte/functioneren-en-kwaliteit-van-leven/psychisch-functioneren/ , men wil dan het gewenste effect , niet zeuren , slikken of stikken !
Succes , met het vinden van mensen die het niet tegen je gebruiken.
Gewoon blijven ademen , vertrouw op jezelf en gooi niet alleen een paar balletjes in de lucht , http://www.123test.nl/antoniemen/ , zoek jezelf broeder , met beleid , dan ben je een stuk aangenamer voor mensen om je heen , je zult nooit meer herstellen als je het verleden niet uitfilterd en de dingen die je ziek hebben gemaakt weer oprakelt.
Door de achterstand die je oploopt van de psychose , moet je de toetsen der leven , 2 keer zoveel inzet hebben en toch het hoofd koel houden.
Één goede raad , ga niet de ervaringsdeskundige uithangen , in het echte leven.
De http://nl.wikipedia.org/wiki/Judas_Iskariot , slaapt nooit !
Gewoon meedoen en de klappen opvangen , actie=reactie , grenzen stellen.
Zet hem op ! , een tevreden mens telt voor 2.
Ha ha, een originele reactie. Twee opmerkingen:
1)
Je suggereert dat de problematiek vooral sociale problematiek is, en linkt naar ‘democratie’. Als je dit ver doortrekt zijn we opeens enkele decennia terug, terug in de tijd van de anti-psychiatrie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Antipsychiatrie
Het (karikaturale) basisidee daarvan was dat niet de paar procent met psychische problemen “gek” was, afweek, maar juist de rest. Dat is mij een te extreem standpunt. Het belemmert ook dat mensen oorzaken bij zichzelf, en in hun directere omgeving zoeken. Te denken valt aan familierelaties (moeder, vader, …) en levensovertuiging. Mijn ervaring is dat de meest directe oorzaken daar liggen. En ook de oorzaken die je het makkelijk kunt achterhalen, en waar je wat aan kunt doen. Wat heel moeilijk kan zijn. Maar makkelijker en effectiever dan de hele maatschappij veranderen. “Verbeter de wereld, begin bij je zelf”, ken je die nog?
De afkeer van religie rond diezelfde tijd heeft er denk ik voor gezorgd dat mensen niet meer zo makkelijk met begrippen als “schuld” om konden gaan. Dat een familitied psychische problemen had werd makkelijker en liever op die persoon zelf afgewenteld. Begrijpelijk, want niemand houdt er van om “de schuld”, zeg maar oorzaken van slechte zaken, bij zichzelf te zoeken. Voeg daarbij de ontdekkingen van de biologische psychiatrie, o.a. dat medicijnen leken te helpen, en het is logisch dat de rol van de biologische psychiatrie steeds groter werd, en die van psychotherapie en religie steeds kleiner.
2)
Ken je het “Evangelie van Judas”? Dat werpt een ander licht op de rol van Judas. Zie:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Evangelie_naar_Judas
Hoi , jsgn3
Bedankt voor je feedback.
Biologische psychiatrie , bestaat al lang ( 1994 ), en wordt nu pas toegepast voor het gewone volk , omdat vernieuwing noodzaak is , de elite van toen , hebben het overgedragen aan, de nieuwe hulpverleners , die het nu een fabriek gemaakt hebben , voor de noodlotige die decompenseren ( vooropgesteld dat ik in die catogorie . 9 jaar mijn heil heb gezocht , intenstief begeleid wonen (vanaf 2003 einde 2009)) , maakt het geen wat goed was niet beter.
Er komen steeds meer mensen bij , met een zorgvraag , en het blijkt dat er minder geestelijke zorg verstrekt kan worden ( hier in het Noorden , voor re intergratie en rehabilitatie , 1 hulpverlener op 35 clienten , intern ) , dit wil ik niet bagatelliseren , of wel generaliseren , het is een tendens.
Zelfcontrole , en stabiliteit , vanuit mijn perspectief ;
Muziek is voor de helig van de hersenen , een sterk rustgevend middel.
Hier een experiment ;
Lees mijn laatste reactie nog eens , met in het achterhoofd , dat ik contrapsygologie heb toegepast om bij jou/jullie de wensenlijke reactie op te wekken , zodat jij meer met beide benen op de grond staat , en op mijn nivo kunt reageren.
Luister tegelijkertijd naar mijn muziek voorkeur.
En ?
In mijn verleden is gebleken dat , bij herhaling pas het gewenste effect onstaat ( loslaten van vastzittende gedachten ) , als je met meerdere mensen ervaart ( concert ) , merk je pas wat voor impact het geeft , pas anders ( je/julie voorkeur muziek ) toe , geniet ervan in de toekomst !
Tip ;
Ben je eenzaam ? , zoek naar een huisdier die je liefde geeft.
Wil je begrip ; ga dan om met de mensen die je respecteren.
Kijk s’morgens in de spiegel en zeg ; ik ben goed bezig.
Hou wat over voor mindere tijden ( weerstand ) , zo niet , baal er niet van , er breken wel weer betere tijden aan.
Vlak niet af , achterstand is om in te halen , Mazzel
Jacco, bedankt, zeker voor je positiviteit. Ellen is een mooi figuur. In verschillende opzichten :^) “Niet achterom kijken”, dat kun je doen. Mijn achterom kijken heeft er toe geleid dat ik het verleden beter begrijp, en daarmee de toekomst. Ik hoef daardoor nu minder achterom te kijken, en de toekomst is open komen te liggen.
Dit was een van de eerste nummers die me hielpen om hypomane perioden te doorstaan:
Ik heb over de relatie tussen MD en muziek ooit een stuk geschreven in PLUSminus, het blad van de VMDB. En dit heb ik net geschreven, zie “Jos says”:
http://www.afterpsychotherapy.com/oedipus-complex/comment-page-1/#comment-21838
Goedemorgen , jsgn3
Hier wat leesvoer voor de Zondag.
http://www.stichting-promise.nl/artikelen/pastoraat-en/contra-psychologie
Niet iedereen reageert hetzelfde , vreemd dat bij mij vaak gezegd wordt “rustig aan” als ik mijn mond open trek , terwijl ik een stabiele vorm van MD heb met Camcolit , grappig ! , ik vind soms deprie zijn prima , en ben tevreden , mijn familie , vrienden ook.
Ik vind het een uitdaging , en heb ik veel voor mijzelf moeten opeisen , voor de zoveelste diagnose die niet van toepassing bleek te zijn.
Mijn oude schipper zei ; niet achterom kijken daar ben je al geweest , ik weet nu wel beter , als ik erover nadenk , geschiedenis herhaald zich , het is aan mij om te anticiperen.
De zorg kent tegenwoordig zoveel aspecten , ook worden oude methodes weer gebruikt , die resultaten bij de zieke personen kunnen geven.
Ik heb geen hulpvraag sinds 2 jaar , ik heb van de nood een deugd gemaakt en studeer nu psychologie.
Veel leesplezier.
P.s. First things first , ik lees jou stuk over muziek hierna.
Jacco, ik heb even gekeken wat globaal de boodschap is van je leesvoer. Dat is volgens mij dat psychotherapie en religie (“pastoraat”) elkaar niet uit hoeven te sluiten bij een aanpak om je geestelijk beter te gaan voelen.
Ik denk dat een goed wereldbeeld, samengesteld uit elementen van verschillende wereldbeschouwingen (wetenschap, religies, …) bij kan dragen aan je welbevinden. Religie kan het oplossen van persoonlijke problematiek echter niet volledig vervangen, wel er aan bijdragen. Denk aan het Griekse “Ken uzelve”, en aan het aloude idee dat je eerst van jezelf moet kunnen houden om van een ander te kunnen houden. Dit hangt samen met het eerst jezelf kunnen begrijpen, voordat je een ander goed kunt begrijpen.
Een psychose is slechts een overbelastingssymptoom van onze hersenen de hersenen (het gevoel) koppelt terug en roept een reactie op in organen… . die organen gaan stoffen produceren die weer stressoren zijn.
Zelfs hallizunogene stoffen als DMT.
Sommigen zijn genetisch wat gevoeliger dan anderen,dat betekent niet dat je ziek moet worden.
Onze maatschappij en haar gedwongen inzicht vergt slachtoffers en het mechanisme daarachter wordt niet blootgelegd, maar toegedekt met medikatie.
Zo ontstaat een cirkel(negatief terugkoppelingsproces) die steeds gegenereerd wordt zoals ons gehele zenuwstelsel teruggekoppelt is in kringlopen..(zo leer je,door herhalen van deze neuronale circuits))
Een psychotisch proces is in je zenuwstelsel gebrand en de kans op herhaling groot,omdat mensen in bepaalde stresssituaties stereotyp reageren.
Indien je niets aan de stress doet en deze mechanismen opvat zoals de regulier denkenden dit doen en ook de oorzaak niet verklaard wordt onstaat noch meer druk voor diegenen die deze belevingen doormaakt..
Chronische pijnbeleving is ook een soortgelijk proces. We willen de processen hierachter niet begrijpen omdat als je gaat doorvragen dit doorvragen atomatisch leidt tot een vragen naar de medogenloze liefdeloze maatschappij waar we in leven.
De gevoeligeren in deze maatschappij worden het slachtoffer.
Maar voor gevoeligheid is geen plaats omdat dit de winstoptimalisering in de weg staat.
Wat ik noch toevoegen wil;” de angst voor de ”ziekte”,de diagnose en de omgang met deze zogenaamde ziekte houdt de ziekte in stand”
Dat hebben we te danken aan het onbegrepen liefdeloze betaalde inzicht van de reguliere kijk…
Zo simpel is het.
Voor zover ik lees, zo globaal is Sharon ruim 1 jaar stabiel na het stoppen met de medicatie. Daarna hebben we echter niks meer vernomen.
Ik vind dat nogal magertjes. Wie weet heeft ze terugval bij 1,5 jaar. Ik heb op internet 1 groot succes verhaal gelezen, bij de Viva, iemand die met afbouwen minimaal 10 jaar succes heeft.
Fraatje, ik weet niet hoe het nu met Sharon is. Zelf heb ik mijn dosis lithium afgebouwd in 2011-2012. Daarover kun je elders lezen op deze site. Het was voor mij een experiment. Helaas is het niet goed afgelopen. Ik werd depressief, en zit nu al weer jaar aan de lithium. Nu voel ik me ongeveer weer zoals in de +/- 15 jaar voor het minderen.
Hallo Fraatje, na een lange afwezigheid op PsychoseAnders leek me jouw bericht een aardige aanleiding om me weer te melden.
Ik ben nog altijd vrij van lithium en dit inmiddels ongeveer een jaar of 4. Ik zou niet willen beweren dat mijn leven sindsdien één grote ‘succes story’ is, zeker niet! Maar de kans dat ik ooit weer zou beginnen aan lithium en / of andere dagelijks in te nemen psychiatrische medicatie is voor mij nog altijd ondenkbaar.
De reden dat ik sinds lange tijd niets meer heb geschreven op PsychoseAnders is dat ik andere zaken had om mee te dealen.
In juni 2012 kreeg ik de diagnose kanker met zorgwekkende prognoses. Volgens de artsen -vóór mijn behandeling- had ik zelfs slechts een overlevingskans van 40%.
