Is er ook een ‘Depressie Anders’-benadering?

INTRODUCTIE

Vandaag las ik de onderstaande reactie van Denkertje die me aanzette een wat uitgebreidere reactie te schrijven. Die reactie groeide spontaan uit tot een artikelwaardig stukje dat je nu aan het lezen bent. Hieronder volgt eerst de vraag van Denkertje en vervolgens mijn reactie hierop. Natuurlijk hoor ik ook graag andere gedachten hierover en heb ik het wellicht wat erg ‘Depressie Anders‘-gezegd. Maar goed, we zijn hier ook niet om alleen maar lief voor elkaar te zijn, nietwaar?

Ik heb al meer dan 20 jaar last van depressies en ben nu gediagnosticeerd als hebbende een depressieve persoonlijkheidsstoornis. Ik vraag me af of hiervoor ook een dergelijke aanpak bestaat.

Rafal Olbinksi, afkomstig van Youtube (1)

WAT IS EEN DEPRESSIE WERKELIJK?

Beste Denkertje, ik heb nog nooit gehoord van een depressieve persoonlijkheidsstoornis. Volgens mij zijn er acht persoonlijkheidsstoornissen terug te vinden in DSM IV, en daar zit geen depressieve persoonlijkheidsstoornis bij. Persoonlijkheidsstoornissen worden gediagnostiseerd op wat ze schaal 2 van de DSM-diagnose noemen. Een depressie hoort op As I thuis, zoals ook schizofrenie en Manisch-depressiviteit. Misschien is het een nieuwe persoonlijkheidsstoornis die met de komst van DSM V is geïntroduceerd, maar dat lijkt me sterk.

Maar goed, waarschijnlijk doel je op de as I diagnose Depressie (geen persoonlijkheidsstoornis, whatever that may be), en gaat je vraag over of er ook een soort ‘Depressie Anders’-benadering zou kunnen zijn. Ik denk het wel degelijk. Ook hierbij zijn er de volgende zaken van belang: geloof diep van binnen dat je niet een ernstige ongeneeslijke hersenaandoening hebt (en dat geloof is er waarschijnlijk diep ingeramd de laatste decennia); als je hersenen dan nu verder OK zijn, wordt het zaak om de ingesleten gewoontes en patronen aan te pakken, waarbij je op zoek gaat naar de oorzaken voor dat soort ‘depressieve denkgewoontes’ – waar zijn ze ooit goed voor geweest?

Verder geldt hier natuurlijk ook weer dat het voor iedereen weer net allemaal weer wat anders is: ieders leven is anders, en iedereen ontwikkelt zo zijn eigen manieren om met tegenslagen, levensuitdagingen, problemen en dergelijke om te gaan: de een gaat aan de spuit, de alchohol of gaat gekke dingen zien, en anderen keren helemaal in zichzelf en geven de moed op en lijden dan een grauw bestaan om zichzelf te straffen of als excuus om verder niets meer te hoeven doen, of omdat ze echt geen idee hebben wat ze anders zouden kunnen denken, doen of voelen. Soms wil je ook gewoon lijden omdat je zoveel verdrietige ervaringen achter de rug hebt.

Goed, Denkertje, ik chargeer en overdrijf natuurlijk, maar net zoals bij Psychose Anders, is het logische gevolg van het niet accepteren van een vage psychiatrische hersenziekte, dat er andere oorzaken zijn, en hoe onprettig en ongewenst het ook moge klinken, daar heb je zelf de hoofdverantwoordelijkheid voor: zoals je depressieve gedachten kunt scheppen en iedere dag kunt versterken totdat je zo depressief bent dat je nog te passief of lui bent om voor een trein te springen, zo kun je ook proberen nieuwe gedachten binnen te laten komen die de stroom van je gedachten een nieuwe bedding kunnen laten vormen.

Diep ingesleten gewoontepatronen vormen een diepe bedding, waardoor het een grotere klus is om een creatievere nieuwere gedachtenbedding te scheppen, maar ik geloof erin dat hier uiteindelijk de oplossing ligt. Je dient de verantwoordelijkheid voor waar je je geest mee wilt voeden, serieuzer te nemen. Als je het wilt vergiftigen met allerlei donkere gedachten, dan is dat je keus. Wil je het verrijken met dingen die de lol, de nieuwsgierigheid of levenszin weer laten terugkeren dan heeft dat sterke effecten. Verder geloof ik in de twee grootste helende krachten die er zijn in deze wereld: liefde en humor.

Succes,
Joost

VOETNOOT
(1) http://www.youtube.com/watch?v=ydnmE3C_94s

Het Placebo-effect van Antipsychotica

In dit artikel wil ik beargumenteren dat de vermeende werking van antipsychotica voor een aanzienlijk deel bepaald zou kunnen worden door het geloof dat mensen hebben in hun medicatie. Het feit dat de nodige patiënten terugvallen zodra ze stoppen met hun hersenfunctie-beïnvloedende middelen zou in die zin eveneens verklaard kunnen worden door het sterke geloof dat je deze middelen nodig hebt om gezond te blijven.