Na een jaar van zware chemokuren, dagelijkse bestralingen en andere minder conventionele kankerbehandelingen ben ik inmiddels alweer geruime tijd ‘schoon’ zoals dat heet.
Je kunt je wellicht voorstellen hoe heftig deze periode voor mij was; zowel geestelijk als lichamelijk.
Gelukkig gaat het nu goed met me en ik hoop me het komende jaar ook weer in te kunnen zetten voor o.a. PsychoseAnders.
Tot zover mijn voorlopige update en bij deze neem ik graag de gelegenheid om alle lezers van PsychoseAnders een gelukkig en gezond 2014 te wensen en natuurlijk hele fijne kerstdagen!
Hartelijke groet,
Sharon
Hoi Sharon, bedankt voor je openbare update op de site. Het lijkt me fijn je weer actiever bij de site te hebben in 2014!
Fraatje, er zijn heus wel meer mensen die met success van de medicatie af komen.
Zelf heb ik heb de psychiatrische medicatie afgebouwd, slikte voor het laatst dagelijks medicijnen in mei 2011. Dus dat is nu bijna drie jaar.
Sindsdien geen ‘episodes’ of ‘psychoses’. Dit terwijl ik door meerdere psychiaters met ‘Bipolaire Stoornis 1’ werd gediagnosticeerd en te horen kreeg dat ik levenslang medicijnen nodig zou hebben.
Zie evt. ook mijn artikelen ‘Geen Peuleschil’. Of http://igotbetter.org/stories
Persoonlijk ken ik iemand die zes jaar goed zonder medicatie kon, daarna een psychose kreeg, een opname had, en nu inmiddels weer met goed gevolg aan het afbouwen is. Ik ken óók iemand die nu al ruim twintig jaar geen medicatie meer gebruikt en een goed leven leidt.
We kunnen ons erg afvragen of het echt zinvol is om levenslang gevaarlijke medicatie te gebruiken om te voorkomen dat er weer een ‘episode’ zou ontstaan. Punt één blijken mensen vaak ook ondanks medicijngebruik weer problemen / psychoses te krijgen, punt twee: de medicatie is heel schadelijk voor het lichaam en onze organen. Je kunt je afvragen of de negatieve effecten van de medicatie ooit opwegen tegen de zogenaamde ‘preventie’ functie die ze volgens de psychiatrie zouden hebben.
Ik zelf heb liever een aantal jaren waarin ik medicijnvrij ben, zelfs als ik daarna weer een psychose of opname zou moeten doorstaan.
Het is voor mij maar zéér de vraag of de medicatie werkelijk ‘terugval’ helpt voorkomen. Bovendien zijn er (zie bv ‘Anatomy of an Epidemic’) veel aanwijzingen dat de medicatie zelf op de lange duur juist de problemen waarvoor het in eerste instantie voorgeschreven werd gaat veroorzaken.
Ik heb dit ook verantwoordelijk geprobeerd. Na een half jaar kwamen alle symptomen weer terug. Ik heb aanvaard dat ik een beperking heb. En met medicatie heb ik al tien jaar een goed leven. 4 weken zegt echt nog niets. Sterkte
Waarom ‘bouwen’ jullie lythium af? Te weinig in je bloed (onderwaarde) is toch gevaarlijk? Ik heb t in een keer gestopt. Geen last gehad van wat dan ook, ja, m’n ritme ontwikkelen, maar dat had ik met lythium al helemaal niet! Eerst gestopt met antipsychotica, depot. Bleef vlak, kreeg antidepressiva, om goodwill te kweken voor het medicijn wat ik wel wilde, ritalin. Antidepressiva de deur uit, ritalin (hele lage dosis) erin, kreeg wat levenslust terug. Toen alles alsnog uit mn hande dreigde te glippen omdat ik het ‘normale’ ritme niet kon bijbenen heb ik de lythium overboord gegooid. Een half jaar later de ritalin. 6 jaar, psychose vrij!
Hallo Grietzelig, allereerst gefeliciteerd met het feit dat je al 6 jaar ‘psychosevrij’ bent!
Wat ik vreemd vind, is dat je schrijft dat je lithium afbouwen gevaarlijk vindt maar zelf heb je je lithiumgebruik in één keer overboord gegooid?
Interessant om te lezen dat je antidepressiva bent gaan slikken om goodwill te kweken voor het medicijn… Als ik het goed begrijp was je naast psychotisch ook depressief?
Enfin, fijn dat alles nu goed gaat met je en dat al zes jaar! Keep up the good work!
Groet, Sharon
Hoi, lythium afbouwen als in de zin er een tijd over doen en steeds de spiegel lager zetten lijkt me riskant. In principe weet je wel ongeveer wat je onderwaarde is en je therapeutische waarde en denk ik dat het speelveld daartussen ligt. Bij mij was het in opname 1200, ik ben na de opname naar 1000 gegaan. Te tijde van het stoppen even naar 800 en daarna niet meer genomen.
De eerste keer na de psychose was ik echt superdepri, echt continue dood willen. Ik gooide uiteindelijk alles overboord en ging met verkeerde drijfveren mijn leven weer inrichten, drugs en feesten, ik leefde weer, of althans deed een poging. Mede door andere stressfactoren raakte ik over mn kook en durfde niet meer te slapen en was continue op de vlucht. De 2e psychose was er. Ik weigerde bij mn opname alle medicijnen, het kwam volgens mij door de medicijnen dat ik zo een ellendige anderhalf jaar had gehad, met continue dood willen, niet uit mn bed kunnen komen en noodzakelijke boodschappen doen was al een martelgang. Dus ik werd in isoleer gezet en kreeg depot. Daar was niet mee te sjoemelen. Die depot heb ik een jaar gehad, en gebruikte lythium. De sterke doodswens had ik nu niet, maar ik was verre van fit en herkende niets in mijzelf. Ik had dus depressief gedrag, niet de gedachte. De lusteloosheid.
Omdat de artsen me geen ritalin wilde geven ivm gevaar en uiteindelijk het dus wel zouden kunnen proberen indien ik antidepressiva ging gebruiken heb ik om die goodwill te krijgen antidepressiva genomen 2,5 maand. Het hielp niet, en uiteindelijk een hele lage dosering ritalin hielp me wel om weer wat actiever te worden, weer wat zin in het leven.
Ik heb ritalin niet lang gebruikt, ik vergat het in te nemen, ging verhuizen en dus andere hulpverlening, die durfden het niet aan.
Grietzelig, wat jammer dat je zo hebt moeten onderhandelen om het middel te kunnen gaan nemen dat naar jou idee wenselijk was. Wel heel mooi te lezen dat je al langere tijd psychosevrij bent en dat je je eigen koers hebt gevolgd.
M.b.t. ‘therapeutische waarde’: Wat mij betreft ‘werkt’ geen enkel psychiatrisch medicijn echt. Het helpt niet tegen de klacht, het geneest niet, maar zal hooguit een persoon wat afstompen of juist oppeppen (afhankelijk van welk middel het is en hoe de persoon erop reageert).
Dit kan tijdelijk mogelijk behulpzaam zijn maar de prijs van gebruik op de langere duur is onaanvaardbaar hoog (aantasting van je organen en verlies van je alertheid b.v.). Vooral omdat er andere methoden dan pillen zijn om een persoon verder te helpen.
In die zin kunnen we dus niet van ‘therapeutische waarde’ spreken. Zoals gezegd: langzaam afbouwen is beter dan ineens stoppen, dit laatste is beslist af te raden en kan grote problemen geven.
“zal hooguit een persoon wat afstompen of juist oppeppen”
Lithium, dat ik gebruik, is een stemmingsstabilisator die me dusdanig afstompt en oppept dat ik niet manisch, noch depressief wordt. Ik gebruik het nu +/- 17 jaar. Een paar jaar terug heb ik heel langzaam afgebouwd om te kijken hoe het zonder lithium ging. Na +/- 2 jaar tijd werd ik depressief en suïcidaal. Toen ben ik weer begonnen, met goed gevolg.
Onderwaarde van lithium is gevaarlijk in de ogen van de psychiatrie omdat je dan weer een psychose zou kunnen krijgen. In dat licht bekeken (niet door mij dus) is stoppen nog veel gevaarlijker.
In één keer stoppen is absoluut af te raden, dit is op deze site al meermalen besproken.
De overgang voor het brein kan dan te groot zijn; resultaat b.v. weer een psychose of andere klachten, waarop de paychiatrie dan waarschijnlijk zal reageren met ‘zie je wel dat je ‘ziek’ bent en niet zonder medicatie kunt’. Helaas.
Regelmatig probeer ik lithium af te bouwen, maar nu al voor de derde keer ervaar ik dat minder dan 200 camcolit niet werkt bij mij.
Het levert me een spiegel op van 0.2. Omdat deze spiegel zo laag therapeutisch is en vermoedelijk niet werkt, zou dat kunnen betekenen dat ik naar 100 mg kan gaan en dan stoppen.
Voorlopig blijf ik 200 mg slikken en het zou prachtig zijn als deze dosering voldoende voor mij is. Ernstige episodes krijg ik sinds 1993 niet meer .ik koos er indertijd zelf voor om slechts 400mg te slikken.
Sinds maart 2016 slik ik 200 mg. Voorlopig laat ik het hierbij.
Beste Coby,
Je slikt sinds ’93 400mg Camcolit en sinds afgelopen maart 200mg? Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat.
Sinds enkele jaren zijn er bij mijn weten veel verschillende soorten c.q. merken op de markt omdat het octrooi van de fabrikant van Camcolit is verlopen…
Lithium is het goedkoopste ‘middel’ dat kan worden voorgeschreven in de psychiatrie aangezien het een soort zout is dat ook in de natuur voorkomt. In een lage dosering kan het zeer zeker effectief zijn; in een hoge dosering krijg je er zelfs iemand van 2 meter en 120kg mee in slaap…
Ik ben al jaren uit de psychiatrie zoals ik eerder schreef maar soms neem ik een slaappil als er mijns inziens een slaaptekort ‘dreigt’. Deze slaapmedicatie krijg ik van de huisarts en een strip van 15 pilletjes kost geloof ik $15. Dit gaat van de Eigen Bijdrage af.
Een potje Camcolit a 50 pillen (400mg per stuk) kost meen ik een tientje. Helaas zijn deze alleen te verkrijgen d.m.v. een ‘ernstige, psychiatrische diagnose die gesteld is door een psychiater’. Dit in de woorden van mijn (Friese, zeer nuchtere) huisarts.
De laatste jaren is mij een zorgwekkende ontwikkeling in de behandeling van zgn. ‘psychiatrische patiënten’ opgevallen in de regio Zuid-Holland.
Iedereen die als ‘verward’ wordt aangemerkt door politie, familie en / of buurtbewoners wordt behandeld met HALDOL. Als dit niet vrijwillig geslikt wordt, wordt het met dwang ingespoten waarop een nachtje isolatiecel volgt.
Beste Sharon,
Je schrijft dat in hoge dosering lithium iemand van 2 meter en 120 kg in slaap krijgt. Dat suggereert dat lithium een slaapmiddel is. Dat is niet zo. Lithium geeft bij te hoge dosering een zgn lithiumvergiftiging. Symptomen zijn:
– Flinke toename van gewone bijwerkingen – bijvoorbeeld flink beven
– Misselijkheid, braken, buikkramp, diarree.