Laatst heb ik met interesse een recente documentaire gezien (genaamd ‘the Living Matrix’, zie youtube-filmpje hierboven) waarin vooruitstrevende wetenschappers overtuigend beargumenteren dat zoiets ontastbaars als ‘velden’ meer oorzakelijke werkelijkheidswaarde hebben dan materie. Zij beweren dat deze velden het vormgevende principe zijn voor de vorming en het onderhouden van materie en ook het lichaam.

Gedachten en het werkelijk geloven in iets, zouden zó’n sterke invloed kunnen hebben op het eventuele resultaat en een genezingsproces, omdat gedachten veel meer lijken op die velden dan op materie waardoor ze dus ook een grotere scheppende kracht zouden hebben.

Het zogenaamde placebo-effect zou wel eens beter omschreven kunnen worden als het effect dat teweeg wordt gebracht door de activering van het zelfgenezend vermogen van mensen.

In de documentaire wordt verwezen naar een onderzoek naar mensen die artritis hadden (waarschijnlijk wordt verwezen naar ‘Placebo knie-operatie werkt net zo goed‘) in hun knie. Er werden drie groepen samengesteld: twee groepen werden geopereerd op twee manieren; bij de derde groep werd de knie geopend en meteen weer gesloten: er werd verder niets gedaan.

Het wonderlijke was dat niet alleen alledrie de groepen erop vooruit gingen, maar vooral de placebogroep deed het uiteindelijk het beste! Met andere woorden, vooral het idee dat hun knie was geopereerd was voldoende om de klachten te laten verdwijnen!

In de documentaire spreekt Lynne McTaggart (de auteur van inspirerende werken als ‘Het Veld’ en ‘Het Intentie-experiment) over haar gewijzigde houding ten opzichte van chemo-therapie. Voorheen adviseerde ze mensen vooral om géén chemo te doen omdat het vaak niet hielp en het heel erg slecht is voor het lichaam.

Ze is daar echter op teruggekomen en nu zegt ze dergelijke dingen niet langer omdat ze ervan overtuigd is geraakt dat als mensen werkelijk geloven dat de chemotherapie hen helpt het zogenaamde zelfgenezende vermogen (of het placebo-effect) maximaal kan werken, ondanks de chemotherapie.

Vanaf dat punt is de sprong ook makkelijk gemaakt naar de mogelijkheid dat ook dit placebo-effect een enorme invloed heeft op de ‘werking’ van antipsychotica. Omdat haast iedere professional om je heen zegt dat het van groot belang is om antipsychotica te slikken is het haast onvermijdelijk dat je er ook daadwerkelijk in gaat geloven. En juist dit geloof in de werking van antipsychotica zou er wel eens voor kunnen zorgen dat veel van de klachten verdwijnen.

Naast dit placebo-effect is er echter ook een schaduwvariant, namelijk het nocebo-effect: als je ervan overtuigd bent dat er de meest verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren als je stopt met het nemen van antipsychotica dan is alleen je geloof erin al voldoende om deze verschrikkelijke verwachtingen te doen uitkomen.

Door de uiterst succesvolle marketingtechnieken van ‘wetenschappelijke’ farmaceuten wordt vooral het geloof in de werking gepusht waardoor het placebo-effect maximaal effectief wordt.

In die zin kan het goed zijn om vooral te geloven in de werking van de antipsychotica omdat het je zelfgenezend vermogen kan activeren. Het nadeel is niet alleen dat antipsychotica geen suikersnoepjes zijn en daardoor wel degelijk de nodige giftige effecten hebben op je lichaam,  maar bovendien kan de sterkte van dit geloof er ook voor zorgen dat je erg ziek zult worden zodra je ermee stopt.

Een self-fulfilling prophecy met een enorme kracht zou je kunnen zeggen.

In een tijd waarin er vanuit het noëtische bewustzijnsonderzoek steeds meer wetenschappelijk onderbouwde bewijzen worden geleverd voor de invloed van de geest op het lichaam en de materie (wat begon bij de ontdekking van waarnemerseffect in de kwantumfysica in de jaren 1920), is het in mijn beleving nog slechts een kwestie van tijd voordat steeds meer mensen zich bewust worden van dit zelfgenezende (placebo)-vermogen en dat niet langer hoeven te koppelen aan allerlei farmaceutische producten.

Aanbevolen literatuur: De Biologie van de Overtuiging door Bruce Lipton. Zie verder: Het Belang van Ziekte-geloof en Mag je Antidepressiva alleen voor het Placebo-effect Voorschrijven?