– Concentratieverlies, loomheid, sufheid, slaperigheid.
– Zwaar gevoel in de armen en benen,
– Spierzwakte,
– Dronkemansloop of dronkemansgelal, terwijl geen alcohol is gedronken
– Onduidelijk en moeilijk spreken.
– Verwardheid,
– Optreden van spiertrekkingen, spierkrampen, en/of epileptische toevallen.
Zonder behandeling treedt bij ernstige vergiftiging bewusteloosheid op en kan men overlijden.
Een te hoge dosis is niet eens zo veel hoger dan de therapeutische dosis, die is wat een psychiater voorschrijft. Een lithiumvergiftiging kan al optreden bij twee keer de therapeutische dosis, soms zelfs minder.
Zie: https://www.levenmetlithium.nl/wat-een-lithium-vergiftiging
Beste mensen op dit forum,
Wij bipolairen mogen best heel blij zijn dat er in 1970 lithium kon worden voorgeschreven. Vincent van Gogh zou waarschijnlijk zijn oor niet hebben afgesneden als hij lithium had geslikt.
Ik behoor tot de 7o-8o% die door het gebruik van lithium stabiel is.
Niets mis met camcolit en kost slechts ong. 12 euro voor 100 tabletten
Het is mij voorgeschreven door een gepromoveerde psychiater.
Velen willen het graag proberen, afbouwen en stoppen. Vaak lukt dit niet. Een diabeet kan ook niet zonder insuline, accepteren dus maar.
Een periode van 5 jaar was ik zonder lithium. Die prijs was het me niet waard en was dolblij dat ik voldoende bleek te hebben aan 400mg.
In 1993 begon ik met 800 en als ik me aan het advies van de psychiater had gehouden was dat nu nog zo geweest. De halve tablet beviel goed, maar nog minder valt tegen. Minder blij en minder actief ,ook niet fijn. Uiteindelijk ben ik tot volle tevredenheid weer terug op 400 en regel het verder helemaal zelf. Laat weinig bloedprikken.
Voel me zeer gezond en ben met lithiummedicatie al 72 geworden.
Alle functies zijn goed, wat wil ik nog meer.
Voor allen heel veel goeds en gezondheid gewenst en hopelijk weer eens tot horens.
Coby.
Goed te lezen dat er mensen zijn die wel achter hun behandeling staan.
Toch ben ik van mening dat een lithium makkelijk wordt voorgeschreven en niet voor iedereen de juiste weg is.
Ik heb hier ooit eerder gereageerd, vandaar dat ik een melding kreeg.
7 jaar geleden cold turkey gestopt. Nog steeds geen psychose gehad, de angst hiervoor is zelfs echt naar de achtergrond verdwenen.
Inmiddels heb ik veel meer levensenergie. Sterker nog, ik heb het leven doorgegeven en het gaat supergoed met mij, de kleine en mijn man. Ik wil niet hoogmoedig zijn, maar het leven heeft voor mij weer glans terug kunnen krijgen zonder lithium.
Het is wel echt een proces geweest on mijn energie weer op te bouwen en ook om de angst los te laten. Toch blijf ik bij de stelling die ik toen had; liever nog een psychose en het idee dat ik weer leef en liefde een kans geven (totaal afgevlakt met medicatie) dan doorgaan met de medicatie
Beste Coby, fijn dat je ze blij bent met de lithium. Dat dit middel echt doet wat je denkt dat het doet, is een vraag. Of mensen dank zij lithium stabiel blijven, is ook een vraag. FEIT is dat het een middel is met veel nare bijwerkingen dat schade aan diverse organen kan aanrichten… De vergelijking met diabetes en insuline wordt vaak gebruikt maar gaat niet echt op. Diabetes is aantoonbaar en een ziekte van het lichaam. “Bipolaire Stoornis” is een term bedacht door psychiaters die aannemen dat men ‘ziek’ in de geest kan zijn. Het is niet aan te tonen in het lichaam, en medicijnen geven die op de hersenen inwerken is dus wat mij (en velen met mij) betreft niet de meest voor de hand liggende oplossing. De medicatie legt je lam en beperkt de prikkels die je krijgt, en dat is dan het ‘effect’. Er zijn echter veel andere manieren die minder ingrijpend en schadelijk zijn, om hetzelfde effect te bereiken.
Beste Christina,
Ben je bekend met de VMDB (Vereniging Manisch Depressieven en Betrokkenen 4x per jaar een tijdschrift Plus-minus. Zeer leerzaam.
Deze bipolaire stoornis kan in de genen zitten, in onze familie zijn het er 3. Na 7 jaar getob met antidepressiva werd ik stabiel. HOERA!
Legio voorbeelden dat mensen dankzij lithium stabiel blijven.
Velen ervaren het als een wondermiddel. In landen waar lithium aan het drinkwater is toegevoegd komt deze ziekte minder vaak voor.
Ik ben er het bewijs van dat lithium medicatie mij niet lam legt, in tegendeel. Het is een zegen.
Wist je dat vit. B12 gedeeltelijke fysiologische overeenkomsten heeft
met lithium, dat slik ik al jaren dagelijks. Wanneer je zonder lithium stabiel door het leven kunt is dat prachtig, mij lukt het niet.
Tot slot kijk even naar www .VMDB.nl en laat wat van je horen.
Coby.
Beste Coby, ik heb jarenlang vrijwilligerswerk gedaan voor de VMDB gedaan. Lees eens het boek ‘Anatomy of an Epidemic’.
Beste Christina,
Kun je uitleggen wat je bedoelt met “De medicatie legt je lam”? Geldt dat voor iedereen? Ik merk er niets van, in ieder geval.
Groeten,
Jos
Jos, we hebben deze discussie al vaker gevoerd volgens mij. Lithium heeft wel degelijk een effect op hoe je je voelt en de wereld ervaart. Dat je het na langere tijd niet meer merkt, komt doordat het lichaam en brein zich eraan aanpast. Neemt niet weg dat mensen die afbouwen merken dat het is ‘alsof er een sluier wordt opgetild.’. Lees eens ‘Anatomy of an Epidemic’.
Beste Christina,
Wil je alsjeblieft mijn vraag beantwoorden: of de bewering “De medicatie legt je lam” voor iedereen geldt? Zo houd je een discussie zuiver. Ik heb zelf een paar keer de overgang van zonder naar met lithium meegemaakt, dus ik weet wat het met mij persoonlijk doet. En dat is niet “lam leggen”. Wat het wel kan doen kun je bijvoorbeeld lezen in Coby’s recente stukjes.
In ‘Anatomy of an epidemic’ wordt overigens niets ten nadele van lithium gezegd, afgaand op deze persoon:
“What is particularly illuminating is what Whitaker left out of his book. Namely, he did not attack lithium and mood stabilizers such as Depakote and Lamictal. Trust me, if he could find a bad thing to say about any class of med in his book, whether justified or not, he said it.”
Zie: http://www.healthcentral.com/bipolar/c/15/149757/epidemic-relevant/
Het boek lijkt me daarom niet relevant voor deze discussie.
Groeten,
Jos
Jos, BIJ MIJN WETEN geldt het voor iedereen. Ik ben geen arts (gelukkig) en ik heb betere dingen te doen met mijn tijd dan eindeloos onderzoeksverslagen door te spitten of te blijven discussiëren.
Je blijft bij herhaling bezig over dat medicatie goed en nodig zou zijn. Mijn standpunt daarover is heel duidelijk, je weet er al lang van, dus ik blijf er niet op doorgaan. Ik zal WEL al te positieve berichten op deze site over medicatie blijven tegenspreken. That’s all.
Zie ook de reactie die ik naar Coby ga geven.
Hallo Christina,
Ik heb een idee. Als we eens een dialoog via deze site (of e-mail) voeren over deze kwestie en die – na editen en goedkeuring van beide partijen – voor publicatie naar de PLUSminus sturen, het blad van de VMDB? Met “we” bedoel ik aan de ene kant jij en “psychoseanders” en aan de andere kant ik en Coby. Tenminste, als die mee wil(len) doen. Artikelen mogen 1100 woorden zijn, dus een lengte van ongeveer 50 woorden per vraag/antwoord lijkt me goed. Ik heb dit wel eens gedaan met een manager en dat pakte goed uit. Ik kan het als voorbeeld toesturen.
Groeten,
Jos
Jos “Ik heb een idee. Als we eens een dialoog via deze site (of e-mail) voeren over deze kwestie en die – na editen en goedkeuring van beide partijen – voor publicatie naar de PLUSminus sturen, het blad van de VMDB?”
Zie ook mijn antwoord aan Coby: ik heb echt geen zin meer in steeds dezelfde welles-nietes discussie over medicatie ja of nee.
Beste Christina,
Wil je me alsjeblieft geen zwart-wit uitspraken toeschrijven, zoals dat ik van mening ben “dat medicatie goed en nodig zou zijn”?
Dank je,
Jos
Het was niet mijn idee om een welles-nietes discussie te voeren, maar om de wederzijdse argumenten in een dialoog tot zijn recht te laten komen. Om die dan te plaatsen in het VMDB-blad, waarop eventueel reacties volgen. Het leek mij een mooie gelegenheid voor deze site om zo wat publiciteit te krijgen en de achterliggende ideeën te verspreiden.
Groeten,
Jos
Beste allemaal,
Leuk dat het gesprek hier met elkaar weer een beetje opgang komt.
Psychiater Bram Bakker hoorde ik zeggen, Wat geweldig dat lithium medicatie zoveel moois teweeg brengt bij de bipolaire stoornis en of unipolaire stoornis . Een vrouw die ik ken was een half jaar opgenomen met haar steeds terugkerende depressies, ze leefde in een hel.
Toen ze uiteindelijk 400 mg lithium voorschreven kreeg knapte ze op en zag ik dat ze weer met haar kleinkind kon wandelen. Ze vertelde me dat ze van de hel in de hemel terecht kwam en dat is nu al 4 jaar zo.
Natuurlijk is lithium geen snoepje en kan in hoge doseringen nierproblemen geven. Ik denk dat er vaak onnodig te veel wordt geslikt.
Ik ging van 800 naar 400 zoals ik eerder schreef.
Lithium heeft inderdaad een effect op hoe je je voelt. In heel veel gevallen gelukkig en blij. Voor velen is lithium de medicatie die het beste bij hun past, Je hebt geen keus. Het wordt zelfs niet uitgesloten dat lithium wordt ingezet bij Altzheimer. Hoe het werkt is niet bekend maar dat het werkt dus wel.
Fijn weekend allemaal.
Coby.
Jos en Coby, ik kan me afvragen waarom jullie op een site die PsychoseAnders heet, maar door blijven gaan over dat het toch echt goed is om medicatie te slikken.
Het is duidelijk dat deze site geen voorstander is van het idee dat we van ‘psychiatrische ziekte’ moeten spreken en dat medicatie de oplossing zou zijn.
De meerderheid van de samenleving en psychiaters is overtuigd van het belang van medicatie. Er zijn plekken zat waar jullie mening gewaardeerd wordt. Waarom niet bij de VMDB verder de loftrompet van medicatie steken of op andere plekken waar je gelijk krijgt.
Waarom net op die ene plek blijven doordrammen waar een andere visie wordt gegeven?
Kan het zijn dat jullie het gewoon ‘niet waar willen hebben’? Dat het te moeilijk is om onder ogen te zien dat het misschien anders is dan de psychiaters jullie voorgekauwd hebben? Omdat je misschien al zoveel geïnvesteerd hebt in het volgen van die adviezen?
Ik snap dat dat moeilijk is. Maar jullie reacties en vragen zijn een vragen naar de bekende weg. Je doet alsof het over een discussie gaat maar in feite is het een herhaling en een vragen naar de bekend weg.
Christina,
Ongelooflijk wat ben jij arrogant en negatief over de hulpverlening in de psychiatrie. Mijn psychiater heeft mij helemaal niets voorgekauwd.
Het lijkt er op dat jij medicatie helemaal niet van belang vindt. Wel erg jammer dat op deze plek onze mening niet gewaardeerd wordt.
Zelf denk ik dat Jos en ik onze lotgenoten wat in bescherming willen nemen, want als je op deze site terecht komt zou het zomaar kunnen zijn dat je je medicatie wilt gaan afbouwen terwijl dat nog helemaal niet verantwoord is, met alle gevolgen van dien. Zonder medicatie kunnen is geweldig ,maar met medicatie je geweldig voelen wat je te danken hebt aan je psychiater is ook prachtig. Je bent geen arts, maar je presenteert je als een betweter. Het is gevaarlijk wat jullie hier doen.
Veel gevaarlijker als dat wat de meeste psychiaters met ons voor hebben. Jos, waar kan ik jouw mailadres vinden of wil je het hier vermelden. Wat is jouw mening na het laatste bericht van Christina.
Coby.
Coby, ik ga niet verder in op wat je schrijft. Je mag mij een betweter en arrogant noemen, ik heb geen zin in het herhalen van steeds dezelfde zetten.
Iedereen moet zelf weten of hij wel of niet medicatie slikt. Deze site propageert een geestelijke benadering van psychoses. Het is geen forum (dat is eerder wel opgezet door Joost maar daar deed niemand iets mee). En persoonlijk heb ik echt geen zin meer in steeds dezelfde welles-nietes discussie over medicatie ja of nee.
Het gaat niet over wel of niet medicatie nemen maar over kwaliteit van leven.
Als jij vindt dat je een beter leven hebt MET medicijnen, dan is daar niets mis mee. Maar vind het niet vreemd dat je weerwoord krijgt als je op op juist deze site aanhoudend gaat pleiten voor de reguliere aanpak met medicatie. Dat wordt vermoeiend.
Beste Christina,
Ik verzet me gewoon tegen zwart-wit denken en generaliseren. Vooral als het mij zelf betreft.
Groeten,
Jos
Jos, ik zie dat je drie reacties naar mij hebt geschreven. Ik houd het bij één reactie, zie hieronder voor de reden waarom.
Het spijt me als ik jouw uitspraken niet goed weergaf. Ik had ook beter kunnen vermijden om het persoonlijk te maken in mijn eerdere bericht.
Ik word eenvoudig moe van het steeds weer beantwoorden van wat mij dezelfde vragen lijken, die gesteld worden puur omwille van ‘de discussie’ terwijl dit blog (en mijn betrokkenheid erbij) niet bedoeld is voor debat maar voor degenen die hier komen om alternatieve perspectieven te vinden.
T.a.v. publiciteit en ‘boodschap’ verspreiden: zie mijn artikel ‘Genezing? Een waanidee!’ uit 2012. Mensen zijn zeer gehecht aan wat zij willen geloven. Ik heb geen puf om de ‘discussie’ aan te gaan.
Ik kies er liever voor mijn tijd te steken in het ondersteunen van de vele mensen die mij vaak wanhopig mailen over hun ervaringen met psychoses, psychiatrie en hun wens tot afbouwen van de medicatie.
Wil je verder nog naar mij reageren, dan wil ik je verzoeken dit te doen via een mail aan mij via de contactpagina. Al moet ik aangeven dat ik ook dan niet veel voel voor ‘discussie’.
Bedankt.
Groeten,
Jos
Als je je begeeft op deze site dan loop je inderdaad, in zekere zin, gevaar: de kans bestaat dat er een twijfel zou kunnen ontstaan over het idee dat een psychiatrische ‘ziekte’ wellicht helemaal niet echt te vergelijken is met een lichamelijke ziekte.
Dat thema wordt hier vanuit vele ooghoeken belicht. Het is ook een heel principiële stellingname: als een psychiatrische ziekte eigenlijk niets meer zou zijn dan een hersenziekte dan zouden alle psychiatrische aandoeningen in feite neurologische problemen zijn, die dan in feite ook thuishoren bij de neuroloog en niet bij een psychiater.
De psychiatrie is echter een gebied dat haast per definitie vaag is omdat zij steeds worstelt met dit thema: enerzijds gaat het over mensen en hun levensuitdagingen en hoe moeilijk het kan zijn die het hoofd te bieden, en anderzijds is daar die heimelijke wens een neurologische wetenschap te zijn, waar de oorzaken gevonden kunnen worden in de hersenen.
Deze twee benaderingen zijn haast niet te verenigen.
Deze site is gebaseerd op het idee dat de hersenen vooral reageren op je gedachten, je gevoelens en alle angsten, zorgen die het leven kan veroorzaken. Er wordt uitgegaan van een sturend bewustzijn dat als het ware de hersenen aanstuurt (zie bijvoorbeeld https://psychoseanders.wordpress.com/2009/02/21/hersenen-en-de-tv-metafoor/ , https://psychoseanders.wordpress.com/2010/01/27/de-mythe-van-de-chemische-onbalans-in-de-hersenen/ en het recente stuk over de hersenbank: https://psychoseanders.wordpress.com/2016/03/21/de-waanbeelden-van-de-hersenbank/).
Hieruit volgt dan ook dat het wellicht constructiever is om je te richten op het ontwikkelen van andere manieren van omgaan met je gedachten en je gevoelens, waardoor je je hersenhuishouding aanpast. Hierbij kun je denken aan meditatieve en inzichtgevende methodes,
Dat neemt echter niet weg dat je hersenen natuurlijk ook met chemische middelen kunt beïnvloeden, wat ook allerlei effecten teweeg brengt. Als je je daar door gelukkiger voelt dan is iedereen natuurlijk vrij om dat te doen.
Deze site heb ik destijds echter opgericht om vooral aandacht te vragen voor de mogelijkheid dat medicatiegebruik zich niet werkelijk richt op de diepere oorzaken waardoor bepaalde denk- en voelpatronen zijn ontstaan (veelal door ingrijpende en pijnlijke levensomstandigen), maar vooral vrij oppervlakkig een herseneffect teweeg brengt waardoor je verder kunt leven zonder al te veel bezig te hoeven zijn met de mogelijke achterliggende oorzaken.
Zoals al eerder gezegd: dat is ook een prima benadering, maar niet een benadering die wordt gestimuleerd via deze site.
Omdat de psychiatrie al ruim een eeuw haar uiterste best doet om gezien te worden als een medische, neurologische wetenschap, zet zij alles op alles om mensen ervan te overtuigen dat ze ook echt neurologische aandoeningen hebben met namen als bipolaire stoornis, schizofrenie en depressie.
Als je vervolgens kijkt met welke criteria deze hersenafwijkingen worden bepaald, dan valt vooral op hoe arbitrair en weinig neurologisch dit is. Als er sprake zou zijn van werkelijk bestaande neurologische hersenafwijkingen dan zou je bij het vermoeden van een bipolaire stoornis toch op basis van een MRI en bloedonderzoek een diagnose moeten kunnen stellen?
Het antwoord van de psychiatrie hierop is dan ook al zolang als dat ze bestaat dat het nog slechts een kwestie van tijd is, alvorens de hersenafwijkingen echt zullen worden aangetoond.
In mijn beleving gebeurt het té vaak dat mensen juist allerlei ‘psychiatrische hersenziektes’ ontwikkelen op momenten dat er heftige, ingrijpende, pijnlijke zaken gebeuren in hun leven. Ik kan niet geloven dat zoiets toevallig is.
Beste mensen,
Even vluchtig gekeken wat Hoogleraar Psychiatrie Jim van Os ons te vertellen had.
Hij heeft mijn vraag over afbouwen van lithium beantwoord in de Plus-minus vorig jaar. Heel relevant ,maar ook een heel moeilijke vraag schreef hij. Dit is me wel een kopstuk deze man.
Laat ik nu lezen dat je door preventief slikken ter voorkoming van psychose je langer kunt leven. Sharon dacht ik, beweerde dat lithium slikkers 10-20 jaar eerder dood gaan.
Ik sta niet zo achter het gedachtegoed van Psychose Anders. Zelf heb ik nooit een psychose gehad wel pittige depressies en daarna manisch.
Bipolair 2 ben ik, een wat lichtere vorm dus. Al erg genoeg!
Onze zoon zei, nadat ik 5 jaar niets had geslikt en weer was begonnen.” Mama wil je nooit meer stoppen met die pil.” Ik beloofde hem dat ik dat nooit meer zou doen. Over het belang van medicatie gesproken. Antoni Kamerling noem ik even, jammer hé, hij was te laat begonnen. Er zijn immers zulke goede medicijnen voor.
Jos, ik zou het leuk vinden om privé voorlopig met jou in mailcontact te gaan en over ideeën die geopperd zijn. Ik weet niet of dit me zo ligt,
ik denk n.l dat mijn vocabulaire niet toereikend is.
Gebleken is dat het schrijven hier voor mij een uitdaging was, jullie zullen hier geen last meer van mij hebben. Ik neem afscheid van deze site. Met Christine kan ik niet door één deur.
Jos en ik zijn lotgenoten en ik hoor graag van je hoe ik je kan bereiken.
Heeft de VMDB misschien je mailadres?
Het ga jullie goed.
Groet, Coby.
Beste Coby,
De beheerder van deze site vroeg me gisteren per e-mail of hij mijn e-mail aan jou door mocht geven. Dat vond ik natuurlijk goed. Ik had gedacht dat je het al gekregen had. Ik zal hem nog eens mailien.
Groeten,
Jos
Beste Coby,
Ik wil je danken voor het delen van je perspectief. Het is inderdaad een houding die veel aanhangers heeft, en zoals ik al eerder zei, dat is ieders goed recht. Op deze site wordt de aandacht echter vooral gericht op de mogelijkheid dat er mogelijkheden zijn om zonder medicatie door het leven te gaan, en dat een belangrijke stap daarbij is los te komen van het idee dat er daadwerkelijk ‘psychiatrische ziektes’ zouden bestaan die neurologisch en oorzakelijk van aard zijn. Het is dan ook niet meer dan logisch dat je je hier niet thuis voelt, en dat je houding ook weerstand oproept. Ik heb het emailadres van Jos aan je gemaild. Het ga je goed.
Bedankt voor je uitvoerige reactie. Volgens mij spitst die zich er op toe of ‘psychiatrische hersenziektes’ samenhangen met een ‘hersenafwijking’ of dat ze veroorzaakt zijn door (ingrijpende) ervaringen. Dat is een interessante kwestie die voor zo ver ik weet nog niet beslecht is. Wie weet kunnen hersenafwijkingen wel veroorzaakt worden door ingrijpende ervaringen? Vergeet niet, alles wat je ervaart, denkt en doet heeft zijn weerslag op je hersenen.
Wat ik weet is dat behandelingen tegenwoordig vaak bestaan uit pillen en therapieën zonder pillen. De pillen genezen niet, van de therapieën weet ik niet of ze dat wel (altijd doen). Op deze site heb ik verhalen gelezen van mensen die zeggen dat bij hen die therapieën gewerkt hebben. Dat is mooi.
Groeten,
Jos
Hallo, ik wil nu na 7 maanden, waar in ik schlechts 400mg lithium nam, tijdens opname, graag naar 200mg overstappen! Kan ik dat zomaar doen?? Met vriendelijke groet, Suzanne B.🤔
Hoi Susanne, dit zou je met je arts moeten bespreken. Als je arts tegen afbouwen is, zou je kunnen zoeken naar een behandelaar die open staat voor afbouwen. Evt. kun je contact met mij opnemen via de contact pagina van deze site.
Je moet NIET zomaar afbouwen: zoek eerst hulp erbij, zorg dat je leven zo goed mogelijk op orde is (lees mijn artikelen ‘Geen Peuleschil’ op deze site om een indruk te krijgen) en ga dan HEEL LANGZAAM omlaag met de medicatie, besef dat er grote risico’s aan zitten.
PS ik schreef ‘ga dan heel langzaam omlaag’, maar eigenlijk moest ik zeggen ‘ga dan als je het nog steeds wilt EN je omstandigheden zijn gunstig’ heel langzaam omlaag. Gaat het niet goed, ga dan bij de eerste tekenen van onraad weer wat omhoog.
“Bij twijfel niet inhalen” is een goede spreuk in dit verband!
Pfff PS PS: met ‘heel langzaam’ bedoel ik met zo klein mogelijke stapjes, en met veel tussentijd tussen de stapjes. Persoonlijk zou ik liefst 2 maanden wachten na een stapje omlaag.
Wat een kanjer ben jij! En wat een lef! En….wat een respect heb ik voor jou.
Ik gebruik als onderhoudsdosering lithium maar vraag me steeds vaker af, of het terecht is geweest of er jaren geleden de diagnose bipolaire stoornis is vastgesteld. Het verwonderd mij dat het voor levenslang is vastgesteld. Het is niet wetenschappelijk bewezen, ik kan het spiritueel beter verklaren. Ik ben verslaafd aan deze voorgeschreven medicatie, helaas! Tijdens het overhandigen van het recept door de psychiater werd er met klem op mijn gevoel en verstand ingespeeld met de nadruk op de gevolgen van het niet meer innemen hiervan n.l. ernstig decompenseren!! Moed en lef welke jij heb gehad worden verstoord bij mij door de uitspraak van toen.
Om eerlijk te zijn ik heb het na jaren van strijd goed en ben tevreden en dankbaar hoe ik in het leven sta, of dit nu mede door het gebruik van lithium is ik zal het nooit weten. Wat ik wel weet is dat ik trots ben op wie ik ben geworden.
Nogmaals Chapeau voor jou.
Lieve groet
Beste Sharon en anderen,
ik ben op zoek naar mensen die zodanig zijn hersteld van een bipolaire stoornis dat ze zonder medicatie kunnen leven zónder nog depressies of manieën door te maken. Ik heb onlangs een website gelanceerd waarop ik een ander geluid wil laten horen over bipolaire stoornis: http://www.bipolairanders.nl.
Een geluid dat hier op deze site ook klinkt: BPS is geen ongeneeslijke hersenaandoening. Je kunt er wel degelijk van herstellen. Het is mij gelukt en ik ben al vele jaren verlost van episodes. Ik ben vast niet de enige en ik wil dit graag op mijn site laten horen. Dus: ben jij hersteld of ken je iemand die is hersteld: ik plaats graag je herstelverhaal.
Ik ben een aantal jaren geleden geschoold tot coach en therapeut. Nu ik de nodige ervaring heb opgedaan is het mijn wens om mensen met bipolaire stoornis te gaan begeleiden in hun herstelproces.
Wat afbouwen van medicatie betreft denk ik dat je dit pas verstandig is als je voldoende aan jezelf gewerkt hebt en daardoor een draagvermogen hebt ontwikkeld om je passies te kunnen beheersen. Soms is medicatie nodig om een zodanige stabiele basis te bereiken dat je überhaupt in staat bent om aan jezelf en je leven te werken. In een zware depressie of in een flinke manie is er niet veel meer mogelijk.
Ronald van Aalten
http://www.bipolairanders.nl
Hallo Ronald,
Ik heb je site bekeken. Interessant dat onderzoek naar het verband tussen een moeilijke jeugd en de bipolaire stoornis. Dat kende ik nog niet: http://www.manchester.ac.uk/discover/news/people-with-bipolar-disorder-more-than-twice-as-likely-to-have-suffered-childhood-adversity/
Jos
Hierbij nog een interessant onderzoek waarop zeer recent de Nederlandse psycholoog van de Berg is gepromoveerd:
http://www.ribw-nijmegenrivierenland.nl/Over-ons/Nieuws-uit-de-omgeving/Traumabehandeling-effectief-bij-mensen-met-psychose
Het onderzoek toont een grote verband aan tussen psychose en trauma:
“Mensen met psychosen zijn vaak het slachtoffer van mishandeling en misbruik in hun jeugd. Deze ervaringen vergroten de kans op het ontwikkelen van psychosen en veel mensen ontwikkelen ook een posttraumatische stress stoornis (PTSS). De Nederlandse GGZ mist echter in meer dan 95% van de gevallen deze diagnose.”
Door de eenzijdige biologische focus wordt ook bij de bipolaire stoornis wordt deze link volledig over het hoofd gezien.
Ronald
http://www.bipolairanders.nl
Hallo Ronald, dank voor de links. Ik heb naar je site gekeken (maar nog niet alles kunnen lezen). Ziet er goed uit.
Misschien een idee om een artikel / verhaal over je visie / ervaringen op te stellen zodat Joost dit hier bij PsychoseAnders kan plaatsen? Ik raad je aan daar (eerst) contact met Joost over op te nemen via de pagina Contact.
Puntje op de i: BPS staat niet voor de Bipolaire Stoornis maar voor ‘Borderline Persoonlijksheids Stoornis’.
Dank voor de tip en het puntje op de i. BPS dus niet of spaarzaam gebruiken… Overigens geldt mijn visie ook voor Borderline en vele andere psychiatrische aandoeningen dus geen ramp als iemand het zo interpreteert 🙂
Hallo Ronald,
Mijn ‘herstelverhaal’ is gepubliceerd in het boek “Zelfhelend Vermogen bij Psychische Klachten” van Sylvia I. Saakes.
Voor het weloverwogen afbouwen van medicatie breng ik graag -weer- “The Harm Reduction Guide to Coming Off Psychiatric Drugs” van The Icarus Project & Freedom Center onder de aandacht bij de lezers van PsychoseAnders. Een echte aanrader en (nog altijd) gratis te downloaden.
Klik om toegang te krijgen tot ComingOffPsychDrugsHarmReductGuide2EdZinePrint.pdf
Hartelijke groet,
Sharon van Haren
Graag wil ik even laten weten dat het lezen van jouw verhaal mij bemoedigd heeft. Mijn partner is aan het afkicken van Zyprexa en ik steun hem daarin. Bij vlagen wordt hij overspoeld door onrust in zijn ledematen, onmiddellijk gevolgd door paniek, wankelmoedigheid, twijfel en hoogoplopende emoties. Tijdens zo”n golf is het soms ontzettend moeilijk om staande te blijven, voor hem maar ook voor mij. En toch weet ik zeker dat we op de goede weg zijn, en hij weet het ook als de golf weer weg gedreven is. Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Je hebt mij er mee geholpen.
25 jaar terug kreeg ik door een huisarts anafranil voorgeschreven, een anti-depressivum. Dat bleek bij mij verkeerd te werken. Het verwarrende was dat ik op een gegeven moment niet meer wist of de (extra) negatieve symptomen nu die waren waar ik anafranil voor kreeg, of dat ze door anafranil veroorzaakt werden. Het was daardoor moeilijk om er mee te stoppen. Ik twijfelde zelfs of ik het zou overleven, al die slapeloosheid, de psychotische verschijnselen. Uiteindelijk deed ik dat wel, onder begeleiding van een psychiater, en dat pakte goed uit. Anafranil was voor mij gewoon het verkeerde middel geweest.
Overigens heb ik in de jaren daarna wel baat gehad bij andere middelen, zoals bepaalde slaapmiddelen en lithium.
Ik wens jullie moed en uithoudingsvermogen,
Jos
Beste Tineke, het is denk ik heel waarschijnlijk dat de onrust die je partner af en toe overspoelt een emotionele flashback is van oud trauma. Het komt veel voor dat als mensen stoppen met medicatie dan juist oud zeer omhoog komt.
Beiden weten jullie zo te lezen dat het een golf is die ook weer wegebt. Dat relativeert. Zaak is nu om deze golven te laten komen, er niet voor weg te rennen en ze op een positieve wijze tegemoet te treden. Het meest behulpzame heeft hij al volgens mij: een steunende partner. Houdt hem letterlijk vast als hij in een paniekgolf zit, stel hem gerust met teksten als: het is ok, je mag dit voelen, ik ben bij je, het is oud zeer voel het maar, je kunt het nu aan, het gaat weer over, et cetera.
Wat ook goed kan werken is om je verdiepen in simpele oefeningen die helpen om emotionele toestanden te kalmeren. Probeer er een paar samen op het moment dat hij zich goed voelt en kijk welke hij het fijnste vind om te doen. Hier een paar suggesties (google maar voor meer info):
– Ademen: verlengt uitademen, even leeg blijven en weer vol laten lopen. De uitadem is duurt dus langer dan de inadem. Leg een hand op de meest gespannen plek in het lichaam en adem daar bewust naar uit.
– bilaterale stimulatie: klop afwisselt ongeveer 1x per seconde links op het lichaam en dan rechts bv op de knieen of schouders. Je kunt ook muziek opzetten met bilaterale stimulatie: is heel rustgevend.
– EFT: tappen op 10 acupunctuurpunten op het lichaam. Er zijn veel goede instructiefilmpjes van op youtube.
– mindfulness: zeg tegen jezelf: er is een gevoel van …. (paniek) en dat voel ik door … (samentrekkingen in mijn buik, spanning in mijn keel etc) dus benoem de lichaamssensaties zo concreet mogelijk
Veel succes,
Ronald
Vele groetjes Christina😉
Dankzij jou voel ik me weer de oude Frank😎
Veel liefs en doe zo verder 😊
LIEDEKERKE
Belgium
Bedankt voor dit bericht!
Het is alsof ik mn eigen verhaal lees!
Ik ben nu ook op eigen kracht de medicijnen ah afbouwen en hou mezelf ook goed in de gaten
Na een paar psychoses leer je de singalen kennen
Rust is heel belangrijk inderdaad en heb ook zonodig slaapmiddelen
Het gaat heel goed niet gelijk stoppen maar stukje bij beetje op je eigen gevoel en anders nog even op een lage dosis
Ik had 1 goeie psychiater die zei dat t medicijn na 6 weken is uitgewerkt
Ook ik had heftige emoties had me daarom even terugetrokken en over me heen laten komen
Heeeel hartelijk dank voor je bericht
De psychiatrie gelooft niet in genezing!
Ik las de reactie van ‘jsgn3’ op dit forum: de medicatie legt je lam. Ben het daar wel mee eens. Het is natuurlijk algemeen bekend dat lithium je enorm afvlakt. Toen ik 50 jaar was is bij mij de diagnose MD vastgesteld en ik kreeg Depakine, een middel voor epilepsie. Na korte tijd ben ik overgegaan op lithium. Nu ben ik 63 jaar. Als ik hier lees dat je met gebruik van lithium je gelukkig en blij kunt voelen, dan moet ik zeggen dat ik daar absoluut niets van heb gemerkt. Ben alleen maar depressief, eenzaam en ongelukkig geweest. Heb er ook nog een capsule Efexor bij, tegen depressiviteit. Heb 13 afschuwelijke jaren gehad en besloot zelf in samenwerking met de psychiater de lithium af te bouwen, hoewel hij het erg ‘tricky’ vond. Ben nu drie maanden verder, ben van 600 mg naar 400 mg gegaan. Ging me meteen stukken beter voelen, ik voelde weer dat ik leefde, kon me weer eens blij en dankbaar voelen. Waar ik voordien met regelmaat tegen een muur opliep, van ik wil niet meer, ik kan niet meer, was ik maar dood, ben ook al 22 jaar alleen, wat me enorm zwaar viel. Mijn bloedspiegel die ik pas heb laten prikken, was natuurlijk te laag. Echter ik voelde me goed! Hoe kan dat? Ieder mens is anders en toch word voor iedereen dezelfde waarde van het bloed gehanteerd! Hoe kan dit? Hier moet mijns inziens maatwerk geleverd worden.
De heftigste psychose die ik heb gehad, was na de geboorte van mijn eerste kind. Ik ben zeven maanden opgenomen geweest en mijn baby was gedurende die tijd in een pleeggezin. Heb in een gesloten inrichting gezeten, kortom het was puur de hel. De volgende lichte psychose was vlak voor mijn scheiding. Ben na 20 jaar huwelijk zelf weggegaan, daar ik niet meer van mijn man hield. Ik kon het met veel moeite op de been houden en hoefde niet te worden opgenomen. Het merendeel van mijn leven ben ik depressief geweest. Ik kan me in de stelling van Ronald heel goed vinden, dat het met je jeugd te maken kan hebben. Mijn ouders hadden vroeger een drukke zaak en niet of nauwelijks tijd voor ons………
Beste Jacintha,
Waar heb ik geschreven dat “de medicatie je lam legt”?
Groeten,
Jos
Beste jsgn3, je hebt gelijk, heb wat berichten door elkaar gehaald vermoedelijk en verkeerd geïnterpreteerd. Excuus daarvoor!
Groet, Jacintha
Bedankt voor het inzicht dat afbouwen van lithium blijkbaar wel kan. Ook al weet ik nog niet goed hoe ik t gs aanpakken na 18 jaar slikken.
Margret, denk dat je dat het beste kunt doen in overleg met de psychiater. Zo doe ik het tenminste. Ik wilde jaren geleden al minder gaan slikken. Heb me dat echter door de huisarts en een psychiater uit het hoofd laten praten. Heb nu echt zoiets van, nu gebeurt het zoals ik dat wil. Toch een merkwaardig verschijnsel, je neemt 200 mg lithium minder, en dan blijkt dat je je beter gaat voelen. Okee, de spiegel is veel te laag, maar wat zegt dat dan nog? Ik hoef nu ook niet meer bloed te gaan prikken is mij verteld. Ben nog manisch nog depressief geworden na het minderen.
Jacintha, om je reactie te nuanceren: veel psychiaters werken niet mee met afbouwen en velen weten ook echt niet hoe ze iemand moeten begeleiden met afbouwen. Dit omdat ze er te weinig ervaring mee hebben. Vaak gaat het veel te snel, waardoor de persoon allerlei moeilijkheden kan ervaren.
De ene persoon kan 200 mg lithium minder nemen zonder problemen, een andere zou weer in een psychose kunnen raken doordat het brein zich moet leren aanpassen en dat kost (veel) tijd. Overigens weet ik niet of je in 1x 200 mg eraf hebt mogen halen van je arts maar dit is in elk geval een zeer slecht idee.
Niet iedereen voelt zich (meteen) beter na minderen. Soms is er een periode waarin men zich helemaal niet goed voelt of niet stabiel.
Als de spiegel ‘te laag’ is wil dat zeggen dat je niet meer door de lithium ‘beschermd’ wordt (let op de aanhalingstekens, want dit is een veel te simpele manier van zeggen, ik doe het zo voor het gemak omdat ik geen al te lange reactie wil schrijven).
In mijn eigen optiek wil dat zeggen dat je in dat geval iets ANDERS moet hebben waardoor je geleidelijk kunt wennen aan de nieuwe situatie. Dat kan zijn dat je intussen je leefstijl hebt aangepast zodat je eventuele crises of heftige ervaringen beter kunt opvangen, dat je door b.v. meditatie of andere vormen van ontspanning hebt geleerd om kalm te blijven in woelige tijden, OF dat je tijdelijk een ánder middel gebruikt dat je minder gevoelig maakt voor prikkels. Een middel /medicijn dat je wèl geleidelijk kunt afbouwen, want met lithium gaat dat zoals gezegd niet goed omdat het beneden een bepaalde spiegel (schijnbaar) geen effect meer heeft.
Christina, hoezo zou jij je geroepen moeten voelen om mijn reactie te nuanceren? Het is toch zeker mijn ervaring? Ik heb inderdaad in samenwerking met mijn psychiater, besloten dat er in een keer 200 mg af ging. Hoezo is dat een slecht idee? Ik begon me alleen maar beter te voelen. Kijk ieder mens is anders. Zo zwart-wit is het helemaal niet. Het karakter van de mens speelt een rol, de levenservaring speelt een rol, het geleerd hebben hoe met de dingen om te gaan. Je levensloop speelt een grote rol. Ook speelt het geloof een hele grote rol. Op eigen kracht kun je niet veel. Zelfs mijn huisarts zegt tegen mij: wees jij nu maar blij dat je gelovig bent! Als je al heel veel voor je kiezen hebt gekregen in je leven, kun je daar ook sterker uit komen. Ik ben in mijn leven nog nooit manisch geweest……De lithium deed mij helemaal geen goed, ik bleef depressief. Echter wel braaf doen wat de dokter zegt. Nu die tijd is voorbij. Ik bepaal nu Zelf.
Beste Jacintha, nuanceren is misschien niet het juiste woord. Ik voel me geroepen om de reactie te geven die ik schreef, omdat er veel mensen zijn die dit lezen en ik niet zou willen dat ze aannemen dat zij dezelfde ervaring zou hebben als jij. Dat zij b.v. ook zomaar 200 mg lithium zouden kunnen minderen zonder in problemen te komen.
In één keer 200 mg lithium minderen doet heel veel met je brein en kan grote klachten en/of een psychose oproepen. Mijn punt is precies dat ieder mens anders is.
Hoi Allemaal,
Ik heb eerder wel eens gereageerd en verteld dat ik destijds ook ‘gewoon gestopt ben’ met Lithium.Omdat die reactie ook al 5 jaar terug was wil ik nog eens vertellen dat het ‘perfect’ gaat zonder medicijnen Af en toe zie ik in mijn reclame-inbox meldingen uit dit bericht. Vandaag scande ik e.e.a en wil graag vertellen hoe het mij vergaat, wat me helpt en met welke inzichten ik verder wil.Namelijk de opvoeding als basis voor het later ontsporen van je gevoel en gedrag omdat je teveel emoties hebt ‘weggestopt’, teveel kleine of grote trauma;s niet hebt mogen verwerken. Ik las een bijdrage van iemand over een Amerikaans boek, ik zal dit boek eens gaan lezen, lijkt me erg verhelderend.
Het gaat ‘toppie’, natuurlijk iedereen kent zijn ups en downs, maar de dwangbuis van de psychiatrie is bijna echt een oude jas vol met mottenballen in een container beland… BIJNA!!!!
Mijn laatste episode was ruim tien jaar terug, en sinds september 2009 geen lithium meer. (en al helemaal geen antipsychotica. het laatste was ooit even kort ritalin) .
Ik heb sinds twee jaar een zoontje (met mijn man) . ‘zelf gemaakt’en ohoh dat is toch wel reden om te denken dat het helemaal mis zal gaan. Ik heb een traject gevolgd tijdens mijn zwangerschap met veel echo’s en praatuurtjes. en ben van daaruit echt ‘klaar’ met instituten .De doorverwijzing na de zwangerschap die gemonitord werd in een academisch ziekenhuis heb ik bij een kleinere GGZ laten lopen, ‘gewone systeemtherapie’. En daar ‘gewoon’ een punt achter gezet.
Mijn zoontje is een zeer slechte slaper. Ik dus ook inmiddels Hij slaapt slecht in, (ben er uren mee bezig) en pas sinds het nieuwe jaar lijkt hij wat langer aan een stuk te slapen. Ik geef nog steeds borstvoeding. Ik veronderstelde dat borstvoeding ook mij beschermd tegen een postnatale depressie of post partum psychose. Ik voed onvoorwaardelijk op, dat wil zeggen, kind volgend of misschien beter bekend : attached parrenting’.. Ben nog volop in ontwikkeling want ik kwam totaal niet aan mijn eigen behoeftes toe. De grillen van mijn zoontje gingen voor. Veel te bang dat ‘hij een klap van de molen zou krijgen’.
Het stempel achtervolgt me dus nog wel enigszins al heb ik zelf wel de angst losgelaten dat ik er aan onderdoor ga. Artsen konden niet echt vinden ‘wat er met hem aan de hand is’, terwijl een koemelkallergie (vanuit mijn borstvoeding doorgegeven) na een jaar zelf uitgepuzzeld werd. Ook de bevalling heeft waarschijnlijk niet meegeholpen, een vaccuum extractie waardoor er scheefstand in de wervels was. Een osteopaat zag het niet, pas de tweede manuele therapeut kon hem hierbij helpen.
Het stempel achtervolgt me omdat ik me steeds weer opnieuw lijk te moeten bewijzen. Omdat ik niet wil dat mijn kindje van mij schade heeft.
Toch, vreemd genoeg ben ik geen zonderling meer, of eigenlijk toch wel. Mijn broertje en mijn zus hebben n ook episides doorgemaakt. Reden te meer om toch te denken aan een trauma vanuit jeugd of overgedragen vanuit ouders (grootouders).
Ik ben alternatieve therapien in gaan zetten. Heel heilzaam, helend en helpend. Zonder de moeite van mijn kindje had ik dit vast niet ontdekt.
Ik ben ‘in de opruiming’
Graag noem ik de dingen die me tot nu toe WEL hielpen. Het is voor mijn gevoel begonnen bij de drinktechniek van mijn zoontje, waarvoor ik een behandeling bij een tandarts liet doen om zijn tongriempje en lipbandje te laseren. Ook de mijne zou te kort zijn en heb ookmijn tongriempje laten laseren (er blijft teveel spanning in je kaken staan, geen echte ontspanning ervaren). Van daaruit heb ik nazorg gezocht en kwam uit bij….
Cranio sacraal therapie
reflexintegratie ben ik daarna gaan doen en het voelt voor mij goed. Ik voelmijn eigen lichaam weer. Ik voel balans komen, ik voel mij weerbaarder. Ik benniet meer steeds in een overlevingsdeel Ik voel me steeds meer gezond!
Ik uit me(meestal) creatief na een behandeling. Ik ‘ontvang’ een beeld tijdens de behandeling.’. Ik bedoel er mee dat ik tijdens een lichaamsgerichte therapie als cranio of reflex een beeld (soort lucid dream) ontvang om te visualiseren. Die werk ik thuis vluchtig uit met krijt en twee weken later verf ik hem in de olie.
Ik visualiseer mij bijvoorbeeld een zee en land. Deze twee staan symbool. Het afgelopen jaar heb ik 10 x een tekening gemaakt, en ik zie ‘mijn zee’rustiger worden, en de aarde vruchtbaarder.
Daarnaast ben ik ook aan de homeopathie en doe opstellingen. Ik volg nu ook een opleiding jeugd en gezinscoach hierna ga ik een opleiding therapeutisch tekenen volgen. Ik hoop dat ik een bijdrage kan leveren aan minder chronische psychiatrisch patiënten.
Mooi om te lezen Grietzelig. Dank je wel voor je bijdrage. Misschien dat je over een jaar of twee je verhaal nog een keer wilt delen hier, in de vorm van een artikel over je ervaringen. T.z.t. zou je daar Joost over kunnen benaderen.
Hoi Allemaal, ik krijg ook nog steeds updates over dit topic. Ik had ook een vermeende bipolaire stoornis en had psychoses. Ik ben nu bijna 10 jaar medicatievrij.
. En ik doe het nog steeds goed, zonder medicatie. Zelfs na ruim 2,5 jaar dag en nacht getobd te hebben met mijn kind, en ik moest het met hazeslaapjes doen, dag in, dag uit. Ik ben nu eindelijk wel ‘master aan het worden over mijzelf’. Ik laat de oude shit achter me, ik doe opleidingen als jeugd en gezinscoach, en ook bij mij komen de angels uit mijn jeugd vrij. Daarnaast ben ik een hypnose opleiding aan het volgen.Juist, omdat ik weet dat er zoveel te halen valt door het stellen van de goede vragen en het trauma te helpen tackelen.
Ik herken veel van jullie verhalen, en lees ook dat de weg naar heling voor velen een zoektocht is en door ieder persoonlijk anders wordt ingevuld.
Mijn zoektocht naar ‘mijzelf’ is een versnelling ingegaan doordat het met mijn kindje niet lekker liep en ik via reguliere hulpverlening voor mijn kindje weinig gehoor kreeg. Ik ben mijn kindje daar toch dankbaar om, hij ‘trok’ op die manier mijn onverwerkte pijn uit me, maar voor hem voelde het vast helemaal niet veilig. Ik dacht echt dat ik die pijn goed weggestopt had en wilde echt alleen maar liefde geven aan minj kindje, en het beste. JHij wilde ook alleen maar mij, en wel binnen een straal van 30 cm. Sinds deze zomer gaat het echt beter met hem… en met mij… en met mijn man… we zijn er nog lang niet, het leven is een proces, maar we gaan de goeie richting op, en steeds sneller echt de goeie richting op.
Ik hoop dat mijn vorige bericht er ook nog doorkomt, al is het bij het teruglezen wel een beetje het zelfde verhaal als eerst, alleen zijn de therapieen wat meer vervangen door opleidingen.
Toch, er is zoveel te halen in het alternatieve en meer spirituele circuit. Via de relfexbehandeling ben ik bij een trauma van mijn overghrootoma terecht gekoen. Dit heb ik uitgewerkt, met verhaal en opstellingen. Ik kwam er achter dat IK mij verbonden had met haar, en zodoende was zij een entiteit in mijn (en misschien ook bij andere familieleden)leven.
Ik vind het leuk om te vertellen dat het nog steeds bergopwaarts gaat, natuurlijk, dat vind iedereen leul. MAar de verhalen zijn volgens mij heel hard nodig. Ik weet hoe diep ik zat, na en tijdens mijn psychoses. Een normaal leven, dat was vqast niet meer voor me weggelegd. Nou, ik heb steeds meer het gevoel een enorm rijk leven te hebben. Dat had ik tien jaar geleden niet durven dromen. Voor iedereen die zich gevangen voelt in het psychiatrische model… jij hebt zelf de keuze je vrij te breken!! Het is en blijft jouw leven, niet het leven wat je aan een spv’er vertelt als plaatsvervanger voor haar wekelijkse flutroman, nee… het is JOUW LEVEN!!!!! EN LEEF HET! I.m.o. houden de medicijnen je op een frequentie van angst.
Christina, je zult het ongetwijfeld goed bedoelen, maar ik heb in mijn reacties duidelijk aangegeven, dat ik ging afbouwen onder begeleiding van mijn psychiater. Naar mijn idee onderschat jij de lezers van dit forum.
Dat is prima, Jacintha. Ook als ik iemand onderschat.
Deze gids is erg nuttig voor mensen die overwegen hun medicatie af te bouwen en wellicht niet zoveel geluk hebben hier hulp bij te krijgen van een psychiater:
https://theicarusproject.net/resources/publications/harm-reduction-guide-to-coming-off-psychiatric-drugs-and-withdrawal/
Gemakkelijk uit te printen en het gebruikte Engels is niet al te ingewikkeld. Zelf heb ik er enorm veel aan gehad destijds!
In de ‘Author’s note’ staat trouwens een incompleetheid (die later herhaald wordt):
‘Nurses who drew blood samples for my lithium levels never explained it was to check for drug toxicity.’
Er wordt inderdaad gekeken of het ‘lithium level’ niet te hoog is i.v.m. giftigheid (‘toxicity’). Maar ook of hij niet te laag is, want dan werkt het niet. Dat het alleen om giftigheid gaat is dus onjuist.
Dag Jos, dat is zeker een onvolledigheid / onjuistheid van de auteur. Ik zou dit aan hem kunnen doorgeven. Bedankt voor je allertheid!
Sharon, zoveel ‘geluk’ is het nu ook weer niet hoor Sharon, om af te bouwen met hulp van de psychiater. Het is gewoon een beetje praten, je moet het voornamelijk zelf doen. Hij laat het volledig aan mij over hoe lang ik over afbouw doe. Had het ook best wel alleen gekund……
Dag Jacintha, ik bedoelde dat het een zeldzaamheid is in Nederland dat een psychiater achter je beslissing staat om af te bouwen. De meeste psychiaters beweren dat je levenslang moet blijven slikken.
Uiteraard moeten we het uiteindelijk alemaal zelf doen. Heel veel sterkte & succes en fijn om te lezen dat het zo goed met je gaat! Hartelijke groet, Sharon
Bij het afbouwen is vaak niet mogelijk om medewerking te krijgen van een psychiater, zoals Sharon zegt.
Het is echter wel het beste om er begeleiding van een psychiater bij te krijgen. Als het goed is – alleen is dat helaas heel vaak niet zo – is deze bekend met wat de medicatie doet en wat zich kan voordoen bij het afbouwen.
Dat het alleen zou gaan om een beetje praten en dat iemand het (meestal) ook alleen kan, zoals Jacintha opmerkte, is wat mij betreft niet waar.
Afgaand op mijn ervaring van inmiddels jaren met het ondersteunen van mensen met een wens tot afbouwen, moet je weten HOE en HOEVEEL je moet afbouwen per stapje (beslist geen 200 mg in één keer van een potentieel gevaarlijk medicijn!). .
En moet je ook advies kunnen krijgen over verschijnselen die zich dan voordoen. Bovendien zijn mensen die een psychose hebben gehad of manisch of zwaar depressief zijn geweest, vaak erg bang voor hoe het kan lopen en of ze niet weer in de problemen komen. Ook daarvoor is begeleiding nodig.
Christina, ieder mens is anders. Bij mij is het heel goed gegaan om 200 mg te minderen. Het bewijs was wel dat ik me onmiddellijk beter begon te voelen. Het ‘beetje praten’ klopte echt wel, maar de psychiater wilde me perse zien. Ik had het wel per telefoon afgekund. Hij vroeg o.a. hoe ik zou kunnen herkennen wanneer ik manisch zou worden. Ik heb daar op geantwoord en hij zei vervolgens dat ik dat uitstekend wist. Kijk ik ben gelovig en heb daardoor veel vertrouwen en geen angst voor wat er gebeuren kan. Natuurlijk reageert ieder mens anders. Over een paar maanden ga ik weer 200 mg minderen. Hoe het dan zal gaan, geen idee, maar ik sta overal voor open en let goed op mijn eigen doen en laten. Gaat het niet dan houd ik het bij een tablet, maar het is de moeite van het proberen voor mij wel waard. De mythe dat je het je leven lang zult moeten slikken, blijkt ook niet waar te zijn misschien……
Hoi Christina, ik wil je zeggen dat je dus gelijk hebt in je voorgaande berichten. Ben begonnen met 200 mg minder, voelde me er goed bij. Psychisch voel ik me er nog steeds goed bij, echter lichamelijk heb ik er een flinke dreun van gekregen. Ben in een aantal maanden 10 pond afgevallen, en dat was nou net niet de bedoeling. Vermoedelijk is mijn stofwisseling anders gaan werken, door het verminderen van de medicijnen en een combinatie van meer bewegen. Dus ik doe het nu rustiger aan……
Thanks. Ik waardeer het dat je dit deelt Jacintha.
Ik zeg heel vaak: Beter heel langzaam afbouwen en het dan verder nooit meer hoeven slikken dan te snel gaan, ‘crashen’ en dan – soms onder dwang – weer op een hogere dosering ingesteld worden.
Hallo allemaal, ben nu bijna een jaar behoedzaam aan het afbouwen. Het is alleen maar beter met mij gegaan…..In eerste instantie deed ik het onder begeleiding van een psychiater. Aangezien deze mij na ongeveer twee weken al aan de anti psychotische middelen wilde hebben, besloot ik alleen verder te gaan, hetgeen me uitstekend afgaat. Wat is er nu gebleken? Bij mij is 15 jaar geleden door overigens dezelfde psychiater, vastgesteld dat ik manisch-depressief zou zijn. Ben dus in een hokje gestopt en dacht wat de dokter zegt is waar…….Echter naar nu is gebleken, ben ik helemaal niet manisch-depressief. Heb 15 jaar voor niets lithium geslikt. Door de lithium voelde ik me verschrikkelijk en ongelukkig. Heb vervolgens het heft zelf in handen genomen……..Heb al die jaren het gevoel gehad dat mijn leven stilstond. Ik ben nu 63 jaar en heb het gevoel dat ik een nieuw leven heb gekregen. Conclusie: mensen luister vooral ook naar je eigen gevoel en laat je niets aanpraten. Wij zijn de ervaringsdeskundigen!
Hallo Jacintha, mooi dat het beter gaat, gefeliciteerd. Jammer dat het zo lang geduurd heeft. Ik ben een jaar of 7 geleden ook geleidelijk af gaan bouwen, maar mij beviel het uiteindelijk niet. Dus ik zit weer op de oude dosis.
Hoi, Ja ieder mens reageert weer anders hè……Kun je ook uitleggen waarom het niet beviel en hoe je je er dan onder voelde?
Bedankt voor je felicitatie……
Hallo Jacintha, toen ik langzaam afbouwde kreeg ik last van slaapproblemen, prikkelbaarheid, hypomanie en waanachtige verschijnselen. Met e.e.a. was wel te leven, maar het kostte moeite en was niet prettig. Na een tijd kreeg ik wat tegenslag en werd ik depressief en suïcidaal zoals ik het nog nooit meegemaakt had. Toen besloot ik weer lithium te nemen. Al met al heeft dit 2-3 jaar geduurd.
Ik heb in/over deze periode op deze site nog wel wat geschreven, onder ‘jsgn3’.
Hoi jsgn3, ik gebruik nu nog 300 mg lithium per dag. Wilde in november een nieuw stapje gaan zetten, echter n.a.v. jouw bericht heb ik besloten het stapje iets langzamer te zetten. Ik heb per slot van rekening ook helemaal geen haast. Bedankt voor je openhartige antwoord! Ik zal je voorgaande berichten eens lezen……
Hallo Jacintha,
Hoeveel mg lithium gebruik je nu per dag? Ik geloof dat als ik onder de 400 mg kwam het begon te merken.
Hoi Jos, mag ik je een persoonlijke vraag stellen? Heb jij ook een leven met tal van narigheid achter de rug?
Jacintha, dat is een goeie vraag. Mijn ouders hadden vaak ruzie in vakanties en weekends, waar ik onder gebukt ging. Achteraf gezien bleek mijn vader bipolair te zijn. Mijn zus heeft er echter lang niet zo veel last van gehad. Op mijn 18e werd ik depressief na een griep, op mijn 32e werd ik voor het eerst hypomaan (na een paar buitenlandse reizen met tussendoor een griep) en op mijn 36e begon mijn stemming zonder duidelijke oorzaak te schommelen. Op mijn 37e ben ik met lithium begonnen.
Je kunt zeggen dat mijn leven stressvol was totdat ik uit huis ging, op mijn 26e. Daarna was de grootste narigheid het bipolair zijn :^), het overlijden van mijn vader en een relatiebreuk.
De bipolaire stoornis voelt voor mij aan als een uit de hand gelopen reactie op stress. Voor mij is de vraag of die ook tot ontwikkeling was gekomen als ik een harmonieuze jeugd had gehad. Er wordt hier wel onderzoek naar gedaan. Zie voor een onderzoek betreffende depressie:
https://nedkad.nl/news/mogelijk-nieuwe-therapie-depressie-jeugdtrauma/
Ik zie nu dat in titel van het stuk ‘depressie’ staat, maar verder gaat het vooral over de bipolaire stoornis.
Jos schrijft ‘De bipolaire stoornis voelt voor mij als een uit de hand gelopen reactie op stress’. Ik denk dat hij hiermee de spijker op zijn kop slaat. In mijn visie is een bipolaire episode inderdaad een reactie op stress. Hoe reageert je lichaam op een stressvolle prikkel: met een vecht- of vluchtreactie, of met bevriezen als vechten of vluchten niet meer lukt. Dit is de werking van ons stress-systeem, een hersengebied dat evolutionair heel oud is en tot ons reptielenbrein behoort.
Een (hypo)manie kun je beschouwen als vechten/vluchten. Is er veel agitatie en agressie dan overheerst de vecht-component; zijn er vooral heel veel drukke gedachtes en activiteiten dan ‘vlucht’ je in drukdoenerij.
Depressie is te zien als de bevries-reactie van ons stress-systeem: vechten/vluchten lukt niet, of de energie daartoe is simpelweg op dus resteert nog de bevries response.
Ons stress-systeem met zijn fight/flight/freeze slaat aan bij bedreigingen van buitenaf (zoals een overvaller met een mes) maar ook bij bedreigingen van binnenuit. Wat is die bedreiging van binnenuit? Dat zijn de in onze psyche afgesplitste pijnlijke delen. Oude pijn die we vroeger als kind niet zelfstandig zonder volwassen steun konden doorvoelen en om te overleven hebben moeten afsplitsen naar ons onbewuste en ons lichaam. Denk dan aan sterke ervaringen van angst, verdriet, woede, en vooral: eenzaamheid en leegte. Om te overleven moesten we deze heftige emoties in onszelf wegstoppen en een krachtige beschermende laag ontwikkelen om de boel eronder te houden. Die beschermende laag kan lang goed functioneren maar hapert toch vroeg of laat, of bepaalde prikkels dringen erdoor heen en triggeren de sluimerende oude pijn. Dan is soms een krachtige vecht/vlucht response nodig in de vorm van manie om weg te blijven van de oude pijn die dreigt door te breken. Ook een depressie werkt dan erg goed af afdekking. Alles beter dan die oude pijn gaan voelen, is de filosofie van de overlevingsdelen in je. ‘Als je dat gaat voelen ga je dood’ denken ze. Dat was vroeger ook zo. Helaas opereren die
overlevingsdelen nog vanuit het kind-perspectief en hebben ze nog niet door dat je al lang geen kind meer bent en nu wél in staat bent om die oude pijn te voelen. Goede therapie bestaat er dan wat mij betreft ook uit om vanuit je gezonde volwassen delen je overlevingsdelen over te halen om een stapje terug te doen en je oude pijnlijke delen uit hun schaduw te bevrijden en liefdevol naar het licht te begeleiden. Daar lossen ze op en transformeert de in de oude pijn gestolde energie in gezonde levensenergie. Heftige vecht/vlucht of bevries reacties zijn dan niet meer nodig en je bipolaire dynamiek lost op.
Dit is mijn ervaring en dit zie ik ook gebeuren bij verschillende mensen die ik mag begeleiden in hun proces.
Ik lees: “Je bipolaire dynamiek lost op”. Betekent dit dat jij iedereen die als bipolair gediagnosticeerd is kan genezen, en dat die daarna zonder medicijnen kunnen?
Beste Jos, ik kan niemand genezen, iemand geneest zichzelf en ik (of een andere goede therapeut) kan daarbij als richtingaanwijzer functioneren. Maar iemand doet het zelf in de zin dat iemand de moed en doorzettingsvermogen moet opbrengen om de schaduw in zichzelf aan te kijken en te doorvoelen. Ik leer mijn cliënten oefeningen waarmee ze zichzelf kunnen begeleiden. Hoe serieuzer iemand die oefeningen doet, hoe sneller en dieper het proces kan gaan.
ik wil ook niet beweren dat dit voor iedereen kan werken. Misschien zijn er mensen bij wie de genetische component (nature) erg groot is in verhouding tot de nurture kant. Dan zou het helen van alle oude pijn nog niet tot het oplossen van de bipolaire dynamiek kunnen leiden. Echter, die mensen ben ik nog niet tegengekomen…
Hoi Jos, bedankt voor je gedetailleerde antwoord. Inderdaad, mijn broer heeft ook niet of nauwelijks last gehad van onze omstandigheden thuis. Hij is drie jaar jonger als mij. Ik werd op mijn twaalfde al depressief, omdat ik de spanningen in het huwelijk van mijn ouders voelde. Ze zijn later ook gescheiden. Denk toch dat het voor komt bij mensen met een heel gevoelige persoonlijkheid. Ik was vier jaar en zwaaide mijn moeder na die naar haar werk ging, en kroop weer in bed. Mijn ouders hadden een drukke zaak. Wij, mijn broertje en ik waren helemaal alleen thuis. De buurvrouw ging af en toe even aan het raam luisteren. Vermoed dat ik toch best wel angstig ben geweest destijds.
Heb in mijn huwelijk ook ontzettend veel stress gehad. Had een man die dronk. Heb na de geboorte van mijn eerste kind een zwangerschapspsychose gehad. Stress is daar ook weer factor nummer 1 geweest. De laatste uren vlak voor de bevalling, heb ik helemaal alleen moeten doorstaan. Ik was in doodsangst…….zal maar niet uitweiden over het hoe en waarom…..Feit was wel dat ik na de bevalling niet goed meer kon praten, en erg om de woorden zoeken moest. Terwijl ik normaal niet om een woordje verlegen zat. Voor mijn gevoel was ik over een grens gegaan. Nadien wachtten mij zeven maanden in de psychiatrie. Dit is mijn enigste opname geweest, ben nu bijna 64 jaar. Ben het met Ronald eens, dat wij de pijnlijke delen in ons moedig onder ogen moeten/kunnen zien, opdat het donker mag veranderen in licht. Heb pas een mooi boek gelezen: De helende reis van Brandon Bays, misschien is het wat voor je Jos, voor zover je het nog niet kent.
Bedankt voor je tip over ‘De helende reis’. Denk je dat je diagnose (waarschijnlijk ‘bipolair’) waarvoor je lithium voorgeschreven kreeg juist was? Voordat je als ‘bipolair’ betiteld wordt moet je meestal een paar depressies en manies gehad hebben.
Hoi Jos, Zoals ik het nu voel, was de diagnose waarschijnlijk niet juist. Ik heb een keer een psychose gehad en ben het merendeel van mijn leven depressief geweest. Ik had volgens de psychiater een uno bipolaire stoornis. Alleen depressief zonder manisch te zijn. Op mijn vraag aan de psychiater, of het niet door mijn levensloop kon zijn ontstaan, gaf hij als antwoord dat er onderzoek is gedaan, m.b.t. weeskinderen in Roemenië in barre omstandigheden. Daar was uitgekomen dat zij van hun barre omstandigheden geen nadeel hadden ondervonden, ze werden niet depressief….. Nu ik denk daar echter anders over. Denk dat je levensloop wel degelijk een rol kan spelen. Ik heb van 600 mg lithium nu 300 mg. Voel me soms best wel wat verward en vreemd, dingen gaan moeizaam soms, vooral als ik thuis ben, ben ook alleen..Echter als ik b.v. op mijn vrijwilligerswerk ben, ben ik er ook helemaal, niets aan de hand. Ik ben vastbesloten hier door heen te gaan. Soms denk ik wel eens, wat ik nu meemaak lijkt wel een omgekeerde psychose…….Alleen kan ik hem nu lekker zonder opname rustig thuis doorstaan……
Beste Grietje, bedankt voor het delen van je bijzondere verhaal! Denk dat je hiermee veel mensen een hart onder de riem steekt, mij in ieder geval wel! Het getuigd van lef en moed om in een keer de lithium aan de kant te zetten! Echter sommige mensen zullen er weer het predicaat dom en gevaarlijk aan geven……. Echter mijn ervaring is inmiddels, dat als het vanuit je Zelf komt, het goed is……
Wens je nog veel gelukkige jaren toe!